Een Beeldschone Huisgenote - 49

Duizelig opende ik mijn ogen een beetje. Ik zag wazig en mijn hoofd bonkte van de pijn. Ik had een onaangenaam gevoel in mijn maag. Mijn mond was kurkdroog, alsof ik een aantal dagen niet gedronken had. Mijn keel voelde aan als schuurpapier. Ik had geen gevoel meer in mijn armen. Ik knipperde een aantal keren met mijn ogen om scherper te kunnen zien. Waar was ik vredesnaam in beland, vroeg ik me af. Ik probeerde de kamer te scannen, maar het was er te donker. De kale lamp die in het midden van het plafond hing, gaf amper licht. Ik keek om me heen. Het was een kleine kamer met stenen muren. Onder mijn blote voeten voelde ik ruwe klinkers. Ik keek naar beneden en zag dat ik half naakt was. Ik had alleen mijn broek nog aan. Mijn hoofd duizelde opnieuw van de pijn. Ik wilde over mijn hoofd wrijven maar iets hield mijn arm tegen. Om mijn polsen voelde ik hard metaal dat vrij strak om mijn polsen geklemd zat. Ik keek omhoog en zag dat mijn polsen vastgebonden waren aan een grote ijzeren ketting die aan het plafond bevestigd was. Mijn armen hingen omhoog waardoor ik er weinig gevoel in had. Ik trok stevig aan de ketting, maar het was een hopeloze poging. Meer nog, het veroorzaakte extra pijn in mijn polsen. Ik kneep mijn vingers een aantal keren samen en begon mijn armen een beetje heen en weer te schudden om de doorbloeding weer in gang te krijgen.

Ondertussen observeerde ik de kamer opnieuw. Het was hier vrij koel ondanks dat het buiten hoogzomer was. De kleine lamp gaf net genoeg licht om de hele kamer een beetje te verlichten. Links van me was er hoog in de hoek een piepklein raampje. Het raam was vies. Er kleefde een dik blad op het raam. Aan de onderkant van het raam staken er een aantal grassprietjes bovenuit. In de verte ving ik een glimp van een aantal bomen op. Buiten was het schemerig. Het was dus de avond. Mijn volgende conclusie was dat ik me waarschijnlijk ergens in een bos bevond, in de kelder van een klein huisje. En ik was ontvoerd.

Weer keek ik om me heen, het was duidelijk dat het huisje al een aantal jaren onbewoond was. Door het schaarse licht zag ik een paar spinnenwebben in de hoek van de kamer. Er hing hier een muffe geur. De rest van de kamer bestond enkel uit stenen wanden. Alleen recht voor mij was er een oude houten deur die vol gaten zat. De ruwe klinkers onder mijn voeten voelden afschuwelijk. Ik probeerde mezelf te verplaatsen maar dat lukte niet door de kettingen. Elke keer als ik mijn voeten op een andere plek wilde zetten voelde ik weer de scherpe randen van de klinkers. Er was maar één manier om dit te vermijden en dat was stil staan. Maar mijn benen en armen voelden zo zwaar aan dat ik er enorm naar verlangde om te gaan zitten. Helaas waren de kettingen te kort. Verdomme, hoe was ik hier in hemelsnaam in beland? Maar de grote vraag was: wie heeft mij ontvoerd?
Ik pijnigde mijn hersenen. Ik kon nog herinneren dat ik een steeg ingelopen was. Daar werd ik ineens van achteren vastgepakt. En verder kon ik me niets meer herinneren. Ik keek naar het raam. Ik was een tijdje bewusteloos geweest. Maar door wie werd ik ontvoerd? Ik pijnigde mijn hersenen opnieuw, wie waren mijn vijanden? Ik kon enkel aan twee namen denken: Mark of Edwin. Maar dat was onmogelijk. Beiden zaten nu in de gevangenis. Zouden ze misschien ontsnapt zijn? Nee, ontsnappingen zie je alleen in films, niet in de echte wereld. Maar wie anders wilde mij kwaad doen? Ik had, als ik het goed voorhad ten minste, geen vijanden buiten Mark en Edwin.

Ik keek naar de kettingen. Ik moest mezelf proberen te bevrijden. Met alle kracht die ik in me had trok ik aan de ketting. Ik grimaste, de pijn was enorm en mijn polsen gloeiden erdoor. Ik keek hoopvol naar boven om te zien of er een scheur in het plafond ontstaan was, maar helaas: mijn poging was hopeloos. Vol woede trok ik weer aan de kettingen. Ik negeerde de pijn. Mijn hoofd werd rood toen ik de ketting zo hard mogelijk naar beneden trok.
Zwaar hijgend keek ik naar boven: niets…
Ik werd licht in mijn hoofd. Ik moest het rustiger aan doen, mijn krachten sparen.
Ineens realiseerde ik me dat ik niets hoorde. Mijn CI was weg! Ik keek op de grond, in de hoop dat ik mijn CI zou vinden. Maar natuurlijk lag er niets op de grond behalve een grote hoeveelheid stof.

