Mini - 203

Vrijdagochtend liep de wekker om zeven uur af. Ik ging er uit, thee zetten voor Joline. “Hé schoonheid… Een bakje thee om de dag goed mee te beginnen.” Joline kwam overeind. “Lekker, Kees. Heb je Lot en Margot ook een bakje gebracht?” Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Ik wil me niet in hun slaapkamer vertonen als zij nog in bed liggen. Iets te confronterend, zowel voor mij als voor hen.”
Joline schudde haar hoofd. “Klets niet. Trek je pyamabroek uit en een gewone broek aan en breng hen ook een kop thee. Ze kunnen altijd nog ‘Nééééé!’ gillen als jij netjes op hun deur klopt. Hup, aan ’t werk, anders moet ik er uit en daar…” ze lachte liefjes… “heb ik nog geen zin in.”
“Op jouw verantwoording, schat. Als ik zwaar invalide terugkom hier, heb jij het gedaan. En moet je op de bruiloft mijn rolstoel duwen. En al die jaren die daarna volgen.” Joline snoof. “Moet ik toch al. Als jij tachtig bent en ik nog een jonge blom van vijf en zeventig.” Ik grinnikte en trok een broek aan. “Je zorgt maar dat de EHBO-trommel klaar staat, Joline.”

Twee koppen thee waren zó gemaakt. Een klopje op de deur van hun slaapkamer. “Goede morgen dames, Kees staat voor jullie deur met twee bakjes thee. Mag ik binnen komen of moet ik ze voor de deur neerzetten?” Charlotte zei: “Kom maar binnen, Kees. Lekker, thee op bed… Wát een service!” Beide meiden lagen nog in hun bedden. Toen ik binnenkwam kwamen ze overeind. In de gauwigheid zag ik twee leuke nachtponnetjes. Zowaar met nogal diepe decolleté’s. Had ik niet gedacht.
“Lekker geslapen?” Ze knikten. “Ja. Zoals elke nacht hier”, antwoordde Margot. “Nou ja, op eergisteravond na dan. Toen werden we nog een tijdje wakker gehouden…” Ze giechelde en Charlotte ook. “Pestkoppen. Jullie zorgen er nog eens voor dat ik helemaal niks meer bij Joline durf zolang jullie hier zijn.” Charlotte kneep haar ogen samen. “Daar geloof ik niks van, Kees. He-le-maal niks. Je doet je ramen maar dicht. En nu er uit; deze dames gaan van de thee genieten. Daarna komen we er wel uit om lekker te ontbijten.”
Met een knipoog deed ik de deur achter me dicht. Mooi, die kwamen steeds meer los. Terug bij Joline zag die meteen dat ik pret had. “Zo meneer… U bent nog in staat om te lopen? Dat valt me mee.” Ik knikte. “Ja. Ik mocht zowaar meteen binnen komen zonder gelyncht te worden. En ik moet zeggen dat de dames hele leuke nachtponnetjes dragen… Had ik niet gedacht!”
Joline giebelde. “Ik heb ze in de diverse kledingwinkels van wat advies voorzien. Onder andere dat het heerlijk is om ook je nachtkleding wat ‘vrouwelijker’ te kiezen.” Ze giebelde. “Je weet ten slotte nooit wat voor knappe kerel met een lekker kontje ’s ochtends vroeg je kamer binnenkomt.” Ik ging op bed zitten. “Ik ben blij dat je eigen kledingadvies ook opvolgt, schat. Maar ik ga niet bij de dames op bed zitten. Bij jou wél.” Joline trok me naar zich toe. “En daar ben ik maar al te blij mee, Kees.” Een lange zoen volgde. “Kom… Thee drinken. Daarna gaan er uit, ontbijten.”

Na het ontbijt trokken de zussen zich terug in hun studeerkamer. “Het is júllie verhaal, meiden. Wij gaan ons daar niet mee bemoeien.” Joline was vastbesloten en ik gaf op de valreep nog een suggestie. “Die chauffeur die jullie te eten bracht toen jullie weer eens opgesloten werden in jullie kamer… En die jullie naar Gorinchem heeft gebracht… Zou die willen getuigen?”
Charlotte keek twijfelend. “Weet ik niet. John is een prima vent, maar als hij gaat getuigen is hij z’n baan kwijt, daar kun je van op aan.” Joline viel in. “Lot, er is een chauffeurstekort in heel Nederland. Als hij een goeie chauffeur is, met alle nodige papieren heeft hij gisteren een baan bij een ander bedrijf. Of zijn de salarissen bij Bongers Transport zo royaal?” Beide zussen schudden het hoofd. “CAO-salarissen. En geen cent meer.”
“Nou dan. Jullie hebben zijn telefoonnummer toch? Bel ‘m op en vraag of hij bereid is een verklaring af te leggen. Dan staan jullie sowieso sterker.” Ze knikten. “We gaan het proberen.” “Mooi. En nu aan het werk. Neem maar een pakje zakdoekjes mee. Wellicht nodig.”

Joline sloot de deur van hun ‘studeerkamer’. “Zo. Die zijn aan het werk. En hen kennende wordt dat een nogal systematische verklaring, Kees. Die twee hebben een uiterst goed werkend collectief geheugen.” Ze keek me even aan. “En wat gaan wij in de tussentijd doen?” Ik maakte een gebaar om me heen. “Wij gaan dit appartement weer eens een beurt geven, mevrouw.”
Er verschenen meteen pretlichtjes in Joline’s ogen. “Alleen het appartement? Wat saai.” Ik zuchtte. “Het is dat je een broek draagt, maar anders had ik je op de bank gesmeten en een vreselijk ‘beurt’ gegeven, mevrouw.” De pretlichtjes bleven. “Wat een enorme rotsmoes. Regelmatig roep jij dat ik er ook in een broek ‘om op vreten’ uit zie, meneer Jonkman. En nu is een broek plotseling een hindernis om met me te vrijen? Zwak.”
Ik zuchtte. “Laten we het er maar op houden dat in een beetje geremd ben door de aanwezigheid van de twee dames Bongers. Slechts van ons gescheiden door één deur.” Joline trok me tegen zich aan. “Oh…. Dus diep in je hart ben je nog steeds de verlegen Kees van een jaar geleden? Goed om te weten…”
Een lange zoen volgde. Mijn handen gleden onder haar blouse en volgden de bandjes van haar BH tot ik bij haar tepels kwam. Zachtjes nam ik beide knopjes tussen duim en wijsvinger en begon te kneden. Na een minuut kreunde Joline: “Heerlijk Kees… Maar toch maar stoppen. Of me meenemen naar de slaapkamer en de deur op slot draaien!” “Ik zal me proberen te beheersen, schat…” Ik haalde mijn handen uit haar blouse en gaf Joline een zoen.
“Vanavond, schat. In de SM-kelder. Met de deur dicht.” Ze keek me aan. “Ik zal passende kleding inpakken, meester.” Haar blik veranderde. “En nu aan ’t werk. Wie doet wat?” We werden het er over eens dat Joline ging stofzuigen en wassen; ik deed de ramen, de badkamer en toilet. “Voor de kamers en natte groep van de zussen moeten we nog een modus vinden, Kees.” Ik haalde m’n schouders op. “Die kunnen dat prima zelf, volgens mij. Hoeven wij ons niet tegen aan te bemoeien.”
Om tien uur riepen we Charlotte en Margot voor koffie. “Schiet het al een beetje op?” Charlotte keek grimmig. “Ja. We moeten nog één week beschrijven, dan zijn we klaar. Onze laatste week in Groot-Ammers.” Joline trok een wenkbrauw op. “Nog één week? Hoe hebben jullie…?” Margot zei: “Vanaf ons eerste studiejaar in Utrecht moesten we in het bedrijf werken. Vanaf dat moment zijn we begonnen. In onze agenda’s hadden we aantekeningen gemaakt, en daar putten we nu uit. Maar soms was het wel even heftig, al die herinneringen…”
Ze zuchtte diep. “Willen jullie het lezen?” vroeg Charlotte. Joline en ik schudden ons hoofd. “Nee. Het is jullie verhaal wat je aan de politie gaat vertellen. Wij zijn in de buurt als jullie je verhaal doen. Zitten, als dat kan, in de hal van het politiebureau als support. Als jullie ons nodig hebben zijn we er direct. Maar in eerste instantie: zelf doen. Grote meiden zijn.”
Even later verdwenen ze weer. “Gaat goed komen, Jolien. Nu kunnen ze hun emoties laten gaan, straks hoeft dat niet meer.” Ze knikte. “We smeren nog even wat boterhammen”, zei Joline. “De afspraak is om half één; ik denk dat ze niet binnen twee minuten buiten staan. Dus onderweg wat eten.” Om elf uur kwamen de zussen naar buiten. Een laptoptas mee. “Zo. De hele handel uitgeprint, maar voor de zekerheid ook het hele verhaal op SD-kaart. En onze agenda’s mee. Daar staan de originele aantekeningen in. Hoe laat gaan we weg?” Ik antwoordde. “Half twaalf. Hoezo?”
“Dan hebben we nog even om ons netjes aan te kleden en op te maken. ten slotte gaan we daarna richting dansles en Malden, nietwaar?” Joline keek aarzelend. “Kijk uit met het opmaken van jullie ogen, meiden. Als je straks zit te janken loopt alles door en zie je er niet uit.” Margot keek op. “Wij janken niet meer, Jolien. Hebben we al genoeg gedaan. Als we willen kunnen we ‘janken’ uitzetten. Hebben we vaak genoeg moeten doen.” Ze keek grimmig en verdween in hun kamer. Charlotte volgde en de deur ging dicht.
We keken elkaar aan. “Ik zag net een heel andere Margot dan normaal. Zag jij die ook?” Ik knikte. “Nogal. Deze dames hebben pit. Het duurt even voordat het naar boven komt, maar…” Joline knikte. “Ja. En dat is goed. Zullen ze hard nodig hebben.”

