Mini - 253

Woensdag… Toen wij aangekleed de kamer in liepen, waren Lot en Margot al druk bezig met het ontbijt. En het rook naar gebakken spek en eieren “Zó heee… Wat een service, dames! Vanwaar dit feestmaal?” Ze liepen op ons af en gaven ons een knuffel “Gefeliciteerd met jullie éénjarig verkerings-jubileum! En om te zorgen dat jullie vanavond een beetje energie hebben: een feestelijk ontbijtje!”
We moesten alle vier lachen. “En wij eten maar even mee, want vanavond hebben wij ook energie nodig als we bij Fred en Wilma logeren.” Ik bromde: “Ja, die hebben jullie zeker nodig, dames. Met die grote beer in de buurt…” “En vergeet z’n vrouw niet, Kees. Die vreet ook energie.” Ik trok een wenkbrauw op. “Heb ik geen ervaring mee, schat. Onze bruidssuites waren gescheiden door een nogal dikke muur. Behalve bij de badkamer, ontdekten we de volgende ochtend. Maar nu: lekker eten!”

Na het ontbijt pakten de zussen hun logeerspullen in, terwijl Joline en ik de ontbijtboel opruimden. Daarna vertrokken we. In de auto, op de snelweg hoorden we achter ons een streng uitgesproken: “En denk er aan, meneer en mevrouw Jonkman: wij willen morgenavond niet struikelen over een vergeten slipje of een in de haast uitgetrokken boxer!”
Margot giechelde en Joline draaide zich om. “Lieve Margot. Mogen wij lekker zelf weten waar wij onze wasjes neergooien? Dank je wel. Ons huis, onze gewoonten. Denk er goed aan.” Ik zag twee ondeugende koppies op de achterbank en knipoogde. In Gorinchem was het ‘business as usual’ en tussen de middag rennen. Joline kneep de club niet bijzonder af: een stukje richting de paardenwei rennen, daar wat sprint-oefeningen doen en terug. “Geen zin om vanavond total loss in een stoel te hangen!” Denise giechelde. “Nee? Wat dan wél, Joline?” Een collectieve lachbui was de reactie.

‘s Middags moest ik ´even´ richting Damen voor een overleg met Allard en een klant. Allard ontving me door de deur met een buiging open te doen. “Treed binnen, meneer de directeur!” In het zicht van de receptie gaf ik hem een trap voor z’n achterwerk, wat de receptioniste een lachbui opleverde. “Ja, lach jij maar, Janine”, gromde Allard.
Ik keek hem aan. “Zo. Die heb je verdiend. Met je ‘meneer de directeur’. En denk er aan: als je me nog een keer zoiets flikt, pak ik je bij kop en kont en flikker ik je in jullie eigen haven. Met een ketting om je nek en een anker er aan. Wie heeft jou verteld dat ik…” Hij onderbrak me grinnikend. “Theo. En hij zei dat ik je met alle egards moest behandelen…” “Fijne vent, die directeur van me. Die krijg ik nog wel.” Allard greep me onder de arm. “Kom, volgens mij hadden we een bespreking. Klanten laten wachten is nogal ongunstig voor je omzet. Een béétje directeur zou moeten weten.”
In de lift keek ik hem aan. “Allard, wat ik nu zeg is geen geintje: kap met dat gedoe. Bij DT begonnen ze ook al mee; ik ben en blijf gewoon Kees Jonkman. Ja, Theo heeft me opgezadeld met de tijdelijke leiding van DT, maar dat doe ik niet in m’n eentje. Joline, alle teamleiders en mijn bud Fred vormen momenteel een soort samengestelde directie. Belangrijke beslissingen nemen we samen. En iemand moet uiteindelijk ’het gezicht van DT’ naar buiten toe zijn: die rol kreeg ik. Stomme keuze van Theo, hij had beter Joline daarvoor uit kunnen kiezen, maar goed... Wij houden met z’n allen de toko draaiend. Joline en haar mensen waarschijnlijk nog veel meer dan ik. En dat dreigement dat ik je in de haven zou flikkeren, meende ik, denk er goed aan. Tot zover. Einde onderwerp.”

Ondertussen waren we op de bovenste verdieping gekomen, waar een paar kleine vergaderzalen waren. In een van die zalen zat een gezelschap van drie man aan de koffie. Ze stelden zich voor als de heren Achterveld, vlootchef van de klant, en de heren van Drunen en Langemans. De laatsten waren chef inkoop en het hoofd onderhoud. De bespreking ging voor 98 procent tussen Allard en de delegatie van de klant. En die discussie ging redelijk hard tegen hard. Men wilde weer heel veel zaken in een klein en compact scheepstype. Wat uiteindelijk niet kon. Met name meneer Achterveld bleef doordrammen.
Ik merkte aan Allard dat hij kribbig werd. Hij praatte sneller, zijn zinnen werden korter en zijn gezichtsuitdrukking werd uiterst strak. Uiteindelijk zei hij: “Kees, jouw mening. Nú.” Ik leunde voorover.

“Heren, ik heb de discussie even aangehoord. Ik zit hier als onderaannemer van Damen; onze firma legt de elektrische installatie van hun schepen aan en richt het elektrisch systeem in. Ik ben niet in de wieg gelegd voor diplomaat, dus als ik bot uit de hoek kom: het zij zo. Wat u wilt is de motor van een Daf YA4442 in een Daffodil lepelen. En als u niet weet waar ik het over heb: de YA4442 is een militaire vrachtwagen van DAF. Ondertussen redelijk op leeftijd, maar uiterst betrouwbaar. De motor? Een 6 cylinder, 6,24 liter turbodiesel. De Daffodil was het 3e type DAF personenauto wat in Eindhoven gemaakt werd. Begin jaren ’60. Een 750cc benzinemotortje, heel compact gebouwd, met de automatische transmissie van DAF als grootste verkoopargument. Het scheepstype wat u wilt laten bouwen is net zoiets…”
Ik keek opzij; Allard was een beetje rood geworden. Ik vervolgde:
“Een klein scheepje, werkpaard in de haven. Grootste verkoopargument: wendbaarheid, compactheid. Handig voor in een kleinere haven. En daar wilt u een Caterpillar in zetten die een dubbel zo groot schip fluitend kan aandrijven. Onzin. Als u uw onderhoudsmonteurs ongelukkig wilt hebben, moet u dat vooral doen: de mannen kunnen dan voor onderhoud nergens meer bij omdat alle ruimte in de vetput, pardon: de machinekamer volgestouwd is met de machine en de daarbij behorende randapparatuur. Áls het al past. En qua snelheid maakt het niets uit: deze scheepjes hebben een rompsnelheid van 12 knopen; als die snelheid bereikt is en de schroef gaat nog sneller draaien, gebeuren er twee dingen: u hoort een draaikolk in de brandstoftanks gorgelen en na een paar maanden mag u de schroef vervangen. Want die is naar z’n grootje gedraaid wegens cavitatie. Damen heeft ondertussen een aantal jaren ervaring in de scheepsbouw; u doet er goed aan om naar hen te luisteren. U bent hier niet in het Sprookjesbos van de Efteling: u bent hier bij Damen. Hier bouwt en verkoop men schépen. Geen fata morgana’s. En excuses voor mijn taalgebruik.”

