Voetbalmam

De voetbalmam – maandagnacht

Er is iemand in mijn kamer. Ik voel het. Hier in de catacomben van dit Luxemburgse sportcomplex zie je geen hand voor ogen. Er zijn geen ramen, er is geen verlichting op de gang. Maar ik weet het zeker. Ik droom niet. Er loopt onmiskenbaar iemand op mijn bed af. Heel lichtvoetig, heel voorzichtig. Zeker niet de tred van een man. Ik voel me daarom niet gelijk gealarmeerd. Eerder nieuwsgierig. Heeft een van de voetbalmeiden zich vergist? Een fout maak je makkelijk in deze tijdens de nacht geheel verduisterde gangen.

Het bedlampje is dichtbij. Ik kan het zo aanknippen. Maar om de een of andere reden doe ik het niet. Ik adem rustig in en uit, alsof ik diep in slaap ben. Ik hoor de indringster dichterbij komen, stapje voor stapje. Dan staat ze naast me. Ik hoor haar adem nu ook. En ik ruik haar. Fris, schoon, meisjesachtig. Het moet een van de meiden van het elftal zijn, dat kan niet anders. Ze blijft op haar plaats, minutenlang. Wat doet ze hier in hemelsnaam?

De voetbalmeid – maandagnacht

Het zweet breekt me uit. Wat heb ik gedaan? Ik heb haar al zo lang op het oog, onze voetbalmam van het elftal. Helemaal terug toen ik als vroege puber merkte dat ik seksuele gevoelens kreeg. Voor vrouwen. Voor HAAR. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik keek stiekem naar haar. Ik fantaseerde hoe het zou zijn om haar huid te strelen, met mijn hand door dat prachtige, bruine haar te gaan, die volle zachte mond te kussen. Het was mijn geheim, jarenlang. En nu zijn we hier op trainingskamp in Luxemburg, en ze is mee als begeleidster. Het is een warme zomernacht, en mijn hoofd suist van de geiligheid. In bed heb ik mezelf aangeraakt en gevingerd, maar er kwam maar geen verlossing. Ik ben in het aardedonker door de gang geslopen. Naar haar kamer. Ik heb geen idee wat ik hier denk te doen. Maar er is geen weg terug. Als ze nu wakker wordt en het licht aanknipt, ben ik erbij. Ik moet in dat geval een smoesje verzinnen. Dat ik verdwaald ben in dit grote, vreemde complex. Zoiets. Maar nog beter maak ik dat ik nu wegkom. Heel voorzichtig stap ik achteruit, voet voor voet. Ik bereik de deur en ben eruit. Pfoe!

De voetbalmam – dinsdagnacht

Ik heb nog lang over gisterennacht nagedacht. Gelijk nadat ze fluisterstil de kamer had verlaten. Wie was het eigenlijk? Madelon, onze lange, slanke keepster misschien? Lijkt me echt wat voor haar om zich te vergissen. Of was het Evelien met haar eeuwige blonde paardenstaart, samen met mijn dochter de absolute ster uit de voorhoede? Of misschien toch Kellie, met haar golvende rode haar een opvallende, én betrouwbare verdedigster?

Hoe dan ook, niemand heeft er iets over gezegd tijdens het ontbijt. Ik heb ze één voor één bekeken - het hele elftal – en bij niemand heb ik een teken van herkenning gezien, niets van schaamte of zich betrapt voelen. Ik hield mezelf voor dat ik me het toch verbeeld had.

Maar nu is het weer diep in de nacht. En ik hoor heel zacht, maar onmiskenbaar mijn deur opengaan. Ze is terug. Het ritueel van voorzichtig richting mijn bed schuifelen herhaalt zich. Dan hoor ik haar dichtbij. Ze staat naast me.

Het is broeierig in deze niet-geventileerde kamer. Ik lig naakt op het bed, alleen mijn benen bedekt door een dun laken. Ik kan niet eens het licht aanknippen nu, dan sta ik voor schut. Dus ik blijf stilliggen, wat overdreven ademend door mijn neus. Ze zal denken ik dat ik diep in dromenland ben.

Ze komt dichterbij, alsof ze zich naar me vooroverbuigt. Ik ruik haar, voel haar adem. Dan sluit een zachte mond zich om mijn lippen.

