Zoete Wraak - 1

Petra zat op de rand van haar bed en dacht na. Ze liep nu al enkele dagen rond met de idee om het Hans betaald te zetten dat hij haar had bedrogen met Inge, een vriendin van haar.
Ze broedde op een plan - een zoete wraak.

--- --- ---

Hoe dom was ze toch geweest om op Inge's verjaardagsfeestje een tong te draaien met Tommie, een knappe jongen die ze nog nooit had gezien. Maar hij had haar enkele keren uitgenodigd om een slow met haar te dansen en haar dan teder tegen zich aangedrukt.

Bij hun derde dans, ze wist nog goed dat 'Tears in Heaven' werd gedraaid, had ze zich heet voelen worden onder Tommie's aanraking. Ze had gevoeld hoe hij een erectie kreeg toen ze zo dicht bij elkaar dansten dat hun lichamen zich leken te versmelten. En ze voelde zich een ogenblik zo licht en weg van deze wereld, dat ze niet had voelen aankomen hoe Tommie zijn lippen op de hare drukte. Zonder het te beseffen, had ze haar lippen geopend en dat was voor hem het signaal dat hij zijn tong langs haar lippen mocht laten spelen. Ze had haar mond geopend, zijn tong raakte de hare, haar tong speelde met de zijne, ineens was daar plots een aangenaam warm gevoel in haar onderbuik en ze duwde haar tong nog steviger tegen die van Tommie aan. Net voor het lied ten einde liep, vroeg Tommie haar mee naar zijn huis te gaan. Ze had heftig geknikt van nee. Dat had hij als een afwijzing aangevoeld en ze had hem later die avond niet meer gezien.

Ze was teruggegaan naar haar plaats naast Hans, die inmiddels in een geanimeerd gesprek was geraakt met Inge. Beiden werkten als ingenieur bij concurrerende high-techbedrijven en ze probeerden, mede onder invloed van een moeilijk te raden aantal cocktails, elkaar de loef af te steken met hun kennis van de allernieuwste snufjes. Ze waren allebei duidelijk weg van de wereld. Ze hoorden de muziek niet, de dansvloed interesseerde hen niet. Ze gingen compleet op in hun passie voor hun informatica. Hans nam niet eens notitie van het feit dat Petra weer naast hem was komen zitten. Oh, wat had ze een hekel aan dit soort gesprekken waar ze geen jota van begreep! Ze streelde Hans vluchtig door het haar, maar het was alsof hij dat niet eens voelde. Hij was in zijn gesprek met Inge op het punt gekomen waarin hij zijn gelijk kon halen en hij sprak driftig en tegelijkertijd op een besliste en afgemeten toon. Inge leek ineens zijn standpunt te kunnen delen en lachte breed. Natuurlijk wist Inge dat Hans een genie was en meer van dat stroperig gelul. Petra probeerde nog eens de aandacht op haar te trekken, tevergeefs. Nu had ze er echt genoeg van! Ze tikte Hans aan en zei dat ze hoofdpijn had en ze beter naar huis kon gaan. Het feestje zou nog tot in de vroege uurtjes doorgaan en tegen die tijd zou ze compleet ingestort zijn...

Hans knikte afwezig. Inge kon perfect doen alsof ze bezorgd was om Petra en haalde een aspirientje uit haar tas. Petra nam het niet aan, ze keerde het tweetal de rug toe. Die dwaze Inge liep haar nog achterna in de garderobe en hielp haar met het aantrekken van haar jas, zoende haar nog vluchtig op de wang... en van Hans geen spoor.

De koude nachtlucht sneed door Petra's kleren terwijl ze naar haar wagen stapte. Pas toen ze achter het stuur zat, zag ze een papiertje onder de ruitenwisser zitten. Ze dacht aan een proces-verbaal en vloekte binnensmonds, maar het bleek een kattenbelletje van Tommie:

'Hoi Petra, wat een geweldige meid ben jij! Voor mij mag het wat meer zijn. Heb je ook de smaak te pakken, bel dan 0495/... Tot straks? Later mag ook! Tommie.'

Ze verfrommelde het briefje in haar vuist, gooide het naast zich op de passagiersstoel en startte de wagen. Doelloos reed ze wat rond, sloeg uiteindelijk toch de weg naar haar appartement in, stopte voor haar deur, stapte uit, haalde haar sleutels tevoorschijn, aarzelde, liep weer naar haar auto, ging zitten, stak de sleutel in het contact, trok hem er weer uit... Nee, ze zou toch beter naar bed gaan en Hans morgen eens duidelijk maken dat een avondje uit niet elke keer mocht vergald worden door eindeloze gesprekken over zijn werk.

Goed, dank zijn zijn werk konden ze doen wat ze wilden, ze reisden de wereld rond en leefden op grote voet. Hij smeet letterlijk met geld om haar alles te geven wat ze wilde. Maar wat ze echt wilde, daar had hij geen flauw benul van. Zelfs aan het andere eind van de wereld slaagde hij erin, mensen tegen te komen waarmee hij over zijn job kon discussiëren. Op die momenten bestond zij niet voor hem en zelfs 's avonds, in bed, voelde ze zijn spanning. Dan was geen enkele van haar listen goed genoeg om hem zo ver te krijgen dat hij vergat een geniaal ingenieur te zijn in plaats van een man die met zijn liefje op Hawaï of op de Comoren met vakantie was, een liefje dat wilde vrijen, in bed, op de vloer, ergens in een wei of tussen de rotsen, op het strand...

Hoe aantrekkelijk hij ook was, hoe mannelijk, knap en goed gebouwd, hoe rijk en succesvol, maar ook hoe prachtig geschapen met een fors, stevig en ruim bemeten lid, hoe onweerstaanbaar zijn brede borst, zijn strakke buik, zijn gladde rug, zijn gespierde armen en dijen, zijn schitterende bilpartij... ach, naar de duivel met hem, dacht Petra. Hij is een godverdomde workaholic, een nerd, een freak. 'Ik ben echt te jong om me voor altijd te binden,' dacht ze, 'ik kan ook wel met iemand anders van het leven genieten, met iemand die mij graag ziet, bijvoorbeeld, in plaats van met iemand die indruk op mij wil maken met zijn kennis en zijn geld.

En dan Inge, haar vriendin, die sinds Petra met Hans samen was, meer en meer beslag op hem legde, zelfs op haar eigen verjaardagsfeestje had ze alleen oog voor Hans. Wat moesten al die genodigden daar wel van denken?

Zo zat ze ruim een uur in de auto voor de ingang van haar appartement en plotseling besefte ze dat ze het ijskoud had gekregen. Voor ze het wist, had ze de sleutel in het contact omgedraaid en reed ze de straat weer uit. Na weer veel doelloze kilometers kwam ze in de straat waar Inge's feestje doorging. Ze stopte op enige afstand, parkeerde en zag hoe het ene koppeltje na het andere de deur uitkwam. Er werd gewuifd en gedempt geroepen. Lange tijd gebeurde er niets meer. Hans noch Petra waren het gebouw niet uitgekomen. Petra stapte uit, wandelde traag naar de ingang van de feestzaal, duwde aan de deur die meegaf en stond in de hal. Er klonk geen muziek meer. Er waren geen stemmen meer te horen. Zou Hans toch al zijn weggegaan? Even aarzelde ze. Toen duwde ze de deur naar het zaaltje voorzichtig open en zag ze het...