Kyan - 11

Mijn leven straalde steeds een beetje meer. Ik krabbelde op.
Toch kun je een verleden niet achter je laten als deze niet afgesloten is.

Meteen de volgende dag na onze mondelingen overeenkomst, belde hij me al. Of ik nog steeds bereid was om een poster te ontwerpen, voor hem en zijn band?
Tuurlijk!
Ik voelde mezelf ergens vereerd.
Hij wilde geen simpel ontwerp van een computer aftrekken. Het moest eigen zijn, iets unieks.
Hij wist precies wat hij wilde. We spraken samen zijn ideën door.
Hij zat op de rand van mijn bed.
Ik pakte mijn schets boek en liet hem mijn uitgewerkte ideeën zien.
‘Wat gaaf Raf.’ was zijn korte duidelijke antwoord. Hij pakte mijn schetsboek uit mijn handen en keek er nogmaals zorgvuldig naar.
‘Het is echt... Gaaf!’ hij glimlachte breed. Ik ging naast hem zitten en glimlachte terug.
‘Man wat een talent heb je! Wat doe je hier nog? Waarom zit jij niet op de kunstacedemie of zo?’
Hij bladerde verder door mijn volgekrabbelde schetsboek. Hij bekeek alles met aandacht.
En ik bespuurde dat hij echt onder de indruk was. Ik keek hoe zijn vingers over de grote bladzijde’s gleden.
‘Nou?’
IK glimlachte opnieuw en keek hoe hij naar me opkeek en op een antwoord wachten.
Ik haalde mijn schouders op ‘ik heb mezelf ingeschreven een tijdje terug en ze willen mijn werk zien dus...
'Je gaat gewoon... verdorie.'
Hij bleef naar me kijken terwijl ik zijn been tegen de mijne voelde aankomen toen hij wat leek te verzitten.
Hij keek opnieuw naar mijn schetsen en antwoorden ‘het lijkt me niet dat dat problemen op gaat leveren.’
Hij bladerde verder.

Ik was vergeten hoe ik een niets zeggende schets nog had staan, ergens in het midden van het grote schets boek.
S’nachts toen hij naast me lag, naakt warm en ontzettend mooi, had ik uren naar hem gekeken. Mijn vinger had ik over zijn mooie naakte jongens lichaam laten gaan. Ik weet niet eens of hij opmerkte dat ik eindeloos naar hem keek.
Dat kon niet hij sliep.
Nooit had ik deze schetsen aan hem zelf laten zien. Kyan rustig slapend in zijn bed, waarin hij op zijn mooist was.
Ik had zo vaak naar hem gekeken, dat ik deze schetsen feiloos uit mijn hoofd tekende.
Met zwarte houtskool.
Nu keek ik er op nieuw naar.
Ik zag hoe Pepijn keek naar het naakte geschetste lichaam.
Ik pakte het boek uit zijn hand. ‘Oké genoeg gezien, wil je wat drinken?’
Hij knikte en stond op, om achter me aan te lopen. Hij vroeg er niet naar, alleen ik wist dat dit mooie lichaam van Kyan was.

Mam was werken en Ylva was opnieuw opstap met haar nieuwe vriend. Ze was weinig thuis, wat ik prima vond.
Ik haatte de eenzame avonden zonder Kyan alleen met haar. Ze probeerde alles uit me te trekken. Ik hield mijn kaken stijf dicht, net zo lang totdat ze door kreeg dat ik niet van plan was om met haar te praten.
‘Iets fris?’
Hij knikte en ging op een stoel zitten in de kleine huiskamer.
‘Wanneer denk je het af te hebben?’Vroeg hij nadat hij een slok van zijn fris nam, die ik hem aanreikte.
‘Wanneer heb je het nodig.’
‘Het liefst snel... ten minste als je tijd hebt.’
Tuurlijk had ik tijd, tijd genoeg.
Hij had hier zo vaak gezeten Pepijn, samen met Jorg en Kyan. Ik had hem altijd gemogen, Pepijn. Hij was rustig en doordacht. En slim was hij ook.
Hij had het Vwo vlekkeloos doorlopen, geslaagt met een gemiddelde van een 9. ‘Hij is gewoon geniaal.’ hadden ze vaak over hem geroepen.Nu zag ik pas echt wat ze daar mee bedoelde.
Alles wat hij zei en dacht was doordacht. Hij sprak geen onzin en luisterde oprecht naar je. Ik had nooit alleen met hem gezeten, laat staan echt gesproken zoals we nu deden.