De voetbalmeid – dinsdagnacht

Ze lijkt me echt vast in slaap. Dus ik doe iets wat ik al jaren het allerliefste wil doen. Ik kus haar. Heel zachtjes, heel voorzichtig. Mijn lippen op haar lippen. Haar mond is warm en vochtig. Ze smaakt naar rood fruit. Ik weet dat ik veel te ver ga, maar ze geeft nog steeds geen teken van leven. Als ze nu wakker wordt ren ik zo hard mogelijk weg, echt wel. Hopelijk bots ik nergens tegenop. Ik breng het puntje van mijn tong heel zachtjes naar binnen, millimeter voor millimeter. Ik vind haar tong, maak er contact mee. OMG, ik ben aan het zoenen. Met HAAR! Verbeeld ik het me nu, of beweegt haar tong zelfs mee met die van mij? Het lijkt er echt op. Misschien heeft ze wel een hete droom over haar man. Maar die is veilig thuis, ver weg. En ja hoor, ik zweer het, ze tongt terug. Eerst ingehouden. Dan steeds wellustiger. Onze monden versmelten minutenlang in een geile, broeierige, kronkelende omstrengeling. Alsof we zwaar aan het vrijen zijn. Ik voel haar adem versnellen. Dat moet me nogal een droom zijn. Dan kom ik bij zinnen. Écht, wat ben ik hier aan het doen? Ik lijk wel gestoord. Abrupt trek ik me terug. Ik loop de kamer op de tast uit, veel sneller dan gisteren. Ze wordt toch niet wakker.

De voetbalmam – woensdagnacht

Sjezus, wat dacht ik vorige nacht? Het is één, op zich al dubieus ding om te doen alsof je slaapt. Maar gewoon die kussen beantwoorden, om uiteindelijk als een sloerie te liggen tongen met een van de voetbalmeiden: ik heb geen idee waarom ik het zover liet komen. Ik vond het verre van onprettig, moet ik tot mijn diepe schaamte toegeven. Ik ben absoluut niet lesbisch, maar net als veel van mijn seksegenoten heb ik heus wel eens gefantaseerd over hoe het zou zijn om te vrijen met een vrouw. Eens een keer niet de nadruk op die piemel. Eens een keer niet al dat plichtmatige voorspel, alleen maar bedoeld om tot penetratie te komen. Voor de verandering eens een zachte huid, ronde borsten, slanke benen. Zo nu en dan vroeg ik me af hoe het zou zijn, een soort van verboden, stoute dagdroom.

En nu heb ik de hele dag met een wat broeierig gevoel rondgelopen. Ik heb de meiden geprobeerd indringend te analyseren. Wie is het toch geweest? Misschien Jacky, onze watervlugge linkshalf, het blonde haar bijna altijd opgestoken? Of is het Renée, onze kleine, donkerharige middenvoor? Het zal toch niet Esmeralda zijn, met haar half-Indonesische trekken een van de mooiste meiden van het elftal?

Ik heb nog steeds geen clou. Maar ik weet wel dat ik al urenlang wakker lig deze woensdagnacht, me afvragend of mijn geheimzinnige bezoekster misschien weer terugkomt. Het is deze keer al wat later. Maar verdomd, de deur gaat zachtjes open. Minder voorzichtig dan eerst, blijkbaar zekerder van haar zaak, loopt ze recht op me af. Zonder veel omhaal begint ze opnieuw te kussen, eerst nog verkennend, maar dan zelfs vuriger dan vorige nacht, dwingend, geil, door mijn hele mond bewegend. En ik doe weer mee aan het tongen, in mijn blijkbaar overtuigende act van diep slapende, wellustige droomster.

Plotseling trekt ze zich terug. Dan is het alsof er een stroomstoot door mijn lichaam schiet. Haar mond heeft mijn tepel gevonden.

