Rosalie Krijgt Een Beurt - 44

Verteld door Rosalie en Julia

Julia verbrak uiteindelijk de stilte.
“Mijn moeder was eenendertig, mijn vader zesentwintig op die foto. Iets minder dan een jaar voordat ze mij kregen.”
Ik slikte en staarde naar de bladeren boven me. Emma had de foto van me overgenomen.
“Je zei dat je ze niet miste.” Mijn stem sloeg over.
“Klopt, ik mis ze niet. Ik heb ze nooit gekend. Het zijn vreemden voor me, twee mensen op wie ik misschien lijk maar waar ik verder niks mee heb.” Zei ze ijzig.
Ik wist alweer niet wat ik moest zeggen. Ik miste mijn ouders nog steeds. Vooral mijn vader. Ik keek opzij, langs Emma heen. Julia zat nog rechtop in het ligbed met haar benen languit en haar handen in haar nek.
“Ik mis mijn papa ook niet. Ik heb mama en Tyler en Kasper en straks jou. Mama, Rosalie komt trouwens hier wonen na jullie vierde date als jullie seks hebben gehad.”
“En dat wil Rosalie ook?” vroeg Julia nonchalant.
“Moet wel, Hector is verliefd op Blue”, legde Emma uit.
“Hm. Als dat nodig is…”
“Ja”, antwoordde haar dochter stellig. Er was blijkbaar geen speld tussen te krijgen. Mijn hond was verliefd dus nu moest ik als baasje hier ook komen wonen. Zou ik dat erg vinden? Wat ging dat daten snel bij honden.
“Soms woont Omi hier ook even. En Tyler, als hij weer bang is.” Ging Emma verder. Ze keek omhoog naar me.
“Gezellig.” Antwoordde ik schor. Ik dacht nog steeds aan de manier waarop Julia had gezegd dat ze haar ouders niet miste. Zo koud en afstandelijk.
“Hmhm, soms wel. Soms ook niet, als Tyler heel boos is dan schreeuwt hij. Maar ik word er niet meer bang van. Hij is dan gewoon niet meer zo helder in zijn hoofd. Ziet dingen die er niet zijn. En hij hoort dan stemmen, toch mama?”
“Hij is dan gewoon een beetje in de war. Zijn hoofd speelt dan een spelletje met hem.”
“Net als jouw hoofd soms hè, mam?”
“Net als mijn hoofd inderdaad.”
Ik vroeg me af of Tyler misschien ook zo’n goed geheugen had. We waren alle drie stil. Ieder met onze gedachten bezig.

“En jouw papa en mama?” wilde Emma ineens weten.
“Wat is daarmee?” vroeg ik lief en keek haar aan.
“Hoe heten die? Zijn het lieve mensen? Mag ik ze een keertje ontmoeten?”
“Nou, mijn ouders zijn er ook niet meer. En het waren lieve mensen, ja. Mijn moeder heette Catharina Sophia Louise Douma en mijn vader heette Thomas Johannes Christiaan Montou.”
“Dat zijn veel namen!” riep Emma met haar kinderlijke verbazing.
“Dat klopt, mijn ouders zijn gedoopt. Ikzelf ook. Ik heet voluit Rosalie Jacoba Wilhelmina Montou.”
“Gedoopt? Ben je uit je schilletje gehaald?”
“Dat is gedopt, Emma. Dat doe je alleen met boontjes.” Legde Julia met een glimlach uit.
“Oh… wat is gedoopt dan?”
Julia stopte snel een hapje in haar mond.
“Dat is in de kerk met de pastoor die dan een beetje heilig water over je bolletje giet met zijn hand en je dan zegent.” Legde ik Emma vriendelijk uit.
“Spreekt hij dan een toverspreuk uit?”
“Nee, hij zegt dan: “Ik doop u in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest” en dan tekent hij met zijn vinger een kruisje hier.” Ik wees het bij mezelf op mijn voorhoofd aan.
“Komen die vader met zijn zoon en die geest dan ook?”
“Nee, daar bedoelt hij God mee.”
“Ooooooow, die. Zeg dat dan. Die komt met Pasen ook altijd.”
Ik grinnikte.
“En aten jullie daarna taart?” wilde ze weten.
“Ehum… dat weet ik niet meer. Hoezo dan?”
“Monchoutaart!” lachte ze.
“Montou, dat is Frans. Ik denk dat mijn voorouders uit Frankrijk komen…”
“Ik ben voor een deel Spaans. Ik weet alleen niet welk deel.” Ze keek eerst naar haar ene arm en toen naar haar andere.
“Ik hoorde het. Jouw oma kwam uit Spanje hè. Ben je er wel eens geweest?”
“Nee maar…”
“Montou is Frans voor de Egyptische god Mentoe. De god van de oorlog”, zei er eentje zachtjes vanaf de andere stoel. Ik zag dat ze haar kiezen op elkaar beet. Blijkbaar had ze het idee dat ze zich nog steeds in moest houden bij me. Was dat eigenlijk niet angst?
“Interessant. Vertel, wat weet je nog meer?” vroeg ik aanmoedigend.
“Emma wil jij me misschien even mijn glas aangeven?” vroeg ik fluisterend naar haar toe gebogen. Ze ging overeind zitten en hield voorzichtig mijn glas voor me. Ik kwam ook omhoog en pakte het glas aan. Ze boog zich daarna over de armleuning om haar eigen glas te pakken.
“Montou had drie vrouwen”, zei Julia met een zucht.
“Toe maar. Drukke man. Wie waren dat dan?” Ik dronk al luisterend mijn koele drankje waar nu de paardenbloemen vrij in dreven. Dit maakte het drinken ervan wel lastiger. Emma keek giechelend naar me.
“Paardenbloemsnor”, zei ze wijzend.
Ze had zelf ook een paardenbloem in haar glas en stopte hem in haar mond. Blijkbaar waren die inderdaad eetbaar. Hoe had ik kunnen denken van niet? Ik probeerde er ook eentje. Het was een aparte smaak, licht zoetig.
“Montou had een relatie met de godin Râttaouy ook wel Rattaoui genaamd en de godin Lounyt die ieder elk een paar vormen met de derde vrouw, godin Tenenet. Die laatste is de godin van de bevalling, met name de beschermer van de baarmoeder tijdens de zwangerschap. En in combinatie met een van de twee anderen, staat het voor vruchtbaarheid. De naam Montou betekend nomade.”
“Wat bijzonder, dat wist ik niet.”
“Mama wel.”
“Ja, je moeder wel.”
“Mama weet heul veel!”
“Dat klopt. Maar vast niet alles”, zei ik met een knipoog naar haar.
Hier leek Emma even over na te moeten denken. Ze had haar eigen glas terug gezet. Ik had mijn glas, op twee paardenbloemen na, leeg. Dus ik gaf die van mij aan Emma terug, waarna ze hem voor me op de tafel zette.
“Mama, weet jij alles?”
“Nee, Emma, ik weet niet alles. Alles is heel veel. Niemand kan alles weten.”
“Mama weet niet alles.” Bevestigde Emma aan me. Ze gaf me een bijtje van plakjes zwarte olijf en gele tomaat op een klein rond crackertje met een soort smeersel eronder.
“Lekker, dank je wel lieverd.”
Zelf nam ze een kaasbloem dit keer. Nadat ze die op had ging ze weer liggen. Ze had het stokje op het tafeltje gelegd samen met de foto. Julia zat er nog onbewogen bij.

“Waar denk je aan?” vroeg ik haar lief
“Egyptische goden.” Antwoordde ze met een flauwe glimlach.
Het liefst had ik geweten waar ze allemaal aan dacht. Hoe haar hoofd werkte. Haar gedachtegang. Het leek me zo fascinerend en het was tegelijkertijd zo onwerkelijk.
“Emma, wil jij nog even slapen voor het eten?” vroeg ze met haar hoofd onze kant opgedraaid. Door de zonnebril op haar neus kon ik haar ogen niet zien.
“Nee, ik lig hier goed. Ik leid Rosalie af van haar buikpijn…”
Even schoot er wat paniek door mijn lijf. Ik wist niet hoe Emma dat nou weer wist.
“Prima”, zei Julia.
Ik keek naar Emma die er rustig bij lag. Ik schraapte mijn keel en merkte dat ik in de gaten gehouden werd door Julia die met opgetrokken knieën en haar armen eromheen geslagen op haar ligbed zat. Ik ging op mijn zij naast Emma liggen.
“Dat klopt Emma, ik heb inderdaad buikpijn. Had je dat gezien?” vroeg ik lief. Ik had een arm onder mijn hoofd gelegd en de andere hield ik slap voor me.
“Nee, dat heeft mama gezegd. Dat je vandaag buikpijn hebt omdat er geen baby’tje in je buik zit.” Ze staarde me niet aan maar bleef gewoon met haar oogjes dicht liggen.
“Dat klopt inderdaad.” Ik wilde naar Julia kijken maar de armleuning zat er precies voor. Dus keek ik maar naar de ademhaling van Emma. Ze ademde rustig via haar buik wat ervoor zorgde dat de panda op en neer ging. Het maakte me rustig, merkte ik. Ik voelde mijn lijf wat slap worden omdat ik ontspande.

