Mijn Leven, Mijn Liefdes, Studiejaren - 10

Hilde had de lingerieparty samen met Nannie goed voorbereid en geregeld. Naast dat ze, gebruikmakend van haar contacten in de modellenwereld, betaalbare lingerie had kunnen regelen, had ze ook een cateraar in de arm genomen, waardoor er behoorlijk wat te eten en te drinken voorhanden was.

Er was genoeg voor iedereen en voor elk wat wils. Noor en Dré hadden al gegeten en waren samen gezellig TV aan het kijken op de zolderverdieping. Dat gaf de rest de gelegenheid om tijdens het eten nog even door te praten en voor zover nodig elkaar nog beter te leren kennen.

Aangezien ik Soof en Suus nog niet kende, ging ik bij ze zitten en knoopte een gesprek met hen aan. Ze hadden best wel lang met Hilde samengewerkt en in die tijd fungeerde zij als een soort van mentrix voor een groepje beginnende modellen om ze voor allerlei valkuilen te behoeden. Het modellenwerk en de modellenwereld kon behoorlijk verraderlijk zijn en je moest sterk in je schoenen staan om er niet aan onder door te gaan. Dat had een hele goede band doen ontstaan tussen Hilde en een aantal van haar ex-collega’s waarvan Soof en Suus er twee waren.

Ze werkten beiden nog steeds, zij het dat ze vanwege hun leeftijd niet meer voor de echt goed betalende opdrachten werden gevraagd. Niettemin hadden ze, net als Hilde, hun schaapjes op het droge en zouden eigenlijk niet meer hoeven te werken.
Ze hadden beiden een fantastisch figuur welke ze ook onderhielden door goed op het eten te letten en frequent te sporten. Soof had steil blond haar dat in laagjes was geknipt en dat tot op haar schouders viel. Suus had kort donker krulhaar. Zoals een beetje de trend toen was in de modellenwereld hadden beiden niet al te grote maar goed gevormde borsten en een slanke taille.

Ze hadden beiden naast het modellenwerk wel gewoon doorgestudeerd. Soof was afgestudeerd psychologe en Suus had Marketing gedaan. Net zoals Hilde slimme meiden èn met veel interesse in anderen. We hadden dan ook in no time een erg persoonlijk gesprek gedurende welke ik een goed gevoel bij ze kreeg.

Nadat we uitgegeten waren, nam Hilde weer het woord: “We hebben er allemaal tijdens het eten nog eens over kunnen nadenken. Allereerst wat de samenstelling van ons genootschap in oprichting betreft, is het natuurlijk van belang dat iedereen het heel goed met elkaar moet kunnen vinden. We stellen ons immers kwetsbaar op en dat kan alleen als we elkaar honderd procent vertrouwen. Toekomstige aanvullingen op onze groep zijn dan ook alleen maar onder die voorwaarde mogelijk. En de ballotage moet erin voorzien dat we kritisch naar nieuwe leden kijken die wat mij betreft alleen op uitnodiging opgenomen kunnen worden.
Verder denk ik dat Mucike niet de enige man moet zijn. Ik denk dat drie mannen het minimum is. Van Soof en Suus weet ik dat die vanwege andere verplichtingen niet iedere maand aanwezig kunnen zijn en ook Nannie zal er vaker niet dan wel bij zijn vanwege haar werk als stewardess. Dat betekent dat de kern nu uit vijf vrouwen en een man bestaat, of als Ricky alsnog aansluiten wil, twee mannen. Ik denk dat we dan nog zeker een mannelijk lid erbij zouden moeten vragen.”

“Dat vind ik een prima idee,” zei ik en ook de anderen lieten hun instemming blijken. “Seksualiteit omvat een heel breed gebied, waarop allerlei voorkeuren bestaan. En ondanks dat ik wel in ben voor nieuwe dingen, zijn er ook zaken die voor mij absoluut niet kunnen,” vervolgde ik mijn inbreng.

“Waar heb je het dan precies over?” vroeg Soof.