De voetbalmeid – woensdagnacht

Ik heb haast geen remmen meer, kan niet meer helder nadenken. Alsof geil tongen met mijn diep geheime seksfascinatie al niet genoeg was, vind ik blijkbaar dat het nog gekker kan. Ik heb de tepels van haar rechterborst gevonden. Ik zuig erop, laat mijn tong eromheen draaien, bijt er zachtjes in. Allemaal dingen die ik op Internet vaak genoeg heb gezien, maar waarvan ik mijn wildste fantasieën niet had durven denken dat ik het ooit echt zou doen. En dan nog wel met HAAR! En geloof het of niet, het laat haar niet onberoerd. Slaap maar lekker diep door voetbalmam, maar ik vertel je één ding: haar tepels worden kei- en keihard. En niet alleen de tepel in mijn mond. Met mijn hand heb ik haar andere borst gevonden. Ik streel haar zachte huid, voel aan de ronding van haar kleine cup, vind haar tepel tussen mijn duim en vingers. Met elk kneepje dat ik geef, lijkt de tepel wel harder te worden. Haar ademhaling versnelt, ze zucht. Ik lik en ik knijp door. Met mijn linkerhand ga ik mijn eigen slipje in. Dit is echt te spannend, mijn onderlijf staat in brand. Hier moet ik wat aan doen. Ik ben kleddernat, mijn kittelaar staat overeind. Daar zit ik dan gehurkt, met mijn voetbalkleren aan, inclusief mijn kniekousen. Mijn rechterhand op haar borst, mijn mond op haar tepel, mijn hand in mijn slipje. Ik hoef mijn vingers maar een paar keer heen en weer te halen. Mijn kittelaar springt heen en weer onder mijn middenvinger. Dan kom ik al klaar, rillend. Ik probeer geen geluid te maken, maar iets van een gesmoorde kreet ontsnapt me toch. Ik weet niet hoe snel ik de kamer uit moet komen, met trillende benen. Hopelijk heeft onze voetbalmam me niet door morgen.

De voetbalmam - donderdagnacht

Hoe heb ik het zover laten komen? Ik werd gewoon heet van wat die meid deed, ik kan het niet ontkennen. Elk zachte beetje, elk kneepje in mijn tepels stuurde elektrische schokken naar mijn onderlijf. En ik liet haar gewoon begaan, alsof ik verlamd was. God weet wat er was gebeurd als ze was doorgegaan. Maar ze was zichzelf aan het vingeren, ik kon het horen aan het schurende geluid in haar slipje. En ze kwam verdomme nog klaar ook, het geile loeder. Dat was niet mis te verstaan. Daarna was ze opeens weg. Ik schaam me niet om te zeggen dat ik daarna de hand aan mezelf heb geslagen. Dat kostte me weinig moeite, ik was zo opgewonden als het maar kan. Wat ontzettend fout, wat bizar. Maar ook, wat knetterspannend.

Vandaag heb ik mijn uiterste best gedaan om mijn bezoekster te ontmaskeren. Maar niemand geeft een krimp. Evelien stond op het veld gezellig te praten met mijn dochter, met hun bijna identieke bouw en blonde paardenstaarten meer dan eens aangezien voor zusjes. Ik voegde me in het gesprek, maar Evelien vertoonde geen teken van ongemakkelijkheid. Tijdens de lunch ging ik zitten bij onze twee middenvelders: Laura, met haar lange bruine haar en Kirsten, die mooi gespierde rots in de branding. Niets. Geen heimelijke blikken, geen blosjes. Geen enkel teken dat één van hen de schuldige is.

En nu is het is alweer donderdagnacht. Nog twee nachten te gaan, en dan is het hier alweer afgelopen. Ik doe geen oog dicht, ik weet nu bijna zeker dat mijn voetbalmeid – wie het ook is – me weer komt bezoeken. En ja hoor, het zal rond kwart over twee zijn als ik de deur hoor piepen. Zonder veel omhaal gaat ze weer bij mij aan de slag, er nu blijkbaar rotsvast van overtuigd dat ik een vaste slaapster ben. We tongen opnieuw intens, misschien wel 10 minuten lang. Dan komen mijn borsten opnieuw volop aan de beurt. De stroomstoten schieten harder door mijn lijf dan ooit. Ik moet me inhouden om niet openlijk te kreunen. Maar niets heeft me erop voorbereid dat haar hand bij mij onder de lakens beweegt, recht op mijn slipje af. Toch doet ze het. Doelgericht. Ik voel haar hand over mijn slipje wrijven, heen en weer. Ik kan er niets aan doen, het is zo heerlijk, zo spannend. Ik voel mijn kittelaar opveren onder haar vingers. Verdorie, dat moet zij toch ook merken? En het wordt gekker. Ze weet twee vingers van opzij in mijn slipje te schuiven, ze vindt mijn opening. Ze gaat bij me naar binnen. Oh jezus, ik ben ondertussen kletsnat daar. Dat moet ze toch ook door hebben? Ze kan verschrikkelijk goed vingeren, met twee vingers steeds dieper in me ronddraaiend en haar duim boven op mijn zwaar opgezwollen kittelaar. Dit kan niet waar zijn, ik ga klaarkomen.

