In Zijn Handen - 8

Michael

Terwijl het bad volloopt hou ik Lisa goed in de gaten. Ze staat in de deuropening van de badkamer naar de grond te staren. Blijkbaar dringt het nu pas tot haar door hoeveel gevaar ze zou kunnen lopen. Ik stuur Mirjam een berichtje dat Lisa best wel van slag is en dat ik enkel voor dringende zaken te bereiken ben. Ze stuurt slechts een duimpje terug. Vervolgens leg ik hem op de rand van de wasbak.

Lisa staat roerloos in de deuropening. Ik maak me zorgen om haar en kom naar haar toe. Voorzichtig pak ik haar hand, alsof ik bang ben haar porseleinen vingers te breken. “Gaat het een beetje?” vraag ik. Kan ik nu echt niets beters verzinnen? Natuurlijk gaat het niet, dat zie je toch gelijk?!

Ze grijpt me met beide handen bij mijn bovenarmen en drukt haar gezicht tegen mijn schouder. Ik weet om eerlijk te zijn niet hoe ik hierop moet reageren. Een vrouw verleiden om met me naar bed te gaan lukt me binnen een paar minuten, maar een vrouw kalmeren heb ik weinig hoeven doen. Meestal hoef ik enkel met hun woede om te gaan als ik ze de volgende dag mijn huis uit stuur. Verdriet, angst en kwetsbaarheid zie ik niet vaak. Mijn woorden hebben meestal een explosief effect op vrouwen, dus besluit ik voor de veilige weg te gaan.

Ik zeg helemaal niks. Ik leg mijn armen om haar heen en hou haar tegen me aan zonder ook maar één woord te zeggen. Ik hoor haar gesnik en voel haar schouders schokken, maar ook zij zegt verder niks. Ik hou haar enkel vast en geef haar de tijd die ze nodig heeft. Ze is behoorlijk van slag.

Als ze na een paar minuten gekalmeerd is, laat ze me los. Met haar mouw gaat ze langs haar ogen. “Sorry,” zegt ze met een bevende stem. “Ik weet niet wat me overkwam.”

Ik wel, al wil ik dat niet hardop zeggen. Ze beschouwde haar huis als veilige plek en zag nu hoe kwetsbaar die veiligheid kan zijn. “Het geeft niks,” besluit ik voorzichtig te zeggen. Het is lastig een keer geen lompe eikel te zijn. Ik wilde haar per se beschermen en bij me houden, maar nu we hier zijn weet ik me geen raad meer. “Het werd je even teveel, wat begrijpelijk is.”

“Jij leek anders niet onder de indruk,” werpt ze tegen. “Je wist gelijk wat je moest doen.” Ze haalt haar neus op en veegt nog een traan van haar wang.

Ik pak een doosje tissues uit een kastje en reik haar die aan. Terwijl ze dankbaar een tissue pakt denk ik na over mijn volgende woorden. Dit is zo verdomd lastig! “Op jouw leeftijd zou ik ook anders hebben gereageerd.”

Ze snuit haar neus en kijkt me voorzichtig aan. “Hoe was je op mijn leeftijd?” vraagt ze.

Die vraag kon ik verwachten. Ik haal diep adem en probeer niet teveel te denken. “Ik was een egoïstische eikel die tot het uiterste ging. En niet op de goede manier. Ik heb heel wat keren tegenover de kinderrechter gezeten omdat niemand iets met me aankon. Ik sloot iedereen buiten.” Ik ga naar het bad en draai de kraan dicht. Ik laat mijn hand in het water zakken om er zeker van te zijn dat het niet te warm is.

“Je sluit nog steeds iedereen buiten,” merkt ze zachtjes op. Even blijf ik roerloos staan. Natuurlijk heeft ze gelijk. Toch lijkt het of ze het in mijn oren heeft staan schreeuwen. Alsof ze een mes in mijn borstkas heeft geramd… Haar woorden komen hard aan.

Toch laat ik het haar niet merken en herpak ik me voor ik me omdraai. “Kom, tijd om in bad te gaan.” Ik wil langs haar heen lopen om haar privacy te geven.

Dan pakt ze mijn pols om me tegen te houden. “Blijf je bij me?” Ik hoor de angst in haar stem. Waarvoor is ze bang? Is ze bang dat haar iets zal overkomen? Is ze bang dat ik haar alleen zal laten? Ik kijk haar aan en zie de angst die ik in haar stem hoorde nu ook in haar ogen. Ik knik zonder iets te zeggen en kom naar haar toe.