“Nou, ik vind dwang, vernedering en elkaar hevige pijn toebrengen dus helemaal niks. Dieren en kinderen zijn absoluut uit den boze. En van seksuele handelingen die ook urine en ontlasting omvatten moet ik ook niets hebben. Ik heb begrepen dat een aantal van die zaken in den lande her en der wel in praktijk worden gebracht, maar dat gaat mij echt veel te ver. Ik ben meer een romantisch type en vind genot geven minstens zo belangrijk als zelf genot ervaren en een beetje pijn kan daar een extra dimensie aan geven. Verder ben ik heteroseksueel maar heb niets tegen homo- of biseksualiteit.”

De anderen sloten zich hier grotendeels bij aan. Christel gaf aan biseksueel te zijn waarop Hilde zei te geloven dat de meeste vrouwen dat zijn en daar dus helemaal geen probleem mee te hebben. Ook de rest vond dit geen probleem.

“Nou,” zei Nannie, “dan moeten we het alleen nog maar hebben over de ballotage. Zelf denk ik, aangezien we gebruik maken van het huis van Hilde, dat zij de ballotage moet doen met Mucike met nog één van de anderen. Zij vormen met zijn tweeën toch een beetje de spil van het hele gebeuren en wonen ook hier. Het derde lid van de ballotage kan iedereen bij toerbeurt zijn.”

“Dat lijkt me een prima idee,” zei Hanneke waar ook de anderen zich bij aansloten. “Nu moeten we alleen nog maar bepalen wat voor een ritueel we willen gebruiken voor nieuwe intreders,” zei Suus.

“Ik vind wel dat wij ook allemaal aan dat ritueel onderworpen moeten worden,” zei Nannie, “alleen dan weten we wat voor impact het heeft op nieuwelingen. Dat lijkt me wel zo fair.”

“Ik heb een idee,” zei ik, “iedereen heeft wel een seksuele fantasie. Vaak zijn dat gedachten aan een bepaalde situatie, handeling of lokatie en betreffen veelal zaken waar de betrokkene heel opgewonden van wordt omdat die als extreem gezien worden en of als onhaalbaar. Wat zouden jullie ervan vinden om bij de ballotage naar dat soort fantasieën te vragen en bij de intrede die fantasie werkelijkheid te laten worden?”

“Ja!” zeiden de meiden allemaal, “dat is een goed idee!”

“Als we het daar dan over eens zijn, zullen we nog wel moeten inventariseren welke fantasieën we hebben en plannen wanneer we die dan gaan uitvoeren. Aangezien we nu met zijn negenen zijn, stel ik voor om de eerstvolgende drie avonden elk drie fantasieën te laten uitkomen,” zei Hilde, “overigens wil ik ook graag een vast weekend in de maand voor ons genootschap reserveren. Dan kan iedereen daar rekening mee houden bij het maken van andere afspraken. En een laatste praktisch puntje is dat we ook afspraken moeten maken over hygiëne en anti-conceptie. We willen immers niet dat we iets oplopen of dat een van ons ongewild zwanger wordt.”

Daar kon iedereen het alleen maar mee eens zijn en we spraken af dat we steeds het derde weekend van de maand ons avondje zouden hebben. Hilde had het op zich genomen om van iedereen de fantasieën te verzamelen en we hadden besloten om het lot te laten beslissen in welke volgorde die ten uitvoer gebracht zouden worden.

De meiden hadden zich inmiddels weer aangekleed en waren weer druk met elkaar in gesprek gegaan. En het leek alsof ons gesprek over het genootschap bepaalde remmingen, voor zover aanwezig, bij hen had weg laten vallen. Ze waren veel fysieker naar elkaar toe, waar ook Soof en Suus in meededen: ze knuffelden en streelden elkaar of raakten elkaar veelvuldig aan terwijl ze met elkaar aan het praten waren.

Ik nam Hilde even apart om nog over Noor te praten. “Het gaat eigenlijk best wel goed met haar,” zei ik, “volgens mij kunnen we de krukken morgen of op zijn laatst overmorgen wel weer aan de wijkverpleegkundige teruggeven.”

