Vuur - 3

No one knows what its like
To be mistreated, to be defeated
Behind blue eyes
No one know's how to say
That they're sorry and don't worry
I'm not telling lies

Wanneer ik die nacht in mijn bed ligt, laat ik een hand in mijn slipje glijden en raak ik mezelf aan. Ik wrijf met twee vingers over mijn clit. Ik sluit mijn ogen en vraag me af hoe groot Wouter is, hoe hij in me zou voelen. Ik wrijf harder en gebruik mijn andere hand om in mijn borst te knijpen. Ik fantaseer dat het zijn vingers zijn die me aanraken. Het voelde lekker toen ik als afscheid mijn lijf tegen het zijne duwde. Zijn handen zijn zoveel groter dan de mijne. Sterker. Ik knijp samen bij de gedachte.
Hij is een grote man. Stevig. Gespierd. Hoe zou het voelen om hem in me te hebben? Hem helemaal in mijn lichaam te laten zinken, mijn benen wijd open om hem zo diep als mogelijk te ontvangen? En wat na die invasie? Wanneer hij echt begint te bewegen. Hoe zou dat voelen?
Zou hij me voorovergebogen willen? Zodat hij mijn heupen kan gebruiken als houvast terwijl hij in me stoot? Of zou hij me op mijn rug leggen en mijn benen uit elkaar duwen? Zich ertussen nestelen, zijn bovenlichaam op zijn armen laten rusten en aan mijn tieten zuigen terwijl hij me stevig pompt?
Ik kom en word direct daarna overvallen door een rusteloze slaap…

Warme zoentjes drukken op mijn bovenbenen. Een vochtige tong volgt en glijdt langzaam naar boven. Twee handen duwen mijn nachthemd naar boven en vinden mijn borsten. Onder de masserende bewegingen worden mijn tepels stijf. Kreunend hol ik mij rug en duw ik mijn lichaam feller tegen de handpalmen.
Hoewel ik me wanhopig vastklamp aan deze heerlijke erotische droom, voel ik dat ik steeds meer bij bewustzijn kom. Nog even… Niet wakker worden, alsjeblieft.
De twee handen stropen mijn slip van mijn benen. Genietend begin ik te kronkelen op het bed. Ik hoop op een natte mond tussen mijn benen. Maar in plaats daarvan drukt die mond stevig op mijn mond en voel ik een hand mijn gezicht strelen. Niet daar…. Vanonder moet je zijn… wil ik uitschreeuwen. Jammer genoeg moet ik constateren dat ik niet langer slaap. Ik ben nu echt wakker. De heerlijke mond en handen zijn verdwenen en ik voel mijn lichaam afkoelen. Knipperend met mijn ogen draai ik mij op mijn zij en zoek ik de wekker. Op datzelfde moment zie ik een schim naast mijn bed staan. Mijn hart staat even stil en een paar angstaanjagende seconden ben ik tot niets in staat. Het is helemaal geen droom, er staat iemand in mijn kamer! En die persoon heeft me net een zoen op mijn mond gegeven.
Een stoot adrenaline schiet door mijn lijf. Ik trek mijn benen op en draai me naar de andere kant van mijn bed. Ik spring op, weg va mijn belager. Een schreeuw ontsnapt uit mijn mond. En dan bereikt een bekende stem mijn gehoorgang.
“Leen… rustig… Ik ben het maar.” De vertrouwde stem van Wouter stelt me gerust, maar roept tegelijk ook woede op.
“Verdomme, ben je helemaal gek geworden?”
Met een vlugge beweging draait Wouter me naar zich toe en drukt hij opnieuw een kus op mijn lippen. Zijn zoen werkt bedwelmend, maar het zijn zijn woorden die mijn boosheid doen afzwakken. “Sorry, ik wou je niet aan het schrikken brengen.”
“Wat doe jij hier? Hoe ben je binnengeraakt?”
“Ik wou je een ontbijt brengen. Je deur zat niet op slot. Ik…”
“Verdomme, het is acht uur ’s morgens.”
“Bedankt dat je me de juiste tijd doorgeeft.”
“Wouter, Jezus… Ik schrok me dood.”
“Ik wou je wakker kussen. Je zag er zo schattig uit.” De opwinding in zijn stem veroorzaakt een zweem van genot tussen mijn dijen. Ik drapeer mijn armen op zijn schouders en vlecht mijn vingers in zijn haren. Hoe is het mogelijk dat hij er zo goed uit ziet? Er is zelfs geen enkel stoppeltje op zijn gladde wangen te bekennen. En die jeansbroek en dat oude T-shirt staan hem verdraaid goed. Wanneer ik zijn blik volg, die over mijn lichaam van mijn warrige hoofd helemaal omlaag tot aan mijn tenen glijdt, stokt mijn adem. Er kruipt een blos naar mijn wangen. ‘Shit, ik zie er niet uit.’ Ik raak in paniek. “Ik ga me snel even douchen, ik ben zo terug.” Ik grits een aantal kledingstukken bijeen en snel dan richting badkamer. Wanneer ik in de spiegel kijk, valt mijn mond open. Geen beha. De dunne stof van mijn slaapkleedje zit strakgespannen over mijn borsten en mijn tepels zijn duidelijk te zien. “Oh god,” jammer ik.
Ik trek mijn slaapkleedje uit en schuif mijn slipje naar beneden. Net wanneer ik onder de douche wil stappen, hoor ik Wouter roepen. Hij staat voor de deur van de badkamer.
“Je niet te lang verstoppen, we hebben geen eeuwigheid. Ik moet over een uurtje werken.”
“Waag het niet om binnen te komen!”
“Schiet dan een beetje op.”
“Jaja,” mopper ik. “Rotvent.”

