Mijn Leven, Mijn Liefdes, Studiejaren - 12

Ik werd wakker van het geluid van een wekker dat ik niet herkende. Of droomde ik nog? Al knipperend opende ik mijn ogen en toen ik in mijn ogen wilde wrijven, stootte ik met mijn elleboog tegen een ander lichaam aan. Nog slaperig tastte ik er met met mijn hand naar en ik voelde een lekker zachte en warme huid. Langzaamaan kwamen de gebeurtenissen van de avond ervoor weer naar de voorgrond. Ik was blijven slapen bij Hanneke na een heerlijke avond waarop ik haar had ontmaagd en we samen nog lang hadden gepraat en geknuffeld.

Ik draaide me op mijn zij om me tegen haar rug aan te nestelen, ik legde mijn been over de hare en sloeg mijn arm om haar heen. Met mijn neus dook ik in haar haren en gaf een zoen in haar nek.

“Hmmm,” hoorde ik haar ietwat genotzuchtig uitbrengen en ik voelde hoe ze met haar kontje naar achteren tegen mijn onderlichaam aan wiebelde.

“Wakker?” vroeg ik haar terwijl ik haar borsten streelde.

“Bijna, ik ben goed op weg zo,” prevelde ze. “Heb je al honger?”

“Een beetje wel,” zei ik. “Heb je wat in huis?

“Ik ga iedere ochtend naar de bakkerswinkel, die hier op de hoek van de straat ligt. Nog geen vijf minuten lopen en altijd vers brood!”

“Ik kan zo wel effe gaan,” bood ik aan, “dan kunnen we zo lekker ontbijten!”

Ze schoof nog verder naar achteren en reikte met haar hand naar mijn heup en trok me wat dichter naar haar toe en zei pruilend: “Nu nog even niet, hoor, het is veel te fijn om zo tegen elkaar aan te liggen!”

Ik kuste op haar schouder en zei: “Okay, nog tien minuutjes dan!” en streelde haar onderbuik en kroelde door haar schaamhaar. Ze verlegde haar been zodanig dat ik toegang had tot haar poesje. Ik kon de verleiding niet weerstaan om met mijn wijsvinger haar genotsknopje licht te beroeren en tussen haar schaamlippen te strelen.

Hanneke schoof haar hand tussen onze beider lichamen om mijn halfharde piemel vast te pakken en terwijl ik haar tussen haar benen streelde, trok ze mij op een lome wijze af.

“Oh, voor mij mag dit wel de hele dag duren,” zei ze zuchtend en draaide zich om om me een passievolle tongzoen te geven. Dit was het startsein om wat driester te werk te gaan. Door onze vrijpartij de avond ervoor wist ik hoe ik haar snel veel geiler kon maken, welke plekjes voor haar het meest gevoelig waren en hoe die gestreeld moesten worden. Maar ook zij liet zich niet onbetuigd en streelde me op mijn gevoelige plekjes bovenin aan de binnenkant van mijn benen. Ze voelde hoe mijn lul zich oprichtte en geleidde die naar haar kut waar intussen haar liefdessap rijkelijk uitdroop. Ze draaide zich op haar rug en spreidde haar benen. Met een soepele beweging duwde ik mijn paal in haar nauwe schede die door het overvloedige vocht nauwelijks weerstand van betekenis gaf. Het paste als een op maat gemaakte handschoen.

Daar we behoorlijk geil waren, bereikten we wel snel een soort van pré-orgastisch gevoel, maar bleef bij Hanneke het echte hoogtepunt uit.

Ik wreef daarom met mijn duim om haar klitje, terwijl ik haar tepels met mijn tong bewerkte en sneller met mijn onderlichaam in haar stootte. Dat bleef niet zonder consequentie, met een hoge kreet verstrakte haar lichaam en begon ze te trillen als een espenblad. En ook ik bereikte mijn hoogtepunt onder het uitbrengen van ongearticuleerde geluiden. Nadat we een poosje enigszins uitgeteld zo naast elkaar hadden gelegen, draaide ik mijn hoofd naar haar toe en gaf haar weer een zoen en zei: “Dat was weer erg lekker!”

“Mmmm, ja,” was haar reactie, “maar nu mag je wel even naar de bakker. Ik heb nu ècht honger!”

Ik grijnsde toen ik me oprichtte en mijn kleren weer aandeed. “Heb je nog zin in iets bijzonders?” vroeg ik.

