Gescheiden, En Nu? - 1

Het is even slikken als ik voor het laatst de voordeur achter me dicht trek. Hij valt in het slot, en dat betekent dat er geen weg terug meer is. Ik heb geen sleutel. Niet meer van dit huis, ten minste. Alles wat ik nog heb is de sleutel van een tweekamerappartementje. Nou ja, ook nog een sleutel van mijn kleine autootje. Een Mini Cooper. Een jong tweedehandsje, vorig jaar gekocht van mijn eigen spaarcentjes. Als ik toen had geweten wat ik nu weet! Ik had het geld nu wel beter kunnen besteden, maar verkopen levert ook niks op.

Ik ben 32 jaar gelukkig getrouwd geweest. ten minste, ik was gelukkig en ik dacht dat we ook samen gelukkig waren. In het begin was dat ook zo, daar ben ik nog steeds van overtuigd. Maar ongemerkt voor mij is dat blijkbaar veranderd. Mijn man dacht er achteraf al jaren anders over en nog geen twee maanden geleden vertelde hij me dat ik geacht werd om te vertrekken. Het was voor hem wel voorbij. In zijn toekomst was er geen plaats meer voor mij. De grond zakte onder mijn voeten weg. Hier had ik absoluut niet op gerekend. We hadden alles. Of eigenlijk had hij alles. We waren 32 jaar geleden op huwelijkse voorwaarden getrouwd. Hij had een eigen bedrijfje gehad, en dat was veiliger voor mij, zei iedereen toen. Stel dat we in gemeenschap van goederen zouden trouwen en hij ging failliet. Dan zou ik daarin meegesleept worden en werd ik mede verantwoordelijk voor alle schulden die zouden overblijven. Ik was verliefd. We zouden de rest van ons leven samen doorbrengen en ik liet alles aan hem over. Ik hoefde alleen maar mijn handtekening te zetten. Het leek me allemaal redelijk, voor zover ik er verstand van had.

Ik heb nooit meer naar de voorwaarden gekeken. Er nooit met hem over gesproken om ze nog eens tegen het licht te houden toen het met zijn bedrijf fantastisch ging. Ook ik heb daar aan bijgedragen. Ik heb gewerkt tot ik er bij neerviel voor zijn bedrijf. En tegelijkertijd twee prachtige dochters grootgebracht. En nu, nu sta ik met lege handen. Ik kijk nog een laatste keer achterom. Een prachtig, groot huis, op een flinke lap grond. Een zwembad en een eigen tennisbaan achter in de tuin. Zevenentwintig jaar geleden gekocht voor net geen 500.000 gulden. Door hem betaald, dat is waar. Zo goed ging het met zijn bedrijf. Waarde nu bijna twee miljoen. In euro’s! En alles op zijn naam!

Ik kon het eerst niet geloven. Nee, dat had ik verkeerd begrepen! Hij bedoelde het niet zo! Toen ik er niet meer omheen kon dat hij het wel degelijk zo bedoelde, werd ik kwaad. Zeker toen hij me uitlegde dat al onze bezittingen van hem waren en hij me zes weken gaf om het huis te verlaten. Ik zou hem voor de rechter slepen en helemaal uitkleden! Mijn advocaat dichtte me weinig kansen toe in een rechtszaak. Natuurlijk had ik bepaalde rechten, maar dat was maar op een fractie van ons totale bezit. Geen rechtszaak dus. Daarna heb ik mijn man gesmeekt om dit niet te doen. Wat deed ik verkeerd? Konden we niet samen in therapie? Het kon toch weer goed komen? Achteraf schaam ik me over deze periode. Ik voel het nu nog als een vernedering. Ik ben naar Annie gegaan, mijn beste vriendin. Ik was kapot en wilde niks meer. Kon niks meer. Zij hielp me om het allemaal te aanvaarden.
“Als er niks meer aan te doen is, kun je beter opnieuw beginnen”, vertelde ze me.