Uit het niets begonnen ineens de honden te blaffen en ik schrok me rot. Ik veerde overeind en keek om me heen. Hector wist zichtbaar ook niet helemaal wat er aan de hand was. De meiden waren ineens veel feller maar gelukkig niet naar hem toe.
“Buurvrouw?!”
“Kom maar buurman. Sedie, Blue, af. Het is goed, dank jullie wel.”
Julia was opgestaan en liep richting de schuur een eindje achter ons. Daar verscheen van langs het huis, een oudere man. Vrij vors, kaal en met een grijs T-shirt aan.
“Ik hoorde stemmen en dacht, laat ik even eieren brengen. Komt dat uit?”
“Precies op tijd.” Hoorde ik Julia zeggen.
“Buurman Frank!” Emma kwam overeind en wurmde zich van het bed af. Ze rende naar de man toe en bleef voor hem staan. Sedie en Blue kwamen bij hem snuffelen en bleven daarna in de buurt van Julia staan. Hector bleef onder de houten beschutting zitten.
“Wil je ook een hapje, buurman?” vroeg Emma blij.
“Een hapje? Wat voor hapje?” vroeg de man vriendelijk.
“Van de schaal, zelf gemaakt met mama.”
“Oh, nou één hapje kan geen kwaad denk ik.”
Julia stond er bij en keek er naar met een tree eieren in haar handen. Ze ving mijn blik, althans dat vermoede had ik want ze glimlachte naar me. Emma kwam naar de schaal toe gerend en wenkte de buurman dat hij moest komen.
“Hallo.” Knikte hij beleefd naar me. Hij stak zijn hand uit, ik wilde opstaan maar hij zei vlug: “Blijf lekker zitten. Ik ben Frank, de buurman. Ik woon hier een eindje verderop.”
“Hallo, Frank. Ik ben Rosalie.” Zijn hand was warm en plakkerig. Wat met dit weer niet zo gek was.
“Mama haar date”, voegde Emma er voor me aan toe.
“Date?” Hij keek van Julia naar mij. Julia keek hem grijnzend aan. Ik voelde me niet zo zelfverzekerd en keek bescheiden weg. Hij leek zelf ook wat nerveus te worden.
“Oh, dus ik stoor eigenlijk. Mijn excuses.” Hij wilde weglopen.
“Oh, dat geeft niet hoor.” Antwoordde ik snel met een trilling in mijn stem. Ik schaamde me een beetje en ik had geen idee waarom. Waarschijnlijk was mijn hoofd nu zo rood als een boei geworden en niet door de zon.
Emma tikte Frank aan en wees naar de schaal. Van zo’n schattig meisje kon niemand iets weigeren. Ook Frank kreeg uitleg wat het allemaal was.
“Dat ziet er allemaal heerlijk uit, weet je zeker dat ik er eentje mag?” vroeg hij voorovergebogen over het tafeltje heen.
“Ja.” Knikte Emma heftig.
“Nou, dan neem ik graag deze…” Hij nam een vleesbloem.
“En ook een voor de buurvrouw?” vroeg Emma lief.
“Ja? Zal ik er ook eentje voor de Agaat meenemen?”
“Ja, doe maar.”
“Dan neem ik voor Agaat een slak mee. Leuk met zo’n appelhuisje.”
“De oogjes zijn nep hoor. Maar die kun je wel eten.”
“Waar zijn ze dan van gemaakt?” wilde de buurman weten.
“Ehum… suiker.”
“Lekker hoor. Heel erg bedankt. Fijne dag verder.”
Hij tilde zijn hand met de slak op, als wijze van begroeting en liep weer naar Julia.
“Dank voor de eieren.”
“Graag gedaan, mijn dames hebben ze met liefde voor je gelegd. En Agaat heeft ze met liefde voor je verzameld.”
“Dan zullen ze extra lekker smaken met zoveel liefde.” Knikte Julia vriendelijk. Ze liet de buurman uit die nog even achterom zwaaide. Ik stak mijn hand op waarna ik hem weer liet zakken. Julia liep het huis in en Emma was met de honden bezig.

Het duurde niet lang voordat Julia er weer aangelopen kwam. Ze liep naar mij toe en nam naast me plaats aan het voeteneind.
“Wil je nog wat drinken?” vroeg ze wijzend naar mijn lege glas.
“Ja, zo.” Ik wilde niet dat ze weg ging want ik vond het gezellig dat ze naast me zat.
“Je hebt een mooie tuin.”
“Dank je.”
“Lekker beschut maar dus wel buren.”
“Klopt. Er zit nog een weg tussen ons. En aan die kant…” Ze wees naar links.
“Is een park waar ik ’s ochtends altijd hard ga lopen.”
“Sportief. Elke ochtend?” Ik had mijn benen in kleermakerszit gelegd met mijn armen er losjes in.
“Hmhm.”
“Hoe laat sta jij op dan?”
“Half vijf gaat de wekker maar meestal ben ik al eerder wakker.”
“Jeetje, zó vroeg! Waar haal jij de energie vandaan?”
“Ik heb nou eenmaal veel energie.”
“Ja, dat merk ik.”

Een van haar honden kwam naar ons toegelopen en hield Julia in de gaten. Haar honden waren erg groot en indrukwekkend. Ik vond het een beetje spannend omdat ik geen idee had hoe agressief ze waren.
“Dit is Rosalie, Sedie. Zij is goed volk.”
Julia aaide het beest en hield haar daarna vast aan haar halsband.
“Wil je haar aaien?”
“Ehum…”
“Ze doet niks, tenzij ik haar het commando geef.”
Ik wilde niet bang zijn. Ik liet mijn hand over de rug van Sedie glijden. Haar haren waren veel ruwer en stugger dan die van Hector. Sedie hijgde. Julia liet haar weer iets los en Sedie ging voor ons zitten. Ik hield mijn hand voor haar. Ze snuffelde even en draaide toen haar kop weg.
“Ze ziet je niet al bedreiging.”
“Gelukkig maar.”
Al snel kwam Blue ook kijken. Die duwde haar kop tussen de benen van Julia in en sprong omhoog. Ze toornde boven Julia uit.
“Blue is een echte knuffelkont. Die komt regelmatig even een knuffel halen. Sedie ook wel maar die gaat sneller naar Emma voor een knuffel.”
Ik stak mijn hand uit waarop Blue gelijk haar kop naar me toe draaide.
“Niks aan de hand Blue, dat is Rosalie. Die doet ons niks. Je kunt haar aaien hoor.”
Ik liet mijn hand langs haar flank gaan. Ook haar haren waren ruw en net als bij Sedie ook erg lang.
“Hector! Hector! Kom hier jij mallerd…” hoorde ik Emma lachend roepen.
Ik was nog steeds Blue aan het aaien. Haar vacht had allemaal verschillende kleuren.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Emma naast Hector in het gras was gaan liggen.
“Ik ga wat drinken voor ons pakken.” Ze duwde Blue van haar schoot, nam de drie glazen mee en liep weg. Blue en Sedie liepen sloom een stukje achter haar aan maar bleven staan toen ze naar binnen liep.

Ik keek weer naar Emma die tegen Hector aangekropen was en een armpje om zijn rug had geslagen. Hector lag hijgend op zijn buik languit in het gras. Ze lagen in de schaduw van de boom. Ze had mijn hart al eerder gestolen maar nu nog meer. Ik slikte een brok in mijn keel weg. Die stomme hormonen ook, uitgerekend nu. Ik ademde in door mijn neus en uit door mijn mond en liet daarna een zucht ontsnappen. Julia kwam weer aangelopen met onze glazen en zette ze op het tafeltje neer.
“Hapje?” vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd. Ze nam zelf ook niks en plofte weer naast me neer. Ze deed haar zonnebril omhoog. Ze glimlachte, bukte en haalde een grassprietje van haar voet.

