Rosalie Krijgt Een Beurt - 41

Verteld door Rosalie en Julia

Van de aardrijkkundeleraar mocht ik zo niet naar binnen. De school had kledingvoorschriften had hij gezegd. Dus nu liep ik door de gang met mijn kleding in een doorzichtig plastic tasje in mijn ene hand en in de andere hand een peer. Een peer gaf me toch niet de rust die ik zocht en al snel vulde mijn hoofd zich met woorden. Vuilnistrut. Trut. Hoer. Slet. Niksnut. Liegbeest. Angsthaas. Allochtoon. Bruine. Hoerendochter. Zwarte. Kroeskop. Mietje. Smerige del. Heks. Duivel. Afgelikte boterham. Neukobject. Sloerie. Worm. Takkewijf. Lomperd. Abortuskind. Mislukkeling. Vies varken. Nerd. Stommeling. Achterlijk kind. Leeghoofd. Analfabeet. Bedplasser. Gore neger. Minkukel. Piepert. Wijsneus. Schuld van je ouders. Domme doos. Onnozele hals. Domme gans. Loopse teef. Omgevallen boekenkast. Betweter. Broedmachine. Idioot. Kluns. Neukdoos. Slettebak. Stuk onverlaat. Parasiet. Misbaksel. Hoop stront. Meelworm. Magere graat. Luie donder. Weetal. En toen was ik bij de wc’s aangekomen.

Ik deed de deur van het middelste hokje open. Er was ooit een wetenschappelijk onderzoek gedaan naar welk wc hokje het schoonst was. Daaruit bleek dat het middelste hokje het minst vaak werd gekozen. Als de eerste vol was, dan liep men automatisch naar de laatste. Mijn hokjes waren op dit moment allemaal even vol waardoor emoties niet meer naar binnen konden. Zelfs niet in de middelste.

Met een snelle ruk trok ik, met meer geweld dan nodig was, het plastic van me af. Ik had gezworen nooit meer zijn naam te zeggen. Nu was zijn naam niet uit mijn mond gekomen maar uit mijn pen gevloeid. Ik had mijn belofte niet gebroken en toch voelde het wel zo. Gevoel, je hebt er niks aan. Woedend op mezelf kleedde ik me aan. Ik voelde mijn wangen nat worden. Ook dat nog.

Ik wilde naar haar toe. Ik wilde haar in mijn armen, bedanken, liefhebben, er voor haar zijn. Ze had me zijn naam gegeven, ze had me vertrouwd terwijl ik juist alleen maar weer aan het twijfelen geweest was. Waarom had ik het perse willen weten? Waarom moest ik perse dat wat haar duidelijk zeer deed weer oprakelen.
“Mevrouw Montou? Gaat het wel?”
“Hm? Wat?” Ik keek even op van het papiertje wat ik stevig in mijn hand geklemd had. Ik zat nog achter mijn bureau en een aantal leerlingen keken me onzeker en hier en daar onderzoekend aan.
“Is er iets?”
“Ja, kunnen we wat voor u doen mevrouw?”
“Eh, nee hoor, dat is…oh, dank je wel.” Ik kreeg een zakdoekje aangereikt van Shadé die me lief aankeek. Ik voelde nu pas dat er tranen over mijn wangen liepen. Ik veegde ze snel weg met het zakdoekje en depte ook even onder mijn ogen.
“Heeft u slecht nieuws gekregen?” Shadé wees op het blaadje.
“Nee, ehum… ik moet… ik moet even weg jongens. Ik ben zo terug. Ga maar even wat voor jezelf doen.” Ik stond op, nam het briefje en mijn spijkerjasje mee en liep met snelle passen het lokaal uit. Ik liep de gang door, waarbij ik soms een kort sprintje trok maar ik besefte me dat ik geen idee had waar ze nu les had. En terwijl ik verder door de school liep had ik steeds meer het gevoel dat dit een nutteloze en ondoordachte actie van me was. Ik had de klas alleen gelaten, ik had geen idee waar Julia was die overal kon zijn in dit grote gebouw van vijf verdiepingen en ik voelde me met de minuut dommer. Ik kon haar niet bellen of appen tijdens de les, daar zou ze last mee krijgen. Maar ik wilde haar zo graag zien. Zeggen dat het me speet. Oh, nee, dat mocht niet. Zeggen dat ik het vervelend vond dat ik haar er toe had gedwongen en dat ze gelijk had. Het maakte niet uit wie de vader van Emma was en hoe of wat. Dat was verleden tijd. Net zoals Vincent verleden tijd was.

Na alleen een rondje over de benedenverdieping gelopen te hebben liep ik weer naar het lokaal terug. Ik stopte het briefje in het borstzakje van mijn spijkerjasje, hing die weer over mijn stoel en begon met het klassikaal nakijken van de opdracht die ik de leerlingen eerder had gegeven. Al snel ging de bel. Na wat nog bezorgde leerlingen gerust gesteld te hebben dat het goed met me ging, kwam Annabel het lokaal ingelopen.

“Ah, ik heb huiswerk voor je. Pagina 139 uit je lesboek, die opdracht ga je maar thuis maken en lever je morgen bij me in. Dat is wat we in de les hebben gedaan. Verder mag je als strafwerk een tekst schrijven over jezelf waarin je vijf goede eigenschappen van jezelf noemt en vijf slechte eigenschappen. En dan bedoel ik niet over je buitenkant. Minimaal zevenhonderd woorden. Ook wil ik dat je aan Julia gaat vragen of je haar ergens mee kunt helpen.”
“Maar…”
“Niks maar Annabel. Je doet wel vaker gemeen tegen klasgenoten en dat is niet lief van je. Denk je nou echt dat je daarmee straks verder in het leven komt? Als je werk hebt, dat je mensen zomaar kan uitschelden?”
“Nou…”, zei ze bedenkelijk. Ik schudde boos mijn hoofd.
“Je vangt meer vliegen met honing Annabel. Zoals Julia al zei gaat het niet om woorden maar daden. Dus je hoeft geen sorry tegen haar te zeggen maar je gaat maar laten zien dat je iets goed te maken hebt. Vraag haar maar wat je moet doen. Nou, ga maar gauw naar je volgende les.” Eigenlijk zou ze best een lesje van Julia kunnen gebruiken. Ik vroeg me af wat Julia dan zou doen. Annabel was oud genoeg om haar een bdsm lesje te kunnen geven. Hè, gat. Wat dacht ik wel niet. Ik nam weer plaats achter mijn bureau terwijl Annabel zwijgend het lokaal weer verliet. Ik vond het maar een vermoeiende dag.

