In String En Jarretels - 2

Mijn 'mentor' bleef met verrassingen komen. Ook vandaag wist hij mij weer een paar keer flink op het verkeerde been te zetten. Het was eigenlijk al meteen raak. Ik mocht weer langskomen voor een les als 'herintreder'. Ik had de zwarte jarretels en kousen van de vorige keer mee naar huis mogen nemen, zodat ik die thuis alvast zou kunnen aantrekken. Hij had me sindsdien nog een paar keer geplaagd met het feit dat ik mij zo opgelaten had gevoeld, toen ik daar als enige gewoon in spijkerbroek zat. Dat zou deze keer niet nodig zijn: ik zou alles thuis al onder mijn broek kunnen aantrekken, zodat ik bij de kapstok alleen nog maar mijn broek hoefde uit te trekken en mijn glimmende zwarte pumps aan te doen. Thuis had ik nog een beetje geoefend met het lopen op hoge hakken en het lukte mij inmiddels vrij aardig om netjes in een rechte lijn te lopen.

Ik meldde mij weer rond de afgesproken tijd bij het huis van mijn mentor, waar de voordeur voor mij weer op een kier stond. Van de gasten van de vorige keer zouden vandaag alleen John en Henk aanwezig zijn. De man in de witte kousen had bezigheden elders. Het zou dus nu echt een gezelschap van zwarte kousen zijn, had mijn mentor al als geintje aangekondigd. “Ha, daar ben je!”, klonk het uit de woonkamer. “Trek je jas en broek maar uit, en probeer deze de andere jassen gewoon te laten hangen!” Ik zou die verwijzing naar mijn zenuwachtige entree van de vorige keer vast nog vaker moeten horen. In ieder geval zou ik vandaag niet uit de toon vallen en ik schopte bijna enthousiast mijn schoenen en broek uit en trok de pumps aan. Op naar de woonkamer!

In de woonkamer bleek dat mijn mentor mij toch weer had misleid. Terwijl ik een wit T-shirt en daaronder een zwarte kanten string, zwarte kousen, zwarte jarretels en mijn mooie glimmende pumps droeg, waren de overige aanwezigen deze keer juist in spijkerbroek. Geen kous of jarretel te zien! En om het er extra in te wrijven droegen ze allemaal ook nog eens bijna dezelfde Nikes als ik de vorige keer had aangehad. Ik voelde mij enorm voor lul staan in mijn string en kousen. “Zie het als een eerbetoon aan de eerste echte full bottom in ons gezelschap”, sprak John, terwijl mijn mentor mij wenkte om naar hem toe te komen. Hij wilde even checken of ik mijn string nu wel over mijn jarretels had aangetrokken in plaats van andersom. Voor die test slaagde ik gelukkig wel met vlag en wimpel. Ook de klemmetjes van de jarretels had ik deze keer netjes aan de kousen weten te bevestigen.

John gebaarde mij dat er naast hem nog plaats was op de bank. Ik realiseerde mij dat hij de enige aanwezige was die nog niet over mij heen was geweest, en vermoedde dat ie daar vandaag wellicht verandering in wilde gaan brengen. Maar hij begon gewoon een normaal praatje met me en leek verder geen speciale interesse in mijn achteringang te hebben. Zelf had ik mij er inmiddels bij neergelegd dat ik daar als enige in lingerie zat, en voelde me al snel meer op mijn gemak. Ik bood zelfs aan een nieuwe ronde drankjes te verzorgen, zodat ik – niet zonder enige trots – kon tonen dat ik nu ook op hoge hakken kon lopen zonder de inhoud van de glazen over de rand te laten klotsen.

Mijn mentor had er met plezier naar zitten kijken hoe zijn leerling zonder te morsen de drankjes uitserveerde en zei dat ze allemaal een klein cadeautje voor me hadden meegenomen. Henk mocht zijn cadeautje als eerste geven. Het was, net als beide andere cadeautjes, ingepakt in mooi glanzend zwart papier. Nog voordat ik het had uitgepakt had ik al een vermoeden wat het zou kunnen zijn. Ik meende door het papier heen een soort halsband te voelen, vermoedelijk van leer. Het kon in ieder geval niet van staal zijn omdat het redelijk flexibel leek. Mijn gok bleek, niet geheel verbazing­wekkend, te kloppen. Het was een ca. 2 centimeter brede, zwarte leren halsband met een zilveren plaatje aan de voorkant. De tekst daarop was echter met een stuk zwart plakband afgeplakt. Het geheel sloot met een klein zilveren slotje aan de achterkant.