“Ja, ik lust wel een croissantje, een krentenbol en een wit puntje. Ik heb broodbeleg in de koelkast liggen. Dat ga ik zo wel even halen. Maar ik ga eerst koffie zetten!” antwoordde ze. Ze stond op en liep naar het raam om de gordijnen open te doen. Door het licht wat binnenviel zag ik alleen de contouren van haar naakte lichaam en wat ik zag, beviel me wel.

Ik liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar schouder en zei: “Je ziet er in dit licht werkelijk fantastisch uit en ik zeg het je nog eens: met jouw tietjes is helemaal niks mis!”

“Dank je,” zei ze zachtjes en terwijl zij zich begon aan te kleden liep ik naar de bakker om het brood te halen. Het was er gelukkig niet zo druk en ik hoefde niet lang te wachten tot ik werd geholpen. Toen ik terug kwam hing de geur van versgezette koffie in het huisje. Hanneke was alweer helemaal aangekleed in haar dagelijkse plunje, maar je kon zien dat er wat was veranderd. Haar houding straalde meer zelfverzekerdheid uit en haar gezicht straalde.

We gingen met twee ontbijtbordjes op schoot op het bed zitten en lieten ons het verse brood goed smaken. Onder het eten spraken we weinig, waarschijnlijk omdat we vooral met onze eigen gedachten bezig waren. Niet dat dat een vreemde sfeer opriep of zo, integendeel, ik had het gevoel dat we door onze vrijages nog dichter naar elkaar toegegroeid waren en we voelden ons op ons gemak in elkaars gezelschap waarbij het niet nodig was om een gesprek gaande te houden.

Ik keek op de klok en zag dat het kwart over acht was geworden. Als ik zonder me te hoeven haasten naar de Parklaan wilde fietsen om daarna weer op tijd richting de uni te gaan, dan zou ik toch wel moeten vertrekken. Ik hielp Hanneke nog even met het opruimen van de ontbijtspulletjes voordat ik haar een zoen gaf ten afscheid en mijn fiets pakte. Het was goed weer zonder al te veel wind, ik was daarom binnen 20 minuten weer thuis aangekomen. Ik had nog zeker drie kwartier de tijd om mijn spullen te pakken. Toen ik bij de keukendeur aankwam zag ik dat hij op een kier stond, wat ik wel vreemd vond omdat we we hadden afgesproken dat de deur dicht zou blijven in verband met de warmte.

Het was merkwaardig stil in huis. Ik had verwacht dat ik zeker de stem van Hilde of misschien van Noor zou horen. Omdat het vreemd aanvoelde was ik op mijn qui-vive en liep ik geruisloos vanuit de keuken verder de gang in. Op de hoogte van de deur naar de woonkamer hoorde ik gedempte stemmen waarvan ik er één herkende, die van Hilde. De andere stem was veel lager, als die van een man. Ik kon niet horen waar het gesprek over ging, maar hoorde wel dat de man op dreigende toon sprak en Hilde gespannen antwoordde. Ik liep terug naar de bijkeuken waar een aantal hockeysticks stonden. Ik pakte de zwaarste stick met de grootste krul en sloop ermee naar de verbindingsdeur tussen de keuken en de eetkamer.

Heel langzaam deed ik de klink naar beneden en duwde de deur op een kier waar ik met enig manoeuvreren mijn hoofd tussendoor kon steken om te zien of ik zo de situatie in de woonkamer kon opnemen.

Door het vensterglas van de schuifdeuren kon ik zien dat er een man met zijn rug naar me toe stond met daar tegenover Hilde. De man had een mes in zijn handen.

Ik sloop door de verbindingsdeur richting de schuifdeuren die op een kier van ongeveer 50 cm openstonden. Nu kon ik horen waar het gesprek over ging.

“Ik geloof er geen barst van, trut! Iemand zoals jij heeft geld en juwelen in huis, dat kan niet anders, kom op ermee! Anders prik ik een paar gaatjes in je!”

Hilde antwoordde op gespannen toon: “Ik heb het je al gezegd, meer geld dan ik je al heb gegeven heb ik niet in huis en ik draag geen andere juwelen dan die in mijn bankkluis zitten!”

Waarschijnlijk vanwege de gespannen situatie had Hilde me nog niet gezien, wat in mijn voordeel uitwerkte. Ik kon zo vanuit de zijkant van de eetkamer de afstand naar de schuifdeuren overbruggen zonder opgemerkt te worden.