Lisa

Opgelucht haal ik adem als hij weer naar me toe komt. Ik wil niet alleen zijn, ik wil hem bij me houden. Ik wil graag meer weten over hoe hij op jongere leeftijd was, maar ik durf het niet te vragen. Hij wil er niet over praten, dat heeft hij vaak genoeg duidelijk gemaakt. Hij mag alles over mij weten, maar ik mag niets over hem weten.

Hij helpt me mijn truitje uit te trekken. Hij legt het over de rand van de wasbak terwijl ik mijn schoenen uit schop. Hij opent mijn broek en laat hem rustig zakken tot ik eruit kan stappen. Met enkel mijn ondergoed nog aan sta ik tegenover hem. Hij stapt om me heen en maakt de haakjes van mijn bh los. Mijn slip pak ik zelf vast en laat hem zakken. Het voelt heel erotisch, maar hij raakt me niet aan. “Ga maar in bad zitten,” zegt hij terwijl hij de rest van mijn kleren bij mijn truitje legt.

Ik stap voorzichtig het bad in en laat me langzaam zakken. Het voelt alsof het water me in een warme omhelzing verwelkomt. Ik sluit genietend mijn ogen en laat mijn hoofd op de rand van het bad zakken.

Als ik mijn ogen weer open zie ik hem op de rand van het bad zitten. “Kom je er niet bij?”

Hij schudt zijn hoofd. “Het bad is niet groot genoeg voor twee personen,” zegt hij rustig. “Bovendien zou ik niet van je af kunnen blijven.”

Maar ik wil niet dat hij van me afblijft. Ik heb hem nodig. Ik sluit mijn ogen weer en probeer me te ontspannen. Toch blijf ik mijn huis voor me zien. Het was echt een bende.

“Ik zit me trouwens iets af te vragen,” verbreekt Michael de stilte. “Waarom zou jouw vader mijn diensten willen stopzetten?”

Ik open mijn ogen en kijk hem verward aan. Ik lig naakt in bad en hij denkt aan mijn vader? “Vriendelijkheid is niet je sterkste kant,” merk ik op.

Hij haalt zijn schouders op. “De etiquette heeft me nooit veel geïnteresseerd. Als zijn dochter in gevaar is, waarom zou hij dan de beveiliging laten annuleren? Dan is hij zijn betaling kwijt, we geven geen geld terug. Wat me trouwens bij het volgende punt brengt; waarom zou hij meer betalen dan onze tarieven?”

Ik ben in de war. “Wat bedoel je?”

Hij staart in gedachten verzonken voor zich uit. “Hij laat zich zien als bezorgde vader die zijn dochter wilt beschermen, maar vervolgens trekt hij die weer in als er gegraven wordt. Wat zou hij kunnen verbergen dat wij niet mogen vinden?”

Ik lig zwijgend over zijn woorden te denken. “Ik begrijp om eerlijk te zijn niet waarom hij opeens de bezorgde vader is,” mompel ik zachtjes. “Hij heeft zich weinig met de opvoeding bemoeid. Dat mocht mijn moeder doen. En later mijn stiefmoeder.”

Hij kijkt me aan met zijn intense ogen. “Waarom heb je geen contact meer met haar?”

Ik haal mijn schouders op. “Mijn ouders kregen knallende ruzie tijdens de scheiding. Toen hij hertrouwde met iemand die jonger was is zij failliet verklaard. Ze is verhuisd en sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord. Ik was acht toen ik haar voor het laatst heb gezien.” Ik kijk nieuwsgierig naar Michael. “En jouw familie?” vraag ik voorzichtig.

Hij wendt zijn blik af en pakt een fles shampoo van een plankje. Zonder iets te zeggen draait hij de kraan weer open en drukt op een knop, waardoor het water door de douchekop komt. Hij controleert de temperatuur met zijn hand. “Kom eens rechtop zitten, dan kan ik je haren wassen.”

Ik doe wat hij zegt, ontspan me en hou mijn hoofd achterover terwijl ik naar het plafond staar. Ik voel het warme water over mijn hoofd gaan, als een heerlijke massage. Het voelt zo lekker, al moet ik er niet aan denken hoe vaak hij dit al gedaan zal hebben. Hij laat de douchekop in bad zakken en opent de fles. Voor hij het in mijn haren smeert verdeelt hij het over zijn handen. Als zijn handen mijn hoofd raken sluit ik mijn ogen. Wat is dit lekker!

