Een Beeldschone Huisgenote - 77

We waren een week verder. Mandy en ik reden naar het ziekenhuis in Nijmegen. Ik had weer een afspraak voor mijn jaarlijkse oogcontrole. In het ziekenhuis meldden we ons netjes bij de balie. Daarna werden we opgehaald door mijn vaste arts Bianca. In de kamer zat Melissa, mijn andere oogarts. We kregen koffie van Bianca.
‘’’Zo, hier zijn we weer dan. Hoe gaat het met je?’’ vroeg Melissa.
‘’Druk gehad. We zijn getrouwd, een huis gekocht en we zijn verhuisd naar de grotere winkel,’’ antwoordde ik.
‘’Oh, jullie zijn getrouwd, Gefeliciteerd!’’ zei Bianca. We bedankten ze voor de felicitaties.
‘’Hoe gaat het met je ogen,’’ kwam Melissa ter zake.
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Niet veel veranderd, geloof ik.’’
Bianca nam de uitslag van vorige jaar even door. ‘’Hoe gaat het met lezen?’’
‘’Niet veranderd, denk ik. Ik weet het niet. Ik heb in ieder geval niets gemerkt dat het lezen moeilijker gaat.’’
Ze knikte. ‘’Prima, is je koffie op? Ja? Mooi, dan gaan we naar de onderzoekkamer.’’

Een kleine twee uur later waren we weer terug in de kamer en we kregen nog een koffie. Ik kon nu niet veel zien door de oogdruppels. We moesten wachten op de artsen. Mandy en ik kletsten gezellig nog even door tot de artsen terug kwamen met de resultaten.
‘’Oké,’’ zei Bianca terwijl ze de papieren op de tafel legde. ‘’Ik heb twee keer goed nieuws en een slecht nieuws. Welke wil je als eerste horen?’’ Mandy en ik keken elkaar aan. Ik antwoordde: ‘’Laten we eerst bij het goede nieuws beginnen.’’
‘’Het goede nieuws is dat jouw ogen stabiel gebleven zijn.’’ Ze schoof de papieren naar ons toe en legde ons uit dat de resultaten vergelijkbaar waren als dat van vorig jaar.
Ik was blij, Mandy ook. ‘’Nou, dat is inderdaad geweldig nieuws! Nu ben ik wel benieuwd naar het slechte nieuws. Wat kan slechter gaan dan dit?’’
‘’Nou,’’ zei Melissa. ‘’Ik heb even in jouw ogen gekeken. Het ziet er allemaal goed uit maar je hebt nu wel een grote staar in jouw lenzen. Vorig jaar hadden we het ook gezien maar nu is het erger geworden. Heb je echt niets gemerkt dat je meer moeite had met lezen?’’
‘’Niet dat ik het weet. Misschien heb ik niets gemerkt omdat ik allemaal aanpassingen heb. Mijn telefoon en laptop hebben grote letters. De prijs-maat kaarten heb ik met mijn vriendin samen aangepast zodat ik ze goed kan lezen.’’
Ze knikte begrijpend. ‘’En televisie kijken?’’
Ik aarzelde even en keek Mandy aan. Ze schudde haar hoofd. Ze had ook geen idee.
‘’Ik weet het niet, Melissa.’’
‘’Dat geeft niets, maar het goede nieuws is dat de staar te verhelpen is, door middel van een staaroperatie.’’

Ik keek haar aan. ‘’Hoe werkt het eigenlijk precies? Ik heb er wel eens over gehoord maar ik heb me nooit erin verdiept wat het is.’’
‘’Nou, het is een kleine ingreep. Ze halen jouw oude lens weg en plaatsen een kunstlens in jouw ogen.’’
Ik keek haar een beetje geschrokken aan. ‘’Maar Melissa, ik heb toch gevoelige ogen? Ik bedoel, mijn netvlies is heel kwetsbaar. Een kleine foutje en ik ben blind!’’
‘’Het klopt dat jouw netvlies heel dun is. Maar het netvlies zit helemaal achterin je ogen en de lens zit bijna vooraan in je ogen. Bij de operatie komt de chirurg niet in de buurt van jouw netvlies,’’ legde Melissa me rustig uit.
Ik zweeg. Onder de tafel pakte Mandy mijn hand. Ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Ik vond het veel te gevaarlijk.
‘’Wat zijn de risico’s?’’ vroeg Mandy.
‘’Tja, de operatie is altijd risicovol. Er kan altijd iets verkeerd gaan. Maar volgens mij is er geen extra risico’s voor Danny,’’ antwoordde Melissa.
‘’Is het aan te raden om de staaroperatie te doen?’’ vroeg Mandy.
‘’Ja, dat zou ik wel doen. Hij heeft aardig flinke staar in zijn lenzen. Hij zou echt beter gaan zien met kunstlenzen.’’

