Het Verhaal Van Martha - 15

Zaterdagavond naar Bartel gebeld maar telkens antwoordapparaat. Zonde, ik stond geweldig heet naar hem. Ik zat alleen thuis en wist niet wat te doen, behalve dan mijn muis afspelen, maar dat had ik al een paar keer gedaan en ik had er geen zin meer in. Ik bedacht dat ik nog wel eens naar de jeugdclub zou kunnen fietsen, uiteindelijk kwam ik toch veel te weinig onder jongens en meisjes van mijn leeftijd. Ik kende de leeftijdsgenoten van mijn dorp eigenlijk niet, tenzij van ziens. Wij wonen aan de rand van het dorp, heel afgelegen en voor onze boodschappen gaan we met de auto naar Smettezele.

De jeugdclub zit in een mooi nieuw lokaal aan het dorpsplein. Als je binnenkomt, heb je eerst de hal met links een gang naar de damestoiletten en rechts eentje naar de wc's voor mannen. Rechtdoor ga je het lokaal binnen. Vroeger was het een café met een kleine danszaal. Nu is het één grote ruimte met in het midden een dansvloer en aan beide kanten tafels en stoelen. Het is er altijd druk want de jeugdclub heeft een goede naam. Toen ik er binnenkwam waren er al wel zestig mensen of meer. Bijna alle tafels waren bezet. Ik liep naar achteren waar er een tafeltje was waar een meisje alleen zat. Ik had haar nog nooit gezien. Ze had een leuk snoetje, kort zwart haar, ik zag geen borsten onder haar t-shirt. Misschien was zij wel een lotgenote? Ik vroeg of ik me erbij mocht zetten en ze knikte alleen maar.

'Hi, ik ben Martha,' zei ik.

'Denny,' was alles wat ze antwoordde. Ze had een vrij zware stem voor zo'n mager klein ding.

'Goh, Denny, ik ben wel van hier maar ik heb je nog nooit gezien. Ben je nieuw hier? Woon je in het dorp?'

'Jaah,' nogal slepend, misschien wel verveeld.

'Ik ben een paar weken geleden bij de jeugdclub gekomen en zou graag wat mensen leren kennen,' ging ik verder, 'jij lijkt me een leuke meid.'

'Wat je zegt,' antwoordde ze lusteloos, 'ik kom hier nu voor de eerste keer, dacht dat het misschien leuk zou zijn. Ik woon alleen en tja, een auto of een brommer heb ik niet, dus waar kan ik anders naartoe? En... dat ik een leuke meid ben, wees daar maar niet zo zeker van.'

'Hey, Denny, laten we er het beste van maken, meid. Laten we plezier maken, ik ken hier ook niemand. Het is nog maar de tweede keer dat ik hier kom. Om een uur of tien is er dansen, dan kunnen we toch samen uit de bol gaan?'

'Luister, Martha, ik denk dat jij echt een leuke meid bent. En ik zou heel graag mensen leren kennen, vrienden hebben, een lief ook... maar dat zijn allemaal dromen...'

'Hoezo, Denny? Je hebt toch geen minderwaardigheidsgevoel of zo? Je bent verdorie de knapste van alle meisjes hier.'

Plots kwamen er tranen. Ze sloeg haar ogen neer, haalde een zakdoek boven.

'Martha, ik durf gewoonweg niet met iemand omgaan. Ik zit met een geheim.'

Toen ze haar tranen gedept had, keek ze me smartelijk aan.

'Ben jij het soort vriendin dat een geheim kan bewaren?'

'Vast en zeker, Denny, dat soort vriendin ben ik. Ik heb zelf ook wel wat geheimen en ik ken ook heel wat geheimen van anderen, dus het jouwe kan er echt wel bij.'

'Oké dan, het is best dat je mijn geheim kent voor we misschien vriendinnen worden, of vrienden, of...'

Weer kreeg ze tranen in haar ogen: 'Martha, als je mijn geheim kent en je wilt dan nog altijd mijn vriendin worden, dan word ik ook de jouwe.'

'Goed, Denny, afgesproken. Wil je het me vertellen?'

'Nee, ik wil het je laten zien. Woorden heb ik daar niet voor, ik zou niet weten hoe het te zeggen. Als je het echt wilt weten en je zweert dat je het niemand zult vertellen, ga dan naar de toiletten, maar niet in een hokje. Achter het laatste toilethokje is de hoek met de wasbak en de spiegel. Als er iemand is, dan treuzel je maar tot ik eraan kom. Als we alleen zijn, toon ik je mijn geheim. Maar eerst zweren dat je het nooit aan iemand verder vertelt.'

Ze keek me recht in de ogen.

