Een Beeldschone Huisgenote - 57

Mandy keek om zich heen, op zoek naar Danny maar ze zag hem niet. Eerst liep ze met een handdoek om haar middel naar het balkon. Ook daar was niemand te bekennen. Ze liep terug naar het bed en ging op de bedrand zitten. Met trillende hand nam ze de envelop. De envelop rook zelfs naar haar parfum. Ze glimlachte en opende voorzichtig de envelop. Ze haalde er een brief uit.

Lieve Mandy,

Zoals je ziet ben ik spoorloos. Geen zorgen, ik ben in goede handen. Ik wil graag dat je je mooiste jurk die je hebt aantrekt. Maak je jezelf mooi. Als de wekker die op het nachtkastje staat, exact op 18:00 u staat, dan mag je de kamer verlaten. Niet eerder en ook niet later.

Groet, je allerliefste vriendje.

Je allerliefste vriendje? Wat een slijmbal, dacht Mandy. Ze keek naar de wekker en zag dat ze nog voldoende tijd had. Maar waar moet ik heen? vroeg Mandy zich af. Ze keek naar het bed en nam een rozenblaadje en speelde ermee tussen haar vingers. Wat was mijn mannetje toch van plan? Wat gingen we zo meteen doen? Ze zette die gedachten opzij en liep naar de kast. Ze was blij dat ze die mooie jurk had meegenomen. Die schitterende zwarte jurk die ze in Palermo gekocht had. Ze legde de jurk voorzichtig op het bed en liep terug naar de badkamer.

Daar stond ze voor de spiegel om haar gezicht op te maken. Als ze klaar was met haar make-up, bekeek ze zichzelf in de spiegel. Ze knikte tevreden. Danny hield niet van te veel make-up, wist ze. Daarna was haar haar aan de beurt. Als dat ook gereed was, controleerde ze zichzelf opnieuw in de spiegel. Ze was heel tevreden met het resultaat. Danny zou dit wel mooi vinden. Eigenlijk vindt Danny alles aan mij mooi, dacht ze glimlachend. Ze liep naar de kamer en trok de jurk heel voorzichtig aan. Haar open schoenen met hak stonden al klaar maar ze wachtte nog even. Ze ging op het bed zitten en keek naar de wekker. 17:45. Ze speelde met een rozenblaadje en was weer verzonken in de gedachten. Waar zou Danny zijn? Is hij wel veilig in Parijs? Of zit hij gewoon in het restaurant van dit hotel? Kom op, Mandy, maak je er niet druk om, siste ze tegen zichzelf. Het kwam goed, ten slotte had Danny in de brief zelf gezegd dat hij in goede handen was. Haar hart bonkte in haar keel van de zenuwen. ‘’Je wordt bedankt, Danny,’’ fluisterde ze zacht. ‘’Ik sta hier verdorie te trillen!’’ De wekker gaf 17:55 aan. Dus trok ze haar schoenen aan en stond op en gooide haar kleine handtasje over haar schouder. Ze was er helemaal klaar voor.

Toen de wekker 18:00 klokte, liep Mandy met een bonkend hart naar de deur. Ze deed de deur open en zag meteen een nieuwe envelop op de grond liggen. Maar ze zag ook een schaduw die van rechts afkomstig was. Het was een schaduw van een gestalte. Ze deed een stap naar voren en keek naar rechts. Haar mond viel open van verbazing. ‘’Nick?’’
Hij stond daar met een grote grijns en had een camera in zijn handen.
‘’Nick… hoe ben jij hier terecht gekomen?’’
Hij gaf haar een knipoog en knikte naar de envelop die op de grond lag.
Mandy stond even stil, van verbazing. Dan nam ze uiteindelijk de envelop op. Haar naam stond erop. Onder haar naam stond er een zin: ‘Graag hardop voorlezen.’
Ze opende de envelop voorzichtig.

Lieve Mandy,

Als het goed is, ben je er helemaal klaar voor, om op pad te gaan. Zoals je al gemerkt hebt, is onze vriend Nick ook aanwezig. Hij is de cameraman en gaat overal met jou mee. Dus hou ook rekening met hem. Hij gaat je overal filmen, dus als je iets wil zeggen, kijk dan in de camera.
Waar je heen moet, ik neem aan dat je wel weet naar waar je heen moet.

Groet, je aller-allerliefste vriendje.

PS: Ik heb Nick de opdracht geven om geen enkel woord te zeggen. Dus als je hints aan hem wil vragen, dan weet je dat het zinloos is.

Mandy kreunde bij het lezen van de laatste zin. ‘’Shit, jammer, ik wilde je al tips gaan vragen,’’ zei ze tegen Nick. Hij gaf haar een knipoog. Ze keek naar links en zag een lang spoor van rozenblaadjes. ‘’Nou,’’ zei ze tegen de camera. ‘’Laten we maar gaan.’’ Nerveus volgde ze de rozenblaadjes die haar naar het einde van de gang leidde in de richting van de lift. Ze passeerden een paar gasten die in de deuropening stonden van hun hotelkamer en zachtjes aan het klappen waren in hun handen. Mandy begroette ze verlegen en liep richting de lift. Bij de lift aangekomen zag ze een rozenblaadje naast de knop van de begane grond. Die knop drukte Mandy snel in, waardoor ze samen met Nick naar beneden ging.