Annie staat bij mijn autootje te wachten. Ze is mijn oudste vriendin. Ik ken haar al ruim 40 jaar, van de middelbare school nog. We zijn nu trouwens allebei 53. Zij is twaalf jaar geleden gescheiden, maar had het beter geregeld. Kreeg de helft mee en dat was een behoorlijke smak geld. Ook zij ging van een groot huis naar een klein appartementje, maar dat was een bewuste keuze. Ze zou niet anders willen. Hoe kleiner de woning, hoe minder tijd je eraan kwijt bent. Zij leeft vooral buiten de deur. Heb je vroeger ooit Sex & the City gezien? Zij is als Samantha. Onafhankelijk. Wilskrachtig. En belust op seks. Daar geniet ze van. Hoe meer, hoe beter. En daar schaamt ze zich niks voor.

Ze slaat haar arm om me heen en troost me.
“Kop op”, zegt ze. “Dit is het begin van de rest van je leven.”
Ik heb altijd bewondering voor haar gehad. We waren zo verschillend, en toch waren we de beste vriendinnen. Jammer genoeg moesten onze mannen niet veel van elkaar hebben, maar dat weerhield ons er niet van om onze vriendschap samen voort te zetten. Ik bewonderde haar kracht na haar scheiding. Ik bewonderde haar onverschilligheid naar haar ex-man. Ik bewonderde haar om hoe ze haar nieuwe leven op de rails kreeg. Ik bewonderde haar vanwege haar vele verhalen over seks met verschillende mannen. Dit stond zo ver van mijn eigen belevingswereld af, dan is het makkelijk er bewondering voor te hebben.

Ik heb nooit seks gehad met iemand anders dan mijn man. Ex-man, bedoel ik dan, want de scheiding is sinds afgelopen week al rond. Hij was mijn eerste, toen was ik al negentien, en hij was mijn laatste. Dat is trouwens ook al bijna een jaar geleden. We hadden de laatste jaren sowieso nog maar zelden seks. De leeftijd, dacht ik. Mijn ex hoefde ook niet meer zo nodig en ik vond het na al die jaren huwelijk ook wel mooi geweest. Inmiddels weet ik dat mijn ex niet meer zo nodig met mij hoefde, maar dat betekende niet dat hij niet meer seksueel actief was. Ik weet nu dat hij al jaren vreemd gaat en dat hij alweer bijna een jaar een soort van vaste relatie heeft met één van zijn secretaresses.

Wat een cliché, denk ik wrang. De directeur met de secretaresse. Alleen blijven de meeste directeuren in zo’n situatie bij hun vrouw. De secretaresse wordt jaren aan het lijntje gehouden. Een mooi, jong stukje mals vlees om te neuken, meer niet. In dit geval word ik ingeruild voor dat jonge stukje vlees. Nee, opzij geschoven, weggegooid als een oud vod. Ik neem aan dat ze vannacht al in mijn oude bed slaapt. Het bed waarin ik zwanger geworden ben, twee keer. Het bed waarin mijn kinderen samen met mij hebben gelegen. Vannacht zal het door haar besmeurd worden als ze haar benen spreidt voor mijn ex en hij haar bespringt. Ik denk niet dat ze een blijvertje is. Waarschijnlijk naait hij nu ook al met enige regelmaat een andere vrouw. Ik hoop dat het misgaat tussen hen. Ik wens ze een geslachtsziekte toe. Zo wraakzuchtig ben ik dan ook wel weer, en daar schaam ik me nou eens niet voor! Nou vooruit dan, wel een ziekte waar ze tegen behandeld kunnen worden.

“Zal ik rijden?”, vraagt Annie.
Ik geef haar dankbaar de sleutel. Ik dacht dat ik er klaar mee was, maar de tranen springen me weer in de ogen. Ik ben nu een gevaar op de weg. Ze geeft me nog een troostende knuffel. Als Annie er niet geweest was, zat ik nu waarschijnlijk nog in een depressie. Alles ben ik kwijt. Een beetje geld heb ik meegekregen, genoeg om een klein huurappartementje in te richten, de borg te kunnen betalen, en me het eerste jaar geen zorgen te hoeven maken over de huur. Daarnaast heb ik nog een eigen kleine reserve. Nadat onze dochters het huis uit waren, wilde ik weer werken. En dit keer niet in zijn bedrijf. Nee, ik wilde het ergens anders proberen. Op eigen houtje en op eigen kunne. Een deel van dat geld ging in mijn eigen spaarrekening. Dat mag ik ook houden. Ik werkte halve dagen, maar heb al weten te regelen dat ik vier hele dagen per week ga werken. Zo kan ik financieel rond komen, zolang ik geen rare dingen doe.

