Mini - 201

Om half vijf ging de wekker. Wát een tijd… wassen, scheren, aankleden en eten, daarna gaf ik Joline een knuffel die ze slaperig in ontvangst nam en stapte ik in de auto. Gelukkig was het rustig op de weg en kon ik doorrijden. Om kwart voor acht reed ik de poort van de scheepswerf op. Héhé…
Rob en Henry waren er al; die hadden in een hotel overnacht. Ze introduceerden mij bij het ontwerpteam van de scheepswerf en al snel zaten we over tekeningen gebogen. Om tien uur zei Rob: “Zo. Even een break en dan duiken we de vetput in. Dan kunnen we Kees laten zien waar er écht gewerkt wordt.” Na de koffie klommen we aan boord van een forse coaster die afgebouwd werd. Het schip stond nog op de werf; zou volgende week te water worden gelaten.
Acht meter steigertrappen op tot we op het dek stonden en toen weer zes meter trappen af, naar de machinekamer. “Kunnen jullie voortaan geen deur in de romp maken, zodat een normaal mens rechtstreeks in de machinekamer kan komen?” Henry keek me meewarig aan. “Je gaat maar wat meer trainen in traplopen, Kees. Kan in Veldhoven prima.”
In de machinekamer was alles blinkend en nieuw. Rob en Henry lieten me een aantal modificaties op het oorspronkelijke ontwerp zien. Geen vreselijk ingrijpende zaken, maar wel dingen waarmee de toekomstige machinisten blij mee zouden zijn. Functioneel. Tot de lunch waren we in de machinekamer, daarna even eten en vervolgens weer richting tekentafel. Tot het hoofd van de ontwerpafdeling om drie uur op z’n horloge keek.

“Heren… Ik ga jullie naar huis sturen. Rob en Henry zijn hier gisteren tot negen uur ’s avonds aan het werk geweest; Jij, Kees, bent vandaag ook vroeg uit de veren gekomen om hierop tijd te zijn. Spullen pakken en in de auto jullie! Volgende week zijn Rob en Henry welkom bij de tewaterlating. Als je wilt, Kees mag je er ook bij zijn.” “Moet ik nog even uitpluizen… Ook mijn schema zit best vol. Maar dank voor de uitnodiging!”
Bij de auto’s overlegden we nog even. Henry stapte bij mij in; die kon ik in Waardenburg afzetten. Rob reed alleen naar Berg en Dal. Hoppetee… Weer twee uur en drie kwartier rijden. Gelukkig niet in m’n eentje, dat scheelde.

Maar Henry was het eerste uur geen ‘gezellige reisgenoot’. Hij had z’n laptop tevoorschijn gehaald en was hard aan het werk. Bij Zwolle klapte hij het ding dicht. “Zo. Alle belangrijke dingen genoteerd en uitgewerkt. Dat is het voordeel als je meerijd met iemand…” Ik bromde: “Ja. En de chauffeur maar opletten en sturen. Zit je ook zo in de auto als Angelique rijdt?”
Hij gniffelde. “Nee. Dan doe ik leuke dingen met haar benen of zo. Totdat ze het niet meer uithoudt en een verlaten parkeerplaats oprijdt…” Ik keek hem aan. “Je bluft, meneer Claassen.” “Nee hoor. We waren een paar weken geleden eens naar de Efteling gegaan. Lekker dagje uit, leuke dingen doen… En op de terugweg zijn we, vlak buiten Kaatsheuvel een landweggetje in gereden en hebben daar een uurtje heerlijk van elkaars natuur liggen genieten…”
Ik schoot in de lach. “Van elkaars natuur liggen genieten… Mooie uitdrukking, Henry. En ja, met jullie postuur kan dat makkelijker dan met dat van Joline en mij…” Hij grinnikte. “Tja, als je allebei rond de één meter zestig bent, is een stationcar best handig…” Henry reed in een Mazda 6 stationwagen. “Ik zal maar niet vragen…” Hij onderbrak me snel. “Doe maar niet. Beter voor de gemoedsrust van Angelique. Ze flipte al toen ik iets aan haar moeder liet doorschemeren. Het had weinig gescheeld of ik had in het schuurtje kunnen slapen.”
Ik schoot in de lach. “Dus als ik…” “Kees Jonkman, als jij het gore lef hebt om Angelique hiermee te gaan pesten, krijg je van twee, misschien we drie kanten stompen, nagels en oorvijgen, begrepen?” “Drie kanten? Nou, vertel eens, makker…”
Hij telde op zijn vingers. “Stompen: dat ben ik. Nagels: Angelique. Oorvijgen, maar die zijn facultatief: Joline. Als die merkt dat jij haar beste vriendin zit te zieken…” Ik keek somber. “Ja, dan slaap ik tot en met m’n trouwdag in de berging. Oké, ik hou m’n mond wel weer…” Henry knikte tevreden. “Je leert het nog wel eens…”