Hij vertelde volop over zijn band zijn grote passie. ‘En jij Raf, wat heb jij eigenlijk de laatste tijd gedaan? We hebben je zo weinig gezien? Vroeg hij uiteindelijk, nadat hij waarschijnlijk vond dat hij genoeg aan het woord was geweest.
Hij sloeg de spijker op de kop.
Ik keek hem aan, zijn gezicht was vriendelijk. ‘Gewoon met mezelf aangeklooid.. denk ik.’
Hij lachte hardop en herhaalde mijn woorden ‘dat klinkt dramatisch.'
Ik nam een slok van mijn drinken en keek hem met een glimlach aan ‘Tja... Dat is gewoon.. Wat moet ik er anders van maken?’
Het bleef even stil, voor het eerst die avond.
‘En nu?’
Ik keek naar hem en haalde mijn schouders op ‘proberen door te gaan.’
‘Het valt ook niet mee om er voor uit te komen..,’ hij keek naar me ‘Ik bedoel dat je op jongens valt.’
Ik haalde mijn schouders op ‘dat is gewoon zo.. Het maakt me niet zoveel meer uit, wat andere ervan vinden...’
Hij knikte.
Waarom weet ik niet precies, maar ik was open hartiger dan ooit te voren. Ik vertelde hem over David,over de band met mijn moeder die nog steeds ongemakkelijk te noemen was. Zelfs over Kyan.
Tuurlijk liet ik achter wegen wat er precies was gebeurd.
Ik had het fijn gevonden om mijn hart op een bepaalde manier te luchten. Ik hoorde daarna zijn verhalen aan, hij vertelde verhalen over Kyan die ik amper kon.
Waarmee ik besefte dat ik niet de enigste was die zijn aanwezigheid miste.


Ruim een half jaar na zijn gedwongen vertrek, lijk ik eindelijk in staat te zijn om mijn leven opnieuw op te bouwen.
Met een geopende brief in mijn hand vertrek ik door de donkere kou. Ik haat de wintermaanden. Maar nu lijk ik de kou amper te voelen.
Als ik half verwaaid zijn studio in loop.
Met opnieuw een petje achterover op zijn hoofd, zit hij in een kleermakers zit op de grond. Tikkend op de ritme van de muziek.
Ik ga achter hem staan en duw zacht de grote koptelefoon van zijn oren. Hij kijkt omhoog en glimlacht.
‘Heey, wat doe jij hier?’vraagt hij terwijl hij de koptelefoon om zijn nek laat rusten, nadat hij deze verder van zijn oren af had geduwt.
De muziek is opgehouden.
Ik kniel naast hem en hou de envelop voor hem. Zijn grijs groene ogen kijken me aan. ‘Wat is dat?’
Terwijl Ik mijn jas uit doe overhandig Ik hem de envelop. ‘hier! Lees zelf maar.’
Ik kijk hoe hij de brief uit de envelop trekt en volg zijn ogen die snel over het papier gaan.
Enthousiast kijkt hij me aan ‘Man.. Dat is geweldig!’
Ik glimlach breed. Hij is de eerste die ik vertel dat ik ben aangenomen op de kunst acedemie. Zelfs mijn moeder weet van niks.
‘Wat gaaf zeg, echt Raf... Ik wist gewoon dat ze niet konden weigeren.’ Zittend geeft hij me een knuffel.
‘Wat zei je moeder ervan?’
Ik pak de brief van hem aan en leg deze naast me neer ‘die heb ik nog niks verteld, jij bent de eerste.’
‘Dus niemand.. , Ik onderbreek hem ‘jij bent de eerste, dat zeg ik toch?’
Hij glimlacht wat verlegen.
Onze contact is steeds hechter aan het worden, de hele dag door appen we met elkaar, zelfd als ik al lang hoor te slapen, ontvang ik zijn berichtjes.
Het doet me goed
Raar is het wel, ik ken Pepijn al zo lang. Pas nu lijkt hij steeds belangrijker te worden.
Ik had een hele tijd gedacht dat David dit met me deed, maar het voelde gewoon niet oke om zijn huwelijk kapot te maken.
We zouden nooit op één lijn komen te zitten, onze levens lagen te ver uit elkaar.