“Dan zal ik maar eens even gaan prikken!” zei de man op dreigende toon.

Net toen hij aanstalten maakte om naar Hilde toe te lopen, liep ik snel door de openstaande schuifdeuren en sloeg met een harde klap de krul van de hockeystick op de zijkant van zijn hoofd. Hij maakte een vreemd rochelend geluid voordat hij op de grond ineenzakte. Hij was nog niet helemaal buiten bewustzijn, dus ik stootte nog eens met de stick tegen zijn slaap aan en toen ging het licht wel bij hem uit. Ik griste het mes, dat hij had laten vallen, van de grond en keek toen naar Hilde, die verschrikt, maar tegelijkertijd opgelucht me aankeek.

Ik checkte met mijn wijs- en middelvinger de slagader in de nek van de man om er zeker van te zijn dat hij niet het loodje had gelegd. Gelukkig voelde ik een hartslag en kon ik weer gerustgesteld ademhalen.

“Zo, die blijft zo wel even liggen, denk ik,” zei ik, waarna ik mijn riem uit mijn broek haalde en zijn handen aan een van de poten van de bank vastbond.

“Wat ben ik blij dat je er bent, Mucike,” zei Hilde met een ietwat trillende stem. Ik liep naar haar toe en nam haar in mijn armen. “Rustig naar,” zei ik, “het is bijna over. Nu moeten we wel snel de politie bellen zodat ze hem kunnen komen ophalen.”

“Ja, natuurlijk,” zei Hilde, “je hebt helemaal gelijk!” Ze liep naar de telefoon en belde het alarmnummer van de politie terwijl ik de man in de gaten hield. Zijn haren waren helemaal door de war en er liep een straaltje bloed van zijn oor via zijn wang naar zijn kin, waarna het op zijn kleren druppelde. Hij had een stoppelbaard van enkele dagen en een pokdalig gezicht. Zijn kleding zag er vies uit en hij rook ook niet al te fris. Aan zijn voeten had hij een paar afgetrapte halfhoge schoenen.

Hilde kwam de woonkamer weer binnen en zei dat de politie onderweg was en er binnen een paar minuten zou zijn. En inderdaad, nog voordat Hilde was begonnen te vertellen wat er was gebeurd, hoorde ik de politiewagen met sirene voor het huis stoppen. Hilde ging naar de voordeur en liet de agenten binnen, die met getrokken pistolen de woonkamer binnenliepen. Toen ze mij zagen met de hockeystick en het mes nog in mijn handen sommeerden ze me die los te laten en hen het mes te geven. Uiteraard gaf ik daar zonder morren gehoor aan.

Een van de agenten checkte de man om te zien of hij nog in leven was en maakte toen de riem los en deed hem handboeien om. Met de vlakke hand sloeg hij een paar keer in het gezicht om hem bij bewustzijn te krijgen. Dat lukte niet meteen.

“U heeft hem goed geraakt!” zei de agent tegen me.

“Tja, het was hem of mijn hospita en dan is de keuze snel gemaakt,” antwoordde ik, “ik kon niet anders want hij had net gedreigd om haar neer te steken.”

De man kwam na enkele minuten bij maar was nog erg duizelig. Zijn toestand werd gecontroleerd door de ambulancebroeders die inmiddels ook tegelijkertijd met de arrestantenwagen waren gearriveerd.

“Behalve een enorme bult op zijn hoofd die hem ongetwijfeld hoofdpijn zal opleveren de komende dagen, is er verder niets met hem aan de hand,” zei een van hen, “jullie kunnen hem gewoon met de politiewagen vervoeren.”

De man werd bepaald niet zachtzinnig door twee agenten op zijn benen gezet en naar de arrestantenwagen geleid. Ook de ambulancebroeders vertrokken weer. Door de achtergebleven agenten werden processen verbaal opgemaakt van hetgeen was gebeurd.

Waar het op neer kwam, was dat Nannie Dré naar school had gebracht en daarna naar Amstelveen was doorgereisd en Hilde was samen met Noor naar haar school gegaan, ook om de nieuwe situatie aan de schoolleiding uit te leggen. Toen ze terugkwam, had ook zij de keukendeur open aangetroffen en was naar binnen gelopen, waar zij de inbreker in de woonkamer had aangetroffen. Die had haar bedreigd en wilde geld en juwelen zien. Ze had hem het geld gegeven, dat zij in haar handtas had en had gezegd dat ze verder niets in huis had, geen geld en geen juwelen.

