In Zijn Handen - 1

Michael

Ik word wakker als mijn mobieltje met een ping aangeeft dat er een mailtje is binnengekomen. Met een klap belandt mijn hand op het apparaat en trek ik het naar me toe. Ik doe met enige moeite een oog half open en kijk op het scherm. Een mailtje van Mirjam, mijn opdrachtgeefster. Ik zucht en kom overeind. Het is nog donker in de kamer en de koude lucht raakt mijn blote borst. Eerst maar even wakker worden voor ik kijk wat ze te melden heeft.

Ik wil opstaan, maar wordt tegengehouden omdat er iets over mijn been ligt. Ik tast even naar het touwtje bij het hoofdeinde van het bed. Als ik het gevonden heb trek ik eraan en gaat het licht aan. Ik zie dat er een vrouwenbeen over me heen ligt. Lang, slank en glad.

“Moet dat, die lamp,” hoor ik een slaperige stem mopperen. Het been glijdt over mijn benen, plagend en tastend.

Ik duw het been van me af en kom overeind. Volledig naakt rek ik me uit. Ik voel een hand op mijn onderrug, warm en zacht. “Kom je nog terug in bed?” vraagt de stem.

Ik draai me om en zie een vrouw liggen. Haar make-up van gisteren is uitgelopen en haar bruine haren staan alle kanten op. Een pas-geneukt-kapsel noem ik het. Haar volle D-cup komt boven de dekens uit en ze kijkt me met twinkelende ogen aan.

“Ik heb koffie nodig,” brom ik en pak mijn telefoon en loop vervolgens de slaapkamer uit. Ik doe de moeite niet iets aan te trekken. Naakt loop ik de keuken in en zet het apparaat aan. Ik doe er schoon water in en vul de koffiebonen bij.

Ik ben Michael. Michael van der Zee, als je mijn volledige naam wil weten. Ik ben 37 jaar en woon in een eenvoudige rijtjeswoning. Het heeft een moderne inrichting, al vinden veel vrouwen dat het wat vrouwelijker mag. Ik woon niet samen met een vrouw en hoef ook al die onnodige rommel niet in huis. Ik ben soms dagenlang weg, dus planten overleven het niet lang.

Ik werk als beveiliger. Bodyguard, om precies te zijn. Stel je er niet teveel van voor, zo geweldig is het niet. Het houdt in dat ik constant iedereen moet observeren en me vooral niet laten afleiden. De meeste mensen die me inhuren zijn rijk of bekend. Of allebei.

Ik druk op de knop en het apparaat begint de bonen te malen. Ik onderdruk een geeuw en lees het mailtje van Mirjam.

Cliënt: J. Vlierberghe
Opdracht: Dochter schaduwen 24/7
Duur: Onbepaald
Salaris: 2.000 p/w
Ingang: Direct

Ik frons mijn wenkbrauwen. 2000 per week? Ik word gelijk achterdochtig. Goed, het is intensief om iemand constant in de gaten te houden, maar dan nog is dit een royaal bedrag. Wat vertellen ze niet? Ik open de bijlage en stuur het door naar de printer. Op papier leest makkelijker dan op dit kleine scherm.

“Zin in een vluggertje?” hoor ik een sensuele stem achter me vragen. Ik pak mijn beker koffie en draai me om. Daar staat de vrouw met een handdoek om zich heen. Wat is dit voor waanzin? Ik heb haar gisteren helemaal naakt gezien, waarom verbergen ze zich dan altijd zodra ze uit bed komen? Ze kijkt me hoopvol aan.

“Ik moet zo weg,” zeg ik en neem een slok van mijn koffie. Heet en zwart, zoals ik het wil. Geen melk, geen suiker en sterk.

Ze komt dichterbij. “Kom op, kom terug naar bed.” Verdomme, dat heb ik weer. Weer zo’n type dat hoopt te kunnen blijven en zo mijn hart te veroveren. Ik weet nu al hoe dit afloopt. Straks stormt ze boos weg en blijf ik achter met een rode handafdruk op mijn wang.

“Ik moet weg,” herhaal ik mezelf. “Kleed je aan en ga naar huis. Neem gerust een appel mee voor onderweg.”

Ze kijkt me aan met fonkelende ogen. Ze is kwaad en op haar tenen getrapt, al kan me dat niks schelen. Ze wist waar ze aan begon, ik ben vanaf het begin duidelijk geweest.