Hij kijkt naar me en knikt. Het blijft even stil, waarnaar hij zijn hoofd schud ‘Echt geweldig man!ik ben jaloers op je... Je hebt gewoon alles.’
Ik kijk naar hem ’Alles?’
Hij knikt, gaat verder ‘ja.. Je hebt talent.. Je ziet er op nog eens goed uit..’
Ik glimlach ‘Zie ik er goed uit?’
‘Ja toch..? Hoor ik hem twijfelend zeggen.
Mijn glimlach lijkt nog breder te worden ‘dank je, jij ziet er ook niet slecht uit.’
‘Tuurlijk.’grijnst hij wat onzeker.
We kijken elkaar aan. Pas als ik hem hoor kuchen word de spanning verbroken ‘ga je mee ik wil je iets laten zien?’
‘Wat dan?’
Hij pakt zijn jas van de stoel en trekt deze aan, zonder te antwoorden.
‘Waar gaan we heen?vraag ik hem
‘Niet zo nieuwsgierig, dat zie je zo.’
Ik trek mijn jas aan en volg hem naar buiten de kou in.
We lopen een stukje rondom het gebouw, naar de hoofd ingang. Waarvan ik het bestaan niet eens wist. Omdat de studio achter in het gebouw zat, nam ik de achteringang.

‘Kijk! Ons.., jou pronk stuk.’
Ik kijk naar de grote poster die tegen de gevel geplakt zit. Ik grijns en stap naar voren, om alles nog beter te bekijken.
Met gekleurde krijt heb ik vier gezichten op de poster ontworpen. Vier gezichten van de band. Ik kijk naar de groen gekrijten ogen van Pepijn die er haast uitknallen.
‘Wat een talent! Degene die dit ontworpen heeft,’ zeg ik met een lach.
Pepijn kijkt me aan met een glimlach in het donker, en antwoord ‘Als je wilt kan ik je zijn nummer geven.’
‘Lijkt me een goed idee, is het een beetje een sympatieke kustenaar?’
‘Nah...hij is wat... Hoe zal ik het noemen?...apart,’ Antwoord hij gevat terug.
Ik grijns, ik hou van zijn sarcasme, net zoals de mijne.
‘Gaan we nog een drankje doen? Vraagt hij me.
Ik knik,het is al laat, Ylva vraagt zich vast af waar haar broertje blijft, nu mam werken is. Het interseerd me nauwelijks. Ik ben blij dat ik van huis af kan zijn.
Alles in huis doet me constant denken aan Kyan.
Dus duiken we samen de kroeg in, waar we honderuit verder met elkaar praten. Er vallen gewoon we geen stilte's.

‘Bedankt voor het aangename gezelschap.’
We staan stil vlak voor de flat waar ik woon. Het is inmiddels ijskoud en pik donker. Pepijn trekt zijn kraag wat hoger in zijn nek.
‘Je hoeft me niet constant bedanken.’ antwoord hij.
Ik ga voor hem staan en kijk hem aan. ‘Je zal toch wel wat anders te doen hebben? Om alleen mij gezelschap te houden.’
‘Je bent een aangenaam gezelschap.’
‘En Jorg dan hij is je beste vriend?"
Hij knikt ‘dat klopt, maar hij heeft het te druk met zijn nieuwe vriendin, dus heb ik een gaatje over.’
‘Fijn om te weten?’
Hij glimlacht.
‘Ben blij dat ik je weer zie lachen.’
Ik knik ‘ik ook.’