Toen de deuren opengingen zag ze weer de sporen van rozenblaadjes die deze keer naar de grote lobby leidde. In de lobby stond al het personeel en een paar van de gasten glimlachend toe te kijken. In het midden van de lobby, op de grond, zag Mandy een gigantisch hart van rozenblaadjes. Ze stond heel even sprakeloos stil en liep vervolgens verder. Ze zwaaide verlegen naar de mensen. Ze liep haastig naar de uitgang want ze voelde zich een beetje ongemakkelijk bij al die blikken. Het spoor van de rozenblaadjes eindigde bij een zwarte limousine. De chauffeur in een strak pak stond al klaar bij de deur. Mandy knipperde even met haar ogen bij het zien van het vervoer. Dan stapte ze enigszins aarzelend in de auto en keek vlug om zich heen, in de hoop om een glimp van Danny op te pikken. Maar nee, ze zag niemand. Nick stapte de auto ook in. De limousine reed rustig de straat uit.

‘’Mijn god, wat heeft Danny nou allemaal gedaan?’’ zei Mandy tegen de camera. ‘’Jij maakt mij wel erg verlegen! Al die mensen keken naar mij! Ik voelde me zo ongemakkelijk! Maar die rozenblaadjes … Zo leuk! Ik ben heel benieuwd waar we heen gaan.’’ Ze keek zwijgend door het raam naar buiten. Ze was een beetje nerveus. Nick gaf haar een geruststellend knikje wat bij haar goed deed. Het ritje duurde maar vijftien minuten. Ineens zag ze de beroemde Eiffeltoren. Eerst dacht ze dat ze langs de Eiffeltoren zou rijden maar de limousine stopte plotseling pal voor het beroemde monument. Mandy keek even verbaasd naar Nick. Dan werd de deur geopend. Eerst stapte Nick haastig uit de auto en stond alweer klaar om te filmen. De chauffeur hielp Mandy met elegant uitstappen. De chauffeur overhandigde de volgende envelop aan haar.

Lieve Mandy,

Zo, je bent nu bij de beroemde Eiffeltoren. Er staat een vrouw van het personeel op jou te wachten. Ze gaat je begeleiden naar de ingang van de Eiffeltoren.

Groet, Je allerliefste vriendje.

Mandy zag inderdaad een vrouw en begroette haar vriendelijk. De vrouw stelde zich netjes voor. Haar naam was Nina. Ze volgde haar richting de Eiffeltoren. Mandy zag een lange wachtrij maar de vrouw liep langs de lange wachtrij voorbij naar de andere ingang, ze volgde haar enigszins verrast naar de ingang. Nina stopte naast een mooie sokkel. Er lag opnieuw een envelop op de sokkel. Ze keek de vrouw aan, die bemoedigend knikte. Ze opende de envelop.

Lieve Mandy,

Ik neem aan dat je nu wel kan raden waar ik ben.

Mandy keek naar boven naar de top van de Eiffeltoren en zei tegen de camera: ‘’Ja, hij zit daarboven.’’ Ze las de brief verder.

Je hebt twee mogelijkheden om naar boven te komen.

De lift: Lekker makkelijk, ontspannend en snel. Het klinkt allemaal aanlokkend om deze weg te nemen. Dan ben je wel sneller bij mij maar ik kan je zeggen dat deze weg absoluut saai is. Je zult vele mooie uitzichten moeten missen.

Of via de trap: De reis zal ongetwijfeld wat langer duren met al die trappen en het zal ook wat nodige inspanningen kosten in je mooie benen. Maar ik verzeker je: deze weg is absoluut de moeite waard. Bovendien kan je van het uitzicht gaan genieten. Maar dan gaat het wel even duren voordat je de top bereikt hebt, waar ik momenteel sta. Maar ik zal op je wachten, ongeacht hoelang het duurt.

Mandy keek somber naar beneden. ‘’Maar Danny, je had me wel mogen waarschuwen dat ik andere schoenen moest meenemen want ik heb schoenen met hakken aan. Dat is niet echt handig om te traplopen.’’ Ze las weer verder met de brief.

Voordat je een keuze gaat maken, wil ik even zeggen dat jouw sneakers in de rugzak van uw cameraman zitten. De keuze is aan je. De vrouw, Nina zal je begeleiden naar boven, je hoeft haar alleen maar te volgen.

Groet, je allerliefste vriendje.

Mandy’s wangen kleurden rood. ‘’Ik moet de brief de volgende keer eerst helemaal uitlezen voordat ik een opmerkingen ga maken.’’ Maar ze glimlachte naar de camera. ‘’Nou, de keuze is niet zo moeilijk. Ik neem de trap. Geen twijfel mogelijk.’’