'Ik zweer het, Denny, op de geheimen van mezelf en die van de mensen die ik ken. Ik zal zwijgen als een graf.'

'Oké, ga dan maar. Na een minuut of zo kom ik ook. Dan valt het niet op dat we samen gaan.'

Toen ik de gang inkwam waren een paar meiden zich voor de spiegel aan het kammen of stiften. Ik ging een hokje binnen, stroopte mijn slipje naar beneden en pieste. Ik hoorde de meisjes terug naar binnen gaan en wachtte aan de lavabo. Denny kwam de gang in, ik deed teken dat ik alleen was.

Ze stapte op me af, leunde met haar billen tegen de lavabo, trok haar jurk op met haar ene hand en met de andere trok ze haar slipje naar beneden.

'Zo, nu weet je het,' fluisterde ze en weer brandden de tranen op haar wangen. Ze had een piemel! Hij was niet slap maar ook niet stijf, niet groot, maar toch zonder twijfel een piemel. Vliegensvlug trok ze haar slipje weer op, liet haar jurk zakken en ging met haar rug naar mij toestaan.

'Nu weet je het,' zei ze nog een keer.

Ik legde mijn handen op haar schouders: 'Ja, nu weet ik het, Denny.' En in een opwelling liet ik erop volgen: 'En ik zie je graag. Laten we ergens naartoe gaan waar we alleen zijn en wat kunnen praten.'

'Mijn jasje hangt nog over de stoel in de zaal, ik moet dat nog halen. Heb jij alles mee?'

'Ja, ik hoef niets meer te halen.'

Oké, mijn fiets staat in de stalling hiernaast. Wacht daar op mij. Niemand hoeft te weten dat we samen vertrekken.'

'Goed, ik wacht op jou, Denny. Mijn fiets staat daar ook.'

In de fietsenstalling was het donker. Er was alleen licht van de straatlantaarns op het plein. Denny kwam de stalling in, nam haar fiets en kwam naast me staan.

'Kan ik je echt vertrouwen, Martha?'

'Ja, Denny, dat kan je echt. Ik kan dat nu niet bewijzen, maar je zult zien dat het waar is als je me een kans geeft.'

'Oké, dan gaan we naar mijn huis en dan zal ik je mijn verhaal vertellen.'

Ze bleek helemaal aan de andere kant van het dorp te wonen, wel vier kilometer verder, schatte ik. Daar is in de jaren '80 een sociale woningwijk gebouwd die er nu verpieterd en uitgewoond bij ligt. Het heeft hier de naam dat er bijna alleen maar vierdewereldmensen wonen. Ik was er alleen nog maar met de auto voorbijgereden als mijn ouders die richting uit moesten. Je zag vanaf de grote weg da het er niet erg proper was. Denny fietste de wijk in, ik haar achterna. Helemaal aan het eind, aan het laatste huis van een doodlopend weggetje, stapte ze af. Huisnummer 78. Achter haar huis vermoedde ik een maïsveld. Ik volgde Denny naar binnen. Hoe haar huisje er van buiten uitzag, had ik niet kunnen zien. Binnen was het echter best gezellig, heel klein maar knus, met veel rode tinten. Overal kussens in de zetel, op de grond in de woonkamer en nog een hele stapel onder de trap. Achter de woonkamer was een piepklein keukentje met net plaats voor een kleine vierkante tafel en twee krukjes.

'Het is superklein, ik weet het,' zei ze, 'de hoekhuizen zijn allemaal voor alleenstaanden: hal, wc, woonkamer en keuken en een terras. Boven een slaapkamer, een wc, een badkamertje en een berghok. Dat is alles. Maar voor mij is dat precies genoeg. Ik heb een leefloon nu, maar ik zoek werk. De huur wordt van mijn leefloon afgetrokken, dan hou ik nog vierhonderd euro over voor alles. Maar het lukt me wel. Waar woon jij?'

'Ik woon nog bij mijn ouders, helemaal aan de andere kant van het dorp. Ik heb net mijn middelbaar achter de rug en ik ben ook nog werkloos. Voorlopig doe ik het huishouden.'

'Ben je achttien?'

'Ja, precies, in ieder geval nog geen negentien.'

'Ik ben 23, al schatten de mensen me meestal vijf jaar jonger. Net als ik jou jonger had geschat.'

'Ik weet het, Denny, dat is een deel van mijn geheim. Nu het jouwe en dan zal ik alles over mezelf vertellen.'

