Lex - 4

Deze aankomen delen zullen vanuit de gevoelens en beleving van Lex geschreven gaan worden. Dit verhaal laat beide kanten zien van twee jongens . Die stuggelen met het gene wat er gebeurd is. En alles wat er bij komt kijken.
Hoe vormt een toekomst zich als je ineens confroteerd word met andere gevoelens? Of iets wat onverwacht gebeurd is waar je geen grip meer op hebt?
Zoals je gewent van mij bent ook verschillende delen zonder (overmatige ) sex.
Vind je dit niets? Dan kun je beter dit verhaal overslaan en vele andere goede verhalen hier lezen!
Waar je meestal maar één kant van een verhaal leest. Leek het me mooi om dit verhaal eens van twee kanten te belichten.
De verhalen van de hoofdpersonen waar het om draait Lex en Lucas, zullen afzonderlijk van elkaar verteld worden. Wat wel één geheel vormt. Dus raadzaam is om alle delen te lezen!
Veel leesplezier. En nogmaals bedankt voor de mooie reactie's 😊



Ik keek naar zijn licht gespierde gebruine rug. De soepelen spieren rondom zijn schouders waren zichtbaar. Door zijn zittende houding.
Zelfs de fijne haartjes in het midden van zijn rug waren door de oplichting van de zon niet te missen. Hij streek zijn bruine donkere haren, die hier en daar een slag vertoonde uit zijn gezicht.
Zijn hoofd draaide zich om. Mijn richting op. Met grote donker bruine ogen, omrand door zijn volle lange wimpers keek hij me recht aan. Hij glimlachte voluit. Zijn mooie glimlach.
Ik voelde hoe mijn hart van binnen een slag oversloeg.
‘Drinken?’
Vragend keken zijn ogen me aan.
‘Eehh.. Oja ..tuurlijk.’ stammelde ik betrapt. Ik strekte mijn rechter arm en reikte hem het koude blikje bier aan. Die ik strak tegen mijn blote buik had aangehouden. Om zo afkoeling te vinden.

Hij pakte het gekoelde blikje aan. Terwijl hij zijn ogen van me af haalde.
‘Thanks.’
Ik besloot om te gaan zitten. Knielde naast hem neer, draaide mezelf op mijn billen in het koele zand, strekte mijn benen languit net zoals hij had gedaan.
Keek hoe hij het blikje opende en er een grote slok uit nam. Zijn ogen sloten voor heel even.
‘Heerlijk ik was er aan toe.’ Zijn stem klonk dichtbij. Wat nogal logisch was omdat ik naast hem was gaan zitten.
Ik voelde voor even zijn been de mijne raken.
Opnieuw glimlachte hij voor kort naar me. Totdat hij vanuit de duinen waar we samen in zaten naar het water keek. De grote zee die steeds onrustiger leek te worden. Net zoals ik.
Ik volgde zijn ogen.
Zijn blikje bier zette hij naast zich neer in het zand.
Trok hierna zijn bruine gespierde benen dicht tegen zijn borstkas. Waar hij zijn armen op liet rusten net zoals zijn hoofd. Zijn beide voeten staken in het koelen zand.
Steeds meer kreeg ik de neiging om het zand van zijn benen af te strijken, met mijn beide handen. Hem aan te willen raken. Ik schrok op uit mijn gedachte's. Door zijn duidelijke stem.


‘Morgen ga ik het koopcontract tekenen.’
Ik keek vanuit de golven naar hem op. Glimlachte ‘Je eigen huisje, wat gaaf.'
Hij knikte.
‘Zie je er naar uit?’ vroeg ik.
Hij draaide zijn hoofd mijn richting op. Zijn ogen vingen de mijne opnieuw op, terwijl zijn hoofd nog steeds rusten op zijn armen.
Hij knikte opnieuw ‘Absoluut, een nieuw hoofdstuk zeg maar!’
Ik nam een slok en knikte.
Keek opnieuw lang naar hem. Totdat ik door kreeg dat ik staarde.
Ik sloeg mijn ogen onrustig van hem af en nam een slok van mijn eigen biertje. Keek opnieuw naar de golven in de zee. Die zich steeds onrustigere gedroegen net zoals ik.
Ik probeerde het onderdrukkende onrustige gevoel steeds weer opnieuw te negeren.
Hij leek het niet eens op te merken. Lucas.
‘Het is goed dat ik op mezelf ga wonen. Weet je Lex? Ergens heb ik alles, maar soms voel ik dat ik iets mis ofzo? Snap je? ...Het is in iedergeval een goede stap.Iets zelf doen en verdienen zonder dat mijn ouders dit voor me doen.’

