Mini - 251

De maandagochtend begon nogal ongebruikelijk. Nog voor de wekker afliep werd er op de slaapkamerdeur geklopt. Na een nogal duf ‘Ja?’ kwamen Lot en Margot binnen met een dienblad. “Goedemorgen directie! Om te zorgen dat we de komende weken niet ontslagen worden, gaan we u verwennen met een ontbijtje op bed. Rechtop zitten en lekker koffie drinken en een beschuitje eten.” Ze zetten het blad op Joline’s nachtkastje. “En over een kwartiertje staat de rest van het ontbijt op de bar!” Nog voor dat we commentaar hebben kunnen leveren, waren ze alweer verdwenen.
“Dat worden leuke weken, schat. Elke ochtend ontbijt op bed, geserveerd door twee prettige dames… Als ik dit aan Fred vertel…” “Jij vertelt niks aan Fred! What happens in the bedroom, stays in de bedroom, Kees Jonkman!” Het klonk nogal pinnig, maar daarna volgde gelukkig het bekende: “Goeiemorgen schat. Lekker geslapen?” Daarna een arm om me heen en twee warme lippen op de mijne. “Ik heb prima geslapen… En jij?” Joline knikte. “Zelfs geen kettingzaag gehoord.” We genoten van de koffie en het beschuitje, maar moesten er vervolgens toch uit. Snel douchen en scheren…

Shit! Wat moest ik aantrekken? Het gebeurde nogal eens dat Theo weg moest voor een meeting met een klant. En dan had hij z’n goeie pak aan. Maar om nou de hele dag in pak-met-stropdas te lopen… Echt niet. Joline had gelukkig een praktische oplossing voor dit probleem. “Gewoon een net pak en nette schoenen meenemen. Die hang je op je bureau. Mocht je ergens heen moeten, trek je dat aan.”
En met een ondeugend gezicht voegde ze er aan toe: “Dan zal mevrouw de directrice wel een ‘zakelijk broekpak’ meenemen…” Ik begon te grommen en ze lachte lief. “Nee hoor. Maar ik zal wel een nette rok en blouse meenemen en op mijn kantoor hangen.” En ze liet er zachtjes op volgen: “En een leuke panty… met stipjes. Dan heb je in de auto wat te tellen.” Ze pakte haar blauw-oranje combinatie uit de kast, met een wit vest. “Voor als het wat frisser is. En kijk eens?” Ze hield een pakje met een panty omhoog en schoenen met een hakje. “Voor als mijn directeur passende begeleiding nodig heeft.” Ik gaf haar een zoen. “Je bent lief voor een botte techneut.”

Even later zaten we aan het ontbijt, klaargemaakt door de zussen. “Meiden, hoe laat zijn jullie opgestaan vanochtend?” Lot antwoordde. “Om vijf uur. Hoezo?” Joline klonk beslist. “Dit gaan jullie écht niet elke ochtend doen. We vinden het heel lief, maar dit kost jullie een half uur slaap. Als we om half zes opstaan hebben we tijd genoeg om normaal te ontbijten hoor.” Ze lachten. “Waren we ook niet van plan hoor. We zijn soms wel gek, maar zo gek nou ook weer niet.” “En het zal gisteravond wel laat geworden zijn, schat ik zo?”
Ik keek Charlotte aan en die keek vragend terug. “Hoezo? Ik heb Ben echt om kwart voor tien de deur uitgewerkt. En daarna jullie nog even welterusten gewenst. Of was je toen al bewusteloos?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Maar daarna zei je: ‘Nog kletsen met Mar… kan even duren!’ Margot gaapte demonstratief. “Ja dat duurde inderdaad even. Na een kwartier lag mevrouw mijn zus nog steeds te kwebbelen. Toen heb ik maar gedaan alsof ik de kettingzaag startte. Anders was ze om drie uur ’s nachts nog bezig geweest, ben ik bang.” Lot keek verontwaardigd en wij moesten lachen. Na het ontbijt ruimden we het spul op en een kwartier daarna zaten we in de auto.

En toen we Veldhoven uit reden draaide Joline zich half om. “Lot… je hoeft niet alles te vertellen, maar… Hoe was het gisteren bij Ben?” In mijn spiegel zag ik Charlotte heel breed glimlachen. “Heerlijk. Toen jullie weg gingen hebben een goed gesprek met Jackie en Willem gehad. Dat ze ons niet zouden controleren of zo, maar er wel op vertrouwden dat we onze eigen verantwoording hadden. “Jullie zijn allebei ruimschoots volwassen; denk goed na over sommige dingen.”
En Ben vertelde me op weg naar jullie dat zijn moeder tegen hem gezegd had: “Als jij Charlotte kwaad doet of verdriet, heb je een enorm probleem, jongeman. En dat probleem heet ‘ma’. Zo lief…” Ze was even stil. “En ja, toen Willem en Jackie weg waren, zijn we naar Ben’s kamer gegaan en hebben daar heerlijk liggen knuffelen. Ik heb er van genoten. En vooral omdat hij zei: “Lieve Charlotte, ik durf niet zo goed. Ik weet nu een beetje wat jij hebt meegemaakt…”
En toen heb ik tegen hem gezegd dat ik wel zou aangeven wat wel of niet kon. En daarna hebben we een heerlijk halfuurtje liggen knuffelen. En nee, niet ‘all the way’. Er is geen kledingstuk uitgetrokken. Gewoon lekker tegen elkaar aan liggen, strelen, zoenen en kletsen.” Margot zei: “Dan heb jij een toffe vent uitgekozen, zus.” “Ben ik met je eens, Margot”, bromde ik. De rest van de rit verliep in relatieve stilte. In mijn spiegel zag ik dat de zussen hand in hand zaten. Mooi, de relatie met Ben was dus geen splijtzwam.