Opeens zag ik de lichtinval in de kamer veranderen. Met een ruk draaide ik mijn hoofd naar de deur. Die ging inderdaad open en meteen gingen koude rillingen door me heen. Met een gemene grijns keek iemand me aan.
‘’Dat is onmogelijk,’’ riep ik vol ongeloof uit.

———

Mandy zat aangeslagen op de bank. Kelly en Lotte zaten naast haar. Anna stond achter haar met haar hand op Mandy’s schouder. Elise was in de keuken druk aan het bellen, om de ouders van Danny en Mandy te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Twee politieagenten zaten op de andere bank. Mandy had zojuist het verhaal aan hen verteld.

Ze had na het belletje met Mark direct de politie gealarmeerd. Die was met spoed naar het centrum van Utrecht gegaan. Het mocht niet baten. Mark en Danny waren al spoorloos verdwenen.

“‘Maar meneer,’’ vroeg Anna. ‘’Hoe is het mogelijk dat Mark uit de gevangenis ontsnapt is?’’
De agent antwoordde: ‘’Hij had een dag verlof gekregen voor de begrafenis van zijn vader.’’
‘’Maar, had hij dan geen enkelband om?’’ reageerde Kelly.
De agent knikte. ‘’Correct, maar…’’ Hij aarzelde even. ‘’Hij wist de enkelband te verwijderen.’’
‘’Wát? Dat is toch onmogelijk!’’ riep Lotte verbaasd uit.
‘’Ja, inderdaad. Ik dacht dat jullie meteen een melding krijgen als er iemand aan de enkelband friemelt?’’ zei Anna.
De twee agenten keken elkaar even aan. ‘’Dames, het is nog allemaal onduidelijk. Het wordt momenteel onderzocht, maar het klopt dat we geen melding kregen toen hij de enkelband verwijderde. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. Het is waarschijnlijk allemaal een opgezet plan geweest.’’
‘’Hoe dan? Hoe kan je in godsnaam die enkelband verwijderen zonder dat er een alarm afgaat?’’ reageerde Anna vol ongeloof.
‘’Mevrouw, dat weten wij ook niet. Wij van de politie, zijn er ook erg verbaasd over. Zoals ik al zei, dit hebben we nog nooit meegemaakt. Het is allemaal heel professioneel gebeurd. We gaan het tot op de bodem uitzoeken. We zullen er alles aan doen om de heer de Brands te vinden. Maar…’’ De agent liet een stilte van een paar seconden vallen. ‘’Er is nog iets wat jullie nog niet weten.’’
Mandy, die de hele tijd niets had gezegd, keek meteen op. ‘’Wat?’’
De agent antwoordde: ‘’De heer Elders is niet de enige die betrokken is bij de ontvoering van uw vriend.’’
Mandy keek verbaasd. ‘’Wie dan nog?’’
‘’De heer de Dijk.’’
‘’Edwin?’’ riepen alle dames in koor.
De agent haalde diep adem. ‘’Ja, de heer de Dijk zit er waarschijnlijk ook achter. Ook hij had verlof voor de begrafenis en ook hij is spoorloos.’’

Verslagen liet Mandy zich terug op de bank vallen. Ze begroef haar gezicht in haar handen en deed geen moeite haar tranen te bedwingen. ‘’Oh, mijn arme Danny. Vind hem alsjebliéééft zo snel mogelijk.’’ Lotte en Kelly troosten Mandy zo goed als mogelijk.
De agenten stonden op. ‘’We hebben nu voldoende informatie. We zullen u op de hoogte houden en direct contact opnemen als we nieuws hebben. We gaan er alles aan doen om uw vriend te vinden en bij u terug te brengen. Ik wens jullie veel sterkte.’’ Anna liet de agenten uit.

Mandy bleef snikken. ‘’Waar zou hij nu zijn? Wordt hij mishandeld? Mark kennende, zou hij Danny met alle plezier in elkaar rammen. En die Edwin doet vrolijk mee!’’ Mandy begon nog harder te huilen. Ze slaakte een gepijnigde kreet. De wanhoop was duidelijk op haar gezicht af te lezen.
‘’Sst,’’ siste Lotte. ‘’Niet aan denken. We zullen hem vinden.’’
Elise knielde voor Mandy neer, legde haar handen op haar knieën en fluisterde: ‘’Mandy. De ouders van Danny en die van jou komen er zo aan.’’
Mandy knikte en veegde met de rug van haar hand haar tranen droog. Ze dronk een glas water.