Naast de sokkel stond de stoel. Ze ging erop zitten, Nick overhandigde de rugzak aan haar. Als ze eenmaal haar sneakers aan had, kon Nick niet laten om te grinniken. Ze keek op en lachte. ‘’Ja, mooie combinatie hè? Die jurk met die sneakers…’’
Mandy knikte naar de vrouw om te laten weten dat ze zover was. Bij de trap aangekomen stopte de vrouw even en zei iets in Frans tegen de walkietalkie en knikte dan naar Mandy. De vrouw liep op een gepaste afstand voorop. Daarna volgde Nick die de camera op Mandy richtte. Mandy keek even achterom en zag dat er nog iemand van het personeel op een ruime afstand volgde. Ze vroeg zich af waarom dat zo was maar ze haalde snel haar schouders op. Op een rustig tempo gingen ze de trap op. Tientallen treden verder zag ze plotseling iets hangen. Het was een a4 papier die vastgeplakt zat aan het frame van de Eiffeltoren.
‘Lief,’ las Mandy voor.
Een tiental treden hoger zag ze weer een papier.
‘Beeldschoon.’
Ze glimlachte naar de camera en vervolgde de weg snel op zoek naar het volgende papier.
‘Begripvol.’
Achter haar zag ze dat de man het papier gelijk verwijderde voor de andere toeristen. Ze negeerde hem en vervolgde de weg weer en passeerde een aantal papieren.
‘Zorgzaam.’
‘Loyaliteit.’
‘Slim.’
‘Eerlijk.’
‘Sociaal.’
‘Ondeugend.’
‘Sexy.’
‘Eigenwijs.’
Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘’Ik eigenwijs? Nooit!’’
Onder de woord ‘eigenwijs’ zag ze nog een woord in een piepklein letters: ‘Soms.’
Mandy schudde lachend haar hoofd en passeerde het volgende papier.
‘Gek.’
‘’In positieve zin mag ik hopen,’’ mompelde ze tegen de camera. Het volgende papier die ze tegenkwam, moest ze keihard lachen.
‘In positieve zin,’ stond er op het papier.
‘Meelevend.’
‘Vrolijk.’
‘Grappig.’

‘’Wauw, Danny,’’ zei Mandy tegen de camera. ‘’Heel leuk dat je dit allemaal gedaan hebt!’’ Toen ze dat zei, arriveerden ze op de eerste verdieping van de Eiffeltoren.
Ineens verstijfde ze…
‘’Mam, Pap, Max, Lianne, Anita, Frank, Lotte, Remco, hoe… zijn jullie hier? Wat is er hier allemaal aan de hand?’’ vroeg Mandy vol verbijstering.
Iedereen moest lachen van haar verbazing. Iedereen was netjes gekleed in een pak of een jurk. Mandy zag plots een sokkel staan. Ze liep meteen daarheen en vond al snel een nieuwe envelop.

Lieve Mandy,

Ben je al over je verbazing heen? Doen je mooie voetjes al pijn? En trouwens, heb je wel van het uitzicht kunnen genieten?

Mandy bloosde lichtjes. Ze was zo gefocust geweest op de papieren dat ze vergeten was om van het uitzicht te genieten.

Nou, zoals je al gezien hebt, staan onze ouders hier. Iedereen heeft een vraag voor jou en je moet het juiste antwoord geven. Als je het juiste antwoord geeft, krijg je een knuffel als bevestiging. Deze vragen gaan over mij. Het is een test om te kijken hoe goed je mij kent. Als je alle vragen goed beantwoordt, krijg je een nieuwe aanwijzing voor de nieuwe envelop. Daarin staan de volgende nieuwe instructies voor de reis naar je allerliefste vriendje.

Groet, je allerliefste vriendje.

‘’Wauw, Danny pakt het wel heel groot aan,’’ zei Mandy vol lof. ‘’Ik vind dit echt heel erg leuk.’’
Ze liep naar Remco. ‘’Nou Remco, mag ik een vraag?’’
Hij antwoordde: ‘’De vraag is: Wat is zijn geboortedatum?’’
‘’Nou nou, dat is wel een heel erg gemakkelijk vraag,’’ lachte ze. ‘Danny is geboren op 10 maart 1997.’’
Remco knuffelde haar: een goed antwoord.
Lotte stond naast Remco. Mandy keek Lotte vrolijk aan. ‘’Nou, kom maar op met de vraag!’’
‘’De vraag is: Wat komt er altijd op zijn verjaardag?’’
‘’Ah, dat is wel een leuke vraag. Het antwoord is regen.’’ Lotte knuffelde haar innig. ‘’Goed antwoord, lieve Mandy.’’
Mandy zette een stap opzij en kwam tegenover Frank te staan. ‘’Héé Frank, jij ook hier? Heb je een vraag voor mij?’’
Hij keek haar grijnzend aan. ‘’Hoe heet de baas van Danny?’’
Ze schaterde het uit. ‘’Wat een gekke vraag! Nou, het antwoord is Lotte en ik.’’
Frank sloeg met zijn brede armen om haar heen. Ze knuffelde hem terug.
Mandy pakte de handen van Anita liefdevol vast. Anita keek haar lief terug.
‘’Wie is Danny zijn beste vriendin?’’ vroeg Anita.
‘’Da’s simpel. Anna natuurlijk.’’
De wenkbrauwen van Anita schoten omhoog.
‘’Oh wacht!’’ riep Mandy ineens. ‘’Dat ben ik natuurlijk! Ik begreep het verkeerd. Danny en ik zijn eigenlijk geen vrienden, maar een stel. Maar goed. Het antwoord is ik.’’
Anita glimlachte en gaf haar een dikke knuffel.

