Mijn Wilde Fantasieën - 13

Ineens was ik wakker, maar ik wist niet waarvan ik wakker was geworden. Mijn vrouw lag nog diep in slaap. We waren vroeg naar bed gegaan om de dag erop, vrijdag, fit te zijn voor een dag werken in de tuin. Maandag begon onze vakantie en we hadden besloten om deze vrijdag vrij te nemen en de tuin te doen.

We hielden ervan met het raam open te slapen en hielden van de geluiden van de zomernacht. Ons slaapkamerraam kijkt uit over de achtertuin en het zwembad.

Ik was bijna weer in slaap gevallen toen ik een geluid hoorde. Net of er een stoel werd verschoven en ik dacht gespetter te horen. Nog slaapdronken keek ik op de klok: dertien minuten over twee.

Ik ging rechtop zitten, steunend op een elleboog, nog half slapend en te moe om op te staan. Maar ik hoorde niets meer. Ik begon al snel weer te knikkebollen.

Ik was net weer begonnen te dromen toen Joyce me wakker schudde. "Louis," fluisterde ze, "hoorde je dat?"

"Mm, nee..."

"Dat bedoel ik," zei ze toen er een plons te horen was, gevolgd door gelach.

"Uh. Oké," gromde ik. "Blijf hier, oké?"

"Oké," fluisterde ze terug.

Ik liep de slaapkamer uit, de honkbalknuppel pakkend die bovenaan de trap stond en haastte me naar beneden. Schuifelend langs de muur in de woonkamer liep ik naar de tuindeur. Ik probeerde mijn ogen aan het donker te laten wennen toen ineens achter me het hallicht aanfloepte en een schittering op de binnenkant van de glazen tuindeur projecteerde. Daarna botste Joyce tegen me op.

"Ik dacht dat ik gezegd had dat je..."

"Kijk, daar gaan ze," zei ze, de deurkruk pakkend.

"Zou je mij misschien eerst willen laten gaan? Alsjeblieft?" zei ik snel haar pols pakkend.

"Waarom?"

"Omdat, als er iemand gaat schieten, ik liever voorop loop," fluisterde ik over mijn schouder.

Ik opende de deur en stapte net op tijd in de tuin om twee figuren tegen het hek achter in de tuin te zien klimmen. Net toen ze bovenop zaten, sprong een derde tegen het hek op, waarop het gehele deel in elkaar zakte. "O shit," schreeuwde iemand en er klonk wat gelach. Daarna verdwenen ze in de schaduw van de bomen.

"Jezus," mompelde ik. Ik liep langzaam tot aan de rand van de patio, de honkbalknuppel over mijn schouder. Ik deed rustig aan omdat ik niet gekleed was voor een achtervolging in het donker en ik wilde ook Joyce niet alleen laten.

"Denk je dat het weer die jongen van verderop in de straat was en zijn vrienden?" vroeg Joyce, naast mij lopend.

"Mike, bedoel je? Die idioot die vorig jaar op kamers is gegaan...?!" zei ik. "Toch had ik echt gewild die jij zou hebben gewacht tot ik wist dat het veilig was."

"Sorry," mompelde Joyce, starend naar het verste eind van de tuin.

"Ja, ik denk dat die al een tijdje weg is. Nou, dan veronderstel ik dat we last van nieuwe indringers hebben. Hoe zijn ze weggekomen?" vroeg Joyce en ik wees naar het kapotte hek. "Oh, shit," zei ze, "ik hoop dat niemand zich pijn gedaan heeft! We moeten dat hek nu echt onmiddellijk vervangen, Louis. Het is nu niet alleen maar meer een doorn in het oog, schat. Het is een noodzaak. De rotzakken, ik hoop echt dat er niet iemand in ons zwembad verdrinkt."

"Oké, nou," zei ik, me omdraaiend om te zien hoe ze naar me opkeek, "liever eerder dan later, denk ik, oké?"

"Morgen?" vroeg Joyce de honkbalknuppel van me overnemend en een arm om mijn middel slaand.

"Ja," zei ik, "ik ga even een kijkje nemen. Kijken waar me moeten beginnen. Ze zijn in ieder geval al met de sloop begonnen. Wij waren dat ding toch al zat, toch?"

"Wij?" zei Joyce mij knuffelend. "Het maakte jou niet veel uit. Als het aan jou lag dan zou dit hek er nog staan als we al dood en begraven waren."

"Ik hoor je, mevrouw de advocaat," zei ik met een grijns, me naar haar toedraaiend.

"Moeten we de politie nog waarschuwen? Al was het alleen maar om een proces-verbaal op te laten maken?" vroeg ze en haar vermoeide ogen verraden haar beoogde ernst.

"Zeg jij het maar," zei ik, "maar ik denk niet dat het nodig is. Die clowns zullen het waarschijnlijk niet nog eens proberen. Niet hierna."

Eerlijk gezegd was ik niet bezorgd over sommige zwembad hoppende kinderen die ik een schop kon geven en waarvan ik niet verwachte dat ze snel terig zouden komen. Maar Joyce's zorgen dat er iemand in het zwembad zou verdrinken waren legitiem.

"Je weet dat Jim van hiernaast pas een elektrisch afdekzeil geïnstalleerd heeft. Dat is duur, maar... als we de schakelaar binnen zouden plaatsen... dan zou het echt niet nog eens gebeuren," stelde ik voor.

"Ik denk dat dit een geweldig idee is, zeker als we de schakelaar binnen hebben."

"Volgens mij kan dat wel."

"Maar eerst het hek?"

"Eerst het hek."

"Hoe zit het, laten we de zwembadverlichting branden, de rest van de nacht."

"Ja, zeker!"

Joyce deed de zwembadlichten aan en daarna gingen we weer naar binnen. Door die nachtelijke opwinding was ik uitgeput. We lieten ons op bed vallen en Joyce mompelde nog iets over aansprakelijkheidskwesties, mocht iemand in ons zwembad verdrinken. Ik was er vrij zeker van dat ik me herinnerde dat ze grinnikte toen ik bovenop haar in slaap viel.