Ik knikte zwijgend. Even bleef het stil.
Totdat hij me in mijn zij porde. Ik schrok er enigszins van. Hij lachte hardop.Zijn harde schater lach.
Liet zijn vingers hardhandig door mijn haren gaan. Haalde deze door de war. Wat ik niet erg vond.
We worden nu wel erg serieus of niet? Lexie.’
Ik haalde mijn schouders op, lachte met hem mee. Ik haatte het als iemand me Lexie noemde. Toch had ik er geen probleem mee als hij dit deed.

De laatste weken hadden we het samen veelvuldig over de toekomst gehad. Onze gesprekken waren soms heel diep gegaan.
Eerlijk. Ik kreeg langzaam een andere kijk op deze jongen die altijd alles had en kreeg in zijn leven. Hij wilde op eigen benen staan. Sloeg het aanbod van zijn rijke ouders af om binnen zijn vader zijn bedrijf te gaan werken. Waar hij wellicht geld genoeg zou kunnen verdienen. Het deerde hem niet.
‘Ik wil gelukkig zijn in wat ik doe en waar ik zin in heb.’ Had hij gezegd.
'Ik wil niet meer in een grote villa wonen met een personeel en ouders die alles voor je doen en regelen. Ik wil het gewoon niet meer Lex.Ik wil baas zijn over mijn eigen leven.'
Dat bracht me steeds meer aan het denken. Over mezelf. Ik voelde aan alles dat ik dit ook niet leek te doen. Het bracht me aan het wankelen. Wat ik nu precies wilde?

‘En anders Lex, gaan we gewoon samen er een jaar tussen uit. Backpacken in Australië.Dat lijkt me gaaf! Jij en ik samen.'
‘Meen je dat?’ had ik hem bijna blozend gevraagd.
‘Tuurlijk meen ik dit. Van al onze vrienden denk ik dat ik jou het liefst bij me heb.’
Ik keek naar hem. Glimlachte breed. Deze onthulling leek alles nog meer aan te wakkeren van binnen.
Misschien moesten we het gewoon doen. Hij en ik samen. Is dat niet wat ik echt wilde?
Hij stond op.
Ik keek op naar hem. ‘Wat ga je doen?’ vroeg Ik.
Ik zat prima naast hem. Ik wilde niet dat hij al ging of zo.. ..
‘Het water in,’ antwoorden hij.
‘Nu?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja nu? Wanneer anders? Morgen zal je het met Roos of iemand anders moeten doen als ik in het mooie Griekenland ben. Terwijl jij hier achter blijft zonder mij.’ Hij knipoogde spottend.
Ik pakte mijn shirt op en gooide deze naar hem toe.
HIj lachtte hardop. Plaagde me.

Zorgde ervoor dat ik elke dag weer goede zin kreeg als we er samen op uit trokken. Hij en ik.
Laat in de avond, in bed keek ik alweer uit naar de volgende dag. Dat Roos niet bij me was. Maakte me niet eens zoveel uit tot mijn eigen verbazing. Alsof ze een soort van bijzaak was geworden.
Tuurlijk gaf ik dit niet toe.

Hij stak zijn hand uit. Trok me met een brute kracht overeind. Mijn boven lichaam raakte hierbij de zijne.
Hij keek me van dichtbij aan. Glimlachte en haalde zijn hand opnieuw door mijn haren.
Ik rook zijn lichaamsgeur van dichtbij, een mengeling van oude zonnebrand crème en een vaag vleugje zoete deodorant gemengd met zijn eigen geur.
Ik voelde opnieuw hoe mijn buik samen trok. Van zijn oogopslag. Zijn geur. Ik stopte dit gevoel steeds dieper weg.
‘Kom...Lexie.’

