Jeanne En Marc - 2

Jeanne zit inmiddels in de trein vanuit Utrecht naar haar geboortedorp, op weg naar haar eerste date met Marc.

Na dat eerste sms-je was het snel gegaan; elke avond hadden ze nu even contact tot ze elkaar welterusten wensten. Ze had een binnenpretje toen ze terugdacht aan het belletje dat ze gisterenavond kreeg van haar telefoonprovider. De telemarketeer vertelde dat ze een toename hadden gezien in haar bel- en sms-gedrag en had geprobeerd haar een nieuw abonnement aan te smeren. Die boot had ze nog maar even afgehouden, maar ze kon niet ontkennen dat het aantal sms-jes dat ze verstuurden naar elkaar inmiddels behoorlijk de pan uitrees.

Jeanne reisde nu al twee jaar met de trein op en neer naar Utrecht. Ze had vaak meiden gezien die van de treinrit gebruik maakten om hun make up aan te brengen. Dat vond ze altijd vermakelijk om te zien: al heen en weer hobbelend probeerden ze dan de mascara op hun wimpers te krijgen en niet op hun wang. Tot nog toe had Jeanne nooit de noodzaak gevoeld om zelf te gaan zitten tutten in de trein, maar dat was vandaag wel anders. Sowieso gebruikte Jeanne eigenlijk weinig make-up; eigenlijk alleen een beetje mascara en lipgloss als ze een feestje had, en dat was het wel zo’n beetje.

Maar nu haalde ze een klein spiegeltje uit haar tas en bekeek zichzelf nauwkeurig. Ze wachtte tot ze stilstonden bij Amersfoort Centraal en bracht snel wat mascara aan. Daarna stifte ze haar lippen in een tint die net wat donkerder was dan haar eigen kleur. Tevreden bekeek ze het resultaat. Ze vond zichzelf eigenlijk vrij doorsnee, maar vandaag zag ze er goed uit. Jeanne was vooral trots op haar haren; ze was donkerblond, maar de genen van haar moederskant hadden ervoor gezorgd dat daar een mooie koperen gloed overheen lag. Het was een niet alledaagse kleur, die haar al veel complimentjes had opgeleverd. Verder had ze mooie donkerblauwe ogen en een egale lichte huid.

Natuurlijk waren er dingetjes die ze graag anders had gezien. Ze was bijvoorbeeld maar 1,62m., en had een hele jonge, lieve uitstraling. Dat zorgde er vaak voor dat ze jonger werd geschat dan ze daadwerkelijk was. Daarin was Marc dus niet de enige geweest. Toen ze bijvoorbeeld vorige zomer op vakantie in Italië was, waren het de 15-jarige jongetjes geweest die haar nariepen; niet helemaal de doelgroep die ze voor ogen had. Verder had ze echt het figuur van een Hollandse meid, zij het dan een vrij kleine: in verhouding wat bredere heupen en duidelijk aanwezige billen. Ze had het leuk gevonden als haar borsten dan iets meer aanwezig waren geweest, maar ze moest het doen met haar 70B.


Qua kledingstijl was ze eigenlijk een beetje een tutje. Ze hield van jurkjes, rokjes en pumps met een mooie hak. Vaak zag Jeanne er eigenlijk net een beetje te netjes uit. Als klein meisje had ze menig discussie gevoerd met haar moeder die haar in een makkelijke spijkerbroek met shirt naar school wilde hebben; terwijl Jeanne dan toch echt een jurkje uitzocht. Die voorkeur was in al die jaren eigenlijk nooit veranderd. Maar vandaag had ze voor een outfit gekozen die wat meer in overeenstemming was met hoe haar leeftijdsgenoten zich kleedden. Ze droeg een spijkerbroek met daarop een zwart blouseje. Verder had ze eenvoudige zwarte pumps aan. Hakken niet te hoog; ze wist niet hoeveel ze vanavond nog zou moeten lopen.

Ze pakte haar telefoon om Marc te laten weten dat ze over een kwartiertje op het station zou zijn. Hij stuurde meteen een lachende smiley terug. Jeanne werd een beetje rusteloos; ze had hier zo ontzettend lang naar uitgezien. Marc had eigenlijk nog geen idee hoe serieus dit voor haar was. Waar hij waarschijnlijk het idee had dat hij gewoon een eerste date ging hebben met een meisje, was het voor haar een date die ze in haar fantasie al menigmaal de revue had laten passeren.