Even was het stil. “Hoe gaat het trouwens met de dames Bongers, Kees? Ik heb ze vorige week even in Gorinchem gezien: uiterst degelijk gekleed. Op jullie bevordering zagen ze er al anders uit: vlotter. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?” Ik zei maar één woord. “Joline.” Hij knikte lachend. “Oké, dan snap ik het wel…”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee Henry, er is ondertussen nog veel meer gebeurd. De meiden hebben resoluut afstand gedaan van hun ouders en het sociale en religieuze netwerk waarin ze verstrikt zaten.”
Hij keek me verwonderd aan. “Verstrikt?” Ik knikte. “Misschien moet ik wel zeggen: ‘verstikt’. Er zijn daar dingen gebeurd… Hetgeen wat ik weet, maakt me al woest, maar gisteren barstte Joline in een gillende huilbui los toen ze zei dat een van de dames haar iets verteld had over hun vorige leven.
‘Je weet de helft nog niet, Kees’, snikte ze. Fred en ik zijn gisteravond wat spullen wezen halen; het enige wat de dames uit hun ouderlijk huis wilden hebben, waren hun studieboeken, hun laptops en twee vaasjes die ze van een oma gekregen hadden. Verder he-le-maal niets. Om hun eigen woorden te gebruiken: ‘We zijn opnieuw geboren’. Ze hebben compleet gebroken met hun ouders en hun geloofsgemeenschap. En ze hebben een hele lieve tante in Arnhem wonen die dit circus vijf jaar geleden meegemaakt heeft; die sleept hen er wel doorheen. En mijn moeder heeft hen ook de goede raad gegeven om God niet aan de kant te zetten. ‘Want hij zorgt ook nu voor jullie, meiden’. En ik heb goeie hoop dat ze die raad opvolgen. Afgelopen zondag zijn we samen met hen en die tante naar de kerk gegaan. En dat was goed. Ook voor Joline en mij.”

Het was even stil. “Wauw… En waar wonen ze nu?” “Bij ons. Een van de logeerkamers heb ik omgebouwd tot studeerkamer voor hen, de andere logeerkamer daar slapen ze. Samen. Zijn ze gewend. En volgens mij hebben ze heel veel steun aan elkaar. Wij hebben ruimte zat, én het is praktisch: ze gaan op de maandag samen met Joline naar Utrecht en de rest van de week samen met ons naar Gorinchem. Of ze rijden, net als vandaag, met Joline mee. Voorlopig kan dat prima; op den duur zullen ze op zichzelf moeten wonen, maar dat zien we tegen die tijd wel. We hebben geen last van die meiden, Henry. Ze zijn zeer bescheiden en lief.”
Ik grinnikte. “Maar het voedselbudget in huize Jonkman-Boogers zal wel uitgebreid moeten worden. Beide dames moeten in een half jaar tijd tien kilo aankomen van de dokter.” Henry knikte. “Ja, dat zal best. Twee keer blazen en ze liggen om.” “Toch hebben ze een goeie conditie. Ze liepen regelmatig een rondje van tien kilometer hard. Maar goed, dat gaan we overmorgen eens testen…”
Ik grijnsde gemeen en Henry zuchtte: “Ik hoop dan maar dat de dames kunnen zwemmen…” De rest van de rit verliep vrij stil; Henry was tussen Epe en Apeldoorn in slaap gevallen. Prima… Lekker laten slapen, hij was druk zat geweest. Bij knooppunt Deil maakte ik hem wakker.