”Waar is Emma?” vroeg ik aan de bankhanger.
“Die is bij die vogel eten.”
“Hm, dat is leuk voor haar.” Ze bedoelde Merel. Omi vond namen die verwezen naar dieren, dingen of maanden nogal op z’n zachts gezegd idioot. Merel, Wolf, Sterre, June, Splinter, het waren allemaal namen die ze nooit uitsprak. Net als de mijne, wat ik ook niet erg vond. Daar had ik alleen maar slechte herinneringen aan, dus die werd ook niet meer uitgesproken.

Ik ging de tafel buiten dekken voor het avondeten. Het was mooi weer dus we konden prima buiten eten. En Omi haatte het, wat alleen maar een bonus was. Als straf voor wat ze had geprobeerd bij Rosalie. Op het fornuis had ik een grote pan witte asperges aan de kook gebracht. Het witte goud, omdat het lang duurde voor er goede asperges geoogst konden worden en het arbeidsintensief was. Maar het was lang niet altijd zo kostbaar als het zwarte goud. Voor zwart goud waren er dan wel meer definities. De kosten verschilden en het lag er maar net aan wat je je kon veroorloven om te kunnen spreken van goud. Zo werd er steenkool, kaviaar, compost, bramen, papaver, peper, grammofoonplaten, koffie, aardolie, truffels en wat andere dingen, mee bedoelt. In de tijd van de slavernij werd er soms de slaaf mee bedoeld. Het was maar waar je je rijk mee voelde.

Dankzij boeken als vijftig tinten grijs was het beeld over de droom Dom of Domina van veel subjes helaas: dat die persoon rijk was, knap eruit zag en natuurlijk met enige mysterie. Iets waar ik volgens velen mensen dan weer helemaal aan voldeed. Alleen vonden mensen mij qua persoonlijkheid niet altijd even leuk. Maar dat was dan ook wederzijds. Je hoefde niet rijk te zijn om aan bdsm te doen. Je hoefde niet extreem knap te zijn of de ideale mens te zijn. Iedereen kon aan kinky seks doen. Vaak hoefde je ook geen dure speeltjes te kopen om het uit te proberen. Er waren in huis zat items die je kon gebruiken en ook bij “normale” winkels kon je shoppen voor een bdsm avondje. Als je een beetje creatief dacht, kwam je een heel eind. De action bijvoorbeeld, ging je daar heen met een ander doel voor ogen dan was het een bdsm walhalla. Van vliegenmeppers, afwasborstels, springtouwen, pollepels, handdoekhaakjes, knijpers tot hondendrinkbakken. Wie er op zou letten en er open voor stond, kon artikelen ineens in een heel ander daglicht zien. En sommige dingen had je waarschijnlijk zelfs al in huis. Je hoefde ook niet knap te zijn en dat gold ook voor de sub. En wat was knap? Dat was voor iedereen immers weer anders. Net als bij vanilla relaties waar op elk potje een dekseltje paste, paste ook bij een D/s relatie op elk Dominant wel een subje. Al was dat vaak wel een zoektocht.

De aardappels waren bijna gaar gekookt. De oude vrouw zat op de bank tv te kijken. Haar favoriete hobby. En wat er opstond maakte eigenlijk weinig uit, als het maar bewoog. Ouderen waren soms net kleine kinderen. Ik bond het sausje, sneed mijn gekookte ei in stukjes en haalde vast de gerookte zalm uit de verpakking. Nadat ik alles klaar had en op tafel had gezet liep ik naar de tv en drukte hem uit. “Eten”, zei ik streng.
“Ik zie geen gedekte tafel.”
“Ik heb de tafel buiten gedekt. Beetje beweging kan geen kwaad voor je.”
“Ik mag niet in de zon van de dokter.”
“Je mag wel meer niet van de dokter maar daar trek je je ook niks van aan.”
Ik liep vervolgens weg naar het avondeten. Blue en Sedie lagen in het gras, in de schaduw onder een boom te hijgen. Al sloffend kwam Omi de patio op met haar flesje bier in haar hand. Ze nam met een zucht tegenover me plaats. Het bladerdak boven ons zorgde voor een speling van het zonlicht waardoor een nuance van licht en donker op onze borden ontstond. Ik schepte voor ons beide op.

“Hoe was het op school?”
Ik besloot om die vraag niet te beantwoorden maar haar te confronteren.
“Ik hoorde van Anneke dat je bridgeteam vrijdag voor de verandering weer eens had gewonnen. Ze wilde weten of je ziek was. Ik heb haar gezegd dat je algehele gezondheid niet verslechterd was ten aanzien van de laatste keer dat ik je zag. Ze wenst je voor de zekerheid beterschap.”
“Hm”, bromde ze met volle mond.
Ze was een gezet, rond propje oud mens met wit kort haar, reutelende ademhaling, bleke dunne huid en rimpelig gezicht.
“Misschien moet je vaker niet verschijnen, kan je team nog eens winnen.”
“Ja, misschien. Een mens moet immers boodschappen doen niet?”
“Boodschappen doen?” vroeg ik haar verontwaardigd.
“Je denkt toch niet dat het eten hier op magische wijze in de kast verschijnt?”
“Magische wijze, zeker niet maar ook niet door jou. Al zou dat geen kwaad kunnen, beetje meer beweging voor je.”
“Hoe is het met die mevrouw Montou?”
“Ik denk dat ik maar even een afspraak voor je ga maken voor een geriatrisch onderzoek…” ging ik verder, haar vraag over Rosalie negeerde ik. “De meeste mensen zouden het namelijk zorgelijk vinden als ze naar de supermarkt gingen en uiteindelijk in een school belandde. Straks weet je de weg naar huis niet meer. Wat voor mij niet zo vervelend is maar ik denk dat andere mensen het wel als overlast zullen ervaren. Al ben je wel vaker ergens ongevraagd overlast aan het veroorzaken.”
“Ah, ze heeft het je verteld. Ik wist wel dat ze een bangerik was.”
“Ze heeft me dat niet met die woorden gezegd. Maar door opmerkingen van haar was het niet moeilijk om de puzzel compleet te krijgen.”
“Ik neem aan dat ze je een tien heeft laten halen. Wanneer mag jij les geven?”
Door haar had Rosalie zich ingehouden. Eerst dat bezoek van haar, toen een antwoordenblad waarbij Rosalie had gezegd dat het een idee was geweest van Omi en vervolgens een lauwe toets, terwijl ik wist dat Rosalie veel meer in haar mars had. Ze had me kunnen dwarszitten, het me heel moeilijk kunnen maken en dat had ze niet gedaan onder het mom van: “Ik wilde bij mijn eigen vak blijven.” Dus Omi wist allang dat ik een tien had.
“Morgen en morgenmiddag heb ik een date met haar.” Ik nam snel een hap. Liet de smaken mijn tong verwennen.
“Een date? Wat hadden we nou afgesproken?”
Ik at netjes eerst mijn mond leeg. Met mijn tong verwijderde ik nog eens stukje asperge dat achter mijn kies was blijven haken.
“Een afspraak bestaat uit twee partijen die samen iets overeenkomen. Ik heb nooit iets afgesproken met je. Bovendien gaat het je niks aan.” Ik ging haar niet vertellen hoe die date tot stand was gekomen. Ze hield niet van het hele bdsm gebeuren met straffen, bondage en slaan. Ze vond het maar raar en alleen al daarom dat ik psychische hulp nodig had gehad. Precies zoals veel onwetende mensen erover dachten.
“Ik dacht dat jij niet verliefd was.”
Ik zuchtte uit frustratie. Sommige dingen waren nu wel genoeg gezegd.
“Hoe is het met de zoektocht naar die prins van haar?”
“Wordt aan gewerkt”, bromde ik.
“Oh ja? En waar haal jij die zogenoemde prins vandaan dan?”
“Gewoon, kwestie van mensen ontmoeten naar ze luisteren en ze onthouden.”
“Niet van internet? Je hebt toch van die datingssites tegenwoordig? Is dat niet wat voor Rosalie?”
“Niet nodig. Morgen ontmoet ze prins Simon Overvest, vader van een dochter die bij mij op de afdeling heeft gelegen. Gescheiden, gevoelig en meelevend type en op zoek naar een andere baan.”
“Maar is ze ook Rosalie haar type?”
“Dat vermoed ik wel. Ze hebben veel gezamenlijke overeenkomsten.”
“Zoals?”
“Allebei gescheiden, verlies van een kind meegemaakt, gevoelsmensen en een goede opleiding genoten.”
“Ah.”

