Blck Familie Affaires - 19

Ze verloor zich een beetje in de hype. Maar de hype had haar nog niet teleurgesteld. Dus geen hype. Nog niet. Ze had ook geen spijt. Wel hield ze het voor zich. Zomaar met een vreemde vandaag... Dat kon toch niet. Het zat haar dwars. Ze wist dat ze fout zat, en toch wilde ze het niet anders. Wat was er toch met haar aan de hand? Grip op het leven wat ze had, leek ze niet meer te kunnen krijgen. Het duurde nooit lang voordat ze afdwaalde naar een foute fantasie of herennering. In deze week had ze er al een paar gemaakt. Van elk. Toen ze wat piekerend aan tafel zat en haar gevraagd werd of alles wel goed ging, reageerde ze ook wat gepikeerd als een tiener die nog in de pubertijd zat.

'Laat me gewoon...' verzuchtte ze dan. Het was duidelijk dat ze ergens mee zat en ze wilde er niet over praten. Ze pakte haar jas op deze wat winderige donderdagmiddag en vluchtte maar het huis uit. Naar het park aan het water waar het rustiger was. Maar in haar hoofd was het nooit rustig. Ook nu duurde het weer niet lang. Ze begon een patroon te zien. Ze kreeg hypotheses over het onderwerp. Ze hadden vast niet allemaal een grote. Je kon zien wie wel. Aan de bouw, maar ook aan het gedrag. Hoe drukker, des te minder interessant. Het waren de rustige types die niks nodig hadden om te compenseren. Zo begon ze ernaar te kijken. In Roosendaal kreeg je steeds meer kleurlingen. Dat gaf op zich niks. Zittend op een bankje zag ze zo nu en dan wat jongens en dacht ze wel te weten welke van hun ook groot geschapen moest zijn. Maar die jongens waren nooit alleen. Zou ze er anders op afstappen om te kijken of haar theorie klopte? Misschien wel. Die kans leek ze niet te krijgen. Al kwam ervan uit onverwachte hoek wel een andere situatie op haar af.

'Jongedame? Vind u het goed als ik even naast u kom zitten. Even bijkomen hoor.' lachte de oude man vriendelijk. Hij trilde een beetje.

'Oh, ja. Natuurlijk.' reageerde Fieneke vriendelijk en schoof iets op, nog niets vermoedend. Een man, van een jaar of zeventig met een rollator en een tasje boodschappen ging aan de andere kant zitten en leek van het weer te genieten en het uitzicht over het water. Hij was niet helemaal meer topfit, maar zijn ogen deden het gelukkig wel.

'Wat doet zo'n mooi meisje hier helemaal alleen?' vroeg hij nog net toen er een duo donkere jongens voorbijkwam gerend, al joggende. De man zag Fieneke kijken, en Fieneke keek of er wat groots in die sportbroekjes bungelde. 'Op zoek naar iets?' giechelde hij nog een beetje ondeugend. De man was vrolijk te noemen. Geen zorgen aan z'n kop. Fieneke hoorde het nu pas.

'Oh, nee. Niks hoor. Gewoon even m'n gedachten uitzetten. Probeer ik dan...' lachte zij er op haar beurt om.

'Vraag ze maar. Ze zeggen vast geen nee tegen een meisje als jij.' gaf hij weer een lief compliment. Fieneke gniffelde erom.

'Nou, nee. Dacht het niet.' zei ze echter en ze zuchtte.

'Je voelt je toch niet te goed voor zwarten?' stelde hij haar toen zomaar. Ze schrok van zijn keuze in woorden en slikte.

'Nee, helemaal niet!' zei ze snel, alsof ze nu pas doorhad dat de man naast haar ook een donker kleurtje had. 'Ik heb...' Maar de rest slikte ze snel in. Ze wilde zeggen dat ze wel eens wat met 'zwarten' gedaan had. Dat ging deze man niks aan, al hoefde ze niet meer te zeggen. Hij begreep het al. Hij herkende het.

'Ach, als je eens wist hoeveel blanke meisjes ik door de jaren heb gehad…' begon hij bijna mijmerend. En weer lieten zijn woorden Fieneke schrikken. Was het zo duidelijk dan? Alsof ze een soort magneet was geworden, zo voelde ze zich.

'Ik denk niet dat u mij begrijpt.' probeerde ze het nog te ontkennen. En tegelijkertijd keek ze nu anders naar de man. Hij had iets. Hij leek oud en versleten, maar hij sprak rustig, beheerst en vol zelfvertrouwen. Dit herkende ze. Maar zo'n oude man? Dat kon toch echt niet!

