De Cum Face Challenge - 11

“Leen, probeer eens te kalmeren!”
“Verdomme Inge, hoe kan ik kalm blijven als mijn huwelijk voorbij is? Ik…Ik…” Paniek overvalt me, zo hevig dat ik bijna geen lucht meer krijg. Mijn mond trekt in een grimas omdat ik mijn tranen uit alle macht probeer tegen te houden, maar ze stromen toch.
“Luister eens, het is nog niet verloren.”
“Hoe kan je nu zoiets beweren?” reageer ik op een felle manier. “Kristof heeft de foto’s gezien.” Ik ben radeloos.
Ik moet hem bellen.” Ik reik naar mijn telefoon die veilig opgeborgen zit in mijn tas. Ik weet dat nu de tijd is gekomen om de consequenties van mijn gedrag te ondergaan. Het besef van de schade die ik heb aangericht, doet me ineenkrimpen.
“Leen, wacht daar even mee.” Ryan komt voor me staan. Op zijn gezicht ligt een zachte blik vol medelijden. Hij probeert me in zijn armen te trekken om me steun te bieden, maar ik laat het niet toe.
“Ik moet dit doen, Ryan. Ik mag dit niet meer uitstellen.” Ik probeer mijn kalmte terug te winnen.
“Niet voordat je hebt nagedacht over wat je Kristof gaat vertellen,” klinkt Inge kortaf.
“Het is vrij duidelijk, niet?” Ik kan enkel maar aan Kristof denken en aan het feit dat ik hem kwijt ben.
“Nee, dat is het niet. Het enige wat hij gezien heeft is die foto.”
“Oh wow, valt dat even mee,” reageer ik sarcastisch.
“Het kon erger. Leen, geloof me, je moet doen wat ik je zeg.”
“En dat is?”
“Je zegt Kristof dat er niks aan de hand is. Telkens opnieuw. Zelfs als hij je niet gelooft.” Inge komt voor me staan en kijkt me recht in de ogen. “Begrijp je dat?” Ik buig mijn hoofd en wil wegdraaien. Dit hele gesprek voert nergens heen.
“Waarom zou ik dat doen?” vraag ik uiteindelijk.
“Omdat je je huwelijk wilt redden?”
“Dat is onmogelijk.” Ik begin weer te snikken.
“Dat is het niet! Luister, je vertelt Kristof dat er niks gebeurd is, dat je niet bent vreemdgegaan en dat je geen seks hebt gehad, met niemand. Je blijft dit herhalen. Zelfs wanneer hij twijfelt aan je woorden. Begrepen?”
Ik schud mijn hoofd. “En die foto dan?”
“Die foto is gewoon het resultaat van een uit de hand gelopen weddenschap. De chat met je collega’s bewijst dat. Je mag zeggen dat je lang getwijfeld hebt, maar dat ik je gepusht heb het toch te doen. Dat je het achteraf afschuwelijk vond en dat we er ruzie over hebben gemaakt.”
Ik zucht.
“Je verwijdert elk spoor naar Ryan op je telefoon. Enkel de chat met je collega’s laat je staan.”
“Ik weet het niet, Inge. Ik wil niet liegen tegen Kristof.”
“Leen, je moet.”
Ik heb het gevoel dat de situatie waar ik in ben beland hopeloos is.

“Was hij boos?” Ik moet het weten.
“Hoe bedoel je?”
“Je hebt Kristof daarnet toch aan de telefoon gehad, niet?”
Inge glimlacht. “Boos niet, ontgoocheld wel. Weet je, ik denk dat hij mijn verhaal over die weddenschap gelooft. Hij begrijpt alleen niet dat je je door mij hebt laten overhalen dit te doen.”
“En dat was het?”
“Meer viel er niet te vertellen. Dus zet nu je telefoon aan en probeer hem te bellen.”
De woorden van Inge stellen me een beetje gerust. Alleen weet ik niet of ik wel klaar ben voor de confrontatie met mijn ventje. Ik sluit even mijn ogen en haal diep adem. Dan open ik mijn telefoon. Een stroom van berichtjes en gemiste gesprekken overspoelen mijn scherm. De meesten zijn van mijn collega’s:
“Wow Leen, dit is gewoon fantastisch. Ik denk niet dat een van ons dit gaat kunnen overtreffen.” “Top!”
“Geweldig. Dit had ik zelf niet gedurfd.”
“De max. Respect.”
Mijn oog valt op twee gemiste oproepen van Kristof. Daarna ook een berichtje van hem: “Waar ben jij in godsnaam mee bezig?!?!”
“Oh god,” jammer ik.
Om al mijn twijfels geen kans te geven, druk ik snel op bellen. Kristof zijn telefoon springt echter onmiddellijk op voicemail, alsof hij af staat. Raar voor iemand die getrouwd is met zijn werk en 24 uur per dag bereikbaar wil zijn. Wanhopig probeer ik nogmaals, maar met hetzelfde resultaat.
Shit shit shit, dit is niet goed.
Ik besluit dan maar een antwoord te typen op zijn berichtje: “Hoi liefje, hopelijk ben je niet al te boos op mij. Het is niet wat je denkt dat het is. Gewoon een uit de hand gelopen uitdaging. Ik had beter moeten nadenken. Sorry sorry sorry sorry. Vergeef me, ik zal het weer goed maken, ok?”