De volgende morgen onderzochten we de schade terwijl we van onze koffie nipten. Bij daglicht zagen we dat het meer dan één sectie betrof. Een hele steunpaal lag op de grond en de verbindingen van de secties aan weerszijden ervan waren afgebroken of ernstig verbogen.

Toen ik daarna in de garage wat oude verfblikjes aan het uitzoeken was, klonk de deurbel. Het duurde even voordat ik mezelf wist te ontwarren uit enkele spinnenwebben en tegen de tijd dat ik bij de deur was, had Joyce al open gedaan.

Op de stoep stonden een wat oudere negerin en een jonge, slungelige negroïde tiener. "Mevrouw Jacobi?" vroeg Joyce, haar hand uitstekend. "Van de buurtvereniging toch?"

"Ja mevrouw van Houten, dat klopt? U verstrekt juridisch advies aan ons, als ik me goed herinner," zei de vrouw, Joyce's hand schuddend.

Ik was nieuwsgierig omdat, grappig genoeg trouwens, mevrouw Jacobi een beetje bezorgd naar de ongeïnteresseerd ogende jongeman keek die naast haar stond.

"Ja, dat klopt en zeg alsjeblieft Joyce. Dit is mijn man, Louis. Louis... Ashanti, toch?"

"Ja, dat klopt," antwoordde Ashanti. "En dit is mijn zoon, Chris."

"Aangenaam," zei ik, haar de hand schuddend. "Chris," zei ik mijn hand naar de jongeman uitstekend, waarop Ashanti Chris aanstootte en hij schuifelend met zijn voeten mijn hand schudde.

"Hallo Chris," glimlachte Joyce, ook haar hand uitstekend. Hij schudde het met evenveel enthousiasme als hij de mijne had geschud. "Ashanti," ging Joyce verder, "het is al weer een tijdje geleden dat ik je gesproken heb. Hoe gaat het met je?"

"Goed hoor, dank je," antwoordde Ashanti.

"Nou, kom alsjeblieft even binnen?"

"Dat is erg aardig van je, Joyce. Maar ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik niet gezellig kom babbelen, maar... Nou, ik schaam me om het te zeggen."

"Oh, niet doen alsjeblieft," zei Joyce. "Wat kunnen wij voor je doen?"

"Goed, nou ik denk dat ik het maar gewoon moet zeggen... Het lijkt erop dat mijn zoon en zijn vrienden jullie gisteravond vereend hebben met een ongevraagd bezoek en jullie hek hebben beschadigd," legde Ashanti uit, vermijdend ons aan te kijken.

"Is dat zo?" vroeg Joyce, haar armen over elkaar slaand en Chris aanstarend. Joyce was ongeveer één meter drieenzestig en Chris was zeker vijfentwintig centimeter langer. Ondanks hun lengteverschil, leek Joyce toch groter, imposanter.

"Ik ben bang van wel," zei Ashanti van Joyce naar mij kijkend. "Ik was toevallig gisteravond laat op. Je mag blij zijn dat je vader niet thuis is," zei Ashanti met een berispende blik op Chris, die omlaag keek terwijl zijn moeder verder ging. "Zo rond drie uur hoorde ik de keukendeur opengaan en iemand binnekomen die geen licht aan wilde doen. Deze dus, plaste rond op mijn schone vloer... Alles wat hij aanhad was volledig doorweekt en zijn benen waren geschaafd en zaten onder de krassen en de blauwe plekken."

"Heeft hij zich bezeerd?" vroeg Joyce naar Chris benen kijkend.

"Hij zal het wel overleven... maar net aan," antwoordde Ashanti. "Ik heb de waarheid over hoe hij aan zijn schaafplekken, schrammen en kneuzingen is gekomen uit hem gekregen. Ik ben erachter gekomen dat hij, en een paar van zijn vrienden, van wie ik de moeders nog wel zal spreken," zei ze met luide en dwingende stem naar Chris, "...vannacht in andermans zwembad gedoken zijn en diens spullen vernield hebben."

Ashanti staarde Joyce aan. Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn best te doen niet te glimlachen omdat Chris eruit zag alsof hij overal wilde zijn, maar niet hier voor ons. Als het hek gloednieuw was geweest zou ik bozer zijn geweest en ik vermoede dat Joyce het ook zo voelde.

Ze gaf een goede show van bezorgdheid, stond daar met haar armen over elkaar en een strenge blik in haar ogen terwijl Ashanti sprak, net als ik haar wel tijdens een hoorzitting heb zien doen. Ik wist wel dat ze deed alsof, maar ik betwijfelde of Ashanti dat wist.

Toen het gesprek stopte, kon ik het niet weerstaan. "Laat me raden," zei ik boos naar Chris kijkend, "ik denk dat jij bovenop het hek zat toen het instortte?"

"Dat is zo," antwoorde Ashanti toen het stil bleef. "En hij is er gelukkig afgekomen met een paar schaafwonden en blauwe plekken. Maar desondanks ben ik heel verdrietig. Ik begrijp dat hij een gat in jullie hek heeft gemaakt?"

"Er is eigenlijk een hele stuk naar beneden gekomen," zei ik. "Maar Joyce en ik zijn niet zo bezorgd over het hek, Ashanti. Het stond toch al op de planning vervangen te worden. Dat nachtelijke bezoek is een ander ding, maar... zit alsjeblieft niet over het hek in."

"Dit zou zoveel slechter hebben kunnen aflopen," voegde Joyce er aan toe, mij toeknikkend en dan Chris aankijkend, die nog steeds overal naar keek, behalve naar ons.

"En wat wil je hen nu zeggen?" zei Ashanti tegen Chris.

"Sorry."

"Voor?"

"Voor het kapotmaken van jullie hek... en het gebruiken van jullie eigendommen."

"Dat waarderen we," zei Joyce.

"Kan ik zien wat hij gedaan heeft?" vroeg Ashanti.

Ze liet Chris bij de auto wachten terwijl zij met Joyce en mij de tuin in liep.

