Vrijheid Blijheid - 3

Ik was niet meer van huis gegaan na wat ik gezien had. Ik vond het vervelend dat de twee ruzie hadden, en dat door mij. Maar ik was zo blij dat ik gezien had wat ik gezien had. Dit was nu zeker niet meer m'n oudere zus. Geraldine was alles behalve dat geworden. Zoveel opwinding had ik nog nooit gezien of meegemaakt. Ook ik zelf was nog nooit zo opgewonden geraakt, en dat van iemand die mij nooit zou zien staan, om ook maar iets met die opwinding te doen. Nu was dit voor mij een algemeen bekend probleem. En ook al stond de situatie er helemaal niet naar, kon ik niet anders dan even snel de hand op mezelf leggen om van de ergste verlangens af te komen. Ik was dan ook nooit weggeweest. Ik vermaakte me wel in m’n eentje met m’n telefoon en de televisie en het vele luieren. Ik moest toch wat doen. En ondertussen dacht ik ook wel aan m'n rol hier. Ik kon hier niet blijven. Dat was me heel duidelijk geworden. Was het niet omdat ik de relatie van m'n zus op het spel zette, dan wel omdat ik zelf nauwelijks weet hoe ik hier mee om zou moeten gaan, met wat ik voel voor haar. Toch had ik me nu wel binnengehouden en zodra er een teken van leven was van die twee, wilde ik het gesprek aangaan. Ik wilde hier niet blijven als ik ze in de weg zou staan, maar kon wel wat hulp gebruiken om verder te gaan. Ik wilde nog altijd niet terug naar m’n ouders en naar school. Dat had ik achter me gelaten. Dat vond ik. Het was al donker toen ik de deur open hoorde gaan en daar stapte Geraldine opeens binnen. Alleen. Ik voelde meteen dat er iets niet goed was en zag haar sippig gezicht waar ze kort een glimlach op forceerde omdat ze mij zag.

-

‘Alles goed, zus?’ vroeg ik haar maar en probeerde ik me voor te houden dat ze misschien wel gewoon echt m’n zus is, en niet een wonderlijk schepsel waar ik vrij over mag fantaseren omdat ze geen familie is.

‘Kan beter. Met jou? Waar was je?’ vroeg ze mij toen eerst.

‘Stukje wandelen. Even m’n kop leegmaken. Weet niet zo goed wat ik moet doen. In ieder geval niet hier blijven. Ik zit jullie volgens mij best in de weg.’ had ik al geconcludeerd.

‘Misschien een beetje.’ gaf ze lachend toe, maar niet vervelend bedoeld.

‘Zag jullie ruziën. Is het weer goed?’ zei ik haar, en vroeg ik haar omdat Rachel er dus niet was, en ik het gevoel had dat dit juist niet goed was.

‘Hm, kan beter.’ zei ze weer. ‘Maar zag je ons dan?’ vroeg ze daarna scherp. Ik schrok. Ik had m’n mond voorbijgepraat. Want zij was slim genoeg om vervolgens wat losse eindjes aan elkaar te knopen. ‘Waar zag je ons dan? En hoe ben je eigenlijk binnengekomen. We hebben geen reservesleutel.’ ging ze daarna prangend door. Ik kreeg het warmer en warmer en voelde me al betrapt.

‘Ik zag jullie. Buiten.’ zei ik nog snel. ‘En uh… de deur; die was niet goed dicht. Gelukkig was ik er net op tijd. Hier, voordat iemand anders…’ Ik kon net zo goed stoppen. Ze geloofde me niet. Haar verwijtende blik zei al genoeg. Maar daarna besefte ze pas hoe het echt zat.

‘Je was thuis?!’ schrok ze opeens. En nu liep zij rood aan en leek ze het warmer en warmer te krijgen. ‘We dachten dat je… weg was.’ zei ze nog. ‘Heb je ons…?’

Ik knikte. ‘Sorry. Ik wist het niet. Ik wilde ook niks zeggen of storen. Het ging zo snel.’ probeerde ik me maar te verdedigen. Maar zij kon zich wel voor haar hoofd slaan.

'Maar, waar was je dan? We... Ik...' Ze leek het niet te kunnen bevatten. In zo'n kleine ruimte waren maar weinig verstopplekjes. 'Onder het bed?' vroeg ze nog. Maar dat kon niet. Daar was ik te groot voor.