“Je hield je in. Toen je over Montou vertelde…” We keken elkaar aan, waardoor ik haar mooie groene ogen kon zien. Ogen waar ik verliefd op was geworden.
“Dat klopt.”
“Waarom? Ik had je toch gezegd dat je je voor mij niet in hoeft te houden?”
“Ik wilde jullie gesprek niet verstoren.”
“Weet je dat zeker?”
“Dat weet ik zeker, Rosalie. Ik weet dat ik je altijd alles mag zeggen. En dat probeer ik ook. Maar jij en Emma waren zo gezellig aan het praten en het was niet mijn bedoeling dat het eruit floepte. Ik wilde jullie niet storen.”
“Dat is lief van je. Je dochter is een schatje. Je hebt haar heel goed opgevoed.”
“Dank je.”
“Veel beter dan de kinderen van Paula…” zei ik meer in mezelf.
“Hoe is het met Paula?” Ze draaide zich met haar romp naar me toe en schoof haar been in een knik plat over het bed.
“Goed… denk ik… ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken eigenlijk. Ik zal haar weer eens bellen…”
“Heb je er zin in om morgen met Kiki weg te gaan?”
“Oh jawel hoor. Hopelijk is mijn buikpijn dan wat minder…”
“Dat snap ik. Je kunt ook iets sterkers nemen.”
“Ja, dat moet ik dan even halen.”
“Ik heb het hier in huis. Kun je straks wel meenemen. Zal ik het bij het sprookje leggen voor je?”
“Ja, graag, dat is fijn.”
“Verder nog plannen deze week?”
Ik zuchtte even.
“Ehum, donderdag kom jij en oh, vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts voor die allergietest.”
“Heel goed. Zie je daar tegenop?”
“Eigenlijk wel.” Bekende ik eerlijk.
“Waarom?”
Ik haalde mijn schouders op en staarde langs haar heen. Ze bewoog haar hoofd zodat ze weer in mijn blikveld kwam.
“Zie je tegen de test zelf op of tegen de uitslag.”
“De uitslag, denk ik.”
Ze had een zorgzame blik in haar ogen zoals ze ook naar Mirthe keek.
“Er zijn drie uitkomsten…” Begon ze.
“Drie?” onderbrak ik haar. “Twee toch?” Ik had het wel of ik had het niet leek me.
Ze schudde haar hoofd.
“De allergietest kan uitwijzen dat je inderdaad allergisch bent, dan veranderd er dus eigenlijk niks. De test kan uitwijzen dat je niet allergisch bent, dan veranderd er dus wel wat. Of de test kan niet met zekerheid uitwijzen of je al dan niet allergisch bent, waardoor je alsnog een andere test moet doen in het ziekenhuis onder toezicht. Dus waar ben je het meeste bang voor?”
“Dat mijn ouders gelogen hebben.” Ik schudde weemoedig mijn hoofd.
“Je ouders hebben je niet als baby laten testen?”
“Nee, volgens mij niet. Ik geloof dat de verloskundige het toen tegen mijn moeder zei. En mijn moeder zei me dat ik toen een erge reactie had gehad en dat ik sindsdien geen melk meer mocht. Wat in die tijd helemaal niet leuk was, want toen waren er nog niet zoveel alternatieven als nu.”
“Ze zei niet wat voor reactie?”
“Nee. Hoezo? Waar denk je aan?”
“Als je lactose intolerant bent, wat dus anders is dan een allergie, dan zou het kunnen dat je als baby heel erg buikpijn had en steeds aan de diarree was. En dat je veel huilde nadat je voeding had gekregen. Misschien vond je moeder dat een erge en verontrustende reactie. Maar het zou ook verklaren waarom je nu wel tegen wijn kan, je kunt namelijk over een lactose intolerantie heen groeien. In dat geval heeft je moeder niet gelogen, jij bent er gewoon vanaf gekomen naarmate je ouder werd. Alleen omdat je toen helemaal geen melk meer nam, wist je dat niet. Waarschijnlijk wilde je moeder je behoeden voor nog meer buikpijn en diarree. Alleen is dat nu nog gissen en weet je dat pas na de test. Je kunt alsnog allergisch zijn op de melkeiwitten.”
“Ja…” ik was verder sprakeloos. Ik had sinds het etentje met Kiki en Lexie alleen maar kwaad gedacht over mijn moeder, toen ik erachter kwam dat ik misschien helemaal niet allergisch was. Dat ze gelogen had en me misschien expres had weggehouden van melk. Maar ze had me dus gewoon willen beschermen.
“Helpt je dat?”
Ik knikte. Ik wilde haar omarmen, bedanken, zeggen dat ze fantastisch was maar ik hield me in en schonk haar een glimlach.
“Prima. En als je toch wilt dat ik meega mag je me altijd vragen.”
“Dat is lief van je.”
“Nou….” Ze stond op, liep naar de schaal en kwam terug met iets tussen haar vingers.
“Mondje open, komt een rupsje aangelopen…” Ze hield een rups op een reepje selderie vast.
Ik begon te lachen en opende mijn mond. Ze stopte de rups er helemaal in wat bijna teveel was. Ik hield mijn hand ervoor om met open mond te kunnen kauwen. Ze likte kort haar vingertoppen af. Met mijn mond vol draaide ik me om en greep een kaasbloem. Hield hem haar voor. Ze wilde hem aannemen maar ik trok hem terug en schudde mijn hoofd. Ze opende haar mond, ik hield de bloem weer voor en als een wild beest scheurde ze een stuk kaas met haar tanden eraf. Ze gromde. Het maakte me nog meer aan het lachen waardoor ik mijn hand weer voor mijn mond deed. Haar hap had ze snel weg gewerkt. Ze boog zich voorover terwijl ze haar tanden liet zien. Ik deinsde iets achteruit en hield de halve bloem voor me als een soort schild. Ze trok de rest van de kaas van het stokje en grijnsde. Haar ogen stonden verleidend. Ik had mijn mond bijna leeg maar zij at veel sneller. Ze kwam dichterbij. Hongerig als een wolf. De bloem was op, er zat alleen nog een partje komkommer aan het stokje. Die trok ik eraf en hield hem voor. Zover mogelijk bij me vandaan. Om het hongerige beest dat voor me zat, te voeden. Ze hapte, haar lippen omsloten de komkommer inclusief mijn vingers. Ze beet.
“Auw!” ik trok mijn vingers terug. Het deed niet zo’n zeer, het was een reflex.
“Wist je dat een roos ook eetbaar is.” Zei ze lachend nadat haar mond leeg was.
“Nou, deze roos niet hoor.”
Ze deed haar wenkbrauwen omhoog en keek uitdagend.
“Hoe doen we dat donderdag eigenlijk?” vroeg ik. Ik voelde wel wat kriebels maar dat werd overheerst door de buikpijn in mijn onderbuik.
“Hoe bedoel je?”
“Nou, ik ben ongesteld. Dan heb ik meestal niet echt zin in ehum…”
“Dat geeft niet. Heb je nog wensen wat je wil doen?”
“Ehum… nee. Ik zou het niet weten. Beetje rustig aan doen misschien?”
“Prima. Komt goed.”
Emma kwam eraan gewandeld. Ze bleef bij haar moeder staan die haar naar zich toetrok. Julia omarmde haar dochter die tussen haar benen in stond.
“Ik zie dat je moe bent.”
“Een beetje…”
“Ik ga je even naar je kamer brengen, ga je daar een uurtje liggen…”
“Neeheee.” Jammerde ze direct. Haar gezichtje vertrok als een oorwurmpje.
“Eh, kijk niet zo. Ik was nog niet uitgesproken. Je hoeft niet te slapen maar gewoon even rusten. En dan mag je straks wat langer opblijven.”
“Oké. Maar… maar Rosalie moet mijn stenen ook nog zien.” Ze keek van mij naar haar moeder.
“Dat doen we straks, we hebben nog zat tijd. Kom, breng ik je even naar boven.” Julia stond op en nam Emma op haar armen mee.
“Tot straks Emma. Ik ben benieuwd naar je stenen.”
Ze zwaaide nog even naar me voor ze samen in huis verdwenen.

Dit was een mooie kans om even mijn tampon te verschonen. Ik haalde een nieuwe uit mijn tas en liep ook naar binnen. De zonnebril schoof ik weer omhoog. Via de keuken, langs de tafel kwam ik weer in de woonkamer. Ik vond de paarse muur in de woonkamer erg gedurfd maar wel heel mooi. In de hal trok ik de eerste de beste deur open. Het was een kast waarvan het licht direct aansprong. Het bleek de meterkast te zijn, aan de leidingen en stoppenkast te zien. Er was ook een plank met gereedschap, verschillende potjes gesorteerd afval en een mandje met plastic tasjes. Onderin lagen skeelers en schaatsen. Ik deed de deur weer dicht en opende de deur ernaast. Ik draaide de deur van de wc op slot en nam plaats op de wc. De wc had een zwarte tegelvloer, een paarse wand, wat zwarte en paarse accessoires en de rest was wit. Ik staarde naar het fotobord tegenover. Ik zag de foto weer van Julia op haar schaatsjes. Ze keek zo vrolijk. Ook waren er foto’s van Tyler, Kasper, Emma en nog wat mensen die ik niet herkende. Geen foto van haar ouders of opa en oma. Ik zuchtte. Ik vond het ineens verwarrend allemaal maar dat lag waarschijnlijk aan mezelf. Misschien ook wel aan het feit dat ik ongesteld was en mijn hormonen met mijn gevoelens speelde. Ik had Emma maar wat graag als dochter willen hebben. Helemaal na die opmerking van haar dat ik hier moest komen wonen. Maar dat zou nooit gebeuren. Waarom ik Julia een date had laten organiseren was me ook een raadsel. Ik kon toch niet gehoopt hebben op meer? Zij wilde niet meer en ik? Ik wist het niet meer.