Mandy stond nu voor Lianne.
‘’Hallo Lianne, jij ook hier?’’
Ze knipoogde haar. ‘’Welke drank vindt Danny absoluut ‘afschuwelijk’?’’
Mandy gniffelde even. ‘’Dat is niet zo moeilijk. Wijn natuurlijk. Hij lust geen enkele wijn. Watje.’’
‘’Inderdaad een watje,’’ beaamde Lianne ondeugend en gaf haar een dikke knuffel.
‘’Aha, grote broer van me. Heb je een vraag voor je lieve zusje?’’ Ze keek Max nieuwsgierig aan.
‘’Natuurlijk heb ik een vraag voor mijn lieve zusje. Wat is Danny zijn motto?’’
‘’Je leeft maar één keer, dus probeer zoveel mogelijk van je leven genieten,’’ was het antwoord van Mandy.
‘’Wat ben je toch een slimme meid. Kom eens hier, zusje.’’ Samen omhelsden ze elkaar stevig.
‘’Héé papa, jij ook hier?’’
‘’Ja, ik ben volgens mij verdwaald,’’ zei Rick grijnzend. ‘’Maar hier komt de vraag: Wat is voor Danny het belangrijkste naast jou?’’
Mandy keek haar vader glimlachend aan. ‘’Onze vrienden.’’
‘’Kom eens hier, mijn meisje,’’ zei hij terwijl hij zijn dochter in zijn armen sloot. ‘’Goed antwoord,’’ fluisterde hij in haar oor.
‘’Hallo mama,’’ fluisterde Mandy terwijl ze voor haar moeder stond. Els pakte haar handen en kneep er zachtjes in. ‘’Wat zie je er gelukkig uit.’’
‘’Dat ben ik ook, mam. Dat Danny dit allemaal doet, is echt geweldig. Ik kan niet wachten tot ik hem weer zie.’’
‘’Nou, laat ik dan maar snel de vraag stellen. Waar is Danny goed in?’’
‘’Oei, dat is lastige, want er zijn wel genoeg dingen waar Danny goed in is.’’ Ze sloot haar ogen en dacht goed na. Dit vraag moest wel iets te maken hebben met vandaag. Even denken…hmm… Aha!
Mandy opende haar ogen en glimlachte. ‘’Verrassen.’’
Het bleef even stil maar uiteindelijk krulden de mondhoeken van Els omhoog en ze spreidde haar armen open. Haar moeder gaf haar een innig omhelzing.

Mandy nam een stap achteruit en keek iedereen beurtelings aan. ‘’Nou, ik heb alle vragen goed beantwoord, en nu?’’
‘’Mandy,’’ zei haar moeder. ‘’Je hebt alle vragen goed beantwoord, dat betekent dat je een envelop hebt verdiend. De envelop bevindt zich in de achterzak, van de persoon die goed in GTA is.’’
Er vormde een ondeugend lachje op het gezicht van Mandy. Ze liep naar Frank en keek hem aan. ‘’Nou Frank, wil je alsjeblieft even omdraaien?’’ Hij had een grote grijns op zijn gezicht en draaide zich om en Mandy zag meteen het puntje van de envelop boven de achterzak uitsteken. Ze griste de envelop uit de achterzak en scheurde hem meteen open.

Lieve Mandy,

Als je deze envelop krijgt, dan betekent dat je alle vragen goed beantwoord hebt. Zo zo, knap hoor, je bent een slimme meid.
Maar je mag de weg weer vervolgen naar boven. Ook mag je weer kiezen welke weg die je wilt nemen.
De trap of de lift. En ja, ik kan je wel vertellen dat de trap ongetwijfeld ook de moeite waard is.
En je mag onze vervelende ouders achterlaten op deze verdieping. Neem maar afscheid van ze.

Groet, je allerliefste vriendje.

“Héé!’’ riep Anita verontwaardigd uit. ‘’Vervelende ouders? Nou nou, ik moet straks een hartig woordje doen met mijn zoon!’’
Een lachsalvo volgde.
Mandy keek iedereen intens aan. ‘’Ik vind het heel leuk dat jullie er zijn. Maar ik ga weer verder. Tot straks!’’ Ze gaf ieder nog een knuffel.
Bij de trap stond Nina al te wachten. De vrouw knikte naar de man die meteen de trap opging. Mandy ving een glimp op van een stapel papier. Hij ging de papieren opplakken, besefte ze. Ze keek achterom en zag een andere man klaarstaat die de papieren zou verwijderen. Goed organiseert, dacht ze.
Ze vervolgde de weg weer naar boven maar liet Nick eerst voor gaan.

