Aquarellen Voor Beginners - 2

De snelcursus aquarellen – mijn verjaardagscadeau van Leander - ging door in de laatste week van diezelfde maand en was gespreid over 4 dagen. Maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag, telkens van 16 tot 20 uur. Mijn werkgever bleek na even aandringen toch bereid om mijn werkrooster voor die week aan te passen naar de uren dat ik cursus had, dus het laatste obstakel was daarmee van de baan.

Ik popelde bijna van ongeduld om er aan te kunnen beginnen en telde de dagen af als een kind dat wacht op sinterklaasavond. Toen de eerste cursusdag eindelijk daar was, kwam ik dan ook veel te vroeg aan bij het ontmoetingscentrum waar de gemeente een multifunctionele ruimte ter beschikking stelde. Gelukkig was de conciërge bereid om de deur van het bewuste lokaal alvast te openen. Weldra druppelden ook de andere deelnemers binnen, zes cursisten in totaal. Allemaal vrouwen, waarvan eentje duidelijk jonger dan ondergetekende, maar de andere vier leken me van ietsje tot nogal wat ouder dan ik. Geen van allen kenden we elkaar, maar afgaande op de gezichten van iedereen leken het mij stuk voor stuk leuke dames. Onze gemeenschappelijk nieuwsgierigheid naar de inhoud van de cursus schiep een band, waardoor de kennismaking spontaan en vlot verliep. Met zijn allen waren we het er over eens dat het juist goed was dat we slechts met zes waren. Op die manier zou de cursusleider of leidster meer persoonlijke aandacht voor ieder van ons hebben, vatte Ingrid de gemeenschappelijk gedachtegang bondig samen. Terwijl we wachten op de komst van degene die ons in de wereld van het aquarel wegwijs zou maken, gokten we onderling of het om een leraar of een lerares zou gaan.

Het werd een lerares, die zich gelijk verontschuldigde omdat ze door het verkeer werd opgehouden, waardoor ze vijf minuten te laat op de afspraak verscheen.
Mooi was misschien niet het meest toepasselijk bijvoeglijk naamwoord om de dame die zich voorstelde als Madeleine - maar die door ons met ‘Maddy’ aangesproken wilde worden - te beschrijven. Toch straalde die dame - van naar schatting achteraan in de veertig – teveel aantrekkelijks uit om zomaar onopvallend door het leven te gaan.
Ze was groot, oogde goed verzorgd en als ze glimlachte leek het wel alsof ze iets charismatisch uitstraalde. Afgaande op de kleur van haar niet helemaal accentloos Nederlands moest ze van Italiaanse afkomst zijn. Een conclusie die een extra draagvlak vond bij haar onmiskenbare mediterrane tint.

Madeleine had lang zwart haar, wat losjes als ‘nog maar net geborsteld’ over haar vrij brede schouders uitwaaierde. Donkere, diepdoordringende ogen en een guitige mond, waarvan de opvallend gevulde lippen werden gemarkeerd door een subtiel aangebrachte, donkerrode lippenstift. Ze droeg een fleurige blouse met bloemetjesmotief, een mosterdgroene kokerrok en hoge hakken. Min of meer onbewust viel het me op dat Maddy prachtige borsten moest hebben. Niet echt overdreven, maar flink groter dan de mijne in ieder geval. Gedurende een nanoseconde vroeg ik me af of zoveel perfecte ronding wel voor de volle honderd procent natuurlijk kon zijn. Hoe dan ook, ergens leek het alsof haar strakke blouse de grootste moeite had om zoveel rondborstigheid blijvend te bevatten. Het kettinkje wat ze om haar nek droeg diende wellicht als ‘blik-afleider,’ evenals het zilveren hangertje met een bizarre vorm, wat vrolijk over haar boezem heen en weer deinde bij elke beweging die ze maakte.

Zodra de cursus begon bleek Maddy een uitstekende lerares te zijn. Ze had een aangename, onderhoudende stem. Met regelmaat gooide ze er kwinkslag tussendoor, waarmee ze haar cursisten telkens weer aan het lachen kreeg.
Het eerste anderhalf uur vloog voorbij. In die tijd had Maddy ons aan de hand van voorbeelden een hele brok basistheorie en technieken over aquarelleren, oftewel schilderen met waterverf voorgeschoteld. Na een korte koffiepauze gaf ze ons een visueel ondersteunde uiteenzetting over spelen met kleuren, schakeringen en schaduwen. Hoewel Maddy heel wat creativiteit aan de dag legde en haar best deed om de toch wel droge theorie op een ontspannende en ongedwongen manier te brengen, voelde dit hoofdstuk voor de meesten van ons waarschijnlijk aan als het saaiste deel van de eerste cursusdag.