Ik deed mijn behoefte, verwisselde mijn tampon, trok door, waste mijn handen en draaide de deur weer van het slot. Ik liep weer de woonkamer in waar Julia net van de trap af kwam. Ze hield een doosje omhoog.
“Wil je er nu ook eentje?”
“Ik heb al paracetamol op.”
“Dat weet ik, dat zei je. Maar dit mag samen.”
“Dan graag.”
“Het zijn zetpillen.”
“Oké…” zei ik een beetje balend dat ik hem in moest brengen.
De kramp in mijn buik was nog steeds behoorlijk voelbaar. Ook waren mijn borsten pijnlijk en voelde ik mijn rug wat opspelen. Ze haalde er eentje uit de verpakking voor me. Ik hield mijn hand op en ontving een wit tabletje.
“In de tabletten om te slikken zit lactose. Vandaar dat ik zetpillen heb.”
Ik kon mijn oren niet geloven.
“En paracetamol?” vroeg ik haar onzeker.
“Zit geen lactose in. Die kun je dus gewoon slikken.”
“Goh, nooit over nagedacht…” Misschien kon het inderdaad geen kwaad om die allergietest te doen. Ik was eigenlijk steeds meer benieuwd naar de uitslag. Ik had hier nog nooit bij stilgestaan, dat het zelfs in medicijnen kon zitten. Had ik mezelf eigenlijk al die tijd misschien toch in gevaar gebracht zonder erbij na te denken.
“Glijmiddel nodig?”
“Hm? Oh, nee lukt zo wel. Dank je.” Ik draaide me weer om en liep richting de wc. Julia liep achter me aan.
“Hier is een inlegkruisje zodat je onderbroek niet vuil wordt.” Ze haalde er eentje uit de doos bovenop het planchet van de toilet.
“Dank je wel.”
Ze liep weg. Ik ging weer op de wc zitten waar ik de tablet boven de wc inbracht. Hij glipte bijna uit mijn hand maar ik kon hem nog net op tijd vasthouden. Na wat moeite zat hij er eindelijk in. Ik deed het inlegkruisje in, waste mijn handen weer en verliet het kamertje.

Toen ik mijn weg weer naar buiten vervolgde zag ik dat ze het doosje op haar sprookje naast de lelies had gelegd. Ze was op haar eigen ligbed gaan liggen die ze ook iets achterover had gedaan. Haar glas was al leeg. Ik liep naar het andere ligbed, ging zitten en pakte mijn drinken, waar weer nieuwe paardenbloemen inzaten, en dronk gulzig. Ik zette mijn glas terug en keek naar haar. Ze had haar zonnebril weer op en haar hoofd mijn kant opgedraaid. Met een ruk stond ze op.
“Niet bewegen.” Zei ze streng. Ik schrok een beetje. Ze kwam voor me staan en bukte iets. Ik deinsde achteruit. Haar hand reikte naar mijn haar en ik wilde haar eigenlijk weg duwen.
“Niet bewegen, Rosalie.” Met haar handen was ze in mijn haar bezig. Ze liet me al snel zien wat er op haar hand liep.
“Deze zat in je haar vast.”
“Ach gossie. Wat een dikkertje.”
Een hommeltje liep even over haar vinger en vloog daarna weg.
“Liet ik je schrikken?”
“Ja, wel een beetje.”
“Ik snap de verwarring van de hommel wel. Je ruikt lekker.”
“Ik heb geen luchtje op.”
Ze zei niets maar glimlachte en liep weer naar haar eigen plaats waar ze weer ging liggen. Mij met een apart gevoel achterlatend. Ik ging ook maar op mijn rug liggen met mijn knieën opgetrokken. Hopende dat de buikpijn minder zou worden nu ik die zetpil had genomen. Ik schoof de zonnebril weer voor mijn ogen en staarde naar de bladeren boven me.

“Emma zei dat we iets lekker eten vanavond.” Ik weet niet waarom ik dat zei. Ik wilde gewoon praten met haar. Maakte niet uit waarover. Beetje afleiding van de buikpijn. De bladeren leken door de wind te antwoorden. Er dwarrelde eentje naar beneden. Ik pakte hem vast bij het steeltje en draaide hem rond tussen mijn vingers.
“Hm, Emma vindt eigenlijk alles lekker. Zijn er dingen die jij niet lust?”
“Ik ben niet zo gek op koriander, dat vind ik naar zeep smaken. En ik vind nieuwe dingen vaak lekker maar om het zelf te maken is me teveel gedoe. Daar neem ik dan de tijd niet voor. Jij?”
“Dat je koriander naar zeep vindt smaken komt door je genen. Met name het gen genaamd OR6A2, dat betrokken is bij het ervaren van geuren. Hierdoor ruik je vooral de stof aldehyden, dat zowel in zeep als koriander zit. En je ruikt dodecanal, de stof die de koriander een lekkere geur geeft, juist niet.”
“Dus ik kan er gewoon echt niks aan doen?”
“Nee.”
“Lust jij koriander?”
“Ik lust heel veel. Ik eet alleen geen vlees, vis en schaaldieren. En ook geen zuivel. Eieren alleen van kippen die een goed leven hebben. Honing vermijd ik ook liever.”
“Honing?”
“Hmhm.”
“Wat is daar mis mee dan?” Ik keek naar het blad tussen mijn vingers. De nerven waren goed zichtbaar.
“Stel je voor dat je elke dag op zoek gaat naar eten voor je kolonie. Bloem na bloem ga je af voor nectar, waarbij je soms wel duizend bloemen op een dag bezoekt. Tweehonderdvijftig kilometer aflegt en na ongeveer achthonderd kilometer helemaal je vleugeltjes versleten hebt. Maar dat allemaal om nectar te verzamelen wat door anderen in je kolonie weer omgezet wordt in honing zodat er genoeg voedsel is. Elke dag weer vlieg je er op uit, elke dag weer zet je de nectar om in honing, elke dag weer verzorg je de larven of verdedig je het nest. Allemaal in samenwerking. Ieder met zijn of haar eigen taak. Duidelijk en structureel geordend. Vijf kilo nectar is er nodig voor één kilo honing. De honingvoorraad wordt alsmaar groter door het harde werken van iedereen. En dan op een dag komt de mens. Verdedigen heeft geen zin. De mens haalt de honing weg en vervangt het door een slap alternatief. Suikerwater. Daar ontbreekt een hoop voedingstoffen in die wel in de honing zitten. Hierdoor verzwak je, als je bijtje zijnde en ben je vatbaarder voor schimmels, mijten en virussen. En daar heb je je dan als bijtje zo voor uitgesloofd. Ik wil geen dief zijn. Maar dat is mijn mening.”
“Ja. Zo heb ik het nog nooit bekeken….Wat sneu eigenlijk.”

Ik staarde in stilte naar de bladeren. Dacht aan wat ze had verteld over de bijen. Zag het voor me. Een moe en uitgeput bijtje wat dapper terug vloog naar de korf om even bij te kunnen komen van het vliegen. Even wat honing te kunnen eten om vervolgens het met suikerwater te moeten doen. Ik nam me voor om, als mijn honing op was, geen honing meer te kopen. De bladeren boven me ritselde door het briesje van de wind. Ik ontspande mijn benen en sloot mijn ogen even. Luisterde naar de stilte. Voelde de aangename tempratuur afwisselend met een zuchtje wind over mijn huid. Hoorde een van de honden in mijn buurt hijgen. Geen geklepper van de ooievaars dit keer. Geen verkeer zoals bij mij altijd voorbij reed. Gewoon rust. Ik liet het over me heen komen. Het slokte me op. Ik voelde me draaierig worden alsof ik op een schip zat. Voelde me loom en leek niet meer te kunnen bewegen. Mijn spieren verslapte, hadden geen zin meer. Mijn ogen wilde niet meer open, de luiken zaten dicht. Zwart afwisselend met kleuren. Beelden die opdoemde.

Het was al een tijdje stil. Rosalie had niks meer gezegd nadat ze het sneu vond voor de bijtjes. Ik kwam zachtjes overeind, keek naar haar. Ze had zich op haar zij gedraaid. De zonnebril zat scheef voor haar ogen. Haar ademhaling was rustig, haar mond stond een klein beetje open. Dat dacht ik al, die sliep. Mijn Doornroosje. Ze was moe, dat had ik al gezien. Ze had er al de hele dag moe uitgezien maar was blijkbaar te koppig om deze date af te willen zeggen. Ik vond het niet erg. Ze had nu lekker rust gevonden en kon even ontspannen. Ze had weer paniek gehad op school nadat ze meneer van Lammeren haar mening had gegeven. Geen idee waarom ze zo stoer was geweest om dat te zeggen. Wat haar had gedreven. Maar ik vond het knap van haar.

Ik keek naar haar in stilte. Ze was prachtig. Zo sereen en ontspannen. Kwetsbaar en toch voelde ze zich veilig genoeg om te slapen. Ik kon wel uren naar haar kijken. De schaduw was langzaam gedraaid en nog even en ze zou in de zon liggen. Ik stond op, nam de schaal met hapjes, de foto, stokjes en mijn glas mee naar binnen en haalde daarna zo stil mogelijk de parasol uit de schuur. Ik plantte hem achter onze stoelen in de zware houder. Ze sliep gewoon door, ze had niets in de gaten zo moe was ze. Dat ze buikpijn had hielp natuurlijk ook niet mee. Daar kon je je ook slap en moe door voelen. Ik had al een plan voor donderdag maar wachtte rustig af hoe ze zich tegen die tijd zou voelen.