“Ja, inderdaad,” beaamde Hilde, “de genezing van haar enkel gaat boven verwachting goed. En ik moet zeggen dat ze een aangename huisgenoot blijkt te zijn en ze gaat ook zo leuk met Dré-tje om. Ik heb eigenlijk wel een heel goed gevoel bij haar! Ik wil de komende weken tot aan haar verjaardag even aankijken hoe het verder gaat, maar ik sluit niet uit dat ik haar ook als ze achttien is geworden in huis houd als ze dat wil. Maar laten we dit nog maar even onder ons houden, okay?”

“Dat is prima,” zei ik en gaf haar een knuffel, “je bent zo lief en goed voor anderen. Dat vind ik zo goed van je!”

“Maar dat ben jij ook, lieverd!” zei ze ad rem en gaf me een heerlijke tongzoen.

Hierna mengden we ons weer in het gezelschap, waar ik naast Hanneke kwam te zitten, die zich prompt naar mij toe draaide en me een zoen op mijn lippen gaf die overging in een heuse tongzoen. “Dat mag nu zeker wel, hè?” vroeg ze.

“Dat had altijd wel gemogen, hoor!” zei ik met een glimlach, “maar ik kan me voorstellen dat we ons nu wat minder hoeven in te houden.”

Ze boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: “Ik kan niet wachten tot het woensdag is. ik word er helemaal opgewonden van als ik er al aan denk!”

“Heb jij al nagedacht over je fantasie?” vroeg ik haar.

“Ik heb zoals je weet niet zoveel ervaring en voor mij is bijna alles op dit moment een fantasie, maar ik zou wel eens door meerdere mensen gestreeld en verwend willen worden zonder dat het tot gemeenschap hoeft te komen en toch tot een orgasme komen. Maar wie weet dat ik na woensdag hele andere ideeën krijg.”

Ik streelde over haar haren terwijl ik haar aankeek en zei: “We gaan het zien. Ik heb er ook wel zin in!” en gaf haar een zoen op haar voorhoofd.

De afterparty duurde zo nog een klein uur voort totdat een van de meiden aangaf naar huis te gaan omdat ze nog wat wilde voorbereiden voor de colleges van de volgende dag. Dat was eigenlijk het sein dat iedereen opstapte, maar niet nadat Hilde door iedereen omstandig werd geknuffeld en bedankt voor het organiseren van de lingerieparty. Vooral mijn studiegenotes staken hun dankbaarheid niet onder stoelen of banken.

Nadat iedereen weg was gegaan, begon ik met het opruimen van de woonkamer. Uiteraard werd ik daarbij door Hilde en Nannie bijgestaan waardoor het in een wip klaar was.

“Wie heeft er zin in een glas rode wijn?” vroeg Hilde toen we klaar waren. “Nou, anders ik wel,” zei Nannie. “En jij, Moets?” vroeg Hilde.

“Ik pak een glas water,” antwoordde ik, “ik wil zo meteen nog een half uurtje hardlopen en dan valt alcohol niet zo goed, lijkt me.”

Toen de drankjes ingeschonken waren gingen we samen onderuitgezakt op de bank zitten, de meiden aan weerskanten van mij.

“Hoe verliep de party eigenlijk?” vroeg ik.

“Nou,” zei Hilde, “jouw studiegenotes moesten in het begin nog even een drempel over, maar ik denk dat, omdat er alleen maar vrouwen aanwezig, het ijs toch redelijk snel was gebroken. Het hielp natuurlijk ook dat Soof, Suus en ik als modellen gewend waren snel uit de kleren te gaan. Tja, en Nannie is ook wel wat gewend.”

“Ja,” viel Nannie bij, “de meiden waren superenthousiast over alle setjes, waarvan de een nog mooier was dan de ander. Daarbij is Joan een hele ervaren lingerieverkoopster die heel goed weet in te schatten welke setjes het beste bij een persoon passen. Ze houdt rekening met haarkleur, huidtint, lengte en lichaamstype. En ze schroomde ook niet om tegen iemand in te gaan als ze vond dat een bepaalde kleur of een bepaald ontwerp niet goed stond.”

