Voogd, Vriend, Vrijen - 1

“Veertienduizend schapen,” las hij hardop.
“Hmm?”
Zonder haar blik van haar telefoon af te wenden, pulkte ze aan de kauwgom tussen haar voortanden.
“Op Texel leven veertienduizend schapen,” herhaalde hij. “Je zult je er wel thuis voelen.”
“Fuck you,” zei ze, zonder hem een blik waardig te gunnen. Maar na een seconde of twee wist hij zeker dat ze een glimlach niet kon onderdrukken. Een gevat weerwoord bleef echter uit.
Ze legde haar telefoon op het zitvlak van de bijrijdersstoel en tuurde uit het raam.
“Ik zie het al liggen,” zei ze, starend naar de horizon.
Hij leunde naar haar toe.
“Hmm? Wat?” Hij klapte de reisgids dicht.
“Rome,” zei ze vilein. Ik zie Rome liggen. Dat wist je niet hè? Dat je Rome kunt zien vanuit Den Helder. Ze zeggen altijd dat het er van een afstand uit ziet als een waddeneiland en het blijkt nog te kloppen ook.”
Hij grinnikte en volgde haar blik.
Achter de naderende veerpont zag hij in de verte hun bestemming opdoemen uit de zee. Een gele lijn van zand en een groene lijn van duinen. Het vergezicht danste in de opstijgende warme lucht van de vele auto's die voor de veerpont stonden te wachten.
“Ik denk niet dat dat Rome is, Jessi,” deed hij zich bewust dom voor.
Ze zuchtte en trok aan haar kauwgom.
“Gast, ga nou niet grappig lopen doen...”
Hij was er dol op als ze haar brutale puberhumeur had. Ze kon grove dingen zeggen, maar kon ook incasseren. En hoewel ze haar best deed om niet te laten blijken dat ze sneren over en weer waardeerde, wist hij dat het zo was.
“Noem me geen “gast”, jongedame.”
“Noem me geen schaap, gást.”
Hij trok een mondhoek op en trommelde op het stuurwiel.
“En haal je voeten van het dashboardkastje, Jessi. Al drie keer gezegd het afgelopen uur.”
Met een zucht liet ze haar voeten zakken.

De veerpont had drie keer gevuld kunnen worden met alle auto's in de wachtrijen. Ze hadden een plek halverwege het benedendek.
Motoren die werden uitgeschakeld, deuren die werden dicht gesmeten, de geur van brandstof van auto's en misschien wel van de pont zelf. Ze stonden op een dek van een veerpont met asfalt onder hun voeten en stalen muren rondom, maar toch voelde het als vakantie.
Jessi rekte zich uit. Haar handen achter haar hoofd en haar ellebogen en slanke armen in de lucht.
Ze droeg een zwart topje met kanten schouderbandjes dat haar navel net onbedekt liet en een spijkerbroekje dat weinig méér voorstelde dan een hotpants.
Ze ging met haar handen door haar lange blonde haar. Ze was van zichzelf iets donkerder, maar de lichte lokken die ze zelf had geverfd, stonden haar goed.
“Kijken of er iets te zien valt?” vroeg hij.
Ze haalde onverschillig haar ranke schouders op en ging hem voor in de richting van de trap naar boven.

Hij zag zich genoodzaakt voorover te leunen op het bankje en haar op haar bovenbeen te tikken.
Ze keek hem over haar schouder aan.
“Als je nog verder voorover leunt, zien we zo de helft van je billen nog,” overdreef hij net luid genoeg om boven de brekende golven uit te komen.
Demonstratief leunde ze nog een eindje verder over de reling van het schip en nam niet eens de moeite haar schouders op te halen. Haar blik volgde de voorbij scherende meeuwen. Af en toe imiteerde ze hun geluiden.
Hij schudde zijn hoofd en keek met gemengde gevoelens naar haar smalle kontje.
Met zijn gedachten ging hij over het hoe en waarom van hun band. De manier waarop ze tot elkaar veroordeeld en op elkaar aangewezen waren.
Het was nog altijd een vreemd iets, het feit dat er plotseling een bakvis van zestien in zijn leven was gekomen. Hij had kinderen noch een vrouw of vriendin. Jessi was biologisch gezien dan ook niet “van hem”. Juridisch echter des te meer.
Een half jaar geleden was hij door de rechtbank aangewezen als voogd van dit meisje met een getroebleerde voorgeschiedenis.
Haar moeder had al vanaf Jessi's kindertijd gekampt met allerhande verslavingen en een vader was nooit echt in beeld geweest. Gezien de uitsluitend wisselende contacten van haar moeder was hijzelf misschien wel wat voor Jessi het dichtst bij een vaderfiguur kwam.
En zo gebeurde het dat hij plotseling het gezag had over de blonde tiener.
Tegen selecte vrienden had hij in het verleden wel eens gegrapt dat – als hij dan toch het gezag over een kind zou moeten krijgen – het dan maar beter een bloedmooie meid kon zijn.
Het feit dat hij die grappen destijds had gemaakt, maakte het ongemakkelijk toen hij diezelfde vrienden vertelde dat hij daadwerkelijk de voogdij kreeg over een of andere Jessi.
En tot op de dag van vandaag was het tot op zekere hoogte ongemakkelijk geweest. Ongemakkelijk en onwennig. Zomaar ineens had hij de zeggenschap gekregen over dit meisje. Werd hij geacht voor haar te zorgen en haar financiën te beheren. Haar op te voeden.
Vanzelfsprekend had hij via de geijkte weg de nodige handvatten aangereikt gekregen om het een en ander in goede banen te leiden, maar voor iemand zonder eigen kinderen was het zeker een uitdaging.
Alleen al hoe om te gaan met haar korte spijkerbroekje bezorgde hem hoofdbrekens.
Hij vermoedde dat haar luchtige kledingstijl een manier was om zich af te zetten tegen haar verleden, maar híj was degene die de blikken zag.
De blikken van mannen die met de benen over elkaar zogenaamd genoten van de zee, maar waarvan hij toch wel haast zeker weet dat ze keken naar háár.
De blikken van vrouwen die fnuikend – en misschien ook wel gewoon jaloers – eerst naar het meisje keken en dan naar hem. Verwijtend, alsof hij haar vader was en steken had laten vallen in de opvoeding die geleid hadden tot een tiener die er zo bij liep.
Het was allemaal geen drama. Ze liep er ook niet overdreven bloot bij. Maar hij was zich er wel heel erg van bewust.