Om half twaalf zaten we in de auto. Weekendtassen achterin, we konden vanuit Groot-Ammers meteen doorrijden naar dansles en Malden. Vijf voor half één zette ik de auto stil voor het ‘politieservicepunt Molenlanden’. We werden welkom geheten door een vrouwelijke agent.
“Wat kan ik voor u betekenen?” Margot deed een stap naar voren. “Wij willen aangifte doen van drie jaar misbruik.” Ze legde een stapel A4-tjes op tafel. “Dit is ons verhaal.” De agente keek van de een naar de ander. “Om wie gaat het? Doet u alle vier aangifte?” Ik schudde mijn hoofd en wees op Joline. “Mijn vriendin en ik zijn als back-up meegekomen. Voor als de emoties te hoog oplopen, zeg maar. De aangifte doen de dames zelf. Hoeven wij niet bij te zijn.”
Ze knikte. “Oké. Ik neem de dames mee naar achteren; u kunt hier wachten.” Een uur ging voorbij waarin we beiden op onze laptops zaten te werken. Toen ging de deur open. “Dames, ik ga hier vaart achter zetten… Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Houd er rekening mee dat, als meneer en mevrouw Bongers gearresteerd worden, en als ze in staat van beschuldiging worden gesteld, jullie vervolgens een heleboel shit over je heen krijgen. En dat kan er hard aan toe gaan, want de advocaat van meneer en mevrouw zal er alles aan doen om jullie de schuld in de schoenen te schuiven. Daar moet je tegen kunnen.”
Charlotte zei droogjes: “Erger dan opgesloten te worden in een kelder waar het -8 graden is, kan het niet worden, dus…” Met een handdruk namen ze afscheid. “Jullie horen van ons. En bureau Slachtofferhulp neemt ook contact op, zodra ze officieel in staat van beschuldiging zijn gesteld. Want dan zijn jullie ook officieel slachtoffer. Niet eerder.”
Even later reden we het dorp uit. Joline draaide zich om richting achterbank. “En… Opgelucht?” Ze knikten. “Ja. Het balletje moet maar gaan rollen. Veel te lang mee gewacht.” Een tijdje was het stil in de auto. Ik had zelfs geen muziek op staan, wat uiterst zeldzaam was. Joline draaide zich weer om. “Meiden… Zo meteen gaan we ergens een hapje eten. Even de zinnen verzetten.
Daarna richting huis, vervolgens naar de dansschool. En daarna in één streep richting Malden. Jullie hebben al kennis gemaakt met mijn ouders, Kees z’n ouders, mijn broers en Kees z’n zussen. Maar alleen op de receptie. Vanavond zie je ze in hun eigen huis, onder vrienden. Als één van jullie na vanavond nog het idee heeft dat vrouwen hun mannen onderdanig moeten zijn, ben je waarschijnlijk stokdoof. Mijn ma heeft de wind er goed onder en dat geldt voor Chantal, Kees z’n moeder, net zo. Clara en Melissa zijn helemaal verslingerd aan Ton en Rob, maar als die heren denken zich iets te kunnen permitteren wat de dames niet bevalt worden ze keihard en vlijmscherp afgebekt.”
Joline zweeg heel even. “Net als ik doe bij Kees.” Ik proestte demonstratief. “Zodra je uitstapt, Kees Jonkman, krijg je een pets om je oren. En in Malden een grauw van Bengel er achteraan.” Ze keek dreigend. “Bengel… Die is veel te blij dat Kees er weer is. Lekker rennen en brokken krijgen..”
Joline verklaarde: “Bengel is de hond van mijn vader en moeder. Een grote herdershond. Niet bang zijn; ze is een schat van een beest. Kijkt eerst even de kat uit de boom, maar als ze jullie mag ligt ze de hele avond aan jullie voeten. In ieder geval eentje die blij is dat de hele meute thuis is.” ‘Ping…’ een voor mij onbekend tingeltje ging af. “Nadia! Die sms’t dat ze rond half elf in Malden is.” “Mooi. Dan kan die jullie weer even onder haar hoede nemen. Benieuwd of zij nog met nieuws komt.”
Joline keek mij aan en vervolgens de zussen. “Hé, het is wel de bedoeling dat we er een gezellig weekend van maken hé? Lekker kletsen met elkaar, elkaar op de hak nemen, ruzie maken van mijn part…” Ik knikte. “Zeker weten! En daarna goedmaaksex in de kelder!” De zussen gniffelden. “Ik hoop met de deur dicht, Kees… Jullie willen Nadia toch niet in verlegenheid brengen?” Ik gromde.