We zwegen en aten verder in stilte. Het was een aangename tempratuur zo in de schaduw. Er stond een beetje lauwwarme wind die het bladerdek boven ons liet spelen met het licht dat dansend over onze borden en de tafel ging. De combinatie van de asperge met ei en het sausje in mijn mond was een feestje. Zacht, romig en iets zoutig. De buren hadden kippen die losliepen, diervriendelijk, dus daar kocht ik vaak mijn eitjes. Want een kip moest toch haar ei kwijt. Er floot een merel vanuit de appelboom verderop in de tuin. Een ooievaar kwam overgevlogen naar het nest op de ooievaarspaal die richting het einde, vlak bij de sloot stond. Omi smakte. Een vieze gewoonte die ik mezelf had afgeleerd. Zij was ook een heks maar we verschilde qua manieren.

“Florian, dat duurde maar een week niet?” Weer zo’n retorische vraag die ze half gemeen en half lief vroeg.
“Tot ik erachter kwam en een klacht indiende bij z'n meerdere….” Ik zei niks en hield mijn kaken stijf op elkaar. “En Lola, nou dat was een mooi meisje. Die dacht echt dat ik haar oma wilde zijn. Aan het einde van het gesprek rende ze huilend naar haar kamer. Zo makkelijk was ze.” Ik schoof onrustig wat kleine gesneden stukjes ei heen en weer over mijn bord. Een streep saus verspreidend.
“Nadia had wel wat meer pit maar had toch niet zo'n grote mond meer toen ik klaar met haar was.”
“Nadia en ik waren samen tot de conclusie gekomen dat onze relatie geen meerwaarde voor ons beide had.” Bracht ik er nors tegenin.
“Ja, ze was een goede toneelspeelster maar dat had ik wel verwacht met haar beroep. Je weet wat ik met Rosalie doe als je een relatie met haar aangaat."
Ik keek haar kil aan. "Je blijft van haar af", zei ik ijskoud. Ik voelde mijn ademhaling hoog komen en mijn hart krachtiger pompen.
"Die blik van je werkt niet op mij", zei ze kortaf.
Ik bleef haar strak aankijken. Misschien werkte mijn ijskoude blik niet maar ik wist wel wat wel werkte. Ik staarde voor me uit en haar gerimpelde, oude grijze hoofd vervaagde. Herinneringen kwamen boven als een geest die uit zijn fles geroepen werd. Het hoofd van Florian verscheen. Zijn warme glimlach met zijn pretogen. Hij had een vriendelijk gezicht en een rustige aardige stem. Ik had hem ontmoet toen hij als stagiair in het ziekenhuis waar ik toen lag, aan het werk was. Hij bleef na een week ineens weg en reageerde niet meer op mijn berichtjes. Nu was me duidelijk waarom. De pretogen maakte plaats voor de karamelkleurige ogen van Lola waarnaar haar hele gezicht voor me kwam.
"Julia je waagt het niet..." Hoorde ik in de verte een oude stem ratelen.
Lola met haar eeuwige blosjes op haar wangen en haar mooie bruine haren en haar veel te grote bril. Ze had bij me op de uni gezeten en was de enige geweest die tegen me durfde te praten. Bruine haren…. Nadia. Die had zo model kunnen worden maar daar was ze te onzeker voor. Zij was degene die me aan bdsm had geïntroduceerd en zelf Domina was en toch soms onzeker bleek. Dat ze het eens met me was geweest over onze relatie was dus een leugen.
"Julia ik meen het, hou daar mee op!"
En vóór al die drie prachtige mensen kwam hij. Ik zag hem voor me. Zijn gemene lach, zijn zwarte korte haar, zijn donkerbruine ogen, zijn boze blik, zijn... zijn... een knallende koppijn ineens. Beelden liepen in elkaar over en door elkaar heen. Ik voelde een pijnscheut in mijn kuit. Daarna krijste ik het uit van de pijn en greep mijn pols vast.
"Julia kom terug, dit zijn geintjes!" Ik wist niet waar die stem vandaan kwam of wie Julia was.
“Ben je bereid om je excuses aan te bieden?” vroeg hij boos.
Ik wist niet waar ik mijn excuses voor moest aanbieden. Ik wist niet wat ik fout had gedaan, hoe kon ik daar dan excuses voor aanbieden?
Zo was het donker en zo was het licht. De smaak van bloed kwam in mijn mond.
“Jíj bent de schuld van je ouders…."
"Julia als je nou niet gauw terug komt, ik zweer je dan... Dan..." Weer die stem. Wie was die Julia?