We rijden in stilte naar mijn appartementje. Het meubilair staat er al allemaal. Veel spul van Ikea. Je hebt het snel en het is niet zo heel duur, al schrok ik nog best wel van de prijzen daar. Ik had altijd een ander beeld van Ikea. Maar ja, ik kwam daar ook nooit. Nadeel is dat je het zelf in elkaar moet zetten. Annie bleek onverwacht handig en ik leerde snel. Het is met enige trots dat het ons gelukt is. Het laat zien dat we zelfstandige vrouwen zijn! De badkamer en keuken zijn oké. Niet helemaal mijn stijl, maar ja, het is een huurappartement. Het is netjes en bruikbaar en ik heb geen zin om daar geld aan uit te geven. Ik hoop nog eens zo ver te komen dat ik mijn eigen appartementje kan kopen. Dan kan ik alles naar eigen idee inrichten.

Er staan nog veel dozen met vooral kleren, boeken, en andere persoonlijke spullen. Annie helpt me elke avond een beetje met inruimen. We hebben geen haast en veel spullen halen weer oude herinneringen naar boven. Zo brengen we al meerdere avonden samen door. Ik voel me daar wel schuldig over. Als ik haar verhalen moet geloven, heeft ze ’s avonds meestal andere plannen. Maar ze klaagt niet. Laat nergens uit blijken dat ik haar in de weg zit. Ze is een echte vriendin.

“Ik heb een dubbele date voor ons geregeld”, zegt ze, als ik net een week of drie op mezelf woon.
Ik schrik ervan. Hoezo dubbele date? Met een man?
“Oh Annie, daar heb ik echt geen zin in”, sputter ik tegen.
“Als je van het paard gevallen bent, moet je er meteen weer opklimmen”, zegt ze. “Je bent nu drie weken alleen. Je moet de wereld in, vrienden maken, seks hebben.”
Ze kijkt me ondeugend aan.
“Je moet doen wat ik destijds deed”, zegt ze. “Je neukt gewoon een tijdje om je heen, tot je weet wat je wilt.”
“En wat wilde jij toen je klaar was met om je heen te neuken?”, vraag ik haar.
Ze haalt haar schouders op.
“Ik ging gewoon verder met om me heen te neuken, want ik kwam er achter dat dat was wat ik wilde.”
Ze barst in lachen uit om haar eigen grapje. Ja, ja, ik heb genoeg verhalen van haar gehoord. Rooie oortjes krijg ik er van.

“Luister”, zegt ze, terwijl ze zich naar me toe buigt. “Je lichaam is ingeslapen. Gewend aan het ontbreken van seks. Maar geloof me, op onze leeftijd houden vrouwen meer van seks dan wanneer ze twintig of dertig zijn. Je moet jezelf alleen een beetje wakker schudden!”
“En als ik niet wakker geschud wil worden? Ik vind het zo eigenlijk wel prima”, zeg ik.
“En dan?”, vraagt ze. “Wat ga je doen als ik hier niet meer elke avond ben? Wat doe je dan na je werk en voordat je alleen in je koude bed kruipt? TV kijken? Een boekje lezen?”
Ik heb daar nog niet zo over nagedacht. Annie was bijna elke avond bij me, drie weken lang. Ze was een troost voor me en het was gezellig. Zo zou ik het altijd wel willen. Maar ik besef nu ook wel dat dat niet kan doorgaan. Ze heeft haar eigen leven en ze kan niet mijn oppas worden.
“Sorry”, zeg ik. “Ik besef dat ik je weghoud bij je eigen leven.”
Ze lacht weer.
“Geeft niet”, zegt ze. “Ik kom niks tekort. Ik heb een paar vriendjes die komen als ik ze bel. Ook midden in de nacht. Zonder vragen. Ze neuken me plat en vertrekken dan weer. Ze laten me meer dan bevredigd achter. Of ze blijven tot de volgende ochtend. Dan laten ze me dubbel bevredigd achter!”