Ondertussen ging de deurbel. Anna deed de deur open. Bram, nog in politie uniform, en Nick kwamen de woonkamer binnen. Mandy keek op. Haar handen balden zich tot vuisten in haar schoot. ‘’Bram, moet je niet op het bureau zijn om Danny te zoeken? Wat doe je hier?’’ klonk het verwijtend. Geschokt staarde Bram in Mandy’s betraande ogen.
Elise keek haar vriendin boos aan. ‘’Doe normaal, Mandy! Dit slaat nergens op!’’ Bram pakte Elises arm beet. ‘’Laat haar maar even,’’ fluisterde hij. Elise keek hem verontwaardigd aan, maar zijn strenge blik deed haar het zwijgen toe.
Mandy realiseerde ineens wat ze deed en keek hem verontschuldigd aan. ‘’Sorry Bram,’’ piepte ze.
‘’Geen probleem, Mandy.’’
‘’Ik wil mijn Danny terug.’’
Kelly kneep troostend in Mandy haar hand. ‘’Dat willen we allemaal, Mandy. Dat weet je toch? We kunnen allemaal niet zonder hem.’’ Ze knikte enkel.

Anna stond op. ‘’We moeten iets doen. We kunnen niet de hele dag blijven zitten en niksen.’’
Nick knikte. ‘’Ja, je hebt gelijk. Ik denk net aan iets. Ik ga naar mijn vrienden uit Den Bosch. Ze zijn…’’ Hij keek vertwijfeld naar Bram.
‘’Hey man, ik zeg niets tegen de politie.’’
‘’Oké. Ze zijn professionele hackers. Misschien kunnen ze wat vinden via camerabeelden of wat anders. Maar ze doen het niet gratis. Voor 2000 euro kunnen ze alles uitzoeken.’’
Mandy keek hem aan. ‘’Doe wat jullie kunnen. Geld speelt geen rol. Ik betaal wel.’’
‘’Nee,’’ zei Kelly ferm. ‘’We betalen samen. We willen hem ook terug.’’ Iedereen was het met haar eens.
Nick pakte Kelly beet. ‘’Kelly. Ik blijf daar slapen. Ik weet niet hoe lang het gaat duren. Ik heb met Bram afgesproken dat je voorlopig bij Bram en Elise gaat logeren. Ik wil niet dat je alleen thuis bent.’’ Kelly gaf hem een dikke knuffel en een zoen. ‘’Vind hem terug,’’ fluisterde ze in zijn oor. Nick knikte vastberaden. Hij nam afscheid.

Anna zei: ‘’We kunnen affiches maken en overal ophangen.’’
‘’Ja, daar zat ik ook aan te denken. Heel Nederland moet weten dat hij ontvoerd is,’’ reageerde Elise.
“Thuis heb ik genoeg pakken papier liggen.’’
‘’In onze winkel staan er twee goede printers. Maar jullie moeten wel extra inkt kopen,’’ zei Lotte.
‘’Ik heb ook nog een printer thuis. Die kan ik wel ophalen en meenemen naar jullie winkel. Hoe meer printers, hoe beter,’’ zei Kelly.

Anna nam resoluut de leiding. ‘’Oké, dames. Kelly, jij gaat samen met Elise naar huis. Je pakt spullen in voor de logés bij Elise. En je neemt je printer mee. Daarna gaan jullie naar Elises huis en halen het papier op. Dan naar ‘Twins’, onze winkel. Jij, Lotte, jij blijft hier bij Mandy. Ze mag niet alleen zijn. Bovendien komen de ouders van Mandy en Danny er zo aan. O, wacht eens, wat doen we met hen? Blijven ze hier slapen?’’
Iedereen keek elkaar aan. Lotte zei: ‘’Anna, ons huis is groot genoeg voor al de gasten. Ga maar eerst naar huis. Maak onze slaapkamer en de logeerkamer klaar voor de ouders van Mandy en Danny. Hen op en neer laten rijden, is geen optie. Geef ze onze sleutel. Wij blijven hier slapen bij Mandy.’’
Anna knikte. ‘’Goed plan. Ik ga snel naar huis en dan ga ik een voorraad inkt en extra papier kopen.’’ Anna keek op haar horloge. ‘’Het is vandaag koopavond. Het kan nog. Dan zie ik jullie, Kelly en Elise, in de ‘Twins’ om er zo veel mogelijk affiches uit te printen. Mandy, kan je een duidelijke foto van Danny naar mij appen?’’
Mandy knikte. ‘’Dat zal ik doen.’’