Het inchecken op de camping was volledig geautomatiseerd.
Van vroeger herinnerde hij zich dames bij de balie die routes uittekenden op plattegronden en uitleg gaven over de campingwinkel. Maar het inchecken was tegenwoordig niet méér dan het invoeren van een cijfercode bij een slagboom.
De grote hatchback rolde het campingterrein op en hij instrueerde Jessi uit te kijken naar hun kampeerplek.
“Eenentachtig, tweeëntachtig...” zong ze zacht, terwijl ze de genummerde paaltjes van twee duinparkeerplaatsen passeerden.
“Vijfentachtig...”
De raampjes waren opengedraaid en de airco uitgeschakeld.
“Ga je letterlijk ieder nummer opnoemen?” vroeg hij haar.
Ze keek hem neutraal aan en richtte haar blik weer op de duinrand.
“Zevenentachtig, achtentachtig, negenentachtig.”
Ze zei het opzettelijk nog nadrukkelijker dan voorheen.
“Oh! Negentig. En je gelooft het niet, maar eenennegentig is hier ook.”
Ze rolde met haar ogen en keek hem even aan.
Hij schakelde terug naar de eerste versnelling.
“Je hebt weer een lekker humeurtje, mevrouw,” mompelde hij.
“... zesennegentig, zevenennegentig. Als je zo doorgaat, denk ik dat zo meteen iemand in zijn eentje de tent op moet zetten... negenennegentig...”
Hij reageerde niet en keek naar de rug van zijn hand waar het nummer 105 op geschreven stond.
De auto stond nog niet stil, of ze was er al uit gesprongen.

De kampeerplek was gelegen in een duinpan. Ingesloten door helmgras, duindoorn en kamperfoelie.
Ze keken uit over de duincamping en hun plekje was enkel te bereiken middels een klim door de bossages van bijna een halve minuut.
De plek was dubbel zo groot als het grondzeil dat hij uitrolde. De tent zou dus met gemak gaan passen.
Hij zag Jessi haar telefoon uit haar kontzak halen en zoekend om zich heen kijken.
“Waar is de stroom?” vroeg ze.
Hij rolde de tent uit en zette zijn handen in zijn zij.
“Je weet dat we een kampeerplek zonder elektriciteit hebben.”
Ze leek oprecht even in de war.
“Ja, maar voor je telefoon...”
Hij trok zijn t-shirt uit en wierp het opzij.
“Zelfde stroom, Jessi. Het wordt gewoon even wat minder op social media.”
Het meisje liet haar hoofd in haar nek vallen, keek naar de strakblauwe licht en slikte een keer. Ze stopte haar telefoon weg.
“Oké en nu?”

Het opzetten van de tent was hem alleszins meegevallen.
De temperatuur benaderde de dertig graden, maar het leek hen weinig te deren.
Voor het eerst in tijden leken ze warempel goed op elkaar ingespeeld. Als hij de hamer nodig had, stond zij al klaar die aan te geven. Als hij aan haringen dacht, had zij ze al gevonden. En ze leek de stappen voor het opzetten van een tent te begrijpen, ondanks dat ze nog nooit had gekampeerd.
Het was ontzettend warm geweest en al snel had ze haar truitje uitgetrokken. En hoewel alles aan Jessi klein en slank was, was haar beha en wat die ondersteunde dat niet.
Het was een bijna obsceen gezicht. Haar lichaam was nog zo meisjesachtig dat hij zich haast schuldig voelde er naar te kijken, maar haar indrukwekkende borsten maakten duidelijk dat er hier toch wel degelijk heel wat te zien was.
En toegegeven: ze werkte ook nog eens hard.
Hij kon het niet laten om op een onbewaakt ogenblik stiekem te kijken hoe ze door het zand kroop of reikte naar de stapel haringen. Hoe haar machtige borsten en haar beha dansten als ze door haar knieën ging. Het was gewoon gek om te zien. Haar kleine, breekbare lijfje met een paar borsten waarvan je je afvroeg of die haar op den duur geen rugproblemen zouden geven.
“Zorg je dat je niet verbrandt?” vroeg hij.
Hij keek naar de zon die hoog aan de hemel stond. Hij zweette zich een ongeluk.
“Uhuh,” knikte ze.
Haar blanke huid leek al licht rood te kleuren, ondanks haar achteloze antwoord.
“Zal ik je insmeren?” vroeg hij.
Ze richtte zich op en ging met haar hand door haar haar.
“Uh, nee,” antwoordde ze kort.
Hij wierp haar de zonnebrandspray toe en ze smeerde daar waar ze zelf bij kon.
“Sure?” vroeg hij.
Ze schopte een steentje weg.
“Tuurlijk,” antwoordde ze. “t Is toch goed zo?”