"O God," zei Ashanti naar adem snakkend toen ze het kapotte hek zag.

"Ze sprongen er tegelijk op en toen kwam het naar beneden," zei ik tegen het hout van het kapotte hek schoppend.

"Hij heeft me blijkbaar niet alles verteld," zei ze haar hoofd schuddend. "Chris!"

Joyce en ik sprongen op toen Ashanti naar haar zoon schreeuwde en keken elkaar aan. "Shit," zei ik geluidloos tegen haar en ze moest op haar lip bijten in een poging niet te lachen.

Chris verscheen bij de poort naast het huis, hij deed hem open en liep met slepende voeten naar ons toe. "Dit is geen gat," zei Ashanti hem aankijkend. "Je hebt het hele hek kapot gemaakt, jongeman!"

Chris stond wat verontwaardigd om zich heen te kijken. Ik was een beetje ontsemd over het feit dat er zo'n toestand van gemaakt werd, maar Chris zo te zien staan, net alsof hij elk moment kon gaan schreeuwen dat het onzin was, was hilarisch.

Ik stootte Joyce aan en knikte zijn in zijn richting. "Ik weet het, oké?" zei ze geluidloos.

"Ga uit mijn ogen terwijl ik met meneer en mevrouw van Houten praat over wat jij hieraan gaat doen," zei Ashanti naar het hek starend

"We vinden wel een oplossing Ashanti," zei Joyce nadat Chris op een holletje terug naar de auto was gelopen, een hand op haar schouder leggend.

Zoals later bleek had Chris de vorige zomervakantie gewerkt bij zijn oom op de bouw, en volgens Ashanti had hij daar wel talent voor. Ik dacht dat ze daarmee bedoelde dat hij het beschadigde deel van het hek zou herstellen, maar ze bood vrijwillig zijn diensten aan voor de hele zomervakantie. Ze drong er praktisch op aan. Dit verraste Joyce en mij, maar ze was zeer stellig over het idee en liet ons even alleen om er over te praten.

"Ik weet niet of ik dit een goed idee vind, Louis."

"Ik ook niet. De hulp zou welkom zijn, maar ik wilde het zelf doen, in mijn eigen tempo."

"Ik herinner me Ashanti van die vergaderingen van de buurtvereniging," zei Joyce. "Ze is aardig, maar... eh... je kunt moeilijk nee tegen haar zeggen. Laten we er voorlopig maar in mee gaan."

Ik keek even naar Chris. "Oké," stemde ik in. "Wacht, daar komt ze," fluisterde ik.

"Hij kan beginnen wanneer jullie maar willen," zei Ashanti, "daar zal ik voor zorgen."

"Dat is goed, Ashanti," zei Joyce. "Het is niet echt nodig, maar..."

"Niets maar, het is het minste wat hij kan doen en ik weet zeker dat zijn vader het ermee eens zal zijn. Dus jullie vinden het goed?"

"Ja, het is oké, dank je Ashanti," antwoordde Joyce, haar hand pakkend. Hierop namen we afscheid en liep ze weg.

"Ik zie wat je bedoelt," zei ik zachtjes tegen Joyce en in reactie stapte ze hard op mijn voet.

We zagen hoe Ashanti in haar auto stapte en Chris door het open raam nogmaals aansprak. "Dit ziet er niet best uit. Je gaat hier aan het werk en doet wat meneer en mevrouw van Houten je zeggen te doen. En je zorgt dat je er netjes uitziet. Begrijp je?"

"Ja, ik begrijp het," antwoorde Chris, naar zijn voeten kijkend.

"Vergeet niet dat mevrouw van Houten advocaat is. Je mag van geluk spreken dat ze je niet persoonlijk verantwoordelijk houdt. En dan nog wat anders, je laat de gettoblaster en gangsterrap thuis, hoor je?"

"Ja mam," antwoordde Chris. Joyce en ik zagen hoe hij zijn schouders ophaalde.

"Je zet je hoofdtelefoon maar op als je muziek wil luisteren. Je hebt die mensen hier al genoeg laten schrikken door hier midden in de nacht in te breken." Ashanti keek naar Joyce en mij, alsof ze bevestiging zocht dat ze gelijk had. We glimlachten naar haar en keken haar na toen ze wegreed.

Ik keek Joyce aan en zei: "Hallo, mensen hier."

"Sst," lachte ze, me tegen mijn schouder stompend. "Ze kunnen je horen!"

Joyce's had gelachen toen we toekeken hoe Ashanti's Chris de mantel uitveegde voordat ze vertrok. Ik grijnsde om Joyce's onvermogen te stoppen met lachen om wat ik gezegd had en volgde haar naar binnen.

"De mensen van hier komen je pakken," plaagde ik, haar pakkend en kietelend zodat ze snurkte van het lachen.

"Je bent gek," giechelde ze de trap oplopend.

Ik was net op weg naar de garage toen opnieuw de deurbel ging. Ik schreeuwde naar Joyce dat ik wel open zou doen. Wat nu weer, dacht ik toen ik open deed. Het bleek Chris te zijn. "Mijn moeder zei dat ik moest vragen wanneer u wil dat ik kom opdagen."

"Maak je daar maar geen zorgen om, Chris," zei ik hem aankijkend. "Ik heb het niet zo op mensen die ongevraagd op mijn erf komen en mijn spullen kapotmaken, weet je? Maar, wat het slopen van hek en de nieuwe schutting betreft, als ik het niet alleen af kan, dan heb ik wel een bevriende aannemer die me zal helpen."

"Ik ga u helpen, meneer van Houten. Mijn moeder zal het echt niet goed vinden als ik dat niet doe. Als mijn vader thuiskomt en ze vertelt het hem..."

"Is hij erg streng?"

"Soms, mijn moeder minder. Ze wil niet dat mijn vader erachter zal komen want dan gaat hij uit zijn dak. Ze vertelde u dat ik vorig jaar bij mijn oom gewerkt heb, toch?" Ik knikte. "Ik heb veel van hem geleerd, ik kan u echt helpen. Ik ben veel met schuttingen en hekken bezig geweest, vorig jaar."