“Het was binnen de kortste keren een gezellige boel met zijn negenen, zeker toen we na drieën wat wijn hadden gedronken. En dan komen zelfs de meest verlegen types los. Om vier uur ging Joan weer weg en toen hebben we over het genootschap gehad.” zei Hilde.

“Ik vind wel dat het een beetje bombastisch klinkt, het woord genootschap,” zei ik, “maar ik kan er zo gauw ook geen ander passend woord voor vinden. Woorden als vereniging en club klinken weer veel te officieel. En het woord genootschap heeft iets mysterieus en drukt tegelijkertijd iets uit van gezamenlijkheid, intimiteit en verbondenheid. Ik vind daarom dat het eigenlijk wel past.”

“We zouden eigenlijk ook een symbolisch voorwerp moeten hebben waarmee uitgedrukt wordt dat je lid bent van het genootschap,” merkte Hilde op, “in Amerika hebben veel clubs en verenigingen een ring die dat weergeeft. Maar dat lijkt me wat kostbaar.”

“Misschien een speldje,” opperde Nannie, “met het logo van het genootschap erop. Dat is een stuk goedkoper. We moeten dan alleen nog een logo verzinnen.”

“Dat vind ik een goed idee,” zei ik, “ik zal eens nagaan hoeveel dat dat zou kosten. En ik heb misschien wel een idee over een logo.”

“Waar dacht je dan aan?” vroeg Hilde.

“Nou, ik heb ergens gelezen dan een gelijkzijdige driehoek met de punt naar boven wel eens als het symbool van mannelijkheid wordt gebruikt, terwijl zo’n driehoek met de punt naar beneden als het symbool van vrouwelijkheid wordt gezien. Als we die dan over elkaar heen projecteren krijgen we een logo waarmee de mannelijke en vrouwelijke kant wordt afgebeeld. Het enige wat dan nog rest is het vastellen van een kleur voor het symbool en voor de achtergrond.”

“Wat dacht je van lichtblauw voor het mannelijke symbool, roze voor het vrouwelijke en voor het veld lichtrood, de laatste de liefde vertegenwoordigend?” stelde Nannie voor.

“Vind ik helemaal geen gek idee,” zei Hilde.

“Ik vind het een prima idee,” gaf ik enthousiast aan, “ik ga er morgen gelijk nog met de andere meiden over hebben en als die het zien zitten ga ik kijken hoeveel het kost om zo’n speldje te ontwerpen en te laten maken.”

“Ik ga zo nog even bij Noor en Dré kijken,” zei Hilde, “want Dré moet wel weer op tijd naar bed en daarvoor moet hij ook nog gedoucht hebben.”
“Ik ga wel even met je mee,” zei ik, “dan kan ik nog even met Noor praten over hoe ze naar de toekomst kijkt. Wisten jullie dat ze vroeger damwedstrijden heeft gespeeld en dat ze een heuse rating had bij de jeugd? Vanwege de situatie thuis is ze die nu kwijtgeraakt, maar zou het niet te gek zijn als ze die weer terug zou kunnen krijgen?”

“Goh!” zei Nannie, “dat had ik niet verwacht als je naar haar meest recente verleden kijkt. Volgens mij zit er veel meer in dat meisje dan je zo op het eerste gezicht zou denken.”

“Ja, des te triester is het dat ze in die situatie is terechtgekomen,” merkte Hilde op, “ik heb het echt met haar te doen.”

Hilde en ik gingen naar de zolderverdieping en zagen dat Noor naar het nieuws zat te kijken en dat Dré met zijn hoofd op haar schoot lag te slapen. Het was een vertederend tafereel waar we beiden glimlachend naar keken. Noor keek op en fluisterde: “Hij was in een keer zó moe dat hij zijn ogen niet meer open kon houden. En ik wilde hem niet wakker maken.”

“Hoe lang zit je al zo?” vroeg Hilde op een fluistertoon. “Ik denk bijna een uur,” antwoordde Noor. “Dan zal ik hem maar naar bed brengen, ik weet niet of het wel zo goed is voor je om zo lang in dezelfde houding te blijven zitten.” zei Hilde en tilde Dré op en droeg hem naar zijn slaapkamer.