Bram stond op. ‘’Ik ga nu terug aan het werk.’’ Hij keek Elise aan. ‘’Liefje. Ik ga overwerken. Ik denk dat ik heel laat thuiskom. Kelly mag in ons bed slapen. Ik slaap wel in de logeerkamer. Ik wil niet dat je alleen in bed slaapt. Misschien slaap ik wel op mijn werk.’’
Elise knuffelde hem stevig en keek hem smekend aan. ‘’Breng Danny alsjeblieft terug.’’
“Ik doe mijn best, Elise. Oh ja,’’ zei Bram. ‘’Mandy, de pers zal straks waarschijnlijk voor je deur staan. Mijn advies: laat je door hen interviewen. Hoe meer het op het nieuws komt, hoe beter. Dan is heel Nederland op de hoogte.’’
Mandy knikte dankbaar.
Met een zwaai verdween Bram uit de kamer.
‘’Bram!’’ riep Mandy.
Hij kwam terug en keek haar vragend aan.
‘’Sorry,’’ stamelde ze. Ze keek Bram met een beschaamde blik aan.
Bram liep op haar af en nam haar in zijn armen. ‘’Mandy, het is al goed. Ik snap je reactie wel. Ik had op dezelfde manier gereageerd als ik in jouw situatie zat. Maak je daarover niet druk, goed?’’
Ze knikte. Een traan gleed over haar slaap naar beneden. ‘’Vind hem, please.’’ Bram knuffelde haar steviger en fluisterde in haar oor: ‘’ik ga er alles aan doen om hem zo snel mogelijk te vinden.’’

‘’Okay, kom op. Aan het werk, meiden. Geen tijd te verliezen!’’ riep Anna. Iedereen pakte zijn spullen in. Mandy en Lotte bleven op de bank zitten. De andere dames stonden klaar om te vertrekken.
‘’Meiden,’’ zei Mandy zacht terwijl ze opstond. ‘’Dank jullie wel.’’
Iedereen keek haar met een blik vol medelijden aan. Dan gaven ze haar een stevige groepsknuffel. Mandy barstte in tranen uit. ‘’Ik wil hem zóóó graag terug.’’
Kelly had ook tranen in haar ogen. ‘’Wij ook, lieverd. We gaan nú weg. Elk seconde telt.’’

Mandy en Lotte gingen weer op de bank zitten. Mandy staarde voor zich uit. Er rolde een traan over haar wang. Lotte veegde de traan weg en probeerde haar te troosten. ‘’Hey meid, we gaan hem vinden.’’ Mandy schudde langzaam haar hoofd en kneep haar ogen stevig dicht. ‘’Dat weet je niet. Misschien is hij al dood.’’
Lotte schok. ‘’Nee, Mandy! Dat moet je niet denken! Hij leeft nog. Dat weet ik gewoon.’’ Mandy keek Lotte met vochtige ogen aan. Lotte pakte haar hoofd beet. ‘’Hey liefje. We gaan hem vinden. Hoe dan ook, hij komt terug. Goed?’’
Mandy knikte langzaam. Lotte trok haar naar zich toe en knuffelde haar stevig.

———

De lelijke kop van Mark was geen spat veranderd op een paar extra littekens na. Maar zijn lichaam was duidelijk veel veranderd. Hij was enorm gespierd. Zijn armen waren groot en hard. Zijn borstkas stak ver naar voren uit. Krachttraining was waarschijnlijk de enige bezigheid in de gevangenis voor hem, dacht ik. Zijn kop was helemaal kaalgeschoren.
Er stond een uitdagende grijns op het gezicht van Mark. Dat maakte me woedend. ‘’Jij vuile klootzak. Je moet in de gevangenis zijn.’’
Mark lachte geamuseerd en hield mijn CI omhoog. Hij zette die op mijn oor.

Daardoor hoorde ik zijn verschrikkelijk zware stem weer. ‘’Hoor je mij?’’
‘’Nee, klootzak.’’
Hij lachte. ‘’Ja, dus wel. Maar hey, vertel eens, heb je mij gemist?’’
‘’Néé!’’ Ik wilde naar voren lopen om hem een dreun te geven. Maar de kettingen trokken me terug op mijn plaats. Mark grinnikte. ‘’O, wat wilde je doen? Mij een mepje geven? Doe maar als je durft.’’
‘’Ik vermoord je!’’ brulde ik woest.
Mark had een kruk meegenomen en hij ging rustig zitten. ‘’Ik zie dat ook jij flink gesport hebt de laatste tijd. Net als ik. Maar genoeg daarover, wij gaan even babbelen.’’ Hij grijnsde.
‘’Wat wil je van me?’’ brulde ik weer.
‘’Relax, jongen. We gaan rustig wat bijpraten. Het is alweer lang geleden.’’
‘’Nee, ik wil niet met je praten,’’ zei ik kil. ‘’Als ik bevrijd ben, ram ik je helemaal kapot.’’
Mark lachte. ‘’Denk je nou werkelijk dat je een kans maakt tegen mij? Ben je blind of zo? Kijk hoe gespierd ik ben.’’
‘’Kan me niets schelen. Als ik je maar kan slaan.’’
Hij lachte voluit en stond op. Hij boog voorover tot zijn lelijke gezicht vlak voor me stond. ‘’Sla mij maar als je kan,’’ daagde hij mij uit. Ik walgde van de stank uit zijn bek. Maar hij was één ding vergeten. En die kans liet ik niet voorbijgaan. Ik gaf hem een harde kopstoot tegen zijn neus. Mark was duidelijk verrast en wankelde achteruit. Hij gromde van de pijn. Ik grijnsde trots. Ik voelde me ineens goed.