'Begon al in Suriname. Vijftig jaar geleden...' leek hij terug te verlangen naar die tijd. 'Ik was maar een simpele jongen. Exotisch voor die blanken. Maar ik genoot ervan. Het waren er daar maar een paar. Laat staan toen ik hier kwam in de jaren tachtig. Hemel op aarde.' noemde hij het. En hij had het dus over z'n seksleven. Zomaar tegen dit blanke meisje hier op het bankje aan het water. 'Wel een paar honderd.' lachte hij nog dromerig en keek Fieneke toen opeens weer aan die toch aandachtig had zitten luisteren en zich er iets bij probeerde voor te stellen. 'Seks houd je jong. Maar ik ben toch aardig versleten!' lachte hij nu wat harder. Fieneke kon er ook wel om lachen. Een gewoon wat verwarde maar verder aardige man. 'Al werkt hij nog prima.' knikte hij naar beneden. 'Maar ben te oud. Niet meer zo aantrekkelijk als ik ooit was.' deed hij net alsof hij zielig was om er vervolgens weer om te lachen. Hij was niet lelijk. Gewoon oud. Niet wat ze gewend was in ieder geval. Maar ergens wel charmant. 'Ik kan u zeker ook niet verleiden tot iets spannend?' ging hij gedurfd door. Hij was brutaal, maar niet arrogant. 'Het hoeft niet veel te zijn. Ik zal u niet teleurstellen.' bracht hij het nog. 'Ik woon daar in die flat, maar het kan ook hier. Ik heb alles wel gedaan en gezien...' lachte hij nog terwijl Fieneke zweeg. Hij leek dit te menen. Hij was zomaar op haar afgestapt en bood haar dit nu zomaar aan. En eerlijk gezegd wist ze niet wat te doen. Ze twijfelde... Maar waarom? En waarover? Dat wist ze stiekem wel.

Hij had een wat bolle maar korte jas aan. Die ritste hij langzaam los met zijn trillende handen. Hij droeg een petje een grote zonnebril. Hij had korte, grijze krulletjes en een gehavend gezicht. Zo had ze ze wel vaker gezien. Maar dan deden ze nooit zo tegen haar. Zoals Fieneke haar ideeën had bij zwarte jongens had deze man zijn ideeën bij blanke meisjes. Hij kon ondertussen ook zien wie wel en wie niet. Al bleef het altijd een gok. Vaak was de stijve het instrument om ze over te halen. Zijn jas kwam los en zijn kruis werd zichtbaar. Hij had wat dunnere benen en in de lichte broek die hij droeg was een bobbel zichtbaar die maar weinig tot de verbeelding liet.

'Serieus?!' zei Fieneke hardop met een hand voor haar mond. Het werd haar gewoon aangeboden op straat. Ze hoefde er niet eens meer wat voor te doen. Ze wist z'n naam niet eens. Ze wist wel dat hij een grote had. En hij had gelijk. Dat ding deed het nog prima.

'Pak hem maar. Hij is echt.' glunderde de man toen hij dit mooie meisje met fonkelende ogen zag zitten.

'Wat? Hier?' was het enige wat ze vroeg.

'Of bij mij thuis. Of achter die bosjes.' zei hij alsof Fieneke zeker niet de eerste was. Ze was wat op haar hoeden. Ze ging niet zomaar mee met een vreemde naar huis. Ze was immers nuchter. Maar dat ze iets wilde, was wel duidelijk. 'Loop er maar omheen. Dan ziet niemand ons. Neem ik de korte weg.' zei hij ook zomaar alsof alles beklonken was. Hij stond op en schuifelde weg achter zijn rollator naar dat paadje wat langs de bosjes leidde waar hij op doelde. Fieneke kon via de andere kant. En dat deed ze ook. Deze plek kende ze niet. Hij had wat moeite om met zijn rollator door de bosjes te komen, maar daar was een kleine, open plek. Je hoorde de buitenwereld wel, maar zag die niet. En hun werden niet gezien of gehoord. Die man kom niet geloven dat het weer gelukt was. Zijn verhaal kende nog geen einde, slechts een nieuw hoofdstuk. Hij draaide zijn rollator om, hing zijn tasje boodschappen aan de rem en ging zitten op het rubberen plankje om daar zijn broek los te maken. 'Dit ding is best stevig...' zei hij nog kreunend omdat zijn lichaam niet meer zo stevig was. Maar als Fieneke zou willen, kon ze zo op schoot gaan zitten, bedoelde hij. Fieneke keek vooralsnog toe. Ze deed wel haar jasje uit. Hier tussen de bosjes was geen wind en het werd snel warm. Ze keek ademloos toe. Weer een vreemde. En een oude man nog wel. Heel oud. Maar zo te zien niet te oud.

-

Haar mond ging weer open toen hij wat ongelukkig zijn broek liet zakken die tot de grond viel. Hij droeg niet eens ondergoed en zijn harde pik sprong zo naar boven, om bungelend Fieneke dichterbij te lokken.

'Wat? Niet normaal...' zei ze nog vol verwondering. Deze was echt heel groot. Deze man paste niet helemaal in haar hypothese maar de lul wel. Zo hard en dik nog. Dan maakte de leeftijd niet uit. 'Ik ben er alleen niet zo heel goed in...' krabbelde ze wel een beetje terug.