In Gorinchem waren we uiteraard mikpunt van plagerijtjes. Dat begon al bij koffie-automaat: Daar stonden een paar vroege vogels, waaronder Frits. Hij zag ons, sprong in de houding en riep: “Attention! Captains on the bridge!” Joline liep naar hem toe, kneep in z’n neus en zei liefjes: “Doen we even normaal, meneer van Hengel? De ‘captains’ van deze mooie onderneming zitten nu in België. Wij zijn hooguit 2e en 3e stuurman. Begrepen?” En achter me hoorde ik Rob. “En als de ouwe er niet is, is de 1e machinist baas van de schuit. En aangezien ik dat ben…”
Ik draaide me om. “Niks ervan, makker. Jij hebt je ziel en zaligheid verkocht aan een rode draak. Machinist? Das war einmal.” Hij gromde. Joline zei droog: “Machinist? Echt niet. Een béétje machinist stinkt naar diesel en smeerolie. Bij jou ruik ik alleen de parfum van je liefje. Watje.” Hij gromde harder. “Zussie, jij moet goed oppassen…” Ze lachte. “Zeker weten. Ik moet goed oppassen dat jouw team er geen bende van maakt. Bij Damen, in Den Helder of Foxhol. Dááág Robbie…”
Hij draaide zich om naar de koffie-automaat. “Ik zoek mijn troost wel weer bij mijn vriendinnetje hier. Die geeft me alles wat ik ’s ochtends nodig heb.” Een beker gitzwart vocht kwam uit het ding en Rob verschool z’n gezicht erachter. Ik ging mijn bureau in en startte de computer op. Theo had z’n ‘out of office’ aangezet en daarin naar mij doorverwezen én z’n mail werd naar mij doorgezet. En dat was te merken! Een aantal mails van diverse bedrijven waar DT zaken mee deed, personeelsdingetjes en een shitload aan spam.
Ik liep naar Fred, maar die was er niet. Adri wél. Het zou deze week z’n laatste week worden. “Hé Adri, goeiemorgen. Hoe was het in Arkel, met je nieuwe huisgenoten?” Hij grinnikte. “Die heb ik maar héél even meegemaakt, Kees. Vrijdagavond, toen ik m’n spullen ophaalde. Daarna ging ik naar Barneveld en hadden de liefjes het huis voor zich alleen. Geen flauw idee wat zij dit weekend hebben gedaan…” Hij lachte veelbetekenend en Ingrid, naast hem keek op. “En daar heb jij dan ook geen flikker mee te maken, jochie. Je concentreert je maar op mij. Ik denk dat ik deze week een aantal keren de avond in Arkel ga doorbrengen!” “Oh… Gezellig hoor. Zal ik je dan mijn kamertje weer eens laten zien?”
Gonnie, aan het andere bureau, schoot in de lach. “Goed plan, Adri! Dan krijg je meteen op je donder als er ergens wat stof ligt!” Hij zuchtte. “Ja, dat is wel een dingetje bij mevrouw hier. Alles moet spic en span zijn. Zelfs m’n bureau hier.” “Discipline, meneertje. Heb je nodig op het HBO, anders ga je flierefluiten.” Ingrid keek streng. “En daar sluit ik me compleet bij aan, Ingrid! Als wij ’s avonds thuiskomen, word ik ook meteen met de stofzuiger en poetsdoek door het huis gejaagd…”

Ingrid keek smalend. “Prima van Joline, om jou aan het werk te zetten. Ik ken een kerel die niet eens wist waar de aan- en uitknop van de stofzuiger zich bevond.” Ze refereerde duidelijk aan haar vorige vriendje. “Maar daar kom ik niet voor; Adri, ik krijg nu de mails van Theo binnen. Da’s mooi natuurlijk, maar in één weekend heb ik zo’n 50 spamberichten binnengekregen. Phishing, mijn bankrekening die geplunderd gaat worden als ik het geld niet op een ‘kluisrekening’ zet, Viagra, bitcoin, de erfenis van een of andere prins in een Afrikaans schertsland die ik krijg, maar dan moet ik eerst een borg van tienduizend Euro storten, enfin, jij kent ze beter dan ik, denk ik. Kun jij daar iets mee?”
“Dan moet ik die zooi even bekijken, Kees. Kun je ze me doorsturen? Want ik kan natuurlijk niet zomaar het bureau van onze directeur binnenwandelen…” Kléts! Ik gaf ‘m een dreun voor z’n kop. “Irritant klerejong. Begin jij nou ook al met dat gesodemieter? Ingrid, doé er wat aan!” Ze keek koeltjes terug. “Nergens voor nodig. Zo te zien kunt u dat prima zelf, meneer de directeur a.i.” Ik deed een stap naar voren en ze dook weg. “Gonnie, help! Ik word bedreigd!”
Die keek over haar beeldscherm. “Dan zul je het er wel naar gemaakt hebben, mevrouw van de kwaliteitszorg. Wees blij dat je niet in de schoenen staat van je voorganger. Dan had je een dreun van Joline gekregen; die komen harder aan en zijn héél slecht voor je ego en je reputatie.” Ze lachte Ingrid uit. “Dank je wel Gonnie!” Ze stak haar duim op. “We kennen elkaar ondertussen een beetje, Kees.” Ik greep Adri bij een arm. “Mee jij. Spam bestrijden.”

Even later zat hij achter mijn computer, met een USB-stick in de hand. Hij verdeelde de spam in een paar categorieën. “Kijk, het is heel simpel: ik zet een programmaatje op je pc wat alle spam-mail die DT ooit gekregen heeft, over zo’n spambot uitstort. Die is daarna uit de lucht. Als het een buitenlandse is, zal hij met een uurtje wel weer actief zijn, maar dat heeft ze in ieder geval behoorlijk werk gekost. En daardoor laten ze ons waarschijnlijk met rust. Alleen…” Hij keek intensief naar het beeldscherm. “Dit is wat anders, Kees. Komt uit de Russische Federatie. Hier haal ik Fred even bij, want dit is geen zuivere koffie.”
Even later kwam Fred binnen. “Laat maar eens zien, Adri… Hoi Kees.” Hij gromde, toetste een aantal commando’s in en vloekte toen een keer. “Dat zijn er vijf, Fred.”
“Lul niet Kees en laat me m’n werk doen.” Zo praatte Fred nooit tegen me, dus het was iets bijzonders. Na een paar minuten draaide hij zich om. “Putin z’n vriendjes. Proberen binnen te komen, Kees. Wéér via Damen. Om tien uur leg ik het netwerk plat voor nieuwe beveiligingssoftware, daarna ga ik naar de overkant van de snelweg. Dáár ergens zit het lek.” Ik knikte. “Prima. Ik sein iedereen wel in. Dank je wel maat en die vijf pushups schenk ik je. Deze keer.” Hij grinnikte en verdween, Adri achter hem aan. Zucht…

Een mail naar ‘all users DT’ dat het netwerk om tien uur down ging. Alle werk opslaan, daarna genieten van een bak koffie. En zo gebeurde het ook: twee minuten na tienen was het drukker dan normaal bij de koffie-automaat. Achter me hoorde ik de stem van Angelique. “Haal jij hier je koffie, Kees? Ik had gedacht dat je die wel op Theo’s bureau zou nuttigen. Dan kon ik ten minste af en toe eens binnenkomen met een juridisch dingetje en genieten van directiekoekjes…”
“Die gap je in Arkel maar uit het keukenkastje, An. Daar liggen er vast wel.” Ze gniffelde. “Ik zal eens kijken. Maar vanaf morgen moet je het zonder juridische hulp stellen, Kees. Dan zijn Henry en ik hard bezig als bouwvakkers.” “Ik weet het. Maar dat doen jullie niet alleen hé?” Ze lachte. “Nee. Elke dag hebben we drie mensen extra.” Ik knikte. “Ja. En vrijdag twee man en een dame. Dan moet je alleen zorgen dat de steigers wat steviger zijn. Want 110 kilo boos vlees én een kruiwagen met stenen tegelijk… Ik weet niet of een standaard-steiger daartegen bestand is. Vrijdag komen Joline, Fred en ik helpen.”
“Nou, dan weet ik niet of er dan van productie sprake gaat zijn, Kees. Al die bouwvakkers staan alleen maar kwijlend naar mijn zus te kijken…” In Rob z’n stem klonk nogal wat sarcasme door.
“De voorvrouw op de bouw gaat er dan wel even met de zweep overheen, denk ik. Ken je haar? Nogal klein van stuk, rode haren, drinkt haar koffie zwart. Binnenkort mag ze zichzelf ‘Meester’ noemen. Net als jij vroeger. En misschien is op de bouwplaats de term ‘meesteres’ meer van toepassing.”
Rob gniffelde. “Ik zal het Henry wel eens vragen.” “Jij vraagt Henry helemaal niks, meneer Boogers! Laat ik het niet merken!” Angelique keek boos. “Kalm maar, An… Ik wist niet je kwaad zou worden.” “Als iemand het in z’n lompe hersens haalt om sommige zaken aan mijn aanstaand echtgenoot te vragen, kan ik best pislink worden, ‘meester’ Boogers!”