'Nee, ik zat buiten.' zei ik maar snel om het antwoord te geven waar ze haastig naar op zoek was. 'Lag lekker op de kussens op de grond. Je had me niet kunnen zien. Snap sowieso dat je alleen oog voor haar had.' Met ie laatste opmerking maakte ik het niet beter. Het was al ongemakkelijk zat. Ze legde haar beide handen op haar gezicht en ik kon zien hoe stom ze zich voelde.

'Dus je hebt gewoon gekeken naar ons?' vroeg ze wat verbitterd.

'Ja, sorry. Wat moest ik dan doen. Als ik wat gezegd had, was het ook ongemakkelijk geworden. Nu dacht ik nog dat je niks wist, dus...'

'Ruzie zouden we toh wel krijgen.' doelde ze p haarzelf en Rachel.

-

‘Je kan hier echt niet blijven. Rach heeft gelijk.’ sprak ze hardop alsof ik er niet was. En ik begreep haar volkomen. Ze had nu nog een reden om mij hier niet te houden.

‘Het spijt me. Ik wist het echt niet… Niet dat jullie… sorry gewoon.’ hield ik het er maar bij. ‘Ik pak m’n spullen en vertrek.’ zei ik haar daarna en wilde opstaan.

‘Waar ga je naartoe dan?’ wilde ze weten.

‘Zie wel.’ Ik deed me stoerder voor dan dat ik was. Ik was juist best wel radeloos. De enige persoon die nog naar me wilde omkijken, wilde me nu ook weghebben.

‘Nee.’ klonk ze nu berust. ‘Het geeft niet. Onze fout. Sorry dat je dat moest zien of horen… Hopelijk heb je niet alles…’ maar ze kon aan m’n gezicht zien dat ik er van begin tot eind bij was. Ik had het dan ook niet willen missen.

‘Nee, ik ga wel. Ik vind wel wat.’ We keken elkaar bedenkelijk aan.

‘Ga pas als je wat hebt gevonden, okay? Ik ga je niet op straat gooien. Rachel komt niet terug, dus er is toch een kamer vrij.’ gooide ze het al snel op een andere boeg, al hoorde ik haar verdriet in haar stem, en leek ze bijna te breken. Ze hield zich echter sterk en was zowaar even de grote zus. Ik mocht dus nog blijven, maar wilde dat niet. Ik voelde me enorm schuldig omdat ze ruzie kregen door mijn aanwezigheid, zelfs als ze dachten dat ik er niet was. Laat staan als ze me ontdekt hadden…

-

Toen we de avond ingingen, zei ze me dat ze de sleutel van Rachel nog had. Rachel zelf was naar haar ouders gegaan, ergens in Brabant. Kon nooit ver in Brabant zijn, want een accent had ze niet.

'Je kan daar wel slapen, anders.' bood ze aan. Niet omdat dat lekkerder zou slapen, maar tot dit moment was er enkel ongemak tussen ons. Ik zat hier ook niet op m'n gemak. Als ik maar net iets te lang naar het tafeltjes staarde, voelde ik haar blik, en wisten we weer dat ze daarop had gelegen, en dat ik dat gezien had. Alhoewel ik er ook niet echt naar uitkeek om in het bed van iemand te stappen die me toch al niet mocht, bleef ik liever ook niet hier. Ik had maar een paar dagen nodig om de boel te verpesten. En ik kon beter ergens anders opnieuw beginnen. Hopelijk komt het dan nog goed tussen Geraldine en Rachel.

-

Nog later die avond, en ik al in het bed lag van Rachel, waar haar aanlokkelijke geur nog inzat, liep ik de trap af omdat ik niet kon slapen. Ik voelde me redelijk radeloos. Beneden in de gedeelde keuken, kon ik in de koelkast neuzen. Bijna alles had een briefje erop zitten zodat je wist wat van wie was. Dat deerde mij verder niet. Ik pakte waar ik trek in had. Nu kon ik er nog van profiteren. Maar toen ik weer op de derde was aangekomen met m'n handen vol lekkers, hoorde ik gepraat uit de kamer van Geraldine komen. Ik legde snel m'n spullen op mijn kamer, en legde daarna meteen m'n oor tegen haar deur. Ze was aan het bellen. En alhoewel ik niet alles hoorde, hoefde ik ook niet veel te horen om te begrijpen dat ze met Rachel aan de lijn zat. En ze snikte. Ze klonk hopeloos. Ik had met haar te doen en twijfelde of ik nog wat van me moest laten horen. Ik durfde niet aan te kloppen en verdween op m'n eigen kamertje. Rachels kamer was nu even mijn kamer, al zou alles Geraldine aan Rachel doen herinneren. Ik stuurde haar maar gewoon een sms'je. Een smartphone had ik nog niet. En als ze wilde praten, kon ze best even langskomen, liet ik haar weten zonder te zeggen dat ik haar gehoord had. En dan ziet ze maar of ze een keer een broertje nodig had die er ook voor haar kon zijn zoals zij er voor mij was geweest. Nu ik er nog was, kon ik maar beter nog even m'n best doen. Wie weet moet ik hier ooit nog terugkomen, al had ik wel een flinke inhaalslag nodig om mijn waarde nog relevant te houden.