Mandy keek recht in de lens van de camera. ‘’Danny toch, waarom doe je dit allemaal? Je blijft me echt verbazen, ook al weet ik dat je ons graag regelmatig verrast, maar dit? Dit overtreft echt alles. Ongelooflijk. Maar ik ga nu snel naar boven, ik kan niet wachten tot ik je weer zie!’’
Ze keek omhoog en glimlachte. ‘’Ik weet zeker dat mijn vrienden daarboven op me staan te wachten.’’

’Gezellig,’ stond op het eerste papier die Mandy tegenkwam.
‘Avontuurlijk.’
‘Relaxed.’
‘Sterk.’
Ze zag ineens de vijf papieren die naast elkaar opgehangen waren.
‘I.’
‘Love.’
‘You.’
‘Too.’
‘Much.’
Ze keek lief naar de camera. ‘’Ik hou ook van jou, gekke vent van me.’’
Het volgende wat ze tegenkwam was niet een papier maar een flesje water. Mandy glimlachte. ‘’Dat komt goed uit, want ik heb dorst!’’ Ze nam een aantal flinke slokken water en vervolgde haar weg weer, op zoek naar het volgende papier.

‘Nog even volhouden, je bent er bijna!’ stond op het volgende papier.
‘Nog tien treden!’
Mandy trok haar wenkbrauw op en keek naar boven. ‘’Nou, ik ben er nog lang niet hoor!’’
Ze zag al een nieuw papier: ‘Sorry, ik vergat de ‘0’ bij te zetten. Ik bedoelde natuurlijk 100 treden.’
Ze schudde lachend haar hoofd. ‘’Idioot!’’

Uiteindelijk bereikte Mandy de tweede verdieping van de Eiffeltoren. Gretig zocht ze haar vrienden op. Ergens in een hoekje stond de hele vriendenclub te wachten, iedereen met een grote glimlach.
‘’Kijk, je schoenen!’’ giechelde Kelly. ‘’Past mooi bij je jurk.’’
Mandy lachte. ‘’O, wat leuk dat jullie er zijn! Kom op, groepsknuffel!’’ Even stonden ze met z’n allen te knuffelen met Mandy in de kern. Dan liep ze naar de sokkel die ze al gezien had. Ze opende de envelop.

Lieve Mandy,

Hier ben ik weer. Zoals je ziet, zijn onze vrienden ook aanwezig. Ook ieder van hen heeft een vraag voor jou. Dit keer gaat het over ons en wat we allemaal meegemaakt hebben in de afgelopen jaren. Als je alle vragen goed beantwoordt, krijg je een rode envelop.
Succes!

Groet, je allerliefste vriendje.