Ik zag dat Hector zijn behoefte bij een boom deed. Sedie en Blue kwamen er gelijk aan snuffelen. Ik had mijn meiden geleerd om het zo ver mogelijk richting de sloot te doen. Ik kon het Hector moeilijk kwalijk nemen. De boom zou hem vast dankbaar zijn. Ik ging weer op het ligbed liggen en schoof de rugleuning terug omhoog. Ik dacht aan wat Emma had gezegd, dat Rosalie hier kwam wonen. Haar manier om te zeggen dat ze Rosalie goedkeurde. Nadia had niks met kinderen en besteedde destijds ook niet zoveel aandacht aan Emma. Emma was toen bijna drie en kon zich daar gelukkig niks meer van herinneren. Rosalie hield van kinderen en dat voelde Emma aan. Ze voelde zich als snel op haar gemak bij Rosalie en Rosalie leek op haar beurt ook echt geïnteresseerd te zijn in Emma.

Ik dacht aan mijn ouders. De twee vreemden mensen op wie ik leek. Van verhalen van mijn opa en oma had ik wel gehoord welke karaktereigenschappen ik van wie had. Dat ik zo graag leerde had ik via de genen van mijn vader. Mijn lenigheid en mijn schaatstalent weer via de genen van mijn moeder. Mijn eigenwijsheid van mijn oma, als ik mijn opa moest geloven. Maar degene die mijn ouders lief hadden vertelde altijd goede verhalen en degene die mijn ouders haatte of jaloers op ze waren, vertelde alleen leugens. Een mens is niet alleen maar goed of slecht. Toch werden er tijdens een begrafenis of crematie meestal alleen maar goede verhalen verteld over die persoon. Simpelweg omdat dat de geleefde tijd was die werd herinnerd.

Nadat Emma bijna een uurtje op haar kamer was, liep ik stilletjes naar binnen. Ik had mijn slippers al bij het ligbed uitgedaan om geen lawaai te maken. Ik ging eerst naar de wc en liep toen door naar boven. Bij haar kamertje deed ik zachtjes de deur open. Ze lag te slapen op haar bank. Ik kon haar laten slapen maar ik had haar beloofd dat het een uurtje zou zijn. Bovendien zou ze anders vanavond niet in slaap komen. Dus ik wachtte nog twee minuutjes en luisterde naar haar ademhaling. Ze brabbelde iets onverstaanbaars. Ik ging op het randje van de bank zitten.
“Emma, lieverd. Wakker worden.”
Ze murmelde wat en draaide haar gezichtje in het kussen. Ik aaide haar over haar ruggetje.
“Kom je me zo helpen met de tafel dekken?”
“Hm.” Kwam er verstomd uit.
“Dan kun je na het eten, Rosalie je stenen laten zien.”
Nu draaide ze zich, met haar armpje voor haar ogen, om.
“Mama?”
“Wat is er Emma.” Ik aaide haar over haar voorhoofd. Schoof haar krullen opzij.
“Mag Rosalie hier blijven slapen?”
“Nee, lieverd.”
“Waarom niet?”
Ik zuchtte en dacht even na. Hoe kon ik dat nou het beste aan mijn dochter uitleggen? Het was misschien ook ingewikkeld. Zelfs de meeste volwassenen vonden het ingewikkeld, hoe een D/s relatie werkte.
“Omdat Rosalie vanavond weer naar huis gaat Emma. Een date is gewoon een afspraakje om elkaar beter te leren kennen.”
“Oh…dus je houdt niet van haar?”
“Ik hou zeker wel van haar. Maar ik hou ook van Tyler en Kasper en die komen hier ook niet wonen. Net als dat ik ook van Mirthe hou en die komt hier ook niet wonen. Snap je?”
“Ja… wel jammer…”
“Dat snap ik lieverd.”
Ze ging overeind zitten.
“Heb je nog gedroomd?” Ik aaide haar op en neer over haar ruggetje. Ze had haar handjes voor zich op haar schoot gevouwen en leunde tegen me aan.
“Mja… ik droomde dat ik door een tuin liep met allemaal reuzen kaas en worstbloemen! En er vlogen pretzelvlinders en er kropen druivenruspen.”
“Rupsen…Toe maar, gelukkig hoef je die niet allemaal op te eten.”
“Nee, dan zou ik heul dik worden.” Ze hield haar armpjes zover mogelijk van haar buik af in een cirkel alsof ze aangekomen was. Ik lachte en gaf haar een kus op haar kruin.
“Kom, Alice in wonderland. Gaan we even de eieren klutsen. En we moeten Rosalie voor we gaan eten wakker maken, want die slaapt ook.”
“Moest ze ook van jou even rusten?”
“Nee, dat deed ze zelf.”
“Oh…”
Ze stapte van de bank, deed haar slippertjes aan en liep me achterna.

In de keuken keek ik bij de deurpost even snel naar buiten. Rosalie lag er nog hetzelfde bij. Ik hielp Emma met handen wassen. Ze had een krukje om op te staan. Daarna pakte ik een klein kommetje en de eieren. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar handjes vast terwijl we samen een ei open tikte en boven de kom braken. Vier eieren zouden we doen. De laatste mocht ze zelf proberen. Het was haar bijna helemaal gelukt. Er vielen twee stukjes eierschaal in die ik haar met twee lepeltjes eruit liet halen. Dit was een klusje wat ze met veel precisie en haar tongetje uit haar mond deed. Daarna gaf ik haar de garde zodat ze kon roeren. Dit vond ze duidelijk leuk en met veel enthousiasme begon ze er aan. De eieren waren nog niet helemaal goed door elkaar geklutst maar ik merkte dat haar beide armpjes die ze afwisselde, moe waren.
“Mama, wil jij het doen.”
“Prima.” Ik nam het over, klopte en klutste de eieren snel en goed door elkaar.
“Kijk eens, hier is de trechter. Daar moet het in. Zal ik hem even vasthouden?”
“Ja… zo?”
“Heel goed. Oh, dat geeft niet. Prima, zo is het goed.”
Ze had het eiermengsel overgegoten in een kannetje wat mijn ouders ooit bij de Bijenkorf hadden gekocht. Tijdloos, wit met een zwart dekseltje. Eigenlijk voor de koffiemelk. Ze verkochten ze nog steeds dus ik had er een tweede bij gekocht. Samen begonnen we pannenkoekbeslag te maken en deden dat in het tweede kannetje.
“Zo, dat is klaar. Dan gaan we nu de tafel maar even dekken. Maar wel zachtjes.”
“Oké, mama.”

Samen dekten we de tafel. Eerst het gele kleed met groene ruitjes. De borden, bestek en alle andere benodigdheden. Ik hield Rosalie in de gaten. Ze sliep diep. Dat had ze blijkbaar even nodig.

Ik liep als klant de winkel in. Het was een grote speelgoedwinkel. De winkel had een donkerblauwe tapijtachtige vloer en een grote bruine wenteltrap naar boven naar een tweede verdieping. Ik keek omhoog, het plafond leek wel oneindig. Ik begon tussen de schappen met producten door te lopen en zag van alles. Puzzels, spelletjes, knuffels en een hele afdeling met alleen maar bouwspeelgoed. Wazige mensen liepen om me heen.

Ik liep verder en kwam uiteindelijk in een soort magazijn terecht. Het magazijn had een houten vloer en er stonden rijen met dozen op elkaar gestapeld. Scheef en overhellend alsof ze elk moment konden omvallen. Ik werd aangesproken door een echtpaar. Ik zag hun gezichten niet goed. De vrouw droeg iets met paardenbloemen en de man had iets van een dun spijkerjasje aan. Het was wazig. Ze vroegen me iets. Blijkbaar werkte ik daar. Ze wilden iets weten over een houten puzzelkubus. Er waren verschillende soorten van. Allemaal van een andere houtsoort. Elke kubus had bovenop een foto die door elkaar gehusseld zat. De kubus waar het echtpaar vragen over had, had een foto van twee mensen met zwart haar. Een jonge man en vrouw. De kubus bestond verder uit allemaal latjes die je kon draaien en schuiven. Het echtpaar wilden weten welke moeilijkheidsgraad de puzzel had, want dat verschilde per kubus. En of de oplossing er ook bij zat. Ik had de kubus in mijn handen. Hij was vrij groot maar twee tellen later was hij kleiner geworden. Ik vertelde hen dat dit de moeilijkste was. Er waren zoveel onderdelen die je kon schuiven en bewegen en er was ook een bepaalde volgorde. De oplossing werd er niet bij gegeven. Daarom was het alleen voor echte puzzelaars. Voor mensen die het aandurfde en het antwoord echt wilde weten. Die niet bang waren voor een uitdaging. Ze bedankten me en zeiden dat ze nog even verder keken. Ik had ineens drie kubussen in mijn handen. De ene had allemaal spijlen, geen idee wat daar de bedoeling van was. De andere had kleine hokjes die je in moest drukken. De foto’s erop waren wazig en donker.