Ik keek om me heen, krabbend aan mijn kin. Aanvankelijk had ik het idee dat ik hem de hele dag in de gaten zou moeten houden bij al zijn werkzaamheden aan de schutting. Maar aan de andere kant zou de schutting sneller klaar zijn, zodat Joyce en ik nog meer van de zomer zouden kunnen genieten.

We hadden het kort geleden ook gehad over het stichten van gezin, alhoewel Joyce geen druk zette op het onderwerp. Als ze me zo bezig zag met het kindvriendelijker maken van het huis, was dat alleen maar goed. Daar kwam bij, dat als de schutting sneller klaar was, ik meer tijd zou hebben om andere dingen op te pakken.

"Hm, ik heb een garage vol gereedschap, dus je hoeft niet je eigen spullen mee te nemen?" zei ik, me goed voelend bij deze plotselinge wijziging van de plannen.

"Oké. O ja, ik krijg bij mijn oom korting op het hout."

"En je moeder zou dat goed vinden?"

"Zeker. Het zou haar waarschijnlijk een beter gevoel geven. Ze blijft maar zeggen dat jullie ons zouden kunnen vervolgen om wat ik gedaan heb."

"Ha! We hebben helemaal geen tijd voor die onzin. Maar zeg wel tegen die vrienden van je dat onze tuin verboden terrein is, afgesproken? En, ongeacht wat je moeder zegt, als de schutting er snel komt en, nog belangrijker, mijn vrouw hem mooi vindt, dan zal ik zorgen dat je de één of andere bonus krijgt. Klinkt dat goed?"

"Zeker," zei hij, er meer ontspannend en minder onverschillig bijstaand.

Ik noteerde Chris mobiele nummer en e-mailadres en zei dat ik hem een appje zou sturen als ik met het werk wilde beginnen.

Hoewel we al hadden afgesproken dat hij zou komen helpen, wilde ik alles nog even doornemen met Joyce. Ze was boven aan het trainen. We hadden aan aantal jaren geleden in de hoge zolderruimte onder de kap, een tussenverdieping gemaakt en daar een fitnessruimte gecreëerd. Joyce was daar lekker met oefeningen met halters bezig.

"Doe met me mee of stop met staren," zei ze tegen me in de spiegel. "Sinds je mij vertelde waarom ik dit zou moeten doen, iets waar ik een hekel aan had, kan ik me niet concentreren als jij staat te kijken, want ik weet waar je dan aan denkt."

"Als je er zo'n hekel aan had, waarom doe je het dan?"

"Omdat," hijgde ze, gewoon doorgaand met de oefening, "je gelijk hebt wat betreft het nut ervan."

"Ga zo door," zei ik, "je bent goed bezig!"

"Stop," lachte ze, even haar balans verliezend en opstaand. Ze draaide zich naar me om en zei: "Het is echt een goeie workout. Net als in de sportschool"

"Dat is het zeker. Die benen... Hmm... Kom hier," zei ik Joyce naar me toetrekkend. Ze lachte terwijl we kusten.

Ik sprong op toen ze haar halters op de vloer liet vallen, bang dat er één op mijn voet terecht zou komen. "Je springt in het rond als een oud vrouwtje dat bang is voor een muis," giechelde ze.

"Oh ja?" zei ik, haar kietelend toen ze zich voorover boog.

"Ja," lachte ze.

"Hè?" zei ik, haar tussen de ribben kietelend.

"Ah! Stop daarmee, anders plas ik in mijn broek! Stop Louis, ik meen het!" Ik stopte, ze viel op haar kont en keek naar me op. Hijgend grijnsden we naar elkaar.

Ik boog me naar haar toe voor een kus. "Hm mm," klonk het gedempt. Ik pakte haar in haar middeltje en trok haar naar me toe. Joyce sloeg haar armen om mijn nek en haar benen om mijn middel, waarop ik met beide handen haar kontje ondersteunde.

Dan liet ik haar kontje los en zij liet haar benen van mijn middel gleden tot ze op haar voeten belandde. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar voor me.

"Jij varken," zei ze, met haar handen tegen mijn borst duwend. Ze stopte met tegenstribbelen toen ik haar kuste. Slechts onze lippen raakten elkaar. Dat spelletje speelden we vaker. Het was onze romantische knipoog naar de oude zwart-wit films: Het meisje pretendeert de man niet te mogen, hij pakt haar vast, zij stribbelt tegen, hij geeft niet op, dan geeft ze toe en kussen ze elkaar.

Bij ons eindigt het altijd met een glimlach tegen elkaars mond en vervolgens kussen we echt. Op de één of andere vreemde manier herinnert het me er aan hoe verliefd we op elkaar zijn en hoe leuk het is om fysiek met Joyce bezig te zijn.

Deze kus duurde en duurde. Joyce's opmerking over de sportschool kwam me voor de geest. De sportschool. Daar waar ik wist dat de mannen naar mijn vrouw keken. Naar haar lichaam.

Ik verbrak onze kus. Ze grijnsde toen ik haar omdraaide en tegen de spiegelend drukte, haar wang tegen het glas en haar adem maakte de spiegel vochtig. Ik leunde achterover en keek op haar neer.

Ik moet er mijn tijd voor hebben genomen, want Joyce zocht oogcontact met me via de spiegel. "Ik weet waar je van houdt," fluisterde ze en beet op haar lip. Dan sloot ze haar ogen en stapte met haar voeten wat achteruit, zo haar kontje aan me presenterend. Haar rug en schouders nat van het zweet.

Toen ze even met haar heupen bewoog werd ik plotseling overspoeld door lust. Ik boog me over haar heen en wist niet hoe snel ik haar yogabroek omlaag moest trekken.

Later, terwijl Joyce weg was om boodschappen te doen, zat ik bij het zwembad met een biertje. Ik voelde me heel rozig na onze sessie in de fitnessruimte. "Ik weet wat je wil," had ze gezegd. Joyce had haar kontje bij veel gelegenheden en voor verschillende redenen voor me uitgestoken, maar dit had ze al weer een tijdje niet tegen me gezegd.