Wanneer ik terug in mijn kamer kom, is Wouter bezig met het dekken van de tafel. Terwijl hij met het grootste gemak borden en bestek uit de kastjes haal, krijg ik een raar gevoel in mijn buik. Dit moet wel de meest rare ochtend zijn die ik ooit heb beleefd. Ik sla mijn armen over elkaar en bekijk het tafereel voor me met open mond: ik heb het gevoel dat Wouter mijn kamer heeft geannexeerd.
“Doe je dat dikwijls?” vraag ik hem.
“Wat?”
“Jonge meisjes lastigvallen.”
Wouter opent de koelkast en pakt een fles sinaasappelsap. Hij schenkt twee glazen vol en zet er een voor mij neer. “Nee, jij bent de enige.”
“Vind je dit normaal?”
“Wat, Leen?” hij klinkt een beetje geërgerd.
Mijn mond zakt open. “We kennen elkaar nog maar twee dagen.”
Hij kijkt me aan met zijn prachtige blauwe ogen, scherp en helder. Het soort ogen waarin je je makkelijk kunt verliezen. “Ben je vergeten dat je me gisterenavond gevraagd hebt te blijven slapen?”
“Waarop je nee antwoordde.” Vul ik aan.
“Klopt, mij leek het fijner om alles eens omgekeerd te doen.”
“Omgekeerd?”
“Meestal gaan de mannen er vandoor als ze ’s ochtends wakker worden in een vreemd bed. Mij leek het leuker om het slapen over te slaan en meteen met het ontbijt te beginnen.”
Even sluit ik mijn ogen en denk ik aan al die dingen die hij met me had kunnen doen als hij gisterenavond gebleven was. Er verschijnt een gelukzalige glimlach op mijn gezicht.
“Blijkbaar denk jij er anders over.” Wouter kijkt me met een geamuseerde blik aan.
Shit, ik zit nog net niet te kwijlen. Ik lach en schud mijn hoofd. “Ik vraag me nog altijd af waarom je nee zei.”
“Je wilt het echt he?”
“Jij niet dan?”
“Je moest eens weten hoeveel moeite het me kost om je niet meteen te bespringen.”
“En waarom doe je dat niet?”
“De eerste keer moet speciaal zijn.”
“Ik heb ooit al seks gehad hoor.”
“Leen!” klinkt het nors.
“Wat?”
“De gedachte dat iemand jouw prachtige lijf al vastgehad heeft.” Wouter schudt zijn hoofd.
“Is er iemand jaloers?” probeer ik hem te plagen.
“Je bent van mij!” gromt hij. Hij benadrukt de woorden om zijn punt te maken.
Ik zucht en knik ongemakkelijk. “Wat een slechte vriendin ben ik. Ik durf te wedden dat andere meisjes dolenthousiast zouden zijn met je ontbijt.”
Wouter zijn wimpers gaan omlaag terwijl hij een hardgekookt ei begint te pellen. “Ik weet niet of er echt zo veel meisjes zijn die met me willen ontbijten. Over zo’n dingen denk ik niet na.”
“Echt niet?”
“Nee.” Hij stopt warempel een heel ei in zijn mond. Onze blikken kruisen elkaar. “Heb ik je al verteld dat je ongelooflijk mooi bent?”
Mijn wangen worden rood. “Eh, ja.”
“Al zie ik je liever in je slaapkleedje.”
“Dan had je maar moeten blijven slapen,” floep ik eruit.
“Ben je zo ongeduldig?”
Ik verschuif ongemakkelijk op mijn stoel en begin aan een los draadje aan de zoom van mijn shirt te trekken. Wouter begint nog een ei te pellen.