De theorie over het te gebruiken papier was ook best nog saai, maar zodra ze ons toonde hoe je via het mengen van verf onwaarschijnlijke effecten en nieuwe kleurschakeringen kon creëren, was iedereen plots weer helemaal bij de les. Ze maakte ons vertrouwd met de meest gangbare aquarel penselen en tegen de tweede koffiepauze aan kregen we alle details uitgelegd over het gebruik van de grote ronde kwast met punt, het middelmaat penseel en de platte kwast. Ze vertelde dat er naast de kunststoffen borstels die ze ons toonde ook marterharen penselen te koop waren in de gespecialiseerde handel, maar voor beginnende aquarelschilders zoals wij was dat volgens Maddy een veel te dure en nodeloze uitgave.

Na de tweede kop koffie van de avond kreeg ieder van ons een doos overhandigd met daarin alle benodigdheden voor een beginnend aquarelschilder. De basisuitrusting was voor ieder van ons dezelfde en was inbegrepen in de cursusprijs. Maddy hielp ons met het monteren van de schildersezel. Een tafelmodel van een halve meter hoog welteverstaan, wat we aan het einde van de cursus weer konden demonteren en meepakken naar huis. Eenmaal die klus geklaard, konden we onder leiding van onze lerares beginnen aan ons allereerste werkstukje. Veel stelde het allemaal nog niet voor. Maddy deed geduldig voor en wij ‘schilderden’ haar penseelstrepen zo goed mogelijk achterna.
Juist die eenvoud van werken maakte het voor mij mogelijk om bijna gehypnotiseerd de vanzelfsprekende handelingen van onze lerares te bewonderen. Het leek wel alsof haar goed verzorgde handen samensmolten met de waterverf en met haar penselen. Bij nader inzien zat er zelfs iets sensueels verscholen in de manier waarop Maddy haar handen gebruikte. Ze had lange, conisch versmallende vingers met perfect geglazuurde, rode nagels. Ik vermoedde dat de huid van haar handen heel erg zacht moest aanvoelen en uit het niets vroeg ik me af of dat in werkelijkheid ook echt zo zou zijn.
Na een tijdje stopte onze lerares met voordoen en mochten we naar eigen creativiteit invulling geven aan datgene wat we tot dan toe al op papier hadden. Maddy maakte een rondje langs alle cursisten, waarbij ze voor iedereen wel een lovend woord of een goede tip in huis had. Wat ze mij precies vertelde toen ze mij voor de eerste keer benaderde, dat weet ik absoluut niet meer. Wat ik wel nog weet is dat ik bijna achterover werd geblazen door de intensiteit van haar parfum. Haar geur was zo doorkneed en tegelijkertijd onwaarschijnlijk zoet. Het voelde aan alsof Madeleine rechtstreeks vanuit een exotische, Oosterse nacht mijn veilige cocon binnen wandelde.

De week vloog voorbij. Maddy’s lessen waren zo aangenaam dat het elke avond leek alsof onze geweldige cursusleidster de les veel te vroeg beëindigde. Maddy was niet alleen een begenadigd lesgeefster. Ze was ook een minzame, gecultiveerde vrouw.
Gaandeweg begon het mij op te vallen dat Maddy een speciale sympathie voor mij leek te hebben. Ze besteedde duidelijk meer tijd aan mij dan aan de anderen cursisten. Stiekem, achter de rug van de anderen, leerde Maddy mij enkele handige penseeltruckjes en als er tijdens een pauze ook maar even ruimte was om met mij apart te praten, dan liet ze die kans niet liggen. Telkens opnieuw leek ze uit te willen vissen hoe ik in het leven stond. Zonder de minste schroom vroeg ze me uit over mijn huwelijk, mijn man, mijn baan, enzovoorts.

Het gebeurde soms dat Maddy mij een betere handpositie ten opzichte van penseel en papier demonstreerde. Als ze dan van links naar rechts om mij heen bewoog, schuifelde haar ronde borst daarbij als het ware over mijn rug. Evengoed voelde ik soms uit het niets een zachte druk in mijn nek of op mijn schouders als Maddy, nonchalant vooroverbuigend, tegen mij aanleunde om mijn hand beter te kunnen sturen.
Op donderdagavond, net na de eerste koffiepauze, gaf Maddy me onverwacht een schoudermassage. Ze zei dat ik mezelf teveel opspande en dat mijn hele lichaam ontspannen moest zijn om echt vrij en vrolijk te kunnen schilderen. De handen van Maddy waren net zo bekwaam in het masseren als dat ze overweg konden met penselen en verf. Ze had behendige, maar evengoed sensibele vingers. Wat ze deed voelde heel erg goed en ergens zou ik graag langer hebben willen genieten van die deugddoende massage. De onmiskenbare druk van twee stevige borsten in mijn rug verwarde mij echter nogal en dat stond het onbezorgd genieten wel wat in de weg.