De trein minderde vaart en Jeanne zorgde ervoor dat ze vooraan bij de deuren kwam te staan. Toen ze uitstapte zag ze het Renaultje van Marc al staan. Grappig hoe een jongen zo trots kan zijn op een auto die eigenlijk zo lelijk was, maar ze zou er wel voor oppassen om dat tegen hem te zeggen. Van binnenuit deed Marc het portier voor haar open en Jeanne stapte naast hem de auto in. Ze had zich voorgenomen om zich niet al te veel in haar kaarten te laten kijken en hem relaxed te begroeten. Maar ze kon het niet voorkomen dat haar mond zich tot een opgetogen grijns vormde: “Hai! Daar was ik dan!” Marcs groene ogen keken haar blij aan, en zijn mond vertrok zich tot eenzelfde soort grijns: “Hey! Daar ben je dan inderdaad!”

Zijn blik bleef haar vasthouden terwijl hij zich over de middenconsole boog. Voorzichtig kuste hij haar op haar mond en liet zijn lippen daar even rusten voor hij zich weer langzaam van haar losmaakte. “Zo, nu staan we weer quitte”, zei Marc zachtjes. Jeanne voelde een blos omhoog kruipen toen ze terugdacht aan haar onbesuisde actie van een tijdje geleden. Maar hey, het had wel het gewenste resultaat gehad. En nu ze Marc zo zag, kreeg ze absoluut het idee dat hij hier net zo naar uit had gekeken als zijzelf.

Marc startte de auto en vroeg naar haar college op de universiteit. Het praten terwijl ze nu in elkaar fysieke nabijheid waren, ging net zo natuurlijk als dat het via de sms was gegaan. Na een kort ritje parkeerde hij de auto bij een restaurant dat in hun buurt als uitstekend te boek stond. Marc vroeg of ze het kende. Inwendig lachte Jeanne; vorige week had haar broer zijn diploma behaald en dat hadden ze met de familie in dit restaurant gevierd. Ze gaf toe dat ze er wel eens gegeten had, en dat het heerlijk was geweest. Ze vertelde maar niet dat dat nog maar zo kort geleden was.

Eenmaal aan tafel ging het gesprek weer makkelijk verder. Ze hadden het overal over: opleiding, vrienden, hobby’s, dromen, etc. Marc was een open boek en het was heerlijk hem te horen vertellen over alle dingen die hij belangrijk vond: zijn familie, werk, de passie die hij had voor fietsen -hij had deze zomer zes keer achter elkaar de Alpe d’Huez getrotseerd- en zijn plannen voor de toekomst. Als vanzelf vonden hun handen elkaar. Eerst de vingertoppen zo nu en dan tegen elkaar tikkend, daarna kropen zijn vingers langzaam over de hare heen. Met zijn duim wreef hij zachtjes heen en weer. Jeanne bloosde weer en kreeg moeite zich te concentreren op hun gesprek. Ook bij Marc veranderde er iets. Er vielen steeds meer stiltes en ze voelden zijn ogen over haar gezicht gaan. Dan weer keek hij haar onderzoekend aan en zo nu en dan zakten zijn ogen naar haar mond.

Op dat moment realiseerde Jeanne zich dat het wederzijds was. De jonge vent die tegenover zat, zag haar absoluut zitten. Die gedachte zorgde ervoor dat ze fysiek in brand stond. Ondertussen praatte Marc gewoon verder. Hij vertelde haar dat hij graag ooit een huis zou willen kopen om helemaal zelf op te knappen, om daar dan te kunnen wonen met zijn vrouw en het liefst ook een paar kinderen. Alle regels die er in meidentijdschriften staan over eerste dates lapte Marc aan zijn laars: ze waren niet even ergens koffie gaan drinken, nee, hij had haar meegenomen naar een chique restaurant voor een uitgebreid diner. En zonet had hij haar enigszins geschrokken gevraagd of ze ook een kinderwens had en waar ze in de toekomst wilde wonen. Zijn start was dan uitermate traag geweest, maar nu ging hij sneller dan de trein waar ze een paar uurtjes geleden nog in had gezeten.