De leider van de delegatie keek me nogal onthutst aan. “Meneer Jonkman, u bent wel érg duidelijk.” Allard sprong voor me in de bres. “Meneer Achterveld, het is voor mij en voor Kees de tweede keer dat we geconfronteerd worden met ontwerpeisen van een klant die gewoon niet kúnnen. U wilt een compact werkscheepje voor algemene dienst in kleine havens. Prima, die kunnen we voor u bouwen. Zijn we goed in en hebben we ruimschoots ervaring mee. U geeft ons aan wat het schip moet kunnen en wij zeggen of dit mogelijk is of niet. En als het niet mogelijk is, leggen we u een alternatief voor. Blijft u dan toch bij het eerste type schip, maar mét allerlei extra toeters en bellen die technisch niet haalbaar zijn, dan zegt Damen kort en krachtig: ‘Sorry, maar wij verkopen geen schapen met vijf poten.’
Kees en ik hebben eerder met dat bijltje gehakt, zo’n negen maanden geleden. Toen was de klant de Marine van Maleisië. Twee maanden qua werk van vier man naar de verdommenis, omdat Maleisië elke dag wel een mail stuurde met ‘nadere specificaties’. En dan konden we weer gaan wijzigen. Op een gegeven moment was Damen het zat, en hebben gemaild dat ze maar een andere werf moesten zoeken. En tot nu toe zijn ze daar nog steeds niet in geslaagd. Ze hebben een dappere poging gedaan bij een van onze concurrenten, de Lürssen Werft in Bremen, maar ook daar was de uiteindelijke reactie: `Meine Damen und Herren, was Sie wollen ist ganz unmöglich.’ Of woorden van gelijke strekking.
En de Lürssen Werft is één van de meest toonaangevende werven in Europa als het gaat om kleine, zeewaardige marinescheepjes: ze waren de ontwerpers en bouwers van de beruchte Schnellboote, halverwege de jaren ’30. Scheepjes die de nachtmerrie waren van de Geallieerde scheepvaart op de Noordzee. En na de oorlog, in de jaren ’60 bouwden ze Wiesel-klasse. Ook prima scheepjes; ze voeren tot vér in de jaren ‘90 bij de Bundesmarine. En zelfs die werf zag er geen brood in. We willen u graag als klant, maar vraag geen sprookjes. Dan bedankt Damen voor de eer en wenst u veel succes bij de concurrentie.” Hij zweeg even en een diepe zucht klonk aan de andere kant van de tafel. “Wij willen graag even overleggen, heren. Dank voor jullie openheid; we gaan terug naar onze directie en leggen dit voor.” We schudden handen en Allard liet het gezelschap uit.

Toen hun auto weg was, gaf hij mij een hand. `Wederom dank voor je hulp, Kees. We gaan zien wat het wordt met deze klant. Ik hou je op de hoogte.” “Is goed makker. By the way: ik heb Gerben van Wiers aangenomen. Hij komt in mijn team.” Allard grinnikte. “Ik zie de provisie wel tegemoet, Kees.” Ik keek hem kort en uiterst dreigend aan. “Oké, oké… ik weet m’n plaats weer! Ga maar gauw naar die Piratenbende van je!” Met een zwaai liep ik de deur van Damen uit en een kwartier later de deur van DT weer in. Zo. Héhé… Nog even een uurtje buffelen en dan…

Dat uurtje haalde ik niet. Ik was net met een compact verslagje voor Theo van het gesprek bij Damen begonnen toen Margot, Charlotte en Fred mijn bureau binnen kwamen. “Zo meneer. En jij denkt gewoon weer aan het werk te kunnen? Mooi niet. We hebben je lieve echtgenote al een waarschuwingsbevel gegeven, die trekt nu haar jas aan. Naar huis jullie!” Fred keek dreigend. “Sorry Fred, maar dit moét af, anders ben ik het kwijt…” Hij trok de stekker uit mijn beeldscherm. “Niks ervan. Jij gaat met Jo naar huis, je verkerings-jubileum vieren. Wilma en ik houden deze beide dames wel onder de duim. Morgen fris en fruitig weer op het werk verschijnen.” Charlotte giechelde er achter aan: “En we willen geen klachten horen!” Zuchtend stond ik op. “Oké, oké… We zijn al weg. Stelletje mafklappers.” Met een dreun op zijn schouder liep ik langs Fred, gaf de beide zussen een knipoog en liep door de gang naar Joline.
“Ga je mee, schat? Ik werd net bedreigd door Fred en de zussen…” Ze lachte. “Ja, die delegatie kwam hier ook al langs.” Ze pakte haar tasje en we liepen de gang door, naar buiten. Niemand groette of wenste ons ‘prettige avond’. Toen ik in de auto daar iets van zei, antwoordde Joline simpel: “Ze weten dat wij vandaag een feestje hebben. En ze gunnen ons dat. Nu commentaar hebben zou wel eens wat té confronterend zijn geweest. De schatten.” Ik knikte langzaam. “Ja, da’s mooi. Ik stel voor dat we straks even langs de supermarkt rijden en een paar grote dozen gebak ophalen. Voor bij de koffie, morgen, oké?” Ze knikte. “Goed plan! Morgen hoeven we toch niet te sporten, lopen we tussen de middag gewoon een blokje om.” Daarna was het een tijdje stil.

De rit over de A15 duurde lang: file! Op de oprit van de A2 richting Den Bosch op knooppunt Deil werden we, nog steeds in de file, plotseling rechts ingehaald door een Toyota Prius die keihard over de vluchtstrook scheurde. Ik had de auto niet zien aankomen en schrok me kapot. “Wel potdomme! Idioot!” De Prius kwam niet ver; een paar auto’s voor ons reed een truck met oplegger van Bakker Logistiek. De chauffeur van de truck had wél goed in z’n spiegels gekeken; de truck zwaaide naar rechts en de Prius kon niet anders dan keihard remmen en toeterend achter de truck blijven hangen.
“Ik denk dat de meneer in die auto zich nu een keer of vijftig mag gaan opdrukken schatje”, klonk het droge commentaar naast me. “en jij straks ook vijf keer, meneer Jonkman!” Ik gromde. “Zo’n eikel moeten ze z’n rijbewijs afnemen en dat ceremonieel verbranden.” Toen de truck invoegde op de A2 scheurde de Prius er, wéér rechts, langs. Ik kon zien dat de bestuurder vlak voor de truck invoegde en op de rem stampte. En dat was een stomme fout; meteen brandden de remlichten van de truck, maar de chauffeur kon niet voorkomen dat hij de Prius rechtsachter aantikte. En die maakte een zwieper en dook de berm in, tussen wat bomen door en kwam tot stilstand. Als het opzet was geweest had het niet beter gekund: een perfecte ‘Pit-manoeuvre’. Ik stuurde de Volvo over de vluchtstrook in de berm, stopte en deed de alarmlichten aan.

“Uitstappen en tien meter in de berm wachten en filmen met je telefoon, Jolien! Dit muisje gaat een staartje krijgen, denk ik.” We stapten uit en ik rende naar de Prius. Die had een forse deuk rechtsachter en stond tot de bodemplaat in het gras. Ik rukte de deur open en begroet te worden met een stroom van vloeken en verwensingen. Uit de mond van een nogal dikke man van middelbare leeftijd. Ik keek over de auto heen: Joline stond op 5 meter afstand te filmen. Mooi.