Zo kletsten en ruzieden we nog een kwartiertje door, tot Fred en Adri uit de gang van DT kwamen. Fred keek rond en gromde: “En wat staan jullie hier allemaal te lummelen in de baas z’n tijd? Aan het werk! Jullie moeten dingen ontwerpen en in orde maken, Backffice moet die voor grof geld zien te verkopen zodat deze jongeman hier naast me en ik ons salaris krijgen. Hup, aan de slag jullie, dan kunnen wij twee in alle rust een bakje koffie tappen. En Kees: Daarna gaan we even naar Damen.” Ik knikte. “Prima. Doe ze de groeten. Van de ene directie naar de andere, zeg maar...”
“Omhooggevallen eikel…” gromde Fred en Adri schoot in de lach. Ik verdween naar de Piraten en de rest van de ochtend was zwaar technisch. Weer een klus in de offshore: een paar productieplatforms die van andere systemen voorzien moesten worden. “Dit zou wel eens voor een aantal van ons een paar weken Noordzee kunnen worden, heren. En het goede nieuws is: waarschijnlijk in November of December.”
Henk bromde: “Mooi, dan kan ik weer eens ouderwets de geur van ruwe olie en zeewater opsnuiven. Te lang niet gedaan!” Henk kwam uit de offshore, had tien jaar lang op booreilanden vertoefd. Maar zijn opmerking zette me aan het denken. Gerben z’n ervaring zou voor deze klus ideaal zijn. Maar dan moest DT hem wel snel binnen hengelen. Na de pauze eens bellen…
“Hé Kees! Wakker blijven graag. Ik vroeg je wat!” Henk keek me aan. “Sorry… Ik zat even aan de directiekoekjes te denken…” “Dat doe je maar in je eigen tijd. Nu even meedenken over die gelijkrichters graag.” Hij wees op de tekening op tafel en ik ging weer in de materie op. Tot kwart voor twaalf.

“Heren… Omkleden graag. Uw fitnessbeul wacht!” Frits bromde: “Lekker laten wachten, die vent”, maar pakte braaf z’n weekendtas. Twaalf uur stonden we in de hal te wachten op het Backoffice. Dat kwam even later ook uit hun bureau, maar… zonder Fred en Adri! “Die zijn nog bij Damen, Kees. Fred belde net.” “Wat een drukkers… Fred zou jullie vandaag onder handen nemen! Nou ja, dan doe ik het maar. Naar buiten!” Op de stoep voor de ingang maakte ik twee rijen. “De ene rij zitten, de andere rij de enkels vasthouden. Tien situps, daarna wisselen.”
Marion giechelde naar André, die haar enkels vasthield. “Jammer voor je dat ik m’n cheerleadersrokje niet aan heb, André.” Droogjes antwoordde hij: “Compenseer dat vanavond maar, beauty. Maar of je je dan nog braaf je situps gaat doen… Ik heb zo m’n twijfels.” Joline kapte hen snel af. “Hé, gedragen jullie je een beetje? Sommige lui hier denken in plaatjes.” Marion bleef giebelen en had wat moeite om overeind te komen.
Een aantal situps van haar gingen de mist in. “Hé dame, kappen met hinniken en situps doen! Denk er aan: Niet goed is opnieuw!” André waarschuwde haar. “Doen we vanavond wel, liefje…” giebelde Marion. Ik kwam overeind. “Niks ervan. Tien keer, Marion. Nú en zonder gegiebel. Denk maar aan stookruimte 13 van de hel.” Ze zuchtte en deed haar situps opnieuw. “Slavendrijver…” Ik knikte. “Ja. Wees blij dat ik het ben en niet Fred. Of die instructeur van de HUET-cursus. Of Mariëtte.” “Ik weet niet wie erger is, Kees”, zei Gonnie naast me. Toen Marion haar strafwerk gedaan had liet ik de groep opstaan.

“Goed lui, we gaan een stukje ‘dom lopen’, zoals mijn lieve vrouw dat zo mooi betitelt. Hoe ver? Dat zeg ik niet, komen jullie vanzelf achter. Verdeel je krachten dus maar.” “Hoho, Kees Jonkman…” Joline klonk verontwaardigd. “En de andere helft dan? Moet die geen situps doen?” Ik keek haar aan. “Wilt u zich niet met mijn trainingsschema bemoeien, mevrouw? Bewaar je adem maar voor het lopen. En die ga je nú nodig hebben. Volgen!” Ik sprintte richting paardenwei. Inderdaad: sprint en een behoorlijk tempo. We liepen voorbij de paardjes, die hinnikend meeliepen, zover het kon.
Aan het eind van het pad liet ik de groep halthouden, op een stuk gras. “Zelfde twee groepen als net vormen… De andere groep liggen! En tien situps!” Ik hoorde gemor. “Verdorie, Kees… Dat gras is zeiknat…” Ik antwoordde niet maar keek Denise strak aan en die mopperde: “Oké, oké… vanavond wel weer een wasje extra draaien…” Tien situps volgden en ik liet de club weer opstaan. “Goed zo. En nu iedereen: voorligsteun aannemen! Tien pushups in mijn tempo: neer… op…neer…op…” Even later waren de T-shirts en trainingsjasje ook aan de voorkant smerig. “Eerste groep: op je rug, en tien situps! Jullie ruggen zijn nog schoon. In mijn tempo: omhoog… omlaag… omhoog…omlaag…”
Met die oefening achter rug: “Opstaan iedereen, mij volgen!” Weer in een behoorlijk tempo terug richting DT. Het hek in, rondje parkeerplaats, en er weer uit! Achter me bleef het gelukkig stil; men wist dat commentaar meteen afgestraft zou worden. Dus na tweehonderd meter draaide ik me plotseling om en sprintte terug naar DT. Op de stoep moest de laatste groep nog tien push-ups doen en toen besloot ik met de bekende woorden:
“Zo. Dit was het makkelijke deel.” Een stuk of twintig gezichten keken me aan. Sommige kwaad, andere verwachtigsvol, weer andere hopeloos. “Goed lui, goed gewerkt. Ik heb geen gemekker gehoord onderweg, jullie hebben je adem goed onder controle. En zijn ondertussen ook voorbereid dat er altijd iets geks uit de hoge hoed van Kees kan komen. Ook dat is een levensles: Denk nooit dat je al klaar bent voordat je het eindsignaal hebt gehoord. Hou altijd een stukje energie in reserve. En met deze wijze les besloot trainer Jonkman deze sessie. Naar binnen, douchen en eet smakelijk!”