“Hé slaapkop… Overeind: over een kwartiertje stop ik voor het huis van je liefje. Voor die tijd moet je er weer een beetje fatsoenlijk uitzien.” Hij rekte zich uit. “Ik geloof dat ik er wel aan toe was, Kees. Maar dank je wel dat je me liet maffen.” Ik grijnsde. “Tja… mijn normale beloning van Joline zou een spetterende vrijpartij zijn,maar ik geloof dat jij daar niet zo voor ‘in the mood’ bent. Bovendien heb jij minder mooie benen dan mijn vriendinnetje, dus…”
Hij keek me even peilend aan. “Het is dat ik je ondertussen al een jaartje ken, meneer Jonkman, maar anders zou ik er wat van gaan denken! Maar als jij een beloning wilt: om zo maar even mee naar binnen, dan maakt Gien wel een goeie bak koffie voor je. Om het laatste stukje te overleven, zeg maar.” Ik knikte. “Dat zou fijn zijn.”

In Waardenburg stopte ik de auto voor hun huis. “Zo. En nu meekomen en koffie leuten.” Gien deed de voordeur open. “Hé Kees… Da’s lang geleden! Breng jij Henry thuis? Wát een service… Kom binnen!” Ik kreeg een hand en Henry een knuffel. “Nounou… Word jij altijd zo verwelkomd?” Gien keek me aan. “Jaloers? Kom hier dan!” Ook ik kreeg een knuffel en even later eentje van Angelique. “Omdat je mijn lieve vriendje veilig hebt thuisgebracht.” Achter de koffie keek ik om me heen. “Dus dit huis gaat over een paar maanden verbouwd worden?” Gien knikte. “Ja. Dankzij deze knul hier.” Ze wees naar Henry.
“Hij heeft het ontwerp gemaakt en daar ben ik heel blij mee. En de buren ook!” Henry grijnsde. “Ja. En doordat ik het ontwerp heb gemaakt, komen de kosten voor ons wat lager uit dan voor de buren. Want dat ontwerp is niet gratis. Maar goed, als je het door een bouwkundig bureau had laten doen, waren we per huis zo’n tienduizend euro kwijt geweest; Ik heb de tekening gemaakt en heb de buren elk vijfduizend euro berekend. Dus zijn ze nog steeds goedkoper uit.”
“Je bent een afzetter, meneer Claassen. En die berekeningen zijn natuurlijk gemaakt op een computer van DT? Dan zal ik Denise even influiten dat ze die kosten even aan jou doorberekend…” Zo zaten we nog wat te geinen tot mijn koffie op was.

“Dames, heer: ik ga het laatste stukje rijden. Gelukkig vanavond geen spannende zaken, dus vroeg naar bed.” Angelique keek verdacht onschuldig en zei: “En jij dankt dat er in jouw bed geen spannende zaken aanwezig zijn, Kees?” Ik zuchtte. “Concentreer jij je nou maar op je eigen bedje, mevrouw bijna-Claassen. Heb je het druk genoeg mee, als ik die Piraat van je zo eens bekijk. Gien: dank voor de koffie! Henry, An: tot morgen!”
Even later reed ik Waardenburg uit en de A2 weer op. Leuk om Gien weer eens te zien. Die zag er beter uit dan bijna een jaar geleden. Minder lijnen in haar gezicht… Duidelijk minder moe en minder zorgen. Ik belde Joline dat ik over een half uurtje thuis was. Vrolijk reed ik het laatste stuk: met een CD van Händel in de installatie: zijn orgelconcerten. En om kwart over zes reed ik de garage binnen. De Mini stond er ook al, dus de dames waren thuis.

Even bewegen: ik rende de trappen in een matig tempo op om mijn spieren even aan het werk te zetten. Te veel gezeten vandaag! Ondanks dat Volvo-stoelen prima zaten, had ik toch een wat stijve kont. Boven gekomen kreeg ik een lieve knuffel van Joline in de hal. “Hoi, knappe vent. Ik ben blij dat je weer terug bent. Hoe was in Groningen?” “Interessant. Ook daar zijn ze blij met ons gouden duo Rob & Henry. Vertel ik tijdens het eten wel.”
“Prima, we kunnen meteen aan tafel.” Ze lachte ondeugend. “En dan vertellen wij wel wat er in Gorinchem is gebeurd. Kóm.” We liepen de kamer in en daar zaten Margot en Charlotte in hun nieuwe jurkjes.
“Hallo dames! Hebben jullie vandaag de hele dag moeten dweilen?” “Dweilen, Kees? Hoezo dat dan?” Margot keek verontwaardigd en Charlotte vragend.
“Nou… Alle kerels van DT liepen natuurlijk kwijlend naar jullie te kijken… Of niet soms?” Ze schoten in de lach en ik kreeg een por van Joline. “Idioot. Doe normaal.” “We kregen wel een aantal complimenten, Kees. Dat was best even wennen.” Joline vulde aan. “Ja. En ik kreeg vragen of jij je een beetje kon gedragen met drie knappe dames in huis. Ik heb maar geantwoord dat ik je wel in het gareel kon houden. En nu eten!”