Ik voelde me boos, bang, verward, blij en verdrietig tegelijk. Ik werd misselijk en mijn lichaam begon te trillen. Ik zag zijn hoofd weer voor me, hij keek kwaad. Hij schold me de huid vol. Ik kon alleen maar luisteren. Luisteren naar zijn stem die ik duidelijk hoorde. Was hij hier? Zijn stem ging maar door. Dreigend, kwaad, schreeuwend. Ineens kwamen er andere woorden tussendoor. Muziek. Engelse taal. I’ll spread my wings and I’ll learn how to fly zong een vrouwenstem. Langzaam kreeg de muziek de overhand. Ik luisterde. Werd rustig. Mijn zicht veranderde in een gedekte tafel. Ik voelde, er zaten dopjes in mijn oren die de muziek afspeelde. Ik haalde ze eruit. De smaak van bloed ebde weg. De pijn en emoties trokken zich terug. Als een zeestorm die weer was gaan liggen. Golfstil, zoals mijn dochter het noemde.

Omi zat op haar stoel tegenover me. Haar bord was niet helemaal leeg, haar bierflesje stond ernaast en haar stoel stond naar achteren geschoven. Ze had de oordopjes in mijn oren gedaan om me weer terug naar het heden te krijgen. Ze keek me verslagen aan. We zeiden geen woord meer tegen elkaar. Ik begon mijn koud geworden eten op te eten.

Mijn gedachten kwamen weer bij Rosalie die als een beeld voor me kwam. Haar helderblauwe ogen die vanmiddag op de wc weer met paniek gevuld waren. Ze was zo snel van slag, had zoveel emotie in zich en wist zich er vaak duidelijk geen raad mee. Ze had gezegd niet weg te rennen en zich niet af te laten schrikken door Omi. Maar ik wist dat als Omi wilde, ze Rosalie makkelijk kon breken. Met de juiste woorden zou Rosalie zo erg in paniek raken waarbij ik haar dan niet meer kon helpen omdat ze me dat niet toe zou laten. Dus hoopte ik dat het zou klikken met de prins die ik voor haar geregeld had. Ik vroeg me, al kauwend op een stukje aardappel, af hoelang ze nog ging beweren dat ze niet verliefd op me was. Ik had het gezien in haar ogen. Haar net iets te snelle antwoord en haar angst die weer boven was komen drijven, dat ik haar zou verlaten. Ik zou wachten tot ze niet meer tegen zichzelf zou liegen en het mij durfde te vertellen. Ik hield van haar maar ik zou geen goede partner voor haar zijn. Ik kon haar niet behoeden voor haar gevoel, maar wel voor de fout die ze zou maken als ze dacht dat ik haar ware was. Als Domina liep je dat risico. Subjes die verliefd op je werden omdat ze in feite door alle stofjes elke keer weer op een roze wolk terecht kwamen.

Ik stond op, bracht alles weer naar binnen, gaf Sedie en Blue hun eten en liep naar de bibliotheek waar ik op de bank plaats nam. Ik moest nog even met iemand bellen voor mijn les. Rosalie had gezegd dat het hele lokaal voor mij was maar ze had er niet bij gezegd dat ik die les alleen moest geven. Dus ik was van plan om Lexie te vragen, die zou het vast leuk vinden.

Mijn kleine meisje zou zo ook weer thuis komen. Daar had ik zin in, even lekker knuffelen met haar. Haar verhalen aanhoren en misschien nog voorlezen. Omi had geen woord meer tegen me gezegd. Wie niet horen wilde moest maar voelen. Zelfs als ik er zelf de dupe van werd. Ze moest Rosalie met rust laten.

Ik was net begonnen met eten koken toen ik gebeld werd. Het was Kiki.
“Hoi Kiki, wacht even hoor, ik moet even….” Ik zette snel de aardappels wat zachter voordat ze overkookte.
“Ja, ben ik weer. Hoi.”
“Hoi, alles goed?”
“Alles is heel veel”, lachte ik. Het was eruit voor ik goed en wel besefte van wie die uitspraak was.
Kiki lachte, “ja daar heb je gelijk in.”
“Met mij gaat het goed hoor Kiki. En met jou? Nog wat gehoord van Lexie?”
“Ja! We hebben gisteren een lijst doorgenomen met wat ik wel en niet wil proberen. En morgen gaan we een contract tekenen. Wat ik eigenlijk wel heel spannend vind…” Ik hoorde lichte twijfeling in haar stem.
“Twijfel je nog?”
“Ehum…Een beetje. Ik wilde misschien Julia nog bellen, is dat raar? Zou ze dat erg vinden denk je?”
“Nee, helemaal niet Kiki! Ik denk dat Julia je met alle liefde helpt.”
“Ja, niet dat ik Lexie niet vertrouw hoor. Dat is het niet. Het is gewoon… nou ja, ik weet niet…”
“Ja, dat is soms lastig. Ik had vandaag ook weer een twijfelmoment over ons contract en Julia heeft me daar ook mee geholpen. Maar mag ik vragen waar je je zorgen over maakt?”
“Oh, ja, jij hebt ook een contract…. Misschien weet jij het wel…. Bijvoorbeeld heeft het contract….” De kookwekker ging op dat moment af waardoor ik de rest niet zo goed kon verstaan.
“Wacht even Kiki. Een moment. Even mijn aardappels afgieten.” Ik zette mijn mobiel op de luidspreker en legde hem op het aanrecht neer. Daarna draaide ik het gas uit en pakte twee pannenlappen. Ik goot de aardappels af en zette die weer even op het gasfornuis terug. De bietjes waren al gaar. Ik had ruim gekookt zodat ik nog voor een dag extra had.
“Wat ben je aan het doen? Komt het wel uit dat ik bel?”
“Ja, ja. Ik moest even de aardappels afgieten. Vertel, wat was je vraag?”
“Ik kan ook bellen na je avondeten anders…”
“Nee, ik vind het wel gezellig beetje kletsen met je tijdens het eten. Ik schep ondertussen vast op.”
“Oké…wat staat er op het menu?”
“Gekookte aardappels met bietjes en een gehaktbal.”
“Oeh, lekker. Eetsmakelijk!”
“Dank je wel! Heb jij al gegeten?” Ik had mijn bord vol geschept en liep ermee naar de tafel terwijl ik in mijn andere hand Kiki op de luidspreker hield.
“Nee, ik heb straks een barbecue bij mijn nichtje.”
“Oh, wat gezellig!”
“Ja, is altijd wel leuk. Die geeft elk jaar een familie barbecue dus dan zien we elkaar weer eens.”
“Heb je veel familie?” vroeg ik haar en nam voorzichtig een hap van mijn nog te warme eten.
“Ja, we hebben wel een grote familie. Ik denk wel dat ik de meest abnormale ben.”
“Nou, zo abnormaal ben je toch niet?!”
“Ik ga morgen een bdsm-contract ondertekenen…”
“Ja, dat is waar… Wat waren je vragen daarover?”
“Oh ja, ehum… is zo’n contract rechtsgeldig? En wat staat er normaal gesproken in het contract? Wat als ik het ergens niet mee eens ben? Ehum…”
Ik was ondertussen aan het genieten van mijn balletje gehakt.
“Kiki…” Begon ik met een bijna lege mond. Ik slikte snel mijn hap door.
“Ja Rosalie?”
“Waarom heb je dat niet aan Lexie gevraagd gisteren?”
Het was even stil. Met gespitste oren en mijn ogen op het toestel naast me gericht bleef ik afwachten.
“Ik wilde niet dat Lexie dacht dat ik een uitweg zocht om het niet te doen….”
“Maar lieve schat, één van de regels van bdsm is juist dat je eerlijk naar elkaar kunt zijn. Je kunt haar echt wel alles vragen. Dat zal ze heus niet gek vinden of je daardoor afwijzen.”
“Nee… misschien heb je gelijk….”
“Je vind het echt spannend of niet?”
“Heel erg. Ik vind het ook erg opwindend en leuk hoor! Haar slaafje te mogen zijn, haar eigendom. Lijkt me geil.”
Ik luisterde het met een opgetrokken wenkbrauw aan. Een slaafje, zij wilde het slaafje van Lexie worden. Daar kon ik me nou niks bij voorstellen, die behoefte te hebben. Maar wat ik deed vond Kiki waarschijnlijk te soft. Was dat van mij überhaupt wel bdsm te noemen?
“Vond jij het spannend toen je het contract ging tekenen?”
“Hmhm…” antwoordde ik met volle mond.
“Ja, ik vond het ook spannend maar het was echt een hele opluchting toen we het gedaan hadden. Oh, dat was trouwens dezelfde dag dat ik jou heb ontmoet in de dierenwinkel!”
“Echt? Wat grappig.”
“Ja hè. Maar even terug komend op je vragen…Ik kan je vertellen wat Julia me vanmiddag verteld heeft, namelijk dat geen enkel contract hetzelfde is. Ons contract, van Julia en mij zal heel anders zijn dan die van jou en Lexie. Het contract is een afspraak tussen jullie beide dus als jij het ergens niet mee eens bent dan mag je dat gewoon zeggen. Dan zullen jullie kijken naar een weg die voor jullie beide werkt. Dat had ik ook met Julia.”
“Wat was er dan, als ik vragen mag?”
“Dat als ik toch verliefd op haar werd ze weg zou gaan. Dat heeft ze nu aangepast voor me.”
“Oh, ja. Dat is wel fijn….”
“Ja, dat stelt me wel gerust.”
“Dus je mag nu wel verliefd op haar worden?”
“Ja, maar zij wil geen liefdesrelatie. Dus als ik wel verliefd ben dan gaat ze niet weg maar mag ik zelf aangeven wat ik wil.”
“Ah, oké…”