Het was ook al een hele tijd geleden dat ik haar zo schaamteloos had staan bekijken als ik nu had gedaan. Ja, voorafgaand aan een etentje of zo, maar niet als ik op het punt stond haar te neuken. "Wow," grinnikte ik bij mezelf.

Drie jaar geleden had ik voor het eerst mijn fantasieën, waarin zij door andere mannen werd genomen, met Joyce gedeeld en het was alweer bijna twee jaar na onze trekkershutavonturen. In het afgelopen jaar was de fantasie weer precies dat geworden: een fantasie. Met ons leven weer min of meer terug naar normaal, voelde de fantasie en onze ervaringen in de hut als een verre herinnering, iets wat vervaagde.

Joyce was na onze bezoeken aan de trekkershut alles behalve teruggegaan naar hoe ze daarvoor geweest was. Ze was zich nu meer bewust van de blikken van verlangen die ze trok. Maar ons seksleven was er niet door veranderd.

Het was alweer een tijdje geleden dat we echt over mijn fantasieën gesproken hadden. Diep vanbinnen wist ik dat ik nooit het gevoel van verboden lust dat ik ervan kreeg kwijt zou raken. En dat was de situatie op dit moment.

Verder was ons leven druk maar normaal. De sleur van het werk en de zekerheid dat we elkaar hadden.

We wisten ook waar we naar toe wilden met onze levens, dus werden de gesprekken een gezinnetje te starten steeds serieuzer. Het was geen geheim dat we ooit kinderen wilden. Het onderwerp was voorheen een gevoelig onderwerp vanwege het feit dat onze persoonlijke ambities zo belangrijk waren. We hadden al snel besloten te wachten en te genieten van onze jeugd tot we gesetteld waren en vooral totdat we werk hadden gemaakt van onze carrières. Pas daarna gingen we de offers brengen die de opvoeding van kinderen met zich meebracht.

Terwijl ik gestaag opklom op de carrièreladder, was Joyce sinds kort senior partner geworden en dit succes gaf ons keuzes die we daarvoor niet hadden. De keus om een gezin te starten bijvoorbeeld. Ik deed alsof ik wilde wachten maar vond het toch wijs er meer aandacht aan te gaan besteden, zoals bijvoorbeeld het kindvriendelijker maken van het huis en de tuin.

Het was waar dat Joyce een zeer gezonde achtendertigjarige vrouw was en dat was zeker geen oorzaak om de alarmklokken te luiden. Maar zij voelde ook dat de klok doortikte en was kortgeleden bij de huisarts geweest voor advies. Het resultaat was dat we er binnenkort echt werk van moesten gaan maken als we kinderen wilden.

Met de komst van de zomer hadden we afgesproken zoveel tijd als mogelijk met elkaar door te gaan brengen in voorbereiding naar het mogelijke ouderschap. Op de één of andere manier had ze het voor elkaar gekregen een paar dagen per week vanuit huis te werken. In plaats van weekendjes weg te gaan, hadden we besloten deze zomer zaken in en rond het huis aan te pakken.

Voor Joyce was dat haar tuin en het interieur van ons nieuwe huis, met zwembad dus. Voor mij de buitenkant van het huis. Het onderhoud met klusjes als schilderen en zo. Iets wat ik steeds had uitgesteld en waar Joyce alsmaar over zeurde, was het vervangen van het hek door een schutting.

Toen we hierheen verhuisden waren de bomen aan weerszijden laag genoeg geweest om met hun takken volledige privacy te bieden, maar nu de bomen hoger werden, wilde Joyce dat er een schutting kwam en een poort aan de achterkant, zodat ze een composthoop achter onze tuin zou kunnen realiseren. De uitstraling van de schutting en het hang- en sluitwerk ervan, moest overeenkomen met de stijl van die van het huis. Ze hield van een antieke uitstraling en stelde voor alles te vervangen.

Het zwembadgebouwtje was iets wat ik zelf gebouwd had afgelopen herfst en Joyce was er gek op. Het herbergde een opslagruimte voor het zwembad materiaal, een kleedkamer voor de gasten en ruimte voor handdoeken en badkleding en zo. Ik zou het best zonder gedaan kunnen hebben, maar de beloning voor het bouwen ervan was de moeite waard geweest.

Waar ik me niet mee bemoeid had, was hoe het vanbinnen aangekleed zou worden. Dat wilde Joyce helemaal zelf doen. Ze hield van het strand- en zee-thema en een paar van haar vriendinnen zouden haar helpen het naar die stijl in te richten en te versieren.

Het was mooi weer geweest en met nog maar een beetje schilderwerk te doen, dacht ik eraan eens te berekenen hoeveel hout we nodig hadden voor de schutting. Het idee van een korting was aantrekkelijk en ik was blij dat Joyce akkoord was gegaan met Chris hulp hierbij.

De volgende dag stuurde ik Chris een mailtje die hij dezelfde avond nog beantwoorde met de mededeling dat hij de volgende dag, na de lunch, langs zou komen helpen met het uittrekken van het hout voor de schutting. Hij meldde me ook dat hij met zijn oom gesproken had en dat die veetig procent korting gaf op het benodigde hout. Onnodig te zeggen dat ik blij was met Chris hulp en dat gold ook voor Joyce.

Ik was de volgende dag een deurpost aan het schilderen toen hij aankwam. We liepen naar de garage, waar ik een meetlint, een notitieblokje en een potlood voor hem pakte. Dan liepen we door het washok naar de keuken, namen een stoel bij de ontbijttafel en openden mijn laptop om het ontwerp van de schutting te maken.

Joyce liep even later met een arm vol handdoeken langs ons. Haar haar zat in een paardenstaart. Ze droeg een yogabroek, een tanktopje met daaroverheen een openhangende blouse en had slippers aan haar voeten.

"Hallo Chris," zei ze met een vriendelijke glimlach. "Fijn dat je Louis komt helpen."

"Hallo mevrouw van Houten," antwoordde hij haar aankijkend. "Nogmaals sorry voor wat er gebeurd is," voegde hij eraan toe.