Een collectieve zucht volgde en men ging naar binnen. Onder de douche mopperde Henk: “Wat zal ik blij zijn tijdens die weken op zee… Geen sport tussen de middag!” Grinnikend droogden we ons af om even later fris en fruitig met elkaar te lunchen. En tijdens de lunch kwamen Fred en Adri binnen. “Zo… Zit men hier gezapig te eten? Moest er niet gesport worden, dames en heren?” “Wil jij even dimmen, meneer van Laar? Die bud van je heeft ons aardig afgeknepen!” Hij grijnsde en zei tegen Adri: “Snap je nu waarom we nog even bij de Mc Drive langs zijn geweest? Niet omdat die burgers daar zo lekker zijn, hoor…”
Joline ontplofte! “Zeg Fred van Laar: ik denk dat ik je echtgenote zo eens ga bellen! Je drukken voor de sport is één, maar dan ook nog bij de Mc Drive langs gaan? Je bent een enorme lapzwans!” Adri begon te lachen en Fred zei tegen hem:
“Mooi hé? Ze tuint er nog in ook! Ehh… mevrouw mijn geliefde leidinggevende: Deze jongeman en ik komen rechtstreeks van de firma Damen af, hoor. Hebben de vriendjes van meneer Putin even iets gegeven waar ze hun tanden op stuk kunnen bijten. Damen is ook weer schoon.
En we weten nu waar het lek zat: een van de medewerkers heeft op een computer van Damen wat plaatjes van aardige dames gedownload. En die zaten vol met spam en spyware. Hun hoofd ICT heeft de man helemaal verrot gescholden. Ik geloof niet dat hij het nog een keer gaat doen.”
Fred keek rond en baste: “En de eerste de beste die ik betrap op het downloaden van plaatjes met leuke meiden via het netwerk van DT, gaat met mij mee het dak op! Op een dag dat het rotweer is. Vraag maar aan Marion hoe dat voelt!” Gonnie stak haar hand op. “Fred… Geldt dat voor plaatjes van stoere kerels? Dan moet ik wat bekennen, geloof ik…” Ze pakte haar telefoon, bladerde even en liet toen een foto zien van Fred en mij in Dagelijks Tenue. Fred zuchtte. “Trutje…” en ik stak mijn duim op.
“Dank je wel voor het compliment, Gon!” Joline stond op. “Kom lui, aan het werk.” En meteen voegde ze er aan toe: “Ik zal maar niet vertellen wat voor plaatjes ik van één van die stoere kerels heb…” Gejoel klonk in de ruimte. “Als jij die laat zien schat, print ik wat plaatjes van jou uit hé? Op formaal A-nul, op die plotter hier.” Ze stak haar tong uit. “Aan ’t werk! Ja, jij ook, Kees Jonkman! Met je plotter. Ben jij gek…” Voor ze de ruimte verliet, gaf ze me een kort, lief zoentje. “Voor de motivatie, schatje.” En toen gingen we weer aan het werk… Het was pas één uur.

De middag verliep rustig. Tot een uur of drie. Door het werk aan die offshore platforms bleef de gedachte aan Gerben door mijn hoofd draaien. Die vent toch eens bellen… “Met Gerben van Wiers, goede middag.” “Gerben, met Kees Jonkman van DT. Bel ik gelegen?” “Hallo Kees. Ja hoor, ik ben thuis, ga je gang.” “Thuis? Zomaar, op een doordeweekse maandag? Wat een luxe…” Er klonk een schamper lachje door de telefoon.
“Niks geen luxe. Vanochtend werd ik bij personeelszaken geroepen: een vrij fors project ging niet door en men had geen emplooi meer voor mij. Ik had een uur om mijn spullen te pakken en afscheid te nemen. Om twaalf uur moest ik het pand verlaten hebben. Fijne club…”
Ik floot. “Maar jij had toch een opzegtermijn van een maand? Ik neem aan dat die wederzijds was. Of…” Weer een lachje. “Nee. Stom van mij, ik had de kleine lettertjes niet goed gelezen. Maar goed, nu, thuis zittend ben ik er wel blij om. Ik wilde jou vandaag of morgen eens bellen om het gesprek van vorige week wat meer handen en voeten te geven. Een écht sollicitatiegesprek dus.” Ik dacht snel na. Kon ik dat wel, zonder ruggespraak met Theo? Ja, dat had hij me duidelijk laten weten.
“Gerben, heb jij morgenochtend iets te doen?” “Behalve schandalig uitslapen en voor mezelf een vorstelijk ontbijt in elkaar zetten en dat op te eten: Nee.”
Ik grinnikte. “Mooi. Als je dat dan achter de rug hebt: klim in je auto en rij naar Gorinchem. Neem de ontslagpapieren van je vorige werkgever mee, een identiteitsbewijs, een recent VOG en je CV. Dan heb je hier een sollicitatiegesprek van ongeveer één minuut en krijg je een tijdelijk contract voor de duur van een jaar. Ik wil je dolgraag binnenhalen. En waarom een jaar: da’s standaard bij DT. Maar als jij bent wie je zegt dat je bent, is dat contract na een paar maanden veranderd in een contract voor onbepaalde tijd. Maar dat moet Theo, onze directeur beslissen en die is nou net op vakante. En ik mag op de toko passen, samen met mijn echtgenote en geholpen door alle teamleiders en een klein, roodharig juridisch duiveltje.”
Hij grinnikte. “Die laatste ken ik wel, ja. Hoe laat ben ik welkom?” “Na negen uur. Ik heb eerst een bespreking met de teamleiders, daarna heb ik m’n handen vrij voor directiezaken. Dus niet gaan ontbijten met alleen maar een bak koffie en drie bruine boterhammen met kaas, meneer; uitgebreid ontbijten en vooral goed kauwen, begrepen?” Een lachje klonk. “Zeker dokter. Ik sta om half tien voor de deur.”
“Prima, kerel. Je bent van harte welkom. Tot morgen!” Ik verbrak de verbinding. Wát een knurften. Zo’n vent op straat zetten omdat een order niet doorging… Enfin DT had er mazzel mee. Even Harm, onze personeelsman, bellen. Die werkte op maandag thuis.

“Hé Harm, Kees hier. Ben jij morgen in Gorinchem?” “Ja natuurlijk. Hoezo?” “Ik heb een nieuw personeelslid binnengehengeld. Komt morgenochtend rond half tien z’n opwachting maken. Graag had ik gezien dat jij voor hem een tijdelijk arbeidscontract opmaakt voor de duur van een jaar. Status: groepslid bij de Piraten. Hij is Ir, heeft z’n titel nu drie jaar en heeft ruime werkervaring. Ik zou hem graag ingeschaald zien als iemand die 5 jaar ervaring heeft, om te voorkomen dat hij z’n heil elders gaat zoeken.” Het was even stil aan de andere kant, toen klonk een aarzelend: “Ik weet niet of Theo dat goed gaat vinden, Kees. Ik hou het liever aan de veilige kant: 2 jaar ervaring. Scheelt DT behoorlijk wat geld.”
Ik fronste. Wat is dit nou voor boekhouders-mentaliteit? “Als jij denkt dat Theo hier bezwaar tegen heeft, moet je hem even bellen. Maar ik denk dat je Gertie aan de lijn krijgt. En als die hoort waar het over gaat, zal ze snauwen: ‘Als Kees z’n boekje te buiten gaat, krijgt hij dat wel van ons te horen. Laat Theo met rust!’ En daarna hoor je alleen nog maar tuut-tuut-tuut, Harm.”
Even was het stil. “Potdomme, Kees…” Ik kapte hem af. “Niks potdomme. Ik sta op het punt om een goeie medewerker met een schat aan ervaring binnen te halen en jij komt aan met een loonbod wat lager ligt dan alle piraten. Hij heeft bijna evenveel ervaring als Henry, en die zit op trede 6. En ik zit om goeie lui te springen.”
Hij bleef aarzelen. “Morgen even over bomen, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Of je Theo belt moet je zelf weten, maar morgen wil ik een arbeidsovereenkomst op mijn bureau zien die voldoet aan hetgeen wat ik je heb verteld. Of ik heb ondertussen een telefoontje van Theo gekregen waarin hij mij de huid vol scheldt. En als ik zo’n telefoontje gekregen heb, bel ik je op en ga nederig mijn excuses aanbieden en morgen je schoenen aflikken.
Harm, ik ben nu waarnemend directeur van deze toko. En dat ga ik niet zijn door alleen maar op de winkel te passen en alle shit door te schuiven tot het moment dat Theo terug is. DT heeft de naam dat ze snel handelen. Dat moet ook op personeelsgebied. Ben ik duidelijk?”
Er klonk een lachje. “Jawel… majoor. Het lijkt potdomme alsof ik weer in dienst zit. Het spul ligt er morgen, Kees.” Ik knikte. “Mooi, dank je wel. En stel dat ik een nijdig telefoontje van Theo of Gertie krijg: zorg dan wel dat je schoenen morgen gepoetst zijn. Niet dat er nog hondenpoep aan zit of zo.” Hij schoot in de lach. “Tot morgen, Kees.” Klik.