We zwegen even en ik at ondertussen verder.
“Woensdag is die munch, gaan we daar nog heen?”
“Ja, als jij dat ook leuk vindt.” Antwoordde ik.
“Ja, het lijkt me wel gezellig met jou op stap. Zullen we op het pleintje ervoor afspreken?”
“Ja, dat is goed. Hoe laat was het ook al weer?”
“Half zeven begint het.”
“Zo dat weet je goed”, lachte ik.
“Ja, staat hier op mijn kalender in de keuken.”
“Ah, iets voor half zeven dan afspreken?”
“Ja, dat is goed. Ik ben wel benieuwd! Jij?”
“Ja, ik ook wel. Julia heeft het me aangeraden om te gaan. Ook omdat ik nog twijfelde.”
“Of het wel bij je past?”
“Ook ja. Het voelt soms toch een beetje gek wat we doen. Ik vind het heerlijk, daar niet van. Maar nou ja… Ik ben erg benieuwd naar verhalen van anderen. Soms…” Ik slikte en keek naar mijn eten op het bord voor me.
“Ehum… soms vraag ik me bijvoorbeeld af of het normaal is wat ik voel.”
“Je bedoeld voor Julia? Of voor vrouwen?”
“Nee, voor de straffen die ze noemt…”
“Want wat voel je dan?”
“Soms opwinding of gewoon lekkere spanning. Soms word ik ineens erg alert en soms lijk ik gewoon mijn verstand te verliezen. Ik weet niet… ik ben nogal een gevoelig type denk ik…”
“Volgens mij is dat volkomen normaal. Maar van welke straffen word jij opgewonden?” vroeg ze een beetje plagerig. Dus ik vertelde haar van de straffen die Julia voor me bedacht had en welke ik stiekem niet erg zou vinden.
“Oh, oh, oh, dus toch hè!”
“Wat?” vroeg ik betrapt.
“Een stout, geil, prinsesje ben je!” Lachte ze hard.
“Waar moet ik me aanmelden om bij je in de klas te komen?”
Ik moest lachen. “Ja, dat zou jij wel willen hè. Zien hoe ik die straf onderga.” Speelde ik mee.
“Jij bent een geil regenboogje met je potje zilver. Ik hoor het al weer.” Hoewel ik het woord geil nogal ordinair vond het in deze context wel passen.
“Jij hebt ook met mij mogen spelen, zou ook eerlijk zijn als ik een keertje met jou mag spelen. Ik ga Julia zo toch nog opbellen. Zal haar wel vragen of ze me wil waarschuwen als jij in een latexpakje de vloer aan het vegen bent met een kwast.” Ik hoorde aan haar toon dat ze speelde dat ze zich er duidelijk niet bij neerlegde.
“Ja, Ja. Dan zit jij zeker op de eerste rij.”
“Jup!” Lachte ze. Haar lach was zo aanstekelijk dat ik moest grinniken.

Toen we uitgelachen waren was het weer even stil. Ik begon Kiki te vertellen over mijn dag op school. Over Julia in haar nieuwe outfit en over Annabel. Ze luisterde aandachtig en stelde ook vragen. Zo anders dan bij Paula die vaak alleen maar commentaar gaf. Ik merkte wel dat ze wat minder reageerde bij de gebeurtenissen met Julia. Maar misschien voelde dat alleen maar zo. Ik vertelde haar ook over mijn gesprek met Julia. Ik vroeg haar naar Lexie en naar haar werk. Ze vertelde me over een aantal cavia’s die gedumpt waren. En over jonge vogeltjes die nu in de lente heel veel binnengebracht werden. We lette niet op de tijd totdat ze uiteindelijk riep dat ze te laat kwam voor de barbecue. We zeiden elkaar snel gedag en wenste elkaar een fijne avond. Toen ik eenmaal opgehangen had zuchtte ik tevreden. Ik keek nog even naar mijn schermpje en zag dat ik een appje had van Julia.