Ik nam naast Noor plaats op de bank en vroeg: “Wat ben je aan het kijken?”

“Ik zit nu voor de tweede keer naar het nieuws te kijken en er is in de tussentijd niets veranderd,” zei ze bij wijze van grap.

Die droge humor kon en kan ik nog steeds wel waarderen. “Maar je zult toch nog wel wat anders gekeken hebben?” drong ik aan.

“Jawel, hoor! Dré wilde graag naar de fabeltjeskrant kijken en we hebben ook nog naar een korte natuurreportage gekeken van Jaques Cousteau, dat was erg interessant! En tijdens een kort sport intermezzo was er een interview met Ton Sijbrands, de huidige wereldkampioen dammen, over zijn voorbereiding op de volgende match met zijn uitdager. Dat vond ik wel interessant!” antwoordde ze.

“Dat kan ik me goed voorstellen,” zei ik, “heb je dan geen enorme zin om weer te gaan dammen op wedstrijdniveau?”

“Jawel,” zei ze een beetje bedeesd, “maar of het daar ooit nog eens van komt, is maar de vraag. Sowieso kan ik de contributie voor een club nu niet opbrengen, laat staan alle bijkomende kosten om naar wedstrijden te gaan zoals transport en verteer. En ik zie er wel wat tegenop dat ik over een paar weken op mijn achttiende helemaal op eigen benen moet staan. Ik…, ik…., ik weet niet hoe ik dat moet doen en wat er allemaal op me af gaat komen!” Ze begon zachtjes te snikken en ik sloeg mijn arm om haar heen om haar te troosten. En toen kwamen de waterlanders pas echt!

“Rustig maar, meisje,” zei ik in een poging om haar wat tot bedaren te brengen, “wij zijn er ook nog. We laten je heus niet van de ene op de andere dag in de steek, hoor!”

“Meen je dat?” vroeg ze nog snikkend.

“Natuurlijk! Wees maar gerust, met onze hulp kom je er wel uit. Eerst moet die enkel van je genezen en daarna ga we er een keer voor zitten om op een rijtje te zetten wat er allemaal moet gebeuren. En dan gaan we kijken hoe we de beste oplossing voor elk probleem kunnen vinden.”

Ik streek haar haren achter haar oor om haar goed aan te kunnen kijken. Ze zag er echt als een kwetsbaar vogeltje uit dat je zonder nadenken tegen het kwaad zou willen beschermen. Op dat moment nam ik mij voor om er voor haar te zijn als ze me nodig had. Ik kon en kan er nu nog steeds gewoon niet tegen dat kwetsbare mensen tussen de wielen komen zonder dat het aan henzelf heeft gelegen.

Ze keek me aan en gaf me een zoentje op mijn wang en zei: “Je bent net een grote broer die ik nooit heb gehad en ik voel me veilig bij je,” waarna ze tegen me aan kwam leunen.

Ik streek over haar haren en zei: “Het komt allemaal wel weer goed met je. Let maar op!”

Op de klok die op de muur tegenover de bank hing, zag ik dat het alweer negen uur was en ik moest nog wel wat doen als voorbereiding op de colleges van de volgende dag. Ook was Noor alweer enkele uren op de been en dat zou eventueel haar enkel teveel hebben kunnen belasten.

“Noor, ik denk dat je er verstandig aan doet om nu weer wat te gaan rusten. Je bent alweer een tijdje uit bed en je moet toch uitkijken dat je je enkel niet te snel gaat belasten. Morgen kunnen we als je wil weer verder praten, okay? En ik moet trouwens ook nog wat voorbereiden voor de colleges van morgen.”

“Okay, da’s goed,” antwoordde ze en pakte haar kruk om wat ondersteuning te geven tijdens het lopen. Ik ging voor haar de trap af voor het geval dat ze zou struikelen, dan kon ik haar in ieder geval proberen op te vangen.
Maar mijn voorzichtigheid was ongegrond, ze hinkte redelijk soepel de trap af en maakte aanstalten om naar haar kamer te gaan toen ze zich omdraaide en me omhelsde.
“Bedankt voor de opbeurende woorden,” zei ze en gaf me een zoen op mijn wang.