Mandy keek me aan. ‘’Wat denk je, Danny?’’
‘’Ik weet het niet,’’ zei ik aarzelend.
‘’Danny?’’ zei Bianca. ‘’We hebben een aantal patiënten gehad die de staaroperatie gehad hebben. Ze zijn allemaal zeer tevreden met het resultaat.’’
Ik keek verrast op. ‘’Kennen jullie ook iemand waarbij het fout is gegaan?’’
Bianca schudde haar hoofd. ‘’Nee.’’
Ik humde terwijl ik met mijn gedachten bezig was. Ik wist nog steeds niet wat ik wilde. Het leek me zo gevaarlijk en eng. Wat als het fout ging? Dan was er geen weg meer terug. Verdomme, ik wist het niet…

‘’Danny,’’ onderbrak Melissa mijn gedachten. ‘’Jullie wonen in Utrecht toch?’’
Ik knikte instemmend.
‘’In UMC Utrecht doen ze de staaroperaties. Ik zal de verwijsbrief naar ze sturen. Dan zullen de artsen en chirurg nog een keer in jouw ogen kijken en beslissen wat het wordt. Vind je het goed?’’
Ik aarzelde lang. ‘’Hoe werkt de operatie precies?’’
‘’Dat kan je beter aan de chirurg van UMC Utrecht vragen. Ze gaan jouw ogen nog een keer onderzoeken en dan kunnen jullie samen beslissen wat het wordt. Daar kan je alles vragen’’
Ik knikte langzaam. ‘’Is goed, Melissa. Stuur de verwijsbrief maar door naar het ziekenhuis in Utrecht. Maar heb ik zo erge staar in mijn lenzen? Waarom merk ik er niets van?’’
‘’Misschien heb je niets gemerkt omdat de staar langzaam erger geworden is.’’ antwoordde Bianca. ‘’Kan je nog herinneren hoeveel je zag van vijf jaar geleden?’’
‘’Nee, niet echt meer. Maar ik kan natuurlijk wel merken dat ik iets slechter zie, maar hoeveel weet ik niet meer.’’
‘’Oké, we zijn klaar, Danny. Ik zal de verwijsbrief naar het ziekenhuis in Utrecht sturen. Je krijgt vanzelf een uitnodiging,’’ sloot Bianca het gesprek af.

Mandy en ik gingen lunchen in het restaurant van het ziekenhuis. Aan tafel vroeg ze me: ‘’Hoe denk je erover?’’
‘’Ik weet het echt niet, Mandy. Het lijkt me best eng. Stel dat het fout gaat?’’
Daar had ze geen antwoord op.
‘’Wat zou je doen?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Sorry lieverd, ik weet het ook niet. Ik weet niet hoeveel je ziet. Deze beslissing zul je zelf moeten nemen. Maar ik zal je steunen.’’
‘’Dat zal je wel moeten, hè? Want je bent met mij getrouwd.’’
Ze lachte. ‘’Dat klopt, lieverd. Maar heeft Joost ook een staaroperatie gehad?’’
Ik keek haar met grote ogen aan. ‘’Joost! Hij heeft dan wel geen staaroperatie gehad maar hij heeft wel veel kennissen die ook het Ushersyndroom hebben. Ik zal hem straks appen als we in de auto zitten. Misschien kent hij wel iemand die ook een staaroperatie gehad heeft. Je bent geweldig, Mandy!’’
Ze knipoogde. ‘’Dat weet ik.’’

In de auto stuurde ik een bericht naar Joost. Tijdens het wachten op zijn antwoord vroeg Mandy me: ‘’Hoe komt het dat hij veel mensen met Ushersyndroom kent en jij niet?’’
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Ik heb altijd op horende scholen gezeten. Toen kon ik nog goed zien en horen. Ik heb nooit de behoefte gehad om andere mensen op te zoeken met het Ushersyndroom. Joost had toen ook veel vrienden. Maar toen hij steeds slechter zag, ging de communicatie met zijn vrienden steeds moeilijker. En hij ging ook steeds minder op stap met zijn vrienden omdat hij niet veel meer kon zien. Langzaam groeiden ze uit elkaar totdat ze uiteindelijk helemaal geen contact met elkaar meer hadden. Hij voelde zich eenzaam en probeerde dus nieuwe vrienden te maken. Dus hij ging op zoek naar mensen die ook het Ushersyndroom hebben omdat ze elkaar goed kunnen begrijpen vanwege dezelfde aandoening die ze hebben.’’
Ze knikte. ‘’Ik snap het.’’
‘’Ah, een bericht van Joost!’’ riep ik terwijl ik mijn telefoon ontgrendelde. ‘’Wat? Hij kent vijf mensen die ook een staaroperatie gehad hebben. Waarom heeft hij me dit nooit verteld?’’ mopperde ik.
Voordat ik wilde reageren, zat ik plotseling in een nieuwe groepsapp die Joost gemaakt had en hij had vijf andere mensen toegevoegd. Joost vertelde me dat deze vijf mensen de operatie gehad hebben en dat ik aan ze vragen kon stellen. Ik glimlachte breed.
‘’Wat?’’ vroeg Mandy nieuwsgierig toen ze mijn glimlach opmerkte. Ik vertelde aan haar wat Joost net gedaan had.

De hele autorit zat ik te appen. Drie van de vijf mensen waren online en beantwoordden alle vragen die ik stelde. Het bleek dat ze allemaal heel erg blij waren met de staaroperatie. Een van de drie had zelfs een verbeterde zicht van ruim veertig procent.
Daar was ik wel geschokt van en ik vertelde dat aan Mandy. Ze was net zo verrast als ik. Een iemand had me de tip gegeven om eerst met het slechte oog te beginnen. Dat vond ik een heel goed idee. Mijn rechteroog was duidelijk veel beter dan mijn linkeroog. Mocht ik de beslissing genomen te hebben, dan was mijn linkeroog eerst aan de beurt. Toen we bij het werk aankwamen, had ik een goed gevoel erbij. Maar aan de andere kant vond ik het nog steeds best eng. Anna en Lotte waren natuurlijk nieuwsgierig naar mijn nieuws maar ik had ze verteld dat ze even moesten wachten tot we gingen eten in de kantine. Ik had er niet zo veel zin in om het elke keer te herhalen.