“Hmm, wat lekker,” breng ik uit. “Dit heb je vaker gedaan.” Waarom zeg ik dit! Ik wil niet weten hoeveel vrouwen hij heeft gehad. Tientallen, dat weet ik zeker.

Michael haalt diep adem. Ik voel de koude lucht langs mijn bovenarm gaan als hij uitademt. Alweer ben ik te ver gegaan met mijn opmerkingen. “Ik heb dit al jaren niet meer gedaan,” zegt hij ten slotte. Hij wrijft de shampoo in mijn haren terwijl ik mijn ogen gesloten hou.

Dan hoor ik het kletterende water als hij de douchekop weer uit bad haalt. Automatisch hou ik mijn hoofd weer naar achteren. Hij spoelt de zeep uit mijn haren en masseert zachtjes mijn hoofdhuid. Als hij klaar is draait hij de kraan weer dicht.

Een beetje teleurgesteld dat het al is afgelopen open ik mijn ogen en kijk ik naar hem.

Hij pakt een handdoek en droogt zijn handen af. “Dank je wel,” zeg ik zachtjes. “Dat was echt heerlijk.”

Michael geeft geen antwoord, zijn hoofd lijkt ergens anders te zijn. “Ik heb geen idee waar mijn familie is,” zegt hij ten slotte. Ik verstijf ik en kijk naar hem op. Oh mijn god! Hij vertelde iets over zichzelf! Ik durf niets te zeggen. Ik kán niet eens iets zeggen!

“Op mijn vierde kwam ik terecht bij een pleeggezin,” vervolgt hij zonder me aan te kijken. Hij blijft zijn handen afdrogen, al zijn die al lang droog. “Daar heb ik twee jaar gezeten, tot ik te onhandelbaar werd en hun eigen kinderen begon te terroriseren. Vervolgens kwam ik steeds in een ander pleeggezin terecht. Ik heb na mijn eerste pleeggezin nergens langer dan een jaar gezeten. Ik kwam zelfs op een internaat terecht, maar daar liep ik steeds weg.”

Hij blijft roerloos staan. De handdoek laat hij op de grond vallen. Ik wil hem aanraken, maar ik ben bang dat ik hem dan stoor.

“Steeds weer kreeg ik hetzelfde te horen; ik moest dankbaar zijn dat ik een dak boven mijn hoofd had. Iedereen wist wat het beste voor me was, ze hadden mijn mening niet nodig. Steeds weer een nieuw huis waar ik naartoe werd gebracht. Ik moest dankbaar zijn, steeds weer.” De woede is te zien in zijn ogen. “Steeds weer een nieuw huis met mensen die me wilden hebben, steeds weer nieuwe mensen die wilden dat ik ze zou bedanken en de grond onder hun voeten zou kussen. En niemand die me vroeg of ik er wel wílde wonen. Nee, ik wilde niet bij mensen wonen die zich voordeden als mijn ouders. Ik wilde geen vreemden die dachten te weten wat goed voor me zou zijn zonder me te kennen. Nee, ik was ze niet dankbaar. Ik haatte ze.”

Eindelijk kijkt hij me aan. “Dat is mijn jeugd kort samengevat. Ik heb geen contact meer met wie dan ook uit mijn verleden en ik heb ook geen idee wie mijn familie is en om eerlijk te zijn kan het me ook geen moer schelen. Ik heb ook nooit willen weten waarom ik bij een pleeggezin terecht ben gekomen.”

Hij pakt een handdoek uit de kast en houdt die open. Als ik opsta uit bad legt hij hem om me heen. Ik heb medelijden met hem, maar ben ook trots op hem dat hij dit vertelde. “Is die vrouw op de foto degene die je uit de put haalde?” vraag ik voorzichtig.

Hij zucht weer. “Probeer me niet te begrijpen, Lisa. Mijn leven is gecompliceerd, daar wil ik jou niet verder mee lastigvallen.” En daar is zijn emotionele muur weer. Hij heeft zich weer gesloten, al heeft hij meer prijsgegeven dan ik had verwacht.

Ik droog me af en kijk naar mijn kleren. “Ik heb niks meegenomen om aan te trekken,” zeg ik.

