Wie Is Ineke?? - 11

In deel 10 het verhaal van Jessica gehoord, haar piek- en daljaren in Amerika. Haar contact met Peter en Janneke dat vooral na het overlijden van Niek een stuk intensiever werd, vooral met Janneke.

Peter en Jessica zagen de verschijning van de foto en reageerden zeer verbaasd toen de persoon in kwestie voor hen stond

In dit deel de beleving van het getrouwde stel Peter en Janneke en de ontmoeting van Peter en Jessica met Ineke

Peter

2002 was het jaar dat ik Janneke eindelijk in de armen kon sluiten. De vrouw, het meisje om wie ik werkelijk gaf. Intens genieten van elkaar, de seks werd bij elke beleving mooier, diepgaander. NIet alleen onze lichamen, ook onze zielen smolten steeds meer samen in de jaren die daarop volgden. En dat wilden we belonen voor onszelf, we waren er meer dan rijp voor een kindje in onze armen te nemen. Na vijf jaar huwelijk was dat een mooi moment. De eerste avond dat we daarvoor gingen staat nog kraakhelder in mijn geheugen. Qua cyclus zou het de ideale dag zijn, we hadden vrij genomen van ons werk, alles über romantisch ingericht, elkaar ook een beetje lekker maken. Janneke liep in wat uitdagende kleding, haar kontje kwam perfect uit in de jurk die ze droeg, extra diep bukken als ze iets moest pakken, ze wist me gek te maken en de eiwitjes kolkten heerlijk in mijn ballensoepje.

Na een heerlijk diner, zonder wijn natuurlijk, we gingen nu al voor geen enkel risico en gedeelde smart is halve smart, gunden we elkaar even de tijd om bij te komen van het eten, maar toen we elkaar aankeken en ik de brede lach zag, mijn lippen zachtjes op die van mijn vrouw drukte, was het als de eerste keer, dat verlangen naar elkaar met die heerlijke spanning erbij, ook dat beetje onzekerheid hoe snel wat doen, al voelde dat nu wel net iets anders dan bij die eerste keer.

Wat was ze toch mooi, lief, sensueel, knap, alles.

“Voelt het voor jou ook als de eerste keer?” fluisterde ik

“mmm mmm” hoorde ik terug.

Nog op de bank verdronken we in een innige tongzoen, kropen mijn handen onder haar jurkje om de zachtheid van haar rug te voelen, haar beha los te klikken.

Ik tilde haar omhoog om haar daarna naar onze slaapkamer te begeleiden.

“Als onze kleine jouw schoonheid krijgt, mijn verkeerde streken niet heeft, hebben we de perfectie Janneke” lachte ik

“Hoho, ik wil jouw jongenslach, je pretrimpels, je rust ook terugzien he Petertje van mij” reageerde ze.

Lachend, spelend ging steeds meer aan kleding uit.