Dat was zo’n beetje het moment waarop ik thuis was gekomen en ik de overval had verijdeld. We moesten nog wel heel omstandig de woonsituatie aan de politie uitleggen, wie er allemaal in huis woonden, etc., etc.

Ik moest natuurlijk wel weer uitleggen waarom ik op dit tijdstip was thuisgekomen en waar ik me voordien had bevonden en in wiens gezelschap. Ook werd me gevraagd of ik geen andere mogelijkheid had gehad om de man uit te schakelen dan hem met de hockeystick een klap te verkopen.

Uiteindelijk zeiden de agenten dat het noodweer was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken over een eventuele aangifte door de man vanwege mishandeling. De omstandigheden waren daarvoor duidelijk in mijn voordeel.

Al met al duurde het toch zeker enkele uren voordat Hilde en ik weer alleen in huis waren en gezamenlijk op de bank zaten. Pas op dat moment kwamen bij Hilde en mij de spanningen en emoties los die tot dan door de adrenaline in bedwang werden gehouden.

Hilde begon luid te snikken en schokte met haar schouders. Om haar te troosten nam ik haar in mijn armen en drukte haar stevig tegen me aan. Ze legde haar hoofd op mijn schouders en drukte haar neus tegen de zijkant van mijn hals, waar ze nasnikkend tot rust kwam. Zo bleven we zeker een kwartier zwijgend zitten.

Ineens veerde Hilde op en riep uit: “Je hebt zo wel je college gemist! Raak je zo niet achterop?”

Ik gaf haar een zoen op haar wang en antwoordde: “Dat zal best meevallen. Ik weet zeker dat ik van de notities van mijn studiemaatjes gebruik mag maken en dat ze het me uitleggen als ik daar hulp bij nodig heb. Maak je maar geen zorgen, dat komt allemaal wel goed!”

Het was inmiddels ver na lunchtijd en mijn maag begon te knorren. Hilde keek me glimlachend aan en zei: “De natuur laat ons altijd weten niet te lang stil te staan bij zoiets als wat vandaag is gebeurd. Zullen we samen een omelet maken? Daar heb ik echt zin in!”

“Dat is een goed idee,” antwoordde ik en stond op om naar de keuken te gaan. We gingen samen aan de slag en binnen een mum van tijd lag het omeletmengsel in een koekenpan. Ik deed het koffieapparaat aan en haalde twee borden, koffiemokken en eetgerei uit de kast. Hilde deed ondertussen wat sneetjes brood in de broodrooster.

Na een paar minuten zaten we aan tafel van onze omelet te genieten en spraken nog eens de gebeurtenissen na.

“Ik voelde me zo machteloos,” zei Hilde, “en onveilig in mijn eigen huis. Dat is een vreselijk gevoel. Ik weet niet of ik ooit nog hetzelfde fijne gevoel terugkrijg wat ik hiervoor had.”

“Daar kunnen we natuurlijk wel wat aan doen,” zei ik.

“Hoe bedoel je?” vroeg Hilde.

“Nou, je zou kunnen overwegen om een hond te nemen. Als die een beetje stevig gebouwd is en goed afgericht, kan die je tegen veel dreiging in bescherming nemen. Verder kun je eraan denken om een cursus zelfverdediging te volgen, hierdoor kan je je zelfvertrouwen weer een beetje oppeppen. Ik denk dat je op die manier weer dat gevoel kunt terugkrijgen. En wat je zeker moet doen is om al je hang- en sluitwerk van je huis door een beveiligingsexpert van de politie te laten keuren. Die zal dan adviezen geven hoe je die kunt verbeteren zodat het risico op inbraak kleiner wordt.”

“Dat zijn helemaal geen slechte ideeën, Moets!” zei Hilde, “ik zal daar morgen meteen werk van maken. Wat ik wel vervelend vind, is dat het is gebeurd op de eerste dag dat Noor weer naar school is gegaan. Ik ben zo bang dat zij er misschien niet zo goed op gaat reageren vanwege haar verleden. Ik had haar zo graag een veilig plekje willen bieden. En dat zou nu best wel eens in het water kunnen vallen!”