Die avond gingen ze eten bij de meest dichtstbijzijnde strandtent.
Het was eigenlijk best gezellig. Jessi maakte een paar gemene, maar goed ontvangen grapjes over de menukaart en hoe hij die vanwege zijn leeftijd niet zou kunnen lezen. En hij maakte de opmerking dat hij over een aantal jaar de kaart misschien niet meer zou kunnen lezen, maar dat zij eerst maar eens moest zorgen in staat te zijn zelfstandig voor avondeten te zorgen. En hoewel het humoristische element van zijn grap minder was, voelde het voor beiden alsof de opmerkingen tegen elkaar konden worden weggestreept.
Het voelde goed.
Ze had een wit topje aangetrokken. Daaronder droeg ze duidelijk een andere beha dan vanmiddag, want deze was rood. Hij kon het niet nalaten er af en toe naar te kijken en enkele keren leek ze zijn blik te volgen, waarna het niet anders kon dan dat ze zag dat hij naar haar borsten keek. Ze reageerde er echter niet op.
De zon ging weldra onder en toen die achter de horizon verdween, dronk Jessi haar eerste biertje.
Of althans, dat beweerde ze.

“Kutzooi,” verzuchtte ze.
Hij opende zijn ogen en zag hoe ze zich opdrukte; haar knieën nog op het luchtbed, haar bovenlichaam omhoog. Ze keek ongemakkelijk en wiebelde met haar schouders.
Het was al warm in de tent. Mogelijk was het later dan hij had gewild, of het was warmer dan hij had gedacht. Ze zuchtte nogmaals en trok een pijnlijk gezichtje.
“Wat is er?” vroeg hij met slaapdronken stem.
“M'n rug hé,” siste ze.
Hij zweeg.
“Verbrand denk ik.”
Hij zweeg nogmaals en keek haar aan met een blik die leek te zeggen: “told you so.”
Ze rolde met haar ogen.
“Kijk niet zo!”
Hij haalde zijn schouders op.
Ze probeerde met haar handen bij haar rug te komen en plofte op haar buik op het luchtbed.
“Het is echt heel erg volgens mij,” jammerde ze.
“Echt héél erg,” herhaalde hij theatraal.
Ze zuchtte geërgerd.
“Echt waar. Het voelt echt niet oké.”
Hij sloeg het hoeslaken weg en ging in kleermakerszit zitten.
“Laat zien dan.”
Ze kroop overeind alsof ze zwaargewond was, keerde hem haar rug toe en stroopte langzaam haar wijde t-shirt omhoog. Langzaam ontblootte ze haar slanke rug, die inderdaad vuurrood was verkleurd, behalve op de plekken waar de zon niet was gekomen.
“Je draagt vandaag een witte beha,” grapte hij.
Ze liet haar shirt los en keek hem vurig aan.
“Serieus? Ga je ook nog grapjes maken?”
Ze wilde hem een por geven, die hij kundig pareerde waarna ze op het luchtbed viel.
“Au au,” jammerde ze overdreven. En hij zag nu pas dat ze geslapen had in een stringetje. Hij zag ineens méér van haar knappe, kleine kontje dan hij ooit eerder had gezien en het voelde vreselijk intiem. Hij wendde geschrokken zijn blik af, maar keek daarna stiekem nog eens.
“Je gaat hier toch niet de hele dag kleinzerig over lopen doen? We hebben nog meer dan genoeg te doen vandaag.”
Ze krabbelde overeind en probeerde zich te vermannen.
“Moet ik je insmeren met after sun?”
Ze keek hem hoopvol aan.
“Wat is dat?”
“Geeft verlichting als je verbrand bent. En het hydrateert.”
“Eh, ja please?” vroeg ze op een toon die leek te suggereren dat hij een oliedomme vraag had gesteld.
Hij rommelde in een van de reistassen en vond de tube die hij zocht.
Toen hij zich weer omkeerde, had Jessi haar slaapshirt uitgetrokken en hem de rug toegekeerd. Ze hield het witte shirt voor haar borst en ging op haar buik liggen. Hij hapte naar adem.
“Zo,” zei ze gemakzuchtig. “Begin maar.”
Hij klikte de tube open.
“Alsjeblieft?” vroeg hij.
Ze negeerde zijn verzoek.
“Hup hup,” hikte ze. “We hebben nog meer dan genoeg te doen vandaag.”
Hij grinnikte en ging over haar benen zitten, een knie aan iedere kant. Hij keek naar de blote rug van het meisje en liet wat van de crème in zijn rechterhand lopen.
Zijn handen gingen over haar rug. Tussen haar schouderbladen en over haar schouders. Hij keek van haar mooie haar naar haar rug naar haar billen die brutaal terugkeken aan weerszijden van haar stringetje.
Als hij haar ergst verbrande huid aanraakte, kreunde ze. En hoewel het duidelijk was dat ze dit deed omdat het pijnlijk was, kon hij de fantasie niet onderdrukken dat het een andere oorzaak had.
Alleen de gedachte vond hij al een schande. Dit meisje was hem toevertrouwd. Haar zorg en opvoeding was zijn verantwoordelijkheid. Maar ze was ook gewoon een knappe tiener. Veel te jong voor hem, maar knap. En was het dan niet gewoon een biologische zekerheid dat er toch ten minste íéts met hem gebeurde?
Zij moest dat toch ook weten? Ook begrijpen? Of was ze werkelijk nog zo naïef dat ze dat niet voor mogelijk zou houden? Ze zou toch ook wel begrijpen dat dit hem, ondanks het leeftijdsverschil, niet onberoerd kon laten? Ze was zestien. Dan ben je toch ook niet meer van gisteren?
Hij smeerde haar rug in en daarna stelde ze voor zijn rug te doen, maar dan met zonnebrandcrème.
“Dit wil je echt niet meemaken!” riep ze.
Hij stemde in en rolde op zijn buik.
Het luchtbed bewoog en hij voelde hoe het meisje over hem heen kroop. Ze voelde haar blote benen langs de zijne. Hij wist niet of ze haar shirt weer had aangetrokken. Toen hij zich omdraaide, had ze het nog voor haar borst gehouden.
Zou het niet raar zijn als ze het had aangetrokken? Met al die after sun nog op haar rug?
Kon het zijn dat de tiener die precies op dat moment begon met het insmeren van zijn rug, nog topless was? Het moest toch haast wel?
Hij draaide zijn hoofd naar opzij en zijn hart sloeg een slag over toen hij haar slaapshirt vlak voor zijn neus zag liggen.
Hij voelde haar kleine handen over zijn rug gaan. Ze deed haar best de crème goed te verspreiden. Als hij toch ogen in zijn achterhoofd had gehad...
De twijfel over of hij er een prikkelend grapje over kon maken ebde weg, kwam weer op en ebde weer weg.
“Van mij mag je zo ook wel de voorkant insmeren,” probeerde hij smalend.
Het bleef stil.
Hij grinnikte ongemakkelijk.
Er volgde geen reactie meer en ze smeerde zijn voorkant ook niet in.
Hij vroeg zich af of hij niet ver over de schreef was gegaan.