Haar ogen twinkelen triomfantelijk. Ze kijkt me uitdagend aan alsof ik daar iets van moet vinden. Ik weet niet goed wat ik ervan vind, dus hou ik wijselijk mijn mond. Als er geen reactie komt, glimlacht ze weer.
“Ik heb een oude vriend gevraagd of hij jouw date wilde zijn”, gaat ze verder. “Ik vertrouw hem en hij is helemaal niet meteen uit op seks. Hij begrijpt vrouwen.”
“Maar je bent wel met hem naar bed geweest?”, vraag ik, enigszins sceptisch.
“Natuurlijk, maar al een tijdje niet meer”, zegt ze. “Het is echt geen afdankertje of zo, hoor. Ik reken hem nog steeds tot mijn vrienden, maar het is er gewoon niet van gekomen de laatste maanden.”
We praten er nog even over door, maar uiteindelijk laat ik me overhalen.
“Maar laat hem maar van tevoren weten dat hij niet hoeft te rekenen op seks!”, waarschuw ik haar.
“Natuurlijk”, zegt ze.

Vrijdagavond is het zover. Het is voor een etentje, in een leuk restaurant, maar met prijzen die niet al te extreem zijn. Ik kan me niet veroorloven om mijn geld over de balk te smijten.
“De meeste van mijn vrienden en vriendinnen zijn vrijgezel”, zegt Annie. “We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en als we uit gaan, betalen we meestal voor onszelf. Nou ja, we delen gewoon de rekening. We gaan echt niet precies bijhouden wat een ieder neemt.”
Ergens is dat een opluchting. Als een man voor me betaalt, kan het zijn dat daar verwachtingen bij horen. Daar heb ik geen behoefte aan. Op deze manier ben ik niemand iets verschuldigd. En bovendien, het is wel heel ouderwets, dat idee dat de man zou moeten betalen.

Annie draagt een avondjurk. Een lange beige, met open rug. Ik was erbij toen ze zich gereed maakte om hem aan te trekken. Ze draagt geen bh. Met boob tape heeft ze haar borsten zodanig gelift dat ze er vol en groot uitzien in het decolleté. Een trucje dat ik nog niet kende. Annie heeft vrij grote borsten, en ze hangen steeds meer, tot haar grote spijt. Maar ze heeft ook ervaren dat mannen dat over het algemeen geen probleem vinden.
“Al die mannen vinden het maar wat lekker als er een paar flinke uiers voor hun gezicht hangen te bungelen terwijl ze bereden worden”, heeft ze me al een paar keer wat al te plastisch ingefluisterd.
Ik krijg daar altijd van die niet al te fraaie visioenen bij, maar ze zal wel gelijk hebben. Voor nu, met die tape, zitten ze mooi in vorm en lijken ze lekker stevig.

Ik draag eveneens een mooie avondjurk, maar dan een zwarte. Eigenlijk had ik gewoon een rok en een blouse willen dragen, maar Annie stond erop dat we ons mooi maakten.
“Als je uit gaat, moet je het ook goed doen”, zei ze.
In eerste instantie had ik per se een bh wilde aantrekken. Met mijn gemiddelde A-cup hangen mijn borsten nog helemaal niet, maar ik heb relatief grote tepels die bij het minste of geringste hard worden. Ik hoef ze niet zo nodig te showen onder zo’n dunne avondjurk. Annie gaf me een paar siliconen tepelcovers die ik op mijn borsten kan plakken. Ook een trucje dat ik nog niet kende. Maar zo hoef ik niet bang te zijn dat mijn tepels door het dunne stof priemen. Ze had me goedkeurend bekeken en was tot de conclusie gekomen dat het er prima uitzag. Voordeel van die tepelcovers was ook nog eens dat het net even iets meer opvulde. Ze waren zeker een centimeter of twee dik en zo gevormd dat de borst een natuurlijke look houdt onder de kleding. Het lijfje van mijn avondjurk stond redelijk strak om mijn kleine borsten. Zo leek het alsnog heel wat!