Ik wilde haar slipje al uittrekken en de mijne naar beneden schuiven toen Janneke me even stopte. “Nee Peet, maak het even spannend” zei ze en ze wreef over mijn slip, legde mijn hand op die van haar en liet mij over haar slipje wrijven. De vlekken werden meer dan zichtbaar. Ze pakte mijn hand weer en hield hem zo dat ik wel in haar slipje moest gaan. Ze deed hetzelfde bij mij. De puberale spanning was drie straten verder voelbaar, dat kan niet anders. Toen, eindelijk ging alles uit. “Bemin me Peter, bemin me” fluisterde ze hees en ze leidde mij in haar. Mijn harde mannelijkheid werd ontvangen door een liefdevolle warme zachte en ja, heel natte vrouwelijkheid. Langzaam gleed ik in haar terwijl onze tongen ook in elkaars mond gleden en als een slow dance aan het slijpen waren. In een heerlijk ritme van elkaar, 100% chemie, bedreven we de liefde. Haar zalig warme honing voelde ik langs me druipen toen mijn zaad in volle glorie en kracht in haar spoot. Ik zag haar glunderende gezicht. “Welk zaadje heeft gewonnen Peet?” “Ik denk die van mij” geinde ik, draaide ons om zodat zij bovenop lag. Mijn handen streelde haar zachte billen voor weet ik hoe lang voor we eindelijk van elkaar af gingen, elkaar klaar maakten voor wat we het begin van de spannendste dagen noemden. De test werd gehaald, uitgevoerd en het was duidelijk, zonder greintje onduidelijkheid!! De dagen erna maakten het alleen nog maar duidelijker. Misselijkheid, vermoeidheid begonnen. De eerste spannende weken. Ze leken maanden, jaren te duren. Maar de beruchte twaalf weken waren dan eindelijk voorbij, nu zouden de mooiste maanden beginnen. Dachten we..Tot we twee weken erna voor controle kwamen, de echoscopiste ernstig op zoek ging naar het hartje maar het bleef stil. letterlijk doodstil. Dit was niet goed. Onze wereld stortte in. Hier hadden we zo naar uitgekeken, dit zou de kroon op ons huwelijk zijn, de ultieme beloning. Ze zou ons doodgeboren kindje moeten baren. 14 weken, een paar centimeter zou ons schatje zijn. Een meisje zou het worden, zo leek zo goed als zeker al, al bleef dat gissen na zo’n periode, maar we gingen ervoor dat het een meisje was. Ter plekke besloten we dat het een combinatie van onze namen zou moeten worden met in het midden een eigen stukje… Pelaja.

Janneke verloor behoorlijk wat bloed bij de geboorte. Vreemd maar dat kon kennelijk wel eens voorkomen begreep ik al was het echt uitzonderlijk. De arts adviseerde ook heel rustig aan te doen. Hij wilde Janneke graag regelmatig op controle juist omdat het nogal ongebruikelijk was om zoveel bloed te verliezen. Wekelijks en later iets minder frequent bezocht ze de specialist. Verschillende bloedmonsters werden afgenomen, maar er werd niet iets duidelijks gevonden. Zelf merkte ik dat ze steeds meer vermoeid leek, de fut leek wat uit haar lijf te gaan, Gedacht werd aan pfeiffer en weer werden veel onderzoeken gedaan. Door alle vermoeidheid werd haar behoefte aan seks ook duidelijk minder. Als we al een keer seks hadden was het een redelijk vluggertje waarbij ik meer het idee kreeg dat ze het deed omdat het er nou eenmaal bij hoorde. Ze beweerde dat dat het niet was maar dat ze echt de fut niet had. Zelf merkte ik dat de behoefte toenam, de verleiding lag meer en meer op de loer. Seks was een kwestie geworden van datingsite openen, je aftrekken op pornofilmpjes en you name it, het was er.

Janneke was weer bij haar specialist en ik stond op het punt de stap te nemen naar een site toen ze net thuis kwam. Saved by the bell?

“Peter, Anton is echt een geweldige schat, hij laat me zo duidelijk zien dat mijn eigenwaarde niet afhangt van wat ik allemaal doe, het is gewoon wie ik ben”

Dat was de zin waar ze mee binnenkwam. Ik had dit toe kunnen juichen maar mijn binnenste zei wat anders. Had ze Anton hiervoor nodig? Wat besprak ze allemaal met hem? Waarom haalde ze dat niet bij mij?

“Mooi dat hij dat zei” kon ik er nog net uit krijgen “maar ik neem aan dat hij vooral naar je fysieke gesteldheid kijkt toch?”

“Tuurlijk maar alles hangt samen. Als jij lekker in je vel zit, emotioneel, uit zich dat fysiek en omgekeerd en een arts is natuurlijk meer dan alleen maar de pillendokter”

Het was het begin van het uit elkaar groeien van ons twee. De enkele keer seks had nog niet tot een brusje voor Pelaja geleid en het was eigenlijk de vraag of Janneke wel zwanger kon raken.