Hij kwam het dichtst in de buurt van wat voor haar een vader was.
Hij was zorgzaam, maar dan zonder haar te betuttelen. Probeerde haar op te voeden zonder haar te behandelen als een klein kind. Hij was er als ze van school kwam en als ze wakker werd. Hij was er voor haar, maar was er ook níét als ze wat tijd voor zichzelf nodig had.
Nooit was er iemand in haar leven geweest die méér in de buurt kwam van een vader.
Maar er was méér.
Hij kwam het dichtst in de buurt van wat voor haar een vriend was.
Hij kon naar haar luisteren als ze echt iets kwijt moest. Hij oordeelde niet, tenzij ze daarom vroeg.
Hij kon lachen om haar en soms lachte ze om hem.
Ze konden sneren over en weer, maar eigenlijk was dat juist nog wel met meest grappige aan hun contact. Dat ze een volwassene zo van repliek kon dienen, zonder dat er consequenties aan verbonden waren.
Het gaf haar het gevoel dat ze serieus werd genomen. Dat ze meetelde. Voor het eerst in haar leven.
Het was zo verschrikkelijk belangrijk.
Gezien worden. Meetellen. Een mening hebben die telt. Gevoel hebben dat er toe doet. Humor hebben die goed wordt ontvangen.
Meetellen.
Het was goud waard.
Maar er was méér.
Hoe ga je er mee om als je denkt dat hij ook op een andere manier naar je kijkt?
Dat hij een aandacht voor je lijkt te ontwikkelen die je niet kunt rijmen met de rol van vader. Met de rol van vriend. Met het enorme leeftijdsverschil dat tussen hen ligt?
Het is ook niet hoe jij het contact voor je ziet. Hoe jij had gedacht dat het zich zou ontwikkelen. Hoe jij het graag zou zien.
Maar je merkt, je denkt, je weet, je vermoedt, dat er dingen aan je zijn die voor hem op een andere manier interessant zijn.
Dingen die je pas begrijpt nu je een puber bent.
Dingen die niet horen bij de rol van vader. Dingen die niet horen bij de rol van vriend.
Wat als je hem afstoot?
Wat als je hem iets geeft van wat je denkt dat hij verlangt?
Je hebt zo veel te verliezen.
Achter haar een historie van verwaarlozing en verontachtzaming.
In het heden een realiteit met een man die om haar lijkt te geven.
Is het niet beter om het heden te koesteren?
Is het niet beter om hem tegemoet te komen?
Moest ze zijn verlangen haten, enkel omdat het ongepast was?
Was dat aspect van hun contact zo bepalend dat het al het goede overstemde? Al de waardering, al de zorg, al die keren dat hij een luisterend oor voor haar was, al die keren dat ze stiekem moest lachen om hun gemene opmerkingen?
Ze was er in een paar maanden aan gewend geraakt. Het was hoe ze haar nieuwe leven voor zich zag. Ze wilde het niet meer kwijt.
Kon ze dan niet beter een klein beetje toegeven?
Was ze naïef? Was ze te jong om te overzien wat haar beslissing behelsde?
Daar geloofde ze eigenlijk niets van. Ze had best wel wat vertrouwen in zichzelf.
Misschien was ze wel voor het eerst in haar leven gelukkig?
Zou ze dat vaarwel zeggen, enkel omdat hij haar óók waardeerde op een manier die velen ongepast zouden vinden?
Ze wist dat wat ze nu had, niet op kon geven. Ze kón het niet opgeven.