En dan valt mijn oog op Ryan die naast me staat. In zijn ogen zie ik frustratie, pijn en iets wat op verdriet lijkt. Ze zijn donker en lijken te kolken van emotie.
“Ryan, het spijt me. Ik… sorry…”
Het wordt me allemaal te veel. Ik sta op en loop naar de deur.
Ryan roept mijn naam.
Inge vloekt.
Ik negeer ze allebei.
Ik moet hier weg.

+ + +

Ryan hoort Inge vloeken en is geneigd hetzelfde te doen. Hij voelt zich slecht omdat hij beseft dat ons sprookje al na een aantal dagen voorbij is. Zijn maag krimpt samen en het zweet breekt hem uit. Hoe kon hij nu zo stom zijn zich hals over kop in een affaire te storten? Geïrriteerd springt hij op en snelt hij achter Leen aan. Uiteindelijk vindt hij haar op een verlaten strand, een heel eind van het hotel vandaan. In het overvloedige maanlicht ziet ze er heel kwetsbaar uit. Ze staat met haar armen om haar middel geslagen, alsof ze zichzelf wil afschermen. Zijn hart trekt samen. Ze zou niet verdrietig moeten zijn. Niet hier en zeker niet omwille van hem. Op vakantie hoor je zorgeloos te zijn, te lachen en te genieten van het leven.
Wanneer hij haar arm voorzichtig aanraakt, draait Leen zich om en kijkt ze hem aan met een droeve blik, haar ogen vol tranen. Opnieuw voelt Ryan zich vreselijk schuldig. Het is allemaal zijn fout. Hij heeft haar meegesleurd in dit avontuur. Met een zucht sluit hij haar in zijn armen en drukt hij haar stevig tegen zich aan. “Het spijt me,” fluistert hij in haar haren.
Leen is helemaal verstijfd, haar spieren tot het uiterste gespannen. Ze maakt zich los uit de omhelzing en doet een stapje achteruit. Wanneer ze Ryan aankijkt is ze kalm en beheerst. “Het is jouw schuld niet,” zegt ze zacht.
“Dat mag misschien wel zo zijn, maar ik heb het je niet makkelijk gemaakt.”
Leen haar mond vertrekt. “Nee, maar ik kan het je niet kwalijk nemen.”
Er valt een stilte. Ryan weet niet goed hoe hij moet reageren en wil vooral geen verkeerde dingen zeggen. Hij laat zich zwijgend op zijn kont in het zand zakken. Leen volgt zijn voorbeeld. Het geluid van de branding ruist rustgevend en in de verte is flarden van gelach en dansmuziek te horen.
Zowel Ryan als Leen blijven voor zich uit staren.
Ryan denkt aan de voorbije dagen en hoe die werkelijk perfect waren. Hoe vanzelf het ongedwongene overging in een hartstocht die hij tot dan toe nog nooit ervaren heeft. Het gelukzalig gevoel dat gepaard gaat met die gedachte, verdwijnt op slag wanneer hij zich realiseert dat hij van Leen houdt. Dat besef komt hard aan. Ryan weet immers dat hij haar op dit moment waarschijnlijk kwijt is. Hij moet naar adem happen. Nee nee nee, hoe is dit zo snel fout kunnen lopen?
Ryan wordt overmand door angst en een overweldigend verdriet.

“Is het voorbij tussen ons?”
Hij weet al wat Leen zal antwoorden, nog voor ze het uitspreekt.
“We hebben nooit iets gehad.”
Ryan knijpt zijn ogen samen. “Doe dit niet, Leen.”
“Wat mag ik niet doen?”
“Je mag wat wij hadden niet reduceren tot iets onbetekenends, iets ordinairs.”
Leen lacht bitter. “Er valt niks kapot te maken. We hadden twee weken samen, meer was het niet. We wisten allebei dat het daarna voorbij zou zijn. Nu gebeurt het alleen wat eerder dan verwacht.”
“Verdomme Leen!” buldert Ryan. Woede en frustratie krijgen de overhand.
“Ryan, je weet dat ik mijn eigen leven heb in België. Ik hoor daar thuis. Ik heb je nooit iets anders beloofd.”
Een heel scala aan tegenstrijdige emoties trekken over het gezicht van Ryan. Het gaat zo snel dat het onmogelijk af te leiden is wat hij denkt of voelt.