“Goedemiddag. Ik zag een en ander gebeuren. Bent u gewond?” Hij reageerde niet en bleef me uitvloeken. “Hállo! Ik ben niet de chauffeur van die truck hoor! Ik probeer u te helpen.” “Ach, flikker op vent! Je hoeft me niet te helpen, ik dop m’n eigen boontjes wel. Waar is die fucking trucker? Die zal ik even mores leren!” Ik keek om: de truck stond 50 meter verderop op de vluchtstrook en de chauffeur kwam er al aan. Ik moest bijna lachen. Als de chauffeur van de Prius dacht dat hij de truckchauffeur fysiek aan kon, kwam hij bedrogen uit. Brede vent, spijkerbroek, T-shirt, bodywarmer er overheen, redelijk gespierd lichaam met zo te zien weinig vet en onder de tatouages.
“U doet er verstandig aan zich rustig te houden, meneer. Ik geloof niet dat de chauffeur van die truck in een goed humeur is. En by the way: ik ben het ook niet, na die inhaalactie van je over de vluchtstrook.” Hij keek me nijdig aan. “Met jou heb ik niks te maken. Lazer op!” “Zelf weten…” Ik deed een stap naar achteren en knikte de trucker toe. “Goeiemiddag. Ik heb alles gezien; staat op mijn dashcam. En meneer hier is nogal over de jank.”
De Prius-chauffeur stapte uit en begon meteen te vloeken richting trucker. Zijn vocabulaire was best uitgebreid. De truckchauffeur scheen het allemaal nogal vermakelijk te vinden; met een flauwe glimlach hoorde hij de tirade aan. En tijdens een adempauze in de stroom van vloeken vroeg hij:
“Ben je klaar? Dan kan ik even mijn versie van het verhaal vertellen. JIJ haalt in over de vluchtstrook. Niet alleen levensgevaarlijk en asociaal, maar ook nog eens keihard verboden. IK blokkeer je, op een nette afstand. Als je met een beetje normale snelheid had gereden, had je niet zo hard hoeven te remmen. Vervolgens voeg ik in, jij scheurt me, wéér rechts, voorbij snijdt mijn truck en doet twee meter voor me even een brake-check. Denk je dat een dertigtons truck net zo vlot kan remmen als die veredelde accubak van je? Als je zelfmoord wilt plegen: prima, maar hang jezelf dan op in een heel diep, eng en donker bos zodat niemand je vindt. Maar niet op de openbare weg waar je anderen in gevaar brengt. Jij bent het levende bewijs dat je niet aan een boom hoeft te hangen om een eikel te zijn.”

Dat was teveel voor de Prius-piloot: hij wilde de trucker aanvliegen. Die deed exact hetzelfde wat ik met Floris de Rooij had gedaan: één stap opzij, pootje haken en een duw op zijn achterhoofd. De man viel voluit in de modder. Gelukkig voor hem zacht, maar toen hij overeind kwam zag hij er niet uit. Een nieuwe stroom vloeken en scheldwoorden volgde, tot hij achter zich een damesstem hoorde: “Stop daarmee! Je maakt het alleen maar erger voor jezelf! Je staat op onze dashcam en vanaf het moment dat mijn man je deur opendeed, staat alles op mijn telefoon.” Hij draaide zich naar Joline. “Bemoei je met jezelf, stomme blonde doos!” Ik deed een stap naar hem toe. “Dat is mijn echtgenote. En geen ‘stomme blonde doos’. Zeg dat nog een keer en je Prius heeft nóg een deuk, maar dan met de afdruk van jouw gezicht.”
Ik draaide me om naar de trucker. “Bel 0800-4488 maar. Politie nodig, maar geen levensgevaar.” Hij knikte. “Heb ik al gedaan. Zijn over een paar minuten hier.”
De Prius-piloot liep ondertussen om zijn auto heen om de schade te bekijken. “Dat gaat je flink geld kosten, meneer de zogenaamde beroepschauffeur. Mijn leasemaatschappij zal die kosten van de reparatie en het bergen aan je transportfirma doorberekenen!”
De trucker keek onaangedaan. “Denk je dat? Vooral blijven denken. Pak je schadeformulier maar, dan gaan we dat eens invullen.” Uit zijn bodywarmer haalde hij het bekende formulier en begon rustig te schrijven. “Ik zou ook maar zo’n formuliertje pakken, meneer. Zeker als u een lease-auto heeft; die willen álles op papier. En als u het filmpje uit mijn dashcam wilt hebben: de politie krijgt hem als eerste, evenals het filmpje wat mijn echtgenote nog steeds aan het maken is.”
Hij ontplofte wéér. “Ik heb geen toestemming gegeven dat je mij mocht filmen, trut! Wissen! Nú!” Hij liep richting Joline. “Stop en geen stap verder naar mijn vrouw! Ze heeft uw toestemming niet nodig: u staat op de openbare weg, daar mag iedereen filmen die er zin in heeft.”
Hij bleef vloeken en tieren en probeerde weer naar Joline te gaan. Ik was het zat en sprong tussen Joline en hem in. “Geen stap verder, vriendje. Ga terug naar je auto en pak je schadepapieren, rijbewijs, groene kaart enzovoorts. Want die heb je zo meteen hard nodig.” Hij ging nu helemaal door het lint en haalde uit naar mijn gezicht. Ik ving zijn vuist op en kneep in zijn hand tot zijn middenhandbeentjes kraakten. “Da’s de tweede keer binnen vijf minuten dat je iemand probeert aan te vallen. En beide keren staan op film. Ik ben er klaar mee. Nú in je auto gaan zitten en er niet meer uitkomen voor de politie hier is.” Ik kneep een keer extra hard en hij kreunde van pijn. “Precies. En ik kan nog veel harder knijpen als ik wil. In je auto. Nú graag.” Ik nam hem mee, nog steeds zijn vuist in mijn hand. “Deur open doen… Instappen. En er niet meer uit totdat de politie hier is.”

Toen hij zat, liet ik zijn hand los. “Deur dicht en ramen ook. Ik ben je gevloek een beetje zat.” De truckchauffeur stond aan de bijrijderskant van de Prius. “Dank voor uw steun, meneer. Ik heb zijn brakecheck op mijn dashcam maar hetgeen daarvoor gebeurde niet.” Ik knikte. “Ik wel. Geen zorgen.”
Ik stak, over het dak van de auto, mijn hand uit. “Kees Jonkman, aangenaam. En die dame met die camera is mijn echtgenote Joline.” “Joline zwaaide. “Hoi!” “Ik ben John van Andelst… Wacht even…Kees en Joline… Wonen jullie in Veldhoven?” Ik gaapte hem aan. “Ehhh… ja, hoezo?”
Een brede grijns trok over zijn gezicht. “Hoe is het met Margot en Charlot?” Mijn onderkaak viel bijna op het dak van de Prius. “Hoe weet… Oh, wacht even! John met z’n tattoo’s! De man die in de regenpijp klom en stiekem brood en kroketten naar de dames smokkelde! Volgens de dames een lieverd.” Hij schoot in de lach. “”Dat hebben nog maar weinig mensen tegen me gezegd…”

Joline wees. “Kees!” “Straks even verder kletsen, John.” Hij knikte. In de verte zagen we een politieauto aankomen en niet veel later stonden er twee agenten bij ons die verklaringen opnamen. “Die video’s uit uw dashcams willen we graag hebben, heren. En het filmpje van u, mevrouw, ook.” “Komt vanavond nog jullie kant op, als ik ten minste weet waar ik het heen moet sturen.” Hij noemde een mailadres. “Zet het nummer van het proces-verbaal er maar bij.” John keek spijtig. “Ik moet naar Luik, vanavond nog lossen. Pas morgen ben ik weer op de zaak. Sorry.” Het incident eindigde er mee dat de chauffeur van de Prius achter in de politieauto werd gezet. Zijn auto bleef staan. “Meneer mag niet meer rijden. Rijbewijs was al drie maanden ingevorderd. En z’n auto regelt z’n vrouw maar. Die staat niet onveilig, dus geen urgente noodzaak om het ding af te slepen.”
Even later reed de politieauto weg en maakte Joline ook kennis met John. “Kunnen we elders even rustig kletsen? Onze auto’s staan op de vluchtstrook. Niet prettig.” John knikte. “Even doorrijden tot parkeerplaats De Lucht. Neem ik meteen m’n pauze. Tachograafschijf en zo.”
We knikten en reden even later met een gangetje van 85 achter de truck van John aan.
En Joline belde Charlotte.

