Verboden Verliefdheid - 5

De onrust is officieel een feit geworden, wetend dat ik Ellinor over een aantal uren onder ogen moet komen.
Geen enkel excuus of smoesje helpt. Was het niet dat mijn ouders ook zo zijn begonnen? Mijn vader ging vreemd met zijn collega en loog erover, om er ten slotte een puinhoop van te maken.
Wat resulteerde in een scheiding en in een verwijdering van gezamenlijke vrienden en familie.
Niet echt bemoedigend.
Ik zou dit alles niet moeten doen, ik weet het.
Ik zou helemaal geen contact meer moeten hebben met Adrian, zo is het gewoon.

Opnieuw kijk ik Markus aan, die opnieuw voor mijn voordeur is verschenen. 'je bent er weer?' Hij knikt en stapt naast me af de woonkamer in. Ik kijk naar zijn fel gekleurde korte broek met daaronder hippe afgetrapte gekleurde gympen, niet echt een combinatie maar zo is Markus gewoon,lekker zichzelf.
Zouden we niet allemaal zo moeten zijn?
Hij kijkt me aan 'ga je de hele middag doen alsof je ziek bent of trekken we erop uit, de zon schijnt Sam.' Tuurlijk had ik dit opgemerkt maar ik was te druk bezig met mezelf.
'Ben je vergeten dat ik me ziek gemeld heb? Als iemamd me ziet lopen.. Vul zelf maar in Markus,' antwoord ik.
Zijn diepe zucht blijft niet onopgemerkt terwijl hij op de bank ploft. Hij kijkt me aan 'gelukkig heb je je in ieder geval aangekleed, stel je voor dat ik Adrian was en je zou nog steeds op je boxer na half naakt voor me staan, ik zou me niet kunnen beheersen waarschijnlijk.'
Zijn sarcasme vloeit bij ieder woord.
'Ha,ha wat zijn we grappig,' ik kan er niet echt om lachen, mijn humor ontbreekt de laatste tijd. Hij haalt zijn ogen van me af en pakt de afstandsbediening van de salon tafel af.
'Aangezien jij niet naar buiten mag. Filmpje doen dan?''
Ik ga naast hem op de bank zitten en knik. Ik kijk hoe hij door het netflix aanbod scrolt. 'Wat wil je eigenlijk zien? Vraagt hij.
Ik haal mijn schouders op en antwoord 'Ik heb geen idee, het maakt me niets uit ... Doe maar iets.'
'Een film of serie?'
Ik zwijg.
'Film of serie Sam!'
'Zet maar iets op het kan me niet schelen.'
Zonder nog verder een discussie aan te gaan besluit hij zelf dat het een serie wordt. 'Die heb ik al gezien!, antwoord ik.
Hij druk de stop knop in en ik zie hoe hij alles tot stilstand brengt.

Hij draait zijn hoofd en kijkt naar me 'ik hoef waarschijnlijk het niet te zeggen maar wat maken jullie er een zooitje van, jij en Adrian. Je moet er echt mee stoppen Sam, voordat dit helemaal uit de hand loopt. Als jij het niet stopt, stopt hij waarschijnlijk ook niet en krijgen jullie samen spijt.'
Ik sla mijn ogen van hem af en staar naar mijn vingers.'Wie zegt dat we er spijt van zullen krijgen, hoe kun je spijt krijgen van iets waar je zo naar verlangd.'
Hij luisterd amper naar mijn woorden 'Jij raakt je beste vriendinnetje kwijt, Sam en hij raakt zijn vriendin kwijt. Jullie zullen nooit samen kunnen zijn omdat alle ellende die jullie beide veroorzaakt hebben boven het hoofd zal blijven hangen en alles zal blijven beïnvloeden, dat gebeurd er Sam.'
Er valt een stilte.
'Zo ver heb ik niet eens vooruit gedacht , ik bedoel.. Ik weet niet eens wat Adrian echt wil, het is waarschijnlijk volkomen onrealistisch.'
'Precies,' antwoord Markus. ' Dus waarom zou je een fundament leggen voor iets wat nooit opgebouwd kan worden.'
Zijn woorden komen hard aan, omdat ik weet dat hij gelijk heeft.
Markus is eerlijk volkomen eerlijk.

De deur bel gaat.
Ik heb spijt. Spijt dat ik Ellinor gezegd heb om langs te komen. Nu moet ik haar onder ogen komen, haar recht aankijken wetend wat ik gedaan heb samen met haar vriendje.
Ik heb haar vriend 'haar adrian' afgezogen alsof zijn en mijn leven er van af hing. Hem geproefd en toegevend ik had nog veel verder willen gaan.
Veel verder.