De voetbalmeid – donderdagnacht

Ik wist gewoon dat ik dit kon doen. Zo vast als zij slaapt, ze merkt het gewoon niet. Ik flik dingen die ik nog nooit bij iemand gedaan heb. Ik heb er vaak van gedroomd, wild over gefantaseerd. Maar dat ik het hier echt aan het doen zou zijn, gehurkt naast het bed in mijn voetbalkloffie, op mijn kousen, een keiharde tepel in mijn mond, een nog veel hardere kittelaar van haar tegen mijn duim, mijn andere hand in mijn eigen slipje. Dat ik het hier echt doe. Met HAAR! Het is gewoon te veel. Ik voel mijn orgasme aan komen. Dan merk ik dat zij er ook tegenaan zit. Het is duidelijk. Haar onderlichaam kronkelt wellustig, ze duwt zich tegen mijn hand aan. Ik voel haar kittelaar onder mijn duim heen en weer gaan. Ze zucht, diep en onmiskenbaar. Dan kreunt ze, met die lage, zwoele stem van haar die ik maar al te goed ken. Ze schokt. Ze komt gewoon klaar, ongelogen. Van schrik trek ik mijn eigen hand uit mijn slipje. Als ze hier niet wakker van wordt, dan weet ik het niet meer. Wegwezen moet ik, en snel ook. Het is een wonder dat ik mijn kop niet ergens tegen stoot, zo hard loop ik de kamer uit.

De voetbalmam – vrijdagnacht

Allemensen. Wie van de voetbalmeiden het ook is, het moet haar vandaag gewoon opgevallen zijn dat ik er verward bij loop. En misschien ook wel beschaamd. Ik heb me als een wellustig, lesbisch wijf laten vingeren tot ik klaarkwam door een van hen. Stuk voor stuk 30 jaar jonger dan ik. Maar wie o wie? Ik heb de laatste twee ‘verdachten’ vandaag afgelopen. Mooie, klassieke Paula, die zo geaffecteerd is dat iedereen vindt dat ze eigenlijk op hockey had moeten gaan. En dan is er nog blonde Esther, afgetraind en gespierd, voorzien van borsten die menig broer – en vader – aan de zijlijn al heeft afgeleid. Ze praten vrolijk en ongedwongen met me, opnieuw geen spoortje van gêne of verlegenheid. Geen enkel teken, niks. Met al mijn speurzin, en de empathie waar ik altijd zo trots op ben geweest, heb ik nog steeds geen flauw idee welke voetbalmeid hier achter zit. Het is een verbijsterend raadsel.

Ondertussen is het vrijdagnacht. De laatste nacht. Morgenochtend rijden we terug naar Nederland. Ze komt me op zeker nog één keer bezoeken. Ik weet niet wat ik denk, wat ik van plan ben, wat ik verwacht dat er gebeurt. Waarom heb ik mijn sexy stringetje aangetrokken? Waarom lig ik naakt op bed, boven op de lakens? Waarom dit gekmakende gevoel van opwinding? De tijd verstrijkt, terwijl ik wacht en wacht. Het duurt lang. Komt ze wel deze keer? Ik kijk op mijn horloge, de enige, minieme bron van licht in deze totaal verduisterde kamer. Het is kwart over drie. Het is wat ze het Uur van de Wolf noemen. Tussen drie en vier ’s nachts sterven de meeste mensen, worden de meest baby’s geboren, gebeuren de meest verbijsterende dingen. En nu, tijdens het Uur van de Wolf komt ze eindelijk binnen. Zonder aarzelen, recht op me af. Ze staat naast me, buigt zich voorover. Haar mond sluit ze om de mijne.