Tijdens het eten vertelde ik over Groningen. “Ook in Foxhol hebben die twee vrienden gemaakt. Echt… Als die twee samen zijn: synergie in levende lijve. Ik hoop dat die collega’s van Rob ook zo in de wedstrijd staan, dan hebben we gouden team.” Joline knikte. “Rob kennende gaat dat goed komen. Mijn grote broer is best wel kritisch al het om collega’s gaat. Iemand mag als persoon een prima vent zijn, maar als hij op zijn vakgebied ondermaats presteert, ligt hij er qua werk bij Rob snel uit. Dus die twee kandidaten zijn qua werk én qua persoonlijkheid al een aardig eindje door de ballotagecommissie die ‘Rob’ heet.”
Ik bromde wat. “Er is ook nog een commissie die ‘Kees’ heet, schat. En vergeet Theo niet. die heeft vetorecht.” Joline snoof. “Ik heb Theo nog nooit van zijn vetorecht gebruik zien maken. Als er iemand een aanstaand collega voordroeg, was hij het er bijna op voorhand mee eens. De enige fout die hij maakte was met Adema.” Ze gniffelde gemeen. “En die heeft hij zelf aangenomen…” Ik keek smerig en Joline gebaarde naar de tafel.
“Kom, eten.”
Na een momentje stilte voor de zussen begonnen we. Joline had duidelijk inspiratie gehad; de aardappels smaakten anders en ook de worteltjes hadden een wat andere ‘byte’: steviger en zoeter. “Dit smaakt lekker, schat!” Ze lachte zachtjes. “Dank je wel, maar de complimenten moeten toch een andere kant uit, Kees.” Ze wees naar de zussen. “Sorry dames… Dit smaakt lekker!” Charlotte glimlachte. “Ik mis een woord, Kees.” Margot schoot uit. “Lot! Gedraag je!”
Joline schoot in de lach. “Nergens voor nodig Margot. In dit huis mag je elkaar plagen. Als het uit de hand loopt, hoor je het vanzelf.” Ik keek Charlotte aan. “Lieve Lot. Vind je het erg als ik het woord ‘schat’ reserveer voor Jo? En slechts met hoge uitzondering voor een van jullie zal gebruiken? Dit om misverstanden voor te zijn en klappen van Jo te vermijden.”
Ze bleef lachen. “Die klappen van Jo begrijp ik wel. Ik heb daar de afgelopen week iets over gehoord. Schijnen nogal aan te komen.” Ik wreef over mijn oor. “Ja. Nogal.” Joline trok me naar zich toe. “Gelukkig zijn wij best wel bedreven in goedmaaksex.” Margot zei, met een uitgestreken gezicht: “Vaak nodig zeker?” Charlotte schoot in de lach en een paar seconden later wij ook. “Krengetje…”
Margot wees naar Joline. “Ik heb een prima leermeesteres… Overigens zitten er nog een paar op Backoffice. Ingrid is er eentje van. Wat een heerlijke meid, zoals zij met Fred omgaat…” Joline gniffelde. “Ja, die weet Fred wel op z’n plek te zetten. En het leuke is: van haar accepteert hij het. Net als van Angelique trouwens. Ook een heerlijk mens.”
Ik knikte. “Fred heeft niet voor niets ons juridisch duiveltje als getuige uitgekozen.” Beide zussen keken glazig. “Wát? Wordt An de getuige van Fred? Wat lief…” Joline knikte vol overtuiging. “Ja. Inderdaad lief. Maar die twee mogen elkaar heel erg. En Henry en Wilma kunnen ook prima met elkaar opschieten. Ze zeiden een tijdje terug dat, als Fred, Wilma en wij niet samen zouden trouwen, ze aan Fred en Wilma hadden gevraagd om samen met hen te trouwen.” Joline giechelde. “Maar ja… Wij waren eerder.”