Ik ben verliefd, hopeloos verliefd op haar vriend. Ik kan het niet helpen even min stoppen.
Bestaat er niet zoiets als echte vriendschap? Waar je zoiets niet eens in je hoofd haalt om te doen?
Besluiteloos blijf ik voor de deur staan, als ik uiteindelijk pas bij de derde harde bel de voordeur open.
Hij kijkt me recht aan. Zijn mooie glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Ik blijf alleen maar naar hem kijken. Totdat ik eindelijk door krijg dat hij voor mijn deur staat en niet Ellinor.
Het duurt even voordat ik iets tegen hem zeg.
'Je moet hier niet komen Adrian, Ellinor kan elk moment komen je moet hier...
Hij tilt zijn rechter hand omhoog waarin hij een plastice tas vast houdt. 'Ik kom op dringend verzoek van Ellinor soep brengen, ze kon niet weg vanwege de drukte ze vroeg of ik... Hij stopt met praten en kijkt me aan. 'Het zou raar zijn als ik niet zou doen wat ze vroeg.. Ik bedoel..
Ik kijk hem nu goed aan. Naar zijn kuiltjes in zijn wangen die aangeven hoe mooi zijn glimlach eigenlijk is. Ik ben mijn tong waarschijnlijk verloren, bijna onzichtbaar knik ik.
'Mag ik binnen komen?' Zijn bruingroene ogen kijken me intens aan zoals alleen Adrian dit doet.
Intens zonder weg te kijken.
Ik trek de deur wijder open om hem binnen te laten.

Hij stopt en draait zich naar me om, haalt een grote afgesloten kom soep uit de plastice tas en zet deze naast hem op de tafel. Hij glimlacht opnieuw 'ze zweert erbij... Ik bedoel bij de kippensoep,' antwoord hij als hij ziet hoe ik hem niet begrijpend aankijk.
Hij blijft even stil. Een ongemakkelijke stilte hangt tussen ons in.
Ik hou bewust afstand van hem. Dichter in zijn buurt betetekend opwinding, verlangens, drang om hem aan te raken, hem te kussen en god wat nog meer.
Zo simpel is het.
Tenslotte hoor ik hem vragen' hoe voel je jezelf? Ben je erg ziek?'
Ik haal mijn hand door mijn ongekamde krullen en baal ervan dat ik niet eens de moeite heb genomen om vandaag mijn haren enigszins in model te brengen.
'Ik.. Ik voelde me vanmorgen moe en slapjes.. Het gaat beter.'
Hij knikt 'mag ik even zitten?' hij wijst naar de bank.
Ik knik en kijk hoe hij recht tegen over me plaats neemt op de bank. Zijn donkere spijkerbroek met gaten, laten zijn knieën zien, met daarop een donker grijze Adidas trui.
Ik blijf nog steeds staan. Ik moet niet naast hem gaan zitten, dat weet ik.
'Adrian, ik heb nagedacht.. Van wat er gebeurd is tussen ons.. Misschien is het beter als we gewoon vrienden blijven.' Hij kijkt naar me en zijn glimlach verdwijnt.
Het blijft een poosje stil, alsof hij diep moet nadenken. ten slotte antwoord hij 'hoe, Sam?' hoe wil je dat we gewoon vrienden blijven!'
Mijn voorstel is compleet zinloos.
Ik haal mijn schouder op 'geen flauw idee.' antwoord ik. 'Eerlijk Adrian, ik heb geen flauw idee,' herhaal ik alsof ik mezelf ook moet overtuigen over mijn zinloze voorstel.
We zwijgen.
Ik haat de stilte's tussen ons die laat zien hoe we ervoor staan, ze zijn bijna ondragelijk. De stilte die niet alleen mij doet beseffen wat ik voor hem voel, dat alles wat we hier tegen over elkaar zitten te brabbelen volkomen zinloos is.
Zijn lichaams taal verraad wat hij echt wil en dat van mij waarschijnlijk nog veel meer.
'Hoe is het toch gekomen Adrian? Een tijdje geleden was alles nog gewoon, normaal. Was je de vriend van Ellinor niet meer niet minder!?'
Hij slaat zijn bruingroene ogen van me af en pulkt aan zijn hand voordat hij zijn hoofd opnieuw oplicht.
'Het is niet altijd helemaal normaal geweest Sam, ik heb... Ik heb wel eens eerder aan je gedacht, soms... Af en toe. Het was niet eens de bedoeling dat jij daar ooit achter zou komen. Ik was met Ellinor ik bedoel.. Ik dacht dat het een soort van fase of zoiets was.'
Ik staar hem aan, zijn woorden lijken niet echt mijn hoofd in te willen.
Na een tijdje kan ik pas iets terug zeggen.