+ + +

Wanneer ik Ryans ontgoocheling zie, heb ik meteen spijt van mijn harde woorden. Deze hele situatie is mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik had zelf beter moeten weten.
“Sorry Ryan, dit had ik niet mogen zeggen. Wat er gebeurd is, is mijn eigen fout. Ik had het niet zo ver mogen laten komen.”
Op een of andere manier weet ik steeds weer de verkeerde woorden te kiezen. Wat ik zeg treft Ryan als een mokerslag. “Dus de voorbije dagen waren een vergissing?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee Ryan, dat was het niet. Het was fantastisch. Twijfel daar niet aan.” Wat ik met Ryan heb, is een alles verterende passie die mijn verstand zo vertroebelt dat ik domme dingen doe. Gek eigenlijk dat ik dat pas op dit moment besef, nu mijn huwelijk erdoor kapot lijkt te gaan. “
“En wat nu?” Ryan klemt zijn kaken op elkaar, zijn lichaam strak van de spanning. Ik weet dat hij me het liefst wil overtuigen om bij hem te blijven, maar we weten allebei dat dat onmogelijk is. We weten allebei dat nu het moment gekomen is, ermee te stoppen, alleen krijgen we het niet uitgesproken. Ik slik om de brok in mijn keel weg te werken. Tranen wellen op in mijn ogen en ik schud mijn hoofd. Ik ben niet sterk genoeg om weg te lopen en me nog meer problemen te besparen.
“Ik weet het niet,” fluister ik. Het liefst zou ik me in Ryan zijn armen storten om uit te huilen. “Ik weet het echt niet.”
Zwijgend staart Ryan me aan.
Een stortvloed van emoties overvalt me. Geluidloos stromen de tranen over mijn wangen. Nooit eerder heb ik me zo eenzaam gevoeld. Ik weet dat, wat er ook gebeurt, ik sterk zal moeten zijn om overeind te blijven. Hoe aanlokkelijk het ook is om me te wentelen in zelfmedelijden, het zal me geen stap vooruithelpen.
“Leen…” Ryan strekt zijn hand uit en streelt kort mijn wang. Onbedoeld krimp ik een beetje ineen.
“Ryan, het spijt me. Ik weet dat ik je pijn doe. Je moet me geloven dat dat nooit mijn bedoeling is geweest.” Ik sla mijn ogen neer, omdat ik het niet meer aan kan hem aan te kijken. Onzeker strijk ik een lok haar achter mijn oor.
Ryan reageert niet meteen en daarom begin te ratelen.
“Ik weet dat je meer verdient dan wat ik je heb gegeven en ik wil dat je weet dat ik me daar bewust van ben. Ik begrijp het mocht je boos op me zijn en me liever niet meer ziet. Misschien…”
Ryan onderbreekt me door naar voor te buigen. Hij drukt zijn lippen stevig op de mijne. Nog voor de zoen op gang komt, grijp ik zijn bovenarmen vast en probeer ik hem van me af te duwen. Wanneer hij zich uiteindelijk van mij losmaakt, sta ik op en zet ik een stap naar achter. Met een hand voor mijn mond staar ik hem met betraande ogen aan. Verwarring en verdriet overspoelen me. Het voelt alsof mijn bloed stopt met stromen. Ik draai me om om weg te lopen, maar Ryan is sneller en pakt mijn pols vast. “Wacht Leen.”
Nu is het mijn beurt om hem zwijgend aan te staren.
“Je moet jezelf geen verwijten maken. Je hebt me steeds duidelijk gemaakt dat het slechts een vakantieromance was. Alleen was ik zo stom om dat te negeren.”
“Je bent niet dom, Ryan. Je bent het mooiste wat me sinds lang overkomen is. Alleen…” Ik snik even. “Alleen kan het niets worden tussen ons. Jij hebt je leven hier. Ik in België. Ik ben gehuwd en ondanks alles zie ik mijn ventje graag. Dat besef ik nu meer dan ooit. Bij hem voelt alles vertrouwd. Bij hem kan ik mezelf zijn. Jij bent anders. Totaal anders. Begrijp me niet verkeerd, je bent prachtig als persoon. Je weet me elke keer weer uit te dagen. Bij jou durf ik mijn grenzen te verleggen. Dat voelt zalig. Alleen weet ik niet of we echt bij elkaar passen. En jammer genoeg kan ik dat op twee weken onmogelijk achterhalen. Ik hoop dat je het me vergeeft.”
Ryans gezicht betrekt. Uiteindelijk kijkt hij me aan en zegt: “Ik hoop dat je gelukkig wordt.”