“Hé Joline! Mis je ons nu al? Lief hoor, maar we eten écht bij Fred en Wilma. Er komt hier straks een mega-pan met spaghetti op tafel… Héérlijk!”
Joline knipoogde naar mij. “Wij redden ons wel, Lot. Gaan zo meteen eten bij De Lucht, iets onder Deil. En in goed gezelschap overigens.”
De stem van Fred donderde uit de speaker. “Hé jullie gaan niet vreemd met z’n tweeën! Wij zijn met elkaar getrouwd, denk er aan!”
Joline giechelde.
“Wees maar niet bang, Fred. Nee… Lot: jullie moeten de groeten hebben van John. Jullie ridder met kroketten en brood via de regenpijp.”
Het was even stl. “Wááát? Hoe…?”
Kort vertelde Joline over het incident. “We rijden nu achter hem aan naar De Lucht. Zullen we hem op kroketten trakteren? Declareren we wel weer bij jullie, oké?”
Een dubbele giechel klonk. “Goed plan. Brood erbij, pindakaas en hagelslag. Geen boter, want die had John vergeten.”
“Ik weet net of die combinatie geserveerd wordt, meiden. We zullen het voorstellen. Maar we rijden nu bijna de parkeerplaats op. Jullie horen van ons!”
“Ja, vast! Maar niet eerder dan morgen, denk er aan!”

De verbinding werd verbroken. Ondertussen was John gestopt op het truckersdeel; ik moest iets doorrijden. Toen we lopend bij zijn wagen aankwamen was hij nog wat dingen aan het controleren: banden, naven, eventuele lekkage, controle of de huif van de oplegger nog goed vast zat… “Nou, m’n rechtervoorkant heeft een beetje schade op de koeienvanger. Stelt weinig voor, maar meneer mag het wél gaan betalen.” Ik keek even. Wat afgeschaafde lak en een deuk. “Stevige bumper, John!” Hij gniffelde. “Ja. Altijd handig. 5mm dik staal, speciaal voor dit soort gevallen. En overstekend wild.” Hij deed de bijrijdersdeur open. “Nu even wat eten. Kom erbij!” Joline schudde haar hoofd. “Niks ervan. We wilden jou trakteren op brood, kroketten, pindakaas en hagelslag. En geen boter, want die was je vergeten toen je de meiden eten bracht. Kom, naar het restaurant.” “Daar zeg ik geen nee tegen…” Hij sloot de cabine af en liep met ons mee.
We bestelden toch maar ‘gewoon’ brood met kroket, salade en koffie. De hagelslag en pindakaas lieten we achterwege. Toen de serveerster wegliep vroeg Joline: “Jij rijdt niet meer op een truck van Bongers, John. Vertel!” Hij knikte. “Klopt. Bongers staat op het punt van omvallen; heeft nog maar 5 chauffeurs in dienst en dat zijn niet de beste. De rest is de afgelopen maanden gevlucht naar een andere werkgever. Meneer Bongers eerst een paar dagen in de cel, daarna meneer én mevrouw, de boekhouding één grote puinbak, salarissen die niet uitbetaald worden… Ik was een van de eersten die vertrok. En dat bevalt prima: Bakker is een grote maatschappij, maar met oog voor het personeel. Toen ik was aangenomen moest ik voor een intro-dag naar Zeewolde komen. Daar hield de directeur ook een toespraakje voor de 10 man die nieuw waren. En die zei letterlijk: ‘Jullie, chauffeurs, logistieke medewerkers, mensen op de administratie… jullie zorgen dat dit bedrijf bestaansrecht heeft. Ik niet. Zonder jullie was Bakker logistiek niets meer dan een klein familiebedrijfje. Als de directie jullie verwaarloost, dan zijn we heel snel terug bij af: één loods als magazijn en twee kleine vrachtwagens.’ En hij had gelijk.”

Ik knikte. “Mooi. Heb je het naar je zin?” John lachte. “Naar m’n zin? Ik heb nog nooit in zo’n fijn bedrijf gewerkt. Goeie trucks, een prima onderhoudswerkplaats, je mag je cabine, binnen bepaalde grenzen, zelf aankleden, het salaris is goed en de ritten zijn interessanter. Ik had tien jaar geleden al moeten overstappen. Had me heel veel ergernis gescheeld.” Joline glimlachte. “Maar dan hadden Margot en Charlotte geen stoere redder gehad die hen brood en kroketten kwam brengen.” Hij trok met z’n mond. Even waren we stil, want het eten werd gebracht. “Eerst eten jongens. Praten komt daarna wel weer.” Joline zei het beslist en ik hield m’n mond maar even, in plaats van een lollige opmerking te maken. John at snel; zijn bord was leeg toen wij nog halverwege waren. “Nog een oude gewoonte. Bij Bongers moest de truck rijden zodra je rusttijd voorbij was. Geen seconde later. Bij Bakker is het allemaal iets meer ontspannen. En ik heb nog ruim een kwartier voordat de rusttijd voorbij is.” Even later was mijn bord ook leeg.

“Vertel eens Kees: hoe is het met de meisjes? Ik heb ze een paar keer aan de telefoon gehad en ze klonken heel positief, maar…” Ik pakte mijn telefoon en zocht een foto op die tijdens onze bruiloft gemaakt was: de zussen naast elkaar, met hun mooie jurken aan, opgemaakt en breed lachend. Die foto liet ik hem zien en John’s mond viel open. “Zijn dát…” Een andere foto van de bruiloft: Margot, Lot, Fred, Wilma, Joline en ik, naast elkaar in Malden, de dag na de bruiloft, vlak voordat we op huwelijksreis zouden gaan. “Wauwww… Dat zijn prachtige meiden geworden! Goed gedaan, jullie!” Joline schudden het hoofd. “Nee John. Dat hebben een heleboel mensen gedaan. Wij niet alleen. Onze ouders, onze collega’s, onze vriendenkring… Er staan nu zo’n 20 mensen om Lot en Mar heen die hen in de gaten houden. En die hen laten voelen dat ze geliefd zijn.” Een ondeugend trekje gleed over haar mond. “En Lot heeft sinds een paar dagen een vriend, en als ik me niet vergis gaat het bij Mar ook niet zo lang duren… Die meiden zitten goed in hun vel, John.”
Hij knikte langzaam. “Gelukkig maar. Ik heb me best zorgen gemaakt om die twee. Toen ik ze afzette bij de Mc. Donalds in Gorinchem hadden ze helemaal niks bij zich. ‘We redden ons wel, John’, zei Margot tegen me toen ze uitstapten. En ik wist van niks, behalve dat ze zouden gaan kijken bij een bedrijf in Gorinchem om daar te gaan werken. En ik mocht niet weten waar. Een hele dag in de rats gezeten, totdat ze belden om te vertellen dat het goed met ze ging. Ze hadden toen een baan en onderdak bij een heel lief stel mensen, zeiden ze.”
Hij keek ons aan. “En volgens mij klopt dat wel. En jullie zijn net getrouwd, zag ik…” Joline knikte. “Ja. Op 2 juni, samen met dat andere stel op die eerste foto. Onze vrienden Fred en Wilma.” “Die namen heb ik ook wel eens voorbij horen komen. Een ICT-er in de vorm van Goliath, toch?” Joline gniffelde. “Klopt. En zijn vrouw Wilma past qua lengte aardig bij hem, dat heb je gezien.” John dronk zijn laatste slok koffie. “Sorry, maar ik moet weer gaan rijden. Nu naar Luik, daar lossen en laden, vervolgens door naar Nice. Dwars door Frankrijk, de Route du Soleil. Enfin, het is geen zaterdag, dat scheelt.”