“Ik denk dat dat wel meevalt, Hilde,” zei ik, “we zullen er voorzichtig met haar, maar ook met Dré, over moeten hebben als we willen voorkomen dat zij angstgevoelens gaan ontwikkelen. Als we daarnaast meteen uitleggen wat we denken te gaan doen aan het verbeteren van de veiligheid van het huis, zien zij ook dat we niet bij de pakken gaan neerzitten en positief blijven.”

Toen we klaar waren met de lunch en hadden afgewassen, zei Hilde dat het tijd was om Noor weer van school te halen. Ik zou thuis blijven om Dré op te vangen als hij uit school kwam. En we maakten de afspraak om er in de avond met hen over te hebben.

Net toen Hilde de deur uit was om Noor op te halen, ging de telefoon over. Toen ik opnam, hoorde ik Hanneke op bezorgde toon vragen waar ik was gebleven nadat ik die ochtend bij haar de deur was uitgegaan. Ze zei ook dat het hele groepje zich zorgen had gemaakt.

Ik legde haar uit wat er was gebeurd en dat ik daardoor niet naar de uni had kunnen gaan. Ik hoorde dat ze op de achtergrond de anderen deelgenoot aan mijn verhaal maakte. Aan hun reacties was duidelijk te horen dat ze allemaal geschokt en geschrokken waren.

Hanneke vroeg of ze wat voor ons als ondersteuning konden doen. Ik gaf aan dat het misschien wel goed zou zijn om de volgende dag met zijn allen in de middag bij Hilde samen te komen en haar zo nodig moreel te ondersteunen. Op vrijdag zouden we weer geen college hebben en dat was voor mij een goede gelegenheid om wat uit te slapen.

Met die afspraak sloten we het telefoongesprek af en net toen ik de hoorn op de haak legde, hoorde ik Dré-tje thuiskomen.

Zoals gewoonlijk als hij uit school kwam, was hij weer vol energie en vertelde enthousiast wat hij die dag op school had gedaan. Mijn afspraak met Hilde indachtig hem nog niets over het voorval te vertellen, ging ik mee in zijn verhalen en maakte een kopje thee voor hem klaar. Ook gaf ik hem een van mijn favoriete koekjes, de bastognekoek. Samen lieten we die ons goed smaken.

Toen ik mijn laatste slok thee had genomen, hoorde ik Hilde met Noor via de voordeur het huis binnenkomen. Noor was een stuk minder enthousiast uit school thuis gekomen dan Dré, maar het was ook weer niet zo dat ze het niet naar de zin had gehad. Integendeel, ze was de confrontatie aangegaan met de drie jongens die haar een week eerder achterna hadden gezeten met een verzwikte enkel als gevolg. Hilde had dat nog die ochtend tijdens de kennismaking bij de schoolleiding aangekaart om te voorkomen dat het zich zou herhalen.

Onder leiding van het hoofd van de school had er een gesprek plaatsgevonden in de klas waar Noor haar verhaal kon doen en niet alleen het verhaal van de verzwikte enkel maar van alle omstandigheden waarin zij de voorgaande maanden had geleefd en wat ze allemaal had doorgemaakt. De drie kwajongens hadden beschaamd toegehoord en daarna hun excuses gemaakt. Noor had ze toen ook vergeven en één van de jongens had aangeboden om Noor te helpen met het inhalen van de lessen die ze vanwege haar enkel had moeten missen.

Wat misschien ook wel had geholpen is dat Noor niet langer in versleten kleren en afgetrapte schoenen rondliep. Hilde had haar helemaal in het nieuw gestoken. Kleren volgens de laatste mode, leuke schoenen en ze had ook een nieuw fris kapsel. Hierdoor was ze in één keer van een lelijk eendje in een mooie zwaan veranderd.

Ze merkte dan ook dat ze door niemand meer werd genegeerd en dat deed haar zichtbaar goed.

Na de middagthee gingen Noor en Dré huiswerk maken zodat Hilde en ik even met elkaar konden bijpraten. Ik vertelde haar van mijn telefoongesprek met Hanneke en de anderen en dat die de dag erna ‘s middags wilden langskomen. Hoewel een buitenstaander het misschien niet zou zien, merkte ik aan haar dat ze nog erg gespannen was. Dat kon ook niet anders, ze had toch nog onvoldoende de gelegenheid gehad om een en ander te verwerken.