Het was duidelijk voor wiens nek die halsband was bedoeld en toen Henk de halsband uit mijn handen pakte, boog ik mijn hoofd naar hem toe zodat hij mij de halsband kon omdoen. “Kijk, dat heeft onze nieuweling toch al goed begrepen”, zei Henk, terwijl hij het slotje dicht klikte in mijn nek. “Keurig”, zei ook John, die mijn kin had vastgepakt en mijn hoofd van links naar rechts draaide om het resultaat eens goed te bekijken. Hij pakte zijn smartphone en maakte er een foto van en liet die aan mij zien. Het was inderdaad een geil gezicht, alleen was ik erg benieuwd wat de tekst op zilveren plaatje zou zijn. Ergens was ik bang dat daar ook gewoon mijn voornaam op zou staan, wat misschien nog wel intiemer zou zijn dan iets als 'slaaf', zoals ik vaak op internet had gezien. Maar ik moest nog even wat geduld hebben, zei Henk.

Daarna was de beurt aan John. Terwijl ik zijn pakje in mijn handen hield, had ik werkelijk geen flauw idee wat het zou kunnen zijn. Het leek een soort zacht omhulsel met daarin iets stevigs te zijn. Zelfs toen ik het uitpakte duurde het even voordat het kwartje viel: het bleek een zacht kunstleren etuitje te zijn, met daarin een kuisheidskooitje. Het was natuurlijk zonneklaar voor wiens pik – of beter gezegd: pikkie, want het was duidelijk geen XL-formaat kooi – het ding bedoeld was. Maar het ontging me enigszins wat John ertoe had bewogen om mij een kuisheidskooitje cadeau te doen. Ook mijn mentor was wel benieuwd.

John had weinig aansporing nodig zijn keuze toe te lichten. Hij had – tot zijn genoegen overigens, daar niet van – geconstateerd dat ze nu een echte bottom in het gezelschap hadden. En hij was bang dat het voor mij misschien wat verwarrend zou kunnen zijn om tussen 'echte mannen' te verkeren. Ik zou zomaar op gekke ideeën kunnen komen, dus een fysieke reminder dat mijn pik geen enkele functie had leek hem wel op zijn plaats. “Bovendien”, zei hij, “kun je ook moeilijk volhouden dat wat jij tussen je verder schitterende benen hebt hangen erg indrukwekkend is.” Hij hield zijn duim en vinger nauwelijks anderhalve centimeter uit elkaar. Henk en mijn mentor knikten instemmend. In de pikorde stond ik ook qua afmetingen van mijn pikkie duidelijk onderaan. John wreef het er nog iets extra in: “Ik ben maar niet meteen voor het allerkleinste model kooi gegaan, dat kan altijd nog een keer. Ik denk dat 'small' voor nu volstaat.”

Hij pakte mijn arm en trok me naar hem toe, zodat ik voor hem kwam staan. “Laat je stringetje maar even zakken”. Hij haalde de verschillende onderdelen van het kooitje uit het etui en bouwde heel beheerst, stap voor stap, de kooi rond mijn pik op. Aangekomen bij de penishuls, smeerde hij daar wat glijmiddel in en schoof het zonder veel moeite over mijn pik. Het verbaasde mij hoe gemakkelijk mijn pik erin paste. Het was gelukkig niet zo dat er nog heel veel ruimte overbleef in het kooitje, maar dat een maatje S voldoende was voor mijn hele pik had toch wel iets enorm vernederends. “Niet zo sip kijken, jongen”, probeerde Henk mij te troosten. “Ook bottoms hebben een heel nuttige functie!” Hij wreef daarbij even demonstratief over de flinke bobbel in zijn broek. Ondertussen had John de laatste hand aan het kooitje gelegd en klikte het slotje dicht. Het sleuteltje zou hij aan mijn mentor geven.

Daar stond ik dan met een gekooid pikkie. En deze keer was niet voor de kleur zwart gekozen, maar voor een lullig soort bleekroze. Ik voelde me klein en wilde het liefst door de grond zakken. Mijn mentor besloot in te grijpen. Hij stond op, greep me bij mijn schouders en duwde mijn hoofd omhoog. “Kop omhoog en duw je kont naar achter! Vergeet dat gekooide pikkie van je, show het deel van je lichaam waar je ons wel mee kunt verblijden.” Ik deed wat hij vroeg en toonde bijna hoerig mijn kut, die het punt markeerde waar mijn lange, in pumps en kousen gestoken benen overgingen in mijn billen. “That's more like it! En nu heb ik ook nog een cadeautje voor je.”