"Toch bedankt, Chris," zei ze met een knipoog en duwde met haar heup de patiodeur open. Ze glimlachte naar me en liep dan naar buiten om richting het zwembadgebouwtje te lopen.

"Meneer van Houten," zei Chris mijn ontwerp bestuderend, "zoiets als dit heb ik vorig jaar ook gemaakt. Dit gaat er fantastisch uitzien, dat beloof ik," zei hij.

Toen we het ontwerp van begin tot eind doorgenomen hadden, ging ik hem voor door de patiodeur en zei ik hem dat ik mijn schilderwerk af ging maken terwijl hij de exacte maten op kon gaan nemen.

Ongeveer twintig minuten later liep ik door de geopende garagedeur, pakte een biertje uit de koelkast en liep de tuin in. Ik keek rond, maar Chris was nergens te bekennen. Joyce lag in een witte bikini te zonnebaden op één van de ligstoelen bij het zwembad. Ze lag op haar buik, steunend op haar ellebogen en las in de schaduw van haar grote zonnehoed een boek.

Het was verleidelijk om gelijk boven op haar te klimmen en als Chris niet in de buurt was geweest, zou ik dat waarschijnlijk ook gedaan hebben. Op zijn minst zou ik naast haar neergeknield zijn en de goden gedankt hebben voor zo'n mooie vrouw.

Toen ik mijn ogen eindelijk van haar los kreeg, was ik verrast Chris nog steeds nergens te zien. Ik vermoedde dat hij even om de één of andere reden naar binnen was gegaan.

Ik besloot een biertje voor Joyce te gaan halen en liep terug naar de garage om er één te pakken. Nu zag ik dat de deur naar het washok een beetje open stond, ver genoeg om onder het raam, wat op de tuin uitkeek, de wasmachine en de droger te zien staan.

Ik wilde net naar binnen lopen toen ik Chris zag. Er viel genoeg licht door het raam om te zien dat hij een beetje voorovergebogen voor de geopende droger stond en naar buiten keek.

Wat is hij in vredesnaam aan het doen, vroeg ik me af.

Ik duwde de deur wat verder open en bevroor toen ik zag dat de tiener zich daar stond af te trekken.

Het duurde even voor mijn ogen aan het weinige licht waren gewend en pas toen realiseerde ik me dat hij zich stond af te trekken met één van Joyce's katoenen slipjes in zijn hand.

Plotseling was het niet langer meer de lastige situatie van het betrappen van iemand die zich aan het masturberen is. Chris was zich met behulp van het ondergoed van mijn vrouw aan het aftrekken. Ik slikte en staarde naar hem. Er was een schril contrast tussen zijn zwarte huid en het witte, katoenen materiaal. In feite zag Joyce's slipje eruit als een klein washandje in vergelijking met Chris' enorme en bijna zwarte pik.

Ik volgde zijn blik uit het venster en zag dat hij een goed zicht had op Joyce, die op niet meer dan tien meter lag, nog steeds verdiept in haar boek.

Ik stond daar als bevroren terwijl die tiener zich, kijkend naar mijn zonnebadende vrouw, verwoed stond af te trekken. Zijn hand werd een waas toen hij het tempo nog opvoerde en hij begon te hijgen.

"Oh shit... Dat lekkere kontje... Dat lekkere, kleine, blanke vrouwtje..." mompelde Chris en zijn bovenlichaam schokte terwijl hij naar Joyce staarde. Plotseling verstrakte hij en kwam klaar in Joyce's slipje, dat niet genoeg op kon nemen en de rest van zijn lozing spetterde op de ruwe betonnen vloer voor hem.

Dat was het moment waarop hij me zag staan. Gegeneerd probeerde hij snel het slipje in zijn ene hand te verbergen terwijl hij met de ander worstelde om haastig zijn broek aan te trekken. Ik wilde wat zeggen, maar was te verbaasd te zien dat de tiener, ondanks dat hij zojuist één van de meest persoonlijke kledingstukjes van mijn vrouw doordrenkt had met zijn zaad, nog steeds een gigantische stijve lul had die zich helemaal niet zo gemakkelijk op liet bergen in zijn broek.

"Sorry... heel erg sorry," zei Chris, ronddansend om zijn broek op te houden en zijn gulp dicht te ritsen. Nog steeds niet uit mijn woorden komend, zwaaide ik onhandig mijn hand om aan te geven dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en liep snel terug naar de garage.

Ik stond daar te bedenken of ik iets had moeten zeggen. Maar wat kan je zeggen in zo'n geval? Dan vloog de deur naar de wasruimte plotseling open en kwam Chris binnen struikelen, het notitieboekje neergooiend. Zonder me aan te kijken vloog hij langs me heen en rende de voorkant van de garage uit. Ik zag hoe hij op zijn fiets sprong en wegreed alsof de duivel hem op de hielen zat.

Niet wetend was ik moest toen, raapte ik het notitieboekje van de grond en stak het in mijn kontzak, waarna ik de tuin inliep.

Joyce hoorde me aankomen en keek me over haar zonnebril heen aan toen ik naast haar ging zitten. "Hallo daar," zei ze.

"Hier," zei ik haar het biertje overhandigend.

"O, merci," zei ze, waarop ik knikte en een grote slok van mijn eigen biertje nam.

"Wat is er?" vroeg ze toen ik haar aan bleef staren.

"Niets," antwoordde ik.

"Hmm," mompelde ze, weer in haar boek duikend. "Waar is Chris?"

"Hij is vertrokken," zei ik.

"Dan is hij niet lang gebleven," zei ze droog. "Heeft hij alles goed bekeken?"

"Ja," antwoordde ik, bedenkend dat Joyce's woordkeuze voor mij een beetje oncomfortabel was.

"Oké. Wanneer komt hij terug?" vroeg ze.

"Dat weet ik niet," antwoordde ik.

"Oké. Laat je het me weten als hij komt? Ik weet graag wanneer er hier iemand anders rondloopt?" vroeg ze, zich naar me omdraaiend en aankijkend, haar ogen verborgen achter die oversized zonnebril waar ik zo gek op ben.