Ik drukte op de knop en de aanmelding bij de site was een feit.

In no time had ik vijf reacties van vrouwen die smachtten naar een avontuurtje en vanuit mijn werk was het eenvoudig een paar uurtjes er tussenuit te gaan. Ik kreeg contact met ene Miranda en we spraken af bij haar thuis, een kleine 20 minuten rijden van m’n werk.

Enkel in ochtendjas deed ze de deur open. Misschien nog een slipje, heel misschien een beha maar al snel was duidelijk dat dit niet het geval was. Ze maakte hem los en ik had zicht op een geweldig vrouwenlichaam.

“Zooo jij hebt ook wel trek he?” begon ze terwijl ze even over mijn broek wreef, daarna mijn bloes los knoopte en me begon te zoenen. “Mijn man is weer op zakenreis, volgens het boekje en reken maar dat hij zijn vrouwtjes daar heeft, dus voor mij niks anders Peter”

Ze kletste nog wat door en ondertussen had ze me helemaal uitgekleed waarop ze haar ochtendjas uit gooide en me bij de arm nam. “Eerst naar de badkamer” wees ze naar de ruimte die minstens twee keer zo groot was als onze eigen badkamer. Twee douchekoppen in de ruimte, ze deed dit duidelijk vaker. Ik keek wat ze zou gaan doen. “Ik vind hygiëne heel belangrijk” zei ze en begon mij in te zepen, af te spoelen waarop mijn snoeiharde pik in haar mond nam en een likje langs mijn eikel gaf. Ik had al zo’n tijd geen seks met Janneke gehad dat ik bang was al snel klaar te komen. Ik probeerde mijn gedachte beetje te verzetten maar met haar aanbod haar ook in te zepen was dit verrekte lastig, zo niet onmogelijk. Stevigheid van haar borsten, de mooi rood gekleurde krullende haren. Haar achterzijde, de rug die zo perfect overliep in het kunstwerk van haar bilspleet. Ik ging door mijn knieën om haar te willen kussen op haar mooiste plekken maar ze trok me overeind. “Straks, daar” zei ze resoluut, wijzend naar de slaapkamer.

Ze wist precies wat zij wilde, en ik denk van heel wat andere mannen, en van mij verwachtte. Maar voor mij was dit het ultieme genot, de ultieme schoonheid en dat ik daarvoor mijn lid moest omringen met rubber, alles, alles had ik over voor dit moment.

Mijn pik weer in een vrouwenlichaam voelen gaan. Mijn hersenen waren een meter gezakt en mijn zaad was in het condoom geplant. Vol, veel en voldaan.

“Heb ik je gegeven wat je wilde Peter?”

Ik kon het alleen maar beamen, meer dan dat had ze gegeven.

“Het was leuk Peter, dankjewel”

Ik had genoten maar had toch ergens beetje katergevoel. Ik was duidelijk een speeltje voor haar, even behoefte bevredigen. Was dat het dan? Moest ik niet toch meer tijd in Janneke stoppen? Ik probeerde het maar steeds weer was daar de verleiding. De verhalen van Janneke over haar arts gingen steeds meer tussen ons in staan en ik kon de gedachte dat ze met hem veel meer deed dan ze vertelde niet uit mijn hoofd zetten.

Het was tijdens de Nijmeegse vierdaagse dat ik weer in de situatie als met Miranda zat. Dit keer niet met een datingsite maar direct live, midden in de nacht in de kroeg met de vrouw die zich niet voor wilde stellen (Beschreven in deel 4). De vrouw die niemand meer en minder bleek dan Ineke zelf…Maar dan is ZIJ degene die mij een DNA test wil laten doen???

