Charon

“Peuk?”

Het is niet vaak dat ik word aangesproken op straat door een enigszins knappe vent. Meestal zie ik wel een paar mensen mijn kant op kijken als ik over straat loop, maar ik weet nooit zo goed wat er dan aan mij te zien is. ik word er altijd een beetje onpasselijk van. Het zal wel vanwege mijn achterwerk zijn, dat voorbijgangers zo staren. Ik werd er vroeger wel eens mee geplaagd omdat het best fors is en er een bepaalde vrouwelijke wulpsheid in zit. Dat is best ook gek om te zien bij een vijftien jarige jongen, moet ik toegeven. Maar de laatste tijd vind ik de aandacht niet meer zo erg. Ik begin er steeds meer van te genieten dat er mensen zijn die naar mijn lichaam kijken.

Zo ook vandaag. Ik hoef alleen maar even heen en weer naar de supermarkt, toch doste ik mijzelf eventjes uit. Het schemerde al toen ik het huis verliet in mijn strakke outfit, de zomeravond tegemoet lopend.

Ik neem de route langs de kade van het kanaal, zodat ik de wind langs mijn lichaam kan voelen waaien. Plots gaat de straatverlichting aan en is het helemaal stil. Ik hoor alleen nog het klotsende water en de wind die mijn lichaam overal even aanraakt; hoe hij woelt door mijn bruine haren, mijn nek kust, mijn tepels streelt, mijn billen aait... even sluit ik mijn ogen.

“Peuk?”

De stem komt uit het niets. Ik draai mij om en zie een gedaante staan onder het licht van de straatlantaarn. Ik kan zijn gezicht niet zien door de schaduw die zijn voorhoofd over zijn gelaat werpt. Hij herhaalt zijn vraag en heft zijn arm. In zijn hand een geopend pakje sigaretten. Ik sta zo’n drie meter van hem vandaan maar deins toch terug van dit gebaar. Volledig van mijn apropos stamel ik dat ik er geen hoef.

“Ah oké”, zegt hij kalm. “Aansteker?”

Dit keer biedt hij niet iets aan, maar vraagt hij iets van me. Ik weet hier geen raad mee. Natuurlijk heb ik geen aansteker, ik rook immers niet, maar zijn warme stem overdondert me. Zo helder en warm dat het voelt alsof zijn mond zich vlakbij mijn oor bevindt.

De man neemt er geen genoegen mee dat ik hem niet beantwoord en hij komt op mij aflopen. Weer word ik overvallen door spanning. Een vlaag koele wind passeert en een rilling gaat door mijn lichaam. De man komt steeds dichterbij, ik kan de geur van tabak al ruiken. Ik ben zenuwachtig maar ik blijf staan van opwinding. Mijn pik drukt zacht tegen de gulp van mijn veel te strakke broek.

“Heb je vuur?”, vraagt de man. Hij staat nu een halve meter van mij vandaan, erg dichtbij voor een vreemdeling op straat. Ik kan zijn gezicht nu goed zien. Groene ogen, volle lippen, baardje en een valse glimlach. Er hangt een zweem van gevaar om de man. In zijn mond bungelt een sigaret en ik herinner mij plots weer zijn vraag. Ik schud mijn hoofd en maak aanstalten om verder te lopen. Dan doet de man uit het niets nog een stap naar voren. Ik bevries, kan mij niet bewegen. Mijn ogen bevinden zich ter hoogte van zijn borst. Het is niet alleen de lengte van de man die mij beangstigt. Ook zijn postuur is indrukwekkend. Ondanks de kleren die te groot voor hem lijken te zijn, oogt hij ontzettend breed en gespierd. Deze imposante figuur zou mij doormidden kunnen breken alsof het niets is.

Hij ademt zwaar, ik voel het op mijn kruin.

“Woon je hier in de buurt?”, vraagt hij. Ik knik langzaam omdat ik niets durf te zeggen in de angst dat het verkeerd valt.

“Kunnen we daarheen?” Hij zegt het met een zelfverzekerdheid die ik gewoon accepteer, alsof het vanzelfsprekend is dat hij met mij mee naar huis zou kunnen. Ik schud mijn hoofd.

“Waarom niet?”

“Mijn ouders zijn thuis. Ik kan niet zomaar iemand meenemen.” Ik ben bang voor zijn reactie. Wat als hij nu boos wordt? Hij zucht, stopt de sigaret weg en kijkt mij lang aan.

“Jammer.”

Hij blijft mij aankijken zonder iets te zeggen. Dan duwt hij mijn voorhoofd naar achteren zodat ik nog verder omhoogkijk. Zijn grote, ruwe handen tintelen op mijn hoofd. Hij brengt zijn gezocht nog dichter bij de mijne, zijn lippen raken bijna die van mij. Deze bedwelmende intimidatie wordt mij te veel. Het is alsof mijn hele lichaam verslapt, volledig in de greep van die ene hand op mijn voorhoofd. Mijn mond valt open en zodra dat gebeurt blaast hij zijn hete adem erin. De geur van sigaretten doet mijn hele lichaam rillen. Ik denk dat hij het ziet want hij laat zijn ogen over mijn lijf glijden, van top tot teen. Zijn ogen blijven hangen bij mijn borst en hij grinnikt. Ik realiseer me dat mijn tepels goed zichtbaar moeten zijn door de dunne, strakke stof van mijn t-shirt heen. Ze zijn hard geworden door de koude wind.