"Ja, natuurlijk schat. Als ik morgen niets van hem hoor, stuur ik hem een appje," beloofde ik.

Toen vroeg ik me af of Chris Joyce van dichtbij had gezien en wat ze op dat moment dan gedragen had. "Zeg eens, heb jij hem hier überhaupt gezien?"

"Mm, even kort," zei Joyce, me weer aankijkend. "Nadat ik de handdoeken in het zwembadhuis gelegd had en ik hier net lag. Niet veel later zag ik hem terug naar binnen lopen via de patio. Ik dacht dat hij bij jou was."

"Hmm," zei ik, in het niets starend. In dat geval, dacht ik, moet Chris een goede blik op Joyce gekregen hebben terwijl ze daar in haar bikini lag met haar kontje omhoog, waarna hij zich was gaan aftrekken in het washok.

"Was hij dat niet?" vroeg ze.

"Hè?"

"Was hij dat niet? Niet bij jou?"

"Ja," zei ik. "Maar ik was even teruggegaan naar de garage om wat verf te mengen en zag hem wegfietsen. Niet belangrijk," zei ik afwijzend omdat ik me realiseerde dat dit gesprek een wending nam die ik niet wilde.

Dan, wetend dat Joyce niet gek was en het haar werk was mensen te 'lezen', voegde ik een detail toe aan de façade. "Ik had alleen gewild dat hij mij het notitieboekje met de maten gegeven had voor hij vertrok. Dat is alles."

Shit, dacht ik gelijk, me het notitieboekje in mijn achterzak herinnerend. Snel controleerde ik of het wel ver genoeg in mijn kontzak zat.

"Doe jij mijn rug?" vroeg Joyce, me een fles zonnebrandlotion aangevend. Ik schoof dichter naar haar toe en werkte de lotion in haar schouders en onderrug. Blij dat ik niet over mijn eigen verhaal gestruikeld was ontspande ik een beetje.

"Mm, dat voelt goed," zei ze rustig. "Dit boek is geweldig. Chloë heeft het me aanbevolen."

"Is dat zo?" vroeg ik even rondkijken om te controleren of we echt alleen waren.

"Ja, ik denk dat dit de beste is van de hele serie. Je weet wel, die waar Chloë me over... "

Joyce's praatte door, maar haar stem vervaagde. Ik bewoog mijn hand in cirkels over haar rug, denkend aan wat er net was gebeurd.

Toen Chris hier rondliep, had Joyce er geen flauw idee van gehad dat er een voortdurend geile tiener in de buurt was. Ik had de jongen misschien een kwartiertje alleen gelaten? In een vreemd huis. En hij wist dat ik in de buurt was. Toch kon hij zijn oerdriften niet weerstaan. Hij was zo geil geworden van het zien van Joyce in bikini, dat hij zich wel af moest trekken. In het slipje van mijn vrouw nog wel. Dat zachte, kleine, witte, katoenen slipje dat het kontje van mijn vrouw had bedekt. God, dacht ik, en hij bleef stijf! Man, dacht ik bij mezelf, hij vindt haar echt aantrekkelijk.

Ik keek neer op Joyce, naar haar zongekleurde en ongeschonden huid, haar strakke rug- en schouderspieren, de boog in haar onderrug, ontstaand door de manier waarop ze op haar ellebogen lag, tot haar mooie, ronde kontje en dat alles in niets meer dan een bikini. Voor Chris was dat oogsuikergoed, het beeld wat hem hielp klaar te komen in haar slipje.

Ik haalde diep adem en liet die weer langzaam ontsnappen, direct overweldigd door de vertrouwde, bedwelmende sensatie die ik al weer een tijdje niet had gevoeld.

Joyce was nog steeds bezig met haar relaas over haar boek. Ik beloofde dat ik het ook zou lezen als zij hem uit had en ik hoopte dat ze niet zou merken dat ik wat moest aanpassen in mijn kruis voordat ik kon opstaan.

"Wow, heb je hem al op?" vroeg ze toen ik mijn lege bierblikje in elkaar kneep. "Had je dorst?"

"Hard gewerkt, zwaar werk zo boven je hoofd," antwoordde ik. "Ik denk dat ik mij even ga opknappen. Heb jij nog wat nodig?"

"Nee," zei ze met haar gezicht weer in het boek.

"Oh ja," zei ze opkijkend, "ik wilde je nog vertellen dat ik straks naar de stad ga. Ik dacht eraan wat kopieën af te geven van dat voorstel waar ik aan gewerkt heb. O ja, bedankt dat je het voor me wilde doorlezen," zei ze mijn been aanrakend. "Ik ben denk een uurtje of zo weg. Wacht maar niet op me met het eten. Ik heb nog wat van die zeevruchten lasagne van gisteren in de vriezer staan."

"Echt? Bedankt schat, ik ben gek op die rommel!"

"Ik weet dat je gek bent op die rommel," lachte ze. "Je moet het alleen even opwarmen in de oven, maar misschien doe ik dat nog wel even voor je voordat ik wegga?"

"Klinkt goed!"

Ik had bedacht dat ik zelf ook nog wel zakelijke mijn mail kon lezen nu Joyce toch weg ging. We hadden allebei ons eigen kantoortje. Ik duwde mijn bureaustoel achteruit en legde mijn voeten op het bureau, luisterend naar Joyce die zich klaarmaakte om te vertrekken.

Even later stak ze haar hoofd om de deur. "Ik ga," zei ze.

"Oké."

"De oven staat aan en de lasagne staat op het aanrecht. Over een goede twintig minuten is de over wel warm. Hij moet een minuutje of dertig."

"Oké, bedankt schat."

"Ik zie je over een paar uur," glimlachte ze, me een kus toe blazend.

Ik las wat mail, maar mijn gedachten bleven naar de gebeurtenissen van die dag zwerven. Niet zozeer de kwestie van het betrappen van een tiener bij het masturberen, maar dat hij dat in het slipje van mijn vrouw deed met zijn ogen op haar gericht.