Margot keek peinzend. “Waarom Joline? Waarom trouwen jullie samen? Ja, Kees en Fred kunnen prima met elkaar opschieten, dat hebben we gezien. Zijn samen in Afghanistan geweest. Maar Wilma en jij?” Joline keek naar mij. “Jij mag over Afghanistan vertellen, Kees. De rest vul ik wel aan.” Ik zuchtte. “Even wachten dames. Eerst wil ik genieten van dit kostelijke eten. Want het is jammer, om het woord ‘zonde’ maar even te vermijden, als je dat achteloos naar binnen werkt terwijl je bezig bent met een verhaal. Bovendien heb ik geleerd dat het niet zo netjes is om met volle mond te praten.”
Ik kreeg een klopje van Joline op mijn arm. “Goed zo jochie. Je leert het nog wel.” Haar ogen stonden spottend. Na het hoofdgerecht kwam het dessert: vanillepudding. Ook heerlijk. Daarna opruimen, de afwas in de machine en ik maakte koffie.
“Zo. Even lekker uitbuiken… Waarom zijn Fred en ik zulke goede vrienden?” Ik keek de zussen aan. “Wij hebben elkaars leven gered, meiden…” Beknopt vertelde ik het verhaal van Fred op de brug en het vuurgevecht in de quala. En gezichtsuitdrukkingen van de zussen straalden afgrijzen uit. “Jij hebt… Jij hebt dus mensen…” Margot kwam niet verder en Charlotte legde een hand op haar arm. Ik knikte. “Ik heb mensen gedood, Margot. Ben ik er trots op? Nee. Kon het anders? Ook niet. Anders waren er collega’s gesneuveld. ‘War is hell’, zeggen de Engelsen terecht, Margot. Joline, aan jou de rest van het verhaal. Ik ga even een ommetje lopen.”

Ik wilde wég; in de ogen van Margot zag ik afgrijzen en grote verwijten. En ik wilde een confrontatie zoals met Melissa in Frankrijk voorkomen. Ik rende de trappen af en liep naar het bos. Het was ondertussen schemer en bijzonder stil in het bos. Heerlijk om even in de frisse lucht na te denken… Al lopend kwam ik tot een besluit. Als de zussen mij veroordeelden omdat ik mensen had gedood waren ze niet langer welkom. En Fred zou er ook heel veel moeite mee hebben, dat wist ik zeker.
Enfin, ik had een hele goede advocaat in Joline. Dié begreep het ondertussen prima, mede omdat ze het hele drama met de familie de Rooy had meegemaakt. Na een halfuurtje ging mijn telefoon. Joline. “Hé schat, kom je thuis? Er zijn hier wat meiden die je iets willen vertellen.” Gewoon. Geen drama… Ze had het weer helemaal in de hand, de schat.
“Ik kom er aan. Geef me tien minuten.” “Is goed hoor. Koffie?” “Nee. Doe maar een borrel.” “Oké.” Ze hing op. Even later deed ik de deur open. Hal door, de kamer in. Charlotte en Margot zaten nog op de bank, Joline tegenover hen in een stoel. Mijn borrelglaasje stond tussen twee wijnglazen in. “Ga maar op de bank zitten, Kees.” Joline wees. “Ik weet niet of…” Verder kwam ik niet.
Margot stond op. “Mijn excuses, Kees. Joline heeft ons zojuist wat duidelijk gemaakt. Onder andere dat geweld soms nodig is om misdadigers te stoppen. Ik had beter moeten weten.” Ik stak m’n hand uit. “Geaccepteerd, dame…” Verder kwam ik niet; ze trok me naar zich toe en omhelsde me. En even later kwam Charlotte er ook bij. “Sorry, Kees.” Joline omhelsde ons samen. “Jullie zijn lief, meiden. We snappen dat onze geschiedenis een hele andere is dan die van jullie. Misschien ook wat te snel om dit allemaal te vertellen.”

