Slet Odette - 45

De taxi kwam voorrijden en Martijn sprak af, dat de bewerkte versie van alle video’s die opgenomen waren, met Mara gedeeld zou worden, zodat ze haar goedkeuring e op zou geven. Daarbij zou John niet in beeld komen, maar Martijn, ik en Nienke wel. Maar: de hoofdrol zou duidelijk voor Mara zijn.

We namen afscheid en groggy door het tijdstip, alles wat we meegemaakt hadden en het tijdsverschil, ploften we op bed neer en zonder ons om te kleden vielen we in slaap: de crew in de ene kamer en de rest in de andere kamer.

We sliepen een gat in de dag en toen ik wakker werd, was Martijn niet te zien: hij was buiten aan het bellen. Ik rammelde, maar er was niets te eten in de kamer.

Door mijn gestommel werd Nienke ook wakker en we gingen douchen. Toen we een schoon topje en kort rokje aangetrokken hadden, waren we klaar om Martijn te begroeten. We liepen naar hem toe en we omhelsden elkaar met ons drieën. Martijn zei dat hij bezig was om een leuk cadeautje voor Nienkes verjaardag te regelen, maar hij ging eerst even douchen. Of wij de anderen even wakker wilden maken.

Ik bonkte op hun deur en Femke deed met een slaperig hoofd open. Ze was helemaal naakt en toen ik de kamer in keek, leek het wel alsof er een tornado geweest was. De lucht die er hing, was een onvervalste sekslucht. Femke zei op een luchtige toon, dat ze gisterenavond zo vreselijk geil geworden was tijdens de shoots, dat ze alle drie de mannen nodig had gehad om haar honger een beetje te stillen. Ik knipoogde naar haar en merkte op, dat zij daar waarschijnlijk niets op tegen hadden gehad. Ze grinnikte en daar lieten we het bij.

Ik zei dat ze op moesten staan, omdat we weer aan de slag gingen. Femke kreunde lichtjes, liep naar de keuken en pakte een blikken dienblad. Die liet ze pardoes op de tegels vallen en de drie mannen schrokken zo erg, dat ze rechtop zaten. Femke maakte van dat moment gebruik en trok de jongens aan haren en oren omhoog om te voorkomen dat ze weer achterover zouden vallen.

Ze keek me aan en zei: “Al doende leert men… Anders kan je roepen wat je wilt!”

Ik lachte even en zei dat ze 10 minuutjes de tijd hadden. Femke stapte als eerste onder de douche en ik zette een raampje open voordat ik naar buiten ging. Ik vond het wel leuk om te merken dat hun schaamte en schroom snel aan het afnemen was.

Nienke liep buiten op slippers en ik ging naar haar toe. Ik sloeg mijn arm om haar heen en vroeg hoe het met haar was. Het bleef even stil en daarna zei ze, dat ze het moeilijk vond om te accepteren dat ze eigenlijk gewoon een hoer en een pornoactrice was, net als Mara, of Kim Holland, of…

Ik knuffelde haar even en zei dat haar conclusie helemaal klopte, maar dat betekende niet dat ze Nienke niet meer zou zijn. Nienke was nog steeds een hele leuke meid, met een hulpvaardig hart, een verbluffend mooi uiterlijk en ondertussen een enorm geile donder. Dat scheelde even en daarna zei ik: “Zonder dit soort van werk, wat ook je hobby is, zou je nu waarschijnlijk een fluitles aan het volgen zijn. Dat kan volgend jaar ook nog. Nu ben je jong en nu kan je er geld van maken!”

“Tsja… Dat klopt allemaal wel, maar of ik er al klaar voor ben… Ik voel me nog helemaal niet volwassen…”

Martijn was er ook bij komen lopen en hoorde haar laatste woorden en hij haakte er op in: ”Zou je nog een keer als Teletubbie verkleed willen zijn, of zo?”

Ze grinnikte en zei: “Als kind wilde ik altijd naar Disneyland Parijs, maar mijn ouders konden dat niet betalen. Ik wist al precies hoe ik zou gaan: gekleed als een prinses en heel veel mensen om me heen die me verzorgden”.