“Hoe durf je!” zegt ze woedend. Daar gaan we dan.

“Ik had je beloofd dat ik je de neukbeurt van je leven zou geven, dat heb ik gedaan. Ik heb duidelijk gezegd dat ik niet geïnteresseerd ben ik meer. Ik ga douchen. Als ik terugkom moet ik naar mijn werk. Zorg dat je dan weg bent.” Ik neem mijn koffie mee naar de badkamer. Ik draai de kraan open en drink mijn beker leeg.

De hysterische vrouw komt de badkamer in. “Hoe durf je me zo te behandelen, klootzak!” Ik draai me om en wil iets zeggen, maar haar hand raakt met een klap mijn wang. Daar is hij dan, de verwachte klap. Het teken dat ze bijna weg is. Even voel ik een scherpe pijn en een brandend gevoel. Ik beweeg me niet en kijk haar rustig aan. “Ik heb je duidelijk gezegd dat ik je enkel wilde neuken en niet meer dan dat.” Het is niet mijn probleem dat ze niet luisteren.

Ik stap onder de douche en voel het warme water op mijn lichaam vallen. Ik was mijn haren en mijn lichaam. Ik hoor al snel een knal als de voordeur achter haar dichtvalt. Eindelijk is ze weg.

Een uur later parkeer ik bij een groot gebouw. Ik heb het dossier doorgenomen, al zijn er nog veel dingen die ik wil weten. Mirjam heeft haar research goed gedaan en alle betrokken personen nagetrokken. Er zaten ook foto’s bij.

Ik stap uit mijn auto en ga het gebouw in. Ik kijk even raar op als ik metaaldetectors zie. Ik loop verder. Ik heb een zwarte broek aan, nette zwarte schoenen, een spierwit overhemd en een zwart jasje. Geen stropdas, dat gaat me te ver. Genoeg om gezien te worden, maar ook weer niet te overdreven. Gezien worden voorkomt vaak al de nodige problemen.

De beveiliger draagt me op alles van metaal in een bak te doen en mijn zakken te legen. Ik leg mijn portemonnee, telefoon en een rolletje pepermunt in het bakje en trek dan mijn riem uit mijn broek. Ik stap door de poortjes en krijg dan mijn spullen terug. Allemaal schijnveiligheid.

Bij de balie meld ik me. De receptioniste vraagt me even te wachten, iemand komt me zo halen. Die iemand blijkt een kleerkast van een man te zijn. Ik ben zelf 1.80 meter, deze vent is zeker twee meter en een stuk breder dan ik. Toch intimideert hij me niet, ik ken deze kleerkasten. Ze zien er indrukwekkend uit, maar binnen drie tellen werk ik ze tegen de grond. Ik volg hem een lift in.

We zeggen geen woord tegen elkaar terwijl de lift omhoog gaat. Met mijn armen over elkaar geslagen sta ik geduldig te wachten. De kleerkast kijkt constant naar me met een hatelijke blik. We mogen elkaar duidelijk niet, al weet ik mijn emoties te verbergen.

Met een ping komt de lift tot stilstand. Ik stap uit de lift en volg de kleerkast naar een eiken deur. Hij klopt aan en opent de deur. Ik stap voor hem langs naar binnen. Achter het mahoniehouten bureau zit Janos, de vader van mijn cliënte. Hij ziet er nog lelijker uit dan op de foto. Grijs haar, kalend en gele tanden. Zijn vingers zijn geel van het roken. Hij heeft een pak aan, maar dat weet zijn dikke buik niet te verbergen.

“Ah, Michael van der Zee. Neem plaats, mijn dochter komt zo.” Oh god, zijn adem stinkt naar sigaren en whisky. Ik begroet hem kort en ga zitten. Hij stelt zich voor als Jos Vlierberghe.

“Waar heb je mijn diensten voor nodig?” val ik met de deur in huis. Ik word betaald om mensen te beveiligen, niet om beleefd of charmant te zijn.

Hij vertelt me dat hij regelmatig bedreigingen krijgt, maar daar werken zijn eigen mensen aan. Mijn blik glijdt even naar de kleerkast, die naast het bureau is gaan staan. Als die lui eraan werken mag hij wel oppassen.