- Hoi lieverd, hoe is het nu? Niet al te veel buikpijn hoop ik. Lekker gegeten? –

Ze was een lieverd. Dat ik soms nog twijfelde aan haar maakte dat ik mezelf wel kon haten. Kiki had terechte twijfels, die kende Lexie nog niet zo goed. Ik wist dat ik Julia kon vertrouwen en ik kende haar steeds beter. Ik besloot om haar te bellen in plaats van te appen. Dat vond ik fijner, wat persoonlijker. Ik drukte op het groene icoontje bij haar naam en de telefoon ging over.

“Met Julia.”
“Met prinses Rosalie…” Ik had gelijk spijt dat ik dat zo gezegd had. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en leunde met mijn arm vervolgens ermee op de tafel.
“Hoi prinses. Hoe is het?”
“Goed, dank je… ehum, Julia?”
“Wat is er Rosalie?” Ze klonk moe.
Ik wilde zoveel zeggen. Dat ze dapper was, dat ze lief was, dat ze geweldig was, dat ik niet zo had moeten pushen, ik wilde haar bedanken, zeggen dat het me speet en nog veel meer. Maar bedanken leek me ineens niet gepast. Verontschuldigen, daar hield ze niet zo van. Dus deed ik maar wat me gevoel zei.
“Ik hou van jou…”
“Dat is lief van je. Ik ook van jou, Rosalie….. Heb je lekker gegeten?”
“Ja, ik had bietjes. Ik heb nog over voor morgen. Wat ehum… wat heb jij gegeten?”
“Asperges, het witte goud. Ik wilde je net vragen wat ik morgen voor je kan maken. Of je nog wensen hebt, prinses.”
“Ep, bu eh…” Mijn woordenschat was op dat moment ver te zoeken. Ik had niet verwacht dat ik morgen daar zou eten. Niet dat ik het erg vond.
“Verras me maar”, zei ik uiteindelijk.
“Prima. Misschien kun je die bietjes als lunch meenemen naar school?”
“Ja…”, zei ik twijfelend. Leek me nou niet echt handig om die bietjes op school daar te moeten opwarmen.
“Niet?”
“Ik weet niet…”
“Het hoeft niet, het was maar een idee. Je kunt er bijvoorbeeld een lekkere salade van maken. Beetje mayonaise erdoor, augurkje, paar drupjes azijn en als je hebt een klein beetje mosterd. Met bieslook erdoor is ook lekker maar dat heb je denk ik niet in huis.”
“Nee…Klinkt wel lekker. En dan mijn gehaktbal invriezen…”
“Bijvoorbeeld. Bedenk maar wat je doet. Niks moet, alles mag.”
“Ik heb net Kiki gesproken.”
“Was dat gezellig?”
“Ja, was fijn. We hebben over jou geroddeld natuurlijk. En over de straffen die je voor mij had verzonnen. Ze gaat morgen het contract tekenen met Lexie maar ze is wel zenuwachtig. Ze heeft nog wat vragen die ze niet aan Lexie durfde te stellen en wilde jou nog bellen. Dat is niet goed toch? Ik bedoel dat ze het niet aan Lexie durft te vragen.”
“Fijn om te horen dat jullie het gezellig hebben gehad. Dat ze vragen heeft of twijfels is niet erg. Heeft ze gezegd waarom ze het er niet met Lexie over durfde te hebben?”
“Ze is bang dat Lexie haar dan afwijst.”
“Hm, ik zal wel met beide even praten. Komt goed. Maak je maar geen zorgen. Ze moeten daarin ook nog een beetje elkaar vinden.”
“Dus het is geen slecht voorteken?”
“Nee, Rosalie. Het kan zijn dat Kiki haar angst ergens anders vandaan komt. Bang om afgewezen te worden kan ook door eerdere ervaringen komen. Net als dat jij bang bent dat ik je verlaat. Ik zal haar zo wel even bellen.”
“Ze is naar een familie barbecue.”
“Oké, dan bel ik haar morgen wel. Zijn er nog andere dingen waar je over wil praten?”
Ik had ondertussen mijn bord in de vaatwasser gezet en had weer plaatsgenomen aan tafel. Hector was op zijn bot aan het kluiven. Ik staarde naar het tafelblad en liet mijn vinger de lijntjes van het hout volgen.
“Ehum…Ik heb Annabel gezegd dat ze je moet vragen om ergens mee te helpen, als verontschuldiging zeg maar.”
Ze zuchtte hoorbaar. Waarschijnlijk was ze het er niet mee eens.
“Ik weet dat jij niet van verontschuldigen houdt, dus heb ik het zo opgelost. En ze moest een tekst schrijven over vijf goede en vijf slechte eigenschappen van zichzelf.”
“Prima. Dat heb je goed gedaan.”
“Echt?”
“Waarom ben je zo verbaasd, Rosalie?”
“Ik… ehum… omdat je zuchtte dacht ik…”
“Ik zuchtte inderdaad. Een reset van het ademhalingssysteem weet je nog. Je hebt rekening gehouden met het feit dat ik minder goede ervaringen heb met sorry-zeggers. Ik weet precies waar Annabel me bij kan helpen morgen.”
“Oké, nou, dan graag gedaan.”
“Heb je de huisarts nog gebeld?”
“Nee, ben ik vergeten. Ik zat met mijn gedachten nog bij jou, bij vanmiddag…”
“Morgen weer een dag. Ga je zo maar lekker douchen en ik hoop dat je lekker slaapt vannacht.”
“Ehum… ja…” Ik keek op de klok, het was pas half acht.
“Fijne avond lieve Rosalie.”
“Ja, dank je wel. Jij ook, lieve Julia.”
“Dank je wel, tot morgen.”
“Tot morgen.”
Ze hing op.

Ik nam haar advies ter harte en ging nadat ik Hector zijn eten had gegeven, douchen. Ik besloot ook om de bietensalade te maken met wat ik in huis had en de gehaktbal in de koelkast voor woensdag te bewaren. Ik had geen idee wat woensdag verder de bedoeling was maar ik kon hem altijd nog in de vriezer gooien. Ik liet Hector nog even uit en eenmaal weer thuis plofte ik tevreden met een boek en het aangepaste contract op de stoel bij het raam aan de voorkant van het huis en sloeg het dekentje om me heen. Ik las het contract nogmaals door en zag de toevoegingen die ze erbij gedaan had. Ik had nog op internet gekeken naar bdsm contracten maar was me enigszins rot geschrokken wat er wel niet in sommige allemaal in stond. Er waren contracten bij waarbij de sub zijn of haar hele hebben en houwen overdroeg of voor altijd, vierentwintig uur per dag een slaaf was.