Joline rekende af, onder protest van John. Maar ze gaf hem lik-op-stuk: “Jij hebt het brood en de kroketten voor de meiden gekocht en betaald. Vanavond verreken ik deze maaltijd wel met hen.” Hij lachte. “Dank je wel!” Bij zijn truck aangekomen, namen we afscheid. “Je moet maar eens in Veldhoven langskomen, John. Dan kun je met eigen ogen zien hoe het met de dames gaat.” “Die onthoud ik, Kees. Dank je wel. En dank voor je assistentie net, met die idioot bij Deil. Bijna vergeten.” Ik gaf hem een visitekaartje. “Als je in de buurt bent en je hebt tijd en zin: bellen. Als we er zijn ben je altijd welkom.” Hij knikte en gaf me een hand. Hij wilde Joline ook een hand geven, maar die sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een zoen. “Dank je wel voor hetgeen je voor de zussen deed, John. Maar waarschijnlijk willen ze het zelf ook nog een keertje zeggen.”
Toen ze hem zoende, klonken er twee hoorns van trucks. En uit één cabine klonk: “Waarom hij wel en ik niet?” Joline draaide zich om en riep lachend: “Misschien vertelt hij je dat nog wel eens… Misschien ook niet!” Met een brede grijns liepen we terug naar de Volvo.

“Zo. Dat was leuk, Kees.” “Zeker weten, mevrouw. John is een goeie gast. Wat ik wat minder vond…” Ik zweeg. “Ja, kom maar met je rot-opmerkingen, meneertje!” “Wat ik wat minder vond is het feit dat jij op ons eerste jubileum met een andere vent staat te klefbekken, mevrouw Jonkman.” Een snuif klonk. “Je went er maar aan. Ik ben niet jouw lijfeigene. Ja, ik ben je vrouw, tot en met de Bingo, maar ik bepaal lekker zelf wie ik zoen en wie niet. En John was één van de gelukkigen. Wees blij dat ik niet met hem schaak, Kees Jonkman!” De laatste zin kwam er waarschuwend uit. Een tijdje was het stil, tot voorbij Boxtel.

“Kees?” “Ja schat?”
“Wil jij nog wel… Wil jij nog wel datgene doen wat we van plan waren?” Ik keek opzij. “Wil jij het?” Joline schudde zachtjes haar hoofd. “Nee. Nu niet meer. Ik wil lekker lief met je vrijen. Weer teveel agressie gezien vandaag.” “Da’s prima, meisje. Geen zin om mijn woede tegen die chauffeur van die Prius op jou te botvieren.” Ze schoot in de lach. “Nee, want dan had ik morgenochtend een gebroken hand gehad… Geen zin in.” Ze legde een hand op mijn been.

“Maar we gaan vanavond wél vieren dat we een jaar geleden in een bootje in Ben Bosch onze eerste zedige zoentje wisselden.” Ze keek ondeugend. “Én in de parkeergarage, een halfuurtje er na.” Ze giechelde. “Iets minder zedig…” Ik schoot in de lach. “Gekke meid. Met je lekkere benen onder dat rokje van je. Toen en nu nog steeds.” Ze glimlachte. “En jij met je lekkere kontje. In die mooie broek.” Ze legde een hand op mijn arm. “Vanavond lekker van elkaar genieten, Kees. Zonder oortjes in de directe omgeving.” Ik knikte. “Ik heb er zin in, mooie vrouw van me.”
Toen we Veldhoven in reden dirigeerde Joline me naar de warme bakker. “Gebak kopen, Kees.” Ik zag dat ze nadacht en toen we naar de bakker liepen zei ze: “32 gebakjes. Waarvan 10 vruchtengebakjes moeten zijn. Voor de lui die niet zo van slagroom en zo houden. Of die bang zijn voor hun fitnessbeulen.” Ze knipoogde. “Doe maar 35 gebakjes, schat. Fred is er ook bij.” Ze snoof. “Hij houdt zich maar een keertje in, de vreetzak. Uit betrouwbare bron hoorde ik even geleden dat er vanavond een mega-pan pasta in Rhenen op tafel kwam.” Kortom: even later liepen we met 3 grote dozen gebak de winkel uit.

Eenmaal thuis gingen die in de koelkast. Vervolgens stuurde ik het filmpje uit mijn dashcam naar de politie; Joline´s filmpje uit haar mobiel ging er meteen achteraan. “Zo. Die meneer rookt een redelijk zware pijp, Kees." Ik knikte. "Zeker weten. Rijden zonder geldig rijbewijs, twee keer proberen iemand te lijf te gaan... Als hij het al niet had, heeft meneer nu een strafblad. En zijn auto moet geborgen worden, dat kost ook geld." Joline knikte. "Mooi. Ik ben niet haatdragend, maar... Ja, zeg het maar, meneer Jonkman! Je zit weer eens op een smerige opmerking te broeden, ik zie het!" Haar stem klonk waarschuwend. "Nee, je bent niet haatdragend, behalve voor lui die je voor iets uitmaken waar het woord 'blond' in voor komt. Toch?" Ze zuchtte. "Rotzakje. En nu een lekkere kop koffie, meneer. Als boetedoening, zeg maar. Dat spul bij De Lucht vond ik niet zo aangenaam. Té slap.” Ik liep naar het koffiezetapparaat en begon het ding klaar te maken. “Joline… Wil jij nog eten?” Het was even stil. “Nee. Die twee kroketten-met-brood waren prima. En die sla ook. Een lekker koekje bij de koffie en dan kan ik de avond wel doorkomen.” “Ik denk dat je vanavond niet zo vaak aan eten zult denken, schat. We hebben andere, leukere dingen te doen.”
Joline kwam achter me staan. “Ja. En daar heb ik zin in, meneer.” Haar jonge-meisjes-stemmetje dicht bij mijn oor en twee handen die over mijn buik gleden. De koffiemachine ging aan het werk en ik draaide me om. “Wat wil jij, mooie vrouw?” ‘Ze trok me tegen zich aan en ik hoorde in mijn hals: “Die lieve meneer tegen me aan. En zijn handen overal over me heen. Zó lekker…” Ik keek haar aan en ze knikte. “Vanavond ben ik weer Jolientje. En jij mag me ontdekken. Wakker laten worden. We gaan koffie drinken en daarna kleed ik me om. Voor jou. Omdat ik weet dat je sommige dingen heel lekker vind. En ik ook. En die dingen gaan we vanavond doen.” Een zoentje volgde en toen wees ze op de koffiemachine. “Die is klaar, Kees.” Ik trok een verongelijkt gezicht. “Waarom hij wel en ik nog niet?”
Een giebel volgde. “Omdat jij geen aan/uit-schakelaar hebt. Jij staat bijna altijd op ‘aan’.” Ik knikte. “Als jij in de buurt bent: inderdaad.” We dronken rustig koffie, tegen elkaar geleund. In de wetenschap dat we zo dadelijk heerlijk van elkaar zouden genieten. Na de koffie stond ik op. “Ik ga me even douchen, Joline. Leg jij maar gereed wat je wil dat ik aantrek, oké?” Een knuffel was het antwoord. “Niet te lang, Kees.” In haar haren bromde ik: “Natuurlijk niet. Daarvoor verlang ik veel te veel naar je, heks.” Toen duwde ze me weg. “Húp! Douchen jij. En daarna, als ik in de douche sta, leg jij klaar wat ik aan moet trekken.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Dat kies jij uit. En ik weet dat het altijd spectaculair is, ook al kom je in een ouwe spijkerbroek binnen.” Ze kuste me. “Lief. En nu: douchen, scheren en een lekker luchtje op.”
Ik liep de badkamer in, kleedde me uit en sprong onder de douche. Lekker! Daarna even scheren: een nieuw ‘krabbertje’ in de houder en even later was m’n gezicht ook weer glad. Dat zou Joline wel op prijs stellen. Aftershave op en fris liep ik de slaapkamer in. Op bed lagen een nette broek, een net overhemd, stropdas en sokken. Oké, mevrouw wilde een nette vent naast zich? Dat kon. Maar stropdas zonder colbert stond wat kaal, dus ik trok een net colbertje uit de kast. “Zo mevrouw. Is dit wat u bedoelde?” Joline zat op de bank en keek op uit haar lectuur. “Ja. Maar het jasje mag uit. Zonder ziet het er beter uit.” Ik boog. “Natuurlijk mevrouw. Neem me mijn eigen initiatief niet kwalijk.” Ik trok het jasje uit en van de bank kwam een goedkeurend geluidje.
Toen stond Joline op. “Ik ga me ook even afspoelen. Ga maar lekker zitten; ik heb wel even nodig.” Dat had ze niet; na tien minuten werd er op de kamerdeur geklopt. Ondertussen had ik de bank klaargemaakt voor een intensieve vrijpartij.