Janneke

Mislukt, mislukt was ik als vrouw omdat ik geen normaal kindje kon krijgen, mislukt als partner omdat ik Peter niet meer kon geven wat hij nodig had, ik had de fut niet meer. Mislukt was ik als zus omdat ik mijn broertje over heb gehaald seks met mij te hebben. Mislukt als dochter misschien ook wel maar met papa en mama sprak ik nauwelijks. Misschien was dat ook wel een mislukking, ik had meer aan moeten geven. Mijn wereld stortte finaal in, wat had het voor zin? Fysiek en emotioneel was ik een wrak geworden tot ik met Anton in contact kwam. Eerst puur voor het fysieke: mijn bloed bleek niet in orde en allerlei onderzoeken moesten gedaan worden. Maar naast arts was hij ook mijn psycholoog, mijn klankbord, mijn maatje geworden. De rust die hij uitstraalde, hij heeft me laten merken dat ik er mocht zijn zoals ik was, dat alles begint bij acceptatie in plaats van vechten tegen.

“Durf je iemand echt van je te laten houden?” vroeg hij me op een gegeven moment heel direct. Tuurlijk, ik had Peter, wat bedoelde hij? “Kun je Peter alles laten zien zoals je nu bent, met al je lichamelijke gebreken?” ging hij verder. “Hij zal wel moeten Anton, hij ziet en merkt het aan me” Anton prikte verder door “Maar durf je dat ook expliciet aan hem te zeggen, hardop, dus echt ‘Peter ik kan er niet voor je zijn, ik voel me fysiek een wrak en ook emotioneel sta ik op instorten’ ?” Ik schrok van zijn directheid. Ik kon dit inderdaad niet tegen Peter zeggen, ik zou hem teleurstellen, hij wist het eigenlijk wel maar allebei staken we toch een beetje onze kop in het zand, tegen beter weten in. “Zeg het nu tegen mij” riep Anton. Ik kreeg het eerst gewoon mijn strot niet uit. “Ik zal het stapje makkelijker voor je maken. Vind je het goed als ik je omhels, dat je het dan zegt? Dan hoef je mij niet aan te kijken” Anton was een warme persoonlijkheid die ik volledig vertrouwde en ik stond toe dat hij me omhelsde. De warmte van vriendschap die toen door me heen ging was onbeschrijfelijk. En heel heel langzaam kon ik uit mijn strot krijgen wat Anton me vroeg. Daarop nam hij een klein beetje afstand, hield mijn handen in de zijne, keek me aan en vroeg het me nog een keer te zeggen. Durven zeggen dat ik op alle vlakken op instorten stond. Tranen bleven stromen toen het eruit kwam. Liefdevol veegde Anton de tranen uit mijn gezicht. “Dit Janneke, dit is smeltwater, komend uit je bevroren gedachten. Hij kuste daarop zijn eigen hand, nat van mijn vocht. “Zie je wat ik doe? Je mag er zijn Janneke, met al deze shit, er zijn mensen die om je geven, Peter, ik en wie dan ook maar. Je hoeft je niet sterker voor te doen dan je bent. Dat vreet alleen maar aan je en dat heeft je gebracht waar je nu bent en zo wil je niet verder”

