Het Bijgerecht - 3

Ik had niks meer gehoord van Lindsay en voordat ik het wist lag ik weer alleen in bed. Maar niet eenzaam. Ik had ook Nicola bericht dat ik Lindsay bericht had over ons, en dat leidde er toe dat we nog even doorgingen op de app. Ik kon m’n ogen amper van haar profielfoto afhouden. Ik wist niet zo goed of Nicola zelf nu ook bi was, of gewoon gay. Het maakte me ook niet echt uit, al vroeg ik me wel af hoe ze zou reageren, als ze wist dat ik zo goed als naakt in m’n bedje lag, met één hand in m’n boxers. Ik zat me niet ordinair af te trekken, of zo, maar de hele avond had me toch een lekker gevoel gegeven en ik vond het idee van die twee samen nog altijd heel aantrekkelijk en opwindend. Ik vond ook Nicola nu echt heel aantrekkelijk en opwindend. Ze vond me lief en ik had het idee dat ze ook nu weer een beetje met me te doen dan had omdat Lindsay maar niet reageerde. En daar had ik wel een zwak voor. De slachtofferrol beviel me erg goed, al was het onterecht vandaag. Want niet veel later hoorde ik de sleutel in het slot en na wat kort gerommel beneden, kwam ze naar boven, en ook naar onze slaapkamer, waar ze de laatste dagen een van de andere kamers gepakt had.
‘Ik ben meteen gekomen toen ik je bericht las!’ verraste ze me.
-
Ik kon eigenlijk maar weinig slechts zeggen over Lindsay, al had ik nog zo m’n best gedaan. En wat ik gezegd heb over haar was waar. Ze was verwend en lui, maar dat definieerde haar absoluut niet. Ik was niet bij haar om die paar slechte puntjes, maar om de vele goede. De laatste tijd waren die goede punten wel steeds minder aan mij bedeeld, maar zij bleef wie ze was. En er waren altijd twee kanten aan een verhaal. Nu ik weer haar toenadering zocht, zag je meteen dat ze dat met open armen ontving. Zoals het er nu voor stond, was er nog niks beslist. Ze ging me niet dumpen, ze wilde niet verder zonder mij, en ze wilde me gewoon niet kwijt. Dat was het eerste wat ze zei toen ze mij in bed zag liggen met m’n telefoon nog in m’n handen. De hand in m’n broek had ik wel even weg getrokken.
-
‘Je ziet er mooi uit.’ zei ik haar als eerste, na even lief naar haar gelachen te hebben en aangegeven te hebben enigszins verrast te zijn, en ik was Nicola meteen weer vergeten. Ze zag eruit alsof ze was wezen stappen, maar hier in de buurt was niet veel. Ze had een vriendengroep waar ze wisselend bij elkaar samenkwamen. Dan maakten ze wel hun eigen feestje. Lindsay lachte er verlegen om. Nog steeds kon ze een beetje verlegen worden als ik dit tegen haar zei, wat ik ook niet vaak meer deed. Te weinig in ieder geval.
‘Wist niet dat jullie zouden afspreken. Had dat ook niet echt verwacht meer na de laatste keer. Hoe komen jullie hier zo bij?’ vroeg ze daarna eerder bezorgd.
‘Nee, dat lag niet in de lijn der verwachting. Maar ze stapte laatst de winkel binnen en toen vroeg ze het.’
‘Vroeg zij het?’
‘Ja. En ik moet zeggen dat ik het erg fijn vond. Ze is erg aardig. Je boft.’ zei ik haar gelijk maar.
‘Je doet alsof ik haar al boven jou heb verkozen. Dat is ook weer niet zo.’ Ze keek er wat verontwaardigd bij.
‘Misschien niet. Maar dan nog. Ze is goed gezelschap.’ Ik zag dat het haar allemaal een beetje verwarde. Het ging opeens erg snel.
‘Hebben jullie soms…’ impliceerde ze vervolgens ook omdat ik zoveel lof voor Nicola over had.
‘Nee.’ zei ik alleen heel duidelijk. ‘En ik geloof ook niet dat ze ook maar een klein beetje in mij geïnteresseerd is op die manier. Daar ging het ook niet om.’ legde ik haar uit.
‘Wat dan wel?’
‘Om jou. Geloof het of niet, maar blijkbaar willen zowel zij als ik het beste voor jou.’ lachte ik alsof ik het zelf niet kon geloven en hier keek ze wel een beetje van op. ‘Dus vertel me nou gewoon eens wat je wilt.’