Ik maakte me los uit hun omhelzing en keek Joline aan. Zonder woorden begrepen we elkaar. Het was een paar minuten stil. Niet drukkend stil, maar een stilte die er heerst wanneer mensen elkaar begrijpen en er geen woorden meer nodig zijn. Margot doorbrak die stilte. “Kees…” Ik keek haar aan. “Ja jij morgen weer naar bugel-les?” Ik knikte. “Ja. Zal wel moeten, want vorige week spijbelde ik omdat ik zo nodig een paar dames uit de nesten moest helpen.” Ze grinnikte.
“Wat galant… Maar: mogen wij mee?” Ik keek vragend en Charlotte vulde haar aan. “We hebben behoefte om even ons hart te luchten. Naar Boven.” Ze wees. “En waar kan dat beter dan in een kerk?” Ik knikte. “Natuurlijk mogen jullie mee. Maar verwacht niet dat het sereen stil is daar. Als Greet mij les geeft klinkt er niet alleen muziek, maar krijg ik ook op m’n donder als er iets niet goed gaat. Of we zitten samen te geinen en elkaar militaire grappen te vertellen. Dat hoor je door de hele kerk heen.”
Margot haalde haar schouders op. “Dat boeit niet. Als het mag gaan we graag mee. Genieten van de muziek. En Greet is een mooi mens.” Ik knikte. “Daar ben ik het helemaal mee eens. En de muziek… daar zorgen we samen voor, Greet en ik. Maar soms zijn er ook anderen: een neef van Greet met zijn vriendin. Hij studeert orgel op het conservatorium, én heeft ook nog privéles van Greet, zij is sopraan en studeert zang. Ook op het conservatorium. Een leuk stel. Als zij er zijn… Dan is de kerk niet zo rustig!”
“Wij gaan mee, Kees. Als het mag.” Ik knikte en Joline ook. “Is helemaal goed, meiden…” Meteen verschenen er twee wijsvinger die omlaag wezen en mopperend deed ik m’n push-ups. Joline lachte. “Voordat jullie mijn bruidegom helemaal te pletter trainen: wij gaan naar bed.” Ze zweeg even en zei toen ondeugend: “Misschien kan ik hem verleiden tot nog een aantal push-ups…”
Ik schoot in de lach en de zussen kregen beiden een rood hoofd. “Niet zo frivool, lieve schat. Misschien denken Margot en Charlotte ook in plaatjes. Dat wil je ze toch niet aandoen? Ik sluit nog even af.” Ik liep m’n veiligheidsrondje. Margot liep nét naar hun kamers toen ik terugkwam. “Jullie hoeven niet meteen naar bed als wij gaan slapen, hoor. Het was voor mij een lange dag, dus ik duik er vroeg in. Als jullie nog TV willen kijken of zo… Gewoon doen. Zolang je het geluid niet in standje ‘houseparty’ zet…” Ze schudde haar hoofd. “Wij gaan er ook in, Kees. Ook voor ons was het een stevig dagje. Morgen weer om half zes?” Ik knikte. “Oké. Welterusten dan!”

Ze deed de deur dicht en ik liep naar de slaapkamer. Joline was bezig in de badkamer. Toen ze terugkwam in een kort wit nachthemdje, keek ik haar aan. “Jij bent soms een gemene bitch met je ondeugende opmerkingen, meisje Boogers…” Ze had pretlichtjes in haar ogen. “Ik vond ‘m wel leuk, Kees. En nog veel leuker toen de meiden allebei moesten blozen. Ze wisten exact wat ik bedoelde.” Ik schudde mijn hoofd. “Foei. Ik dacht dat ik een heel net, preuts vriendinnetje had uitgezocht… Jolientje. Die je nog van alles moet leren. Blijkt het een oversexte troela te zijn die steeds schuine opmerkingen maakt.”
Ze knipoogde. “Voorbereiding, Kees. Vandaag heb ik een paar telefoontjes gedaan. Naar Malden, naar Wageningen en naar Oirschot. Vrijdagavond, na dansles rijden we in één streep door naar Malden. Wij, inclusief Margot en Charlotte, Rob en Mel, Ton en Claar én Fred en Wilma. En we blijven allemaal slapen.” Ik ging even op bed zitten. “Nou moe… Nadia had het over een sneltrein, jij maakt er meteen de Japanse Shinkansen van, de Japanse “Kogeltrein”. Die gaat nog een tikje sneller dan de TGV… Arme meiden…”
Joline trok me tegen zich aan. “Ja. Dan maken ze eens goed kennis met mijn lieve ouders. En zijn ze in één klap van het beeld af dan vrouwen onderdanig moeten zijn aan hun man.” Ik knikte. “Ja, daar is jouw lieve mama wel toe in staat…” Joline knikte. “En dat is exact de bedoeling. Gooi daar nog wat Clara & Melissa bij en niet te vergeten Wilma, dan weten ze meteen hoe de verhoudingen horen te zijn.”
“Ehhh… Je vergeet er nog eentje, schat. Ene Joline. Die haar vent ook nogal stevig onder de duim heeft.” Ze legde haar hoofd tegen mijn borst. “Klopt. En haar vent heeft háár soms onder de duim. Geven en nemen, weet je nog?” Ze keek op en ik genoot van haar azuurblauwe, lieve ogen vlak bij de mijne. Onze lippen bewogen naar elkaar toe.