Ik wist dat Anton gelijk had, maar het koste nog heel wat tijd en afspraken voordat dit de 30 cm gezakt was van mijn hoofd naar mijn hart. Maar ik ging elke keer wel blij en met een rust van binnen weg bij Anton. Vol enthousiasme kwam ik met mijn verhalen bij Peter en ik kreeg ook zowaar meer zin in seks, maar het was duidelijk niet meer wat het geweest was. Deels door mijn gebrek aan energie, maar ook bij Peter leek iets dwars te zitten. Ik vertelde hem dat hij het juist niet van binnen moest laten sudderen, hoe Anton met het mooie verhaal van smeltwater kwam. “Anton, steeds weer Anton, ga lekker naar hem toe” gooide hij eruit. Ik schrok me kapot van zijn uithaal. Dit was het laatste wat ik verwacht had. Had ik zo weinig oog voor hem dat ik niet had gezien dat dit er allang gezeten had waarschijnlijk? Was dat al die tijd zijn frustratie? “Peter doe normaal, ik ga naar Anton, heb superveel aan hem maar verder is er niks, hebben we niks. Hij is getrouwd, wij zijn getrouwd” Ik wilde hem overtuigen maar wist dat het op dat moment onbegonnen werk was. Het begon aan me te vreten en de vermoeidheid weet ik ook deels daaraan. Anton dacht aan pfeiffer maar dit bleek het niet te zijn. Toen we ook nog hoorden dat het met Niek slecht ging werd het me even teveel. Ik wilde erheen maar was fysiek gewoon echt niet in staat te vliegen. Ik was blij dat ik met Jessica enorm goed over de situatie kon praten. Geleidelijk aan begon ik ook meer over Anton te delen met haar. “Ben je verliefd?” vroeg ze. Jessica bleef wat dat betreft Jessica: direct. Ik was niet verliefd in de zin dat ik een relatie met hem zou willen, hij was als mijn beste broer, beste vriend, maar het was en bleef platonisch al hadden we natuurlijk best fysiek contact maar het voelde anders, ik kon het Peter niet uitleggen maar Jessica leek het wat op te pakken al was ze verbaasd dat ik dat kon, zelf dacht ze dat niet te kunnen volhouden. “Wat vindt de vrouw van Anton ervan eigenlijk dat jullie zo met elkaar omgaan?” vroeg ze door. Ik had werkelijk geen idee daarvan, ik vond dat ook niet mijn verantwoordelijkheid. Ik had Anton er wel eens op aangesproken toen ons consult weer eens enorm uitliep. Hij zette me vaak als laatste afspraak zodat er ook geen druk op zat. Eén keer heeft hij wel eens genoemd dat zijn vrouw hem er op had aangesproken, maar hij had goede redenen later te komen, zo bracht hij het naar mij. “Ik wil tot op het bot uitzoeken wat er met jou aan de hand is Janneke, je bent de meest bijzondere maar ook mysterieuze patiënt voor me en ook nog eens mijn beste vriendin geworden”. Ik voelde me gevleid bij die woorden. Ging die dag volgens mij zwevend naar huis wat weer negatieve invloed op Peter had. Ik kon zijn jaloezie niet temmen. We hadden weer wat woorden die gelukkig onderbroken werden door de telefoon. Jessica. “Het is gebeurd Janneke” Ik wist gelijk wat ze bedoelde. Mijn broertje was er niet meer, niet hier, hij heeft de strijd op moeten geven. Kutzooi, kutziekte, kutleven, wat is het allemaal waard? Peter kon toen gelukkig zijn jaloezie naar Anton aan de kant zetten en was er voor mij.

Ik wilde iets terug doen voor mijn broertje, tegen de ziekte en juist dat jaar was de 100e vierdaagse en ik zou de jubileumafstand gaan lopen, 55km, de strijd tegen kanker en tegen mijn eigen lijf aangaan. Ik besprak het met Anton of dit verstandig was. Hij was trots dat ik dat aandurfde. “Tuurlijk moet je dat doen Janneke! Ik help die week bij de EHBO dus je kunt mij altijd bereiken als er iets aan de hand is”. De onderzoeken bleven ondertussen ook doorlopen en net voor de vierdaagse werd duidelijk wat er met mij aan de hand was: Leukemie…. Alles viel op zijn plek, ik viel om maar de vierdaagse zou staan, ik zou er voor gaan. Zomer 2016 zou mijn zomer worden, nog één keer…..

Ineke 2023

Het zien van Jessica brengt enorm veel bij me boven. Ik zie hoe ze veranderd is, maar wat ben ik blij dat we elkaar weer fysiek ontmoeten. Ik kijk Peter aan. Hij durft mij eerst nauwelijks aan te kijken, kijkt me dan lang aan. “Je had het echt niet aan zien komen he Peter? Ik meende jou nog te herkennen in het restaurant even geleden, wist al snel dat jij niks doorhad, maar ik kon toen nog niks ondernemen”

Peter kijkt me verbaasd aan “Wat bedoel je?”