‘’Jij vuile schoft.’’ Hij gromde woedend en haalde uit met zijn enorme vuist en stompte me in mijn maag. Alle lucht werd uit mijn longen geblazen. Mijn ogen sperden wijd open. Een verschrikkelijke pijn ging door mijn hele lichaam. Ik kreunde het uit. De volgende dreun kwam er al snel aan. Recht op mijn gezicht. Mijn hoofd sloeg achterover en klapte tegen de muur. Ik had het gevoel dat mijn hoofd uit elkaar spatte. Scherpe pijnscheuten gingen door me heen. Ik kermde het uit. Mark zette een stap achteruit en keek me grijnzend aan. ‘’Hoe voelt het?’’
Ik hijgde nog even na. De pijn verdween veel te langzaam uit mijn lichaam. Ik besefte hoe sterk Mark was. Hij kon ongelooflijk hard slaan. Mijn maag deed echt veel pijn. Maar door de pijn werd ik alleen maar kwader. ‘’Je slaat als een wijf!’’ brulde ik.
Marks gezicht vertrok meteen. Ik had meteen spijt van mijn woorden en wist wat eraan kwam. Weer haalde hij uit met zijn staalharde vuist, weer in mijn maag, op dezelfde plaats als net daarvoor. Wéér vloog alle lucht uit mijn longen. Ik had geen tijd om naar adem te happen want de volgende dreun kwam hard op mijn gezicht, vlak onder mijn linkeroog. De huid onder mijn oog barstte open en er droop bloed uit de wond. Mijn zicht werd wazig. Ik dacht dat het eindelijk afgelopen was. Niets bleek minder waar. Mark haalde opnieuw vernietigend uit, zijn vuist boorde zich opnieuw in mijn maag. Ik sloeg dubbel. Sterretjes dansten voor mijn ogen. De volgende klap kwam alweer snel, hij verkocht me weer een rake rechtste in mijn maag. Het hield maar niet op, de volgende dreun belandde op mijn kaak. Mijn hoofd klapte weer achterover en knalde opnieuw tegen de muur. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik had het gevoel dat ik elk moment bewusteloos kon vallen. Maar dat gebeurde niet. Helaas… Vlammende pijnscheuten raasden door mijn onderbuik en maag. Het misselijkmakende gevoel was ondraaglijk. Ik voelde bloed over mijn wang druipen. Maar nog was het niet genoeg. Hij haalde opnieuw uit en beukte met witte knokkels vol op mijn neus. Het kraken en knappen van kraakbeen kwam van binnen uit mijn hoofd. Ik schreeuwde het uit. Ik wist zeker dat ik mijn neus voelde breken. Een warme stroom bloed kwam op mijn lippen terecht en stroomde over mijn kin naar beneden.

‘’Mark! Godverdomme. Kappen nu! Je vermoordt hem nog!’’ schreeuwde iemand achter Mark.
De slagen hielden gelukkig op. Mijn hoofd hing naar beneden. Ik had even geen kracht meer. Ik was erg duizelig. Bloed gutste uit de wond onder mijn linkeroog. Er lag een kleine plas bloed voor mijn voeten. De verschrikkelijke pijn was ondraaglijk, vooral mijn maag stond in brand. Ik had het gevoel dat ik elk moment kon kotsen. Ik merkte dat ik uit mijn linkeroog moeilijk kon zien. Mijn oog was al flink opgezwollen. Wonderbaarlijk bleef mijn CI op zijn plek achter mijn oor zitten. Ik had de nieuwe stem gehoord en was nieuwsgierig. Ondanks de hevige pijn in mijn lichaam wilde ik zien wie het was. Met veel moeite hief ik mijn hoofd op. Meteen viel mijn mond open en mompelde ik verbijsterd: ‘’Edwin?’’

Edwin zag er heel anders uit. Hij was mager geworden. Zijn blik leek verward. Hij zag er slecht uit. Er zaten dikke blauwe wallen onder zijn ogen. Net als bij Mark was zijn hoofd kaalgeschoren. Zijn kleding was slordig. Hij had een hemd aan vol kreukels. Edwin was geestelijk niet in orde, was mijn conclusie. Dat kon ik gewoon zien.