Ik vroeg: “En, was er ook nog een prins bij?”

“Nee, jongens vond ik toen vies. Dat is wel anders geworden!”

We lachten even en Martijn dacht duidelijk even na en hij excuseerde zich, terwijl hij zijn telefoon weer pakte. Nienke en ik slenterden even op het parkeerterrein en fantaseerden over Nienkes bezoek aan Disneyland.

Koen, Freek, Timo en Femke kwamen ook naar buiten: vers gewassen en nog lang niet uitgeslapen. Eindelijk kwam Martijn er ook bij en we liepen een paar straten verder naar een ontbijtrestaurant, waar we heerlijk konden eten. Ik wees Martijn op een paar ideeën die we bij Amor ook op de kaart zouden kunnen zetten.

Via de app was het al snel doorgegeven naar Nederland. Toen we zoveel gegeten hadden, dat een lunch helemaal overbodig zou zijn, liepen we naar een parkje, waar we gebruik makend van de toestellen een aantal rek- en strekoefeningen deden. Al snel stonden er een aantal mensen te kijken, want het was overduidelijk dat Nienke en ik geen slip of BH droegen. We provoceerden even en daarna riep Martijn ons op om in een kring te gaan staan: even een groepsoverleg.

Hij vertelde dat hij sinds gisteren bezig was om een surpriseparty voor Nienke te organiseren en dat was bijna helemaal rond. Het zou voor Nienke en voor mij goed zijn om alvast te gaan. Het was maar een uurtje rijden, maar er moest nog heel veel gedaan worden voordat het feestje gevierd kon worden. Nienke keek nogal verbaasd en ik trok haar mee naar een klaar staande taxi. Die vertrok en reed ongeveer drie kwartier strak naar het westen. De wegen waren saai en meestal recht, maar het landschap was schitterend. We zagen heel veel mooie, vooral grote huizen en hier gingen de rijkere mensen wonen, die niet meer in de stank van de grote stad wilden wonen.

Nienke rebbelde maar door. Ze was ontzettend zenuwachtig geworden en hoopte vurig dat het feestje iets met Disney of zo te maken zou hebben. Ik wist dat Mark en Martijn al vaak bizarre dingen georganiseerd had, maar in een paar dagen Disneyland ergens neerzetten: dat zou hen niet lukken. Maar, dat het speciaal zou worden: dat stond voor mij vast.

Ik waarschuwde Nienke dat ze geen verwachtingen moest hebben, maar dat ze er zeker rekening mee moest houden dat het 100% zeker met seks te maken zou hebben. Dat stelde haar een beetje gerust, maar ondertussen bleef ze zenuwachtig.

De taxi stond even in een file voor een kruispunt, maar draaide vrij plotseling naar rechts, door de openstaande poort. We reden naar een enorm huis, zonder dat er ergens een bordje stond. Als men hier kwam, had men er óf niets te zoeken, óf wist men toch al dat men hier moest zijn.

De chauffeur deed de deur voor ons open en terwijl we uitstapten, kwamen er vier dames op ons aflopen. Ze hadden allemaal Middeleeuws aandoende jurken aan. Veloursstof, met lange, wijd uitlopende mouwen, de hals met een sierlint afgewerkt en van hetzelfde lint een ceintuur gemaakt. Alleen de kleuren waren verschillend: bordeauxrood, okergeel, koninklijk blauw en biljartlaken groen. De jurken pasten perfect en de grote borsten die ze alle vier hadden, kwamen magnifiek tot hun recht en hun taille was van alle vier on-Amerikaans smal.

De dame in het rood liep door en heette Nienke met een zwierige knielbeweging welkom. Mij zag ze niet staan, dus voor vandaag deed ik een stapje terug en was de chaperonne van Nienke. Ik nam me voor om goed naar de andere drie dames te kijken om te zien hoe zij zich gedroegen.

De dame in het rood zei tegen Nienke, dat als zij vragen had, dat ze iedereen die ze om zich heen zag om een boodschap kon sturen of een bevel kon geven. Iedereen zou haar gedienstig zijn, maar niemand, behalve zij, Madam Antoinette, mocht tegen Nienke praten.