“Meneer…” “Kom maar binnen, Jolientje.” De deur ging open en ‘Jolientje’ kwam de kamer in. En wéér wist ze me te verrassen. Zwarte pumps, een naturel panty en een zwart jurkje, bovenaan strak en onder haar heupen golfde het wat wijder uit. “Schat… Je ziet…” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Ssst! Ik ben Jolientje. En niemand weet dat ik hier ben, behalve u.” Ze keek verlegen. “Kunt u mij leren wat het is om te vrijen, meneer?”
Ik grinnikte. “Dat had je een jaar geleden niet moeten vragen, mooi meisje. Toen wist ik er nog niks van. Durfde ik helemaal niets, totdat een mooi meisje me voor het eerst een echte kus gaf…” Ze ging naast me zitten en sloeg haar benen over elkaar. “En nu, meneer?” “Ik denk dat ik je nu wel iets kan leren, mooi meisje. Maar je moet het zelf willen. En zeggen als ik iets doe wat je niet wil. Dan hou ik meteen op. Is dat een deal?” Ze knikte. “Mooi. Dan wil ik nu graag zoenen.” Ze draaide haar hoofd naar me toe en sloeg haar armen om mijn nek. “Toe maar meneer. Dat lijkt me lekker, met u zoenen.” Onze lippen raakten elkaar zachtjes en ik bewoog voorzichtig met mijn lippen, de hare strelend.
Even later liet ze los. “Ik heb gehoord dat het met je tong ook heel lekker is, meneer…” Ik keek haar onderzoekend aan. “En van wie heb je dat gehoord dan?” Ze giechelde. “Van mijn grote broer, meneer. Die vertelde daar wel eens iets over…” Ik trok een wenkbrauw op. “Vertelde hij het alleen of…” ‘Jolientje’ viel even uit haar rol. “Kéés!” Ik gniffelde. “Hoe dan ook: hij had wel gelijk. Maar ik vond het een beetje te vroeg daarvoor. Wil je niet aan het schrikken maken.” “Ik schrik niet zo gauw meer, meneer. Zeker niet als ik met u aan het zoenen ben.” Ze voegde de daar bij het woord en even later voelde ik een ondeugend tongetje tussen mijn lippen. Ik beantwoordde haar en niet lang daarna gleden onze tongen lekker over elkaar heen.

Joline kreunde, liet los zei: “Heerlijk, lieverd… Je hebt inderdaad aardig wat opgestoken, het laatste jaar.” Ze glimlachte en ik knikte. “Klopt. Elke keer als we vreeën stak er wel wat op.” Ze zuchtte. “We zijn nog niet eens klaargekomen en jij komt al met je woordspelingen. Kom hier vent, dóe iets!” Ze ging op mijn schoot zitten, pakte mijn hand en legde die tussen haar knieën. Toen zei ze ondeugend: “Zo. En nu doen wat je in die parkeergarage niet durfde, Kees. En een paar dagen later, op die kruising vlak bij DT, slechts met grote moeite. Lekker op zoek gaan naar mijn poesje.” Ze keek me van vlakbij aan. “Voél me, Kees Jonkman. Betast me, laat me genieten en klaarkomen. Lekker strelen tussen mijn mooie pantybenen, op zoek naar een warm en vochtig plekje.” Ik hield m’n mond en bevoelde haar warme, prachtige benen. “Heerlijk, Kees”, hoorde ik fluisterend. “Zo lekker zacht doe je dat… Hier kan ik heerlijk van genieten…” “Ik ook, schoonheid. Jij bent mijn muze, weet je nog? Bij jou doe en durf ik dingen die ik een jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. En dat is heerlijk.”
Een lieve kus was mijn beloning. “Ga eens met je rug tegen de armleuning liggen, Kees. Dan wil ik tegen je aan liggen. Lekker ontspannen, genieten… En jij mag me helemaal bekijken. Voelen. Strelen, verwennen.” Ze stond op en ik draaide me kwartslag en ging, met een paar kussend in m’n rug, tegen de armleuning zitten. Eén been buitenboord, het andere been tegen de rugleuning aan. “Kom maar lekker tegen me aan, mooie Joline.” Met een zucht zakte ze tegen me aan. “Lekker, schat?” Joline knikte. “Heerlijk. Lekker tegen jouw stoere lijf aan. Het lekkerste plekje op de wereld.” Ik moest even gniffelen. “Wat lach jij, Kees Jonkman?” “Er zijn nog een paar meiden die dit plekje wel kunnen waarderen, schat…”
Joline humde. “Die hebben daar dan groot gelijk in. Maar eentje daarvan heeft nu een ander ‘veilig plekje’ en de ander… Ik heb een bruin vermoeden dat dat niet zo gek lang meer duurt, Kees.” Ik hield mijn commentaar voor me en streelde Joline verder, wat haar liet ontspannen. Ze strekte haar armen naar achteren, langs mijn hoofd. En ik streelde haar oksels zachtjes. Met af en toe een uitstapje naar de zijkanten van haar borsten. En telkens als ik dat deed volgde er een goedkeurend brommetje. “Lig jij hier een beetje te genieten, schatje?” “Je vraagt naar de bekende weg, Kees Jonkman. Als ik niet lag te genieten had je een pets op je oor gehad toen je de eerste keer mijn lieve borstjes aanraakte. Dat mag je best vaker doen, hoor. Dit meisje vindt dat niet zo erg.”