Dan knapt er iets bij me. Het kan me niet meer schelen. Ik pak haar vast, trek haar bovenop me. Ze slaakt een gedempte kreet. Van wie is die stem? Ik weet het niet zeker. Maar nu ligt ze op me, zwaar tongzoenend. Ze heeft opgestoken haar, maar dat hebben bijna alle voetbalmeiden in het elftal. Ik pak haar bij haar billen. Ze heeft verdorie alleen een minuscuul, kanten stringetje aan, net als ik. Alsof ze ook iets speciaals verwachtte van deze allerlaatste nacht. We kussen en tongen, wild en ongeremd, zoals ik nog nooit in mijn leven met iemand heb gedaan. Ze heeft een optimaal getraind lijf, zoals alle meiden van de selectie. Gespierde dijen, een sterke rug, bolle billen. Haar handen gaan door mijn haar, terwijl ze me nog dieper tongt. Ik heb mijn handen op haar billen. Ze stoot haar onderlijf tegen me aan. Onze kanten slipjes schuren tegen elkaar.

Dit is het geilste wat ik ooit heb meegemaakt. Lesbische anonieme seks, met een van de voetbalmeiden, in de perfecte duisternis van een broeierige kamer. We kunnen elkaar niet zien, alleen maar voelen. En dat doen we dan ook. Overal. Ik weet eigenlijk niet goed hoe je lesbisch vrijt. Nooit gedaan. Maar in mijn heetste dromen gaat het er niet zo heftig aan toe als dit. Ze is rechtop gaan zitten, bovenop me. Ik voel dat ze boven me uittorent. Haar kleine borsten voelen jong en hard aan. Het is het soort perfecte borsten dat ik vroeger ook had. Ik kneed ze stevig, haar tepels staan keihard overeind. Ik pak haar weer bij haar billen, ze schuift haar onderlijf over me heen en weer, rechtop zittend – alsof ze een pony berijdt. Dan draai ze zich om. Ik weet wat ze gaat doen. Ik dacht aan hetzelfde. We belanden in de 69-positie. Zelden of nooit met mijn man gedaan, nu hier alsof het niks is met een willekeurige voetbalmeid. We wurmen elkaar slipjes uit. Die van haar blijft om een van haar enkels hangen. We beffen elkaar als dol geworden beesten. Haar stijve kittelaar wipt op en neer onder mijn tong. Ze doet hetzelfde bij mij, ik word bijna gek van haar warme, dwingende mond. We vrijen een eeuwigheid door in diezelfde positie, zwijgend, hijgend, zwetend. Mijn handen om haar perfecte, ronde billen, mijn tong diep in haar. Ik duw mijn natte wijsvinger heel voorzichtig tegen haar kontgaatje, en ik merk dat dit een trekker bij haar overhaalt. Ze wordt wild en ongecontroleerd, in sneltreinvaart richting een orgasme.

Maar dan komt ze overeind. Ze bestijgt me opnieuw, als een pony. Ze zit op me, helemaal naakt nu, maar met haar slipje nog steeds om haar enkel. Ik pak haar bij haar borsten, kneed ze hard en indringend, mijn duimen op haar gezwollen tepels. Ze schuift haar onderlijf over mijn buik. Haar kittelaar botst steeds op mijn venusheuvel. Ze doet haar handen in haar nek. Ze kreunt nu zonder in te houden. Ze geeft zich over aan mijn handen, aan mijn heupen. Die stem, denk ik nog – vaag, ergens achter in mijn bewustzijn. Dan gaat het gebeuren. Ik voel haar lijf kromtrekken als een hoepel. Ze komt hoestend klaar, haar verstijvende onderlijf schurend over mijn onderlijf. Ze blijft doorstoten, minutenlang, tot ze uitgeput over me heen zakt. Ik wrijf door haar opgestoken haar, nog steeds zonder idee wie ze is. Dan, abrupt en zonder een woord te zeggen, staat ze op en is ze weg. Ik blijf verward achter. Mijn eigen handen maken in 20 seconden af wat in het afgelopen uur is opgebouwd.

De voetbalmeid - zaterdagochtend

We zitten in de bus terug naar huis. Als ik alleen al naar haar kijk trekt er een warme gloed door mijn onderlijf. Mijn tepels voelen nog super gevoelig aan. Mijn schaamlippen zijn rauw. Mijn kittelaar lijkt wel bont en blauw. Ik heb nooit gedacht dat ik me zó zou laten gaan, dat lesbische seks zo heet zou zijn, dat je zo intens kon klaarkomen. En ik heb zeker nooit gedacht dat mijn eerste keer uitgerekend met HAAR zou zijn. Ik weet dat ze peinst en analyseert. Dat ze wil weten wie die voetbalmeid in haar kamer was. Maar of ze ooit achter de verbijsterende waarheid komt? Dat is de vraag.