Verlangen - 5

Die vrijdag zit ik weer in een hoek van het schoolplein op een bankje. Ik ben een boek aan het lezen dat me compleet in vervoering brengt en me doet wegdromen over zonnige oorden. Wat zou ik me heerlijk voelen in de armen van een mooie rijke man, ergens op een bounty strand in de Caraïben. Een man die lief, voorkomend en correct is, vol respect. En slim natuurlijk. Of iemand zoals... Carl. Spontaan verschijnen er mij lieflijke, romantische taferelen voor ogen. Ik glimlach.

"Is mijn prinsesje weer aan het dromen?"
Ik schrik op en kijk in de vrolijk kijkende ogen van Carl.
"Huh... ik..." stotter ik.
"Toch geen erotische droom?"
"Hoe... hoe kom je daar nu bij?" Mijn hoofd wordt knalrood. "Ik was aan euh... vakantie aan het denken. Witte zandstranden en veel zon."
"Dat lieg je."
"Niet!".
"Jammer."
"Hoezo jammer?"
"Ik had je erotisch fantasieën wel eens willen horen."
"Als je een erotisch verhaal wilt horen, dan moet je zelf maar een boek gaan halen in de bibliotheek. Dan mag je het achteraf aan me voorlezen."
"Deal."
"Oh... gij..." Ik grinnik en geef Carl een speelse tik met mijn boek. "En nu ophouden."

"Even serieus... vanavond..."
"Wat is er met vanavond?" Even ben ik bang dat hij onze date wil annuleren.
"Hoe laat spreken we af?"
"Rond zeven uur?"
"Prima, zal ik je komen uithalen?"
"Graag."
"Ok, tot dan. En ondertussen niet te veel van andere mannen dromen he."
Ik krijg opnieuw een knalrode kop. 'Ik droom alleen over jou'. Bijna had ik het hardop gezegd.

---

Die avond probeer ik me mooi maken met een streepje eyeliner en kleurloze lippenstift. Een aantal speldjes moeten mijn wilde haren wat in bedwang houden. Maar wat belangrijker is: voor het eerst sinds lang heb ik weer vrede met mijn spiegelbeeld en ook de spiegel knikt dit keer goedkeurend terug. ik glunder gewoon.

Ik ben zo opgewonden dat het lijkt alsof mijn adem stokt. Ik heb het gevoel dat ik een toets wiskunde moet afleggen, maar niet weet over welk hoofdstuk het gaat. Hoe moet ik me gedragen? Wat als het tegenvalt? Wat als Carl het niet zo fijn vindt als ik hoop? Wat als hij dingen van mij verlangt die ik hem nog niet kan geven, dingen waar ik niet eens aan wil denken. Zal ik dan mijn mannetje kunnen staan en mijn ontgoocheling of afkeer kunnen verbergen?

Veel tijd om te piekeren heb ik niet, want even later gaat de bel. Als op een roze wolk zweef ik de trappen af. Wanneer ik voorbij de keuken hol, steekt mijn ma verbaasd haar kop uit de deur. "Heb jij een vriendje?"
"Nee ma, ik heb met een paar klasgenoten afgesproken. Carl woont een eindje verderop en passeert toch. Het leek ons veiliger om samen te rijden."
"Carl?"
"Ja, het neefje van Maria. Die woont nog niet zo lang hier in het dorp. Die twee zijn onafscheidelijk."
Of ze me gelooft, weet ik niet, want ik wacht haar reactie niet af. Ik open de voordeur en onwennig zeg ik: "Hoi Carl."
Even later rijden we met de fiets richting stadscentrum, beiden zichtbaar nerveus en niet wetend wat zeggen. Af en toe kijken we elkaar aan en dan verschijnt er een glimlach op onze gezichten.

"Welke film wil je zien?" vraagt Carl me.
"Look who's talking lijkt me wel leuk. Hij schijnt heel grappig te zijn."
"Is dat die film met die sprekende baby?"
"Ja," glimlach ik.
De ontnuchtering volgt al vrij snel. "Daar krijg je me niet heen."
"Wat wil je dan wel zien?" Hoewel de ontgoocheling duidelijk in mijn stem te horen is, merkt Carl het niet op. Of lijkt hij het gewoon te negeren.
"Dead poets society."
"Meen je dat?" ik klink fel.
"Je gaat die film leuk vinden, geloof me."
Ik zucht en overweeg even om luid gillend weg te lopen. Uiteindelijk besluit ik hem maar zijn zin te geven en er het beste van te maken.