Toen we ons aangekleed hadden, stonden we samen in de spiegel te kijken. Ik was eigenlijk blij verrast om te zien hoe aantrekkelijk we nog kunnen zijn op onze leeftijd. Noch Annie, noch ik zijn van de zware make-up. Een beetje mascara, een toefje lippenstift, met een beetje bijgewerkte wenkbrauwen, en we zien er aantrekkelijk uit. En in deze kleding ook nog verdomd sexy! Laat die oude vrienden van haar maar oppassen dat ze niet oververhit raken bij dit vrouwelijk schoon! Dat kon wel eens een aanslag op hun ouwe rikketik zijn! Ik moest lachen om die gedachte. Er gaat echt niks gebeuren, wat mij betreft.

Annie heeft afgesproken in het restaurant en we zijn er als eerste. We nemen een wijntje en kletsen wat. Ik heb zicht op de deur en zie af en toe wat mensen binnenkomen. Een jong, verliefd stelletje valt me op. Direct daarop twee mannen in pak, ergens voorin de 30, op hun beurt gevolgd door een ouder stel van in de zestig. Annie zit naar mij te kijken. Misschien wil ze weten hoe nerveus ik ben. Ze heeft een glimlach rond haar lippen die ik niet helemaal kan thuisbrengen. Ik kijk op mijn horloge.
“Nog even en ze zijn te laat”, zeg ik.
Haar lach wordt nog wat breder.

Ik zie hoe het jonge stelletje naar een tafeltje gebracht wordt. Ze zitten nog maar nauwelijks, of ze houden elkaars hand al vast. Het oudere stel wacht nog bij de ingang. Ook zij houden elkaars hand vast. Verdomme, het lijkt wel of iedereen succes in de liefde heeft en dat hier komt vieren! De twee jongere mannen komen hier waarschijnlijk vaker. Ze gaan zelf op zoek naar een tafeltje. Zakendiner waarschijnlijk. Of zouden het ook geliefden zijn? Blijkbaar hebben ze hun zinnen gezet op een tafeltje achterin, vlak bij ons in de buurt. Dan krijg ik een ongemakkelijk gevoel. Net als ik denk dat ze langs onze tafel verder naar achteren lopen, staat Annie op en omhelst één van hen. Ze geeft hem twee zoenen op zijn wangen en een derde vol op de mond.
“Roger, lieverd”, fluistert ze hem toe.
Ze omhelst hem nog eens stevig en drukt haar hele lichaam tegen hem aan. Hij legt zijn hand op haar billen.
“Annie, lekker ding!”, lacht hij.

Ik ben te geschokt om te reageren. Met ongeloof kijk ik naar Annie en Roger. Dan kijk ik naar de andere man, die grinnikend op mij neerkijkt. Ik slik een keer. Van ongeloof, van verontwaardiging, van schaamte. Dit zijn mannen van net dertig. Wij zijn vijftigers! Hoezo ‘oude’ vrienden.
“Susan, dit is John”, zegt Annie. “John, Susan.”
John steekt zijn hand uit, en verbouwereerd leg ik de mijne erin. Ik zit nog steeds. Ik heb geen kracht in mijn benen om op te staan. Hij buigt zich voorover en kust de rug van mijn hand. Dat heeft nog nooit iemand bij mij gedaan.
“En die van mij, dat is Roger”, gaat ze verder. “Maar dat had je al begrepen.”

Roger schuift de stoel van Annie aan als ze weer gaat zitten. Dan nemen de beide mannen ook plaats.
“Leuk je te ontmoeten, Susan”, zegt John. “Annie heeft me al veel over je verteld.”
Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen. Ik slik nog een keer.
“Ze zei ook al dat je niet zo veel praat”, lacht hij.
“Sorry, ik… Leuk jou ook te ontmoeten. Annie heeft jou blijkbaar meer over mij verteld dan mij over jou”, zeg ik.
Ik kijk opzij naar Annie, die me met een brede glimlach aankijkt. Ik kook inwendig.
“Excuses, ik moet even naar het toilet”, zeg ik dan. “Annie!”