Ik kijk van hem weg de donkere lucht in ‘misschien moet ik dit niet zeggen, maar ik heb me zo klote gevoelt, ik ...pfff.'
Hij onderbreekt me ‘ik ken het gevoel Raf, het is niet erg het komt goed.'
Hij glimlacht en kijkt me recht aan.
Ik stap naar voren pak zijn wang zacht vast en geef hem een kus op zijn mond. Kus hem kort vol op zijn gesloten mond,om vervolgens mijn hand van zijn wang af te halen.
Hij kijkt naar me, zonder iets te zeggen. ‘Tot snel, dan maar?’
Hij knikt.

Het was niet dat ik meteen op hem wilde kruipen. Ik had die kus niet eens gepland.
Toch wilde ik hem op dat moment kussen. Op zijn koude lippen.
Hij was geen Kyan.
Toch betrapte ik mezelf erop dat ik steeds vaker naar hem keek. Hij was op zijn eigen manier mooi, en dat had meer te maken met hoe hij was dan zijn uiterlijk.
Niet zoals Kyan of David, die beide gewoon antrekkelijk waren.
Eerst was ik bang na de kus, dat hij me zou afwijzen. Ik wist nameljjk niet wat hij van me vond op een ander vlak. Ik wist niet waar zijn sexuele voorkeur lag, we hadden dit niet echt besproken, hij vertelde niet veel over zijn liefde's leven.
Ik was bang ,het opnieuw verknalt te hebben.

Toch volgde onze eerste echte kus nog geen dag later.
Hij had me geappt, wilde me zien. Toen hij voor me stond in de woonkamer bood ik mijn excuses aan.
‘Sorry,ik weet niet wat me bezielde.
Ik had niet eens door dat hij me een kus gaf. Hij glimlachte en keek me aan ‘je hoeft geen sorry te zeggen, nergens voor nodig.’
‘Wil je dit dan? ik bedoel...?
Hij knikte, boog naar voren en ik voelde opnieuw zijn lippen op mijn mond. Zijn hand trok hij voorzichtig omhoog. Alsof hij niets wilde forceren.
Ik sloot bijna automatisch mijn ogen. Hield mijn hoofd schuin. En kuste hem terug. Ik duwde mijn tong tegen zijn half gesloten lippen. Langzaam beantwoorden hij mijn tongzoen.
Mijn handen streelde hem kort over zijn slanke billen. Ik pakte hem vast bij zijn heupen. Hij drukte zich stevig tegen me aan. Midden in de woonkamer stond ik intens te tongzoenen.
Met Pepijn, de vriend van Kyan.
Pepijn die ik al mijn halve leven kende, het rood harige onzeker jongentje van vroeger,zorgde er voor dat ik alles om me heen vergat tijdens zijn kus.
Hij stopte de kus. En duwde zijn voorhoofd tegen de mijne. Hij keek me van heel dicht bij aan. ‘Ik vind je mooi Raf, ik weet niet wat er met me gebeurd is maar ik vind je leuk... Denk ik.’
Hij haalde zijn hoofd van me af en pakte mijn beide handen vast, duwde zijn vingers in de mijne.
We stonden stil en keken elkaar aan.
Ik glimlachte voorzichtig. ‘En jij?’ vroeg hij terwijl hij naar me bleef kijken.
Hij was gevoelsmatig veel voor me gaan betekenen de afgelopen weken. Ik keek naar zijn mond, vanuit daar in zijn mooie ogen.
‘Ik denk ...als je ten minste wilt ...kunnen we dit rustig opbouwen? Ik wil niets forceren.
Hij knikte, hij had me nog steeds vast. 'Oké.' Antwoorden hij.
Hij glimlachte en ik glimlachte voorzichtig terug.
Hij gaf me een kus op mijn gesloten lippen en liet me los.
‘Ik moet gaan Raf, band repetitie.’
Ik knikte en keek naar hem. Ik liep met hem mee naar de deur.
‘Is dit nieuw voor je?’vroeg ik, toen hij voor de deur stond.
Langzaam schudde hij zijn hoofd ‘Ik heb wel eens wat gerommeld met een jongen.’
Ik grijnste ‘waarom zei je dit dan niet.’
Hij haalde zijn schouders op ‘pijnlijk verhaal, en ik wist niet zo goed wat je van me vond?’
‘Oké, mag ik het weten, je pijnlijke verhaal?’
Hij glimlachte ‘waarschijnlijk ooit... maar niet nu! En jij?ooit gerommeld met een jongen?’
Ik glimlachte breed ‘Wat dacht jij? Dat hier de heilige maagd voor je staat?’
Hij lachte en keek naar me ‘geen idee wat je allemaal uitgespookt hebt, volgens mij ben je best braaf.’
Ik opende de deur en glimlachte ‘verkeerd gedacht... Je moest eens weten wie je voor je hebt staan.’
Even dacht ik toen hij stil viel, dat ik weer te ver was gegaan in mijn opgewonde brein.
‘Nou daar komen we dan wel achter of niet? Hij glimlachte.
‘Waarschijnlijk wel,’antwoorden ik.
Doei Raf, slaap lekker.’
‘Ja jij ook, tot morgen?
Hij stopte en liep terug, gaf me een korte zoen. ‘Zeker tot morgen!’
Voordat ik de deur wilde dicht doen, zag ik hoe mam uit de auto stapte.Ik had haar niet echt verwacht, zo vroeg.