“Je weet hoe die avond verlopen is met de vrouw van de foto, met mij dus. Zonder bescherming hebben we geneukt Peter, laat ik het beestje maar direct bij de naam noemen” Ik kijk naar Jessica die ademloos toekijkt, ik weet niet wat zij al weet maar dat maakt me ook niet uit eigenlijk. Ik ga verder. “Vlak daarna ben ik met Anton naar bed gegaan omdat ik geen argwaan wilde wekken, stel dat ik zwanger zou zijn. En Peter, ik wérd dus zwanger. Ik ging er vanuit dat het van Anton was, al was er altijd dat stemmetje.. met Anton heb ik het er natuurlijk nooit over gehad, ook hij begon er nooit over al waren soms best trekjes van Mark of andere dingen die wij niet in onszelf herkenden” Ik zie Peter bleek wegtrekken. “Je bedoelt dat jongetje dat in het restaurant bij mij kwam wellicht mijn …” “Dat jongetje inderdaad Peter” “En waarom zou het kind niet gewoon van Anton zijn?” “Omdat het volgens zijn zeggen genetisch onmogelijk is, hij heeft een DNA test achtergelaten bij zijn overlijden, waar het uit zou moeten blijken en ik denk dat hij gelijk heeft. De enige met wie ik verder die tijd het bed gedeeld heb, ben jij maar ik wil nog meer zekerheid en dat is de reden dat ik je vraag een DNA test te doen. Ik wil hem desnoods voor je betalen” Peter is heel stil. “Nee, dat hoeft niet. Djeezzz Ineke, die zag ik even helemaal niet aankomen. Mark, zo heet je zoontje toch…zou mijn zoontje zijn. Jeeemig.. En al die tijd hebben Anton en jij hem als jullie kind opgevoed” “Klopt Peter en Anton wilde niet dat Mark de dupe zou worden. HIj schreef dat hij altijd al geweten heeft dat het zijn zoon niet kon zijn. Hij zit veel meer in die erfelijkheid dan ik. HIj heeft dus die test achtergelaten als bewijs en als jouw test wel klopt met het verhaal, dan is Mark serieus jouw zoon”

Peter blijft lang stil. Ook Jessica vindt het niet aan haar om te beginnen. Toch neemt zij als eerste het woord. Heb je serieus met niemand anders de lakens gedeeld Ineke? Ik ken je van vroeger en het zou me niet gek lijken” “Nee Jessica, 100% zeker. De zekerheid die ik nu nog wil is de uitslag van de test van Peter en dan kan mijn volgende onderzoek beginnen”

Peter en Jessica kijken me verbaasd aan. “Jes, jij weet misschien nog wel dat ik destijds spoorloos verdwenen was?” Jessica knikt. “Ik was toen ook zwanger” De ogen van Jessica worden eierschoteltjes. “Van Maaike dan? Is Maaike ook niet van Anton? Ineke??”

“Nee, nee, niet van Maaike” “Is zij van van Anton? Ben je toen niet ook met een ander naar bed gegaan?” Jessica begint een vragenvuur, Peter leek nog steeds onder verdoving.

Ik kan haar ervan overtuigen dat het Maaike niet is, die is 1.5 jaar daarna geboren en voor mezelf weet ik zeker dat Maaike van Anton is.

“Ik was destijds veel te jong voor voor mijn gevoel om een kind op te voeden en heb het direct afgestaan. Maar ik heb geen idee hoe het verder gegaan is en nu, nu dit met Mark loskomt..” Ik kan verder even geen woord uitbrengen.

Peter onderbreekt de stilte “Ik ga een test doen en als we verder iets voor je kunnen doen Ineke..” Jessica knikt. “Jullie zijn schatten” Ik omhels ze beiden. De armen van Jessica en Peter om me heen voelen goed, misschien zelfs een beetje té goed??