Na een lange kus zei ik zachtjes: “Je bent een schat, Joline Boogers. Mijn schat. En ik laat je nooit meer gaan. En dank je wel dat je de zussen iets hebt verteld over mijn achtergrond. Ik weet niet wát, maar het hielp wel. Toen ik buiten liep dacht ik dat, als ze mijn, als ze óns verleden niet accepteren, ze snel een ander onderkomen moesten zoeken. Bleek niet nodig te zijn.”
Joline drukte me op bed en kwam tegen me aan liggen. “Diep in hun hart begrijpen ze het wel. Zij hebben aan de verkeerde kant van geweld gestaan en misten iemand die hun pa en ma tot de orde ging roepen. Maar ze moeten er nog aan wennen dat die hele aardige Kees Jonkman en die lieve Joline Boogers ook bijzonder onprettig in de omgang kunnen zijn, als dat nodig is.
Ik heb ze verteld over die inval bij die Bosnische oorlogsmisdadiger met die kelder met vrouwen onder z’n huis. Gevraagd of ze hadden gewild dat die vent lekker z’n gang kon blijven gaan. En beiden schudden ze zeer overtuigd ‘nee’. En ze toen gevraagd hoe je zo’n vent dan moet uitschakelen als geweld geen optie is. Daar wisten ze geen antwoord op. En daarna heb ik ze het verhaal van de inval van Floris verteld. En de vervolgactie van stiefma. En ze gezegd dat wij hier niet meer hadden gezeten als wij geweldloos hadden gereageerd. Daarna was het kwartje wel gevallen.”
Ze wreef zich tegen me aan en duwde me op bed. “En nu gaan we lekker naar bed, mooie vent van me. Nog drie weken, dan gaan we trouwen. Moeten we energie voor opbouwen.” Ze giechelde. “Zeker voor al die nachten waarop jij de steuntjes moet uitdraaien…” Joline gaf me een lange zoen. En tijdens het zoenen gleed ze over me heen. En legde haar benen links en rechts van de mijne.
“Jolientje… Ben jij iets van plan?” Ze humde. “Ja. Jolientje gaat haar grote, sterke meneer verleiden. Slapen kan altijd nog wel, maar nu wil Jolientje een harde paal in haar lieve poesje…” Ze voelde dat ik hard werd en tastte tussen ons in. “Ja! Die wil ik hebben! Lekker diep in me voelen spuiten…” Ik streelde haar strakke billen en voelde er tussen.
Toen ik haar sterretje streelde, hijgde Joline. “Lekker… Streel mijn sterretje met je vinger… Dat is heel opwindend!” Ik deed wat ze vroeg en voelde even later een paar druppels vocht op mijn buik. “Word je daar opgewonden van, lieve meid?” Ze knikte hijgend. “Ja… Lekker… Zachtjes met je vingers er overheen strelen. Zó geil…”
Ik duwde haar wat naar boven, zodat haar borsten vlak voor mijn mond kwamen. Ik zoog een tepel in m’n mond en beet er zachtjes op. “Ohhhh…. Lekker… Nu de andere, Kees…” Ik gehoorzaamde en Joline wreef zich over me heen. “Ik word zo nat, Kees… Streel m’n poesje… Lekker in m’n poesje voelen…” Ze spreidde haar benen vér en lag nu bijna in een spagaat op me. Zo kon ik haar poesje goed betasten en dat deed in dan ook. Joline schokte en kreunde achter elkaar.
Tot ze plotseling overeind kwam, zich op haar rug omdraaide en met haar natte poesje vlak voor m’n gezicht kwam. En weer spreidde ze haar benen… Steeds verder en verder, tot ze bijna in het verlengde van elkaar lagen. “Hou m’n benen vast, schat en lik mijn kut… Lik me tot ik klaargekomen ben… Lekker met je tong in mijn geile doos…”
Ze duwde haar poesje in mijn gezicht en ik kon niet anders dan haar poesje likken. Ze stond verder open dan ooit: ik kon de rose binnenkant zien en vooral ruiken. “Lekkere geile Joline… Ik ga in je lekkere poesje likken… Zo diep als ik kan!” Ik voegde de daad bij het woord en drong met mijn tong zo diep mogelijk in haar. En het duurde niet lang of ze begon te schudden en te kreunen. Plotseling gilde ze: “Ohhh… Kees, dit is zo lekker… Je likt in mijn natte kúúút…. Zó geil…Ik…”
Haar onderlichaam schokte hevig, ik voelde haar poesje zich samentrekken en er kwam een golf vocht naar buiten, die mijn gezicht natmaakte. Ik bleef haar likken: in haar poesje, over haar clit… Om de paar seconden begon ze weer te schokken… tot Joline na een tijdje kreunend en zwaar hijgend op bed zakte. Ik liet haar benen los en ging naast haar liggen, genietend van haar bezwete gezicht. Het duurde een tijdje voor ze haar ademhaling weer onder controle had en al die tijd streelde ik zachtjes over haar rug en schouders.
Op een gegeven moment keek ze me aan: helderblauwe ogen, een flauw glimlachende mond… En die mond zei: “Dank je wel, lieve schat… Je hebt me compleet van de wereld verwend. Ik wist net even niet meer waar ik het zoeken moest. Heerlijk! Je hield me vast, ik lag daar met m’n benen helemaal gespreid, kon nergens heen en moest me wel overgeven aan jouw likkende tong… Helemaal machteloos…”
Ze draaide zich naar me toe. “Ik heb ervan genoten, schatje. Helemaal van jou zijn…” Een lange kus volgde. “Mag ik me even opfrissen?” Ze keek ondeugend. “Ik plak aan alle kanten.” “Nee schat. Alleen de onderkant…” Semi-verontwaardigd keek ze me aan. “Verschoon jij het bed maar, Kees Jonkman. Jij bent de oorzaak van al die natte plekken.”