De vrienden stonden in de rij. Mandy begon bij Bram. ‘’Nou, lieve Bram, heb je een vraag voor mij?’’
Hij zei: ‘’Jazeker! De vraag is: wat is de gewoonte van jullie om elkaar wakker te maken?’’
‘’Ah, dat is wel een leuke vraag. Het antwoord is een kusje op de neus geven,’’ antwoordde Mandy. Bram knuffelde haar als bevestiging van een goed antwoord.
Naast Bram stond vrolijke Elise. ‘’Nou, hier komt de vraag: Danny en jij hadden een keer conflict gehad met jullie zeer gelovige buren. Toen was Danny het zat. Wat had hij dan tegen ze gezegd?’’
Mandy glimlachte trots. ‘’Dat vergeet ik echt nooit. Het was echt geweldig wat Danny toen zei. Hij zei: ‘Denk je nu echt dat de grote heer ons een prachtig lijf geeft om ons dan vervolgens op te dragen om ons lichaam te verbergen? Het is toch juist de bedoeling om er mee te pronken en dan andere mensen er blij mee te maken.’’
Iedereen humde goedkeurend. Elise knuffelde Mandy stevig. ‘’Inderdaad mooi gezegd van Danny. En ik ben het met hem eens.’’
Mandy zette een stap opzij en keek recht in de ondeugende ogen van Anna. ‘’Oh nee, er komt zeker een pikante vraag?’’
Ze knipoogde en sprak: ‘’De vraag is: Danny heeft nog nooit een relatie gehad voordat hij jou ontmoette. Welke vrouwelijke intieme delen heeft Danny voor het eerst in zijn leven mogen aanraken?’’
‘’Nou nou, wat een vraag! Maar het is niet moeilijk. Het is namelijk mijn bor…’’ Ze deed abrupt het zwijgen toe toen ze de ondeugende blik in de ogen van Anna zag fonkelen. Mandy sloot haar ogen en dacht goed na. Het waren toch mijn borsten, dacht ze. Even denken… Ja, dat was op de eerste dag dat Danny thuiskwam na zijn lange revalidatie. Maar waarom keek Anna zo ondeugend. Even denken… euhm… Óh!
De ogen van Mandy vlogen open.
‘’Het juiste antwoord is jouw borsten, Anna. In de zee.’’
Ze glimlachte breed en sloeg haar armen om Mandy haar middel heen. ‘’Goed zo, meid.’’
Mandy stond nu voor Lotte. ‘’Héé, jij ook hier? Moet jij niet in onze winkel werken? Hoe krijgen we onze omzet?’’
Lotte stak haar tong uit en zei: ’’Hier komt de vraag: Je was met Danny een keer op bezoek bij de doofblinde vriend van Danny. Daar maakte je een blunder. Kun je vertellen wat het was?’’
De ogen van Mandy werden groot. “Wat? Dat meen je niet.’’ Ze wendde zich tot de camera van Nick. ‘’Danny, je hebt beloofd om hierover niets te zeggen, tegen niemand! Je hebt de belofte verbroken!’’
Lotte lachte. ‘’Weet je het zeker?’’
Mandy keek haar vreemd aan en dacht even na. ‘’Oh wacht, Danny heeft die belofte eigenlijk niet verbroken, want ik moet het zelf zeggen. Verdorie!’’
De vrienden lachten luid.
Mandy zuchtte demonstratief. ‘’Nou, die doofblinde vriend stond in de andere kamer. Hij is helemaal doof en ziet bijna niets. Ik wilde hem niet laten schrikken als ik binnen kwam, daarom heb ik eerst even op de deur geklopt…’’
Het viel even stilte en dan barstte het gelach uit van de vrienden.
Elise hikte. ‘’Die vriend kon het natuurlijk niet horen. Oh my god, wat ben je sukkeltje!’’
Mandy kreunde zacht. Lotte knuffelde haar liefdevol en zei in haar oor: ‘’Goed antwoord, meissie.’’
Mandy stapte snel opzij naar Kelly die nog niet uitgelachen was.
‘’Kom op, ik wil de vraag!’’ vroeg Mandy ongeduldig.
Kelly hikte nog even na en zei uiteindelijk: ‘’Sorry hoor maar hier komt ie: Wat gebeurt er hierna?’’
Het was plotseling stil. De ogen van Mandy werden zo groot als schoteltjes.
‘’Ik vermoord hem,’’ fluisterde ze zacht. De dames moesten giechelen.
‘’Oké,’’ begon Mandy langzaam, ‘’Toen ik me realiseerde dat de doofblinde vriend niets kon horen van het kloppen, had ik de deur voorzichtig geopend en heb hem geroepen dat ik er ben…’’
Dit keer barstte het gelach meteen uit. En het was harder dan de vorige keer. ‘’Oh my god…’’ riep Kelly ongelovig uit met tranen in haar ogen.
‘’Wat ben je toch een sukkel!’’ grinnikte Bram.

Ineens stak Mandy haar vinger op. ‘’Wacht even!’’ Ze draaide zich om naar de camera. ‘’Danny! Je hebt toch je belofte verbroken! Want Kelly en Lotte moeten de antwoorden weten, anders weten ze niet of het goed is! Lekker puh! Je bent het niet nagekomen!’’ Ze deed een vreugdedansje maar stopte onmiddellijk met dansen bij de aanblik van Kelly en Lotte. ‘’Wat?’’
Lotte zei: ‘’Danny heeft ons niets verteld. Hij ging ervan uit dat je het zelf zou zeggen.’’
Mandy’s mond viel wagenwijd open. ‘’Wát? Als ik een ander antwoord had gegeven, was het ook goed geweest?’’
Lotte knikte glimlachend.
Mandy sloot haar ogen dicht en fluisterde: ‘’Danny, ik ga je echt vermoorden!’’ Uiteindelijk moest ze toch erom lachen. ‘’Verdorie, dat was heel slim van hem!’’

Ze zette een stap achteruit. ‘’Nou, ik heb alle vragen goed beantwoord. Waar is de rode envelop?’’
Het bleef stil.
‘’Nou?’’ vroeg ze opnieuw.
Geen reactie.
Mandy fronste, liep terug naar de sokkel en las de brief opnieuw. Ze mompelde zacht: ‘’Hier ben ik weer, zoals je al ziet, zijn onze vrienden ook aanwezig… Ooh!’’ Ze keek direct op naar Nick. ‘’Nick! Jou was ik vergeten! Sorry!’’
Hij gebaarde dat Mandy aan de kant moest zodat hij de camera op de sokkel kon plaatsen. Dan kwam Nick met een grijns tegenover Mandy staan. Ze glimlachte. ‘’Heb je een vraag voor mij, lieve Nick?’’
‘’Dat heb ik zeker. De vraag is: Ga je Danny vermoorden?’’
De mond van Mandy was nog nooit zo ver opengevallen. ‘’Oh my god, hij kent mij echt veel te goed!’’ De dames hadden niet meer met lachen en de mannen grinnikten.
Mandy keek Nick lief aan. ‘’Natuurlijk ga ik mijn lieve Danny niet vermoorden. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt.’’
‘’Heel goed antwoord,’’ zei Nick terwijl hij de rode envelop tevoorschijn haalde en die aan haar overhandigde.