Ik zat op mijn hurken met Emma op mijn knie.
”Haar mond staat open”, fluisterde Emma giechelend.
“Jouw mond staat ook wel eens open als je ligt de slapen.”
“Echt niet. Mag ik haar wakker maken, mam?”
“Dat mag, maar zachtjes, Emma.”
Ze aaide Rosalie liefkozend over haar slaap.
“Wakker worden, we kunnen eten”, zei Emma zachtjes. Rosalie reageerde niet.
“Ze wordt niet wakker…” Emma keek me geschrokken aan.
“Is ze dood?”
“Nee, Emma. Rosalie is niet dood. Ze slaapt gewoon heel diep.”
Ze zat met haar vingertje tegen haar mond aan, naar Rosalie te staren. Ze boog zich voorover, waarbij ik haar iets tegenhield zodat ze niet helemaal voorover viel, en gaf Rosalie een kus op haar wang.
“Niks.” Zei Emma teleurgesteld.
“Laat mij maar.”
Ik legde mijn hand op Rosalie haar bovenarm en schudde zachtjes.

"Rosalie, wakker worden. We gaan zo eten." Ergens van ver kwam er een bekende stem. Ik werd uit de winkel gezogen en zag alleen maar zwart. Het leek alsof ik langzaam weer gevoel kreeg in mijn lijf.
“Ja, het werkt mam! Kijk! Ze beweegt!” hoorde ik een meisjesstemmetje zeggen.
Ik deed mijn ogen een stukje open en staarde door een donker stukje glas dat scheef zat. Ik voelde een hand op mijn bovenarm. Twee gestaltes met krullen zaten gehurkt voor me. Ik knipperde en probeerde te bewegen. Mijn vingers werkte als eerste mee. Daarna mijn hele hand en ook mijn benen deden het weer.
“Goedenavond.” Dat was Julia die glimlachend mijn arm aaide.
“Heb je ook gedroomd over reuzen kaas en worstbloemen?” wilde Emma weten.
Ik kreunde en probeerde me iets terug te draaien.
“Laat haar maar even rustig wakker worden, Emma.”
Ik wist plotseling weer waar ik was. Ik lag in hun tuin op het ligbed. Had ik geslapen? Nee toch? Hoelang? Oh, wat een afgang.

Ik ging met een wat draaierig gevoel overeind zitten.
“Hoe laat is het?” vroeg ik met een hese stem.
“Tijd om te eten.”
“Hoe lang heb ik geslapen?”
“Bijna anderhalf uur.”
“Langer dan mij!” riep Emma.
“Dan dat ik heb geslapen.” Werd Emma verbeterd door haar moeder.
“Heb jij ook geslapen?”
“Nee…” zuchtte Julia.

Ik had anderhalf uur geslapen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
"Waarom heb je me niet wakker gemaakt?" vroeg ik kribbig.
"Omdat je blijkbaar even slaap nodig had."
"Dat is toch niet aan jou om te bepalen of ik dat nodig had? Nu heb ik het gemist."
"Wat heb je gemist?" vroeg ze vriendelijk.
Ik wreef de slaap uit mijn ogen en haalde mijn hand door mijn haar.
"Niks, laat maar."
Ik was misselijk van de honger.
"Wil je een wijntje bij het eten?" vroeg ze terwijl ze nog op haar hurken zat.
"Prima", zei ik kattig.
"Prima." Ze stond op en liep weg. Ik was boos. Boos op mezelf dat ik in slaap was gevallen maar ook boos op haar dat ze me niet wakker had gemaakt. Ik keek om me heen. De schaduw van de boom was weggedraaid maar er stond een parasol achter onze stoelen zodat ik nog steeds niet in de zon zat. Ik was blijkbaar ver heen, dat ik dat niet gehoord had. Emma was op het randje van het kussen gaan zitten.
“Ben je boos?” vroeg ze voorzichtig.
“Een beetje Emma.”
“Waarom dan?”
“Omdat…” Ik zuchtte en wreef over mijn voorhoofd. Het was niet haar schuld.
“Ik ben boos op mezelf dat ik in slaap ben gevallen.”
“Waarom dan? Dat is toch niet zo erg?”
“Omdat… Omdat je dat niet hoort te doen tijdens een date.”
“Ik ben toch ook in slaap gevallen tijdens jullie date?”
“Ja, dat klopt. Maar… nou ja, het is ingewikkeld.”
“Nee hoor. Ik sliep, jij sliep dus mama was degene die raar deed door wakker te blijven.” Lachte ze. Ik had geen puf om er tegenin te gaan.
“Emma, wil je me nog even komen helpen?”
“Ja, ik kom eraan.” Ze sprong van het bed af en rende naar haar moeder.

Ik zag ze heen en weer lopen, van binnen naar buiten en weer terug, met borden en schaaltjes. Ze liepen naar de tafel onder de overkapping van bladeren. Ik stond op en liep er sloom naar toe.
"Kan ik helpen? Kan ik iets doen?" vroeg ik al voelde ik me vrij slapjes.
"Ja, je mag helpen met opeten!" riep Emma vrolijk. Die zat weer vol energie.
"Je mag je eigen eten klaarmaken. Ga maar zitten." Julia schoof een stoel naar achteren dus ik nam plaats. Op tafel stonden twee gourmetstellen die al aanstonden. Bij elk bord lagen twee vierkante pannetjes en een houten spateltje. Er stonden verschillende borden met vlees, vis en wat ik vermoedde vegetarische dingen. Twee kannetjes, een pan die nog dicht zat, verschillende soorten groentes, er stond een salade, een mandje stokbrood en nog veel.
Emma nam op de hoek plaats aan het hoofd. Mijn wijntje werd neergezet. Julia had een biertje in een glas en Emma leek limonade te hebben. Julia ging tegenover me zitten.
"Dit is vlees, vis, vegetarisch, hierin zit geklutst ei dan kun je een eitje bakken, dit is pannenkoekbeslag dan kun je pannenkoekjes maken, in de pan zit gekookte rijst die je op kunt bakken met wat groente, dit is taugé, prei, champignons, paprika, maïs, peultjes, courgette, bosui, tomatenblokjes, krieltjes, salade, verschillende sauzen die je allemaal mag hebben, stroop, poedersuiker, gewone suiker, kruidenboter en boter en olie om in te bakken. Wat je niet lust hoef je niet te nemen. Mocht je nog iets missen, gewoon vragen misschien hebben we het wel in huis.”
Ik vond het lief dat ze rekening hadden gehouden dat ik vlees at maar het was wel veel te veel. Dat wist ik nu al.
“Het is lang geleden zeg, dat ik dit gegeten heb. Meestal eet ik dit met de Kerst.” Al kon ik me de laatste keer niet meer herinneren.
“Wij doen dingen anders”, zei Emma met een grijns.
Ik moest iets lachen. Ja, dat deden ze zeker.
“Ben je niet meer boos?” vroeg Emma me terwijl ze haar handje op mijn arm legde.
“Nee, ik ben niet meer boos lieverd.”
“Jeej!”
“Proost.” Julia hield haar glas omhoog. Emma en ik pakte de onze ook op.
“Proost en dank jullie wel.”
“Asjeblieft”, zei Emma op serieuze toon waardoor ik een klein lachje liet horen.
Ik nam een slok van het wijntje, zette hem neer en keek toe hoe de dames begonnen.

Met twee pannetjes ging het redelijk snel en al gauw had ik een pannenkoekje, een gebakken ei, wat vlees en vis en wat rijst met verschillende groentes achter mijn kiezen. Julia had een stokbroodje met kruidenboter voor me gebakken en tomatensalsa erop. Af en toe hielp ik Emma met haar dingetjes omdraaien als ze me dat vroeg. Mijn honger werd gestild en ik voelde de energie toenemen en me vrolijker worden. De wijn hielp ook. Ik had gelukkig geen buikpijn meer en kon genieten. Het was gezellig. We lachten om Emma haar grapjes. Ik luisterde naar wat ze op school allemaal aan het leren was. En uiteindelijk kwamen we op het onderwerp stambomen, omdat ze die in de klas aan het maken waren.