“Waarom zonnen jullie niet meer topless?”
Het was een vraag waarop hij oprecht het antwoord niet wist, maar die hij pas na anderhalf uur op het strand durfde te stellen.
Jessi wiebelde met haar voeten in het zand. Ze bleef zo veel mogelijk onder de parasol om haar rug niet meer dan noodzakelijk bloot te stellen aan de brandende zon.
“Jullie?” vroeg ze.
“Ja. Jullie. Jullie generatie.”
“Wauw...” antwoordde ze.
Hij schrok. Was zijn vraag te snel na het zonnebrandincidentje van vanmorgen? Hij keek voorzichtig naar het gezicht van het meisje.
Ze droeg geen zonnebril en had haar ogen tot spleetjes geknepen. Haar fraaie, strakke huidje glom van de zonnebrandcrème die ze nu wél had gebruikt. Ze keek niet gepikeerd, maar na te denken.
“Hoezo zou ik dat voor iedereen moeten weten?”
Hij wiebelde synchroon met zijn voeten aan de hare.
“Oké, niet voor iedereen,” vulde hij aan. “Waarom doe jíj het niet? Vroeger was het heel normaal dat meiden zonden zonder topje. Tegenwoordig zie je het haast nooit meer. Wat is voor jou de reden dat je het niet doet?”
Ze zweeg. Haar kleine voeten gingen heen en weer. Ze haalde haar schouders op.
“Misschien kom je iemand tegen die je kent.”
Hij keek naar de brekende golven en daarna naar haar strakke zwarte bikini. Een klein maatje vanwege haar frame, maar een bovenstukje dat met haar borstontwikkeling haast gemaakt leek voor een kind.
“Dan nog is het alleen een big deal als je denkt dat naakt zijn iets geks is.”
Ze spande haar bovenbeenspieren aan.
“Is toch ook wel een beetje zo?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Volgens mij niet. Je bent naakt geboren. Iedereen kleedt zich 's avonds uit. Iedereen doucht naakt. En onder ieders kleren zit een bloot lichaam. Ik zou juist zeggen dat het hartstikke normaal en natuurlijk is.”
Ze glimlachte en ademde uit door haar neus. Haar blik was gericht op haar knieën.
“Ik weet niet. Misschien komt het wel op social media of zo.”
“Foto's bedoel je?”
Ze knikte op een manier die leek te zeggen: natuurlijk bedoel ik dat.
Hij zweeg even en volgde een meeuw die over het zeewater scheerde. Hij twijfelde over hij verder moest gaan. En deed het toen toch.
“Vroeger waren wij naturisten,” zei hij. “Met het gezin, bedoel ik dan. Misschien zelfs nog wel toen ik jouw leeftijd had. Niemand vond het toen gek om naakt rond te lopen. Iedereen deed dat. En dan zie je ook meteen dat niemand perfect is. Het is op een bepaalde manier ontwapenend.”
Jessi trok haar slanke knieën op.
“Ik vind het vooral raar,” zei ze.
Ze lachte verlegen. Iets dat hij haar niet al te vaak had zien doen.
“Het voelde normaal.”
“In jouw tijd waren er geen social media,” wierp ze tegen. “Er was niet eens internet. Waren er eigenlijk wel computers?”
Hij grinnikte en keek naar haar.
“Zeg...”
Ze leek opgelucht dat hij had gelachen. Alsof daarmee de druk even van een beladen onderwerp was.
Hij had het idee dat er nog ruimte was voor enkele opmerkingen.
“Niks voor jou dus?” vroeg hij.
Ze lachte en keek weg. Een blonde lok viel voor haar ogen. Ze streek hem grappig opzij.
“Hmm?” drong hij aan.
Ze wiebelde in het strandzand.
“Fuck, dit is zo weird,” zei ze. “Hoezo vraag je me dit?”
De opmerking bracht hem heel even van zijn stuk. Maar hij herpakte zich.
Hij keek naar opzij en knikte in de richting van een geel bord een eind verderop op het strand. Verder dan waar ze zelf waren gaan liggen.
Het meisje volgde zijn blik.
“Wat?”
Hij lachte naar haar.
“Naaktstrand.”
Ze lachte hinnikend. Puberaal.
“Ja doei!”
Hij haalde zijn wenkbrauwen op.
“Bang? Verlegen? Preuts?”
Ze liet haar slanke benen weer in het warme zand vallen.
“Jij bent raar.”
Hij gaf haar een speelse duw.
“En jij durft niet.”
“Ik ga toch niet naakt op een strand liggen?”
“Why not?”
Ze schudde haar hoofd. Een lichte zweem van ergernis, maar ook een hint van een glimlach.
“Waarom zou ik dat sowieso doen?”
“Gewoon eens iets anders. Het is echt bevrijdend.”
Ze streek de lok andermaal uit haar gezicht.
“Tussen de weirdo's.”
Hij keek theatraal beledigd.
“Ben ik een weirdo?”
“Ja!” antwoordde ze net iets te snel.
Ze zwegen allebei.
Misschien was het maar beter dat hij het liet rusten. Het werd ongemakkelijk en van vrijwilligheid zou niet veel sprake meer zijn als hij haar op een of andere onwaarschijnlijke wijze zou weten over te halen.
Er was weer enkel het geluid van de brekende golven. Van gillende kinderen. Het geroezemoes van mensen.
Voor enkele minuten.
Totdat de stilte weer werd doorbroken.
“Er zijn niet eens veel mensen,” zei Jessi zachtjes.
Hij keek naar haar en zag dat zij in de richting van het naaktgedeelte van het strand keek. Hij zag blote figuurtjes zo groot als een vingerkootje lopen in de verte.
Voor het eerst voelde hij werkelijk opwinding. Sensatie. Alsof er misschien wat te halen was.
“Des te beter toch? Geen pottenkijkers.”
Ze schudde onzeker haar hoofd.
Hij deed alsof hij aanstalten maakte om op te staan.
“Doen?” vroeg hij.
Ze lachte. Wachtte en zweeg.
“Nee, tuurlijk niet,” zei ze toen. Maar de drie seconden die ze had gewacht met antwoorden, maakten dat hij nu niet op wilde geven.
Hij merkte dat hij nu echt opstond.
“Kom!” riep hij.
Als een onwillig schaap deed ze alsof er nooit een mogelijkheid was geweest dat ze er voor zou kiezen mee te gaan.
“Nee!” hinnikte ze.
“Hij griste zijn strandlaken van het zand.”
“Kom!” riep hij nogmaals. “Even maar!”
Ze keek hem aarzelend aan.
“En dan?”
“En dan gaan we weer terug hier liggen.”