“Er zijn nu bedreigingen naar mijn dochter, Maria-Louise,” zegt hij. Hij pakt een envelop en schuift die over het bureau naar me toe.

Ik pak het op en haal er een stapeltje papieren uit. Ik zie een aantal foto’s die ik al van Mirjam heb gekregen en wat basis informatie over Maria-Louise. Niks nieuws, ik heb van Mirjam meer informatie gekregen. Het enige interessante is een brief. Ik lees het door. In feite dreigen ze het meisje te ontvoeren als ze geen losgeld krijgen.

Ik stop de papieren terug in de envelop. “En waar is Maria-Louise?”

“Ze komt er zo aan,” antwoordt Jos. “Ik moet haar nog wel voorbereiden, ze weet nog niet dat ik je heb ingehuurd.”

Ik frons mijn wenkbrauwen. “Dan kun je haar dat maar beter snel vertellen. Ik kan haar niet beschermen als ze dat niet wil. Ik zal op de gang wachten zodat je haar kunt inlichten. Over een uur ben ik weg en ben je je aanbetaling kwijt als je niet op tijd bent.” Ik sta op en verlaat het kantoor. Ik kom over als een klootzak, maar ik zeg gewoon waar het op staat.

Ik leun in de gang tegen de muur en sla mijn armen over elkaar.

En dan zie ik haar. Maria-Louise. Ze is nog mooier dan op de foto’s. Blond golvend haar dat tot over haar schouders valt. Een mooi, slank figuur, ik schat dat ze zo’n 1,70 meter is. En een mooie C-cup. Ze heeft een crèmekleurig jurkje aan dat er duur uit ziet. Haar make-up zit perfect. Aan haar schouder hangt een klein bruin tasje. Het logo zegt me weinig – een YSL die door elkaar lopen – maar het ziet er duur uit. Om nog maar te zwijgen over haar schoenen. Hakschoenen met bandjes en glittertjes. Ze komt nu al over als een rijk, verwend nest. Maar verdomme, wat ziet ze er prachtig uit! Ik bekijk haar even goedkeurend, maar ik weet me tot orde te roepen voordat mijn gedachtes op hol slaan..

Lisa

Ik stap de lift uit en kijk even raar op als ik een man bij het kantoor van mijn vader zie staan. Zonder goed te kijken loop ik langs hem heen het kantoor in. “Hoi, pap,” zeg ik vrolijk en ga zitten.

“Ik moet je wat vertellen,” zegt mijn vader ernstig. Hij vertelt me dat er bedreigingen zijn geweest, maar dat is niets nieuws. Er zijn niet voor niets metaaldetectors geplaatst en meer beveiligers. Maar als hij vertelt dat er zelfs dreigingen naar mij zijn schrik ik wel een beetje. Hij gebaart naar Mark, zijn beveiliger. Die doet de deur open en tot mijn verbazing komt de man binnen die op de gang heeft gestaan.

“Dit is Michael van der Zee,” zegt mijn vader.

Oh god, die vent ziet er goed uit! Smetteloos wit overhemd, een mooi zwart pak… En die ogen. Die grijs-blauwe ogen… Hij heeft donkerbruin haar en een slank figuur. Hij is echt hot!

“Hij zal je de komende tijd volgen en beschermen,” zegt pap dan.

Ik verstar en kijk hem aan. “Meen je dat nou? Een bodyguard?” Ik kijk weer naar Michael. “Sorry hoor, maar ziet hij er nou uit als een bodyguard?”

Michael kijkt me rustig aan. “Ik kan je verzekeren dat je bij mij veiliger bent dan bij die gorilla.” Hij gebaart naar Mark, die hem een nijdige blik geeft. Oké, hij heeft lef om zo over Mark te praten, Mark intimideert zelfs mij nog.

“Sorry, Maria-Louise, het is even niet anders. Ik wil zeker weten dat je veilig bent.”

Ik kijk mijn vader nijdig aan. Dan sta ik op en ga het kantoor uit. Ik druk op het knopje van de lift en merk dat Michael schuin achter me staat. De liftdeuren gaan open en we stappen naar binnen. In de lift kijkt Michael op zijn telefoon. Ik bekijk hem nog eens en betrap mezelf erop dat ik even naar zijn kruis kijk.