“Heb je nog familie?” vroeg ik aan Julia.
“Hmhm. Ik heb nog wat familie in Spanje wonen, wat ooms en tantes met kinderen maar daar heb ik geen contact mee. Een neef van me woonde hier in Nederland, ging op vakantie met een vriend en is nooit meer terug gekomen. Allebei omgekomen tijdens een bergwandeling. Ze raakten achter op de groep en vielen zo het ravijn in.”
“Oh, dat lijkt me ook naar.”
“Ze wilden even ergens kijken, ik vraag me wel eens af of ze gezien hebben wat ze wilde zien.”
Ik schudde mijn hoofd. Met mijn vork prikte ik in een stukje kip en haalde dat door de satésaus. Al kauwend luisterde ik naar haar.
“Mijn vader had één zus, wiens man is overleden. Die heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ze hadden veel ruzie thuis, hij heeft zichzelf opgehangen. Was niet echt een goed huwelijk. Zij heeft hem zo thuis aangetroffen. Toen is ze helemaal de weg kwijt geraakt. Heeft in diverse inrichtingen gezeten. Geen idee hoe het nu met haar is. Ik heb geen contact meer met haar.”
“Och, wat sneu voor haar. Dat lijkt me echt heel erg om je man zo aan te treffen. Maar voor die man ook, dat hij zichzelf opgehangen heeft. Dan ben je echt wanhopig.”
“Heb jij nog familie?”
“Mijn broer, ik weet niet waar hij nu woont. Ik heb hem al bijna tien jaar niet gezien, denk ik... Nee, dat is niet waar. Ik was achtentwintig toen mijn moeder overleed… nu vierendertig dus zes jaar. Ik heb nog wat ooms en tantes maar die zie ik sinds ik gescheiden ben niet meer. Mijn moeder was enig kind.”
“Heb je ruzie met je broer?” vroeg Emma sip kijkend.
“Ja.” Ik schepte ondertussen wat salade op.
“Ruzie is nooit leuk. Je mag niet lang boos blijven. Zes jaar is best lang. Bijna mijn hele leven!”
“Dat klopt Emma maar mijn broer, Marco, was niet echt lief. Hij heeft lelijke dingen tegen me gezegd en geld gestolen. Dat mag ook niet. En daarom heb ik hem al zes jaar niet gesproken.”
“Ik heb geen broer… Mama wanneer…”
“Voorlopig nog niet. Je moet je burgertje eruit halen anders wordt hij zwart.”
“Zou je nog wel kinderen willen?” vroeg ik toch wel een beetje bezwaard. Ik vond het een moeilijke vraag om te stellen, omdat de vader van Emma duidelijk nog in haar geheugen aanwezig was.
“Misschien met de juiste persoon.”
“Wie is dat dan?” wilde ze van haar moeder weten.
Emma haalde haar burgertje uit haar pannetje en hield haar vork met burgertje en al in de lucht.
“Degene met de juiste sleutel”, mompelde Julia.
“De ware dus”, zei ik en nam snel een hap. Ze reageerde er niet op.
“Misschien ben jij wel de ware van mama”, zei Emma droog zonder me aan te kijken.
Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.
“Opgelost. Doe mij maar een broertje. Maar een zusje is ook goed hoor. Mag ik nog een pannenkoek?”
Ik schonk wat boter in haar pannetje en liet dat even bubbelen voordat ik er pannenkoekbeslag voor haar in deed. Ze was haar burgertje met veel geduld op haar bord in stukjes aan het snijden. Haar tongetje hing half uit haar mond. Ik keek voorzichtig naar Julia. Die was rustig aan het kauwen en staarde terug. Nadat ze haar mond leeg had zei ze: “Ik ben niet de ware voor Rosalie.”
Emma keek even naar mij met haar oogjes half dichtgeknepen.
“Waarom niet? Houd jij niet van mijn mama?”
“Ehum…Jawel, ik hou heel veel van je moeder, Emma.”
“Nou, geen probleem dan toch?” vroeg ze vervolgens aan haar moeder.
Julia grijnsde naar me.
“Rosalie weet nog niet of ze op vrouwen valt. Bovendien wil ik nog geen liefdesrelatie.” Ze draaide het pannenkoekje van Emma om en begon voor zichzelf een ei te bakken. Ik nam ondertussen wat salade.
“Je moet er ook niet op vallen. Je hoeft er alleen verliefd op te worden. En dan seks te hebben”, legde Emma ons op serieuze toon uit.
“Als je op iemand valt, dan bekend dat dat je op iemand verliefd kunt worden. Dus als je alleen op mannen valt, wordt je alleen verliefd op mannen. En als je alleen op vrouwen valt, wordt je alleen verliefd op vrouwen.” Antwoordde Julia waarna ze een hap van een broodje nam.
“Oh…Dan moet je nog even wachten, Rosalie. Laat maar weten als je weet dat je hebt besloten om verliefd te vallen op mama.” Ze begon haar burgertje te eten zonder ons aan te kijken. Ik zat er een beetje versuft bij en kon even niet meer zo helder nadenken.
“Dat is een hele bijzondere zin”, mompelde mijn overbuurvrouw.
“Kinderlogica”, ze keek me aan en gaf een knipoog.
“Ja… ja…, ehum… kinderlogica…Tja.”
“Wil je nog een glaasje wijn? Vond je hem lekker?”
“Ja, nog eentje dan. Klein beetje hoor. Ik moet ook nog naar huis rijden.”
“Komt goed, alle tijd.” Ze stond op, nam mijn glas en haar eigen glas mee en liep weg.

“Zou jij nog een keertje mama willen worden?” vroeg Emma me lief.
“Jawel, ik denk het wel.”
“Je was al een keertje mama.”
“Ja, dat klopt. Ik heb mijn tweeling verloren. De ene werd dood geboren en de ander overleed vlak na de bevalling. Heeft je moeder je dat verteld?”
“Ehum, ja!” knikte ze heel heftig.
“Ze zijn stil geboren”, knikte Emma.
“Ja…Dat is mooi gezegd Emma.” Sanne was inderdaad stil geboren.
“Je wijn, alsjeblieft.”
“Lekker dank je.” Ik nam gelijk een slok. Er werd een vest om me heen geslagen.
Ze ging weer zitten en keek me met genegenheid aan. Ze had gezien dat ik het koud had gekregen zonder dat ik daar zelf aandacht aan had geschonken. Ik stopte mijn armen in de mouwen van het zachte fleecevest.
“Gaat het goed?” vroeg ze vriendelijk.
“Ja hoor!” knikte Emma.
“Rosalie?”
“Ja, hoor. Prima. Ik denk dat ik nog wat krieltjes met een stukje vis neem.” Ik begon te bakken.
“Rosalie wil ook nog kinderen.”
“Klopt, dat weet ik Emma.”
“Kunnen jullie samen geen kinderen maken?”
“Nee, Emma, weet je nog. Daar heb je een eitje en zaadje voor nodig. Dat heb ik je uitgelegd. De man heeft de zaadjes en de vrouw heeft de eitjes. Je kunt wel van een man zaadjes laten inbrengen zodat je geen seks met hem hoeft te hebben.”
“Oh ja. Ik was het snelste zaadje van papa in jouw buik.”
“Klopt.”
“Met gym ben ik ook altijd de snelste.” Ze smeerde stroop op haar pannenkoek en deed er daarna suiker overheen.”
“Maar ik ga nooit seksen hoor”, zei ze vies kijkend.
“Dat zal ik onthouden.”
“Ja, doe maar”, zei ze vervolgens eigenwijs tegen haar moeder. Ze nam een hap van haar pannenkoek.

Gelukkig was Emma daarna klaar over kinderen en het koppelen van Julia en mij. Ze begon over een feestje waar ze heen was geweest te vertellen en over het houten huwelijksfeest van Kasper en Tyler. Ik luisterde aandachtig en stelde af en toe een vraag. Het leek wel een stuiterballetje na haar dutje. Maar haar energie werkte aanstekelijk en al snel kregen we samen de slappe lach. Julia moest grinniken om ons en al snel moest ze ook lachen. Ik vond het mooi om haar te zien lachen. Ze leek dan zo anders.

“Vol.” Zei Emma uiteindelijk nadat we uitgelachen waren.
“Leg je pannetjes maar op je bord. Ik zet je brander helemaal open, dan kan hij opbranden. Pas op met het vuur.”
“Ik zit ook wel vol, eigenlijk.” Ik keek naar het vlees, ik had mijn best gedaan maar het was teveel geweest.
“Dat is mooi, dan ga je niet met honger naar huis. Zet je brander ook maar helemaal open… nee andere kant op. Ik neem nog een ei en een burgertje en dan stop ik ook.”
“We hebben ook nog toetje, hè mama?!”
“Hmhm. Maar dat komt nog wel. Even rustig aan.”
“Het was erg lekker.”
“Ja, vond ik ook.” Was Emma het met me eens.
“Fijn”, zei Julia.
We wachtten tot Julia uitgegeten was. Ik snapte niet waar ze het allemaal liet. Zoveel vet had ze niet op haar botten en toch kon ze eten als een bootwerker. Maar die was al om half vijf op om hard te lopen dus misschien dat ze daarom zoveel kon eten.