Na het eten was ik snel onze borden en bestek af.
“Je bent een interessant meisje, Leen.”
“Ik vind jou raadselachtig.”
“Hoezo?”
“Je komt hier zomaar binnenvallen. Eet een viertal eieren en een half brood op, en toch heb je een figuur waarmee je zo in een reclame kan figureren.”
Wouter lijkt het geweldig te vinden dit te horen. “Je hebt me zitten bekijken, niet?”
Ik kijk gegeneerd.
“Ik ben in de groei.”
Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
“Ik werk. Dat helpt.”
“Wat voor werk?”
“Ik ben brandweerman.”
Mijn mond valt open. “Wow,” mompel ik.
“Maar nu moet ik er echt vandoor.” Wouter staat op en grijpt me bij mijn middel vast. Hij drukt zijn lippen in mijn hals. Zijn kussen glijden omhoog en al snel bedekt hij mijn mond met de zijne. Hij duwt zijn lichaam hard tegen me aan en ik voel zijn erectie tegen mijn buik prikken. Zijn handen zitten intussen om mijn nek gevouwen en hij eist mijn mond volledig op. Het voelt alsof ik mijn verstand aan het verliezen ben. Mijn benen wankelen en voor extra steun laat ik mijn handen op zijn heupen rusten. We zoenen alsof ons leven ervan afhangt. Het voelt ruw en bezitterig en dat maakt me helemaal gek.
“Ik wil je,” hijg ik tussen de zoenen door. Het enige wat ik wil, is erachter komen hoe zijn huid op mijn naakte lichaam zou voelen. Maar vooral wil ik weten hoe het zou zijn om hem in me te voelen en op die manier met hem verbonden te zijn.
“Ik wil jou ook,” hijgt Wouter.
Voor ik kan reageren, zijn onze lippen weer verbonden en duwt hij zijn tong dwingend mijn mond in. Tegelijkertijd laat hij een hand over mijn heup naar beneden glijden en pakt hij me stevig tussen mijn benen vast. Mijn clit begint begerig te kloppen. “Bed,” hijg ik.

“Gaat niet, ik moet er vandoor. Zie ik je vanavond?”
“Vanavond gaat niet, ik ga vanmiddag naar huis.”
Wouter zucht. “Kan je niet hier blijven?”
“Nee ik heb Sandra beloofd met haar te gaan stappen.”
“Stappen?”
“Ja, eerst een hapje eten en dan een dancing bezoeken.”
Wouter vloekt binnensmonds en haalt geïrriteerd een hand door zijn haar.
“Wouter, wat is er?”
“Ik vind het geen fijn idee dat jij gaat stappen. Kan je het niet afzeggen?”
“Meen je dit serieus?” Mijn ergernis is duidelijk te horen.
Wouter reageert niet direct.
“Wat is het probleem?”
“Ik heb niet graag dat jij opgetut gaat feestvieren zonder mij.”
“Sorry, maar ik ga me echt niet aanpassen aan jou.”
“Ga niet zo beginnen. Je snapt wat ik bedoel.”
“Hoezo?” reageer ik kwaad. “Jij doet onredelijk. Ik ga stappen met een vriendin, ik ga niet op mannenjacht.”
“Daag me niet uit, Leen.”
“Ik daag jou uit?” Ik baal ervan dat we ruzie hebben, maar dit is echt niet ok. “Wouter, ik wil dat je mij vertrouwt. Ik ga morgen uit met Sandra, daar heb ik me op verheugd en dat laat ik niet door jou verpesten. Als het je niet zint, heb je pech.”

Wouter slaat zo hard met zijn vlakke hand tegen de muur naast me, dat ik geschrokken opkijk.
“Zo kan ie wel weer.”
Wouter schenkt me een vernietigende blik.
“Jij hebt niets te zeggen over wat ik doe en laat. Je hebt je te gedragen en als je dat niet kan, daar is de deur.”
Het lijkt een eeuwigheid te duren eer hij reageert. “Dus dit is hoe je het hebben wil?”
“Nee!” roep ik verbouwereerd. “Dit wil ik niet zo.”
Wouter draait zich om en vertrekt zonder me nog een blik te gunnen. Ik sluit mijn ogen en laat me tegen de muur op de grond zakken en staar een tijdje wezenloos voor me uit.