“Ik heb wel een T-shirt voor je,” antwoordt Michael. Hij gaat de badkamer uit. Ik kijk hem na, maar buk me dan voorover en wrijf met de handdoek mijn haren wat droger. Als Michael terugkomt geeft hij me een T-shirt.

Ik heb zoveel vragen die ik hem zou willen stellen, maar ik durf het niet. Waarom hij me dit wel vertelde weet ik niet, maar ik ben blij dat hij het deed. “Dank je,” zeg ik zachtjes, al heb ik het niet over het T-shirt dat ik over mijn hoofd trek.

Zijn telefoon gaat af. Hij geeft me een klein knikje voor hij naar de wasbak loopt en opneemt.

Michael

Op het scherm zie ik dat Mirjam belt. Jammer dat ze net nú belt, nu het een grote chaos in mijn hoofd is, maar dit was natuurlijk te verwachten. Ik neem op en breng het ding naar mijn oor. “Wat heb je, Mirjam?”

“Een groot probleem!” reageert ze. “We hebben alles onderzocht en we hebben afluisterapparatuur gevonden. Overal, behalve in de wc. Sommige zitten er al even, aan de laag stof te zien dat erop lag.”

Mijn hoofd wordt gelijk een stuk helderder. Ik haal mijn hand door mijn haren terwijl ik hardop vloek. “Degene die haar afluistert weet dus zo’n beetje alles,” mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen Mirjam. Geen goed nieuws. Ze weten dan dat ik op haar werk een zwak moment heb gehad. Ze weten dat ik meer om Lisa geef dan ik hoor te doen. Ze weten alles. “Kun je straks wat boodschappen voor me doen?”

Ik hoor Mirjam zuchten, maar ze weet ook dat ik geen supermarkt in ga als mijn cliënt gevaar loopt. Ik kijk naar Lisa, die op de bank is gaan zitten. “Heb jij wat nodig?” vraag ik haar. Ze ziet er zelfs in een eenvoudig wit T-shirt van mij nog verdomd mooi uit, ondanks het feit dat die veel te groot is voor haar. Haar blote benen liggen naast haar op de bank, ze hangt een beetje op haar zij tegen de armleuning. Ik kan niet zien of ze een slipje aan heeft, wat waarschijnlijk maar goed is ook.

Ze haalt haar schouders op. “Witte wijn zou fijn zijn.”

Ik geef het door aan Mirjam en verbreek dan de verbinding. Ik ga naast Lisa op de bank zitten en leg zonder erbij na te denken mijn hand om haar blote enkels. Voor ik er erg in heb strekt ze haar benen, waardoor haar benen over mijn schoot komen te liggen. Automatisch glijden mijn handen op en neer langs haar onderbeen. Ze heeft zulke fijne, zachte benen. Mijn hoofd is mijlen ver weg.

“Je mag best verder gaan,” rukt haar stem me opeens uit mijn gedachten. Ik kijk haar aan en zie haar vurige verlangen. Ze is echt onverzadigbaar. Hoe graag ik haar normaal gesproken ook achterover zou willen gooien en me diep in haar stoten is er nu iets dat me tegenhoudt. Dit is een zware dag geweest. Eerst vertrek ik, vervolgens ruk ik die vent van haar af en vervolgens zien we dat iemand in haar woning is geweest. Ze is emotioneel en kwetsbaar, ik wil geen misbruik van haar maken. Mijn pik denkt er anders over, die begint alweer een beetje te groeien.

Ik probeer mezelf tot de orde te roepen. “Vanavond niet, Lisa. Mirjam en Frank hebben afluisterapparatuur gevonden in je woning, ik probeer te bedenken wie dat geplaatst kan hebben. Dat kan ik niet als ik me met jouw lijf bezig houd.”

Lisa komt naar voren en legt haar hand op mijn onderarm. “Dat nadenken kan wel even wachten. Ik wil het er nu niet over hebben.” Ze trekt haar been op, waardoor haar voet over mijn pik komt te liggen. Zodra ze haar voet zachtjes heen en weer laat gaan probeert hij wanhopig voor haar in de houding te springen.

“Niet doen, Lisa,” mopper ik, maar mijn lichaam zegt wat anders.

Ze trekt haar voet terug, komt naar me toe en legt haar armen om mijn nek. Ze komt nog dichterbij. “Ik wil je,” fluistert ze in mijn oor. Ik voel haar ademhaling als een zachte streling langs mijn wang strijken.