Héhé, wat een gedoe… Even spiegelen met Joline. En met Klaas, die had over het algemeen ook een goeie kijk op deze materie. Niet met Angelique; die was bevooroordeeld. Even later liep ik met Klaas bij Joline naar binnen en deed de deur achter ons dicht. “Even brainstormen en jullie mening graag…”
Na mijn verhaaltje vroeg Klaas: “Wat heeft hij allemaal gedaan, Kees?” Ik groef in mijn geheugen en noemde een paar projecten op waar Gerben aan gewerkt had. “En hij heeft vorige week en nogal intensieve discussie met Frits over bepaalde dingen gehad…” Joline knikte. “Dan kan Frits hem wel op waarde schatten, denk ik. Ik haal meneer van Hengel wel even.” En hij verdween.
“Kees: goed dat je even overlegt. Harm is een prima personeelsman, maar soms wat conservatief. We laten Frits even vertellen wat hij van Gerben vindt.”
Frits kwam binnen. “Jij wilde iets weten, Kees?” Ik knikte. “Ja. Jij hebt vorige week met Gerben van Wiers zitten kletsen over een offshore-project. Wat is jouw indruk?” Zonder aarzelen zei Frits: “Vakman. Zag meteen een potentiële zwakke plekken in de installatie én had er een paar oplossingen voor. Ik had met hem bijna net zo’n discussie als met Miranda destijds.” Ik keek Joline en Klaas aan en die knikten.
“Oké Frits, merci. Hou er rekening mee dat het plaatsje naast je binnenkort weer gevuld is. Door ene Gerben van Wiers.” Hij lachte. “Mooi! Is hij aan boord?” “Nog niet, maar morgen gaat hij hopelijk zijn contract tekenen en dan blijft hij meteen mee lunchen en gaat aan het werk. Hij is vanochtend op straat gezet bij zijn vorige werkgever omdat een project niet doorging. Hij had daar een jaarcontract.”
Frits keek zuinig. “Dan moeten zijn collega’s wel bijzonder briljante lui zijn, Kees. Als je zo’n vent op straat zet…” Klaas knikte. Ja… Maar Kees, één tip nog: hij moet wel een recent VOG meenemen. Of aanvragen. Denk aan die vent van Damen die plotseling bij Neddrill opdook.” Ik knikte. “Heb ik ‘m al gevraagd. Dank.” Klaas knipoogde. “Hoeveel nieuwe lui wil je hier aan het werk hebben voor Theo terug is, Kees?”

Ik grijnsde. “In ieder geval nog een bloedmooie secretaresse voor de piraten…” “Niks ervan, Kees Jonkman!” Joline’s stem klonk uiterst bits. “Opbokken met je stomme ideeën!” Ik keek Frits aan. “Sorry Frits…” Hij grinnikte. “Ik heb daar nu een stuk minder behoefte aan dan een jaar geleden, Kees. Kom thuis niks tekort.” Ik stak mijn duim op. “Mooi. En nu eruit jullie; ik moet met het Hoofd Backoffice nog wat cijfertjes doorploegen, geloof ik.” Joline viel in herhaling. “Niks ervan, Kees Jonkman. Opbokken met je stomme ideeën!” Ze knipoogde er bij en we verdwenen braaf uit haar bureau. “Jij hebt thuis wat uit te leggen, Kees. Sterkte!” Met een grijns verdween Klaas in zijn teamruimte.

Ook Frits verdween en ik stond even op de gang stil. Verdomme… In feite stond ik nu verder van m’n team af dan ooit tevoren. Een rotgevoel. Bijna eenzaam. En het kwam me bekend voor op een of andere manier… Shit! Wanneer had ik dat gevoel eerder gehad? Ik dacht, leunend tegen de muur, na. “Hé meneer Jonkman… Sta je je zonden te overdenken?” Angelique stond plotseling naast me. “Wat kijk jij ernstig… Is er iets?” Ik schudde mijn hoofd. “Niet echt…” Ze keek indringend. “Er is wél iets, Kees. Kom mee.” Ze trok me naar mijn eigen bureau.
“Zitten jij en vertel.” Ik vertelde haar van het gevoel wat me plotseling overviel. “Ik maak geen deel meer uit van de Piraten, An. Sta er naast. Henk heeft het prima in de hand, ik moet me met andere dingen bezighouden. Kut-gevoel. Sorry.” Ze pakte een hand. “Een kut-gevoel kan best lekker zijn, Kees. Ik weet er sinds dik een half jaar alles van.” Ze lachte liefjes en ik kon niet anders dan ook lachen.
“Dank je wel. Jij weet me even uit een dipje te halen.” Ze ging tegenover me op een stoel zitten en ik keek haar aan. “Kees, soms heeft Theo ook last van alle verantwoording die op zijn schouders rust. En dan kletsen we even met elkaar. Soms ook met Jo erbij of Marion. Even relativeren. Heus, je gaat het prima doen. En wij, de andere teamleiders, Jo, Fred, de zussen Bongers en ik helpen waar nodig. Niet sikkepitten; spiegel desnoods even met Fred. Die kent jou beter dan wie dan ook. Misschien zelfs wel beter dan Jo, op sommige gebieden.” Ze stond op en zei, liefjes lachend: “De volgende keer als je behoefte hebt aan zo’n gesprekje, verwacht ik wel dat er directiekoekjes op tafel staan, Kees.” En met een knipoog verdween ze.