Haar hart bonsde zo hard dat ze het gevoel had dat haar hele borstkas bewoog.
Haar bovenbenen voelden verdoofd, alsof ze te lang verstoken waren geweest van zuurstof. Haar knieën knikten en ze merkte dat haar handen begonnen te trillen. Ze keek naar haar voeten die door het zand sjokten. Ze keek naar haar handen.
Shit. Ze kon zelfs zíén dat ze trilde.
Floris liep anderhalve pas voor haar.
Het voelde afschuwelijk spannend, maar ook afschuwelijk. Alsof ze iets ging doen waar ze helemaal geen zin in had. Maar het was méér dan dat. Het was niet enkel dat ze geen zín had. Het was ook niet oké.
En toch deed ze het.
Was het omdat hij het wilde? Wilde ze hem zó graag tevreden houden?
Of was het omdat dit op een vreemde manier goed was voor haar gevoel van eigenwaarde? Was dit ten slotte niet een hele volwassen beslissing?
Maar als ze er zelf voor koos, en als ze er achter stond, waarom leek haar hele lichaam dan tegen te sputteren bij iedere stap?

Ze passeerden het gele bord.
Hij praatte tegen haar. Het klonk enthousiast. Maar de woorden gingen langs haar heen. Haar gezichtsveld vernauwde. Een zwarte tunnel met aan het uiteinde het geel van het strand. Ze hapte naar adem en dacht even dat ze om zou vallen.
Maar ze viel niet en de tunnel leek langzaam te verdwijnen. Haar gezichtsveld herstelde zich en plotseling liep ze een heel eind verder op het strand.
Een man sjokte voorbij. Hij was zeker tien jaar ouder dan Floris. Zijn buik stond indrukwekkend bol en zonder op of om te kijken, sjokte hij richting de zee.
Het stelde haar op een bepaalde manier gerust dat de man geen aandacht voor haar leek te hebben. Misschien klopte het wel en was naakt hier inderdaad niet zo beladen als dat het voor haar was.
Ze keek schichtig om zich heen.
Zag ze bekenden? Klasgenoten? Vrienden of vriendinnen?
Natuurlijk zag ze die niet. Wie is er nu zo knettergek om naar een naaktstrand te gaan? En al wás er iemand die ze kende, was het dan voor diegene niet net zo goed ongemakkelijk?
Maar wat als iemand die ze kende uitgerekend hier een strandwandeling aan het maken was? Wat als die haar zag? Wat als... wat als...
Haar hoofd tolde en Floris rolde zijn strandlaken uit. In een straal van zo'n twintig meter was er niemand om hen heen.
Het breken van de golven begon weer tot haar door te dringen. Net als de stem van haar voogd.
“Klaar?” zie hij vrolijk en speels. “Alles oké?”
Twijfels tolden door haar hoofd, smolten samen tot excuses om het wel te doen en om het niet te doen.
Maar was er eigenlijk nog wel een weg terug? Hoe gênant zou het zijn om nu weer weg te lopen. Teruglopen zou het meest laffe en kinderachtige zijn dat ze kon bedenken. Ze kon niet anders dan doorgaan.
Ze perste er een glimlach uit.
De twijfels rolden over elkaar heen als de golven in de branding.
Dit is fout. Dit is stoer. Het is een overwinning op jezelf als je dit achter de rug hebt. Hij wil je gewoon naakt zien. Dit is onschuldig. Naaktheid is normaal. Als dit normaal is, waarom voelt het dan niet zo? Waarom betalen mannen dan voor naaktheid? Het is gestoord. Het is volkomen normaal. Er zit daar zelfs een gezinnetje. En daar. Dit zijn gewone mensen. Kijken ze naar me? Keek die man? Kijkt Floris?
Dit is zo verschrikkelijk spannend.


Haar ogen gingen zo vluchtig heen en weer dat hij even dacht dat ze van haar stokje zou gaan.
Ze stond daar onhandig met haar strandlaken in haar handen. Als hij goed keek, zag hij dat ze stond te trillen op haar lange puberbenen.
Wat deed hij haar aan zeg? Dít was niet de bedoeling. Hij was haar toch zeker niet aan het dwingen? Hij had het speels willen brengen, maar vroeg zich af of daar nu nog wel sprake van was.
“Alles oké?” vroeg hij, en hij gaf haar een amicale por.
Ze glimlachte moeizaam. Nog een duwtje.
De glimlach brak iets meer door.
Moest hij voorstellen om terug te lopen? Misschien was dat beter. Maar hoe vreemd zou het zijn. En hoe ongemakkelijk ook, als ze niet zou hebben ervaren dat je inderdaad op een luchtige manier met naaktheid om kan gaan. Nu teruggaan, zou het allemaal enorm ongemakkelijk en ongepast maken. Het moest nu wel een vervolg krijgen.
“Doe je je kleren uit?” vroeg hij.
Een vraag die hij tot voor kort niet voor mogelijk had gehouden.
Ze glimlachte schaapachtig, alsof zijn vraag niet helemaal tot haar doordrong.
Hij knoopte zijn zwembroek los.
“Aarde aan Jessi. Aarde aan Jessi!”
De verbinding leek weer hersteld te worden. Ze knikte vluchtig. Maakte even oogcontact. Ze glimlachte.
“Iedereen doet het hier,” zei hij. “Het is eigenlijk gekker om hier in bikini te staan.”
Het was een opmerking die haar iets van vertrouwen leek te geven.
Hij hield even in.
“Is eh...” ze slikte. “Kan alleen topless ook?”
Hij haalde zijn schouders op.
“Kan,” zei hij. “Wel een beetje gek. Kun je wel opmerkingen over krijgen. Maar je moet je er goed bij voelen.”
Ze glimlachte dankbaar, maar het leek weinig gemeend.
Ze keek naar links en naar rechts, maar dan heel ver weg. Alsof ze door haar blik op oneindig te zetten onzichtbaar werd. Haar handen gingen achter haar rug. Hij ging met zijn duimen onder het elastiek van zijn zwembroek.
Ze keek hem even aan. Ze giechelde zenuwachtig en bloosde door het ongecontroleerde geluid dat ze produceerde.
“Tegelijk?” vroeg hij.
Ze knikte onhandig.
“Eén... twee... drie!”