Om kwart voor zes was het eten klaar. Ik had gekookt. Twee grote schalen lasagne stonden op de tafel. Bram, Nick en Kelly waren ook gearriveerd. De winkel en de kapsalon waren inmiddels gesloten.
‘’Nou, vertel op! We moesten hier zolang op wachten. Er moet wel iets zijn anders had je het allang verteld,’’ klaagde Anna tegen me. Ik vertelde wat het nieuws was. Toen viel er een lange stilte.
‘’Ga je dat doen?’’ vroeg Elise.
‘’Ik denk het wel. De reacties van de mensen in de groepsapp waren allemaal positief. Maar eerst afwachten wat ze in UMC Utrecht te zeggen hebben. Als ze ook positief zijn met de beslissing over de staaroperatie, dan moet ik toch ervoor gaan. Maar ik vind het wel eng. Stel dat het fout gaat.’’
‘’Dat laatste moet je niet denken, Danny,’’ zei Nick.
‘’Ik weet het.’’
‘’We zullen je steunen,’’ zei Lotte lief.
Ik knikte dankbaar. ‘’Dat is fijn. Dank jullie wel. Ik zal er goed over nadenken. Maar als de arts in Utrecht zegt dat mijn zicht verbeterd kan worden, dan moet ik toch ervoor gaan. Ik doe alles om beter te kunnen zien. Maar er zijn natuurlijk wel altijd risico’s.’’
‘’Dat is bij elke operatie zo,’’ knikte Kelly.

Drie weken later gingen Mandy en ik weer naar het ziekenhuis toe, dit keer in Utrecht. Twee weken geleden was ik jarig geweest. Mandy en ik hadden besloten dat mijn verjaardag en de housewarming in één avond zouden vieren. Dat scheelde ons een hoop geregel en geld. Onze gasten waren onder de indruk van onze nieuwe huis. Ze vonden het wel grappig dat ik het apparaat die de lichten kon bedienen, naar Sukkel had genoemd. Mandy en ik konden wel merken dat hier veel meer ruimte was dan ons appartement. De verlichting was hier ook veel beter, daardoor kon ik vaker helpen met eten en drinken serveren. Daar was ik wel blij mee. Mandy had me geplaagd dat ik niet meer lui was. Kortom: het feest was geslaagd.

Maar we waren nu onderweg naar het ziekenhuis in Utrecht. Het was maar een kleine twinitg minuten rijden. We meldden ons uiteraard eerst bij de balie en daarna moesten we in de wachtkamer wachten. Het duurde wel even voordat we eindelijk opgeroepen werden. De arts deed eerst allerlei onderzoekjes met mijn ogen.
‘’Oké,’’ zei hij toen hij klaar was. ‘’Ik ga de chirurg halen die de staaroperaties doet.’’ Hij verdween uit de kamer. Mandy en ik keken elkaar aan, ze pakte mijn hand. Een kwartier later kwam de man van middelbare leeftijd eindelijk binnen. Hij gaf een hand aan mij. ‘’Hallo, ik ben de chirurg Molenaar.’’
‘’Aangenaam, ik ben Danny.’’ Hij knikte en ging op de stoel zitten. Hij kwam me zelfverzekerd en ontspannen over. Hij leek me een ervaren chirurg. Hij las de resultaten op de computer vlug door. ten slotte knikte hij en keek me aan. ‘’Ik ga even in uw ogen kijken.’’ Hij bekeek mijn ogen met een fel lampje. Toen leunde hij achterover op de stoel. ‘’Het lijkt me inderdaad tijd voor een staaroperatie. U hebt een flinke staar. En die kan ik verhelpen.’’
‘’Maar meneer, ik heb het Ushersyndroom. Weet u wat het is?’’
‘’Ik heb het inderdaad gelezen. Maar ik zie het probleem niet. Het moet gewoon lukken,’’ zei hij.
‘’Hoe werkt de operatie precies?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
De chirurg boog voorover. ‘’Het is een kleine ingreep. Ik maak een klein sneetje aan de bovenzijde van het oog en dan maak ik de oude lens kapot. Daarna zuig ik die weg. En dan vouw ik de kunstlens dubbel op en dan breng ik die lens in het oog. De kunstlens klapt vanzelf open als hij eenmaal binnen zit. Dan naai ik de snee dicht met één hechting.’’
Ik staarde hem aan. ‘’Gaat het zo makkelijk?’’
Hij lachte. ‘’Ja, het is niet zo heel moeilijk.’’
‘’Hoe lang duurt de operatie?’’ vroeg Mandy.
‘’Tussen 15-20 minuten,’’ antwoordde hij.
‘’Heb je dit vaker gedaan?’’ vroeg ik.
Hij knikte. ‘’Ja, meer dan genoeg gedaan.’’
‘’Nooit fout gegaan?’’ vroeg ik door.
‘’Nee, nog nooit.’’
‘’Zijn er meer risico’s voor mij omdat ik gevoelige ogen heb?’’
‘’Nee, dat denk ik niet. Er zijn natuurlijk altijd risico’s maar dat is normaal bij de operatie.’’
Ik zuchtte diep.
‘’U ziet er een beetje tegen op?’’ vroeg hij vriendelijk.
‘’Ja, een beetje,’’ gaf ik toe.
‘’Ik kan u beloven dat ik mijn uiterste best zal doen.’’