‘Wat ik wil?’ vroeg ze me al wat getemperd. ‘Wat wij willen, bedoel je?’ zei ze wel, maar leek ze niet echt te menen. Ze stond daar ook nog maar een beetje mooi en verbijsterd te wezen maar je kon merken dat het gewoon om haar ging. Zoals dat bij mij en Nicola om haar ging, ging het ook bij Lindsay zelf om haar. En dat gaf helemaal niets. Dat was het punt. Of ze onze aandacht nou verdiende of niet.
‘Nee. Wat wil je? Wat wil jij, Lindsay?’
-
Ze had een zwart leren jasje aan en die deed ze toen maar snel uit. Een dun half doorzichtig, wit topje wat los hing over haar torso kwam tevoorschijn met daaronder een nog witter hemdje wat strak om haar lichaam verpakt zat. Ze zag er goed uit. Haar mooie benen in strakke jeans en haar knappe koppie op haar best. Ze liet haar wimpers mooi haar ogen accentueren.
‘Ik snap niet zo goed wat je bedoelt, precies. Dit gaat niet om mij, of zo. Je doet nu net of dat je er zelf helemaal niet toedoet. Zo werkt het niet, zo bedoelde ik het niet.’ probeerde ze mij dan maar duidelijk te maken, maar zo zag ik het gewoon niet.
‘Ik heb hier alles aan jou te danken. Ik ben hier en ik ben wie ik nu ben dankzij jou. Natuurlijk klinkt dat stom en zelfs een beetje zwakjes, maar het betekent meer dan je denkt. Jij en ik zijn nu ruim twee jaar samen en er is veel veranderd in die tijd. Ik ben veel veranderd. En jij ook. Dat je hebt toegegeven vreemd te zijn gegaan en me verteld heb dat je bi was, betekent voor mij vooral dat je me vertrouwd. Had je het maar eerder gedaan; mij vertellen wat je wilde en voelde, dan had je misschien niet eens ‘vreemd’ hoeven te gaan. Want zo sta ik er in. Als ik ergens voor ga, of voor iemand, dan ga ik er ook helemaal voor. En als er grenzen zijn, dan komen we die gaandeweg wel tegen. Maar van te voren wil ik die gewoon niet stellen. Ik wil jou ook niet kwijt. Dus zeg me wat je wilt en hoe ik je daarmee kan helpen. Wat wil je van mij?’
-
Ik had hier nooit zo bij stil gestaan, maar het kwam van diep. Dacht ik er echt zo over; zou ik alles voor haar over hebben zolang zij maar gelukkig was? Zelfs als dat betekende dat ik mezelf helemaal zou wegcijferen? Of hoopte ik gewoon nog stiekem op dat ene ideaal beeld van die twee meiden samen en ik die er dan af en toe tussen mag kruipen? Nee, om dat laatste ging het deze keer eens niet. Ik meende dit tot een zekere hoogte, totdat die grens bereikt was, waar die ook mocht liggen. En uit mijn rede wist zij dat ook te halen.
‘Ik wilde je nooit kwetsen.’ zei ze een stuk zachter en ze kwam naar me toe gelopen en liet zich op me vallen met haar hoofd op mijn blote borst. Ze pakte me vast en knuffelde me een keer stevig. ‘Het is de laatste tijd gewoon moeilijk. We zien elkaar niet veel meer en het lijkt wel alsof we ons alleen nog maar aan elkaar kunnen ergeren. En nu was Nicola er weer en was alles zo anders. Maar ik weet dat als ik met haar zou samenwonen, bijvoorbeeld, we waarschijnlijk ook ruzie krijgen. Ik weet ook wel dat ik niet de makkelijkste ben.’ zei ze eerlijk. Ik sloot haar in m’n armen en begon haar een beetje te troosten. Ze had het misschien nooit zover willen laten komen, maar zover was het wel gekomen.
‘We moeten gewoon eerlijk tegen elkaar zijn. Om mee te beginnen. En ik moet vaker zeggen dat ik je mis, en dat ik je mooi vind. En m’n werk komt ook wel vaak op de eerste plaats, de laatste tijd. Dat kan anders.’ begon ik met m’n goeie voornemens.
‘Nee, maar dat is ook logisch. Jij doet zoveel en ik doe verder helemaal niks. Soms lijkt het wel alsof ik me gewoon afreageer omdat ik zelf geen werk heb en helemaal geen doel voor de toekomst, en zo.’ Nu kwamen we ergens. Dit wilde ze dus. Zo hadden we hier nog niet met elkaar over gesproken. ‘Ik ben gek op je, echt waar. Het was niet het idee van m’n ouders om hier te gaan wonen, maar van mij. Met jou.’ liet ze me duidelijk merken. En dat was lief, waarna ik haar nog wat steviger in m’n armen klemde.