Ik was blij dat ons contract anders was. Ik had er nooit zoveel vragen bij gehad en gelijk getekend de eerste keer. Ik snapte Kiki nu wel en waar haar vragen vandaan kwamen, zeker omdat zij ook een slaafje wilde zijn. Gelukkig was Julia er om ook haar te kunnen helpen. Julia wilde mij niet als slaafje hebben en dat zou ik zelf ook niet willen. Aan het contract van ons had ik niks toe te voegen en ik ondertekende het zonder er lang over na te hoeven denken. Daarna begon ik in mijn boek en al snel liet ik me meeslepen in het verhaal.

We zaten met z’n drieën aan het ontbijt. Omi zou Emma naar school brengen en daarna weer naar haar eigen huis gaan. Ik had goed geslapen en at met een grijns op mijn gezicht mijn boterham op. Rosalie had haar ochtendfoto al gestuurd en hoewel ze er moe uit had gezien waren haar ogen altijd prachtig om naar te kijken.
“Ik heb wat voor je gemaakt, gisteravond.” Ik stond op en liep naar mijn tas waar ik het papier voor Omi uithaalde. Ik ging weer aan tafel zitten en overhandigde het aan haar.
“Wat moet dit voorstellen?” Ze keek me grimmig aan.
“Dat is een kaart van onze buurt zodat je de weg terug kunt vinden en niet per ongeluk expres verdwaald en ergens anders terecht komt waar je niet gewenst bent.”
Ik hielp Emma ondertussen met haar lunch smeren. Ze had vanochtend niet zo veel trek dus ik deed er iets extra’s bij voor op school, voor als ze dan wel honger zou hebben. Dat verschilde weer per dag, hoeveel ze at.
“Mocht je toch verdwalen, er staan telefoonnummers op die je kunt bellen of kunt laten bellen voor je”, zei ik en deed alles in het lunchtrommeltje die daarna maar net dicht ging.
Omi mopperde binnensmonds en kneep de kaart tot een prop die ze over de tafel gooide. Emma had het aandachtig gevolgd en zei: “Dat is ook niet handig, oma. Straks verdwaal je echt en dan heb ik geen oma meer.”
“Geen zorgen lieverd, oma weet je altijd te vinden.”
“Omi brengt je vandaag naar school, Emma. Ik kom je straks ophalen en Rosalie komt vanmiddag.”
“Rosalie? Komt ze weer spelen?”
“Nee, ik heb een date met haar.”
Hier dacht Emma even zichtbaar over na, haalde daarna haar schoudertjes op en zei: “Prima.”
“Dat is aardig van je. Nou ik moet nog even iemand bellen voordat ik weg ga. Veel plezier lieverd, tot vanmiddag” Ik gaf haar een stevige knuffel.
“En jij niet verdwalen. Fijne dag.”
“Ik heb je gewaarschuwd”, zei ze zonder me aan te kijken.
“Ik jou ook.” Ik stond op en liep van tafel.