'Ik snap het niet Adrian ... Ellinor is zo perfect. Slim, mooi ze heeft alles wat een man verlangt.'
Hij staat op. Zijn ogen staan bijna ernstig. Het feit dat hij naar me toe komt gelopen zorgt voor een spanning in mijn buik.
Hoe kan je iemand die zo knap is weerstaan?
Zegt het me maar en ik doe het!
Zijn ogen boren zich haast in me. 'Jij bent mooi Sam , aantrekkelijk, grappig, jezelf vooral jezelf.'
'Ik weet niet wat het is .. Het is er al een tijdje. Ik snap het zelf niet eens. Ja ik heb Ellinor , maar het werd in eens moeilijk toen we samen in je halletje stonden en ik het gevoel kreeg dat jij ook... Ik dacht dat ik gek werd Sam... Ik wilde je daar die avond zo graag zoenen.'
'Ik weet het.. Het is zo fout.. Maar ik kan het niet helpen ook niet dat ik weet dat ik Ellinor hier enorm veel verdriet mee doe. Het stopt niet in mijn hoofd, geloof me ik probeer het elke dag opnieuw.'
Ik moet mezelf eraan herinneren dat ik moet ademhalen. Een storm raast door mijn hoofd. Zijn woorden.
Zijn hand pakt mijn haast slappe beweeg loze hand vast.
'Ik kon er vannacht niet eens van slapen Sam, ik was opgewonden.. Alles raasde door mijn lichaam.. Ik vond het vreselijk lekker wat je met me deed.' hij glimlacht voorzichtig.
Hij staat zo dicht voor me. Zo dicht dat ik zijn warme adem kan voelen op mijn gezicht. Zijn vingers glijden door mijn klamme hand.
Ik ben nooit geen bink of wat dat ook geweest, eerder een verlegen jongentje die met tijd en wijlen onzeker was. De afgelopen jaren verdween dit gelukkig wat meer naar de achtergrond, nu komt alles terug.
Ik weet niet eens wat ik moet doen of zeggen tegen hem. Misschien omdat zijn gevoelens zo herkenbaar zijn.
'Ik weet wat ik kapot maak, geloof me dat weet ik heel goed maar ik kan het niet helpen, ik heb me nog nooit zo gevoeld.'
Hij glimlacht. Zijn voor even verlegen glimlach die uitmond in zijn twee kuiltjes.
Nooit eerder heeft iemand dit soort dingen tegen me gezegd. Ik ben te verbluft om te reageren.
Ik voel hoe hij naar me kijkt en zijn hand voorzichtig in mijn nek legt. Mijn voeten schuifen nog dichter naar hem toe.
Ik wil het stoppen, maar waarom?
Ik ben er zelf bij, niets is alleen zijn schuld.
Ik heb hem zelf binnen gelaten in mijn leven, in mijn slaapkamer.
In mijn verstand.
Ik voel een schok door mijn lichaam gaan wanneer hij zich tegen me aandrukt. Zijn handen zijn voelbaar op mijn blote huid, wanneer ik pas echt door krijg dat hij zijn beide handen onder mijn t shirt laat glijden. Zijn zachte lippen beginnen in mijn hals. Ik voel hoe hij zacht mijn hals kust. Omhoog naar mijn kaken. Naar mijn mond.
Ik beantwoord zijn zoen. Alles tussen ons word heviger. We kunnen het niet stoppen. Het bestaat zijn mond op de mijne, zijn handen die mijn blote huid strelen.
'Je hebt nog iets van me te goed.' fluisterd hij zacht en glimlacht, als ik naar hem kijk en knik.
Hij kust me opnieuw dit keer nog heviger, het bloed stroomt overal maar met name naar mijn hoofd en pik.
Pas als hij me los laat krijg ik door dat zijn mobiel gaat. Het belsignaal is zacht maar hoorbaar. We kijken elkaar een seconde aan.
Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak die af lijkt te blijven gaan. Hij kijkt me nogmaals vluchtig aan en ik zie aan zijn ogen dat het Ellinor is die hem belt.
Hij aarzelt even met zijn vinger op de antwoord toets. Dan duwt hij zijn mobiel terug zijn broekzak in zonder het aanhoudend geluid te beantwoorden.
'Ik kan het niet,' zegt hij 'Niet nu, ze zou direct horen dat er iets is.'
Hij loopt van me vandaan en gaat opnieuw tegen over me zitten op de bank. 'Wat moeten we nu doen? Sam? Vraagt hij ineens radeloos.
Zijn ogen nemen me op.
'Wat moet ik in godsnaam doen? Ik heb een leven met haar, een huis een hypotheek een samenlevingscontract. Hoe kan iets goed voelen en tegelijk zo ongelooflijk verkeerd?'