Opgelucht stond ik op. Het rot-gevoel was ik kwijt en ik wist nu ook wanneer ik het eerder had gevoeld: toen ik plotseling sergeant was geworden. Als korporaal stond ik ín de groep, als sergeant had ik weliswaar het commando, maar de rang schiep, hoe dan ook, afstand. Fred had me, toen ik hem dat vertelde, behoorlijk aangepakt. “Denk je nou echt dat die gouden strepen maken dat wij nu anders over je denken, Kees?
We zijn beretrots dat jij onze groepscommandant bent. En op de manier hoe je geworden bent: onder gevechtsomstandigheden het commando naadloos overnemen en doen wat je moet doen. Je was plaatsvervangend groepscommandant. Dan is het niet meer dan terecht dat, indien die groepscommandant wegvalt, je zijn plaats vervangt. Want dat is de letterlijke betekenis van het woord, Kees. Deze groep zou het niet geaccepteerd hebben als een sergeant van een ander peloton of een ander compagnie plotseling onze groepscommandant geworden zou zijn.
Je staat niet naast of boven de groep, Kees. Je bent lid van deze groep. Met jouw eigen taak: commandant zijn. Net zo goed als ik nu plaatsvervanger ben en Jeffrey nu met die klote-mitrailleur loopt te zeulen…”

Ook dat gesprekje had me opgepept. Vanavond ook maar eens met Joline kletsen. En met Lot en Margot. Die zouden het ook wel begrijpen. Ik rekte me uit. En nu nog een bak thee. Geen koffie meer, had ik al teveel gehad. En dan Theo’s mail maar weer eens doorploegen… zucht. Even later kwam ik er achter dat die mail nu alleen zakelijk was. Geen spam meer. Heerlijk. Even een blik in de spambox: ook leeg. En ik ging hard aan het werk, tot half vijf. Toen hoorde ik een mooie alt achter me. “Kees… Ga je mee?” Tegelijk gleden er twee handen over mijn nek en rook ik een bekend parfum. “Hoi schoonheid. Mee? Met jou? Altijd.” Computer uit, bureau even opruimen en ik was er klaar voor.
Zittend op mijn stoel draaide ik me naar Joline om en trok haar op schoot. “Enorm mooie mevrouw… Wilt u met mij mee naar mijn huis gaan en mijn bedje met mij delen?” Joline zoende me kort en keek me toen ondeugend aan. “Met u mee naar huis: Oké. Maar uw bedje delen? Echt niet. Ik slaap liever in een ongedeeld bed. Bovendien heb je dan geen last van zaagsel op de grond of tussen de lakens. Dat bedje blijft zoals het is,meneer. Bovendien is het niet uw bed, maar ons bed. Goed begrepen?”
Een lange zoen volgde, toen stond ze op. “Kom. De zussen wachten in de hal. Lekker naar huis.”

Eenmaal thuisgekomen kookten de zussen. “De directie moet even in de gelegenheid gesteld worden om op adem te komen na een dag hard werken!” “Lekker, meiden”, zei Joline. “Maar of dat ‘op adem komen’ lukt…” Ze trok me op de bank en omarmde me. “Lekker even zoenen, Kees. Te weinig gedaan vandaag. De meiden kijken toch niet, die hebben het te druk met de worteltjes.” Charlotte zei: “De meiden kijken écht wel… Wie weet leren we nog wat!” Margot was iets subtieler. “Laat die twee, Lot! Wij hebben toch ook niet gekeken toen Ben en jij op bed lagen te knuffelen?”
Meer hoorde ik niet: Joline trok me liggend op de bank en gleed over me heen. “Jij bent nu even van mij, meneer… Zoenen!” Haar mond gleed zacht over de mijne, haar tong kwam soms ondeugend tussen haar lippen vandaan. “Jolientje…” Ze giechelde. “Woensdagavond, lover…” Het klonk uiterst zacht in mijn oor en toen kwam ze overeind. “Om te voorkomen dat de bank straks niet meer beschikbaar is, komen we wel weer overeind. Dank jullie wel, schatten.”
Lot draaide zich om. “Onze beurt komt nog wel, Joline.” Een knipoog volgde en ik bromde: “Arme Ben. Toch eens met die knul gaan praten, voordat hij in de armen van Charlotte Bongers verzeild raakt.” Lot liep op me af. “Te laat, meneertje.” Ze imiteerde Joline’s stem. “En volgens mij weet jij héél goed hoe het in om in de armen van Lotje te liggen, dus hoef je geen medelijden met mijn vriendje te hebben!”
We schoten in de lach. “Nu nog een tik op z’n neus, Lot en dan kun je prima voor mij doorgaan!” Ik antwoordde pesterig: “Nee schat, want daar is ze niet blond genoeg voor…” De tik kwam alsnog; en hárd. En nee, niet van Joline, maar van Lot. “Auw! Kreng!” Ze keek boos. “Geen kwaad woord over je vrouw, anders lig je op de grond met twee zussen bovenop je!” Ik haalde mijn schouders op. “Zo heb ik vaker gelegen hoor. Soms best wel prettig…”
Joline trok ons uit elkaar. “Laat die macho maar, Lot. Lief dat je het voor me opneemt, maar ik kan ‘m zelf ook wel baas.” Na het eten ruimden Joline en ik de keuken op; de zussen gingen studeren in hun kamer. En ik trok de laptop op schoot; nog even wat mail van DT wegkoppen.
Drie mails met marketing-shit: ‘Nú reageren, over een uur is de aanbieding voorbij!’ Klik, wég ermee. Een mail van Charles, de technisch directeur van Damen. “Theo, volgende week is er een interessant congres over scheepsbouw in Rotterdam. Ik heb 4 kaartjes. Mijn vrouw en ik gaan erheen. Zin om mee te gaan, samen met je echtgenote? Voor de dames is er ook een interessant programma. Graag voor overmorgen reageren, dan kan ik jullie inschrijven. Groet, Charles.”
Een folder erbij met de sprekers… Leek wel interessant! Ik riep Joline en liet het haar zien. “Zin in?” Ze knikte. “Ja, maar niet in het ‘programma voor de dames’.” Ze klikte een link aan van een van de sprekers. “Die vent heeft op de universiteit eens een gastcollege gegeven, Kees. Bijzonder boeiend! Heb ik wel zin in.” “Mooi dame. Dan mail ik Charles dat we komen.” Ik grinnikte. “Kan ik hem eens verrassen…”
Ik begon te typen. ‘Hé Charles, Kees Jonkman hier. Nee, ik heb niet de mail van Theo gehackt; mijn geliefde directeur is op vakantie en ik pas op de toko. En op zijn mail. Vind je het goed als Joline en ik met je meegaan? Is natuurlijk maar een armoedige vervanging voor Theo en Gertie, maar ja, die wil ik niet storen in hun vakantie. Ik hoor het wel. Groet, Kees.’
Een minuut later ging mijn telefoon. “Kees Jonkman.” “Hoi Kees, met Charles. Neem jij nu waar voor Theo, las ik dat goed?” “Dat is correct en tevens juist, meneer de directeur.” “Nou, da’s goed om te horen. Had je een jaar of vijf geleden niet gedacht, denk ik?” Ik moest lachen. “Nee. En misschien is dat maar goed ook.” Een brom volgde.