“Graag gedaan, meiske!” zei ik en liep naar mijn eigen slaapkamer toe en ging achter mijn bureau zitten. Door een snelle check van mijn agenda en mijn studierooster zag ik dat ik alleen maar wat artikelen van een paar wetenschappelijke tijdschriften hoefde door te nemen, waarin de speltheorie wat verder werd uitgelegd. De volgende morgen zou er vast en zeker meer in detail op in worden gegaan en met name hoe die toegepast zou kunnen worden in het economisch verkeer. Dat zou wel eens een erg interessant college kunnen worden.

Ik ging op tijd naar bed nadat ik Hilde en Nannie nog verslag had gedaan van mijn gesprek met Noor. We spraken af om, zo gauw de mogelijkheid zich aandiende, het gesprek met Noor voort te zetten.

Ik werd de volgend ochtend op tijd wakker, waarna ik mijn ochtendritueel uitvoerde: uitrekken, opstaan, pantoffels en kamerjas aan, naar de badkamer om tanden te poetsen en te douchen, aankleden, spullen pakken, naar beneden voor het ontbijt, iedereen een knuffel geven en daarna de deur uit.
Het was inmiddels een routine geworden waar ik op vertrouwde om efficiënt mijn tijd te benutten tot aan het eerste college die dag. Ik kon zo als het ware op de automatische piloot mijn ding doen en tegelijkertijd mij alvast mentaal voorbereiden op de dag die ging komen.

Tijdens het tweede semester werden vooral vakken gegeven waarvan je voor de meeste behoorlijk moest blokken en die zouden voor vrijwel niemand van mijn jaar een struikelblok hoeven te vormen. Het was vooral een kwestie van veel tijd besteden aan die vakken.
Daarnaast waren er twee vakken waar het van bekend was dat slechts 20% van de studenten die in een keer zou halen. En als je die vakken na twee keer niet gehaald had kon je beter besluiten iets anders te gaan studeren. Van ons groepje had alleen Ricky in het begin wat moeite met de stof, maar omdat de rest van ons hem iedere keer bijspijkerde zou hij er uiteindelijk geen problemen mee hebben.

De maandag en dinsdag vlogen voorbij. De stof was goed te behappen en niet moeilijk om te onthouden. Op woensdag hadden we voor de eerste keer college over een van beide struikelvakken. Het was inderdaad pittig omdat het over in beginsel hele abstracte onderwerpen ging waar de meesten van de studenten van mijn jaargang nooit eerder mee in aanraking waren geweest. Ik had echter de mazzel dat een van mijn oudere broers werkzaam was in de sector waarin veel van de elementen van het vak in praktijk werd gebracht. En ik had er wel eens met hem over gepraat. Hierdoor kon ik gemakkelijker een verband leggen tussen theorie en praktijk waardoor de stof eenvoudiger te begrijpen en te plaatsen was. Niet dat het een eitje was, maar het kostte me minder moeite dan verwacht. In de gesprekken die we in onze studiegroep tijdens het werkcollege in de middag over de stof hadden, kon ik aan de meiden vrij snel uitleggen wat de belangrijke zaken waren en op welke wijze die toegepast moesten worden. Ricky had er zoals gezegd wat meer moeite mee, maar kon het na enige moeite ook begrijpen.

Tijdens de lunchpauze hadden de meiden en ik het nog met Ricky over het genootschap gehad. De ouverture die hij naar Diana had gemaakt vond hij geen belemmering om deel te nemen. Wat er zou gebeuren als hij echt verkering met Diana zou krijgen, wist hij ook niet. “Wie dan leeft, wie dan zorgt,” zei hij, “ik laat het wel gewoon op me afkomen.”
Ook besprak ik met hen het idee van het speldje en ze waren er allemaal dolenthousiast over en Lieve, die heel creatief was en ook goed kon tekenen, nam het op zich om een ontwerpje te maken. Ze zou proberen om het ontwerp aan de groep op de eerstvolgende bijeenkomst voor te leggen. En dat zou het volgende weekend al zijn.