“Lisa, niet nu, ik probeer na te denken.” Dit is een ongelijke strijd. Ze is een geboren verleidster en ik ben een lompe zakkenwasser die zich niet wil binden.

Dan neemt ze mijn oorlel tussen haar lippen. Zachtjes knabbelt ze aan mijn oor, waardoor de rillingen door mijn rug gaan. Met een schok komt mijn pik omhoog. Haar handen glijden over mijn rug. Ze trekt aan mijn T-shirt en probeert die omhoog te trekken. Ik moet haar tegenhouden voor ik mijn laatste beetje zelfbeheersing verlies. Alweer.

Ik schuif een stukje naar achteren, weg van Lisa. Het kost me ontzettend veel moeite, maar op een of andere manier lukt het me afstand te nemen. “Vanavond niet, Lisa. Hoe graag ik ook zou willen – en ik wil héél graag, geloof me – maar vanavond niet. Ik neuk graag, maar niet als Mirjam elk moment voor de deur kan staan.” Ik kom overeind, ik moet een veilige afstand tussen ons creëren.

Lisa zucht en kijkt me met een twinkeling in de ogen aan. “Ik dacht dat enkel vrouwen hard to get spelen.”

Inwendig lach ik om haar brutaliteit, maar ik laat dat vanbuiten niet zien. “Ik ben juist heel eenvoudig te krijgen, Lisa. Ik ben enkel niet te houden. Jij bent om eerlijk te zijn de eerste vrouw in jaren die ik niet na één beurt al naar buiten werk.”

Ze verstart en kijkt me peinzend aan. Net als ze iets wil zeggen gaat de deurbel. Zonder een woord te zeggen pak ik mijn telefoon en kijk op het scherm. Ik zie via de camera dat Mirjam voor de deur staat. Ik ga naar de deur om open te doen.

Mirjam komt binnen met een tas boodschappen. “Wat een toestand!” moppert ze. “We zijn niet veel wijzer geworden.”

Ik pak de tas van haar over en ga naar de keuken om de boodschappen op te bergen. Ik neem de fles wijn mee naar de barkast die in de hoek staat. Ik zet twee wijnglazen klaar en schenk wat wijn in voor Mirjam en Lisa. Zelf neem ik een glas cola.

Lisa trekt haar wenkbrauw op als ik ga zitten en een slok neem. “Doe je geen glaasje mee, of drink je niet onder werktijd?” Ze grinnikt ondeugend.

Ik negeer haar en kijk naar Mirjam. “Ben je al iets wijzer?”

Mirjam schudt haar hoofd. “Nauwelijks. We hebben Jos ingelicht over de inbraak. Hij was erg geschrokken en blij dat zijn dochter ongedeerd is. Toch wil hij nog steeds dat ik jou van de zaak haal en Frank jouw plek geef.”

Ik staar nadenkend voor me uit. “Hij kan me niet verbieden weg te blijven als zij ervoor kiest bij me te zijn en ik dit vrijwillig doe.” Ik kijk Mirjam aan. “Leg mij eens uit waarom hij mij per se weg wil hebben terwijl het gevaar enkel lijkt toe te nemen. Hij kan ons geen bewijs van die bedreiging laten zien…” Ik val stil. Natuurlijk… “Laat Frank hem natrekken.”

Mirjam kijkt me vragend aan. “Wie, Jos? Hoe kom je daarbij?” Ik zie ook Lisa me verbijsterd aankijken.

Ik leun een beetje naar voren. “Het contact tussen Maria-Louise en Jos is al langer stroef. Hij gaf haar weinig vrijheid, ze moest de perfecte dochter van de rijke zakenman zijn. Ze woont inmiddels op zichzelf. Op zich geen gek idee dat hij haar in de gaten wil houden. En áls hij haar afluistert, weet hij dat ik me niet bepaald professioneel heb gedragen met zijn dochter. Het perfecte motief om mij van de zaak te halen, vind je ook niet?”

“We hebben hem al nagetrokken,” merkt Mirjam op.

Ik knik koeltjes. “Dat klopt, alles volgens het boekje. Laat Frank hem natrekken.” Frank is een enorme eikel, maar ook een goede hacker. Wie weet kan hij ergens nog iets vinden dat we moeten weten.

Lisa kijkt me verbijsterd aan. “Je verdenkt mijn vader?”

Geruststellend leg ik mijn hand op haar pols. “Enkel voor het plaatsen van die afluisterapparatuur.”