In Veldhoven gingen een Tapas-tentje in. “We moeten jullie toch ook een beetje opvoeden op culinair gebied?” Na een aanvankelijke aarzeling aten de zussen met smaak. We zagen af van een dessert; “Dansen staat gelijk met een stevig loopje, dus niet volstampen!” Joline keek waarschuwend. “We drinken thuis nog even koffie, kleden ons dan om in danstenue en om half acht vertrekken we.”
Thuis, eenmaal achter een kop koffie zei Charlotte: “Maar Joline… Wij zouden toch aan de kant staan kijken?” Ik bromde: “Wees daar maar niet zo zeker van. Fred is er ook, en Joline’s broers ook. Die overtuigen jullie wel.” Er was enige paniek in hun ogen te zien. “Maar… We hebben nog nooit gedanst! Slaan een modderfiguur!” Joline boog zich naar hen toe. “Luister meiden. Zie je die vent hier naast me? Die kreeg ruim een half jaar geleden een spontane hartverzakking toen ik voorstelde op dansles te gaan. Hij had het diploma ‘Onhandige kluns met eervolle vermelding’ ingelijst aan de muur hangen. Ik heb ‘m kunnen overtuigen en hij doet het nu best aardig. Hij moet wel, want over drie weken moet hij samen met mij het bal openen op onze bruiloft. Fred en Wilma konden er een half jaar geleden ook niks van; ook die dansen nu best leuk. Heus, zo moeilijk is het niet en dansen is gewoon leuk. En ja, met name bij de zuid-Amerikaanse dansen voel je wel eens handen op plekken die normaal ‘not done’ zijn, maar dat is niet te voorkomen.”
Haar blik werd ondeugender. “En wie weet: kan ik mijn moeder even haar gang laten gaan met jullie…” De zussen keken vragend. “Mijn moeder heeft ons, Rob, Ton en mij elke vrijdagavond dansles gegeven. Hoorde bij de opvoeding. Zo’n 4 jaar lang was Dansschool Boogers elke vrijdagavond open. En in December hebben we voor het eerst met Kees, Clara en Melissa, Chantal en Karel erbij gedanst! Een enorm succes, dus dat hebben we daarna nog een paar keer herhaald. Misschien kan ik Ma overhalen om morgenmiddag…”
“Als ze me dan maar niet bij m’n kont grijpt, Joline”, zei ik droog. “Want dan gaat ze wéér gestrekt.” Joline grinnikte. “Dansschool Boogers heeft een traditie. Ergens tijdens de dansles wordt de Radetszkymars van Strauss gespeeld. Kennen jullie die?” Ontkennend hoofdschudden. “Die mars heeft een bijnaam: ‘De tiet-en-konten-mars’, vanwege het thema. Kun jij ‘m even laten horen, Kees?” Ik liep naar de muziek-installatie. “Met alle soorten van genoegen, dame.”
Even later hoorden we intro door de trommel en daarna schalde de Wiener Philharmoniker door de speakers. Joline zong mee: “Tiet en kont, tiet en kont, tiet en kont, kont, kont…” De zussen keken alsof ze water zagen branden. Joline vervolgde: “Mijn twee broers hadden er geen moeite mee om hun lieve kleine zusje in haar tienerbilletjes te knijpen als dit muziekje klonk. Maar op die dansavond in December dacht mijn moeder tijdens het dansen een geintje met Kees uit te halen en hém in z’n billen te knijpen.
En galant als Kees nu eenmaal is, liet hij m’n moeder een halve seconde daarna struikelen en viel ze nogal stevig op haar achterwerk…” De zussen grinnikten. “Flauw zeg… Mag Joline’s moeder het achterwerk van haar aanstaande schoonzoon niet keuren?” Margot keek vragend. “Dat doet ze maar visueel. En als ik een broek aan heb”, bromde ik semi- verontwaardigd. “Er is er maar eentje die ongevraagd aan m’n kont mag zitten en die zit hier naast me.”
Ik trok Joline naar me toe. “Ja, dat hebben we gehoord…” giebelde Charlotte. Joline schudde haar hoofd. “Nee dames, dát hebben jullie niet gehoord. Jullie eigen woorden.” Ze stond op. “En nu gaan we omkleden voor dansles. Trek iets leuks aan, en die schoenen met niet te hoge hakken. En neem spullen mee voor een dagje Malden, inclusief dansles. Om half acht inspectie.”
Margot keek ondeugend. “Door wie, Joline?” “Door mij. Kees kijkt alleen maar naar de lengte van rokken of jurken. Hoe korter, hoe beter. Niet objectief.” Ik hief mijn handen op. “Sorry! Niet mijn woorden…”

In onze slaapkamer keek ik haar aan. “Jij bent een ondeugend meisje, Jolientje…” Ze knuffelde me even. “Ja. En ik mag dat. De meiden en ik kennen elkaar al wat langer dan deze week, Kees. Vergeet dat niet. En echt: ze komen los en dat is prima. Het zou me niks verwonderen als ze ons dit weekend gierend aan het lachen krijgen.” Ze duwde me van zich af. “En nu: omkleden, ridder. Jij ook iets leuks aantrekken. De Freule inspecteert jou ook. Zo meteen tijdens het omkleden, maar vanavond ook… In de kelder.” Ze knipoogde.

Joline trok een huidkleurige panty aan, gevolgd door een wit onderjurkje met veel kant. Daaroverheen een rode, zwierige rok en een zwarte blouse. Een randje onderjurk piepte onder haar rok uit. “Sexy, meisje…” Ze keek op. “Wacht maar af, Kees…” Een paar schoentjes met behoorlijk spitse hakken volgden. “Weet je dat zeker meid? Met die hakken?” Ze knikte. “Ja. Ik wil een vrouwelijk voorbeeld zijn. En Claar, Mel en Wilma ook. Ik heb ze al een appje gestuurd.” Toen ging ze zich opmaken: lippen rood, ogen iets aangezet met mascara en oogschaduw. Haar haren gingen in een dikke vlecht die halverwege haar rug overging in een losse staart.
Terwijl ik regelmatig naar haar keek kleedde ik me ook om: Joline had al wat klaargelegd. Een zwarte broek, wit overhemd en een jasje in vrijwel dezelfde kleur als de rok van Joline. Zwarte vlinderdas en m’n ‘dansschoenen’. Tevreden keken we in de spiegel. “Een mooi stel, Kees.” Ik knikte en kuste haar. “Zeker weten, schoonheid. Passen prima bij elkaar. Een dansfeeks en een botte techneut met een lekker kontje. Laten we hopen dat de zussen er van af kunnen blijven.”
Ze keek me guitig aan. “Welke zussen bedoel je?” Schijnheilig zei ik: “M’n eigen zussen natuurlijk…” Joline snoof. “Jaja…”

We pakten beiden een weekendtas in en een kwartiertje later waren we gereed. De zussen nog niet, en het was ondertussen twintig voor acht. “Ik ga wel even kijken”, zei Joline. Ik hoorde haar op de deur kloppen en naar binnen gaan. Even later kwam ze breed lachend terug. “Heb je je onderkaak vastgebonden, Kees? Anders ligt die zo dadelijk op de grond…” Achter haar kwamen twee mooi uitgedoste zussen de logeerkamers uit. Ik floot even en ze kleurden. “Meiden… Eén ding weet zeker: jullie worden de dansvloer op gesleurd! Of jullie kunnen dansen of niet… Wauw!”
Charlotte droeg een luchtig jurkje met een brede ceintuur om haar smalle middel, Margot een rok en een blouse die ik herkende als eentje van Joline. Beiden een antraciet-kleurige panty aan en op schoentjes met een bescheiden hak. Licht opgemaakt en hun bruine haren los, in plaats van met een elastiekje op hun achterhoofd. “Kóm, instappen, anders zijn we te laat en krijg ik van Fred op m’n kop. En jullie dus ook.” We sloten af en reden richting dansschool.
Carlos stond bij de deur. “Hoi Kees, dag Joline… Ehh… Goedenavond dames.” Joline zei: “Twee logé’s van ons. Hebben nog nooit een stap op een dansvloer gezet, dus enige consideratie met hen, Carlos.” Hij stak zijn hand uit. “Welkom! Ik ben Carlos en samen met mijn echtgenote Juanita zijn wij eigenaar en geven wij dansles. Ik hoop dat het jullie bevalt!”
Lachend liepen we door naar de garderobe. Fred, Wilma en de andere leden van het ‘sextet’ waren er al en de zussen Bongers moesten complimenten aanhoren. Charlotte zei: “Joline heeft ons geholpen met de kledingkeuze hoor! Dit zouden we zelf niet hebben uitgezocht. Dit is een wat andere dimensie van kleden… Zijn we niet in thuis.” Ton zei droog: “Ik kan hier snel aan wennen, hoor dames… Nietwaar Rob?” Ook die knikte bevestingend. “Ik heb jullie in één week zien transformeren van autentieke –pardon- tutjes in echte dames… Complimenten!”