Ik stelde haar voor om een lekkere warme douche te nemen of een poosje in de jacuzzi te gaan zitten, opdat ze zich wat zou kunnen ontspannen. Wat eten betreft zouden we het ons gemakkelijk kunnen maken en een frietje met wat andere snacks bij de cafetaria halen.

Hilde vond dat een goed idee en stond op, maar voordat ze de kamer uitliep stak ze haar hand naar me uit en zei: “Je gaat toch zeker wel met me mee!? Jij hebt toch ook wel behoefte aan wat ontspanning?”

Ik lachte eens en zei: “Dat heb ik zeker, maar ik wilde me niet opdringen. Weet je zeker dat je met me onder douche wil?”

Hilde gaf me een knuffel en zei: “Neen, want ik ga liever met je naar het bubbelbad, kom!”

We liepen naar de zolderverdieping waar het zonnetje door de twee grote raampartijen scheen. Hilde zette wat muziek aan van Saint-Preux, Le Piano Sous La Mer, en begon zich uit te kleden. Ik haalde het afdekzeil van de jacuzzi af en zette hem aan. Ik keek op de thermometer en zag dat de temperatuur goed was, zo’n 37°.

Hilde stapte in het water en genoot van alle bellen en belletjes die naar boven kwamen drijven. Zoals ze wel vaker deed, ging ze precies boven een uitlaat zitten waar de lucht doorheen werd geblazen. Ze kreeg daar altijd een heerlijk gevoel tussen haar benen van.

Ik ging naast haar in het bad zitten en liet de warmte me welgevallen. Pas toen voelde ik hoeveel spanning nog in mijn lichaam had zitten als gevolg van wat er in de ochtend was gebeurd.

De jacuzzi was net diep genoeg zodat het water halverwege mijn hals kwam en dus ook mijn schouders zich onder water bevonden. Ik legde ter geruststelling mijn hand op de benen van Hilde en kneep er zachtjes in. Zij wreef met haar hand aan de binnenkant van mijn dijen om aan te geven dat ze het heerlijk vond om samen in het bad te zitten.

De combinatie van het warme bubbelende water met de muziek en het zonnetje deed een fijne ontspannende sfeer ontstaan en ik voelde de spanningen uit me wegvloeien. Dat Hilde naast me in het bubbelbad zat was een extra bonus.

De laatste 24 uur waren een echte rollercoaster geweest met hoogte-en dieptepunten, of eigenlijk maar met één dieptepunt. Hoe dan ook, dat je emotioneel zo heen en weer wordt geslingerd, heeft altijd consequenties. Het was alleen de vraag hoe zich dat bij mij zou uiten.

Ik ben nooit een ijskoude geweest en trok het me altijd aan als anderen vervelende dingen overkwam, net zoals die dag Hilde. Als het erop aan kwam, kon ik meestal wel handelend optreden, maar vaak kwam een dag of twee later de man met de hamer. Hoofdpijn, buikpijn of slapeloosheid kwamen dan vaak voor, gelukkig duurde het dan maar kort, maar het was toch wel lastig, zeker als je net in een drukke periode zat of een bijzondere prestatie moest leveren.

Gelukkig had het bubbelbad een kalmerend effect op me en misschien dat het later qua reactie zou meevallen.

Toen we zo’n vijftien minuten in het bad hadden gezeten, wilde Hilde eruit om zich af te douchen en vroeg of ik met haar mee wilde. Normaal gesproken zou ik het zeker gedaan hebben, maar ik had er behoefte aan om even de tijd aan mezelf te hebben. Ik zei dat ik nog even wilde blijven zitten, maar dat zij maar moest gaan douchen.

Ik denk dat Hilde wel in de gaten had dat ik even alleen wilde zijn en ze stapte dan ook zonder morren het bad uit, hulde zich in een kamerjas en ging naar de badkamer op de eerste verdieping.

Ik bleef nog vijf minuten in het bubbelbad zitten waarna ik het uitzette en het afdekzeil er weer overheen legde. Ik liep in gedachten naakt de trap af om naar mijn slaapkamer te gaan, toen ik Noor op de overloop tegenkwam, die een beetje schrok van mijn naakte verschijning.

“O, sorry, Noor, ik was in gedachten en realiseerde me niet dat ik je zou kunnen tegenkomen,” verontschuldigde ik me en liep snel door naar mijn slaapkamer om me aan te kleden.