Ze verdween in de badkamer. Glimlachend haalde ik het bed af en deed er een schoon onderlaken op. Zo… Lekker slapen zo meteen. Nee, ik was niet klaargekomen, maar had vreselijk genoten van die erotische vrouw op het bed. Ik liep de badkamer in en plensde aan de wastafel wat water in m’n gezicht. Joline stond nog zachtjes neuriënd onder de douche, had me niet in de gaten. Zachtjes liep ik de slaapkamer weer in en ging nagenietend in bed liggen. Een paar minuten later kwam Joline naast me liggen. “Hé lekkere vent… Heb jij ook genoten?” Twee blauwe ogen keken me aan. “Wat dacht jij dan? Ik heb de mooiste vrouw die ik ken mogen liefhebben… En haar laten klaarkomen. Een heerlijk gevoel, schatje.”
Een tevreden brommetje klonk naast me. “Je was een heerlijke minnaar, Kees… Dank je wel, schat. Ze kuste me teder. “Zullen we nu lekker slapen? Ik ben een beetje uitgewoond, geloof ik.” Ik gniffelde. “Dan val je lekker snel in slaap, mooie vrouw. Sweet dreams.” “Welterusten, Kees.”

Ze sliep binnen twee minuten; ik hoorde het aan haar ademhaling. Ik moest wel een beetje grinniken. Ze zou zich kapot schamen als ze er achter kwam… Maar zou ik haar dat vertellen? Nee. Ik was weliswaar niet klaargekomen, maar had wel enorm genoten van die prachtige, sexy vrouw. De productiemedewerkers van de zaadfabriekjes konden het vannacht eens rustig aan doen… Mazzelaars…