Ik voldeed aan haar verzoek en dat werd wel op prijs gesteld. Joline draaide haar hoofd en gaf me een zoen op mijn kin. “Sorry Kees, verder kom ik niet.” “Maar ik wel, schat.” Ik boog me voorover en gaf een zoen op haar mondhoek. “Ik zal je op gepaste wijze belonen, lekkere vent.” Ze trok haar jurk iets omhoog, zodat haar bovenbenen wat meer zichtbaar werden. “Dit is wel een hele lekkere beloning, mevrouw.” “Nou, doe er wat mee, zou ik zeggen. Alleen maar over je borsten gestreeld worden is op den duur saai.” Ze trok haar benen op en haar rokje gleed mee omhoog. “Lekkere benen, meisje…” Ze huiverde. “Ja. Helemaal voor jou! Streel ze, Kees! Lekker over mijn benen strelen… En er tussen! Daar geniet ik zo van! Doe het!” “Geile meid van me… Wil je dat ik je geile kut voel?”
Een gekreund ‘Jaaahhh… Lekker voelen… betasten… strelen…” Langzaam gleed een hand richting haar kutje. En even langzaam er overheen. Ik voelde haar clit: een kleine verhoging tussen haar lipjes. Voorzichtig pakte ik het knopje beet en nam het strelend tussen mijn vingers. Joline hijgde. “Lekker! Zo lekker, liefste… Ik ben helemaal van jou… Kijk naar m’n geile benen… Helemaal open… voor jou!” Ik rook haar, toen ze haar benen zo ver mogelijk spreidde. Een donker vlekje op haar panty verried dat ze nu helemaal genoot. “Jolien… Bevredig jezelf! Ik wil het zien! Het mooiste uitzicht op aarde…” Ze kreunde. “Lekker…” Ik trok haar benen omhoog en naar me toe. “Ik hou je vast, meisje. Je kunt nergens heen. En ik wil zien hoe je klaar komt… Streel je eigen natte geile kut!” Ze gromde. “Hou me vast! Hou m’n mooie benen vast!” Haar eigen hand streelde nu over haar panty: snel en ruw. Ze hijgde steeds sneller en werkte zich naar een orgasme toe. En ondertussen fluisterde ze geile taal. “Een lekkere natte kut… Lekker klaarkomen… M’n panty kletsnat maken met mijn eigen geil…” De rest verstond ik niet, ze mompelde te zacht. Maar het natte plekje in haar panty werd groter, haar lipjes begonnen te glimmen en plotseling begon ze te schokken.
“JAAA!!! Lekker!!! Kees… ik…. kom…” “Handen weg bij je kut!” Ze schrok en gehoorzaamde. “Hou je eigen benen net zo vast als ze nu liggen!” Haar handen pakten haar eigen enkels beet. “Je bent kletsnat, meisje. Gaf ik je daarvoor toestemming?” “Nee meneer… Sorry meneer.” “Hiervoor zul je gestraft worden. Vijf klappen op je natte kut. En vooruit, ik ben soepel: leg je jurkje er maar overheen.” Langzaam trok je haar jurkje wat omlaag zodat het haar poesje net bedekte. “Tellen, meisje! Alleen tellen!” “Ja meneer…” Twee tikken op beide billen. “Eén… twee.” Even wachten. Toen een tik tussen haar benen. “Ahhh… drie, meneer.” “Even voelen, meisje.” Ik betastte haar warme kut, en kneep weer even in haar clit. “Meneer… Dat is zó geil… Ik…” Ik voelde een stroompje warm vocht tussen haar lipjes vandaan komen. Péts! Vol op haar kut. Joline schokte hevig. “Ohhh… Vier, meneer…” Ik greep haar tepels. “Is dit ook lekker? Als ik je zo bij je tieten pak?” “Ja, meneer… Dit voel ik door m’n hele lichaam…” Ik liet haar rechter tepel los en ze verstrakte, wachtend op de klap. Maar ik bleef de linker tepel strelen en voelen. Kneep er in. Joline begon te schudden. “Ohhh meneer…. Dit is zo lekker…”
Péts! Een laatste, harde tik, precies op haar clit. Joline spande zich aan en toen ik mijn hand tussen haar benen legde, voelde ik haar spuiten. Meteen streelde ik haar, nu onder haar panty. Vingers tussen haar schaamlippen, duim op haar clit, zo bleef ik haar verwennen. “Kom maar lekker, Jolientje… Geniet ervan… Ik geniet van jou!” Ze deed haar ogen open en keek me ondersteboven aan. “Zo lekker, schat… Je laat me zo genieten…” Weer overviel een orgasme haar. “Kees! Dieper met je vingers! Lekker in mijn hoerige kut! Vinger me nog een keer klaar… het is zo lekker…” “Geile meid… Je hebt nooit genoeg!”
Schuddend en hijgend kwam ze nog een keer klaar, toen zakte ze in elkaar. Ik liet haar benen los. “Lekker even ontspannen, meisje. Heerlijk om jou te zien genieten…” Ze strekte haar benen en ik legde haar jurkje terug tot halverwege haar bovenbenen. Ik streelde haar borsten zachtjes, de tepels ontwijkend. Joline kwam langzaam tot rust, haar ademhaling werd kalmer. Na een paar minuten kwam ze overeind. “Ahhh… je hebt me vreselijk laten genieten, lieve lover…” Ze draaide zich om en kwam op haar knieën tussen mijn benen zitten. Twee blauwe ogen keken me lief aan. Een lange zoen volgde. “Je heb het tóch een beetje gedaan, Kees. Me vastgehouden en toen overal gevoeld waar je wilde voelen… Heerlijk!” Ik knikte. “Ja. Het was heerlijk om jou vast te houden en te betasten, lieve meid. En op deze manier vond ik het prima; écht vastbinden is nog een paar stappen te ver voor me.” Weer een zoen. “Wanneer jij er klaar voor bent, lekkere vent. En nu jij! Wat wil jij nu? Want jij hebt mij alleen maar liggen verwennen. Toch?”
Ik knikte. “Ja. En daar heb ik vreselijk van genoten. Een prachtige vrouw heerlijk klaar zien komen. En ik mocht alles zien en haar overal voelen. En nu nog steeds… Ik kan je tepels onder je jurkje hard zien worden, Jolientje.” Ze keek omlaag. “Ja meneer, sorry meneer.”
“En je hebt prachtige benen, mooi meisje. Mag ik die eens helemaal zien?” Langzaam leunde ze achterover en trok haar natte jurkje omhoog. “Ik wil dat je op me komt liggen. Met je lekkere benen tegen mijn hoofd aan. Dan ga ik je nog een keertje verwennen, alleen nu met m’n tong.” Joline kwam overeind. “Ga maar lekker op je rug liggen, Kees. Naakt. Dan kan ik jou ook laten genieten.” Ze knikte. “Ja. Nu ben je weer Kees. Mijn lekkere man, mijn heerlijke minnaar. Kom!” Ik kleedde me met een rotgang uit; alles vloog in een hoek. Toen ging op de bank liggen en Joline kroop over me heen. Eerst gaf ze me een lange zoen op mijn mond. “Jouw beurt om te genieten, schatje.” Langzaam gleed ze verder over me heen; haar borsten gleden over mijn hoofd, haar buik en toen haar vochtige jurkje.
En uiteindelijk hield dat jurkje op en voelde ik haar warme pantybenen om me heen glijden en zag ik haar prachtige poesje vlak voor me. “Toe maar… Allemaal voor jou, schat. Lik me, bef me, streel me, sla me als je dat wilt… En ik ga jou laten genieten. Voel maar.” Langzaam gleed ze met haar lippen over mijn paal, haar tong er tussendoor. Warme handen streelde mijn billen en ondeugende vingers gleden er tussen en streelden mijn ster. “Lekker, Kees?” “Heerlijk schat. Je laat me vreselijk genieten!” Weer die lippen die me streelden. Ik trok haar panty open en ze spreidde haar benen. Langzaam likte ik haar warme, natte grotje: eerst over haar lipjes, toen langzaam maar zeker richting haar clit.
“Kéés! Je doet het weer! Je maakt me vreselijk geil, zo!” “En jij mij, lekkere meid. Heerlijk om jou geile kutje te likken…” Ze bromde. “Zo dadelijk kom ik weer vreselijk klaar, geile vent. Ik maak je kletsnat met mijn geil…” “Lekker! Ik hou van geile , natte meisjes met lange, mooie pantybenen om me heen, dat weet je toch?” En als ik klaar kom, is het ook veel, denk je er aan?”
Ze giechelde. “Wedstrijdje doen? Dat ga je… ahhh… verliezen, Kees…” Ik zoog op haar clit en begon haar te vingeren. En zij nam mijn paal weer in haar mond. Ze likte, ze zoog, streelde me met haar warme lippen… “Jolien! Ik… kom… zo dadelijk…” Even liet ze los.
“Lekker! Jouw geile sperma in mijn mond! Kóm maar lekker. In de mond van je geile vrouw…” Ze zoog mijn pik weer naar binnen. Steeds dieper en dieper… Ik voelde haar keel en ze maakte gorgelende geluidjes. Wéér liet ze los. “Kom, Kees. Voel m’n keel, voel hoe ik jouw geile pik inslik!” Ze voegde de daad bij het woord en ik voelde haar slikken. En een vinger over mijn sterretje gaan. En dat deed ik ook bij haar; een natte vinger zacht tussen haar mooie billen, mijn tong in haar warme, natte kut. En toen voelde ik mijn ballen hevig samentrekken: ik kwam klaar! In Joline’s keel! Ze slikte en slikte nog eens, ik wilde me terugtrekken, maar ze hield me vast, mijn pik nog steeds in haar keel. Tot ik helemaal leeg was, toen liet ze hijgend los en begon mijn pik schoon te likken. Terwijl ze bezig was, vingerde ik haar steeds dieper, tot ze verkrampte en een golf wit geil tussen haar lipjes omhoog kwam. Toen liet ze mijn pik los en gilde:
”Lik me! Lik m’n natte geile kut! Zó lekker…” Toen ook haar orgasme een beetje was weggeëbd, rolde ze van me af en kwam ‘gewoon’ naast me liggen. “Joline… een simpel ‘dank je wel, lieve schat’ is nu absoluut ontoereikend. Je bent een heerlijke vrouw.” Ze glimlachte lief. “Jij ook, geile Kees. Wat kun jij je meisje verwennen… Ik ben vanavond wel vijf keer klaargekomen.” Ze kuste me langzaam en aandachtig. “En voor je het vraagt: Jouw pik in mijn keel is heerlijk. Ik voel je helemaal en als je klaarkomt, voel ik je zaad omhoogkomen. Heerlijk opwindend…”