Met het vorderen van de cursus ontstond er een mooie, vriendschappelijk band binnen onze cursisten groep. De onderlinge verstandhouding was prima. We steunden en corrigeerden elkaar waar het kon of moest en dat alles zonder ook maar de minste afgunst. Op vrijdagavond kwam het laatste lesuur er veel te snel aan en daarmee dus ook het moment van afscheid nemen. Op dat ogenblik had Maddy alsnog een kleine verrassing achter de hand.
“Lieve meiden,” sprak ze ons toe. “We zijn aan het einde gekomen van de cursus en voor wat mijzelf betreft, het einde van vier prachtige avonden. Ik hoop dat de lessen voor jullie even fantastisch waren, net zo mooi als ik dat voor mezelf heb mogen ervaren. Het spijt me dan ook geen klein beetje dat we nu al afscheid moeten nemen. Jullie waren immers zes uitstekende cursisten, stuk voor stuk leuk en boordevol talent. Dames, ik zou deze cursus dan ook graag willen afronden met een feestje. Wat dachten jullie van een ouderwetse meiden avond? Ik nodig jullie uit om als afsluiter samen een stapje in de wereld te zetten, te beginnen met een hapje eten.”

Alle zes applaudisseerden we. Astrid, de oudste deelneemster aan de cursus, bedankte Maddy in naam van iedereen voor alle mooie dingen die ze ons had geleerd.
Ingrid, de jongste deelneemster, gaf met spijt in haar stem aan niet te kunnen meegaan. Haar man zat voor zijn werk in het buitenland. De kinderoppas kon maar blijven tot half negen, dus moest ze wel naar huis voor haar dochtertje. De vier anderen dames begonnen zich echter meteen te organiseren en ze maakten al grapjes over wat ze zouden willen eten.
Zelf kwam ik er niet meteen uit. Het was immers vrijdagavond en dan gingen mijn man en ik vrijwel altijd met zijn tweetjes uit eten. Ik wist hoe belangrijk die vrijdagavonduitstapjes voor Leander waren om de werkweek op een rustige manier af te ronden.
Terwijl ik nadacht, voelde ik achter mij plots een aangename warmte, vergezeld van het o zo zalig geurende parfum van Maddy. Ik draaide me om en werd gelijk vertederd door de warme glimlach van onze lerares.

“Awel, Stanzie?” vroeg ze. “Waar wacht jij nog op om te zeggen dat jij ook meegaat?”
“Maddy, ik weet het niet,” antwoordde ik oprecht. “Het is vrijdagavond en dan gaan mijn man en ik meestal buitenshuis dineren om de werkweek af te sluiten.”
“Ach, kom toch mee!” fleemde ze. “Voor hetzelfde geld kwam jouw man vanavond moe thuis en heeft hij er geen zin meer in om met zijn mooie vrouw uit te gaan.”
Alsof ze haar woorden extra wilde onderlijnen, stuurde ze me een samenzweerderige knipoog toe. Tegelijk legde ze haar handen op mijn heupen en bij die beweging gingen haar schouders iets achteruit. In die houding viel de prominentie van haar borstpartij nogal op.
‘Haar borsten moeten echt heel mooi zijn,’ dacht ik lichtjes verward. Het bleef mij verbazen hoe vol en stevig haar borsten wel waren en dat ondanks haar niet meer zo jonge leeftijd. Tegelijkertijd schaamde ik mezelf voor mijn eigen gedachtegang en voelde hoe ik spontaan begon te blozen.
“Oké,” mompelde ik uiteindelijk. “Het einde van de cursus is ten slotte een speciale gelegenheid en het is inderdaad spijtig dat het nu al voorbij is.”
Als ik oprecht was tegenover mezelf, dan vond ik het inderdaad spijtig dat ik mijn medecursisten wellicht nooit meer zou zien, maar om een of andere reden had ik in de eerste plaats vooral spijt dat ik afscheid moest nemen van onze bijzondere cursusleidster.
“Mooi zo, Stanzie! Dat is de juiste instelling, meid.” Dit gezegd zijnde nam Maddy me bij de arm trok me mee tot bij de rest van de groep. Het verbaasde me nog nauwelijks dat ze daarbij haar gulle, ronde rechterborst ongegeneerd tegen mij bovenarm aandrukte.

Ik zonderde mezelf even af op de gang om mijn man te verwittigen dat het wat later zou worden dan anders. Uiteraard vroeg hij wat de reden daarvoor was en toen ik hem dat uitgelegd had, klonk hij lichtjes geïrriteerd. Eventjes maar. Meteen daarna was Leander weer de voorbeeldige echtgenoot die hij eigenlijk altijd was. Als er iemand op deze aardkloot rondliep die de behoeften van zijn vrouw begreep en haar daar tegelijk in aanmoedigde, dan was het mijn Leander wel.
“Het is goed, Stanz,” zei hij. ‘Ga maar mee. Ik eet wel een pizza uit de diepvries. Bel me straks maar als ik je moet ophalen. Veel plezier, schat!”