“Geeft niet, hoor!” riep ze me na en ik had het gevoel dat ze me nastaarde. Ik kleedde me snel aan en ging naar beneden. Dré zat voor de TV naar een kinderprogramma te kijken en Noor zat aan de eettafel iets te lezen. Toen ik tegenover haar ging zitten, keek ze me aan en zei met een guitige blik in haar ogen: “Je hebt wel een lekker kontje, Mucike!”

“Ja, het was nu net niet mijn bedoeling dat je dat zag. Ik hoop dat ik je niet geshockeerd heb door in mijn nakie over de overloop te paraderen.”

“Jullie hadden me gezegd dat jullie ervan houden om naakt in huis te lopen, dus het heeft me niet geshockeerd dat ik je zo zag. En wie zegt dat ik dat ook niet zou willen, lekker naakt door het huis lopen?”

“Dat kunnen we niet voor jou bepalen, Noor. Daar ga jij natuurlijk zelf over. Maar je moet beseffen dat aangezien je nog altijd onder curatele van de kinderbescherming valt, er door die instantie extra gelet wordt op ongebruikelijke omstandigheden en ik denk dat onze gewoontes hier in huis daar wel onder zouden vallen in hun ogen. En ik wil niet dat jij of Hilde in de problemen komen alleen omdat ik net even niet nadacht, begrijp je?”

“Ik snap het,” antwoordde Noor, “maar als ik over een paar weken achttien ben geworden, kan ik helemaal zelf bepalen wat ik doe, toch?”

“Klopt, maar wel altijd binnen redelijke grenzen. Er zijn nu eenmaal geschreven en ongeschreven regels waar we ons aan te houden hebben, of we nu minderjarig zijn of al tegen de tachtig lopen. Dat maakt niet uit. Als je ergens aan twijfelt, kun je Hilde, Nannie of mij altijd om raad vragen, okay?”

“En als ik wanneer ik achttien ben geworden, ook naakt door het huis wil lopen, dan mag dat toch?” vroeg ze.

“Natuurlijk, als je dat wilt, dan mag dat. Maar je moet er nog maar eens goed over nadenken, dat je het doet om de juiste redenen. Bij nudisme gaat het erom dat je je vrij en dicht bij de natuur wilt voelen. Voor nudisten is naaktloperij een belangrijke manier om dat te bereiken. Een andere reden om zonder kleding in huis rond te lopen hebben de meesten van hen niet. En daardoor hebben ze ook minder schaamte over hun lichaam en accepteren ze ook sneller dat ze niet in alle opzichten een mooi lichaam hebben.”

“Welke andere redenen zou men kunnen hebben om bloot te willen lopen?” vroeg Noor.

“Dan kunnen er een heleboel zijn. Om te beginnen zijn er mensen die kleding niet zo goed kunnen verdragen omdat het jeukt. Voor die mensen kan het een verlichting zijn om een aantal uren per dag geen kleding aan te hebben. En dan zijn er mensen die dwangmatig hun kleding uittrekken , maar dat houdt vaak verband met een geestelijk probleem.

Er zijn ook mensen die exhibitionistische trekjes hebben, omdat ze graag bewonderd willen worden dan wel een lustobject willen zijn, soms ook om anderen te shockeren. Ten slotte kan men seksuele motieven hebben, voor veel mensen is het zien van een bloot lichaam vaak het begin van seksuele opwinding. Seks is een hele belangrijke reden om je kleren uit te trekken. En bij BDSM kan het naakte lichaam ook iets zijn om macht over anderen te hebben of onderdanigheid te bereiken.

“BDSM? Wat is dat?”

“Het is een containerbegrip dat staat voor Bondage, Discipline, Dominantie, Onderdanigheid, Sadisme en Masochisme. In feite zijn het allemaal verschillende invullingen van iemands seksuele voorkeur die gebaseerd zijn op een verschil in macht tussen de betrokken sekspartners. Er is een behoorlijk actieve subcultuur in de maatschappij die zich daarmee bezighoudt. Maar omdat het qua seksualiteit nogal afwijkt van wat door de meerderheid als ‘normaal’ wordt beschouwd, vinden dergelijke activiteiten vooral achter gesloten deuren plaats, hetzij thuis hetzij in speciale clubs.”

“Hoe komt het dat je er zoveel van af weet, Mucike?”