Lieve Mandy,

Wat een opluchting dat je mij niet wilt vermoorden. Anders had ik nodige maatregelen moeten nemen. Maar dat hoeft dus niet. Nou, je hebt nu alle vragen goed beantwoordt. Ik ben trots op jou. Je mag zo meteen de weg weer vervolgen. Maar dit keer ga je met de lift. Want de trappen naar de top is niet toegankelijk voor toeristen namelijk. Je mag je andere schoenen weer aantrekken. Je kunt van de stoel naast de sokkel gebruik maken.
Daarboven wacht ik op je.

Groet, je allerliefste, allerknapste, allerleukste, allerslimste vriendje.

‘’Nou nou, wat een slijmbal zeg, die Danny,’’ zei Mandy lachend terwijl ze haastig naar de stoel liep. Ze kon het niet meer wachten. Ondertussen verdwenen de vrienden al in de lift die gelijk naar boven ging. Mandy trok haar open schoenen met hakken weer aan en volgde het personeel. Ze wachtten netjes bij de lift. Een ogenblik later arriveerde de lift. Ze stapten de lift binnen. Mandy’s vingers trilden van de zenuwen. Ze keek in de lens van de camera. ‘’Ik ben er bijna, Danny. Ik kan niet wachten tot ik je weer zie. Ik sta hier te trillen!’’


Ik stond zenuwachtig te wachten op de top van de Eiffeltoren. Gelukkig had ik een afleiding: het schitterende uitzicht over heel Parijs. De ouders en vrienden stonden op een voldoende afstand van mij, maar wel binnen gehoorafstand. Het was nu wachten op Mandy. Ik wist dat ze elk moment kon komen. Bij elke seconde die tikte, des meer ik zenuwachtiger werd. Ik wist ook niet waarom ik zo zenuwachtig was. Maar ik vroeg me telkens weer af of dit allemaal niet een beetje afgezaagd was. Maar aan de blikken van mijn ouders en vrienden te zien vond Mandy het wel leuk. Mijn gedachten schoten weg toen ik de lift zag. Mijn adem stokte. Daar stond ze, mijn Mandy in een schitterende zwarte jurk. Het bleef me verbazen hoe mooi ze kon zijn.

Mandy stond ook als een standbeeld naar me te kijken. Dan liep ze op me af. ‘’Wauw Danny! Je draagt een pak!’’ Haar ogen gleden over mijn hele lijf, haar vingers streelden over mijn colbert. ‘’Wat zie je er stoer en sexy uit.’’ Dan ontmoetten onze ogen elkaar. We bleven een ogenblik zwijgend in elkaars ogen te kijken. Mandy haar ogen schitterden. Onze handen vonden elkaar vanzelf. ‘’Nou, ik ben hier,’’ fluisterde ze met een nerveus lachje. ‘’Ja, je bent hier,’’ zei ik zacht. Ze wachtte duidelijk op me. Ik zocht even de juiste woorden om te beginnen.

‘’Lieve, mooie Mandy,’’ begon ik langzaam terwijl ik intens in haar ogen keek. Om me heen leek het allemaal vervagen, alsof ik en Mandy hier alleen op de top van de Eiffeltoren stonden.
‘’We kennen elkaar iets meer dan vijf jaar. Maar ik heb het gevoel dat wij al twintig jaar samen zijn. In die vijf jaar tijd hebben we al zo veel meegemaakt. We hebben samen veel tegenslagen gehad, maar elke keer wisten we er samen doorheen te komen. Naast de tegenslagen hebben we ook heel veel mooie momenten meegemaakt.’’

Ik zweeg even, Mandy keek me glimlachend aan. ‘’Voordat ik jou ontmoet heb, dacht ik dat ik heel mijn leven nooit een vriendin zou vinden. Dat heeft te maken met mijn handicap. Het klinkt heel negatief, maar ik was gewoon realistisch. De communicatie is gewoon te moeilijk voor mij. Maar toen kwam je in mijn leven. Het veranderde alles voor me, in positieve zin. Ik kreeg fantastische vrienden, ik kreeg meer zelfvertrouwen, ik kreeg meer plezier in mijn leven, maar het belangrijkste was…’’ Ik keek haar diep in haar ogen. ‘’Jouw liefde. Je maakt me zo gelukkig, je maakt me aan het lachen, je maakt me aan het huilen. De liefde die ik nog nooit had gevoeld. En ik kan je al zeggen dat dat het beste is wat me overgekomen is.’’