Edwin had geen aandacht voor mij en keek Mark boos aan. ‘’Is dat nou nodig?’’
Mark keek kwaad terug. ‘’Dat bepaal ik wel. Hij verdiende een klap. Door hem zijn we in de gevangenis beland.’’
Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik kon het gesprek gewoon goed volgen. Misschien door de adrenaline kick. Voordat ik het wist, kwamen de woorden vanzelf uit mijn mond. ‘’Niet waar, dat hebben jullie zelf gedaan. Jullie hebben mijn vriendin ontvoerd en mij bijna doodgeslagen. Dat hebben jullie aan jezelf te danken.’’
Mark keek me woest aan en stormde naar me toe. Maar Edwin sprong tussen ons in. ‘’Laat hem, Mark!’’ Mark duwde hem abrupt opzij alsof hij een licht veertje was en sloeg ongelooflijk hard recht in mijn maag. Ik klapte dubbel maar de kettingen hielden me tegen waardoor ik terug naar achter klapte. Het harde metaal van de kettingen schuurde pijnlijk langs mijn polsen. Ik hapte naar adem en keek Mark woest aan.

Uiteindelijk stapte hij achteruit en keek Edwin woedend aan. ‘’Waag het niet om mij met je poten aan te raken. Ik bepaal zelf wel wat ik doe. Heb je dat begrepen?’’
Edwin krabbelde overeind en slikte even. ‘’Ja oké, maar hem in elkaar slaan was niet ons plan.’’
‘’Dat kan me niets schelen. Ik bepaal wat ik met hem doe.’’ Hij keek me grijnzend aan. ‘’Hij heeft gekregen wat hij verdient. Kom Edwin, we laten hem een nachtje slapen. Heeft hij vast nodig.’’
Ik keek hem aan. ‘’Maken jullie mij dan los? Zo kan ik niet slapen.’’
Mark lachte overdreven hard. ‘’Wat denk je nou zelf, jochie. Vergeet dat maar. Kom Edwin, naar boven. Hup, schiet nou eens op.’’
Edwin strompelde de trap op. Mark wilde de deur sluiten maar ik riep nog: ‘’Maar mag ik dan een glaasje water? Ik verga van de dorst.’’
Mark stak zijn hoofd door de deur. ‘’Als je je vandaag netjes had gedragen, had je dat glas water gekregen. Maar nu: nee. Morgen krijg je er een. Eigen schuld, dikke bult.’’ Lachend verdween hij.
‘’Vuile schoften zijn jullie!’’ brulde ik woedend.

———

De ouders van Mandy en Danny waren inmiddels gearriveerd. Iedereen was gekomen behalve de partners van Max en Danny’s zusje Lotte. Mandy en Lotte hadden ze het hele verhaal verteld. Anita, de moeder van Danny was in huilen uitgebarsten, net als Mandy. De mannen, Frank, Rick en Max waren naar de ‘Twins’ gegaan om te kijken of de dames hulp nodig hadden.

Anna, Kelly en Elise zaten in de winkel aan de koffie. De vijf printers werkten overuren. Anna had nog twee printers kunnen lenen van de elektronicawinkel. De eigenaar was verbaasd toen Anna een grote hoeveelheid papier en inkt wilde kopen. Anna had hem uitgelegd wat de bedoeling was. De eigenaar wilde graag helpen en gaf haar twee oude printers te leen.
Ondertussen hadden de dames al een heleboel affiches uitgeprint. Er lag een hoge stapel op de grond. Maar nog waren ze niet tevreden. Ze wilden er nog veel meer. Ondertussen had Elise het volleybalteam opgebeld om te vragen of ze morgen wilden helpen met het uitdelen van affiches in de naburige steden. Iedereen had hier gelijk vrij voor genomen. Kelly was bezig met op een plattegrond aan te stippelen welke steden het moesten worden. De bedoeling was dat telkens een koppel in een andere stad de affiches zou ophangen of uitdelen. De mannen waren intussen gearriveerd. De dames waren blij want Frank had zijn grote auto meegenomen. De mannen sjouwden de enorme stapels affiches naar de auto. Toen dat gedaan was, moesten ze nog wachten op een nieuwe lading. Ondertussen waren ze druk in overleg over de rolverdeling voor morgen. Wie moest in welke stad affiches uitdelen? Dat soort dingen. Max had zijn vrienden opgebeld of ze de affiches in Haarlem wilde verspreiden. De affiche werd gelijk via mail naar een van de vrienden van Max gestuurd.
Frank had zijn dochter Lotte opgebeld of haar vriend Remco dat wilde doen in Enschede. En daarna ook een mail naar Remco gestuurd.

Het was inmiddels tien uur geworden. De printers bleven onverstoord doordraaien. Het was even stil in de winkel. Iedereen was in gedachten verzonken.
Frank had de affiche in zijn hand. Hij zag de grote foto van zijn zoon. Hij zag een lachende Danny. Op een of de ander manier werd hij er emotioneel van. Danny zag er gelukkig uit op de foto. En nu zat hij waarschijnlijk in de hel. Er rolde een traan over zijn wang. Elise legde haar hand op zijn arm. Frank keek haar aan. Elise fluisterde: ‘’We vinden hem wel.’’ Hij knikte enkel en zweeg. Elise pakte zijn hand beet en hield hem vast.