Hij liep voor me uit naar het water. Knoopte zijn spijkerbroek open en liet deze naast hem op de grond zakken, voordat hij er uitstapte.
Zijn mooie ronde billen waren zichtbaar in zijn strakke boxer. Ik bleef er naar kijken. Net Zoals naar zijn gespierde schouders die ik prachtig vond.
Keek hoe hij het water in liep. Zonder mijn ogen van zijn lichaam af te halen.
Hij draaide zich om. Grijnste breed voordat hij zijn handen door het ijskoude zee water haalde en spetterend mijn kant op sloeg.
Ik voelde de koude waterdruppels mijn lichaam raken. Met honderden tegelijk. Zelfs mijn spijkerbroek begon nu zichbaar natte plekken te vertonen van het zoute zee water.
Ik glimlachte. ‘Eikel, het is ijskoud!' Riep ik hem.
'Kom er in dan!'
Ik glimlachte.
Trok net als hij mijn spijkerbroek uit. Over mijn eigen strakke kontje.
Liep het koude water in.
Mijn lichaam leek eindelijk wat af te koelen. In tegen stelling tot mijn intensies. Die ik steeds minder begon te begrijpen.
Omdat ze zo groot begonnen te worden.Ongrijpbaar. Vernietigbaar.


‘Ik kan je morgen weg brengen als je wilt?'
Hij stond recht voor me. Nog half aangekleed. Zijn haren nat op zijn hoofd, die Hij droogde met zijn handdoek.
Hij trok zijn shirt aan. Klopte het zand ervan af.
Zette zijn zonnebril op tegen de laag hangende zon. Die recht in onze ogen scheen. Voordat hij naar me keek.
‘Je zou toch samen met Roos en de rest gaan zwemmen? Ik kan prima met de trein gaan, zover is het niet.’
Ik haalde mijn schouders net iets te nonchalant op. Keek hoe hij zijn licht verwassen spijkerbroek dicht knoopte. De broek die hem zo goed stond. Zijn billen waren vooral in deze strakke broek altijd zo goed gevormd.

Al die tijd toen hij zich stond aan te kleden,had ik naar hem gekeken. Ik kon mijn ogen nog nauwelijks van hem af houden.
‘Roos kan vast met Niels en Coen gaan. Ik kom daarna wel,' zei ik hem. Hij ving mijn blik op.
‘Oké...Ja top.Maar het hoeft niet als...’
Ik onderbrak hem. ‘Geen probleem Lucas... echt niet..ik breng je naar het vliegveld. Veel makkelijker dan met de trein.’
Hij glimlachte. Knikte. Voordat hij naar me toe liep en me tegen zich aan trok. Strak werd ik omhelst door hem. ‘Je bent geweldig Lex! Echt...’
Toen hij me losliet. Draaide ik me van hem af. Bang dat hij door zou krijgen waarom ik hem werkelijk weg wilde brengen.
Ik propte mijn grote strandlaken in mijn rugtas. Bleef hier even mee bezig. Zodat ik hoopte dat ik hem niet recht aan zou hoeven te kijken. Hij zou namelijk direct zien waar ik de laatste weken mee struggelde.
Mijn grote angst.

Uiteindelijk hing ik de rugzak over mijn schouder. Keek op. Zag hoe hij afgedraaid van me af stond en opnieuw naar het water keek.
‘Zullen we gaan?’ vroeg ik zacht.
Hij draaide om. Pakte zijn tas van de grond. Keek me even kort aan, knikte.Voordat we samen weg liepen van het golvende water. Weg van elkaar ieders een eigen pad. Een ander pad.
Het drong langzaam door dat ik hem de komende drie weken zou moeten missen. Onze avondjes zou moeten missen. Zijn dagelijkse gezelschap.
Alles zou weer het oude gaan worden. Roos die klaar was met haar studie. Ze was na weken op en neer gepaneld te zijn tussen haar studie en haar leventje hier weer terug. Elke dag zouden we weer samen zijn.
Ze had nagedacht over de toekomst, nu haar studie afgerond was. Net als ik. Al wist ik niet goed meer waar mijn toekomst lag?

Die nacht lag ik uren wakker. Op mijn rug strarend naar het plafon. Een diep slapende Roos, zacht snurkend naast me.
Ik wilde mijn tegens strijdige gevoelens niet begrijpen. Het maakte me letterlijk misselijk van binnen.