Carl leidt me de cinemazaal in, maar durft me niet naar boven mee te tronen. En dus schuiven we ongeveer halfweg een rij in. De zaal zit bijlange niet vol en dus kunnen we onze jassen en mijn handtas op de stoelen naast ons leggen.
"Zit je prima hier?" vraagt hij galant.
Ik knik ja en schenk hem een glimlachje.
Ik kijk rond in de zaal. Mijn ogen vallen op een koppeltje dat schuin voor ons zit, enkele rijen lager. Het meisje zit intens met haar vriendje te zoenen. Even beeld ik me in dat ik en Carl op die manier intiem zijn. Hoe zijn handen over mijn lichaam glijden en me in vuur en vlam zetten. Het zorgt ervoor dat ik het begin van de film mis.

Het brengt me in de war, want ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt. Van Carl moet ik geen initiatief te verwachten. Ik heb de indruk dat hij zo in het verhaal opgaat, dat hij mijn aanwezigheid lijkt te vergeten.
Niet goed wetend wat doen, leg ik voorzichtig mijn hand op het been van Carl en begin zijn knie langzaam te strelen. Ik geniet, maar het duurt niet lang of ik begin me ongemakkelijk te voelen. Mijn arm dreigt te verkrampen en ik durf hem niet te bewegen om het innig moment niet te verbreken.
Uiteindelijk trek ik mijn hand terug en zet ik me wat rechter in mijn stoel. Carl buigt zich naar me toe en fluistert: "Scheelt er iets?"
"Kramp," antwoord ik.
"Ah."
Na een lichte aarzeling, legt Carl op zijn beurt zijn hand op mijn bovenbeen. Een tinteling verspreidt zich via mijn been naar mijn onderbuik. Ik leg mijn hand op de zijne, strelend over zijn vingers terwijl zijn hand verder omlaagglijdt. Het zet mijn hele lichaam in vuur en vlam. Ik schuif lichtjes onderuit en nestel me met mijn hoofd op zijn schouder. Ik druk me zover als mogelijk tegen hem aan en sluit mijn ogen. Op dit moment kan die film me gestolen worden. Ik slaak een zucht en geniet van de zachte aanrakingen.

"Mooie film, ik heb ervan genoten," zegt Carl achteraf.
"Ik ook." reageer ik, maar het is niet de film waar ik aan denk.
"Zullen we nog even iets drinken in Den Eglantier?" (1)
"Prima."
We vinden ons een tafeltje achterin. Carl bestelt zich een Hoegaarden (2), ik hou het bij cola. Terwijl "Pictures of you" van the Cure door de ruimte schalt, kijk ik geinteresseerd om me heen. Het hoge plafond, de vele muziekposters aan de muur en de centrale toog zijn prachtige sfeermakers. Als ik weer voor me kijk, merk ik dat Carl me zit aan te staren, een onbestemde blik in zijn ogen. Alsof hij elk detail van mij goed in zich wil opnemen.
"Je bent mooi," zegt hij schor. "Echt mooi."
Mijn hart bonkt in mijn keel wanneer hij zijn hand op mijn arm legt en vooroverbuigt. Een kriebel roert zich in mijn buik, maar ik kan niks zeggen, me niet verroeren. Ik besef dat ik moet reageren, maar ik weet niet hoe.

De stilte die volgt is veelbetekenend. Ik staar verlegen naar beneden. Carl kijkt me vragend aan. Ik slik iets weg wanneer hij zich verder naar me toebuigt.
"Zou je boos worden als ik je zoen?" vraagt hij zacht.
Ik kijk op. "Nee, niet boos. Maar ik weet niet of we dat moeten doen. Ik... Ik..." stotter ik.
Hij kijkt me ernstig aan. "Vind je me niet leuk?"
Ik word rood. "Jawel, maar... Ik weet het niet. Ik heb nog nooit gekust."
Carl glimlacht en strijkt even over mijn wang. "Ok, ik begrijp je. Dan moet je maar je tijd ervoor nemen. Ik hoor het wel als je er klaar voor bent."
Ik lach liefjes. "Bedankt, en sorry dat ik zulke verwarrende signalen uitzend."
"Geeft niet." Hij drukt een kus op mijn wang. "Zolang er maar hoop is."
Ik blaas mijn ingehouden adem langzaam uit en staar even in gedachten verzonken voor me uit.

Toch komen ook nu weer de twijfels opzetten. Ben ik wel echt verliefd op Carl? Ik geniet van zijn aandacht en ik vind het leuk om in zijn gezelschap te vertoeven, maar is dit genoeg als basis voor een relatie? Spelen en flirten zoals Eva dat doet, dat wil ik niet. Ik wil een lief dat me weet te betoveren. Ik laat de gedachten van me af glijden en neem me voor het gewoon op zijn beloop te laten. 'We zien wel de toekomst brengt.'

---

(1) Café in Sint-Niklaas, België, tegenwoordig uitgegroeid tot een jeugdhuis.
(2) Hoegaarden is een Belgisch witbier. Als niet-volwassene kon men eind jaren 80 zonder problemen bier bestellen op café.