Marc pakte haar hand vast en draaide deze om. Haar handpalm lag nu naar boven en zijn wijsvinger cirkelde zachtjes rond. Haar blos die net weer een beetje was weggezakt, kwam weer in alle hevigheid terug. Marcs houding veranderde weer; ze zag hoe hij een beetje verstijfde van de zenuwen. Het werd stil aan tafel. Hij schraapte zijn keel en keek haar aan. “Mijn collega’s vragen zich af met wie ik toch steeds zit te sms-en. Het begint een beetje op te vallen dat ik de laatste weken wel vastgegroeid lijk aan mijn telefoon.” Zijn wijsvinger stopte met draaien en hij pakte haar hand vast. De ober die juist aan kwam lopen om hun borden weg te halen, draaide zich gelukkig weer om. Hij voelde blijkbaar aan dat hij zou storen in een belangrijk moment. “Jeanne, je zit de hele dag in mijn hoofd. Als ze er weer naar vragen, kan ik ze dan vertellen dat je mijn vriendin bent?”

Jeanne kon niets anders dan ja zeggen. Ergens wist ze dat het belachelijk was. Ze hadden nog maar een paar uur echt samen doorgebracht; voorheen was het altijd in groter gezelschap. En fysiek had het contact zich beperkt tot twee kussen op de mond en het vasthouden van elkaars hand. En toch kon ze niets anders dan ja zeggen.

Na haar zachte “ja” werd het weer stil aan hun tafel. Zwijgend keken ze elkaar aan. Toen kuste hij zachtjes haar hand. Niet de rug van haar hand, maar weer die gevoelige binnenkant. Het kostte hem moeite om zich van haar los te maken, maar toch stond hij op om de rekening te betalen. Jeanne ademde diep uit en bracht haar hand naar haar mond. Ze duwde haar mond tegen het plekje dat hij nog zo-even tegen zijn lippen had gehad. Toen ze opkeek zag ze de dame achter de bar lachend twee duimen naar haar omhoog steken. Met haar mond mimede de vrouw: “Lekker bezig!” Jeanne schoot in de lag en stak ook haar duim omhoog.

Marc had intussen hun jassen gehaald en hielp haar in de hare. Terwijl hij zo achter haar stond, legde hij eventjes zijn handen op haar heupen. “Kom, we gaan.” Ook deze kleine aanraking maakte haar gek. Vanzelfsprekend gleden hun handen in elkaar en zo liepen ze weer naar de auto. Toen ze zaten, was Jeanne de eerste die de stilte verbrak. “En nu?” Marc schoot in de lach: “Ik heb van tevoren niet verder nagedacht dan het moment waarop ik je wilde vragen of je mijn vriendin wilde worden. Ik heb geen idee wat we nu kunnen doen. Ik weet alleen dat ik je nog lang niet naar huis wil brengen, en dat ik ergens alleen met je wil zijn. We rijden gewoon een stukje en dan zien we wel waar we uitkomen.”

Zo reden ze een stukje. De radio stond zachtjes aan en Marcs hand rustte op haar knie. Met zijn vingers streelde hij langs beide kanten van haar knieschijf. En Jeanne? Werd ondertussen langzaam gek. Ze genoot van Marcs aanraking en wilde hem absoluut niet ontmoedigen. Maar er was één ding waar ze eigenlijk absoluut niet tegen kon en dat was als mensen aan haar knie zaten. Het voelde voor haar erger als kietelen onder de voeten. Maar zijn hand weghalen wilde ze ook niet: ze wilde niet dat hij dacht dat ze vond dat hij te ver ging. Voorzichtig legde ze haar hand bovenop die van Marc. Onmiddellijk stopte hij met bewegen. Langzaam bewoon ze zijn hand verder omhoog. Marc zoog hoorbaar wat lucht naar binnen en merkte niet eens dat hij zijn adem inhield.

Hij had Jeanne leren kennen als een lief meisje. Hij wist dat ze intelligent was, dat ze grappig was, en dat ze mooi was, ook al had ze dat zelf helemaal niet door. Hij voelde ook haar onzekerheid en ze had verteld dat ze nog nooit een vriendje had gehad. En ook al had hij er niet expliciet naar gevraagd nog, hij had het vermoeden dat alles voor Jeanne de eerste keer was. En datzelfde meisje legde zijn hand nu op haar dij. Hij had zich stellig voorgenomen om heel rustig aan te doen met Jeanne. Maar dit soort acties maakte dat wel verrekte lastig…