'Wel, ik ben dus geboren als een jongetje. Er was een piemel en er was een zakje. Voor de burgerlijke stand ben ik Dennis. Maar ik heb me altijd een meisje gevoeld. In de puberteit kreeg ik borstjes en mijn piemel groeide opeens niet meer mee. Er werd naar specialisten gelopen en die konden ook niet anders dan vaststellen dat ik een meisje met een piemeltje was. Mijn ouders schaamden zich voor mij. Ze verhuisden van de Kempen naar Gent en daar kon ik als meisje een nieuw leven beginnen in het vierde middelbaar. De directie en de leraren waren op de hoogte van mijn probleem. Ik hoefde niet mee te gaan zwemmen en bij gymnastiek kon mijn piemel, mits een speciaal onderbroekje, goed verborgen blijven. We droegen trouwens toch van die floddershorts. Niemand van de meisjes heeft er ooit iets over gezegd, ik was eenzelvig en had ook geen vriendinnen. De school was natuurlijk gemengd, maar turnen deden we apart. Ik had het gezicht, de haren en het figuur van een meisje en dus waren er ook wel eens jongens die verliefd op me werden. Ik heb het nooit over mijn hart kunnen krijgen om een jongen me te laten kussen. Heel die periode was een hel, want ik verlangde net als alle andere meisjes naar een lief. Na mijn middelbare school besloot ik om niet verder te studeren, ik had er de fut niet voor. Mijn ouders werkten me nogal hardhandig het huis uit en wilden niets meer met mij te maken hebben. Ze vinden me een monster, ze zijn beschaamd voor mij. Ze dumpten me op een studio in Roeselare en betaalden drie jaar lang mijn huur. Toen zijn ze gescheiden, mijn vader is met een Tunesische naar ginder getrokken en mijn moeder, die nooit gewerkt had, is bij het OCMW gaan aankloppen. En ik dus ook. In Roeselare heb ik twee jaar in een schoenwinkel gewerkt, dat deed ik graag. Toen die winkel failliet ging, heb ik een tijdje gestempeld maar ik vond geen ander werk en mijn stempelgeld werd stopgezet. Van een buur vernam ik dat er hier een huisje vrijkwam, ik ben komen kijken en het beviel me. Zo ben ik hier beland. Eigenlijk zou ik gelukkig kunnen zijn, maar ja, ik heb mijn gevoelens, net als iedereen. Alleen kan ik ze niet uiten zonder dat iedereen er binnen de kortste keren van afweet. Ik vertrouw gewoonweg niemand.'

'Mij kun je vertrouwen, Denny, al ben ik een meisje. Ik voel dat ik je graag zie. Ik weet zeker dat ik met jou zou kunnen vrijen als jij dat zou willen.'

'Oh, ik kan zowel verliefd worden op jongens als op meisjes, hoor. Dat is misschien nog het voordeel van mijn toestand. Het nadeel is dat ik me aan geen van beiden durf vertonen.'

'Vertel me eens, Denny, hoe dat nu precies zit met jou. Ik vraag dat niet uit nieuwsgierigheid, maar omdat ik voel dat ik je vriendin kan worden - echt, door dik en dun.'

'Oké, hier gaan we dan. Ik ben 23 en zie er vier of vijf jaar jonger uit. Ik heb het lichaam van een meisje, met borsten en al, een redelijk vrouwelijke taille, een echte meisjespoep, een meisjesbuik ook, en dan hangt daar een piemel en een zakje van een jongen die in zijn puberteit komt. Mijn piemel is met de jaren wel wat veranderd. Hij is nooit echt slap en nooit helemaal hard. En of hij nu in rusttoestand is of opgewonden raakt, hij blijft ongeveer altijd even lang - of kort, zoals je wil. Dat zakje heeft echt twee balletjes die netjes ingedaald zijn en ik kan mij dus aftrekken en echt klaarkomen, maar het sperma schiet er niet uit zoals ik dat op filmpjes heb gezien toen ik nog thuis woonde en er een computer was. Bij mij blubbert het eruit, zonder druk. Maar ik heb wel veel plezier als ik klaarkom, gelukkig maar. Nu, stel: ik word verliefd op een jongen of op een man. Wat moet die doen met mij? Zo'n pik, die wil toch ergens in? Ik heb natuurlijk wel een gaatje waar hij in zou kunnen, maar dan moet die man daar nog voor te vinden zijn. En zou ik het zelf leuk vinden? Ik denk van wel, want ik trek me wel eens af met een kaars tussen mijn billen want voor een dildo of een vibrator heb ik geen geld. En ik zou een man natuurlijk ook kunnen afzuigen, maar hij zou toch altijd een kut willen, nee?'

'Denny, ik ben er zeker van dat op ieder potje een deksel past - of zelfs meer dan één deksel. Vertrouw me: ik zal je helpen.'