Ik ga naast hem zitten en leg mijn arm over zijn schouder terwijl ik hem wat gerust probeer te stellen.
'Ik voel me verward Sam... , ik heb verdorie gevoelens voor een jongen.. Voor jou. Ik heb gekozen voor haar... Ik weet niet eens meer wat ik moet voelen.
Ik kijk naar hem.
Ik pak hem vast en omhels hem.
'We moeten stoppen Adrian. We moeten afstand nemen zodat jij alles op een rijtje kan zetten. Dit wat tussen ons speelt gaat ons niet helpen. Het moet echt!'
'We kunnen het haar niet aan doen,' hij knikt.
Ja, ik had hem kunnen verleiden tot sex, we hadden met elkaar naar bed kunnen gaan. Maar alles voelt niet goed.
Ik moet hem los laten.
De deur slaat achter hem dicht.

Als Ellinor op dinsdag ochtend de lunch zaak binnen komt word ik nog eens extra herinnerd aan zijn woorden. Het is warm en Ellinor heeft haar haar opgestoken in een losse knot boven op haar hoofd. Ze ziet er heel mooi uit in haar lichte spijkerbroek met daarop een kort katoen topje.
'Hoi had je zin in iets lekkers?'
Ze glimlacht. 'ik had niets te doen, dus dacht ik laat ik eens even langs gaan bij mijn beste vriendje. Lang niet meer gezien hoe is het?'
Vluchtig kijk ik haar aan 'druk.'
'Het is rustig of niet?' Ik werp een blik op de lege tafeltjes. Er zijn er maar twee bezet, verder niets.
'Heb je even tijd? Vraagt ze.
'We kunnen wat drinken in de personeels ruimte,' zeg ik. Ze knikt en loopt achter me aan. Voordat ze plaats tegen over me neemt zeg ik 'sorry Ellinor maar ik heb het de laatste week echt druk gehad.. Ik.. Sorry dat ik niets van me heb laten horen.'
'Ach kan gebeuren, ze kijkt naar me wat me ongemakkelijk maakt.
Ze glimlacht, maar word dan weer snel serieus 'gaat het wel goed met je? Je bent de laatste tijd een beetje.. Ik weet niet anders.. Je komt nooit meer spontaan langs voor etentjes bij mij en Adrian of een gezellige borrel. Ik mis je Sam en Adrian denk ik ook, hij kan je gezelligheid wel waarderen. Ik weet zeker dat hij op je gesteld is net als ik.
Ik weet niet waar ik heen moet kijken. Ik voel hoe het bloed uit mijn wangen trekt.
'Nee, alles gaat prima, zeg ik vlug. 'Echt.'
Wat moet ik anders antwoorden? Dat ik s'nacht wakker lig van haar vriendje. Dat ik niet in zijn buurt kan zijn zonder dat ik mezelf op hem wil storten. Niet in haar buurt kan zijn zonder me schuldig te voelen.
'Hoe is het met jou?' vraag ik snel.
Ze haalt haar schouders op. 'Goed denk ik, maar Adrian doet raar.'
Ik kijk haar aan en probeer mijn stem niet te laten trillen.
'Hoezo?'
Ze zucht. 'Ach, misschien verbeeld ik me het gewoon, hij is de laatste week afwezig niet helemaal bij de tijd of zoiets. Misschien treurt hij nog om zijn stomme motor.'
'Vast.' antwoord ik 'daar komt hij wel overheen hij heeft jou.'
Ze glimlacht en antwoord 'ik hoop het. Hij vind het waarschijnlijk niet leuk dat ik zo tegen hem deed.. Maar hij had moeten overleggen.En alle stelletjes hebben toch hun ups en downs, toch?'
'Sam, heb je zin om zaterdag te komen eten bij ons ik... 'Ellinor, ik onderbreek haar 'misschien moet je naar mij komen wij samen zoals vroeger zonder Adrian of Markus. Ik maak mijn befaamde spaghetti en jij je befaamde saus, jij en ik.'
Ze kijkt me even verbaasd aan en knikt dan 'ja dat lijkt me leuk, ja het lijkt me heel leuk!' ze staat op en omhelst me.
'Bedankt vriendje.'
Gister avond heb ik al zijn mails gewist. Ons contact is bijna eng stil. Ik weet niet hoe het met hem gaat? Ik kan het hem niet gewoon vragen, omdat niets gewoon meer is tussen ons.
Er mag geen contact meer zijn achter haar rug om. We houden allebei van haar. Ik wil haar dit niet aandoen maar heb tegelijk geen idee hoe ik dit ooit ga vol houden. Adrian is en blijft een onderdeel in mijn leven zolang ik Ellinor heb.
Ik ben verliefd en dat schuif ik niet even weg.