Een paar minuten lagen we naast elkaar, langzaam strelend en zoenend. Toen kwam ik overeind. “Ga je mee in het bad? Nog even lekker poedelen, daarna heerlijk slapen.” Joline knikte. Samen ruimden we de bank op en ik liet het bad vol lopen. “Komt u maar, freule. De temperatuur is aangenaam.” Joline ging in het bad zitten en ik kwam erbij. “Lekker… Een geile maagd naast me in het bad. Daar ga ik eens gebruik van maken!”
Ze giechelde. “Lekker. Een mooie techneut naast me het bad. Eens kijken hoe zijn techniek is…” Ze keek me aan. “Kun jij alweer presteren, Kees? Ik wil je in me! Oh, wacht even, ik weet wel iets.” Ze stapte uit het bad en pakje haar panty, die in een hoek lag. “Ruiken, geile vent. Ruik mijn geil…”
Ze duwde de zachte stof onder mijn neus en ik werd meteen hard. “Kom hier, geile trut… Ik neuk je het bad uit!” Ze giechelde. “Bluf, Kees Jonkman…” Ze draaide zich om en ging weer ruggelings op me liggen. “Kees… Vul me op! Spuit mijn poesje vol… Ik wil je pik in me voelen spuiten!”
“Kom dan hier met je geile kut! Laat me er in!” Ze spreidde haar benen en leidde mijn pik in haar warme gleufje. “Lekker… Je vult me zo lekker op… Ik voel je pik over m’n G-spot! Kees… Zó even blijven liggen… Ik beweeg wel… Me lekker klaarmaken op jouw pik…” Met minuscule bewegingen ging haar onderlichaam op en neer. Ik hoefde niets te doen, maar wilde het wel. Ik greep haar borsten en kneep hard in beide tepels. Joline gilde! “Ahhh! Auwww… Zo lekker… Nog een keer! Knijp ik m’n tieten, trek er aan… Sla me op mijn geile kut!”
Ik kneep nog een keer hard in haar tepels. Toen liet ik er eentje los en liet mijn hand boven haar poesje zweven. “Op je clit, geile meid?” Beverig hoorde ik: “Ja meneer…” En meteen sloeg ik hard op haar clit en kneep weer in de andere tepel. “Ohhh… Zo geil… Neuk me, Kees! Neuk me hard en diep! Ik wil jouw harde pik diep in mijn hete kut voelen!” “Dan zul je het weten ook, meisje… Hard en diep? Hier kom ik!”
Ik trok haar heupen hard naar me toe en stootte diep in haar. Joline gilde! “Lekker! Zó diep… Ik voel je helemaal, schatje…” Ik gleed een beetje uit haar, gaf weer een tik op haar clit en stootte weer in haar. “Wil je zaad, lekkere geile meid?” “Jááá! Lekker sperma diep in mijn hoerige slettekut… Spuit me maar vol, ik verlang er naar!” Ze kneep geraffineerd met haar spiertjes terwijl ik in haar op en neer ging.
“Kees… Ik kóm! Lekker klaarkomen, met jou in me… Ahhh…” Ik voelde het: haar poesje kneep ritmisch in mijn paal en ik voelde elk ribbeltje. “Ik ga lekker in je spuiten, Jolien… Lekker klaarkomen in mijn eigen geile vrouw…” Ik trok haar voor de laatste keer dicht tegen me aan en genoot van mijn orgasme, dicht tegen Joline aan. “Lekker… ik voel je, Kees… Lekker om jou te voelen klaarkomen…” Even later gleed ik uit haar. Joline draaide zich om en kwam op me liggen. En bedekte mijn gezicht met zoentjes. Ik sloeg mijn armen om haar heen.

“Hé lieve schat… Gaan we dit volhouden tot de bingo?” Haar ogen plaagden. “Als het aan mij ligt wel, mooie vrouw. Misschien moeten we tegen die tijd een bad voor senioren laten installeren, met van die handgrepen aan de zijkant, maar dat is het wel waard.” Ze kneep in mijn neus. “Je bent een idioot. Maar wel een lekkere.” Ik kuste haar. “Schat… Een jaar geleden had ik nooit gedacht dat seks zó heerlijk kon zijn. Helemaal in elkaar op gaan, jezelf heerlijk laten gaan… Dank je wel voor je liefde.”
Ze keek me serieus aan. “Graag gedaan, Kees Jonkman. Ja, het kost een paar centen, maar dat heb ik er graag voor over gehad.” Ik keek waarschijnlijk onbenullig, want ze schoot in de lach. “Om jou te ontdooien… Dát kost een paar centen. Kees de ijsberg, weet je wel? Levert een behoorlijk stroom- en gasrekening op.” Ik trok haar tegen me aan. “Ja. En dank je wel daarvoor. Ben ik best wel blij mee.”
Een paar minuten zoenen volgden, toen stond Joline op. “Kom, maffe minnaar. Afdrogen en lekker in bed. Slapen.” Ik gniffelde. “Maffe minnaar… klinkt als een nieuwe Suske en Wiske. Lijkt me wel leuk om te lezen. En om de plaatjes te kijken natuurlijk…” Een paar boze ogen keken me aan. “Jaja… Jolientje en haar minnaar in stripvorm? Dat zou Willy Vandersteen wel willen! Ik dacht het niet, meneer!” Tien minuten later lagen we in bed.

Ik gleed tegen Joline aan. “Dank je wel en welterusten, lieve schat.” “Graag gedaan en het gaat lukken, Kees.” Even was het stil en toen volgde een gegiecheld: “Maffe minnaar…” Wat Balou aan commentaar had kreeg ik niet mee: binnen een paar seconden sliep ik...