Charlotte grinnikte. “Nou Rob… Met een beetje geluk zijn wij over een paar weken écht refo-tutjes. We willen lid worden van de kerk waar Kees oefent met z’n bugel. Een – let goed op – Christelijk Gereformeerde kerk.” Rob z’n gezicht werd plotseling serieus. “Daar ben ik bijzonder blij mee, meiden. Gezien jullie geschiedenis… Je hoort wel eens dat…” Hij zweeg en Margot vulde hem zachtjes aan. ‘…mensen na zo’n ervaring als de onze het begrip ‘religie’ compleet de rug toe keren? Er zijn een paar mensen die ons daarvoor behoed hebben. Onder andere de moeder van Kees.”
Hij knikte. “Dan begrijp ik het een en ander. Chantal is een schat.” Melissa keek hem aan. “Ja. En ik heb een heleboel van haar genen overgenomen, denk daar maar goed aan.” Hij zuchtte. “We gaan niet jaloers op je moeder worden, hé zuster?” Ze knipoogde.

De zussen Bongers keken verwonderd. “Zuster? Jullie studeren toch iets van bio-chemische wetenschappen? Toch geen geneeskunde? Ik legde uit: “We gingen in Malden een keertje met z’n zessen wandelen; Rob en Mel hadden toen nog geen verkering. Rob wilde Joline te lijf gaan en Melissa haalde hem keihard onderuit. Kwam nogal pittig met z’n knie op de grond. Mel was de enige met EHBO, dus die moest de schade die ze zelf had veroorzaakt, inspecteren en verhelpen. Om een lang verhaal kort te maken: diezelfde avond hadden ze verkering. Maar sinds die dag is Melissa’s bijnaam af en toe ‘zuster’.” Mel lachte. “Dag én nachtverpleegkundige! Gespecialiseerd in zoentjes op de au-plaats.” Ondeugend voegde ze er aan toe: “Waar die zich bij deze mooie man dan ook maar moge bevinden…”
Ze knuffelde Rob en de zussen Bongers grinnikten. “Ik heb ook EHBO, Rob”, zei Charlotte terloops. Hij keek naar Melissa, die uitdagend terugkeek. “Heb het lef, Rob…” Hij haalde z’n schouders. “Sorry Charlotte. Zuster Melissa wil niet dat je haar dienst overneemt.” Hij zweeg even en lachte toen. “Ik trouwens ook niet…”
Lot glimlachte. “Begrijp ik. Zo’n knappe zuster zou ik ook niet inruilen.” Joline greep in. “Zeg dames en heren, naar binnen toe. We zijn hier om te dansen, niet om de diverse verpleegkundigen te testen. Húp!”

We liepen de danszaal in en even later klonk de eerste muziek: een bekende tango. Begon langzaam, maar werd allengs sneller. Altijd goed om er even in te komen. Carlos en Juanita liepen door de zaal, hier en daar een opmerking makend of een compliment uit te delen. Daarna volgde een snelle rumba. Joline leefde zich uit: Regelmatig onderschepte ik een stralende lach. Margot en Charlotte werden bij een rustige wals de dansvloer opgehaald door Ton en Rob. De tweeling danste even met elkaar, en die hadden daar geen moeite mee, zag ik. De zussen Bongers werden vakkundig geleid door de gebroeders Boogers. Die konden dat wel; hadden ten slotte een aantal jaren dansles achter de kiezen.
Joline en ik hielden het even in de gaten: het zag er niet verkeerd uit. Ik stootte Fred aan. “De volgende dans vraag jij Margot en ik Charlotte!” Een brede lach was het antwoord. De wals was afgelopen en de zussen Bongers gingen, duidelijk opgelucht, langs de kant staan. Carlos kondigde weer een wals aan, maar nu een Engelse. Ik liet Joline los en samen met Fred liepen we naar de beide zussen. Ik stak mijn hand uit naar Charlotte. “Lot, mag ik deze dans van je?” Ik gaf haar een kushand en nam haar mee de dansvloer op. “En Joline dan?” vroeg ze ongerust. Ik wees: Jo en Wilma dansten met elkaar. “Die twee vermaken zich prima met elkaar, hoor. Maar nu goed op het ritme letten, da’s net anders dan bij de Weense wals.”
Ze had het vrij snel door en ik kon haar zonder al te veel moeite de zaal door leiden. Onderweg ving ik een waarderende blik van Joline op; die vond het zo te zien prachtig. Charlotte keek me aan. “Kees… Je weet niet half wat dit voor ons betekent. Niet alleen dit dansen, maar ook…” Ze zweeg, keek omlaag en kleurde. “Zeg het maar Lot. Niet opkroppen.”
Ze keek me aan. “Voor het eerst in m’n leven voel ik me begeerd! Mannen kijken naar me en vinden me blijkbaar leuk!” Ik moest even denken over een gepast antwoord. “En? Hoe voelt dat? Eng?” Ze schudde haar hoofd. “Nee, want ik weet dat jullie erbij zijn. Er kan me niks gebeuren. Maar ik voel me ‘vrouw’. Ik vind mezelf mooi en Margot ook. Heerlijk. Dank jullie wel!” Ik trok haar even dicht tegen me aan. “Charlotte, je bént een knappe vrouw. Twijfel daar niet aan. Ja, je mist nog een paar kilo, maar dat is zó gepiept. Geloof me: als jullie zolang bij ons blijven wonen, moet ik over een half jaar de aanbidders van het balkon tráppen.”
Ze schoot in de lach. “Ik zie het voor me…Nót!” Ik keek haar aan. “Ik wél, dame. Zowel jij als je zus zijn best knap. Als jullie een paar kilo’s erbij krijgen, kun je zonder meer de concurrentie met mijn zussen doorstaan.” Ze keek me ongelovig aan. “Melissa en Clara? Echt niet. Prachtige meiden…” Ik knikte. “Ja, dat klopt. Prachtige meiden met hun groene tover-ogen en hun rossige haren. Maar echte schoonheid zit van binnen, en dat is bij hen ook zo. Sinds zij verkering hebben met Rob en Ton zijn ze zeker honderd procent knapper geworden. Niet door kleding of make-up, maar doordat ze heel veel steun hebben aan hun kerels.
En dat geldt voor mij ook: zonder Joline ben ik de helft minder waard. En jullie schoonheid zit ook van binnen; Jullie zijn uitermate intelligent en zoals jullie er nu uitzien: ook uitermate knap. Koppel er een vent aan vast die van jullie houdt, dan kunnen jullie de vergelijking met mijn zussen glansrijk doorstaan.”