'Oh, maak je geen zorgen. Doe maar wat je wilt. Snap het dat ik te groot ben, misschien. Maar je kan vast ook lekker pijpen.' gaf hij al aan wat hij wilde. Dat wel. En dat wilde ze eigenlijk ook wel graag. Haar mond begon al te wateren bij het idee. Dit was zo erg. Alsof vandaag al niet erg genoeg was. Blijkbaar niet. Want ze stapte dichterbij, en ging rustig voor de man naar de grond die grijnzend van achter zijn zonnebril toekeek en rustig zijn handen op het stuur liet rusten. Het was Fieneke die aan het roer stond. En dat roer werd gevonden door haar handen terwijl ze er vol ongeloof naar keek. Deze pik had vast een hoop meisjes plezier gegeven. En dat vond ze alleen maar aantrekkelijk. Wie weet kon hij haar nog wat leren. Hij had een plukje grijs schaamhaar en zijn zak was wel door de jaren gaan hangen, maar leek onverminderd vol te zitten met rijkelijk, potent zaad. Fieneke verlangde er nu al naar. Dus tijd om aan de slag te gaan.

'Ja. Ja, zo, ja.' verzuchtte de man nu, nadat hij kort had mogen toekijken hoe dit prachtige, blanke meisje gebiologeerd zijn harde had bestudeerd. En dit mooie meisje zat nu op haar knieën boor hem, kwam omhoog, legde haar handen op zijn benen, en bewoog rustig heen en weer vanuit haar nek. Het ging steeds beter. De eikel gleed soepel in en uit haar natte mond, en geconcentreerd met de ogen dicht ging ze gewoon door. Ze hoorde niks, ze zag niks. Ze was helemaal in haar eigen wereld beland. Leeftijd maakte dus niet uit. Een charmante, zwarte man met een grote, zwarte lul. Meer was er niet nodig voor Fieneke om naar de grond te gaan en vol overgave haar mond te schenken. Met liefde. Ze wist z'n naam nog steeds. Hij die van haar ook niet. Het hoefde niet. Zij wist dat hij een grote lul had, en hij wist dat zij daar wel raad mee wist. Beiden gelukkig. Meer was er niet nodig in het leven van deze twee individuen. En daar kan je wat van vinden. De man mocht van geluk spreken. Maar wat kon je van Fieneke zeggen. Vergooide ze haar leven? Was dit nu haar leven? Ze dacht alleen nog maar aan seks en grote, zwarte piemels. En dat sinds een paar dagen. Er klopte iets niet aan dit alles. Maar dat zou Fieneke nu een zorg wezen. Zuchtend van zaligheid pijpte zijn gewoon deze oude man door. Ogen nog altijd gesloten, handen op zijn benen. In zijn tijd had hij vast een goeie beurt willen geven. Maar ken je limiet. Het zou ook zonde zijn haar nu te stoppen voor iets wat misschien niet meer ging. Hij had niks te klagen. Fieneke bewoog gewoon rustig door. Een strak tempo. Ze werd er niet moe van. De eikel gleed keer op keer net zo ver haar mond in. Haar lippen tot net over de rand. Uit haar mond glom de eikel. Een paar druppels van haar speeksel kropen tergend langzaam naar beneden over dat lange stuk harde vlees. Helemaal voor haar. Haar lange haren vielen wel wat naar voren, maar hij was zo aardig genoeg om die bijeen te houden met een hand in haar nek. Ze had er geen last van. Onverminderd zette ze haar lippen aan het werk en zoog ze op die goddelijke eikel waar ze stiekem wel veel meer mee zou willen doen. Maar dat kom echt niet. Niet met hem. Niet hier. En meer hoefde er ook niet gedaan te worden. Ze was de tijd vergeten en deze oude man had z'n best gedaan er zo lang mogelijk van te kunnen blijven genieten. Twintig minutenlang had ze daar gezeten in diezelfde houding met datzelfde tempo. En plots stopte dat. Nog een laatste keer gleden haar lippen langzaam over de eikel, die nu springend haar mondje ingleed met dat het zijn zaad begon te lozen. Ze hield haar ogen nog dicht. De stralen waren niet hard. Het sijpelde haar mond in. Maar in grote getalen. Op tijd begon ze het weg te slikken en na een klein minuutje met die pompende eikel in haar mond te hebben gezeten, liet ze zich toch wat vermoeid achterover zakken, opende ze haar ogen die zwoel en tevreden naar de man opkeken, en kwam er zelfs een voorzichtige, ondeugende lach vanaf. 'Oh, dat heb je heel goed gedaan, mevrouw.' zei hij nog rustig en tevreden terwijl hij naar z'n broek grabbelde. Hij leek zich nu alsnog te willen voorstellen. Maar Fieneke stond snel op met de smaak van zijn zaad nog in haar mond. Ze wilde het niet weten. Dit ging niet nog een keer gebeuren, dacht ze te weten en te willen. Zo werkte het natuurlijk niet. Gehaast liet ze die man zonder een woord te zeggen achter. Ze stapte de bosjes uit. Niemand die haar zag. Maar met schaamrood op haar kaken liep ze weer snel naar huis waar ze zich op haar kamer opsloot. Ondanks het plezier wat het haar gaf, kon ze het nog niet accepteren. Nog niet.