Ik nam de trap naar beneden naar de bibliotheek en ging daar achter het antieke bureau zitten. Ik zocht Kiki op mijn mobieltje op en liet de telefoon over gaan tot ze opnam.
“Hoi Kiki, komt het uit dat ik je bel?”
“Hoi Julia. Jawel hoor, jij bent vroeg!”
“Klopt, ik moet zo naar school.”
“Oh ja”, lachte ze.
“Hoe was de barbecue gisteren?”
“Huh, oh Rosalie zeker.”
“Die heb ik inderdaad gisteren gesproken. Ik had je gisteren al willen bellen maar ik begreep dat je een familiebarbecue had. Was het gezellig? Lekker gegeten?”
“Ja, was erg gezellig! Alle neefjes en nichtjes weer gezien. Altijd erg leuk. Ook lekker gegeten. Ik hou daar altijd wel van, barbecue. Jij?”
“Op z’n tijd en met vegetarische vleesvervangers.”
“Dat heb ik nog nooit gegeten, is dat wel lekker?”
“Niet alles is lekker op de barbecue. Rosalie zei dat je vandaag een contract ging tekenen met Lexie maar dat je daar nog vragen over hebt.”
“Ehum….ja… en nu denk ik, is dat niet raar dat ik dat aan jou vraag?”
“Nee hoor. Soms vragen subjes het aan elkaar, ook wel online. Maar als Domina kan ik je ook helpen. Wat wil je weten?”
“Nou ehum… we hebben besloten dat ik tijdens het spelen haar slaafje ben. Daar buitenom niet…”
“Oké, dat kan dan een spelcontract zijn.”
“Ja. Is zo’n contract eigenlijk rechtsgeldig?”
“Nee, het is een niet rechtsgeldige overeenkomst tussen jullie beide en heeft geen directe juridische waarde.”
“Wat bedoel je daarmee?”
“Het is niet zoals een samenlevingscontract of een huwelijk. Voor de wet is het in principe niks. Mocht er een ongeluk gebeuren tijdens het spelen of mocht Lexie zich niet aan jullie gemaakte afspraken houden, wat ik absoluut niet verwacht van haar hoor, maar mochten jullie toch in de rechtbank tegenover elkaar komen te staan dan kun je het wel aanvoeren als niet juridisch bewijs. Al zal niet elke rechter daar ook wat mee doen. Het is geen vrijbrief voor Lexie om jou in elkaar te slaan want dat is en blijft voor de wet mishandeling.”
“Nee, oké. Daar ben ik ook niet bang voor hoor. En ehum… als er iets in het contract staat wat ik niet wil? Ik heb gelezen dat een contract door de Dom of Domina bepaald wordt en dat de sub daar niks over te zeggen heeft.”
“Dat is een aparte gedachten, gezien het feit dat het een afspraak is tussen twee partijen en daarom ook twee partijen het er volledig mee eens moeten zijn. Maar bij Lexie kun je dat gerust zeggen hoor. Je hoeft het contract ook niet vandaag al te tekenen. Ik raad je aan om het gewoon even goed door te lezen en te laten bezinken. Als je vragen hebt, die zeker aan haar stellen. En je hoeft niet bang te zijn dat ze er vanaf ziet als jij even er wat tijd voor wilt nemen. Zij wil ook graag dat het werkt en niet dat je tegen je zin in, iets doet.”
“Ja, dat ik vind ik wel lastig…”
“Dat snap ik, dat is ook lastig. Maar als je het haar niet laat weten dan kan ze je er ook niet mee helpen. Rosalie vindt dat ook soms nog lastig, om me te zeggen wat ze voelt of denkt. En zelfs ik heb daar ook nog wel eens moeite mee om het haar te laten weten. Dat is een proces die je samen moet doen. Je kunt gewoon als een gelijke met Lexie praten hoor. Zelfs tijdens jullie spel, als je stop zou zeggen dan stopt ze direct en vraagt ze je wat er aan de hand is. Dit zal ook in het contract staan.”
“Maar ehum… wat hoort er nog meer in het contract te staan dan? Wat is normaal? Hoe weet ik of het echt een bdsm-contract is? Ik weet wel dat het contract tussen jou en Rosalie en dat van mij en Lexie anders zal zijn maar nou ja…”
“Wat er in het contract wel en niet hoort te staan dat is aan jullie zelf. Er is dan ook geen normaal. Vaak staat er wel de grenzen van beide in, de stopwoorden die jullie hebben gekozen en wat er van elkaar verwacht wordt. Dus wat Lexie van jou verwacht tijdens het spelen maar ook wat je van haar mag verwachten. Een echt bdsm-contract is wat jullie zelf vinden dat echt is. Voor sommige bdsm’ers is een bdsm-contract evenveel waard als een samenlevingscontract of een huwelijk.”
“Ja, ja…” Ik hoorde dat ze nadacht.
“Heb je online wel eens gezocht naar contracten?” vroeg ik haar lief.
“Ja, ik heb me ingelezen. Althans, dat denk ik.”
“Dan heb je misschien ook gezien dat er nog wel wat verschil in zit. Je kunt zo’n contract als Domina helemaal overnemen maar ik, en ik denk Lexie ook, vind het fijner om het contract te maken op basis van de sub die ik heb. Misschien kun je eens bedenken wat je er zelf in wilt hebben staan. Kopieer wat zinnetjes van internet en zet dat in een document. Alsof je zelf het contract maakt zeg maar. Dan kun je straks het contract van Lexie daarmee vergelijken. Misschien heeft zij er dingen ingezet waar je niet aan gedacht hebt maar het wel mee eens bent. Of misschien ontbreken er dingen die je er graag in had willen hebben.”
“Maar een sub mag toch geen contract maken?”
“Jullie gaan voor een spelcontract toch?”
“Ja, dat denk ik. Dan ben ik haar slaafje.”
“Nou, dat betekend dat je daarbuiten om gewoon alles mag hoor. Dus ook zelf nadenken over wat je wilt.”
“Oh, zo had ik het nog niet bekeken. Mag ik vragen wat er in het contract van jou en Rosalie staat?”
“Ik heb een vrij kort contract gemaakt van twee A-viertjes maar waarbij ik ook weer dingen heb toegevoegd en aangepast heb. Sommige contracten kunnen bestaan uit één zinnetje en sommige tellen een heleboel A-viertjes waarop uitgebreid beschreven is hoe of wat. In het contract van Rosalie en mij staan mijn harde grenzen en er is een lijst bij met haar grenzen en wensen. Die lijst zal ik aanpassen op het moment dat er grenzen bij komen of verlegd zijn. Verder staat er in dat ik haar op school met rust laat en dat ik daar naar haar luister. Dit omdat het haar werkplek is en zij gedonder kan krijgen als wij daar zouden spelen. Op donderdagmiddag luistert zij tijdens onze spelsessies naar mij en eventueel op andere dagen als we dat hebben afgesproken met elkaar. Maar daarbuiten om is ze gewoon vrij. Ze is mij geen geld verschuldigd en als ik iets voor haar koop verwacht ik van haar dat ze dit zonder problemen accepteert. Ook staat er in dat ik haar niet verlaat op het moment dat ze gevoelens voor me heeft. Uiteraard ook ons safe woord appels en hoewel daarmee stop, als stopwoord vervalt zal ik altijd er op letten of ze het niet alsnog roept omdat ze echt wil dat ik stop. Hoe we elkaar aanspreken tijdens het spelen, ik hoef geen meesteres genoemd te worden maar mijn naam volstaat. Er staan wat dingen in over de algemene veiligheid waaronder dat we geen alcohol nuttigen tijdens het spelen en de privacy. Verder heb ik het contract aangepast zodat ze me altijd mag vragen waarom ik dingen van haar vraag, dit gaf ze zelf aan. Ik heb er ook een bijlage aan toegevoegd met dat ze me elke ochtend een foto van zichzelf in bed stuurt en dat ze er niet eerder uit mag voordat ze goedkeuring heeft gehad. Dat ik haar uitdaag met extra opdrachten als we niet aan het spelen zijn op donderdag, om haar uit de sleur te houden. Ons contract is voor onbepaalde tijd.” Ik kon het contract zo voor me zien. Elke letter, elke regel. Alles.

“Wouw”, kon Kiki blijkbaar alleen maar uitbrengen.
“Er zullen wat dingen overeenkomen met jullie contract, Kiki. Zoals de veiligheidsregels. Maar de rest is op basis van wat jullie willen. Jij wil haar slaafje zijn, dus er zullen meer dingen in staan waarvan Lexie wil dat haar slaafje aan voldoet. Maar dat je haar slaafje bent betekend niet dat je je rechten verliest. Onthoud dat.”
“Nee, dat snap ik.”
“Had je verder nog vragen?”
“Ehum… nee. Dank je wel. Ik ga inderdaad eens kijken wat ik erin zou willen hebben. En ik ga proberen het er met Lexie ook over te hebben.”
“Heel goed. Mocht je toch nog willen kletsen dan mag je me altijd bellen. Ik heb vandaag alleen nog wel een les te geven.”
“Oh, had je een tien?”
“Zo, jij hebt een goed geheugen. Of heeft Rosalie je dat verteld?”
Ze giechelde. “Nee, ik had het onthouden omdat ik eigenlijk Rosalie haar reactie zo grappig vond dat ze er niet over ging piekeren.”
“Ah. Ik had inderdaad een tien maar ze had het me niet moeilijk gemaakt.”
“Wat voor les ga je geven?”
“Een taalles hadden we afgesproken.”
“Ah, nou succes dan maar. En bedankt voor je uitleg.”
“Graag gedaan, Kiki. Fijne dag.”
“Dank je, jij ook.”

Het gesprek had wat langer geduurd maar ik kwam nooit te laat. Een heks kon immers heksen.