Hij liet zijn broek zakken tot halverwege zijn bovenbenen. Jessi wachtte nog een seconde langer. Alsof ze zeker wilde weten dat het niet één grote grap was geweest. Maar toen zijn broek naar beneden ging en hij de zomerwarmte rond zijn penis voelde, was er ook voor haar geen weg meer terug.
Ze trok de knoop tussen haar schouderbladen los. De driehoekige pads van haar bikini kwamen iets naar voren en stuntelig trok ze het bovenstukje over haar hoofd uit.
Haar indrukwekkende borsten stuiterden tevoorschijn. Twee machtige, blanke, druppelvormige, maar uitzonderlijk stevige, tienerborsten dansten op en neer. Ze leken ondanks hun volle vorm de zwaartekracht op haast bovennatuurlijke wijze te trotseren.
Waar haar bovenstukje had gezeten, waren haar jonge borsten witter dan de rest van haar huid. Haar prachtige tepelhoven waren lichtroze en haast in de zelfde kleur als de borsten die ze tooiden. Haar tepels aanlokkelijk en net iets donkerder roze.
Hij kon zijn ogen er niet van af houden.
“Ahum...” kuchte ze gespeeld.
Hij keek haar geschrokken aan.
“Ik dacht dat het allemaal heel normaal was en dat mensen niet keken, maar dit is wel een beetje awkward...” zei ze. Ze maakte met haar handen een prop van haar bovenstukje.
Hij vermande zich.
“Wat? Hoezo?”
Zijn zwembroek gleed naar zijn enkels, waarna hij er uit stapte. Hij zag dat ze bewust niet keek naar hetgeen ze nog nooit gezien had. Ze leunde van het ene been op het andere.
“Oké, dit is echt vét ongemakkelijk,” zei ze meisjesachtig.
Hij schudde zijn hoofd.
“Valt wel mee toch?”
Spottend schudde ze van nee.
Hij wroette met zijn rechtervoet in het zand.
“Als er al iets ongemakkelijk is, dan is het dat je niet naakt bent op een naaktstrand.”
Ze keek hem aan en leek bijna beledigd.
“Serieus gast, doe effe rustig ja?”
Hij voelde de spanning opbouwen in zijn onderbuik. En op dit punt interesseerde het hem nog maar weinig als ze zich ongemakkelijk of opgejaagd voelde. Het maakte het voor haar enkel nog gênanter dan het al was.
“Durf je het wel dan?” vroeg hij.
Ze keek hem scheef en bozig aan. Meer oprecht dan gespeeld.
Haar vingers gingen achter haar bikinibroekje en wiebelig schoof ze het naar beneden.
Ze verloor bijna haar evenwicht alvorens ze het broekje bij de prop van het bovenstukje stak.
Direct dook ze op haar strandlaken.
En daar lag ze voor hem. Haar naakte tienerlichaam op het strand.
Ze had haar benen gekruist en deed haar best om zo veel als maar kon haar handen nonchalant voor haar kruisje te houden. Het was echter onmogelijk om helemaal te voorkomen dat hij af en toe een vluchtige glimp van haar kale spleetje opving.
Haar heerlijke borsten kon ze des te minder bedekken en hij inspecteerde ze zo uitvoerig als hij maar kon.
Het duurde al met al zo'n dertig seconden. Toen veerde ze op.
“Zwemmen?” gilde ze. En ze zette het op een lopen.


Ze was veel sneller dan hij. Dat had ze ook verwacht, maar het was fijn om het bevestigd te zien.
Ze sprintte zo snel als ze kon richting de kustlijn.
Het water zou te koud zijn en de kwallen die ze onderweg moest ontwijken, beloofden ook weinig goeds. Maar in het water zou ten minste niemand haar kunnen zien.
Ze zou zo lang mogelijk in de zee blijven. Tot ze weer terug zouden gaan naar het textielstrand. Het was haar manier om al valsspelend het naaktstrand te overleven.

Zij was het eerst bij het water. Ze negeerde de ijzige kou. Dat was niet zo lastig, gezien de verzengende warmte. Een duik. Onder water. En enkel nog haar hoofd was te zien.
Probleem opgelost.