Aan het eind van het werkcollege liep Hanneke met mij richting de uitgang. “Hoe laat ben je er vanavond?” vroeg ze fluisterend.
“Ik zat te denken aan een uur of acht of vind je dat te laat?” gaf ik als antwoord terwijl ik mijn arm om haar schouder heen sloeg.
“Ik kan haast niet wachten!” zei ze blozend, “`ik heb vlinders in mijn buik!”

“Nou, dan zal ik proberen een half uur eerder te zijn, okay?” Ik gaf haar een zoen op haar wang en zei: “Tot straks dan!” Ik pakte mijn fiets uit de stalling en reed in een behoorlijk tempo naar de Parklaan. Het was die avond mijn beurt om te koken en omdat ik eerder naar Hanneke wilde gaan, moest ik ook eerder met de voorbereiding beginnen.

Thuis aangekomen liep ik de keuken binnen waar ik Hilde en Noor in gesprek zag zitten. Toen ze me binnen zag komen, stond Noor van haar stoel op en draaide zonder te vallen een pirouette. “Kijk eens, Mucike!” riep ze, “zonder krukken en de pijn is bijna over!”
Ze vloog me om de hals en zei, terwijl er wat tranen over haar wangen biggelden: “Ik ben zo blij dat jij me vorige week in de brandgang hebt gevonden. Ik moet er niet aan denken wat er met me gebeurd zou zijn als het niet zo was geweest!”

Ik gaf haar een zoen op haar voorhoofd en zei: “Het lijkt de voorzienigheid te zijn of het is je karma dat je ons tegen bent gekomen, Noor. Nu kun je in alle rust nadenken over je toekomst!”

“Ja, wat dat betreft,” begon Hilde, “ik heb contact gehad met verschillende instanties om te achterhalen wat de situatie van Noor zal zijn als ze achttien is geworden. Ze zou dan in principe een periode van een maand krijgen om vanuit het opvanghuis naar een onderkomen te zoeken. Ook komt ze in aanmerking voor een jeugd bijstandsuitkering waarmee ze haar dagelijks leven moet bekostigen totdat ze een baan heeft gevonden. Maar omdat ze in het voorlaatste jaar zit van de middelbare school zou dat nog zeker anderhalf jaar duren ten minste als ze niet verder gaat studeren. En in dat laatste geval zou ze een studietoelage moeten aanvragen.
Ik heb gekeken naar haar uitkering en die is niet genoeg om ergens anders op kamers te gaan èn alle kosten te dragen van het studeren, kleding en voeding. Om maar niet te spreken van geld om uit te geven aan sociale activiteiten zoals een sportvereniging en dergelijke.”

“Dat ziet er dan niet zo best uit,” zei ik terwijl ik in gedachten probeerde oplossingen te vinden. “Op gevaar af dat ik nu een grens over ga, Hilde, het is immers jouw huis, maar kunnen we haar niet bij ons in huis opnemen onder dezelfde voorwaarden als ik hier woon. Een wat lagere kamerhuur onder de afspraak dat ze allerlei klusjes doet als compensatie. En als dat betekent dat ze dan dingen moet doen die eigenlijk op mijn bordje liggen, dan ben ik wel bereid om wat meer huur te betalen. Ik zoek dan wel een baantje om dat te bekostigen.”

Hilde begon te glimlachen en zei tegen Noor: “Had ik het je niet gezegd? Dit is Mucike ten voeten uit, altijd op de bres voor de kwetsbaren!” Ze kwam naar me toe, sloeg haar armen om mijn hals en gaf me een klinkende zoen op mijn mond en zei: “En daarom ben ik zo enorm op je gesteld!”

Ze ging weer aan tafel zitten, keek me nog steeds glimlachend aan terwijl ik in verwondering haar aankeek, en zei: “Ik heb datgene wat je net hebt voorgesteld precies zo aan Noor voorgesteld. En ik weet dat we eigenlijk hiermee tot haar verjaardag zouden wachten, maar de afgelopen dagen ben ik in ieder geval te weten gekomen wat voor vlees ik in de kuip heb met Noor en ze past gewoon bij ons! En neen, je hoeft geen hogere huur te betalen, Moets en dus ook geen baantje te zoeken!”