Plots laat hij mij los en loopt hij in de richting van de stad.

“Kom”, roept hij. Ik kijk om mij heen, het is nog steeds doodstil op straat. Even aarzel ik, maar als hij de straat oversteekt begin ik ook te lopen. Waarom precies? Ik weet het niet. Deze hele situatie schreeuwt gevaar. Maar het is misschien daarom dat ik zo geïntrigeerd ben. Ik voel mijn hele lichaam tintelen van adrenaline. En al die tintelingen komen samen op een plek tussen mijn billen.

Ik loop ongeveer twee meter achter hem. Hij loopt snel, ik kan hem maar met moeite bijhouden. Het is al donker. Hoewel ik in deze stad ben opgegroeid, ben ik totaal gedesoriënteerd en kan ik aan niets herkennen waar we precies zijn.

Terwijl ik bezig ben met mijn omgeving verlies ik de man uit het oog.

“Hier heen”, roept hij ergens vanuit een duisternis. Voorzichtig loop ik in de richting van zijn stem. Nu zie ik dat hij een trap af is gelopen. In de uitsparing waar de trap zich bevindt schijnt een zwak licht. Ik zie zijn silhouet halverwege de trap, leunend tegen de muur. Trede voor trede begin ik de trap ook af te dalen. Hij wil iets, denk ik terwijl ik steeds dichterbij kom. Dan sta ik plots vlak voor hem. Ik kan hem weer ruiken, sterker dan eerst. Ik wil dat hij me weer vastpakt.

“Durf je wel?” Ik schud mijn hoofd. Dan grijpt hij mijn keel vast en duwt me met mijn rug tegen de muur. Het doet geen pijn, maar het gebeurt zo plotseling dat ik een kreet uitsla.

“Mooi zo”, fluistert hij. Hij drukt zijn lichaam tegen die van mij. Zijn warme kruis voel ik kloppen tegen mijn buik. Zijn lippen raken die van mij. Het zoenen wordt steeds heftiger, ruig zelfs. Hij dwingt zijn tong bij mij naar binnen en gaat er hevig te keer. De ruwe baard schuurt tegen mijn haarloze huid. Met zijn handen kneed hij ieder stukje van mijn lichaam waar hij bij kan. Het knijpen doet pijn, vooral als hij mijn tepels ontdekt. Die zijn altijd al gevoelig geweest en zo ruig als nu zijn ze nog nooit beroerd geweest. Zonder dat ik er erg in heb maak ik zachte geluiden.

“Ja? Vind je dat lekker?” Hij zegt het alsof ik me er schuldig over moet voelen. “Je bent een sletje, of niet soms.” Ik kan hier niets op zeggen want zijn hand zit om mijn keel.

Dan gebeurt er iets wat ik niet aan zie komen, maar ik stribbel niet tegen. Hij maakt de knoop van mijn broek los en met een ruwe beweging stopt hij zijn hand in mijn onderbroek. Gretig graait hij naar alles wat hij daar kan vinden. Eerst mijn pik, die niet zo groot is maar al enigszins nat geworden. Dan mijn dikke, zachte billen, die zijn ruwe hand dankbaar lijken te omarmen. Hij lijkt opzoek naar iets. Ondertussen drukt hij zijn hele lichaam tegen mij aan en zijn hijgen verraadt zijn opwinding. Dan wringen zijn vingers zich richting het plekje waar hij blijkbaar naar opzoek was: mijn gaatje. Ik gil het uit als ik zijn vingertoppen de kringspier voel betasten. Ik ben bang dat iemand ons zal ontdekken, maar daar lijkt hij geen last van te hebben. Zijn vingers voeren de druk op mijn nauwe gaatje op. Het doet pijn, vooral als hij zijn nagels diep in de huid rond mijn jongenskutje zet. Hij wil er hoe dan ook naar binnen. Genadeloos poert hij met zijn vingers in mijn holletje. Ik kan niet stoppen met kreunen.

“Bek dicht, vieze slet,” snauwt hij en hij spuugt in mijn gezicht. Ik schrik van de klodders spuug die mij om de oren vliegen.

Plotseling laat hij mij los en ik blijf versuft hangen tegen het muurtje. Hij loopt verder het trapje af, de parkeergarage in. Ik weet niet zo goed of ik hem wel moet volgen. Ik heb het idee dat wat mij te wachten staat als ik achter hem aanga, vele malen intenser zal zijn. De vraag is of ik dat wil, of ik dat aankan. Maar volgens mij kan mij dat niet per se zoveel schelen. De adrenaline giert door mijn lijf en het enige wat ik wil - of niet per se wil, het is meer dat het mijn lot lijkt te zijn - is mijn lichaam geven aan iemand die er gebruik van gaat maken. Alsof het automatisme is, stommel ik het donkere trapje af, de onderwereld in.