Annie begrijpt me en volgt me naar het toilet. Als ze de deur achter zich sluit, draai ik me om.
“Annie, godverdomme!”, vloek ik.
Ik schrik van mezelf. Ik vloek anders nooit. Ik ben boos, en de lach verdwijnt van het gezicht van Annie.
“Dit zijn geen oude vrienden, ze zijn dik twintig jaar jonger dan wij!”, roep ik. “Verdomme Annie, wat denk je wel! Het lijken wel een stel gigolo’s! Ik schaam me dood!”
Ze kijkt me onthutst aan. Waarschijnlijk had ze mijn reactie niet verwacht. Niet zo heftig in ieder geval.
“Het spijt me”, zegt ze. “Ik heb het duidelijk verkeerd ingeschat. Ik had het je kunnen vertellen, maar ik vond het wel grappig.”
“Nou, ik niet”, zeg ik bits. “Dit soort kutgrappen daar hou ik helemaal niet van!”
Ik sta te trillen op mijn benen.
“Sorry, ik zie het”, zegt ze. “En achteraf heb je helemaal gelijk! Ik had het je meteen moeten vertellen. Maar het zijn echt oude vrienden. Ik ken ze al jaren.”
Ik zwijg, maar kijk haar boos aan. Ik reken even uit dat ze dan waarschijnlijk ergens achter in de twintig geweest moeten zijn, terwijl zij al de vijftig gepasseerd was. Dat maakt het alleen maar erger!
“Alsjeblieft, Susan, het ging me om een gezellige avond. Niks moet. Hij verwacht geen seks met je, als je daar bang voor bent.”
“Natuurlijk wel!”, bijt ik haar toe. “Hij zal ervan uit gaan dat ik hetzelfde ben als jij!”

Terwijl ik het zeg, hoor ik hoe kwetsend dat voor haar is. Haar gezicht verstrakt en ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien.
“En dat is?”, vraagt ze, op een manier die het bloed in mijn aderen doet bevriezen.
“Het spijt me”, zeg ik. “Zo bedoelde ik het niet. Maar je bent met hem naar bed geweest, zei je! Hij zal dat ook van mij verwachten!”
Ik leg mijn hand op haar arm. Ik wil geen ruzie. Niet met Annie. Ze haalt een keer diep adem. Dan legt ze haar hand op de mijne en knijpt er zachtjes in.
“Ja, ik ben met hem naar bed geweest. Meerdere malen. En ik heb ervan genoten, dat mag je gerust weten. En ik weet zeker dat hij er ook van genoten heeft. Maar ik ken hem beter dan dat. Het gaat hem niet alleen om seks. Hij verwacht niks, echt niet. Zeker, hij zal het niet weigeren, maar als jij niet wilt, zal hij niet aandringen. Jij bepaalt of er wat gebeurt, en wat er dan precies gebeurt.”

Mijn boosheid glijdt langzaam van me af. Ik vind het nog steeds gênant. Iemand die ons ziet zitten, zal vast denken dat we twee oudere vrouwen met hun gigolo’s zijn.
“Sorry, ik weet dat je het goed bedoelt”, zeg ik.
Ik omhels haar en druk haar tegen me aan. Ze beantwoordt mijn knuffel. Het is weer goed tussen ons.
“Als je wilt, gaan we samen naar huis en eten en drinken daar wat”, zegt ze. “Ik laat Roger dan wel rond middernacht bij mij thuis komen.”
Dat laatste zegt ze met een grijns en ik schiet in de lach. Ik kan het niet helpen. Dit is zo Annie!
“Kom”, zeg ik. “We gaan weer naar binnen en maken er het beste van. Ze zullen zo langzamerhand wel denken…”

We maken er inderdaad het beste van. Nu ik me over mijn onaangename verrassing heen gezet heb, blijken Roger en John goed gezelschap te zijn. Ze zijn zelf ook goede vrienden. Ze zijn vrij en hebben geen intentie zich te binden. Ze hebben een goede baan, een goed salaris. Ze houden van vrouwen, dat is ook wel duidelijk. Ik vraag me af wat ze bij vrouwen van onze leeftijd zoeken, maar begin er niet over. Het etentje is gezellig. De nazit met koffie ook. Alles bij elkaar heb ik geen spijt dat ik ben gebleven. Ik vergeet even de misère van de afgelopen maanden en geniet er van. Dit zal me in ieder geval een verhaal voor later opleveren. Meer verwacht ik er ook niet van.

Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug in de tijd. Het is ruim dertig jaar geleden dat ik voor het laatst alleen uitging. Ik bedoel dan zonder mijn ex. Toen was ik een jaar of achttien, nog maagd. Natuurlijk was het uitgaan zelf heel anders toen. Een dorpskroeg waar de jeugd in het weekend bij elkaar kwam. Veel geld om uit te geven hadden we niet, zeker de meisjes niet. We deden wel een uur met een limonade, of later een rosétje. Ik was een onopvallende verschijning in die tijd. Je moest extravert zijn, of grote tieten hebben om bij de jongens in de smaak te vallen. Ik miste beide eigenschappen. De man waarmee ik later zou trouwen was 23 toen hij zijn oog op mij liet vallen. Ik liet hem drie maanden zweten voordat ik hem zijn eerste kus liet stelen. En nog drie maanden voordat ik met hem naar huis ging. Hij woonde al op zichzelf. Had ervaring met vrouwen, maar hij werd alleen serieus met mij.

Die eerste keer had hij de volledige regie in handen. Natuurlijk wist ik wat seks was. Ik wist wat een orgasme was, aangezien ik mezelf al wel eens naar zo’n hoogtepunt had gewerkt. Maar ik miste elke ervaring en was zenuwachtig. Hij was geduldig en hielp me. Hij kleedde me uit toen ik van de zenuwen mijn knoopjes niet eens los kreeg. Hij legde me zachtjes op het bed en dook met zijn hoofd tussen mijn benen. Dat had ik niet verwacht, maar zijn tong deed geweldig werk om me te laten relaxen, maar ook om me op te warmen. Ik dacht zelfs dat ik zo een orgasme zou krijgen. Hij stopte voordat ik zover was. Hij kwam op me liggen en drukte zijn harde pik tussen mijn schaamlippen. Die waren nat van zijn speeksel, maar ook nat van mijn geil. En ik wilde hem! Ik was zo ver!

Zijn pik had moeite om bij me naar binnen te komen. Ik was nauw en had nog nooit iets in mijn kutje gehad. Ja, een vinger van mezelf, maar dat was het wel. Een dildo had ik wel eens gezien, maar alleen de gedachte om dat in me te stoppen had me al doen huiveren. En ik had wel een vibrator, maar die gebruikte ik zelden en dan nog alleen voor clitorale stimulatie.
“Het kan even pijn doen”, fluisterde hij in mijn oren, terwijl hij langzaam doordrukte.
Dat was een understatement, want toen hij zijn pik verder naar binnen dreef, ging er een scherpe pijn door me heen, alsof ik uit elkaar scheurde. Ik was geen maagd meer, dat was duidelijk. Ik haalde diep adem en kreunde van de pijn. Tranen sprongen in mijn ogen.
“Rustig”, zei hij. “Het gaat zo over.”

Hij had gelijk. De pijn ebde snel weg en langzaam begon hij me te neuken. In het begin voelde het nog wat ongemakkelijk, maar langzaam begon ik het lekker te vinden. Zijn pik streelde mijn vaginawand over de hele lengte en met zijn schaambeen schuurde hij steeds tegen mijn clitoris aan. Ja, hij wist hoe het moest. Ik had van diverse meisjes gehoord dat de eerste keer hen niet goed was bevallen en dat ze ook niet waren klaargekomen. Mij beviel het uitstekend en mijn eerste orgasme met een pik in mijn lijf was hemels. Na afloop hebben we het laken gelijk in de was gegooid. Zweet, sperma en geil hadden het laken bevlekt en er zat ook bloed in. Ook dit moment was voor mij een soort ontwaken geweest. Een aanloopje naar een periode waarin ik veel seks had en er immens van genoot.

Dromerig kijk ik even rond naar de mensen aan tafel. Annie en Roger, die heel relaxed met elkaar omgaan. Dat gaat zeker in bed eindigen. John, die naast me zit en zich ongetwijfeld afvraagt wat hij met mij aan moet. Kan dit het begin worden van nog zo’n periode waarin ik onbekommerd van seks kan genieten?