Mandy zat nog steeds aangeslagen op de bank. Ze had de hand van Anita en Els vast. Mandy staarde hele tijd naar haar telefoon die op de salontafel lag. Ze wachtte de hele tijd op een belletje van de politie. Maar dat kwam niet. Twee Lottes hadden voor eten gezorgd. Els, Anita en Mandy bleven in de woonkamer. Af en toe werd er gepraat. Mandy was vooral heel stil.

Op een gegeven moment kwam Lotte de woonkamer in. ‘’Mandy, ze zijn er. De pers. Het is bomvol op de parking.’’
Mandy en Anita keken elkaar aan. Mandy zei zacht: ‘’We moeten dit doen. Het moet op het nieuws komen.’’ Anita knikte bevestigend. ‘’Ja, je hebt gelijk, dit moeten we doen.’’
Met zijn allen gingen ze naar beneden. De twee Lottes en Els stapten eerst naar buiten. Meteen verdrongen de journalisten zich rond hen met hun microfoons. Lotte schreeuwde: ‘’Kalm aan! Doe normaal! Iedereen achteruit! Nú! Even rustig allemaal!’
Hand in hand liepen Mandy en Anita rustig naar buiten. Tientallen camera’s richtten zich meteen op hen. Mandy zag er onverzorgd uit. Ze had rode ogen. Haar haren waren slordig. Dat kon haar niets schelen. Anita keek haar aan. ‘’Gaat het?’’
Mandy haalde diep adem en knikte vastberaden. Ze wist dat ze dit moest doen. Ze stapte naar voren. Nog geen drie tellen later werd er een vijftal microfoons van verschillende partijen voor haar in geschoven. Er werden meteen allerlei vragen gesteld: ‘Is het waar dat uw vriend ontvoerd is?’, ‘Wat is er precies gebeurd?’, ‘Zijn de daders inderdaad de heer Elders en de Dijk?’, ‘Hoe is hij ontvoerd?’. De twee Lottes en Els probeerden rust te creëren maar dat lukte niet echt.

Mandy hield haar hand omhoog. Direct viel er een stilte op de parkeerplaats. Iedereen keek nieuwsgierig naar haar. Ze haalde diep adem en begon te vertellen…

———

Geïrriteerd keek ik om me heen. Hoe kon ik in godsnaam slapen in deze houding. Mijn polsen gloeiden van de pijn. Mijn opgezwollen linkeroog tintelde continu. Mijn wang en borstkas plakten van het opgedroogde bloed. De meeste pijn werd veroorzaakt door mijn maag. Er zat al een dikke blauwe plek op mijn buik. Ik had het gevoel alsof er een grote vrachtwagen over me heen gereden was. Zoveel pijn had ik. Die schoft kon echt hard slaan en was slim genoeg om elke keer op dezelfde plek te slaan. Mijn mond begon langzaam droog te worden. Ik verlangde naar drinken. Mijn hoofd bonkte van de pijn. Ik moest gaan slapen maar dat lukte niet door de pijn. Ik keek naar buiten. Het was inmiddels donker geworden. De kale lamp brandde nog. Ik keek naar de deur, in de hoop dat ze zouden terugkomen om mij lost te maken zodat ik op de grond zou kunnen slapen. Maar de deur bleef dicht.

Die Edwin… Ik had niet verwacht dat hij er ook bij was. Hij was duidelijk in de war. Hij zag er slecht uit. Hij had duidelijk hulp nodig. Mark was de psychopaat. Hij was in een monster veranderd, kende geen enkel berouw. Die schoft. Maar wat wilden ze van mij? Wat waren ze van plan? Wat deed Edwin hier? Was Mark iets van plan en had hij daarvoor Edwin nodig? Vragen, vragen, en nog eens vragen.

———

Iedereen was nu weer thuis bij Mandy en had een borrel in de hand. Stilte heerste in de kamer. Mandy had het verhaal verteld aan de pers. Ze had nog niets gehoord van de politie. Elise had Bram wel even opgebeld maar hij had nog niets te melden. Maar hij kon wel vertellen dat het onderzoek in volle gang was. Het uitprinten van de affiches was klaar. In de hal stond er een hele rij stapels. Morgen zouden ze beginnen met uitdelen. Nu was het al laat en iedereen was moe en te emotioneel. Nick had een bericht gestuurd dat de hackers druk bezig waren, maar tot nu hadden ze helaas niets gevonden.