Nienke zou voor de komende 24 uur Prinses van Dunham Castle zijn. Ze zou vanavond de kroonprins ontmoeten en de vier dames zouden haar, en mij, als haar persoonlijke bediende daarvoor klaar stomen.

Nienke keek me verbaasd aan en ik knipoogde even naar haar. Daarna haalde ze haar schouders op en ze zei: “Okay!”

De dame in rood en die in okergeel nodigden Nienke uit om mee te lopen en ik bleef nogal verbaasd staan. Toen ze met z’n drieën een stuk weggelopen waren, herhaalde het tafereel zich en mocht ik met groen en blauw meelopen.

Ik kwam in een heel ruime studio binnen, waar een kappersstoel in het midden stond. Aan de kant zag ik naaimachines, enorme hoeveelheden stof en klosjes met garen. Er stonden veel spiegels opgesteld, waarin ik mezelf talloze keren zag.

Het was me al snel duidelijk, dat ik niets zou moeten zeggen. Ik kreeg een oud houten kistje onder ogen en daarop stond met ingebrande letters te lezen: “Clothes” en de groene dame nodigde me uit om mijn kleren uit te doen. Ik voldeed aan haar verzoek en anderhalve minuut later waren mijn kleren en schoeisel in het kistje verdwenen. Er ging netjes een labeltje aan en het werd op de plank geschoven.

De vrouwen spreidden mijn armen en inspecteerden mijn vel minutieus. Met puimsteen, schuurpapiertjes en make-up werden mijn onzuiverheden weggehaald. Mijn decolleté, nek en gezicht kregen een heerlijke behandeling terwijl ik in de verwarmde kappersstoel lag te relaxen. Mijn haar werd opgestoken en ik moest een pruik passen. Ik had ineens lange, gitzwarte haren. De haren waren heel dik en golfden een beetje, waardoor het voelde dat ik een zware helm op had.

Mijn wenkbrauwen kregen dezelfde kleur, mijn lippen nogal fel rood en mijn haren werden netjes gekapt en ten slotte een fractie boven mijn schouders afgeknipt.

Daarna hielpen ze me om op te staan en werd ik naar een vreemde ruimte gebracht: een douche met daarin een toiletpot. Er werd me duidelijk gemaakt dat ik er op moest gaan zitten en ik vroeg of ik moest plassen en ze knikte. Ik bedacht, dat het mij niet verboden was om tegen die dames te praten, of om hen vragen te stellen.

Daarna kwam een klysma ten tonele en met de nodige schroom stak de vrouw het dunne tuutje in mijn kont. Ze deed het veel te voorzichtig om er veel uit te kunnen spoelen, maar dat gaf niet: het was nog maar ruim 12 uur geleden dat ik mijn darmen zelf gespoeld had. Dat verklaarde ik haar, omdat ze verbaasd was dat er niets uit kwam. Ik zei grappend, dat ik niet meer zo onervaren was als mijn nichtje. Daar reageerde ze verder niet op.

Daarna begon het aankleden. Zoals mij vroeger altijd geleerd had: als je het koud kon krijgen, dan deed je meerdere laagjes over elkaar heen. Als dat telde, dan zou het heeeel koud worden!

Ook een ander gezegde kwam in me op: wie mooi wil zijn, moet pijn lijden… Goeie grutten, wat ging dat korset strak! Ik kon echt amper adem halen en moest heel rustig bewegen, omdat ik anders gelijk buiten adem was. Het was een heel goed korset, want overal zat een zachte stof tussen mijn huid en de kwelgeest, maar hij zat echt heel strak. Mijn grote borsten werden bovenuit geperst en mijn gelukkig lege ingewanden kregen zo min mogelijk plek.

De onderkant van het korset rustte op mijn heupbeen en ik moet zeggen, dat het eigenlijk best prettig zat. Ademhalen ging alleen lastig en bukken was onmogelijk, maar daar had ik de blauwe en groene dame voor. Ze zouden zelfs mijn kont nog afvegen als daar nog iets uit zou kunnen komen!