Ik haalde even adem. ‘’Mandy, wat ik ook heel belangrijk vind, is dat je mij accepteert wie ik ben, ondanks mijn handicap. Wie wil er nou een vent met slechte ogen en oren? Je behandelt mij als een normaal persoon, precies wat ik graag wil zijn. Mandy, je bent zo’n lieve en zorgzame vrouw die voor mij en al de anderen klaar staat. Je verdient een lieve man die je liefde kan geven. Ik zal het zijn, want je verdient het allerbeste. Ik ga je de rest van je leven gelukkig maken, je aan het lachen maken, je aan het huilen maken. Mijn hart klopt sneller als ik naar jou kijk, je kan altijd een glimlach op mijn gezicht toveren terwijl je eigenlijk niets bewust doet, er gaat altijd siddering door mijn rug als je mij aanraakt.’’

Opnieuw zweeg ik en keek haar aan. Ze had vochtige ogen. ‘’Ik denk dat het wel genoeg is, anders ga je mij slijmbal noemen,’’ mompelde ik. Mandy lachte zachtjes. ‘’Dat ben je ook,’’ fluisterde ze zacht.
‘’Maar Mandy, zoals ik al zei, je bent het beste wat me overgekomen is. Je bent een geweldige vriendin, maar ik wil meer dan dat.’’
Na mijn woorden ging ik op één knie. Er rolde een traan uit het oog van Mandy. Mijn hand verdween langzaam in mijn jaszak, ze volgde het met ingehouden adem. Ik haalde een zakdoek tevoorschijn en hield hem voor haar. Ze schoot in de lach en gaf een tik op mijn hoofd. ‘’Etter.’’ Achter me klonk het bulderde lach van mijn vader. Mandy griste de zakdoek uit mijn hand, depte haar traan snel weg en gaf die terug aan mij. Ik stopte de zakdoek in mijn jaszak en haalde een klein zwarte juweliers doosje tevoorschijn.
Mandy’s ogen werden groot toen ik het doosje opende. Er zat een gouden ring in met een heel kleine edelsteen.

‘’Voordat je je keuze gaat maken, wil ik even zeggen dat deze edelsteen geen echte diamant is. Het kan invloed hebben op jouw keuze.’’ Ze schudde lachend haar hoofd en er rolden rijkelijk de tranen uit haar ogen.
‘’Lieve Mandy, Wil je met deze allerliefste, allerknapste, allerslimste, allerleukste blinde man trouwen?’’

Mandy snikte zachtjes. Ze kon even niets zeggen omdat ze een brok in haar keel had. Maar ze knikte langzaam. ‘’Ja,’’ klonk het eerst zacht en schor. Ze knikte steeds enthousiaster. ‘’Ja, Danny!’’ zei ze dit keer luid en duidelijk. ‘’Ja, ik wil dolgraag met jou trouwen!’’ Ik stond op, ze sloeg haar armen om me heen en drukte haar lichaam stevig tegen me aan. Ik kuste in haar nek en streelde haar rug. Even bleven we zo staan in onze innig omhelzing. Ik verbrak de omhelzing en zei: ‘’Kom eens hier met je mooie hand.’’ Mandy keek me gelukkig aan terwijl ik de gouden ring om haar slanke vinger schoof. Ze bekeek de ring. ‘’Hij is prachtig,’’ fluisterde ze. ‘’Kom eens hier, Danny.’’ Ze nam met haar beide handen mijn hoofd beet en drukte haar warme zachte lippen tegen de mijne. We zoenden met heel veel passie. Achter ons klonk er gejuich en geklap. Nu was ik pas bewust van het publiek. Ik was ze heel even vergeten, Mandy duidelijk ook. Want we verbraken de kus door de herrie en we draaiden ons naar het publiek toe.

Anna, Lotte, Kelly en Elise stormden op ons af. ‘’Gefeliciteerd!’’ gilden ze allen in koor. Mandy en ik werden van alle kanten stevig geknuffeld. ‘’Ho ho, rustig aan, gekke meiden,’’ zei ik lachend. Lotte omhelsde Mandy nog een keer. ‘’Ik ben zo blij voor jou, Mandy. Je hebt dit verdiend, lieverd.’’
‘’Dank je wel, lieve Lotte.’’ Nu was het de beurt aan onze ouders om ons te feliciteren. Nick had zijn camera inmiddels al opgeborgen. Ik bedankte het personeel uitgebreid voor het fantastische werk.

Op de top van de Eiffeltoren keerde de rust terug. We stonden met allen van het prachtige uitzicht te genieten. Mandy stond naast me en had mijn hand stevig vast. Ze keek me verliefd aan. ‘’Danny, ongelooflijk wat je allemaal gedaan hebt. Het was echt prachtig en romantisch.’’
‘’Een bijzondere vrouw verdient een bijzonder aanzoek,’’ was mijn antwoord. Ze leunde gelukkig tegen me aan. ‘’Ik hou zo ontzettend veel van jou, Danny.’’ Ik sloeg mijn arm om haar middel. ‘’Ik hou ook van jou, anders had ik je niet ten huwelijk gevraagd.’’
Ze gaf een zoen op mijn wang en legde haar hoofd op mijn schouder terwijl we van het uitzicht genoten…