‘Was dat niet Pepijn?’
Ik knikte.
Ze moest duidelijk gezien hebben dat we kuste.
‘Mam..ik..’
Ze trok haar jas uit en liep naast me af naar binnen.
Ik keek naar haar.
Er viel een stilte.
'Dus het was geen vergissing? Vroeg ze. 'Je hebt altijd meisjes gehad, ik had gedacht... misschien gehoopt...dat..?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Mam, die meiden... het werk gewoon niet, ik val niet op ze nooit gedaan.'
Ze ging zitten en keek opnieuw naar me. Ik besloot het gesprek met haar aan te gaan.
'Ik voel al mijn hele leven dat ik anders ben, ik geprobeerd om aan jou verwachtingen te voldoen, maar het lukt me niet. Kyan... Hij... Ik weet niet... bij hem kon ik helemaal mezelf zijn, misschien is alles daarom zo uit de hand gelopen.'
'Is hij je vriendje? Pepijn?'
Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. ‘Ik vind hem leuk ja, hij maakt me in ieder geval gelukkig.’
Ze keek naar me lang en bedachtzaam.
De stilte heerste.
Ze stond op en vroeg of ze me een knuffel mocht geven. Onze verstands houding die al meer als een half jaar zwaar onder druk stond, leek op dit moment iets te doorbreken.

‘Mam ik ben aangenomen op de kunstacedemie.,' fluisterde ik. Verbaasd liet ze me los ‘ik wist niet eens dat...,’ ‘ik me ingeschreven heb? Ik maakte de zin voor haar af.
‘Het zou zonde zijn als ik er niets mee deed, Pepijn heeft me een soort van overtuigd.’
Ze glimlachte en streek door mijn haren. Ze keek naar me.

Ik heb het lang niet meer gezegd Raf maar ik ben trots op je.’
Elke man, vrouw, jongen, meisje, wil zien en horen dat hun ouder trots op hen is, deze woorden die ze uitsprak deden me veel na alles wat er gebeurd was.
Ik had geen vader figuur waar Ik me aan vast kon houden alleen een moeder.
Ik had alleen gewild dat ze samen met ons gepraat had,en niet Kyan het huis uit moeten zetten, want zo zag ik het nog steeds.


Dit gelukt zalige moment duurde twee weken, twee weken waarin ik en Pepijn elkaar steeds beter leerde kennen. We kuste en rommelde met elkaar.
We bouwde het langzaam op. We voelde niet de dringende behoefte om meteen met elkaar het bed in te duiken.
Die behoefte had ik wel altijd gehad, om meteen mezelf naar een geil hoogte punt te brengen.
Ik wilde altijd Een soort van begeerd worden of zoiets.