Ik bleef haar eventjes een beetje verdwaasd en sprakeloos aankijken totdat Noor en Hilde bij me kwamen staan en me omhelsden zodat we elkaar een groepsknuffel konden geven.

Daarna keek ik Hilde weer eens aan en zei: “Je doet jezelf wel wat tekort, lieverd! Jij staat op dezelfde manier in het leven als ik, kijk maar hoe je Dré-tje hebt opgevangen na het overlijden van zijn ouders en hoe je mij opneemt. En nu, dit, met Noor! Voor mij ben je een heilige!”
Ik gaf haar weer een zoen op haar mond en wilde Noor er weer een op haar voorhoofd geven, maar Noor zei: “Neen, nu ik echt hier kom wonen, wil ik er ook een op mijn mond. Volgens mij ben jij een goede kusser!”
Ik gaf haar een lichte zoen op haar lippen en trok beiden tegen mijn borst aan. “Volgens mij gaan we het samen heel leuk hebben!” zei Hilde.

“En nu ga ik beginnen met koken,” zei ik en gaf ze allebei een zachte pets op hun bips hetgeen Noor een kreetje ontlokte en Hilde deed lachen.
“Laat mij de aardappels maar schillen,” zei Noor, “dat kan ik nog net. De rest zal ik moeten leren.”

“Dat komt vanzelf wel, Noor,” zei ik, “ik ben toen ik hier kwam wonen ook maar gewoon begonnen en nu kan ik al behoorlijk wat klaarmaken. En van mijn moeder had ik wel al wat geleerd om Indisch eten klaar te maken, dus dat had ik op je voor.”

Ook Hilde hielp mee met het snijden van de groenten en dus stond het eten in een wip op het fornuis. Het toetje was een schaaltje yoghurt met wat vruchten en een beetje kaneel. In de tijd die ik nodig had om het toetje klaar te maken, kookten de overige gerechten gaar en konden we aan tafel.

Nannie en Dré kwamen ook naar beneden en met zijn vijven zaten we aan tafel te eten en te keuvelen over van alles en nog wat.
Tegen het einde van de maaltijd vertelde Hilde aan Nannie en Dré wat ze Noor had aangeboden waarop Dré enthousiast van zijn stoel sprong en Noor om de hals vloog en riep: “Ja, leuk!” Ook Nannie stond op om Noor officieel te verwelkomen en gaf gaar een zoen op de mond.
“Zoals we je verteld hebben, houden we ervan elkaar te laten merken hoeveel we van elkaar houden,” zei ze, “en daarom krijg je deze zoenen van me!” en plantte er nog een op Noor’s mond, die vervolgens Nannie in tranen omhelsde.

Het was inmiddels kwart voor zeven geworden en het was tijd om me wat op te frissen voor mijn bezoek aan Hanneke. Daar Nannie en Dré zouden opruimen en afwassen had ik verder geen dingen meer in de keuken te doen en kon ik snel even onder de douche en wat frisse kleren aantrekken. Aangezien dit voor Hanneke de eerste keer zou zijn, wilde ik niet, wat er ook zou mogen gebeuren, dat ze zou afknappen op iets als lichaamsgeur. Ik deed daarom ook een lichte aftershave op.

Ik reed op tijd weg om om even voor half acht bij haar aan de deur te staan. Ook dit huis was van na de oorlog, maar er waren wel duurdere materialen gebruikt bij de bouw. Ook was er meer aandacht besteed aan het ontwerp waar allerlei subtiele verfraaiingen in waren verwerkt. Zo te zien was het een middelgroot huis met twee hele verdiepingen en een zolderverdieping. In die tijd werden meestal zolderverdiepingen aan studenten te huur aangeboden. Wat ik echter niet kon zien was dat er in de tuin een volledig geïsoleerd tuinhuisje stond met elektriciteit, stromend water, een toilet en zelfs een douche. En Hanneke had dat tuinhuisje kunnen huren.