Ik werd compleet verrast toen Joyce al weer terugkwam. "Hoi," zei ze, mijn kantoortje binnen wandelend. "Alles oké?"

"Ja. Hoezo? Is het allemaal gelukt?" vroeg ik.

"Ja, dank je. Ik vraag het alleen omdat de oven nog steeds aanstaat en jij de lasagne niet aangeraakt hebt."

"Oh shit," zei ik opstaand, ogenblikkelijk begon ik allerlei excuses - met andere woorden: leugens - te bedenken, maar die zouden me geen goed doen. Ik keek naar de mailtjes op mijn computerscherm. "Eh... jee, schat, sorry hoor. Ik ben zo met mijn werk bezig geweest. Sorry."

"Mm... oké. Heb je nog trek?" vroeg ze om mijn bureau heen lopend en plaats nemend op mijn schoot.

"Ja, best wel."

"Nou, oké dan. Trek jij een flesje witte wijn voor me open, dan zal ik eens kijken of die lasagne nog te redden is?"

"Natuurlijk, schatje, maar moet jij niet wat eten dan?"

"Er is nog wat van die bruschetta van gisteren."

"Eh... nee, die is er niet meer," zei ik met mijn tanden op elkaar en een diepe frons.

"Heb jij die opgegeten? Jij vreetzak. Wanneer?"

"Vanmiddag. Sorry. Het smaakt lekker bij bier."

"Bruschetta?"

"Mm, het stond er gewoon, klaar om gegeten te worden."

"Lasagne voor twee dan."

"Jij de kreeft, toch?" vroeg ik tegen beter weten in.

"Niet met hete, slijmerige kaas erover," zei ze met een vies gezicht.

"Uh," mopperde ik met mijn ogen rollend. "Ik vis het er wel uit... jongedame. Maar geen toetje voor jou!"

Niet lang na het eten gingen we naar boven en naar bed. Joyce ging slapen na nog even wat gebladerd te hebben in een magazine en ik moest weer denken aan wat ik vandaag gezien had.

Zo kwam het bij mij op dat Chris nog steeds Joyce's slipje in zijn bezit had. Mijn gedachten gingen met me aan de loop vanwege dit nieuwe gegeven, mijn oude fantasieën en de dingen die Joyce al gedaan had.

Het moest me meer beziggehouden hebben dan ik me gerealiseerd had, want ik werd midden in de nacht wakker met een volledige erectie. Maar ik was niet alleen fysiek opgewonden, ik was ook mentaal geil.

De beelden uit mijn droom waren gefragmenteerd, maar nog vers in mijn gedachten. Beelden van Joyce die haar met zaad doorweekte slipje droeg en opgerold op haar zij een grote, gitzwarte pik met haar kleine, blanke handje verwende. En vlak voordat ik wakker werd hoe zij zich naar me omdraaide en me aankeek terwijl ze een sensuele pijpbeurt gaf, waarbij slierten speeksel en zaad vanaf haar mond naar de glimmende, zwarte lul in haar hand liepen.

Ik was nu helemaal wakker. Mijn droom en mijn geilheid beheersten mij volledig en met Joyce zo dichtbij... haar te kunnen ruiken... haar zachte ademhaling te kunnen horen, hielp niet. We hadden elkaar in het verleden wel midden in de nacht wakkergemaakt voor een neukbeurt, maar toen ik haar zo vredig zag slapen, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. Ik stapte zachtjes uit bed en liep mezelf aftrekkend naar beneden, naar mijn kantoortje.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik porno had gekeken, eigenlijk al een hele tijd geleden. Ik had nooit kunnen geloven wat er allemaal te vinden was op internet. Net als iedereen heb ik de standaard porno gekeken op willekeurige websites, al had ik er nog nooit voor betaald.

Ik had naar wat vintageporno werd genoemd, gekeken, de porno waar ik mee opgegroeid was in de jaren 70 en 80. De porno die ik me herinnerde gezien te hebben bij mijn vriend thuis, die kabel-tv had of wanneer iemand een verhuurvideo van zijn oudere broer 'geleend' had.

Nu probeerde ik mijn zoekopdracht te verfijnen tot waarnaar ik dacht op zoek te zijn. Maar dat was nog niet zo eenvoudig als je niet zeker wist wat je zocht. Ik typte het woord 'interraciaal' in en werd overspoeld door een tsunami aan keuzes tussen foto's en video's. Ik werd nieuwsgierig en zocht meer specifiek op interraciale porno.

Bij het bespreken van mijn fantasieën met Joyce, had ik haar duidelijk gemaakt dat die niets met rassen te maken hadden, maar dat die zich voornamelijk richtten op het ruwe idee dat zij haar lichaam beschikbaar stelde aan mannen in seksuele nood. Een seksuele nood die zij veroorzaakt of geïntensiveerd had. In het begin waren dat vooral gezichtsloze mannen.

Natuurlijk werden mijn fantasieën aangepast door de realiteit, zoals die in de trekkershut. Nu speelde Joyce in die droom met een zwarte pik en beelden van een tiener met een zwarte huid tegen haar witte slipje, voedden deze zoekopdrachten.

De meeste afbeeldingen en videoclips die ik vond, waren gewoon wat men er van zou kunnen verwachten, goed geproduceerde films met mooie pornosterren en gespierde, zwaargeschapen negers. Ik snap het, dat hele negers-met-grote-lullending. De beroemde mythe. Maar wat mij in eerste instantie leidde, was het contrast in huidskleur.

Sommige fotogalerijen beloofden de belangrijkste visuele aspecten van mijn droom, maar bleken zich toch meer op de expliciete kant van het genre te richten.

Uiteindelijk won de helderheid van de computer het van mijn vermoeiende ogen. Wetend dat ik gewoon te moe was om Joyce te bespringen zodra ik het bed raakte, ging ik terug naar de slaapkamer. Gelukkig was het enige wat ze deed zuchten in haar slaap en zich naar me toe draaien. Al snel was ik ook diep in slaap.