Ik moest op een paar blokken hout gaan staan en kreeg een aantal onderrokken aan die wijd uit liepen. De jurk was zeker een meter breed. Die werden aan het korset vastgemaakt, wat mijn ademhaling alleen maar meer hinderde. Daarna de buitenrok. Die was bijna bordeauxrood, maar dan iets paarser. Met zilverdraad waren er heraldische lissen op geborduurd.

Daarna kreeg ik een lijfje aan van dezelfde stof, die alle bevestigingen camoufleerde. Ik schatte dat ik inmiddels 10 tot 15 kilo zwaarder geworden was.

Op mijn schouders werd een kraag gemonteerd, die mij alle uitzicht aan de achterkant ontnam. Ik kon mijn hoofd wel draaien, maar de kraag blokkeerde effectief mijn uitzicht.

Ik merkte meer en meer, dat de kleding mijn gedrag zou bepalen! Rustig bewegen, omdat ik anders buiten adem zou raken; niet kunnen bukken; gracieus omdraaien om achter me te kijken…

Ik realiseerde me ook, dat het korset zo strak zat, dat er zelfs geen pik in mijn kut of kont zou passen!

Ik kreeg sleeves van dezelfde stof als mijn rok aan. Die reikten tot net over mijn biceps.

Daarna kreeg ik een mantel aan, die het zelfde motief had als de kraag en tegengesteld qua kleur van de rok was: zilverkleurig, met paarsig opgestikte lissen.

De mantel werd vastgemaakt met gouden kettinkjes, zodat die niet af kon glijden en ik merkte direct dat ik mijn bovenarmen amper omhoog kon doen. Ik kon ze een beetje zijwaarts bewegen, maar dat was het dan. Als ik ergens jeuk had, dan had ik gewoon pech: mijn hoofd kon ik niet bereiken, mijn onderlijf ook niet door de vele lagen stof en mijn benen ook niet, omdat ik niet kon bukken!

Alleen mijn onderarmen kon ik redelijk vrij bewegen, zodat ik een tasje vast kon houden en ook iets kon drinken. Dat was het dan wel zo’n beetje. Met wat moeite kon ik aan mijn eigen neus krabben, maar dat werd me met een vermanend vingertje verboden; de dames leken bang te zijn dat ik mijn make-up zou verstieren…

Inwendig moest ik wel een beetje lachen, want ik voelde me een robot, want alle bewegingen leken voorgeprogrammeerd door de kleding! Maar, ik bedacht me, dat ik in ieder geval mijn tenen nog kon gebruiken… Ook daar kwam al snel verandering in, want ik kreeg hoog gehakte schoenen aan, zodat ik van het houten blok af kon stappen. Mijn rok zweefde daarna exact boven de grond: alles was exact uitgemeten!

Ik deed een paar wankele stappen en ik merkte dat ik heel voorzichtig, kleine stapjes moest doen. Ik oefende door heen-en-weer in de studio te lopen en ik merkte gelijk wat ik moest doen. Heupwiegen deed pijn, want het korset groef dan in mijn heupbot. Het korset zorgde er ook voor dat ik mijn kont niet achteruit kon steken. De kleine stapjes die ik nam, maakte dat ik gracieus door de gang gleed.

Ondertussen begon ik mijn voeten al te voelen en ik wist dat ik over een half uur een pijnlijk probleem zou hebben!

Ik vroeg op welke manier ik kon zitten, maar ik kreeg weer het vingertje: niet toegestaan. Ik werd naar een brede trap gedirigeerd. Het ding had maar vijf treden en daarna ging die weer naar beneden. Ik moest oefenen om trap te lopen en dat viel verrekte tegen… Elke trede was zachtjes aftasten en ondertussen rustte al mijn gewicht op één voet.

Alleen het dragen van deze oude, Middeleeuwse kleding was al een kwelling. Laat staan, als ik hier een hele avond in moest lopen!

Voor de zekerheid werd mijn pruik nog wat beter vastgemaakt en ik voelde de koperen pinnen pijnlijk op mijn hoofd, waardoor ik mijn hoofd zo min mogelijk wilde bewegen.