Ik knikte langzaam. ‘’Hoe verdooft u het oog eigenlijk?’’ Ik zag het al voor me met een naald in mijn oog. Er gingen koude rillingen door mijn rug.
De chirurg glimlachte. ‘’U dacht zeker met een naald?’’
Ik lachte met hem mee. ‘’Ja, ik zou niet weten hoe het anders moet.’’
‘’Nee, het is een oogdruppel. Het kan een beetje pijnlijk zijn, een bijtend gevoel. U krijgt twee druppels en dan is uw oog verdoofd.’’
Ik haalde opgelucht adem. Dat was in ieder geval beter dan een naald.
‘’Hoe verwijdert u de hechting.’’
Hij lachte hardop. ‘’Met de schaar zeker?’’
Ik grijnsde. ‘’Wat moet ik anders denken, dan?’’
‘’Nee, het is een oplosbare hechting. Het duurt ongeveer twee weken voordat de hechting helemaal opgelost is,’’ zei hij.
Ik knikte goedkeurend. ‘’Slim bedacht.’’
De chirurg ging rechtop zitten. ‘’Ik zal u uitleggen hoe het ongeveer werkt. Voor de operatie krijg u eerst twee verschillende oogdruppels: een voor de verdoving en een voor de pupillen te vergroten. Dat doen de verplegers. En dan word u gebracht naar de operatie kamer en dan gaat u op de stoel zitten. Het is een soort van tandarts stoel. U krijgt geen standaard om uw ogen open te houden. Dat doen we gewoon met tape. Als het gedaan is, dan begin ik met de operatie die ongeveer iets meer dan een kwartier duurt. Als het daarmee gedaan is, dan ga ik uw oog afdekken met een oogkapje. Mijn assisente brengt u dan terug naar de zaal. Dan krijg u pijnstillers van de verplegers. En dan mag u naar huis. De komende twee weken mag u niet gaan bukken en iets zwaars optillen. En u krijgt de oogdruppels voor twee weken. Dat is een ontsteking-remmer. De dag na de operatie komt u terug voor de controle. De arts verwijdert het oogkapje. Hij zal ook kleine testjes doen met u. Is het duidelijk?’’
Ik knikte. ‘’Ja, volgens mij heb ik alles goed gehoord.’’ Mandy legde haar hand op mijn arm. ‘’Meneer, ik herhaal het nog een keer voor hem. Hij kan mij heel goed verstaan.’’ De dokter knikte begrijpend. Mandy herhaalde de woorden van de chirurg.
‘’Oké, dank je wel, Mandy.’’ Ik keek naar de chirurg. ‘’Ik heb het begrepen.’’
‘’Mooi,’’ zei hij. ‘’Wilt u de operatie?’’
Ik keek Mandy aan en weer terug naar de chirurg. ‘’Ja, ik wil het doen.’’
‘’Prima, welke oog wil u als eerst doen?’’
‘’Mijn linkeroog graag. Want daarmee zie ik als slechtste.’’
‘’Uitstekend,’’ zei hij terwijl hij het op de computer noteerde. “”Nu moeten we even over de sterkte van de lens hebben. De kunstlens kan maar één sterkte hebben. Welke sterkte wilt u? De lens voor veraf of nabij?’’
‘’Ik heb iemand gesproken die ooit de staaroperatie gehad heeft, en hij heeft twee verschillende lenzen. In zijn linkeroog zit de lens voor veraf kijken en de lens in zijn rechteroog is voor nabij kijken. Kan het zo bij mij?’’ vroeg ik.
‘’Ja, dat kan zeker,’’ zei hij. ‘’Maar laten we eerst bij uw linkeroog beginnen. Welke sterkte wilt u?’’
Ik dacht even na. Mijn rechteroog was mijn beste oog en die gebruikte ik vaak bij het lezen.‘’Ik wil een lens voor veraf kijken voor mijn linkeroog,’’ antwoordde ik.
De chirurg typte wat op de computer. ‘’Het staat genoteerd,’’ zei hij. ‘’Binnenkort krijgt u de uitnodiging voor de operatie. Ik denk dat het ergens over twee a drie weken zal zijn.’’ We stonden op en schudden de handen. ‘’Het komt goed,’’ zei hij geruststellend. ‘’Ik zie u over twee of drie weken.’’

Mandy en ik zaten in de auto en ze had de auto nog niet gestart. Ze legde haar hand op mijn been. ‘’Je gaat het doen.’’ Ik legde mijn hand op de hare, haar vingers verstrengelden met mijn vingers. ‘’Ja, ik ga het echt doen.’’
‘’Eng?’’
‘’Ja, eerlijk gezegd van wel. Maar ik wil het doen.’’
‘’Ik heb er vertrouwen in. Ik mag die chirurg wel,’’ zei ze.
Ik knikte. ‘’Ja, ik mag die man ook. Anders zou ik het niet doen.’’
‘’Nou, nu op de uitnodiging wachten,’’ zei Mandy terwijl ze de auto startte.