“Een paar jaar geleden bleek een van mijn vriendinnen interesse te hebben in BDSM en toen zijn we ons daar meer in gaan verdiepen en hebben we ook geëxperimenteerd. Ik ben er toen bij voorbeeld achtergekomen dat pijn niet altijd negatief hoeft te zijn en dat het in bepaalde gevallen kan bijdragen aan een grotere seksuele opwinding.”

Noor had een licht verbaasde trek op haar gezicht en zei toen: “Ik moet er duidelijk nog eens goed over nadenken. Er zit veel meer achter dan simpelweg je kleren uittrekken en ik zou niet willen dat men verkeerde conclusies trekt als ik naakt rondloop.”

Op dat moment kwam Hilde de eetkamer binnen en ze zag er gelukkig veel meer ontspannen uit dan voor onze sessie in de jacuzzi. Ze ging naast Noor zitten en keek me met een blik van verstandhouding aan en vroeg: “Zullen we het er maar even met ze over hebben?” Ik knikte en riep naar Dré om er even bij te komen zitten.

Toen we met zijn vieren aan tafel zaten keek Noor ons een beetje bezorgd aan, waarop Hilde ter geruststelling haar hand op die van Noor legde.

Hilde begon op rustige toon te vertellen wat er die ochtend was gebeurd, de dreigementen met het mes, mijn tussenkomst, de komst van de politie, etc. Het was duidelijk dat het verhaal behoorlijk wat indruk op hen beiden maakte.

Dré keek heel bedremmeld en vroeg toen Hilde klaar was of het huis niet meer veilig was omdat iemand binnen had kunnen komen zonder sleutel. Ik legde toen uit dat dieven of insluipers vaak goed weten waar ze het best een huis binnen konden komen en dat dat vaak kan omdat de bewoners niet goed oppassen en bij voorbeeld de achterdeur vergeten af te sluiten.

Hilde voegde daaraan toe dat soms de sloten van deuren niet sterk genoeg zijn en dat dieven met een breekijzer deuren kunnen openmaken.

Hilde zei toen dat ze natuurlijk ook erg geschrokken was maar dat we niet bang moesten zijn want ze had besloten om alle sloten te laten nakijken en waar nodig te vervangen door sterkere sloten en ook om een alarmsysteem te laten installeren.

“Èn ik wilde nog iets doen,” vervolgde ze, “maar ik heb wel daarvoor iedere dag jullie hulp nodig!”

“Wat voor hulp dan?” vroeg Noor die na eerst een bezorgde aanblik te hebben gehad, er weer wat relaxter uitzag nadat Hilde verteld had wat ze wilde doen om het huis weer veilig te maken.

“Nou,” zei Hilde, “ik wil een hond aanschaffen en die moet iedere dag uitgelaten en eten gegeven worden. En het zou fijn zijn als jullie me daarbij helpen!”

“Een hond?!” riep Dré-tje enthousiast uit, “een echte hond? Ik heb altijd een hond willen hebben, ja!!!”

Ik begon wat te lachen om zijn enthousiaste reactie en ook Noor en Hilde konden een lach niet onderdrukken.

“Maar,” zei Hilde Dré-tje aankijkend, “beloven jullie dat jullie me hierbij helpen?”

“Naar natuurlijk,” zei Noor en ik sloot me daarbij aan. En Dré riep uit: “En ik geef hem wel iedere dag eten!”

“Mooi zo, dat is dan zo afgesproken,” zei Hilde, die daarna nog opmerkte: “ik ga ook een cursus zelfverdediging volgen. Ik heb me vanmorgen zó hulpeloos gevoeld. Dat wil ik niet nog eens meemaken. Als Mucike er niet was geweest, weet ik niet wat er gebeurd zou zijn!”

“Ja, eigenlijk is Mucike een echte held,” zei Noor die haar bewondering niet onder stoelen of banken stak. “Ja,” beaamde Hilde, “dat is hij ook en ik moet hem daar eigenlijk nog voor bedanken maar ik ben de hele dag zo bezig geweest met het voorval dat dat er tussendoor is geschoten. Kom eens, Moets, dan geef ik je een grote knuffel!”

Ik stond van mijn stoel op en liep naar Hilde toe die me een stevige knuffel gaf en me zachtjes toefluisterde: “De echte beloning krijg je vannacht als je bij me in bed komt!”

Ik grijnsde en zei: “Ik ben benieuwd!”

Hilde liet me los en zei: “Ik ga morgen alles regelen en dan kunnen we morgenmiddag er voor een hond op uit!”