Het leek wel een dwangbuis, maar dan wel een bijzonder mooie! Het engste was eigenlijk nog wel, dat ik me opeens realiseerde, dat ik geen van mijn kwelgeesten uit kon krijgen, zonder hulp van anderen. En, ik wist zeker: die hulp zou ik niet krijgen.

De dame in het rood kwam me keuren en was heel erg tevreden over het werk van haar dames. Ze keek sarcastisch naar mij en zei: “Men heeft me verteld, dat je wel wat gewend bent, daarom hebben we je best veel aangekleed en stevig ingesnoerd”.

Ik knikte en ik vroeg aan één van de twee meisjes die me in deze textielbaal gehesen hadden of er nog tips waren in het gebruik van dit alles. De rode vrouw knikte goedkeurend en zei: “Je hebt goed onthouden tegen wie je wel en niet mag praten. Dat gaat meestal fout en dan verzinnen we meestal wel een straf of zo.

Maar, er zijn natuurlijk legio tips. Die werden vroeger door de gezelschapsdames onderling uitgewisseld. Nienke zal ook een aantal tips verteld worden. Misschien dezelfde, misschien niet.

Een praktisch dingetje is: urineren. Er is vanavond geen enkel toilet beschikbaar voor jou of voor Nienke. Daarom zijn je darmen schoongemaakt. Maar, je zal al snel een volle blaas hebben. Gebruik dus elke keer dat je buiten over het gras of een pad loopt, het moment om even bewonderend naar iets te kijken en laat ondertussen je pis lopen, maar let dus op, waar je het doet. Ergens in je rok zit een soort ballon met parfum waarin je kan knijpen, waarmee je de pislucht kan verdoezelen. Het kost wat tijd om te leren om niet in je schoenen te pissen, maar daarvoor is het vandaag te kort dag.

Kriebel en jeuk negeer je vandaag. Wees blij dat je niet honderden jaren geleden leefde, anders zouden we de pruik eerst met varkensvet in moeten smeren en daarna met tarwemeel en sterke parfums moeten besprekenkelen, anders stonk je een uur in de wind.

Je beweegt je rustig en gracieus, want herinner je het goed: je bent een hoog geplaatste edelvrouw en je kijkt alleen maar op tegen de prinses. Zij zal tegen je spreken en je mag haar antwoorden. Anderen zullen niets tegen je zeggen, maar jou op je wenken bedienen.

Je kan niet zitten met deze jurk, dus verzin een manier om je voeten af ten toe rust te geven”.

Mijn mond was gaandeweg opengevallen en ik sloeg hem met een klap weer dicht. Het romantische beeld wat ik van deze schitterende Middeleeuwse jurken had, werd helemaal kapot gesmeten.

Ik probeerde diep adem te halen om mijn frustratie een plekje te geven, maar zelfs dat ging niet.

De dame in het rood maakte een kniebuiging en zei dat ik haar na moest doen. Dat ging verrassend makkelijk en de vrouw maakte een opmerking langs haar neus: “Onderdanigheid konden de vrouwen wel tonen. Ze konden hun hoofd diep buigen en een knieval maken was ook geen enkel probleem.

Overigens: er waren alleen maar mannelijke kleermakers en elk snufje ging als een lopend vuurtje door de adel en later de aristocratie”.

Ik snapte helemaal wat ze bedoelde…

“Moet ik nog iets over timing of zo weten?”

“Nee, de timing van vandaag is voor jou niet belangrijk. Wat je wel moet doen is, dat je altijd in het zicht van Nienke bent. Als ze je nodig heeft, zal ze een vinger opsteken. Dan moet je schuin achter haar gaan staan. Dan moet je de kant kiezen, waar zich de minst belangrijke persoon bevindt. Dus, jij zal nooit achter een koning of prins staan. Maar goed: dat wijst zich vanzelf”.

Ik knikte maar en ik bedacht me dat ik geen idee had wat het allemaal betekende. Ik deed dit eigenlijk alleen maar om Nienke een onvergetelijke dag te bezorgen!

De dame in het rood verdween weer en de dames in het groen en blauw maakten de studio weer schoon. Ik had niets te doen en wachtte. En… Martelde mijn voeten…

Gelukkig was ik wel wat gewend…