Het was zondagavond. De vrienden waren bij ons thuis. De volgende dag was een grote dag voor mij: de staaroperatie aan mijn linkeroog. Ik was behoorlijk nerveus. De mensen in de groepsapp probeerden mij gerust te stellen dat het allemaal wel meevalt.
Anna knuffelde me. ‘’Hey, het komt wel goed joh. Straks kan je mijn borsten nog beter zien,’’ zei ze ondeugend.
Ik lachte. ‘’Straks zijn ze nog groter dan ik dacht. Misschien kan ik die van Kelly na de operatie nog enigszins zien.’’
Iedereen schoot in de lach. Kelly keek me met half geknepen ogen aan. ‘’Je had gezegd dat je geen grapjes over mijn kleine borstjes zou maken.’’
‘’Sorry, Kelly.’’
‘’Alleen jij mag het,’’ zei ze glimlachend.
‘Ik mag het niet eens,’’ mopperde Nick.

De rest van de avond was het gezellig. Ze probeerden me af te leiden. Maar Mandy en ik moesten vroeg naar bed want we moesten morgen al om acht uur in het ziekenhuis zijn.
Elise omhelsde me stevig. ‘’Ik zal aan je denken, Danny.’’
Bram gaf me een stevige knuffel. ‘’Het gaat goed komen, makker.’’
Kelly gaf me een zoen op mijn wang. ‘’Ik duim voor je.’’
Nick gaf me een stevige handdruk. ‘’Straks kan je voetbal beter volgen.’’
Lotte knuffelde me liefdevol en gaf me een zoen. ‘’Het komt goed, Danny. We hebben er vertrouwen in.’’
Anna had haar armen stevig om mijn middel geslagen. ‘’Kijk naar beneden,’’ zei ze ondeugend. Mijn hoofd ging omlaag en ik zag een sexy decolleté van haar. ‘’Na de operatie mag je beoordelen of ze inderdaad groter geworden zijn,’’ zei ze grijnzend. Ze gaf me een vlugge zoen op mijn lippen. De vrienden gingen huiswaarts. Mandy en ik gingen naar bed.

In bed streelde ze mijn arm. Ze had gemerkt dat ik nog nerveus was. Ik wist niet waarom. Ik bleef elke keer denken dat het fout kan gaan lopen. Dat zou echt een nachtmerrie zijn.
‘’Niet piekeren,’’ fluisterde ze.
‘’Sorry, Mandy, ik probeer er niet aan te denken.’’
‘’Laten we gewoon slapen, oké? Droom anders over mij,’’ zei ze ondeugend.
‘’Nou, dat wordt een nachtmerrie.’’
Ik kreeg een por van haar als beloning. Ze pakte mijn gezicht beet en gaf me een intieme zoen. ‘’Het komt echt goed, lieverd. Ik geloof erin.’’
‘’Ik hoop het,’’ mompelde ik.
‘’Kom, we gaan slapen.’’
Ze nestelde zich in me en we vielen in slaap.

De volgende dag werd ik zachtjes wakker gewekt door Mandy door een kusje op mijn neus te geven. Ik kreunde lang. Waarom zo vroeg? O ja! De staaroperatie! Mijn lichaam spande zich meteen van de zenuwen. Ze knuffelde me lief.
Daarna ging alles snel. We ontbeten kort, ik kreeg amper iets door mijn keel. Alleen de sterke koffie kon ik wel waarderen. Maar dan was het echt tijd om te gaan. Mandy reed naar het ziekenhuis. Ik kreeg nog veel appjes van mijn vrienden en familie om me succes te wensen. Hoe dichter we bij het ziekenhuis naderde, hoe nerveuzer ik werd. Mandy had de hele rit mijn hand vastgehouden. Alleen moest ze mijn hand loslaten als ze moest schakelen. Vijf voor acht meldden we ons bij de balie. Daarna namen we plaats in de wachtkamer. Het was heel rustig in de kamer. Er liep een verpleegster binnen die mijn naam riep. Ik keek verrast. “Kelly?’’
Ze glimlachte. ‘’Verrassing! Komen jullie mee? Mandy, je mag mee.’’ Ik keek Kelly aan. ‘’Ik wist niet dat je op deze afdeling werkt.’’
Ze lachte. ‘’Ik werk hier eigenlijk ook niet. Maar ik heb met iemand geruild. Dus ik werk vandaag hier.’’

We kwamen in de gang waar de kluizen stonden. ‘’Danny, je kan de spullen in de kluis opbergen. Je jas en je vest graag uitdoen. En de sierraden ook,’’ instrueerde Kelly me.
Ik borg mijn spullen op.
‘’Moet je nog naar het toilet?’’ vroeg ze.
‘’Ja, graag, ik moet alweer plassen door mijn zenuwen.’’ Ik dook vlug in het toilet.
‘’Oké, volg mij maar,’’ zei ze toen ik terugkwam. Mandy had mijn hand vast. We liepen in de grote zaal waar een aantal verplegers rondliepen. Kelly wees naar de grote stoel. ‘’Daar mag je gaan zitten, Danny. Ik kom zo terug.’’ Naast de stoel stond een kruk die voor Mandy bedoeld was.