“Maarre… gezellig als jullie mee gaan! Dan kan ik jouw vriendin eens wat zaken vertellen die je bij ons hebt uitgehaald. Eens kijken of ze nog steeds met je verder wil!” Ik kuchte. “Nou, dan ben je mooi een aantal weken te laat, Charles. Twee juni jongstleden zijn we getrouwd.” Het was even stil. “Mooi, man! Gefeliciteerd! En je knappe echtgenote ook. Jullie vormen een mooi span samen, dat zag ik de eerste keer al, op de kade van onze haven, vlak voor die proefvaart. Maar wat gaat jouw echtgenote doen?”
Ik gniffelde zachtjes. “Ze gaat niet, ik herhaal: niét het speciale ‘damesprogramma’ volgen, Charles. Ze heeft in ieder geval één spreker gezien waar ze graag naar wil luisteren: een vent die ooit een lezing heeft gegeven op haar faculteit in Utrecht. Iets economisch.”
Hij was even stil. “Oh ja, wacht even… Ze studeerde economie, dat vertelde je.” “Correctie, ze studeert nog steeds. Ze is Bachelor, maar nu op weg naar haar Master. Over een jaartje hoopt ze klaar te zijn. En zij is nu de vervangster van Gertie. En ik van Theo.” Charles floot zachtjes. “Wauw… Dan hebben jullie wel vertrouwen van de baas.” Ik bromde. “Ja. Maar dat doen we niet alleen, hoor. Alle teamleiders staan om ons heen. En twee bloedstollend goeie economen én mijn buddy Fred.”
“Die reus? Die zag ik vandaag bij onze afdeling ICT zitten. Wat deed hij daar overigens?” “Wij hadden een virus op ons netwerk. Kwam van jullie af. Fred is even naar jullie gegaan om jullie ICT te helpen. Bleek uiteindelijk dat een van jullie medewerkers een paar plaatjes van leuke dames had gedownload via jullie netwerk. En die plaatjes zaten stikvol met rotzooi. Virussen, spyware, weet ik veel. Dat heeft Fred even van jullie netwerk afgemieterd.”

Het was even stil. “Ik neem aan dat daar een rekening van volgt, Kees.” “Nee. Want Damen en DT werken samen, Charles. Jullie hebben ons een hoop werk opgeleverd; gaan wij dan een rekening sturen voor een uurtje ICT-ondersteuning? Echt niet. Bovendien vinden de dames van ons Backoffice het wel een prettig als Fred even weg is. Kunnen ze ten minste ongelimiteerd kleppen over mode, make-up en andere prietpraat… Eén moment, Charles, ik moet een iemand van me af slaan!”
Joline was tijdens het gesprek naast me komen zitten en keek me nu dreigend aan. “Geef me die telefoon, Kees! Nú!” “Charles, Joline hier. Ja, het is wel eens rustig als Fred er niet is, maar dan kunnen wij als dames ein-de-lijk eens rustig en geconcentreerd aan het werk gaan, zónder dat er om de haverklap lompe mannengrappen gemaakt worden. Goed begrepen?”
Charles lachte. “Ik heb er beeld bij, mevrouw. Ik heb hem een keer horen lachen; de ruiten sprongen nog nét niet uit de sponningen. Maar goed, ik begreep van Kees dat jij wel mee wil, volgende week? Gezellig. Als ik van de organisatie de bijzonderheden heb, mail ik die wel naar Kees, oké?”
Joline knikte. “Is prima, we zien het wel komen, Charles. Dank voor de uitnodiging!” “Graag gedaan. En een beetje aardig zijn voor Kees; ik wil hem volgende week niet in het gips zien, denk er aan!” Nuffig antwoordde Joline: “Dat ligt er aan of meneer zich gedraagt. Soms…” Er klonk een grinnik. “Ik ken het gevoel. Als stagiair was hij af en toe al irritant. Wij moeten maar eens gaan praten, denk ik.” Joline gniffelde zachtjes. “Lijkt me een goed plan. Dág, Charles!”

Ze hing op en keek me lachend aan. “Dat lijkt me een leuke avond te worden, schatje. Niet alleen door die spreker, maar volgens mij kun je met Charles ook behoorlijk lachen.” Ik knikte. “Ja. Omdat Damen best wel een groot bedrijf is, moet hij elke dag in pak-met-stropdas lopen. Maar hij loopt, net als Theo, ook het liefst in een spijkerbroek, trui en op gympen.
Toen ik stage liep bij Damen heb ik daar leren lassen. De kapstok in de hal is het bewijs ervan. Mijn leermeester was een oudere lasser. Vakman. Die kon met een groot en lomp las-apparaat twee paperclips zó aan elkaar lassen dat je dacht dat die dingen samen gegoten waren. Maar goed… Die laslessen kreeg ik altijd tijdens het laatste uurtje op vrijdagmiddag. En terwijl we bezig waren, kwam Charles de lasruimte binnen. Ik voelde me een beetje betrapt, want ten slotte liep ik als TH-student stage, niet als leerling-lasser.
En mijn leermeester keek op en zei: “Zo, jongeman, kom je je klauwen weer eens smerig maken met het echte werk?” En Charles grinnikte, pakte een las-apparaat, greep een of andere rare constructie uit een kast, trok een overall aan en begon ook te lassen. En toen het vijf uur was, ruimden we allemaal onze spullen op, verzamelden in de grote productiehal en dronken daar een biertje-uit-de-fles. Charles erbij. En dat deden we eens in de veertien dagen.
Later hoorde ik dat mijn leermeester, Jan, en Charles als jochies bij elkaar in de straat hadden gewoond. Kenden elkaar door en door. Alleen Jan vond het heerlijk om met metaal te werken; Charles had ook wel voorkeur voor de techniek, maar op een andere manier. En toen Charles bij Damen kwam werken, werkte Jan er al tien jaar. Mooi om hen samen te zien.”

Ik keek Joline aan. “Als stagiar heb ik slechts met één directielid gesproken: Charles. De rest bemoeide zich niet met me. Logisch, want Damen was een geliefd bedrijf om stage te lopen. Technisch bijzonder interessant. Elke dag liepen er wel dertig stagiairs rond, vanaf leerling metaalbewerkers tot universitaire studenten. Of studentes. De laatsten kregen wat meer aandacht. Niet vreemd in een bedrijf wat, behalve in de kantoorgebouwen, over het algemeen een ‘mannenbolwerk was…”
Joline trok een gezicht. “Met de bijbehorende hormonen zeker? Ja, dat dacht ik al, Kees Jonkman.” Ik trok haar op schoot. “Ik geef toe dat ik ook wel eens een leuk uitziende secretaresse of zo heb nagefloten, schatje. Maar nooit als ik alleen was; ik keek wel uit.” Ze snoof. “Kerels? Overal hetzelfde. Stoer doen in een groep, maar als ze alleen zijn durven ze een knap meisje niet eens aan te kijken, bang om een blauwtje te lopen.”
Ik draaide haar hoofd naar me toe. “Jou durfde ik wél aan te kijken, schoonheid. En naar je mooie benen. En er opmerkingen over maken.” Ze keek spottend. “Jaja… Nadat je ze eerst stiekem tot mijn slipje bekeken had… In een donkere Volvo, op de A27 bij Meerkerk.” Ik kneep zachtjes in een mooie bil. “En nu durf ik nog veel meer met die mooie benen doen…” Ze giechelde. “Dat durf je niet, Kees. De zussen kunnen elk moment binnen komen. Bovendien: als jij te vrijpostig wordt, ga ik gillen.”
“Dát is honderd procent bluf, Jolientje. Jij durft echt niet te gillen als ik je rokje tot aan je slipje optrek en jouw poesje ga verwennen. Dan sla je hooruit je arm voor je mond om een gilletje te dempen. Net als in Frankrijk, op de camping bij Bionne achter de camper, ’s avonds na een wandeling.” Ze stond op. “Voordat je het uitprobeert, Kees: we gaan naar bed. De directie heeft voldoende nachtrust nodig.”