Het volgende ogenblik dook Floris naast haar in de zee.
Hij ging kopje onder en kwam enkele meters verder weer boven.
Opnieuw dook hij. En was hij verdwenen.
Vlak naast haar dook hij weer op. Zijn arm ging rond haar middel. Hij tilde haar van de bodem en liet hen beide vallen. Ze kneep haar neus dicht en hield haar adem in. Samen gingen ze kopje onder.
Hij liet haar los en ze schoot weer naar boven. Ze lachte en keek om zich heen, maar zag hem niet. De speelsheid van zijn gedrag had haar verrast.
Haar grote borsten glommen in het zonlicht en trilden onder haar gelach.
Plots schoot hij weer door het wateroppervlak. Ze gilde en lachte luidkeels.
Zijn grote arm greep haar andermaal rond haar middel, vlak onder haar borsten. Ze rustten op zijn onderarm, terwijl hij haar opnieuw meetrok onder water. Ze kon haar neus niet eens meer dichthouden.
Hij hield haar wat langer vast. Haar naakte rug tegen zijn naakte buik. Ze trappelde met haar benen. Een hand ging erlangs. En ze ontsnapte weer. Kwam weer boven.
Ze tuurde over het wateroppervlak, maar zag niets. Ze lachte gespannen.
En toen voelde ze een hand rond haar slanke kuit. De hand trok haar onderuit en ze viel achterover.
Ze verdween onderwater en voelde dat ze met haar rug de bodem raakte. Ze voelde hoe zijn naakte lichaam op het hare landde. Zijn borstkas plette haar borsten. Hij pakte haar breekbare pols en trok haar omhoog. Een hand raakte haar linkerborst. Ze schrok er even van, maar direct werd haar andere been gehaakt en gleed ze weer weg.
Ze hapte naar adem. Een hand over haar navel. Een andere hand op haar bil. Een hand die haar tegen hem aan duwde.
Plotseling een kietelende hand in haar zij.
Ze gierde van het lachen, trapte met haar benen. Haar rug tegen zijn borst.
Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze was gevangen. Zijn linkerwang tegen haar rechter.
Ze pakte zijn veel te sterke armen vast en probeerde zich te bevrijden. Zijn armen kropen omhoog en duwden haar grote borsten samen. Hij tilde haar uit het water.
Ze voelde dat hij naar haar borsten keek. Hij bleef haar boven water houden. En hij bleef kijken. Het was even ongemakkelijk. En daarna duwde hij haar weer kopje onder. Hij bleef zelf staan.
Met haar billen stuiterde ze op de zandbodem. Ze voelde iets hards tegen haar wang dat geen knie of hand was.
Haar ontsnappingsroute was onder zijn gespreide benen door.
Ze merkte dat ze buiten adem raakte. Maar niet vanwege het stoeien. Ze had een uitstekende conditie.
Ze merkte dat haar ademhaling zwaarder werd. Het was een soort zuchten geworden.
Ze probeerde weg te rennen door het water, maar hij was sneller.
Hij pakte haar bij haar onderarm. Trok haar terug. Haar borsten drukten tegen zijn borstkas. Hij legde zijn hand op haar onderrug. Iets klemde tussen de onderkant van haar ribbenkast en zijn onderbuik.
Zijn handen hielden haar polsen vast. Dat wat klemde, kon geen hand zijn. Er was eigenlijk maar één mogelijkheid.
Haar hart racete. Haar ademhaling werd wild en onregelmatig.
Ze probeerde afstand te creëren, maar was niet heel succesvol.
Hij tolde haar rond haar as en klemde haar weer tegen hem aan. Haar schouderbladen tegen zijn borstkas. Haar voeten raakten de boden niet meer. Hij kon haar borsten zien. Ze hoorde zijn ademhaling in haar oor. Die was net als de hare. Diep. Hoorbaar. Zuchtend.
Haar benen gingen rustig op en neer. Hij omklemde haar innig.
Haar warme rug tegen zijn warme borst. Haar warme borsten op zijn bovenarmen.
Ze voelde iets langs haar bilspleet gaan. Langzaam naar voren.
Ze schrok en verstijfde. Maar ze bleef hangen in zijn armen. Haar benen bleven langzaam watertrappelen.
Het ging naar haar haar spleetje. Ze voelde haar borstkas bonzen.
Hij draaide hen rond zodat ze richting het strand keken. Ze dobberden rustig in de zee. Het moet er vredig uit hebben gezien.
Hun ademhaling was dat allerminst.
Ze voelde iets hards en warms langs haar schaamlippen gaan.
Het was niet invasief. Het was niet opdringerig. Het was heel rustig en vanzelfsprekend. Alsof dat ding daar nu eenmaal hing en niemand er aanstoot aan nam dat het toevallig zijn geslachtsdeel was dat haar spleetje raakte. Het was groot. Indrukwekkend. Hard ook.
Er was geen goed of fout in haar hoofd. Ze dacht eigenlijk nergens aan. Ze hing in zijn grote armen. En weerloos als ze was, onderging ze de zijdezachte, glijdende aanrakingen van wat niets anders kon zijn dan de erectie van haar voogd tussen haar benen.
Voor het eerst reageerde ze niet stekelig. Liet ze haar schild zakken. Geen gemene sneer. Geen vuile opmerking.
Ze sidderde.
Hij gleed langs haar zijdezachte lippen.
Ja, Floris. Daar kun je naar binnen.
Hij zou het toch niet in zijn hoofd halen?
Zijn warme, glijdende eikel precies daar waar hij enkel zou hoeven stoten.
Maar hij stootte niet. Hij gleed langzaam heen en weer. Ze dobberden op het water. Kijkend naar het strand. Genietend van de zon.
Af en toe verstijfde zij als ze meende dat hij pardoes in haar zou glijden, maar niets was minder waar. En eigenlijk wist ze ook helemaal niet of dat zo makkelijk ging.
Ze hijgden synchroon. Haast in hetzelfde tempo. Maar hij zij niets, en zij zei niets.
Alsof het, door niet te spreken, eigenlijk niet gebeurde. Alsof ze dan de meest gestoorde dingen konden doen, zonder de consequenties onder ogen te hoeven zien.
Het voelde zo vreselijk fout. Zo vreselijk stout.
En tegelijk voelde het als een dikke middelvinger richting haar verleden.
Ik doe nu wat ik wil. En als ik er voor kies om iets te doen dat iedereen afkeurt, dan is dat mijn keuze.
Hij hijgde in haar oor.
Ze giechelde ongemakkelijk. Bijna onhoorbaar.
Ook hij grinnikte, bijna zonder geluid.
Ze waren als twee onzekere pubers. Zij onzeker door al het nieuwe. Hij onzeker doordat wat hij deed zo ontzettend fout was.
Vonden ze het lekker, die zomermiddag in het water?
Hij in ieder geval. Zij waarschijnlijk ook.
Geen van beiden dacht daar op dat moment echt over na. Maar het feit dat de erectie van de man minstens dertig minuten op het ritme van de golven langs het tienersneetje gleed, sprak boekdelen.