‘’Gaat het, Danny?’’ vroeg Mandy.
Ik haalde diep adem. ‘’Ja, het gaat prima. Ik ben blij dat Kelly hier is. Dat vind ik wel fijn.’’
‘’Vind ik ook,’’ beaamde ze. Kelly kwam terug met spullen.
‘’Danny, wil je even opstaan. Je moet een operatiejasje aan doen.’’ Ze hielp me met een blauwe jasje aantrekken. ‘’Ga maar weer zitten, Danny.’’ Kelly gaf me een muts. ‘’Doe dit over je hoofd.’’ Ze hurkte neer en deed het hoesje over mijn schoenen terwijl ik de muts over mijn hoofd zette. Ze controleerde dit even of ik het goed gedaan had. ‘’Uitstekend, ik kom zo terug, Danny.’’ Weer ging ze weg. Ik keek Mandy aan, die met een glimlach terugkeek. ‘’Je ziet er leuk uit.’’
‘’Sexy?’’ vroeg ik plagend.
‘’Heel erg sexy,’’ antwoordde ze met een giechel.

Kelly was alweer terug. ‘’Oké, Danny, ik ga je oogdruppels geven. Er zijn twee verschillende oogdruppels. Ik begin met de oogdruppel die ervoor zorgt dat jouw pupil groter wordt.’’ Ze liet een paar druppels in mijn linkeroog vallen. Automatisch knipperde ik met mijn ogen.
‘’Mooi,’’ zei ze tevreden. ‘’Nu de andere druppel. Dat is de verdoving. Het kan een beetje pijnlijk zijn. Klaar voor?’’
‘’Kom maar op, mijn heldin.’’
Ze glimlachte en liet een dikke druppel in mijn oog vallen. Meteen prikte mijn oog hard. Automatisch kneep ik mijn ogen dicht. Het was inderdaad niet zo fijn maar het duurde gelukkig maar heel even. Uiteindelijk opende ik mijn ogen en zag ik een lachende Kelly. ‘’Deed het zeer, hé?’’
‘’Een beetje, het prikt wel hard,’’ zei ik.
Ze knikte. ‘’Over tien minuten kom ik weer voor de volgende ronde.’’ Ze verdween weer en ik keek Mandy aan.
‘’Kan je nog zien?’’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘’Ja, nog wel maar wel erg wazig.’’
‘’Is je oog nu gevoelloos?’’
‘’Ik weet het niet, moeilijk te zeggen,’’ mompelde ik terwijl ik door de zaal tuurde met mijn linkeroog. Ik kon het nog zien. Ik vroeg me ineens af of ik tijdens de operatie nog kon zien. De koude rillingen gingen overr mijn rug. Mandy legde haar hand op mijn arm. ‘’Wat is er?’’
‘’Ik vroeg me af of ik tijdens de operatie ook kan zien, want ik zie nog steeds wel wat. Stel je voor dat ze mijn oog opensnijd terwijl ik nog kan zien.’’
Ze kreunde. ‘’Dat wil ik niet horen!’’
Ik lachte geamuseerd om haar reactie.

‘’Wat valt er te lachen?’’ vroeg Kelly nieuwsgierig. Ik vertelde haar wat ik zojuist aan Mandy had verteld.
Ze lachte. ‘’Volgens mij kan je niets zien want er zal een felle lamp op je oog schijnen. Zo fel dat je verblind wordt.’’
‘’Dat is geruststellend,’’ mompelde ik.
‘’Tijd voor de ronde twee,’’ zei Kelly. Ik kreeg weer oogdruppels. De oogdruppel van de verdoving prikte nu wel minder hard.
Ze pakte mijn hand. ‘’Over enkele minuten komt de assistente van de chirurg je ophalen. Heel veel succes, Danny. Gewoon rustig blijven liggen dan komt het allemaal goed. Mandy, als hij opgehaald wordt, dan mag je in de wachtkamer wachten. Ik haal je wel op als hij klaar is. Zal ongeveer een half uurtje duren.’’
Mandy en ik knikten begrijpend. Kelly wilde weglopen maar ik greep haar pols. ‘’Bedankt dat je hier bent. Dat vind ik fijn.’’
Ze glimlachte. ‘’Dat dacht ik al. Daar zijn we vrienden voor, hé? Maar ik moet verder. Het is hier druk.’’

Ze was weg. De tijd tikte weg. Ik begon nu echt nerveus te worden. Ik haalde diep adem. Mandy had mijn hand gepakt en knikte me bemoedigend toe. Niet veel later kwam de vrouw naar me toe gelopen. ‘’Danny de Brands?’’
Ik knikte. ‘’Dat ben ik. Ik wil even zeggen dat ik slechthorend ben.’’
‘’Dat weet ik, maar geen zorgen. Het komt allemaal goed,’’ zei de vrouw vriendelijk. ‘’U kan in de wachtkamer wachten, mevrouw,’’ zei ze tegen Mandy. Mandy gaf me een laatste kneepje in mijn hand. ‘’Succes lieverd.’’
‘’Dat kun je beter tegen de chirurg zeggen,’’ mompelde ik. De vrouw zei lachend: ‘’Ik zal het aan hem doorgeven.’’ Ze duwde me met de rolstoel naar de operatiekamer. In de kamer herkende ik de man, de chirurg Molenaar.
‘’Ah Danny, hoe gaat het?’’ zei hij vriendelijk terwijl hij mijn hand schudde.
‘’Prima, een beetje nerveus,’’ antwoordde ik schuchter.
Hij glimlachte. ‘’Ga maar op deze stoel zitten.’’ Ik nam plaats op de stoel. Het leek inderdaad op een tandartsstoel. Alleen was de hoofdsteun anders. Mijn hoofd viel perfect in de hoofdsteun en ik kon mijn hoofd niet veel bewegen.
De chirurg kwam naast me staan. ‘’Ik moet nog een keer controleren of het allemaal klopt. Wat is uw geboortedatum?’’
Ik noemde mijn geboortedatum.
‘’Uitstekend. Welke oog wordt er geopereerd?’’
‘’Mijn linkeroog,’’ antwoordde ik.
‘’Goed.’’ Hij tekende een pijltje op mijn voorhoofd boven mijn linkeroog.
‘’Ik ga de lens plaatsen die bedoeld is om voor veraf te kijken. Klopt dat?’’
‘’Correct.’’
‘’Mooi,’’ zei hij tevreden. ‘’Blijf maar rustig zitten. We gaan ons even voorbereiden.’’