De wals was afgelopen en Juanita gaf commentaar op een paar stelletjes over de manier zoals zij bepaalde bewegingen uitvoerden. Ik gaf Charlotte een handkus. “Zo, en nu ruil ik je weer in voor Joline, anders gaat ze er iets van vinden. Dank je wel voor deze dans!” De rest an de les zagen we dat beide zussen regelmatig voor een dans werden gevraagd. Bij de ‘rustige dansen’ deden ze mee, de temperamentvolle dansen sloegen ze over. Verstandig, dat wel.
Carlos nam hen ook een keertje onder zijn hoede en dat kon hij prima. Kwart voor tien: wisseldans! Rob wenkte me en samen liepen we naar de zussen Bongers. “Margot, mag ik deze dans met jou beginnen?” Ze knikte en ik leidde haar rustig. Geen sensationele moves, maar kalm de nodige bewegingen maken.
“Dit is een wisseldans, Margot. Jij moet een andere dame ‘aftikken’ en dan met haar partner verder gaan.” Ze keek een beetje paniekerig. “Tik Lot maar af. Die danst met Rob. Ik breng je er wel heen.” Te laat… Charlotte werd afgetikt door Joline. Vlak voor me danste Marije met een man. Ik tikte haar op haar schouder. Marije lachte en wisselde soepel met Charlotte.

“Hallo schoonheid. Leuk om weer eens met jou te dansen.” Ze lachte breed. “En je hebt ondertussen een prachtig gebit dame. Die orthodontist heeft eer van z’n werk. Je kunt zó op een reclameposter.” Het wel leuk om weer eens met haar te dansen: ze danste snel en soepel en ze leidde mij, ondanks haar geringe lengte. “Hoe is het met de liefde, Marije? Of mag ik dat niet vragen?”
Ze keek me even aan en schudde haar hoofd. “Oké… Sorry!" De dans was afgelopen en ik bracht haar naar de kant. Ik zocht Joline op voor de laatste dans. Ze keek ondeugend. “Hé meneertje, zojuist dansten we de wisseldans. En jij hebt alleen maar met Charlotte, Margot en Marije lopen dansen! En niet eens met je aanstaande bruid…” Ze trok een pruillipje. “Kom maar hier Jolientje. Kom je te kort? Compenseren we vannacht wel, meisje. In de kelder…” Ik streelde even over haar billen. “Lekker, meneer…”
Toen keek ze me aan en zei zachtjes: “Vanavond, lover. Nu nog niet. Je zou zo maar een heleboel meiden hier van de leg kunnen brengen. Nu even concentreren op het dansen, want je hebt me nog niet één keer aan het draaien gekregen.” Joline glimlachte. “Doe je best maar, ridder…” En dat deed ik dus ook. Regelmatig liet ik haar een pirouette maken en Joline knipoogde toen ze weer tegen me aan danste. “Genoeg been gezien, Kees?” hoorde ik zachtjes in m’n oor.
“Been wél, slipje nog niet, schat…” fluisterde ik terug. Ze keek me kort aan. “Da’s maar goed ook. Je zou opzij gesleurd worden door al die kerels die mijn slipje zouden willen voelen, vies mannetje. Vanavond, in de kelder. Dan mag je met mijn slipje spelen, lover…” Ze knipoogde. Aan het einde van de dans bedankte Juanita ons allemaal. “Ik zie grote verderingen, dames en heren… En daar worden we blij van! En zelfs onze nieuwe gasten zijn de vloer op geweest. Daar doen we het voor!” Ze zweeg even. “En voor onze inkomsten natuurlijk…”
Er werd gelachen. “Tot volgende week!”

We liepen naar de bar. “Zo, nu even wat drinken, hoor.” Joline bestelde. Na het drankje stonden we op. “Wij gaan richting Malden, dames en heren”, zei Joline beslist. “Fred, Wilma, tot maandag!” “Netjes met de handjes boven de dekens slapen, Kees!” Fred keek me grijnzend aan. “Ik kan niks beloven, makker…” Joline snoof. “Kom. Mee jij, naar Malden. Voor je nog meer onzin uitslaat.” In de auto kletsten de dames over de dansles. Ze hadden het leuk gevonden. “Mooi, meiden. Als jullie vaker willen komen… Gewoon meedoen. Goed voor de coördinatie.”

En na drie kwartier stonden we voor de bekende poort van Rob en Tony. En even later binnen, waar we verwelkomd werden met knuffels. Nadia was er ook al; die omhelsde haar nichtjes uitgebreid en complimenteerde hen met hun outfit. Bengel kwam meteen naar Joline toe en begroette haar enthousiast, met opgewonden piepjes, blafjes en een kwispelende staart. Daarna de rest. Bij Charlotte en Margot bleef ze wat afwachtend. Er werd niet gekwispeld, alleen gesnuffeld. “Negeer haar maar even. Als jullie zitten komt ze vanzelf weer naar jullie toe; dan kan je haar rustig aanhalen. Niet meteen je hand op haar kop proberen te leggen; laat haar eerst maar aan je hand snuffelen.”
Rob senior gaf de aanwijzingen. Een paar minuten later zaten we in een grote kring, met een gas drinken voor ons. Tony vroeg naar de ervaringen tijdens de dansles en Margot en Charlotte gaven een uitgebreide beschrijving hoe ze het hadden gevonden. Ik onderschepte een knipoog van Tony richting Joline.
“Wat dachten jullie er van als we morgenmiddag Dansschool Boogers weer eens opendoen?” Joline knikte. “Lijkt me een fijn plan, Ma. Even de puntjes op de I zetten voor de bruiloft…” Bengel was ondertussen naar de zussen Bongers gelopen en had zich tussen hen in op de grond gelegd. Beiden aaien haar en Bengel draaide op haar rug, poten uit elkaar en vond het prima zo.
“Jullie zijn goedgekeurd, dames. Anders had ze nooit zo gelegen.” Na een gezellig uurtje stonden Melissa en Rob op. “Wij gaan naar boven, jongens. Even lekker douchen en dan in bed. Welterusten allemaal.” Ton en Claar volgden en Margot gaapte. “Lijkt me ook wel een goed plan… Joline, kun je ons even de weg wijzen?” Even later zaten alleen beide ouderparen en ik beneden.