“Bevalt wat je ziet?” vraagt hij opeens.

Oh god, hij zag me staren! Ik kijk snel de andere kant op. “Het zag er eigenlijk best teleurstellend uit,” kaats ik terug. Ik ga me niet laten kennen door hem!

Als we beneden zijn, roep ik de chauffeur van mijn vader, maar Michael stuurt hem weer weg. “Vanaf nu ben ik je chauffeur,” zegt hij. “Waar wil je heen?”

“Naar huis,” zeg ik nijdig. Het verbaast me eigenlijk als hij zijn telefoon pakt, een app opent en gelijk mijn adres invoert zonder iets te hoeven vragen. Meneer heeft zijn huiswerk gedaan.

Hij brengt me naar zijn auto – een zwarte BMW. Het is een mooie auto en vanbinnen mooi schoon. Hij zet zijn gsm in een houder en start de motor. “Gordel,” zegt hij. Ik ga achterin zitten en haal even diep adem. Ik doe de gordel om en kijk uit het raam.

“Dus je blijft de hele tijd bij me?” vraag ik.

Hij knikt. “Behalve als je naar de wc of de douche gaat.”

Verdomme, daar gaat mijn privéleven. Ik kijk even rond in de auto. “Heb je een vriendin?”

“Ik bind me niet graag,” antwoordt hij. “Het maakt me een makkelijk doelwit.”

“Heb je een pistool?” vraag ik.

Hij zucht en kijkt me via de spiegel even aan. Hij heeft mooie ogen. “Je kijkt teveel films,” zegt hij rustig en kijkt vervolgens weer naar de weg. Hij heeft mooie handen. Geen haren op zijn handen, geen gouden ring. “Ik heb een zware opleiding gehad, maar ik heb in feite dezelfde bevoegdheden als iedere andere burger. Ik mag dan ook geen wapens dragen, tenzij ik een opleiding volg en via de overheid ga werken. Ik weet hoe ik in situaties moet handelen, maar ik mag net zoveel als jij.” Hij rijdt mijn straat in en parkeert vlak bij de voordeur.

Ik ga de woonkamer in en zet mijn tasje op het dressoir. Ik zie hem rondkijken met een verbaasde blik. Waarschijnlijk had hij meer dure spullen verwacht, maar helaas. Het meeste komt bij de Leen Bakker of de Ikea vandaan. Of zelfs tweedehands.

Michael zet zijn sporttas naast de bank en gaat de keuken in. Ik gluur even in de keuken en zie dat hij koffie zet. Ik stap de keuken in en zet thee voor mezelf. “Vind je het niet erg om me steeds te moeten volgen?” vraag ik.

Hij kijkt me aan en leunt ontspannen tegen het aanrecht. “Ik zal doorstaan wat nodig is. Of ik het leuk vind of niet is niet jouw zaak.”

Ik frons mijn wenkbrauwen. “Je bent een zak,” zeg ik en ga de kamer in met mijn beker. Ik pak mijn gsm uit mijn tasje en ga dan op de bank zitten. Ik begin met Sofie te chatten, een vriendin van mij.

Ik vertel haar dat ik nu vastzit met een bodyguard. Ze wil een foto. Ik ga dwars zitten en stiekem maar ik een foto van hem als hij met zijn beker koffie de kamer weer in komt. Hij gaat op de bank zitten en pakt zijn laptop uit de tas. “Mag ik de wifi gegevens?” vraagt hij.

Ik geef hem het wachtwoord en kijk naar een kwijlende smiley die Sofie terugstuurt. Ik grinnik om haar reactie. Hij ziet er inderdaad goed uit, maar hij verziekt mijn seksleven.

Hij leunt voorover en doet zijn jasje uit. Hij komt overeind en hangt het over de rugleuning van de stoel. “Ik heb een kapstok,” merk ik op. Ik wil al die zooi van hem niet om me heen!

“Dat heb ik gezien, maar ik wil geen kreukels in mijn jasje,” antwoordt hij. Hij gaat weer zitten. Oh god, met enkel dat spierwitte overhemd ziet hij er nog knapper uit! Ik kan vaag de omtrek van zijn armen zien. “Heb je liever dat ik mijn overhemd uittrek zodat je het beter kunt zien?” vraagt hij.

Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en pak mijn theebeker van tafel. “Ik keek niet,” mompel ik. Hij ziet echt alles! Ik ga weer verder met de chat van Sofie. Ze vraagt of ze binnenkort langs kan komen, ze wil die knappe vent wel eens zien.

Ik gluur weer opzij en zie hem op zijn laptop werken. Oh god, hoe moet ik dit vol zien te houden. Ik durf niet eens meer iemand uit te nodigen om mee naar bed te gaan. Sterker nog, ik kan vanavond niet eens mijn vibrator gebruiken! Hij moet echt snel weer weg.

Michael

Ik ben bezig Mirjam een mailtje te sturen voor meer informatie. Ik wil ook de beveiliger van Jos – Mark, de kleerkast – laten natrekken. Ik heb geleerd niemand te vertrouwen, dus ik wil alles hebben uitgezocht. Ik drink van mijn koffie en verstuur dan de e-mail.

Misschien had ik even moeten vragen of ik koffie mocht zetten, maar uiteindelijk zal ik hier vaak genoeg zitten de komende tijd. Ik kan het me maar beter gelijk gemakkelijk maken. Vanavond zal ik wel wat eten bestellen om niet helemaal als een klootzak over te komen. Koken doe ik niet graag, al kan ik het wel.

Ik zet de laptop op de armleuning van de bank en pak mijn gsm erbij. Vrienden of familie heb ik niet die me berichtjes sturen, dat is wel makkelijk. In feite leef ik voor mijn werk, iets anders heb ik nauwelijks.

“Wat doe je als je vrij hebt?” vraagt Maria-Louise.

Tja, wat kan ik hierop zeggen. Thuis mijn tijd verdoen tot ik een nieuwe opdracht krijg, of ik ga de kroeg in en kom thuis met een vrouw om me op uit te leven. “Ik heb zo mijn bezigheden,” antwoord ik ontwijkend. “Wil je trouwens dat ik je echt Maria-Louise noem? Het is nogal een mond vol.”

“Dat zei ik gisteren ook tegen Charles,” zegt ze dubbelzinnig. Ik kijk haar verbijsterd aan. Zei ze dat nou werkelijk?! Ze barst in lachen uit. “Je zou je eigen kop moeten zien!”

Hm, zou ik me in haar vergist kunnen hebben? Ze ziet eruit als de verwende dochter van een rijke zakenman, maar ze heeft gevoel voor humor en aan het huis te zien krijgt ze niet veel geld van hem. Tenzij ze alles uitgeeft aan kleren, natuurlijk. “Ik noem je voortaan wel Lisa,” zeg ik rustig.

Ze trekt haar wenkbrauwen op. “Mijn vrienden zeggen Louise,” werpt ze tegen.

Ik grijns. “Ik ben je vriend niet, ik ben je beveiliger. Ik noem je Lisa.”

Ze rolt met haar ogen. “Prima, Mike.”

Ik grijns en kijk op mijn telefoon als ik een ping hoor. Weer een mailtje van Mirjam, nu met informatie over Mark. Ik lees het globaal door, al verrast de inhoud me niks. Opgepakt wegens wapenbezit, meerdere waarschuwingen wegens intimidatie en een keer drugsgebruik. Op zich niks bijzonders.

“Heb je wel een vriendin gehad?” vraagt Lisa opeens.

Even blijf ik roerloos zitten met mijn telefoon in mijn hand. Na een paar tellen kijk ik haar aan. Ze wil een antwoord, ze kijkt me nieuwsgierig aan met een ondeugende grijns op haar gezicht. Ik zag niks. Ik schud mijn hoofd een beetje en kom overeind. “Ik ga mijn privéleven niet bespreken,” mompel ik.

Lisa komt ook overeind en kijkt me verbijsterd aan. “Pardon? Je dringt mijn privéleven in en zult alles zien dat ik doe, maar ik mag vooral niks over jou weten? Beetje oneerlijk, vind je niet?”

Ik zucht diep. Ze heeft een punt, maar ik mag niet emotioneel betrokken worden. Ze moet op afstand blijven. Haar privéleven interesseert me geen moer, maar ik moet nu eenmaal mijn werk doen. Maar mijn leven heeft ze niks mee te maken.

“Bedenk wat je wilt eten, dan bestel ik wat,” zeg ik om van onderwerp te veranderen.