Ze liep naar de kamer van de zussen en deed de deur open. En na een snel “Sorry!” meteen weer dicht. En draaide zich met een brede glimlach naar mij om. “Loop je veiligheidsrondje maar, Kees.” Ze liep richting slaapkamer. Even later kwam ik daar naar binnen en deed de deur dicht. “Waarom reageerde jij zo, Jolientje?” Ze liep op me af en omhelsde me. “Die twee zaten bijna hetzelfde als wij: Margot bij Lot op schoot. Lekker zoenend. Prima, die twee hebben elkaar.” Ze trok haar kleren uit. “Kom lekker ding. Tandjes poetsen, daarna naakt bij Jolientje komen. Lekker helemaal naakt vrijen, daar heb ik nu zin in.” Even later kroelde ze zich in bed tegen me aan.
“Kom eens bij me, Kees.” Ze trok mijn hoofd naar het hare. “Wij ook lekker zoenen. Jouw tong tegen de mijne…” Verder kwam ze niet, ik was al begonnen! Ze duwde een warm been tussen de mijne en wreef ermee tussen mijn benen; heerlijk! Ik voelde mijn opwinding met de seconde stijgen. “Jolientje…” hijgde ik, “Weet je dat je heerlijke dingen doet bij me?” Ze lachte zacht. “Jawel Kees. Dat voel ik. Tegen m’n buik. Heerlijk hard en warm…”
Ze keek me aan. “Kom, met je lekkere vingers tussen m’n benen!” “Ohlala madame… Mag ik dan met met uw lieve poesje spelen?” Ze giechelde. “Ja. Want ik heb dat T-shirt van Claar niet aan.” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “T-shirt van Claar?” Joline knikte. “Of van Mel, dat weet ik niet meer, maar de tekst was prima: ‘Met m’n hondje mag je spelen, maar van m’n poesje blijf je af.’ Die dus.”
“Oh ja… Dat T-shirt had trouwens nog wel wat gevolgen in huize Jonkman. Een van de dames had het op een ochtend aangetrokken, Ma zag het en ontstak in heilige woede. Ze was écht kwaad. Het ding moest ter plekke uitgetrokken worden en de draagster moest een ander shirt aandoen. En ik geloof dat het T-shirt met die tekst daarna in stukken is geknipt en in de vuilnisbak is verdwenen.”
Joline giebelde weer. “Jammer… Had me wel een toepasselijk shirt geleken voor als een dame ongesteld is.” Ik kriebelde tussen haar benen. “Ja, jammer voor je schat. Nu heb je het niet aan, dus…” Ze legde een hand op de mijne. “Even kalm aan, macho. Begin maar eens met strelen. Lekker rustig over mijn rug, mijn buik, af en toe een zoentje… Breng me maar weer in de stemming, want na dat T-shirt-verhaal ben ik er een beetje uit.”

Ik bromde. “Ik ga het proberen. Lekker genieten, meisje van me.” Joline kroop weer tegen me aan en langzaam streelde ik haar rug, van boven naar beneden. En weer terug… Een tevreden brommetje volgde. “Dat doe je goed, echtgenoot. Geoefend?” Ik knikte. “Ja. Met een heel lief meisje wat ik leerde kennen achter een desk in Gorinchem. En later in m’n auto ergens bij Meerkerk…” “Toen deed jij dit nog niet met haar, bluffert.” Ik tilde het dekbed wat op en keek er onder. “Nee, maar ik kon wel naar haar benen kijken. Bijzonder interessant, net als nu.”
Een giebel volgde. “Zelfs zonder panty?” Ik kneep zachtjes in een bovenbeen. “Ja. Bovendien zie ik nu ook je borsten. Die kon ik toen nog niet zien, dat kwam ruim een week later pas.” “Nou, doe er dan eens iets mee, zou ik zeggen…” Een lange zoen volgde en mijn handen gleden langzaam naar haar borsten. “Lekker…” hoorde ik zachtjes. Ik voelde haar tepels verstijven en kneep er zachtjes in. “Hmmm… Had je bij Meerkerk moeten doen. Dan hadden we Ter Aar niet eens gehaald, ridder.” Ik keek in een paar ondeugende ogen.
“Ik zal een uitspraak van u gebruiken, freule. ‘Ik ben een nette jongen’.” Ze kuste me. “Ja, dat heb ik toen gemerkt. En daar was ik heel blij mee.” Ze keek me aan. “Kees… kom in me! Lekker rustig en langzaam… Maar ik wil je voelen. Jouw harde pik diep in mijn natte kutje!” “Ben je dan al nat, schatje?” Ze knikte. “Een beetje. Maar ik heb zin in je.” Ik kneep wat harder in een tepel en kuste haar.
“Zal ik je…” Verder kwam ik niet: Joline trok me op zich. “Kom in me! Nú!” Ze leidde mijn paal naar haar poesje en ik voelde dat ze nu wél nat was. “Kóm… Lekker neuken met je meisje.” Ik gleed bij haar naar binnen: een strak, glad en nat tunneltje wat mijn paal aan alle kanten masseerde. “Jolien, wat dóe je?” Ze sloeg haar benen om me heen. “Ik ga je helemaal leegmelken, Kees. Er blijft geen zaadje achter. Zodat je woendagavond allemaal nieuwe zwemmertjes voor me hebt…”
Ze hijgde. “Dóe het! Spuit me vol! Lekker diep in mijn natte poesje… Ahhh…. Zo lekker!” “Ik… ben… er bijna, geile meid…” Ik hield even stil. “En jij dan?” “Ik lig hier te genieten, schatje. Niet zeuren, maar spuiten!” Even was ze stil. “Denk er maar hoe ik woensdagavond helemaal vastgebonden van jou ben. Lekker met je handen tussen mijn benen, onder mijn rokje, mijn natte slipje betasten…”
Ze hitste me op en dat wist ze donders goed. Ze kneep met haar poesje en ik was reddeloos verloren. “Lekkere geile Joline… Ik kóm!” Ze trok me nog dichter tegen zich aan en kuste me hevig. En ik kwam klaar… Heerlijk diep in haar warme, natte gleufje. Ze schokte toen ze de eerste straal voelde. “Lekker! Lekker spuiten, Kees! Ahhh…. Zo lekker!” Uitgeblust lag ik even later naast haar. “Jolientje… En jij dan?”
Ze draaide zich naar me om. “Mafkees… Ik heb ook genoten, hoor! Nee, ik ben niet keihard spuitend klaargekomen, maar je hebt me laten voelen dat wij bij elkaar horen. Minstens net zo belangrijk.” Ze giebelde. “Dat ‘spuitend klaarkomen’ bewaar ik wel voor woensdag. Met jouw hoofd onder mijn rokje. Lekkere vent.”
Een paar minuten later poedelden we even en daarna lagen we weer in bed. Joline had nu een lange nachtpon aan. “Naakt slapen heeft zo z’n risico’s voor een knap meisje. Je weet nooit of er plotseling een boerenkinkel binnenkomt die zich aan je vergrijpt.” Ik streelde haar borsten, over haar nachtpon heen. “Wie weet doet hij het wel heel lekker, Freule.” Ze snoof. “Ik neem het risico maar niet.”
Ze draaide zich naar me toe. “Dank je wel Kees. Lekker slapen nu. We hebben nog even.” Ik keek op de wekker: nét tien uur. “Ja, we hebben nog even. Welterusten, geile freule.” Balou hield z’n mond vanavond. Zeldzaam, maar misschien wel zo verstandig. En Joline sliep binnen vijf minuten, dicht tegen me aan. Heerlijk…