“Gaat het goed met die dames, Kees?” Ik keek Ma aan. “Ze hebben vanmiddag aangifte gedaan. Wij zaten in de hal als back-up, maar dat was niet nodig. Deze meiden hebben pit, Ma.” Ze knikte. “Die indruk had ik ook. Maar even praktisch: ze logeren nu bij jullie… Hoe willen jullie dat doen als jullie op huwelijksreis zijn?” Ik schrok een beetje. “Daar zeg je wat… Nog niet over nagedacht!” Tony lachte. “Je hebt drie opties, Kees.” Ik keek haar aan. “Drie???” Ze knikte. “Tenminste… als Karel en Chantal het ermee eens zijn. Eén: ze logeren in Amersfoort, twee: ze logeren in Malden en drie: ze logeren in Veldhoven en bewaken jullie fort. Of een combinatie van deze drie.”
Ze overviel me een beetje en dat was blijkbaar te zien, want beide ouderparen zaten me uit te lachen. Ma legde het uit. “Tony en ik communiceren ook wel eens buiten jullie om hoor. Deze week hebben we een paar keer aan de telefoon gehangen. En dat ging onder andere over jullie logé’s.” Over de andere onderwerpen doe ik geen uitspraken.” Op dat moment kwam Joline binnen. “Zo, die zijn ondergebracht. Slapen straks als roosjes. En nu lust ik wel een glaasje wijn, Pa.” Rob Sr. schonk haar in en ik praatte Joline bij over het recente gesprek. “Verhip… Niet over nagedacht…” Joline trok haar neus in rimpels. “Wat denk jij, Kees?” “Ik zit even te denken over hun vervoer, schat…”
Joline haalde haar schouders op. “Er staat nog een mooie witte Mini in de garage, schatje. Beide dames hebben hun rijbewijs al een aantal jaren. Moet wel, als dochters van een transportbaas. Da’s geen probleem.” Ik keek beide ouderparen aan. “Hoe denken jullie er over?” Tony was, zoals gewoonlijk, kordaat. “Kees, laat ze lekker in jullie appartement logeren. En als ze zin in gezelschap hebben komen ze op vrijdag naar Amersfoort of hierheen.” Ze giechelde en keek gemeen. “En door de week kunnen ze misschien eens een avondje in Wageningen doorbrengen. Lekker roddelen met je zussen.”
Joline schoot in de lach en ik keek gespeeld wanhopig. “Dan eis ik dat ze ook een avond in Berg en Dal doorbrengen. Bij Rob en met Ton erbij. Als tegenwicht zeg maar.” Joline stond op. “Mee jij, voor je nog meer onzin uitkraamt. Die twee lieve, onschuldige meisjes in de klauwen van mijn met testosteron overgoten broers? Ben je wel helemaal goed wijs, Kees Jonkman?” Ze liep naar Ma. “Dank je wel, lieve Chantal en lieve mama, dat jullie dit al hebben uitgeplozen. Gaan we morgen even met de meiden bespreken, oké?” Ma knikte. “Da’s goed, meisje Boogers.” Ze giechelde en Joline werd een beetje rood. We grinnikten.

“En nu duiken wij de kelder in. Als jullie morgenochtend om tien uur nog geen teken van leven hebben vernomen, mag je naar beneden komen en in de wijnkelder even staan roepen. Niet verder!” Joline keek waarschuwend. Rob Sr. grijnsde breed. “Ga je je standaard grapje nu eindelijk in praktijk brengen, Jolientje? De SM-kelder?” Joline glimlachte liefjes. “Ja. En jullie mogen raden wie de dominante is. Let op: alleen maar raden. Morgenochtend zijn wij weer gewoon Joline en Kees, het voorbeeldige, bijna gehuwde stel, de meest ideale schoondochter en –zoon.” Beide ouderparen schoten in de lach en Rob Sr. hikte: “We kijken wel wie van jullie moeite met zitten heeft. Dan weten we rolverdeling wel. En ik wil morgenochtend niet meer dan vier open wijnflessen aantreffen, denk er aan!”

We grinnikten en Joline nam me bij de hand. “Kom ridder, ik zal u de kerkers van mijn kasteel tonen. Daar waar het geween is en het gekners van tanden. Welterusten allemaal!” We pakten onze slaapspullen en liepen de drie trappen af naar de schuilbunker. Toen Joline de deur van de slaapkelder open deed kwam warme lucht ons tegemoet. “Oh… Pa heeft het kacheltje al aangezet! Wat lief!”
Ik deed het licht aan. “Verrek…” Eén stapelbed was deels afgebroken. Beide bedden stonden tegen elkaar aan en vormden een tweepersoonsbed. Compleet met een dekbed er op en een briefje. In Tony’s handschrift stond er: “Touwen, boeien en zweepjes liggen in de meest linker kast. Have fun!” Een smiley er achter aan. Joline schoot in de lach. “Die moeder van mij… Wat een ondeugd.”
“En die vader van jou is een goeie vent, dat hij zo’n stapelbed heeft afgebroken voor ons. Morgen hen maar eens uitgebreid bedanken.” Ik bekeek de twee tegen elkaar staande bedden. “Jouw pa en ma zijn wel erg aardig voor ons, schat… Kijk eens.” Ik sloeg het dekbed terug en vervolgens het onderlaken. Er lag een overtrekmatras over de twee matrasjes, zodat we geen last zouden hebben en een spleet tussen matrassen. Joline keek en lachte. “Typisch mijn lieve pa en ma.” Ik keek zuinig. “Logisch. Ze hebben maar één dochter. Daar zou ik ook lief voor zijn.”

Ik zette onze weekendtassen op de grond. “Zo, liefje. En nu?” Joline gleed in m’n armen en keek me aan “Nu gaan we doen wat ik vroeger al een keertje wilde doen. Mee jij.” Ze loodste me naar de wijnkelder, trok een kastje open en pakte er twee glazen uit en een flesopener. Ze liep langs de rekken met wijn. Ik hoorde: “Hmm… Lekker, maar… O, die is óók… Wacht even, hier ergens stonden toch…” En even later: “Yessss… Got it!” Ze kwam met een fles aangelopen. “Deze gaan wij vanavond drinken, schatje. En daarna…” Ik keek enigszins bezorgd. “En wat als je pa een van zijn beste flessen leeg aantreft?”
Midden in de kelder stond een tafel met twee stoelen er naast. Joline ging zitten en prutste met de kurkentrekker. “Dan zeg ik, terwijl ik lief tegen hem aankruip: ‘Kees en ik hebben heel erg van die wijn genoten, lieve papa. Dank je wel.’En dan is het enige wat hij doet een beetje brommen en dan zegt hij: ‘Ik hoop dat het de moeite waard was, Jolientje Boogers.’
Ondertussen was de kurk uit de fles. “Geef me je glas eens, Kees…” Ze schonk beide glazen vol, zette de fles neer en gaf mij een glas. “Op een heerlijke avond, Kees. We gaan genieten van elkaar.” Verleidelijk langzaam sloeg ze haar benen over elkaar. Ik draaide de wijn rond in het glas, snoof en nam een voorzichtig slokje. “Dit is een prima wijntje, schat… Laat me die fles eens zien, alsjeblieft?”
Meteen griste Joline de fles van tafel. “Niks ervan. Je geniet er zó maar van. Deze fles blijft bij mij tot hij leeg is.” Ze keek ondeugend. “En nu meneer… Gaan wij lekker ondeugende dingen doen. In een absoluut geluiddichte kelder, ruim tien meter onder de grond, waar niemand ons kan betrappen. En waar we onszelf helemaal kunnen laten gaan. En dat gaan we nú doen!”