Na een tijdje zwijgend gezeten te hebben, kwam hij ineens naast me staan. ‘’We gaan beginnen,’’ zei hij. Hij smeerde het jodium met de kwast over mijn oog. Ik voelde het nauwelijks, alleen rondom mijn oog voelde ik wel wat maar het oog zelf niet echt. Het jodium was oranje en ik zag ineens ook alles oranje. Daarna werd mijn huid rondom mijn oog uit elkaar getrokken en vastgeplakt met de tape. Mijn oog stond nu wagenwijd open. Door de verdoving had ik geen gevoel om te knipperen. Daarna werd mijn gezicht afgedekt door een zeil. Alleen bij mijn linkeroog zat er een gaatje in. Het felle licht werd ineens op mijn linkeroog gericht. Het was zo fel dat ik meteen zwart zag.
‘’Oké,’’ zei de chirurg. ‘’Ik ga beginnen. Blijf gewoon rustig zitten en wilt u alstublieft naar beneden kijken. Zo ja, dat is goed. Zo blijven kijken.’’

Ik zette me schrap. Maar de komende minuten had ik het idee dat er niets gebeurd was. Er werd gepraat wat ik niet kon verstaan. Ik voelde wel de handen of polsen op mijn voorhoofd maar ik had het idee dat ze nog niet begonnen waren. Ik concentreerde me op mijn ademhaling. Ik was verrassend ontspannen. Daar was ik heel erg blij mee, zo kon ik rustig blijven zitten.
Plots hoorde ik de chirurg zeggen: ‘’Hoe gaat het, Danny?’’
‘’Prima,’ fluisterde ik zo zacht, bang dat ik te veel bewoog. ‘’En met u.’’
‘’Uitstekend. De oude lens is zo juist verwijderd.’’
Ik was verbijsterd. ‘’Wat.’’
Hij lachte. ‘’Ja, zo snel gaat het.’’
‘’Ik voelde het nauwelijks.’’
‘’Dat is maar goed toch?’’ zei hij lachend.
Ik wilde meelachen maar hield me stil. Ik wilde gewoon zo stil mogelijk blijven zitten en geen enkel risico nemen. Ik probeerde ook mijn oog zo stil mogelijk te houden, wat voor mij heel moeilijk was.
‘’Ik ga nu de kunstlens plaatsen, graag nog iets naar beneden kijken. Heel goed,’’ zei de chirurg. Enkele minuten waren verstreken en ik had weer het idee dat ze niets aan het doen waren.
‘’Zo, die zit erin. Het ziet er goed uit, Danny,’’ zei hij tevreden. Ik voelde de vreugde groeien. Het ging goed komen, dacht ik blij.
‘’Nu de hechting zetten,’’ vervolgde hij. Nu voelde ik wel iets. Een heel klein steekpijn, alsof dat iemand met een scherpe puntje in mijn oog prikte. Misschien was het ook zo, een naaldje of zo. Maar ik ging het natuurlijk niet vragen. Ik wilde gewoon stil blijven zitten.

Ineens werd er een zeil van mijn gezicht verwijderd. Hij maakte mijn gezicht schoon en toen plakte hij een oogkapje vast aan mijn gezicht. Daarna ging de stoel omhoog. De assisente hielp me op de rolstoel plaats te nemen. Nu voelde ik wel de pijn in mijn oog. Het was niet ernstig maar niet echt fijn. Het was een vermoeiende en vooral prikkende pijn.
De chirurg deed de handschoenen af en pakte mijn hand. ‘’U heeft het goed gedaan.’’
‘’Ik heb niets gedaan,’’ mompelde ik.
Hij lachte. ‘’Mijn assistente brengt u terug naar de zaal.’’
‘’Bedankt,’’ fluisterde ik.
‘’Graag gedaan,’’ zei hij.

De assisente bracht me terug naar de zaal waar Kelly en Mandy zaten te wachten. De assisente zei gedag en verdween. Mandy pakte voorzichtig mijn hand. ‘’Hee lieverd, hoe gaat het?’’
‘’Apart. Het was best een gekke ervaring. Tijdens de operatie voelde ik nauwelijks iets. Voordat ik het wist, hadden ze de lens al verwijderd. Ik had echt niets door. Tijdens de hele operatie had ik nauwelijks pijn. Maar nu voel ik wel de pijn. Het is heel vermoeiend en vooral irritant. Het is niet echt fijn,’’ mompelde ik zacht.
Kelly stond voor me. ‘’Danny, hier, neem de pijnstillers. Elk zes uur mag je twee pijnstillers nemen voor de pijn.’’ Ik slikte de pillen snel door met water en zuchtte diep.
‘’Danny,’’ zei Kelly. ‘’De komende twee weken mag je niet bukken. Als je iets wil pakken, zak dan door je knieën. Maar niet met je bovenlichaam voorover buigen. En je mag niet zwaars optillen.’’
Ik keek haar half plagerig aan. ‘’Geen seks dus?’’
Mandy en Kelly lachten. ‘’Nee, dit gaat helaas niet. Maar je mag nu naar huis. Ga maar lekker slapen.’’
Ik kreunde. Ik verlangde inderdaad heel erg naar bed. De pijn was echt vervelend.