-

En nog later die avond, toen het al nacht was, en het ook nog wel even zou blijven, hoorde ik haar weer. Ik lag dan wel in een lekker bed, maar lag totaal niet lekker. Ik had nog een oude IPod, en luisterde naar muziek om de nacht door te komen met m'n gedachtes over wat te doen en wat niet. Ik had al snel ingezien dat mijn missie misschien wel van begin af aan kansloos was. Wellicht kon ik maar beter naar huis gaan. Hier vond ik het fijn, maar hier kon ik niet meer blijven. Mijn relatie met mijn stiefzus zou sowieso nooit meer hetzelfde zijn. Maar misschien was dat niet eens zo erg... Ik fluisterde altijd mee met de muziek. Alleen als ik alleen was, wat ik nu ook dacht te zijn. Maar zonder dat ze gereageerd had op mijn sms'je, had ze er toch nog gehoor aangegeven. Ik had haar niet gehoord, maar net als ik eerder, was ook zij nog even naar beneden gelopen. En ook weer terug naar boven. Nu had ze mij gehoord, en in de bui die ze had, had ze aangeklopt. Ik had dit allemaal niet gehoord, maar ze legde het haarfijn uit nadat ik was geschrokken omdat ze opeens in de kamer stond. Nu had ik haar de afgelopen dagen al wel een paar eer in haar nachtkleding gezien, en zo erg was dat niet. Ze sliep niet in lingerie, of zo. Toch vond ik het wel spannend. Alleen een hemdje en een kort broekje. Een bh droeg ze dan niet. Zij leek dat minder spannend te vinden. Maar ik was dan ook maar een jongen.

'Nog wakker?' vroeg ze naar het overduidelijke. 'Wat zing je?' vroeg ze daarna.

'Oh, niks hoor.' zei ik snel. Ik luisterde niet naar de gangbare muziek waar mijn leeftijdsgenoten naar luisterden. Ik was ooit een cd tegengekomen met vijfhonderd nummers uit - wat ik toen dacht - de jaren zeventig, die je zou kunnen indelen onder de 'classic rock'. Dat vond ik, een knul van twintig, toen leuke muziek. Van de Allman Brothers tot ZZ Top, zal ik maar zeggen. Maar er stonden ook veel nummers van Te Beatles en The Stones op etc. Veruit het meeste was in mijn opzicht geen echte Rock. En juist die nummers begon ik ook steeds leuker te vinden. Van die nummers waar je dan eigenlijk eerder voor schaamde. Nummers van Styx, bijvoorbeeld... Muziek was bij mij altijd heel relevant, ook al was het oud. 'Come Sail Away' was iets wat ik graag hoorde, aangezien ik mezelf zag als op de vlucht voor het leven. Ik gaf er dan gewoon een eigen interpretatie aan. Je kent het vast wel. Of niet. Ook goed. Het was in ieder geval niet iets wat ik openlijk zou delen met Geraldine. Toch was het zij die bij me op bed kom en vroeg om een oortje. Ik hoorde nog aan haar stem dat ze gehuild had en haar mooie, bruine ogen waren nog een beetje rood rond de randen. Zelf luisterde ze graag naar John Mayer en Train. Muziek die ik minder makkelijk kon waarderen. Maar net als haar vader, luisterde ze ook graag naar Bob Dylan en The Beatles. Dus zette ik dat maar op. Ook ik vond dat leuk, maar tot een betere band met mijn stiefvader of stiefzus had het nog niet geleid. Daar kwam u toch een beetje verandering in. 'Norwegian Wood' was ook zo'n nummer wat bij mij nogal tot de verbeelding kon spreken. En dat gold ook voor haar. Dat zei ze me. Ik zei niks. Ik luisterde alleen even naar haar. Ik had toch al te veel gezegd. Ik zag dat ze het moeilijk had met de breuk, en als snel vertelde ze dat het er misschien ook wel aan zat te komen. Ik was die laatste druppel. Maar zo zag Geraldine het niet. Mij viel weinig te verwijten Rachel wist niet eens dat ik hun gezien had. Dat moest er nog eens bijkomen. Maar dit was wel goed voor ons, dat ze hier zat. Ze had het toch wel aardig gevonden dat ik nog even aan haar had gedacht. Ik zei haar maar niet dat ik continu aan haar dacht. Elke liedje kon nu op haar slaan. In positieve zin, natuurlijk.