Samen stonden we op het vliegveld. ‘Je hoeft echt niet te wachten Lex.!Ga naar Roos! Ga lekker zwemmen! Ik ben je al dankbaar dat je me brengt.’
Ik keek naar hem. Naar zijn grote koffer. Drie weken zou hij weg blijven. Ik vroeg me steeds meer af hoe ik deze weken moest door gaan komen. Zonder hem!?
Vannacht waren deze gedachte’s constant voorbij gekomen.
Een vrijgezelle knappe vent alleen op reis. Wel drie weken bij zijn familie maar toch.
Het maakte me onrustig. Een gevoel die ik niet meer kon plaatsen. Jaloezie. Angst om hem kwijt te raken. Alles speelde door mijn hoofd. Die steeds voller leek te raken.
‘Heey’ Hij keek hoe ik roerloos voor hem stond. Op het drukke rumoerige vliegveld. ‘Ga naar Roos, ik denk dat ze je mist. Ik redt het vanaf hier echt zelf wel. Ik ben een volwassen man Lex.’
Hij grijnste.
Ik keek naar hem en knikte. ‘Oké.’
Ik kon geen andere rede vinden om nog hier met hem te blijven hangen. Hij omhelste me.
‘Nogmaals bedankt voor de lift. Zie je over drie weken.'
‘Veel plezier,’ wist ik er uit te brengen.
Hij grijnste ‘dat gaat zeker lukken. Wie weet met een knappe griekse.’
Mijn geforceerde glimlach verdween. Wat hij niet eens op merkte. Hij had er voor honderd procent zin in. Dat maakte alles zo tegen strijdig. Omdat ik wist dat hij niet zo over mij dacht.
Hij knipoogde pakte zijn koffer en draaide zich van me af, om richting de douane van het vliegveld te lopen.
Ik keek hem na totdat hij enthousiast zwaaiend geheel verdwenen was.


Ik stapte in de auto van mijn ouders. Keek naar mijn telefoon. Opnieuw een berichtje van Roos. Of ik nog kwam?
Het irriteerde me dat ze me al verschillende appjes had gestuurd. Ze kon toch prima een tijdje zonder mij?
Ze was al niet blij geweest met mijn spontane actie om Lucas weg te brengen. ‘Hij kan toch zelf gaan Lex, we zouden gaan zwemmen? Je hebt het zelf voor gesteld?'
‘Kom op Roos, het is toch onhandig om met de trein te gaan?’Had ik als ontwijkend antwoord gegeven.
Ze had weken lang bij een vriendin gelogeerd vanwege haar studie. Dat ze me had gemist was duidelijk. Ik duwde me van haar af. Na een korte kus.
‘Niels heeft toch gezegd dat hij je op pikt. Ik kom heus wel!.
‘Zal ik anders mee gaan? Ik weet zeker dat Lucas het gezellig vind en...’
Ik onderbrak haar ‘Niels is al onderweg, echt Roos ik ben zo terug..
Ik knipoogde pakte de auto sleutels.
Niels was naast een goede vriend ook de neef van Roos. Ze waren close, hij was een soort grote broer voor haar.

Roerloos zat ik in de auto. Totdat ik na enkele minuten besloot om de auto te starten. Toen ik doorkreeg dat een andere auto achter me ongeduldig begon te toeteren omdat hij dacht dat ik zou aanrijden. En hij wellicht met smart op een pakeerplaats stond te wachten. In de overvolle parkeer garage.

Ik starte de auto, reed de pakeerplaats af. De radio sprong aan. Cliché genoeg sprong er een bekend nummer. Een oud nummer waar ik vroeger wel eens naar luisterde omdat de tekst zo mooi was.
Alsof het zo moest zijn.
Het raakte me.
Ik wist het natuurlijk al wat langer. Dat ze er waren.
Het kon niet. Het mocht niet. Ik bleef ontkennen. Wat moest ik anders? Het was ontzettend verwarend geweest vanaf het moment dat ik begon te beseffen wat ik precies wilde van hem.
Iets wat ik dacht bij Roos gevonden te hebben. Niets leek minder waar. Ik liet ze toe naar weken van diepe ontkenning. Mijn gevoelens.
Ik was smoorverlieft geworden op Lucas.

En Dat was een probleem.
Ik wist dat Lucas zo niet was. En hoe... kon ik Roos dit aandoen?
Waarom deze gevoelens? Ik was toch geen homo? Ik had een vriendin dus dat kon toch niet...?