Mandy en ik liepen rustig naar de auto. Ze had mijn arm stevig vast, wat ik overdreven vond. ‘’Hoe laat is het eigenlijk,’’ fluisterde ik.
‘’Kwart over negen,’’ antwoordde ze.
‘’Hmm, dat is snel.’’
‘’Ja, je was nog geen dertig minuten weg.’’
Mandy reed rustig naar huis. Ze deed zelfs heel voorzichtig over de drempel rijden, wat ik amusant vond. Bij thuiskomst ging ik direct naar bed. Ik had tegen haar gezegd dat ze naar het werk mocht gaan. Maar ze wilde er niets van weten. Ik ging niet protesteren want ik wilde graag slapen. Met een zucht sloot ik mijn ogen.

Ergens begin van de middag maakte Mandy me zachtjes wakker. Ik kreunde en ging rechtop zitten. Ze lag boven op de deken en had een dienblad op haar schoot. Ze gaf CI aan mij.
‘’Hoe gaat het, lieverd?’’
‘’Het gaat,’’ zuchtte ik.
‘’Heb je veel pijn?’’
‘’Nee, het is niet dat ik veel pijn heb. Maar het is meer een irriterende pijn. Heel vermoeiend. Maar ik rammel!’’
Mandy schoof het dienblad naar mijn schoot en ik begon te eten.
‘’Ben je nog moe?’’ vroeg ze.
‘’Nee, nu niet meer maar het geeft me wel rust als ik mijn ogen dicht doe. Dus ik blijf nog wel even liggen. Maar vanavond kom ik wel naar beneden.’’
‘’Over twee uur moet je weer twee pijnstillers nemen. Zal ik je dan wakker maken?’’
‘’Ja, is goed. Dank je wel.’’
‘’Onze vriendinnen willen vanavond langs komen,’’ vroeg ze.
Ik grinnikte. ‘’Dat verbaast me niets. Ze mogen komen.’’ Ik gaf het dienblad terug aan haar en ik kreeg een zoen van haar. Dan ging ik weer even slapen.

’S avonds was ik beneden. De pijn was minder geworden maar niet helemaal weg. Het gevoel was nog een beetje vervelend. Onze meiden kwamen even langs.
‘’Hoe ging het?’’ vroeg Elise nieuwsgierig.
Ik vertelde het hele verhaal wat tijdens de operatie gebeurd was.
‘’Dus, het is goed gegaan?’’wilde Lotte voor de zekerheid weten.
‘’Volgens de chirurg wel. Maar dat weet ik pas als het oogkapje eraf is. Dat is morgen dus,’’ zei ik.
‘’Heb je er een goed gevoel bij?’’ vroeg Anna.
Ik knikte. ‘’Ja, dat heb ik inderdaad. De chirurg was erg tevreden. Dus ik ben ook blij, maar ik ben echt benieuwd hoeveel meer ik kan zien morgen.’’
‘’Ja, daar zijn we ook benieuwd naar,’ beaamde Kelly.

Gelukkig bleven ze niet lang want ik wilde alweer slapen. Ik werd gewoon gek van de pijn. We namen afscheid. Ik omhelsde Kelly. ‘’Heel erg bedankt wat je vandaag voor mij gedaan hebt.’’
Ze glimlachte. ‘’Graag gedaan, ik wist wel dat je dat fijn zou vinden. En ik vond het heel leuk om jou te verzorgen.’’ Ze knipoogde.

De volgende dag werd ik wakker door Mandy. Wat me gelijk opviel, was dat de pijn helemaal weg was. Ik was verrast. Ik zette mijn CI op.
‘’Goedemorgen schoonheid!’’
Ze fronste. ‘’Zo, je bent vrolijk. Heb je geen pijn?’’
‘’Nee, ik voel geen pijn meer.’’
Ze keek verbaasd. ‘’Helemaal niets?’’
‘’Helemaal niets,’’ zei ik opgewekt. ‘’Kom, we moeten ons klaarmaken voor het volgende bezoek in het ziekenhuis.

Iets voor half tien stonden we in de wachtkamer te wachten op onze beurt. De wachtkamer was aardig vol. Er waren drie mensen met hetzelfde oogkapje als ik. Ze hadden ook een staaroperatie gehad. Uiteindelijk werden we geroepen door de arts. Het was een andere arts die ik niet kende. Ik nam plaats op de stoel.
‘’Hoe gaat het met u?’’ vroeg hij zakelijk.
‘’Prima, ik heb in ieder geval geen pijn. Gisteren was het wel anders.’’
Hij knikte. ‘’Ja, dat is normaal. Ik ga het oogkapje verwijderen en dan ga ik even in uw oog kijken of het alles goed is.’’
Ik knikte begrijpend.
Hij haalde voorzichtig de tape van mijn gezicht af en haalde het kapje eraf…


Note van de auteur:

Ik heb deze staaroperatie ook gehad in 2018. Of mijn zicht verbeterd was, lees je in het volgende deel.