Opnieuw had ik geen clue wat het kon zijn. Maar toen ik het had uitgepakt voelde ik een warme gloed van geilheid door mijn buik gaan. Het was een echt pismasker, in mooie zwart-gele kleuren! Ik had op internet al vaak plaatjes van dit masker bewonderd en was daar steeds megageil van geworden. Het was niet zo'n model met trechter, maar met een opvangbak die als een soort uitstekend balkon voor je mond werd bevestigd. De ultieme benadering van een echt urinoir! Mijn mentor zag mijn enthousiasme en gebaarde me naast hem op de bank te komen zitten. “Probeer het maar eens uit, gewoon om te kijken hoe het voelt.” Hij hielp me met de bevestiging van het pismasker en in no-time voelde ik het heerlijke gevoel van die pisbak die nu in mijn mond uitkwam. Ondertussen stond Henk op om nog wat drankjes te regelen en zei dat hij voor mij wel een glas water zou meenemen, voor als ik eens voorzichtig wilde proberen hoe het zou zijn als er een vloeistof in dat mooie gele opvangreservoir zou worden gegoten.

Ik schat dat ik eerst een minuut of tien gewoon met dat masker op de bank heb gezeten, voordat mijn mentor het eerste beetje water in het masker goot. Dat was nog best even wennen omdat het masker vrij rechtstreeks in mijn keel leek af te wateren. Ik moest echt even mijn best doen om niet in een reflex te gaan kokhalzen. Daarna vroeg mijn mentor of ik ook een stapje verder durfde te gaan. Het leek hem een goed idee dat ik in de WC zelf even een glas zou volpissen. Dan zouden we in de badkamer kunnen uitproberen hoe het masker mij met echte pis beviel. Hij zou mij dan uit het glas kleine slokjes van mijn eigen pis te drinken geven. “Ik neem althans aan dat je er minder voor voelt om meteen in het diepe gegooid te worden. Dat ik of Henk gewoon meteen in dat urinoir gaan staan pissen?” Ik schudde heel hard van nee. Eerst inderdaad maar even oefenen met kleine slokjes van mijn eigen pis.

Ik liep vol geilheid en zenuwen naar de badkamer en ging daar in de douche op mijn knieën zitten. Mijn mentor liep achter mij aan en nam het glas mee dat ik had volgepist, achteraf gezien misschien iets te vol als ik dat allemaal te drinken zou krijgen. Henk en John bleven achter in de woonkamer. “Ben je er klaar voor?”, vroeg mijn mentor. Ik knikte. Ik voelde de eerste scheut pis in mijn mond en keel lopen en slikte die door, evenals de tweede scheut. Bij de derde lading pis ging het mis. Het kostte het me plotseling erg veel moeite om mijn pis door te slikken. Ik had het gevoel dat ik erin zou stikken en proestte de pis langs de randen van de gag weer uit. Mijn mentor liet mij even bijkomen. “Goed zo, je doet het echt goed!”, moedigde hij mij aan. Hij pakte mijn kin vast en duwde die omhoog, zodat ik hem in de ogen aankeek. “Nog een slokje.” Hij goot weer een scheut pis in de pisbak onder mijn neus. “Kijk we zijn al bijna op een derde.” Hij toonde mij het glas met pis. Het huilen stond mij op dat moment nader dan het lachen. Pisdrinken bleek veel minder makkelijk dan ik had gedacht, en mijn eerdere geilheid was inmiddels ook met de noorderzon vertrokken...

Met veel geduld en vele minuten later goot mijn mentor de laatste scheut pis uit het glas in de opvangbak van het masker. Opgelucht dronk ik de laatste slok pis. Wankel en misselijk liep achter mijn mentor terug naar de woonkamer, waar Henk en John zat te wachten op een verslag over mijn eerste les als pisteef. “Eerste proeve geslaagd, hij heeft het glas helemaal leeggedronken”, luidde de terugmelding. Met het pismasker nog steeds op mijn hoofd ging ik weer op de bank zitten. Ik voelde me uitgeput en vies. Henk vroeg mij of ik nu ook de pis van een andere man zou durven drinken. Ik sloeg mijn ogen neer. Dat leek me nu echt iets te veel van het goede. Ik had al genoeg moeite gehad om mijn eigen zeik te drinken.

“Ach”, zei John half lachend, “je bent al iets verder gevorderd dan je zelf denkt.” Ik keek hem vragend aan. Wat bedoelde hij? “Je hebt zojuist onze zeik gedronken. We hebben met zijn drieën het glas volgepist.” Mijn meester beaamde dat en wees mij naar een tafel in de keuken, waar het glas stond dat ik zelf had volgepist. Dat was inderdaad nog helemaal vol. Ik wist niet of ik nu blij of boos moest zijn dat ik gewoon meteen de pis van iemand anders te drinken had gekregen. En dan meteen van drie verschillende mannen! “Proefde je het verschil dan niet?”, vroeg Henk plagerig. Hij zag mijn gezicht en gaf me een aai over mijn bol. “Je hebt het keurig gedaan voor een eerste keer. De volgende keer zal het al een stuk makkelijker zijn. En je bent nu in ieder geval ook al de drempel over dat je onze pis drinkt.”