‘Een broodje kebab voor een hele leuke jongen, met knoflook.’
Ik glimlachte ‘ wat zal deze mooie jongen, gaan stinken.'
Hij grijnste ‘dan zullen maar niet kussen.’
Ik glimlachte, beet in mijn broodje en keek hoe Pepijn hetzelfde deed.
Het was februari, ondanks dat er sneeuw lag leek de lucht open te breken en scheen er een piep klein zonnetje.
We zaten tegen een gevel aan op een bankje.
We aten ons broodje op en keken naar de mensen om ons heen.
Pepijn veegde zijn mond af en keek naar me ‘ik heb aankomende zaterdag een feestje, ik vroeg me af... Of je mee wilde?’
Ik keek hem aan en knikte ‘tuurlijk lijkt me gezellig.’
Wat afwachtend bleef hij naar me kijken alsof hij iets wilde zeggen of vragen maar het het niet durfde.
‘Euhm.. Misschien kun je daarna bij mij blijven slapenof zo.’
Grijnzend keek ik hem aan en herhaalde zijn woorden ‘Ofzo?’
Wat verlegen glimlachte hij.
‘Tuurlijk blijf ik bij je slapen,’
Hij leek bijna opgelucht te zijn naar zijn vraag. ‘Oké.’
Ik glimlachte ‘oké.’
Ik voelde zijn hand op de mijne. ‘Pff ik heb er dorst van gekregen, te veel knoflook.’
‘Maar wel lekker.’antwoorden ik.
‘Ik haal wat drinken jij ook? Ik knikte.
Hij boog zich naar me toe en kuste me. ‘oké tot zo.’
Ik keek hoe hij terug liep naar de drukke kiosk voor wat drinken.
Ik veegde mijn mond af en legde mijn hoofd tegen de koude stenen aan, sloot mijn ogen en liet de kleine koele zonnestraaltjes op mijn gezicht schijnen.


Mijn telefoon ging, zonder te kijken nam ik op.
Het was woensdag middag , vijf uur , 4 februari ruim 7 maanden nadat ik nooit meer iets van hem vernam.
Hij alle contact verbrak.
Me gebroken achterliet, als een gewonde puppy die zelf zijn wonden schoon moest likken.
Ik zat in het zonnetje samen met een jongen die ik voorzichtig mijn vriendje mocht gaan noemen.
‘Hoi broertje!' ik hoefde niet eens moeite te doen, ik herkende zijn stem uit duizende.
Ik dacht dat mijn hart stilstond en mijn luchtpijp zich samen kneep, waardoor ik geen adem meer kon halen.
‘Hoi,’ was het enigste wat er uit leek te komen.
‘Dat duurde..,Raf kunnen we afspreken? Ik ben aankomend weekend in de stad, maar een paar kilometer van je vandaan!
Het was maar goed dat ik zat in plaats van dat ik stond, waarschijnlijk hadden mijn benen me niet kunnen dragen.
Ik had maanden lang hele gespreken in mijn hoofd gevoerd met hem, voorals ik hem ooit nog zou spreken.
Nu wist ik weinig te vertellen. Overrompeld.
‘Ik weet het niet Kyan... Waarom nu?.. Stamelde ik. ‘Is het wel goed dat we elkaar zien... ik weet het niet?’
‘Hoe kun je dat nou zeggen Raf, weet je door wat voor een hel ik ben gegaan.’
We zwegen een hele poos. ‘Ik moet nadenken Kyan...’
Het was alsof ik voelde hoe de teleurstelling uit de telefoon in mijn stroomde en mijn gevoelens over nam.
‘Denk na tot vanavond, ik bel je rond 8 uur.’
Ik wilde nog wat terug zeggen, maar hij had het gesprek al afgebroken.

Als je in zekere zin gerouwd hebt om een afwezigheid van een geliefd persoon alsof hij niet meer bestaat. Was dit enigszins een schokkende ervaring.
Versteend en vervreemd zat ik op het bankje. Ik hoorde Pepijn niet eens naast me komen zitten.
‘Je drinken.’
‘Mmh?’
‘Je drinken, hij reikte mij het blikje aan.
‘Is er iets?’ het lijkt wel of je een spook hebt gezien..?
‘Kyan belde..