Ze keek me aan. “Néém me, Kees. Laat je geilste fantasie uitkomen… Ik zal ‘m vervullen. Hier kan het.” Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. “Nee schat. Mijn geilste fantasie wil ik in Veldhoven laten uitkomen. Dáár kan het. Hier niet. Ik wil dolgraag met je vrijen, heerlijk samen met jou klaarkomen, maar sommige dingen… Daar krijgen we grote vraagtekens van.” Ik zette mijn glas neer. “Kom eens op schoot zitten, heerlijke vrouw…” Joline glimlachte en gehoorzaamde.
Ik omarmde haar en kuste haar mooie mond. Even later fluisterde ik: “Alleen al het feit dat jij je weer helemaal aan me wil geven, maakt deze avond bijzonder, schat.” Ze tikte zachtjes op mijn neus. “En jij bent nog steeds een hele lieve vent, Kees. Een ander had me nu al lang vastgebonden om me hevig…”
Ik stopte haar. “Er is geen ander, Joline. Een ander had de kans niet gekregen om hier, met jou, in deze mooie kelder te zitten.
En bij een ander hadden je ouders dat stapelbed niet uit elkaar gehaald en klaargezet.
Een ander had de nagels van Tony in zijn gezicht gekregen, een paar souvenirs van Bengel in de vorm van beten in zijn edele delen en een trap van jouw aardige pa, waarna hij bloedend en huilend de tuin was uitgestrompeld om nooit meer terug te keren.”
Joline giebelde. “Wil je niet weten wat hij van mij gekregen zou hebben?” “Dat weet ik al lang, schat. Een 5,5mm luchtbukskogeltje tussen zijn ogen. Maar nogmaals: ‘een ander’ had hier niet gezeten. En daar ben ik enorm blij mee.” Ze leunde tegen me aan. Haar blonde haren streelden mijn gezicht. En even later een hand. “Kees… Ik hou van je.” Ik kuste haar. “Dat weet ik. En daar ben ik heel blij mee, lieve aanstaande bruid. En dat gaan we zo dadelijk vieren. Hiernaast op dat bedje. En daar heb ik zin in.”
Ze giechelde. “Als het bevalt… Zullen we dan die bruidssuite in Doorwerth annuleren? Dan maken we het hier gezellig, samen met Fred en Wilma.” Ze gebaarde om zich heen. Ruimte genoeg en flessen ook. Een schaaltje kaas mee…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ten eerste galmt het hier nogal; als Fred gaat liggen zagen moeten we helemaal oordoppen dragen. Ten tweede is ‘een schaaltje kaas’ niet genoeg; dan hebben we minimaal twee kilo nodig en ten derde zijn de bedjes niet lang genoeg voor Fred en Wilma. Nee. Onze huwelijksnacht brengen we door in Doorwerth. In een écht kasteel. Dat hoort zo bij een Freule en een ridder. En nu mag je mijn glas nog een keertje bijvullen. Want ik schijn niet aan die fles te mogen komen.”

Joline stond op en pakte de fles. “Kijk maar eens…” Ik pakte de fles. ‘Renato Ratti Barolo Rocche Anninziata 2015’ stond op de fles. Het zei me weinig, dus ik keek vragend naar Joline. Die giechelde. “Jij hebt me vorig jaar zitten plagen met een fles van 400 euro… Deze zit er niet zo gek ver onder, Kees.” Ik schrok. “En die gap jij gewoon uit het wijnrek van je pa? Meisje, ik denk dat ik morgen een zin van Adam, je weet wel, de eerste mens, ga gebruiken als jouw Pa vraagt waarom hij deze fles hier leeg aantrof.” Ze trok een wenkbrauw op. “Welke zin dan, Kees?” Ik grinnikte. “Die vrouw die u mij gegeven hebt, die heeft me verleid…”
Joline moest lachen. “Oh ja,die. Maar dat ging om een vrucht. Niet om wijn.” Ze kroop weer tegen me aan en nam een slokje. “Lekker… Maar dat mag ook wel voor een wijntje van meer dan honderd euro per fles.”
Toen keek ze me aan. “Mijn lieve papa heeft vanavond tegen mij gezegd: ‘Als jullie nog wat willen drinken daar in de kelder: zoek maar een mooie fles uit en maak het gezellig met elkaar.’ En hij knipoogde erbij.” Joline zette haar glas aan mijn mond. “Drink. Drink uit mijn glas, Kees Jonkman. Jij moet een beetje losser worden vanavond.”
Ik keek haar aan en ze knikte.
“Ja. Jij bent altijd zo beheerst. Beredeneerd. Alsof je altijd klaar moet zijn voor iets onverwachts. Vanavond hoeft dat niet. Vanavond wil ik dat je het beest in jezelf gewoon z’n gang laat gaan. Wij zijn hier, in een diepe kelder, geen mens die ons hoort en tot morgenochtend kunnen we doen en laten wat we willen. Ik wil al jouw wensen horen, Kees. En ze uit laten komen. En als dat hier niet kan, dan doen we het in Veldhoven.” Ze giechelde en voerde me nog een slok. “Of in Noorwegen, waar geen mens ons kent.”
Zelf nam ze nu ook een slok en het glas was leeg. Ze pakte mijn glas, wat nog half vol was. “Drink, Kees. En niet alleen om teut te worden, maar ook om van te genieten. Net zoals je van mij gaat genieten.” Even hield ze haar mond, toen ze zelf een slok nam. De laatste slok uit het glas kreeg ik. En ik merkte dat het een koppig wijntje was; ik voelde me licht in m’n hoofd worden, een gevoel wat ik in geen jaren had gehad.
En ik vond het lekker; even geen verantwoording, even gewoon, mezelf helemaal lekker ontspannen voelen. Ik keek Joline aan. “Jij bent een heerlijke meid, Jo… Met je lekkere ideeën.” Ze glimlachte. “Dat is de eerste keer dat je me ‘Jo’ noemt tijdens een vrijpartijtje, Kees. Anders was het altijd ‘Jolien’, of ‘Joline’ of ‘Jolientje’… ‘Jo’ klinkt ook prima.”