“Ben ik te laat?!”, klonk het plots uit het portaal. Ik herkende de stem meteen. Het was de man met de witte kousen, die zich kennelijk had kunnen losrukken van zijn andere bezigheden. En wat was ik blij: hij had wel gewoon jarretels en kousen aan, ik was niet meer alleen! Het was even het steuntje in de rug dat ik nodig had. Hij maakte een gebaar van 'schuif even op', zodat hij naast mij op de bank kon gaan zitten. “Oh, en kan iemand mij even een handdoek geven? Ik lek nog wat na!” Mijn mentor had die vraag al zien aankomen en wierp hem snel een handdoek toe voor onder zijn lekkende kut.

Witte kousen nam een paar slokken van een glas rode wijn dat op tafel stond en zei tegen mij: “kom, doe dat masker nu maar af, dan gaan we samen even douchen.” Hij bevrijdde mijn hoofd uit het pismasker en we liepen samen naar de douche. “Viel zeker niet mee, he? Zo'n eerste keer met pismasker?” Ik beaamde dat het me inderdaad zwaarder was gevallen dan ik had verwacht. “Zal ik jouw pis nu even drinken?”, vroeg hij mij, terwijl hij tegelijkertijd mijn nieuwe kuisheidskooitje stond te bekijken. Ik knikte en hij nam het roze plastic kooitje waarin mijn pikkie zat opgesloten, in zijn mond. “Kleine beetjes tegelijk, niet alles in één keer, anders lukt het me niet om je pis zonder morsen te drinken.” Nadat hij al mijn pis inderdaad zonder te morsen had gedronken, vertelde hij me dat hij zelf 'uit de bron drinken' altijd makkelijker had gevonden dan het via een pissgag gevoerd krijgen. Je kon dan ook iets beter zelf het tempo van slikken bepalen. Of ik het ook eens wilde proberen?

Hij duwde mij zachtjes omlaag tot ik op mijn knieën voor hem zat en begon met een zeer beheerste, zachte straal in mijn gezicht te pissen. “Doe je mond ook maar een beetje open.” Ik deed wat hij vroeg en hij piste een straal zeik in mijn mond. Ik slikte een beetje pis door en dat was eigenlijk best lekker! Ik voelde mijn geilheid ook weer een beetje terugkomen en nam zijn pissende pik in mijn mond. “Hmmm heerlijk!”, hoorde ik hem zeggen, terwijl ik mijn lippen om zijn eikel sloot en nog een slok van zijn pis dronk. Hij begon met een iets krachtigere straal te pissen en tot mijn eigen verbazing begon ik zelf ook gulziger te drinken. Dit was eigenlijk best heel erg lekker! Ik leek het zelfs oprecht jammer te vinden toen zijn blaas leeg was!

Nadat hij uitgezeken was, zoende hij mij op mijn pisbek. “Weet je eigenlijk wat er op dat zilveren plaatje op je halsband staat?” Ik schudde nee. “Mag ik het hem vertellen?”, schreeuwde hij naar de woonkamer. Daar kwamen instemmende geluiden vandaan, waarna de tekst op mijn halsband aan mij werd onthuld: “Maik – pisslet i.o.” (in opleiding). Het was raar mijn eigen voornaam en het woord pisslet in één adem te horen gebruiken. Maar met de pis van vier andere mannen in mijn buik kon ik moeilijk nog ontkennen dat ik nu ook tot het gilde van de pisdrinkers was toegetreden. Als leerling natuurlijk; dat ik nog het nodige zou moeten leren was mij die avond ook wel duidelijk geworden.

Met een buik vol pis en toch ook nog een lading zaad in mijn kut – van John inderdaad – vertrok ik aan het begin van de nacht weer naar huis. De slavenhalsband en de urinal-gag bleven mijn mentor achter, maar mijn nieuwe kuisheidskooitje vergezelde mij wel naar huis. En dat niet in de originele cadeauverpakking, maar gewoon rond mijn pik. Die werd die avond voorgoed buiten gebruik gesteld. Maar ook dat had weer zo zijn voordelen. Door die kuisheidskooi om mijn mini-pikkie, zo had John optimistisch geconstateerd, begon het ten minste eindelijk een (heel klein) beetje op een echte bobbel te lijken in mijn broek!