Frank stond uiteindelijk op. ‘’Kom, we gaan naar Lottes huis. We moeten gaan slapen. Morgen is weer een lange dag.’’ Iedereen stond op. Anita reageerde niet. Frank hielp haar overeind. ‘’Kom op, Anita. We gaan naar huis.’’
Anna zei: ‘’Morgen om half negen hier. Eerst een koffie dan gaan we beginnen met het uitdelen van de affiches.’’ Iedereen stemde ermee in. Eerst namen ze uitgebreid afscheid van elkaar voordat ze naar huis gingen. Mandy, Lotte en Anna bleven achter. Mandy zat nog steeds stil op de bank, starend naar haar telefoon, in de hoop dat ze gebeld werd om te melden dat Danny terecht was. Lotte pakte voorzichtig haar hand. ‘’Mandy,’’ fluisterde ze. ‘’We moeten gaan slapen.’’ Mandy keek haar lang aan en knikte uiteindelijk.

Even later lagen ze alle drie in bed. Mandy lag tussen Anna en Lotte in. Ze kropen tegen elkaar aan. Mandy begon zachtjes te huilen. Anna en Lotte streelden ze troostend.
‘’Waar zou hij zijn? Zit hij opgesloten in een donker kamer? Is hij gewond? Zou hij nu aan het slapen zijn? Heeft hij eigenlijk wel een bed?’’ Het was even stil dan begon Mandy harder te snikken. ‘’Ik wil hem terug, verdomme,’’ jammerde Mandy.
‘’Sst,’’ siste Anna. ‘’Danny redt zich wel. Hij is sterk. Dat weet ik zeker. En ik weet zeker dat hij aan ons denkt. Dat zal hem kracht geven. We gaan morgen keihard aan het werk. We zullen hem vinden.’’ Haar stem klonk vastberaden.
Anna lag achter Mandy. Mandy draaide haar hoofd naar Anna toe. Anna kuste haar op de wang. ‘’Hij komt terug.’’
‘’Ik hoop het,’’ fluisterde ze.
‘’Maar kom, we gaan slapen,’’ zei Lotte.
Anna en Lotte kropen tegen Mandy aan en probeerden te slapen. Mandy sloot haar ogen en dacht aan Danny. ‘Danny,’ fluisterde ze in haar gedachten. ‘Kom alsjeblieft snel terug. Ik heb je nodig. Ik hou van je. Ik kan niet zonder jou. Ik hoop dat je vanavond kan slapen.’ Ze glimlachte zachtjes. ‘Denk aan mij.’

———

De uren vlogen voorbij. Voor mij leek het dagen te duren. Ik was zo moe. Die verdomd kettingen hielden me wakker. De koele wind gleed regelmatig langs mijn blote bovenlichaam waardoor ik kippenvel kreeg. Ik tilde mijn voeten een aantal keren op. Ze waren vermoeid.
Ik sloot mijn ogen. Hoe ging het met Mandy, vroeg ik me af. Zou ze nu in bed liggen? Ik wist zeker dat ze niet alleen was. Lotte zou ongetwijfeld naast haar liggen. Mijn ouders? Zouden ze ook in Utrecht zijn? Wat hadden ze allemaal gedaan toen ik ontvoerd werd? Wacht eens even! Wisten ze überhaupt wel dat ik ontvoerd ben? Ik dacht van wel. Mark en Edwin waren ontsnapt uit de gevangenis en ik was spoorloos. Dat was geen moeilijke gevolgtrekking.

Maar hoe ging het met de meiden en mijn familie? Waren ze ongerust? Paniek? Gingen ze iets doen om mij te zoeken? Ik dacht aan Mandy. Ik zag het al voor me: Mandy radeloos op de bank, huilend. Ik schudde die gedachte meteen uit mijn hoofd. Dat was niet fijn om aan te denken. Opnieuw sloot ik mijn ogen en dacht aan leuke dingen met Mandy. Hoe we elkaar voor het eerst ontmoetten, hoe we elkaar leerden kennen. Hoe ik haar vriendinnen leerde kennen. Hoe de meiden mij regelmatig plaagden om mijn verlegenheid. Vooral die verschrikkelijk ondeugende Anna en hoe Mandy het altijd lief voor me opnam.

Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht.

Ik dacht aan de eerste week dat we een relatie hadden. Dat we onze eerste keer seks uitstelden door een stom voorstel. Maar ik had dit voor geen goud willen missen. De eerste keer seks was geweldig, dit zal ik nooit vergeten. Mandy waarschijnlijk ook niet. En dan kreeg ik op mijn verjaardag die zwarte kaartjes. Wat hadden we toch veel beleefd in korte tijd. Dat was ook de bedoeling van Mandy omdat ik in de eerste jaren zo weinig spannends meegemaakt had. Verdomme, wat hield ik toch van die meid.

‘Mandy. Wat zou ik je graag weer willen zien, je aanraken, je voelen, je heerlijke geur ruiken, je zoenen, je knuffelen. Verdomme, ik wil alles met je doen. Ik hou zoveel van je…'