Ze kuste me: langzaam en passioneel, haar tong diep in mijn mond. Daarna legde ze haar hoofd op mijn schouder en streelde me onder mijn overhemd. “Kees… Wil je me…” Ze zweeg. Na een paar seconden zei ik: “Zeg het maar, Joline… Geen taboe’s, weet je nog?” Haar hoofd knikte, maar ze zweeg nog steeds. Ik wachtte; ze zou er wel mee komen. “Bind me vast, Kees. Bind me vast en néém me. Je mag álles met me doen…” Haar hoofd kwam omhoog en ze keek me aan. “Hier kan het… Ik wil helemaal aan jou overgeleverd zijn…”
Ik kuste haar. Langzaam en aandachtig. Toen keek ik haar aan. “Lieve schat, dank je wel voor dit aanbod. Maar… Je bént al aan mij overgeleverd. We gaan binnenkort trouwen, weet je nog? Ik heb, ondanks alles, wat moeite om je hier vast te binden en… Nou ja. Ik wil je verwennen, beminnen, je laten genieten… Maar dat wil ik sámen doen. En je vastbinden: dat doen we in Veldhoven. Want hier zou het zo maar eens kunnen zijn dat je lieve ouders daar de restanten van opmerken, en dat zou ik niet zo leuk vinden.”
Ze keek me aan. “Jij bent nog steeds een vreselijk praktische en nuchtere vent, Kees Jonkman. Op het irritante af…” Ze gaf me een zoen en giechelde. “Maar misschien heb je gelijk.” Toen tikte ze op mijn neus. “Maar de eerste de beste keer dat wij weer een nachtje alleen zijn in Veldhoven, ben ik van jou, Kees. Helemaal.” Ik kuste haar. “Dank je wel schat. Nú alvast. Maar ik wil nu wel lekker met je vrijen hier. Samen genieten van elkaar. En je mag gillen als je dat wilt…”
Joline pakte mijn hand. “Kóm mee naar dat bedje, Kees. Handdoekjes er op, jij uitkleden en heerlijk vrijen met elkaar. Ik wil lekker klaarkomen met jou. Ik ben nu al zo geil als boter.” Ze trok me mee en ging op haar rug op het bed liggen, trok haar rok op en zei: “Kom hier. Tussen mijn benen. Voel mijn natte kut, over mijn slipje en laat me klaarkomen!”
Ik kleedde me razendsnel uit, op mijn boxer na. “Graag, mooie geile vrouw… Ik ga lekker van je genieten!” Ik kroop tussen haar benen. Joline sloeg haar rok over me heen. “Zo. Opgesloten. En je komt hier niet uit zonder dat ik ben klaargekomen, lekkere vent.” Ze legde haar benen om me heen. Het was warm onder haar rok en het rook naar Joline’s parfum en haar eigen opwinding. Ik streelde haar mooie, lange benen; langzaam steeds verder omhoog en voelde haar ademhaling versnellen toen ik over de rand van haar dunne slipje streelde. Ik zette mijn mond op haar poesje en ademde snel uit, zodat ze mijn warme adem kon voelen. “Ahhh… Dát is lekker… Doe dat nog eens, liefje…”
Ik herhaalde het, en nóg eens. Joline streelde me met haar benen. “Lekker, mijn lange, warme pantybenen om je heen, schatje?” Ik bromde een “Heerlijk…” tegen haar poesje. “Kus me, Kees. Kus me tussen mijn benen… Laat me genieten…” Joline hief haar heupen wat op en duwde haar vochtige poesje tegen me aan. Ik streelde nu tussen haar benen: snel over de plaats waar ik haar clit vermoedde en ik voelde warm vocht door haar slipje komen. En ik rook haar: opwindend, geil. Joline wreef zich langzaam tegen me aan en streelde me met haar benen. Ik tastte naar haar borsten en kneep in een tepel.
Ze schokte en duwde haar slipje tegen mijn gezicht. “Proef me! Proef mijn geil, Kees!” Ik likte haar zachte slipje en proefde haar vocht. Even bromde ik tegen haar met dun nylon bedekte poesje en Joline reageerde hevig. “Oh… Kees, dat is zo lekker! Nog eens!” Weer bromde ik, nu wat langer. Haar benen klemden zich om om mijn hoofd en ze hief haar heupen op. En gilde! “Lekker! Lekker geil klaarkomen met jou mond op mijn kut!”
Schokkend beleefde ze haar orgasme en terwijl ze daarvan genoot bromde ik nog een paar keer. Tot ze haar benen opende en haar rok wat optrok. Ik keek in twee stralende blauwe ogen. “Oh, Kees… Wat was dat heerlijk… Je hebt me…. Kom hier!” Ze pakte mijn hoofd en probeerde me naar zich toe te trekken.

“Au, schat… Niet meteen mijn kop van m’n romp trekken. Dan doe ik geen geile spelletjes meer met je… Als je wilt vermoorden zou je dat op een andere manier doen, toch?” Ik kroop over haar heen en ging naast haar liggen. Meteen werd ik overstelpt met zoentjes. En even later hoorde ik zachtjes in mijn oor: “Heerlijk Kees… Je hebt me zo lekker laten genieten…” Ik grinnikte. “Ik hoorde zoiets. Als je dat in Veldhoven had gedaan, met de ramen open, hadden de gezusters Bongers meteen mee willen doen, denk ik…” Ze giechelde. “Mochten ze willen, zo’n lekkere bromtol tussen hun benen. Nee meneer, die bromtol is van mij.” Een lange zoen volgde.
“En nu jij, Kees… Wat wil je dat ik voor jou doe? Alles mag…” Ze keek me veelbelovend aan. “Kom lekker op me liggen lieve schat. Ik wil je mooie pantybenen om me heen voelen als ik klaar kom… In je mond. Vind je dat goed?” Ze kuste me. “Ik wil je lekker proeven, Kees. Likken, zuigen… diep in m’n keel klaar laten komen terwijl jij geniet van mijn panty om je heen… Kóm maar!”
Ze draaide zich om, haar gezicht naar mijn voeten en spreidde haar benen. “Geniet van je geile meisje, Kees. Ik ga jou heerlijk laten spuiten…” Ze wreef haar slipje tegen mijn neus aan: doornatte, heerlijk ruikende zachte stof. En ik voelde haar warme benen tegen me aan: ze streelde me zachtjes er mee. En toen werd mijn paal in haar mond gevangen: warm, zacht, een tong die lekkere dingen deed… “Jolien! Wat lekker!” Even liet ze los. “Genieten, Kees… genieten. Dat doe ik ook.”
En ik voelde haar lippen over mijn paal glijden: nat, warm, zuigend, een plagende tong… En even later gleed ze omlaag; mijn paal steeds dieper in haar mond… Ik voelde haar keel en ze stopte niet. Ik trok haar benen tegen me aan en genoot van de zachte stof, de geur, de warmte en het gevoel van mijn paal in haar warme mond! Een orgasme kwam met bloedgang opzetten en ik gromde. Joline intensiveerde haar zuigende beweging en ik hield het niet meer: met een lage kreet kwam ik hevig in haar mond klaar!
En terwijl ik spoot streelde ze mij met haar heerlijke, warme benen… Ik zag sterretjes! Ik voelde haar slikken en ze begon zachtjes mijn paal te likken. Toen liet ze los.

“Lekker, Kees… Zo heerlijk om jou te voelen spuiten en te proeven… en je sperma door te slikken…” Even was ze stil.
“Zó geil…” “Jouw sapjes zijn ook heerlijk, Jolien… Ik heb hier ook liggen genieten, schat.” Ze kwam overeind en we keken elkaar aan. “Kees… Dit was heerlijk. En als ik zeg dat ik je sperma lekker vind: dat is ook zo. Omdat het van jou is. Wil je me nu nog zoenen, of met ik m’n mond even spoelen?” Ze keek me aan; niet lachend: Joline meende het.
“Schat, kom hier. Tenminste: als jij ook jezelf wil proeven.” Ze trok me naar zich toe en we kusten elkaar: tong langs tong, lippen op lippen… “Joline, je bent heerlijk. Zó sexy, zo geil…” Ze likte nog even over mijn lippen. “Van jou word ik altijd geil, Kees.” Ze keek me in m’n ogen. “En dat vastbinden gaan we in Veldhoven nog een keer doen, schat. Dat wil ik altijd nog eens ondergaan.” “Dat is prima, lieverd. Ik zie er naar uit.” Ze kuste me weer, keek me daarna aan.
“Kun je dat nu, zonder meteen aan Bosnië te denken?” Ik knikte. “Ik weet dat jij er ook naar verlangt. En ik weet dat jij het meteen aangeeft als ik te ver zou gaan. Dan kan ik het.” Ze knikte. “Goed zo. Wederzijds vertrouwen, Kees. En nu nog even wassen. Helaas is het water hier alleen maar koud; warm kan wel, maar dan moet de boiler een paar uur stoken.”
We kleedden ons uit en wasten ons een beetje bij de wasbak. Daarna trok Joline een lange nachtpon aan en ik een schone boxer en T-shirt. Joline’s lingerie verdween in een plastic zak in haar weekendtas, ik deed de lamp uit en even later lagen we in bed. “Lekker hoor, zo’n kelder. Als ik vannacht dorst krijg, zoek ik een andere fles uit…” Een kneepje in mijn arm was de reactie. “Dat dacht ik niet, Kees Jonkman. Je gaat je hier niet op kosten van mijn ouders laveloos liggen zuipen. Dat doe je maar samen met Fred. Op eigen kosten. Beerenburg of zo. En nu lekker slapen, geile minnaar…”
“Oké, lekker stuk van me. Welterusten dan maar.” Een zoen volgde. “Truste…” Even later gleed ik weg…