-
Even leek ze kort tot rust te komen en sliep ze ook al bijna toen ze toch nog even overeind krabbelde.
‘Je hebt het toch niet over dat ene gehad met haar?’ doelde ze op de fantasieën die zij in m’n hoofd had gestopt.
Ik lachte er dan ook om. ‘Nee, hoor. Maar zij is ook echt gay, toch? Niet bi zoals jij.’ wilde ik toch wel weten. Ze was al 22 en ze had nog nooit iets gedaan met een jongen, begreep ik, maar was al wel vijf jaar verliefd op dit blonde meisje. Leek me nogal voor de hand liggen, dan.
‘Niet dat ik weet. Volgens mij niet hoor. Want we hebben het er al wel een paar keer over gehad, namelijk. Of dat zij in ieder geval wel afvroeg hoe het met een jongen zou zijn.’ ging ze er serieus op in. ‘Het was niet helemaal gelogen, hoor.’ lachte ze er toch een klein beetje ondeugend om.
‘Nou laten we het hopen.’ grinnikte ik er maar brutaal op door. ‘Maar lijkt me ook fijn om met jou weer een keer een goeie beurt te maken.’ bleef ik brutaal en keek haar daarbij recht aan. ‘Dat is best lang geleden. Laatste keer was leuk, maar…’ Ze werd weer verlegen.
‘Sinds wanneer ben jij zo…’ Ze kon niet op het goeie woord komen. Ondeugend? Vol van vertrouwen? Zelfs na die paar jaar met Lindsay vond ik het nog altijd moeilijk m’n intimiteit naar haar bekend te maken. Ik wist het ook niet zo goed. Maar het begin van de avond had me goed genoeg gedaan waardoor ik in ieder geval wat meer zelfvertrouwen had en haar dit dus ook durfde te vragen.
-
‘Lijkt me erg leuk. Goed misschien ook wel weer een keer.’ klonk ze haast klinisch. Toch raakte ik afgeleid. Ik wist nu dat er nog iemand was die haar leuk vond, en erg ook.
‘Zou Nicola dat nog wel trekken?’ vroeg ik haar dan ook, wat ze niet verwachtte. ‘Ze weet wel dat we een relatie hebben, maar geloof dat ze het niet heel erg vond dat het de laatste tijd niet boterde, of wel?’
‘Nee. Dat vond ze wel erg. Zo is ze niet.’ zei ze meteen. Ik had Nicola nu echt ontmoet en realiseerde me dat dat misschien ook wel gewoon waar was, hoe gek en vergezocht het ook mocht lijken. Als ook Nicola het beste voorhad met Lindsay, betekende dat ook dat ze Lindsay een goed seksleven met mij gunde. Al leek me dit op de een of andere manier hoogst onwaarschijnlijk, maar speelde met die gedachtegang mee.
‘Ik denk dat je gelijk hebt. Misschien moet je haar nog maar een keer nadrukkelijk zeggen hoe graag je een triootje wilt met haar en mij. Dan doet ze het misschien ook nog wel.’ ging ik bijna te ver, maar ze moest er om lachen.
‘Eén ding tegelijk dan maar.’ liet ze een beetje ondeugend vallen en ze keek me ook ondeugend aan. Haar ogen draaiden verleidelijk naar de klok op de muur. ‘Ik wil eigenlijk nog even douchen. Jij moet morgen vroeg je bed uit, of niet?’ Ik knikte, maar er ontstond ook reuring onder de dekens. Ze zag het en bleef er heel even naar kijken.
‘Even snel douchen, en dan hier verder? Als je hier weer wilt slapen, ten minste?’ stelde ik voor. Werk moest wat minder op de eerste plek komen, en dat werd me op deze manier een stuk minder moeilijk gemaakt.
-
Ze ging me voor en ik keek nog even snel op de telefoon waar ik Nicola trof die me vroeg waarom ik niet meer reageerde. Ik zei haar nog snel dat Lindsay net binnen was gestapt en dat we goed gepraat hadden. Daarna zei ik haar maar dat we gingen slapen. Ik vond niet dat ik haar gelijk maar moest zeggen dat er gelijk meer uit kon volgen. Al vond ik het ook niet fijn om tegen haar te liegen.
-