-

'Maar vertel eens. Ik dacht dat je gestopt was met school, maar pap zegt dat je toch vakantie hebt. Wat is er eigenlijk gebeurd. En ga je nog terug? Misschien wel beter. Ze maken zich ook echt zorgen.' begon ze toen opeens. Ik had eigenlijk niet echt zin om het haar uit te leggen. Dat kwam omdat ik me vooral heel dom voelde over alles wat er was gebeurd.

'Er was een meisje. Niks bijzonders. Een date gehad en we hebben even gezoend, maar niet heel heftig, of zo. Maar kreeg wel ruzie met haar vriendje. En toen heb ik hem geslagen. Hij zit bij ons op school.' legde ik het kort uit. Ze keek me kort gek aan en lachte me daarna gewoon uit.

'Jij zoent met haar en slaat daarna haar vriendje?' haalde ze er namelijk uit. Maar zo zat het niet.

'Nee...' zuchtte ik verslagen. Het deed nog steeds pijn. Want zo zat het niet. Haar naam was Anke, en ik was dolverliefd op haar geworden in nog geen week tijd. Ze had het hele jaar al bij me in de klas gezeten, maar zag haar nu pas staan, zo net voor de meivakantie. En zij mij ook, zou je kunnen zeggen. Ze was droevig op een feestje van een klasgenootje van ons en ik wist haar op te vrolijken. Ik leek te zijn wat ze nodig had. Maar na onze date, was het al snel voorbij. Toen koos ze plots voor een ander waar ze ook al een tijdje wat voor voelde. Ik wist van niks, natuurlijk, en dit kwam hard aan. Zeker omdat die jongen ook bij ons op school zat en echt de grootste lul was die ik kende. Niet omdat hij Anke had, maar los van dat, kon hij alleen maar schelden en was hij de hele dag boos op iedereen. Een gefrustreerd typje. En daar had ze mij voor laten zitten, wat nogal stak. Daar werd ik zelf gefrustreerd van. Ik leek Anke ook niet te kunnen vergeten. Ik dach continu aan haar. Hier zijn met Geraldine was een aangename afleiding, natuurlijk, maar los van die paar momenten met haar, dacht ik alleen maar Anke. En dat frustreerde enorm. Zo gefrustreerd dat ik hem een keer aansprak op het feit dat Anke zo'n lief meisje was, en hij juist zo'n enorme lul, zonder dat zij erbij was, en van het een kwam het ander. Ik sloeg net iets eerder, maar anders had ik op de grond gelegen. Ik werd niet eens geschorst, maar omdat het de laatste dag voor de meivakantie was, kon ik Geraldine net zo goed zeggen dat dit wel zo gebeurd was, en liet ze me ook blijven, hoopte ik dan.

-

En dat was dus ook zo. Dat was mijn probleem in een notendop. Anke... Alleen zij kon me even doen vergeten dat ik hier met m'n knappe stiefzus in bed zat te praten. Veel woorden kon Gerladine niet aan mijn verhaal toegeven. Maar we deelden een vervelende emotie op het moment, en dat was ergens wel fijn. Veel woorden werden hierna niet meer besproken. Ze bleef wel en we luisterden nog naar wat muziek. Ze viel op een gegeven moment in slaap op m'n schouder en ik was dankbaar dit moment mee te mogen maken. Ik zou het nooit meer vergeten. Het was een innig en intiem moment met m'n zus. Dat was ze dan weer even wel. Voor het eerst misschien wel. En misschien ook wel voor het laatst. Zoals ik bij Anke op een droevig moment even de juiste persoon was, was ik dat ook bij Geraldine die nacht. Ik liet haar slapen in het bed van Rachel, en kroop zelf onder de dekens op het matrasje op de grond in de verder lege kamer van Geraldine. Ik kende m'n plek. Al was ik niet de enige die het jammer vond de nacht niet met Geraldine in één bed door te brengen, was het toch echt m'n eigen bewuste keuze geweest.

-