Met elkaar ruimden we de tafel af. Julia gaf de honden wat te eten en Hector kreeg zijn eigen bak. Ze kwam weer de keuken ingelopen. Emma was nog buiten, zichzelf aan het vermaken.
“Ik moet hem ook nog uitlaten.”
“Hij heeft zijn behoefte vanmiddag bij die boom gedaan.” Ze wees naar een boom verderop.
“Oh, dat is ehum…”
“Puur natuur. Zit er maar niet mee.”
“Doen jouw honden het ook in de tuin?”
“Die doen het aan het einde bij de sloot.”
“Ah. Ben je niet bang dat ze weglopen?”
“Nee, ze mogen van mij de sloot niet over zonder toestemming.”
“Heb je ze dat geleerd?”
“Hmhm. Wil je nog wat drinken?”
“Nee, dank je. Ik wacht even.”
“Prima.”
Emma was buiten gek aan het doen.
“Die slaapt voorlopig niet, denk ik.”
Julia was de vaatwasser aan het inruimen.
“Hm? Oh, Emma is een opwindmuisje…”
“Opwindmuisje?” vroeg ik lachend.
“Hmhm. Je kent toch wel van die opwindspeeltjes?”
“Ja”, knikte ik vrolijk.
“En dan bedoel ik niet de speeltjes die jou opwinden…” voegde ze er met een speelse knipoog aan toe.
“Nee, hè, hè. Grapjas.”
“Nou, dat is Emma haar energie. Je windt haar op, ze racet een tijdje door de tuin en het huis om uiteindelijk weer plots stil te staan.”
“En waarom dan een opwindspeeltje en geen speeltje met een batterij?” daagde ik haar uit. Ik leunde met mijn armen op het keukenblad en keek hoe ze gebukt bezig was.
“Omdat…” ze kwam overeind en keek me aan. Haar huid glansde een beetje, ze had het warm. Ik had nog steeds het vest aan en vond het gewoon aangenaam.
“Een batterij stroom nodig heeft en Emma haalt haar energie uit andere dingen.” Ze blies een pluk haar uit haar gezicht. Die viel gewoon weer net zo snel terug als dat ze hem had weggeblazen. Ik schoof hem met mijn vinger weg, achter haar oor. Ze glimlachte en bukte zich weer waardoor mijn hand verloren naar beneden viel.
“En jij? Wat windt jou op? Waar krijg jij energie van?” vroeg ze terwijl ze weer verder ging met de vaat.
“Heb jij een sm kamer?” Het kwam er zomaar uit. Ik zat nog te denken aan de seks speeltjes en daarna aan de ramen die ik van buitenaf net boven de grond had kunnen zien. Ze sloeg de vaatwasser dicht, zette hem aan en keek daarna naar mij.
“Vraag je dat altijd als je bij iemand thuis uitgenodigd bent?”
“Hè, oh nee! Sorry! Nee, ik…”
Ze grinnikte. “Het is wel een originele vraag. Zul je vast verbaasde blikken mee creëren. Maar nee, ik heb geen sm kamer.” Ze begon het aanrecht schoon te maken met een doekje.
“Niet?” Wat zou die ruimte dan zijn? Ik durfde het niet meer te vragen.
“Nee. In verband met mijn dochter. Daarom neem ik hier ook bijna nooit subjes mee naar toe. Die hebben hier niks te zoeken. Alleen Tyler komt hier en nu jij, andere subjes zijn hier niet geweest.”
“Dus je komt altijd bij iemand aan huis?”
“Niet altijd. Soms willen ze op een hotelkamer afspreken. Als ze met attributen willen spelen dan reserveer ik een kamer bij Nadia in Freak the Freak Out. Dan ontmoet ik de persoon daar.”
“Wat voor kamers zijn daar dan?”
Ze stopte even en draaide zich weer naar mij toe.
“Eén minpunt voor mij.”
Dat snapte ik even niet. Ze kwam dicht bij me staan en hield mijn beide bovenarmen vast.
“Prima, dat je daar naar vraagt. En dat wil ik je ook zeker vertellen. Alleen niet hier. Kleine oortjes hebben grote ontvangst. Snap je?”
“Hè?”
Ze knikte terwijl ze naar buiten keek. Ik draaide me om en zag dat Emma niet ver van ons op het gras was gaan zitten en met een van haar honden aan het knuffelen was.
“Oh, ja. Natuurlijk. Ss..” ik wilde bijna weer sorry zeggen maar slikte het in.
“Ik snap je.” knikte ik ferm.
“Toetje?”
“Lekker.”

Ze haalde uit de koelkast drie longdrinkglazen en liep er mee weg. Ik volgde haar naar buiten.
“Emma, toetje.”
“Ja, ja, ja, ja, ja”, kwam ze helemaal huppelend aangerend.
We namen alle drie weer plaats.
“Was dit het saaiste toetje wat je kon maken?” vroeg ik nonchalant.
“Nee, ze wilde eerst gewoon vla doen. Maar toen zei ik: “nee, dat is stom.” Dus toen hebben we vlaflips gemaakt.” Legde Emma me uit. Ze was zo schattig.
“De laatste keer dat ik dit gegeten heb was in mijn jeugd. Toen ik zelf nog een meisje was.”
“Ben je nou geen meisje meer?” wilde Emma weten. Ik zag haar naar mijn boezem kijken.
“Ik bedoel een klein meisje, Emma.”
Haar oogjes keken me met een glimlach aan.
“Waarom heb je het toen voor het laatst gegeten?” vroeg Julia me verbaasd.
“Ja, weet ik eigenlijk niet… Dit maak je niet zo snel als je alleen bent…”
“Nog een reden voor jullie om…”
“Emma, nee.” Waarschuwde Julia haar dochter.
“Tast toe, Rosalie”, zei ze tegen mij.
“Ja, jullie ook.”

Het toetje was erg lekker en we zaten alle drie in stilte te genieten. Emma had de hare al heel snel op terwijl ik het rustig aan deed. Op het randje van het glas zat suiker en Emma dat eraf zien likken was een schattig gezicht. Ze mocht ook de suiker van die van haar moeders glas aflikken. Ik probeerde mijn suikerrandje enigszins netjes eraf te krijgen. Ik zag Julia met fonkelende ogen naar me kijken. Ik probeerde er niet op te letten.
“Hmm, erg lekker”, zei ik toen ik klaar was. Ik leunde achterover in mijn stoel. Ik deed even mijn ogen dicht. De ooievaars waren weer aanwezig en er was een merel aan het fluiten. Ik had geen idee hoe laat het was maar dat maakte ook niet uit. Hier leek tijd niet eens te bestaan. Ik had niet eens een klok zien hangen in huis.
“Mag ik van tafel mama?”
“Hmhm.”
“Ik ga even naar de wc.”
“Dank voor het mededelen.”
Emma draaide zich op haar stoel om en liet zich eraf glijden.
“Alsjeblieft”, zei ze en rende weg.

We waren allebei stil. Ik had mijn ellebogen op tafel gezet en mijn hoofd in mijn handen gelegd. Ik staarde naar haar. Ze had haar stoel omgedraaid naar links toe. Haar ogen waren dicht.
“Wat bedoelde je met “nou heb ik het gemist”, Rosalie?”
“Hè, oh gewoon…”
Ze draaide haar hoofd en staarde me aan, wachtend op antwoord. Ik zuchtte opgelaten.
“Tijd met jou, nou goed.” Ik kruiste mijn armen op tafel en staarde naar het gele tafelkleed. Volgde met mijn vinger de groene strepen.
“Tijd met mij?”
“Ik… Je had me wakker moeten maken. Ik voel me stom dat ik in slaap ben gevallen. Anderhalf uur gewoon weg.”
Ik keek haar niet aan. Dit was haar straf geweest tijdens ons spelen en ik was gewoon in slaap gevallen. Ik zou waarschijnlijk geen goede Domina zijn.
“Rosalie, zelfs als ik je direct wakker had gemaakt dan had je het jezelf ook verweten dat je in slaap was gevallen. Je lichaam had het blijkbaar nodig. Je was al moe, dat zag ik vanochtend aan de foto die je me stuurde. Maar je wilde toch de date doorzetten. Ik vind het niet stom van je, dat je in slaap bent gevallen. Je was mooi om naar te kijken. Ik genoot in stilte van je.” Ze glimlachte. Ik kruiste mijn armen in elkaar en leunde achterover in de stoel.
“Bovendien kon je nu ontspannen. Je voelde je veilig genoeg om hier in mijn tuin in slaap te vallen. Je hoefde je geen zorgen te maken over iets, je kon tot rust komen. Dat is toch mooi?”
“Hm”, bromde ik. Ik was het er niet helemaal mee eens.
“Trouwens, ik had je een saaie date beloofd. Saaier dan slapen had ik zelf niet kunnen bedenken.”
“Ja, grijns maar. Ik vind het gewoon oenig van mezelf. Ik wilde vandaag met jou doorbrengen, als een echte date.”
“Een echte date?” Haar groene ogen keken me rustig aan. Ik staarde terug met een onbehaaglijk gevoel in mijn buik. Ze draaide haar hoofd weer recht en deed haar ogen dicht.

Dit was geen echte date, anders was ik nooit in slaap gevallen. Bovendien wilde zij geen relatie en misschien ik ook wel niet. Een heks en een prinses gingen ook niet samen. Ik had nooit een sprookje gelezen waarbij dat gebeurde. Ik had voorlopig ook geen behoefte aan een prins. Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Mijn idee was altijd man en kinderen geweest. Simpel en normaal, alleen was dat niet gelukt. Ik was er nog steeds van overtuigd dat mijn dochters Julia op mijn pad had laten komen voor een reden. Als leerling, vriendin en Domina. Maar was dat genoeg voor me?