Komkommertijd - 4

Ik hield de dagen na dit opmerkelijke moment goed in de gaten. Ik hield hem goed in de gaten. Ik en Cindy deden alweer snel alsof er niks aan de hand was. Dat deden we al een tijdje zo, dus dat zal wel goed komen. Hoop ik dan. Ze leek geen contact meer te hebben met Robin. Daar was ik erg blij mee. Dat luchtte gewoon enorm op na een paar dagen, en ik en Cindy hadden het ook niet meer over hem. Het was me al opgevallen dat als hij terugkwam van het fietsen, hij ook weer snel uit zijn schuurtje kwam. Daar gebeurde niks meer. Zo leek alles bij het oude te blijven. Ik kon prima doen alsof ik niks gezien had, en niks gezegd had. En dat gold gelukkig ook voor die andere twee. Zo leek het weer gewoon die saaie zomer te worden waar ik al op voorbereid was. Al keek ik stilletjes wel anders tegen die twee personen aan, na dit alles.

En het was ook niet alles. Dat kon natuurlijk ook niet zo zijn. Het was op een wat luie ochtend rond een uur of elf. Ik zat in de tuin. Het was al erg warm en droeg m'n bikini, met nog een kort, loshangend, wit rokje wat mijn roze bikinibroekje bedekt. M'n bikini was roze, mijn huid al aardig bruin aan het worden en het zweet was me ook net aardig uitgebroken, zelfs al zat ik al even in de schaduw. Vandaag werd het echt een warme dag. En dat op meerdere fronten...

Ik stapte naar binnen voor een koud glas water wat me moest afkoelen en zag Robin driftig op zoek naar iets in een van de ladekastjes aan de muur. Hier kreeg ik het juist warm van. Het bewijs dat niks bij het oude was gebleven.

'Kan je het vinden?' vroeg ik hem ongeïnteresseerd. Ik had ook een grote zonnebril op en liet die maar op staan. Zo zag hij niet dat ik hem kort bekeek toen hij zich omdraaide. Hij droeg alleen een wielerbroekje. Ik vond het al gek dat ik hem nog niet voorbij had zien komen voor een rondje fietsen. Mijn blik viel ook kort op zijn kruis, en meteen vond ik het al een stuk spanender, maar liet dat niet merken. Voordat hij antwoordde vielen zijn ogen ook niet zozeer op de mijne, maar op de rest van mijn lichaam en betrapte ik hem erop dat hij me van top tot teen bekeek in niet meer dan seconde tijd. Hij klonk wel meteen nerveus. Ik was ervan gecharmeerd.

'Ik zoek... Weet jij naar welke huisarts mijn vader gaat?' Vroeg hij me snel en keek weer weg, en draaide zich vervolgens ook om.

'Uh, nee. Hoezo? Waarschijnlijk dezelfde als wij allemaal, toch?' Dit leek me niet een heel moeilijk vraagstuk als wist ik ook zo even snel niet op de naam te komen. Ik was er al een tijd niet geweest. En hij blijkbaar ook niet. ' Gerritsen, ofzo? Maar hoezo dan?' vroeg ik hem nog een keer. 'Is er iets?' klonk ik zowaar een beetje bezorgd.

'Nee, niks.' lachte hij gespannen. 'Wilde iets weten.' liet hij alleen weten.

'Bel er gewoon eentje. Zo moeilijk doen ze echt niet ' zuchtte ik alweer ongeduldig en weg was het lieve in m'n stem. Hij was soms echt een ei. Altijd maar moeilijk doen.

'Uh. Ja. Nee. Okay.' stamelde hij vervolgens en liep zo naar boven. Wat een rare gast.

Echter was ik wel nieuwsgierig... Wat zou er zijn? Hij was natuurlijk best wel mager, maar ook weer niet zo. Of zou hij daarom zoveel fietsen? Hij had op zich best wel een gespierd lijf. Nu net nog gezien. Maar ondanks dat wel mager. Komt omdat hij zo lang is. Zou dat het zijn? Ik sloop nieuwsgierig achter hem aan. Ik vertrouwde het niet helemaal. Hij zat op z’n bed en ik wachtte weer op de gang. Hij belde een huisartsenpraktijk, en blijkbaar de juiste want na het noemen van zijn geboortedatum kon hij verder. Maar toen werd het al wel heel snel heel moeilijk en kwam hij niet meer uit z’n woorden, wat gewoon gênant was. 'Nou, het zit zo...' begon hij dan stamelend. Hij keek ook zo ernstig en zag hem gewoon zweten van de spanning. Maar daarna bleef het even stil.

'Ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet zeggen...' kwam hij daarna mee aan, en had dus nog niks gezegd. Ik zou m'n geduld al lang verloren zijn. 'Het is gewoon...' kwam hij nog steeds niet ver en ik verloor mijn geduld nu bijna echt en zou hem bijna toeschreeuwen het gewoon te zeggen. Wat had hij toch? Daar kwam ik nu alsnog snel achter. 'Ik weet dat jongens in de pubertijd bepaalde... Gevoelens kunnen hebben... Bepaalde behoeftes, en zo.' werd me nu wel het probleem duidelijk. Wat een gek. Ging hij het daarover met de huisarts hebben? Ging dit over wat hij voor mij voelde? Belt hij daarom de dokter? Dat is echt gek. En een beetje zielig zelfs... Wat deed 'ie zichzelf toch aan? Hij viel daarna ook weer stil. Kon ik de ander aan de lijn maar horen? Want die ging er nog op in ook. 'Maar het is echt heel vaak. Wel een paar keer per dag.' hoorde ik hem toen antwoordden en mijn ogen werden groot. Oh, ging het daarover?! Dat soort 'behoeftes'. Het ging niet zozeer over mij, maar over zijn behoefte het een paar keer per dag te doen, blijkbaar. Ik had nooit wat door voordat Cindy mij erop had gewezen. Nu had ik wel met hem te doen, want hij werd steeds kleiner naarmate het gesprek vorderde zonder echt te vorderen. 'En nog een vraagje. Want ik vraag me iets af over de… omvang...' ging hij toch verder. Oh, kneus… dacht ik nog. Ik kon dit niet meer aanhoren. Ik moest hem redden. Of in ieder geval stoppen. Ik stapte nu ook gewoon z'n kamer binnen en pakte z'n telefoon af. Ik hing op en keek hem boos aan. Ik gooide z’n telefoon op bed en zette m’n handen in m’n zij.

'Ben je helemaal gek geworden?' zei ik hem streng. En met puppyogen keek hij me betrapt aan. Dit was niet de manier.

'Bel je daarvoor de huisarts?! Om te zeggen dat je masturbeert? Nou en? Welke jongen doet dat niet? Kan je dat niet beter aan je vrienden vragen dan, als je denkt of dat klopt of niet? Die doen dat toch ook?' zei ik hem meteen boos en hij keek me verschrikt aan, niet wetende wat hem plots overkwam. Zo moeilijk is dat toch niet?

'Ciara...!' reageerde hij nu pas op mijn aanwezigheid. 'Ik wist niet dat je me kon horen...'

'Ja, lekker boeien. Welke gek vraagt nou zoiets aan zijn huisarts? Wat moet dat meisje aan de andere kant van de lijn wel niet gedacht hebben? Hoop voor je dat er een vrouwelijke assistent zat, ten minste.' Daar knikte hij nog op.

'Sorry. Het is gewoon...' Hij leek het ook echt erg te vinden. Hij vond het erg dat ik boos was, ook al ging het me niks aan. Maar hij deed zichzelf dit aan. Hij had juist alle reden om zelfvertrouwen te hebben en dat ook uit te stralen, maar hier zat gewoon een zielig zeventienjarig pubertje. Niet dat ik op die leeftijd barstte van het zelfvertrouwen, maar kom op, zeg. 'Ik denk gewoon dat er iets mis met me is. Sorry.' zei hij nog een keer. Ik zuchtte en was al niet meer boos. Ik was ook niet echt boos. Maar dat twijfelende en afwachtende gedoe ergerde me gewoon heel erg. Zoals zo veel aan hem me ergerde.

'Wat is je probleem dan?' vroeg ik hem eerst maar, en klonk nog wel ongeduldig. Niet helemaal m'n bedoeling. Dat moest ik wel even herstellen, vond ik. 'Sorry dat ik zo reageerde. En ook van laatst. Ik wilde je niet voor schut zetten.' zei ik toen ook maar snel. Hadden we dat alvast gehad, want hij had nog een excuses te goed. En dat had misschien ook wel tot dit telefoongesprek geleid.

'Nee, geeft niet.' zei hij alleen daarover en bleef verder zwijgen. Ik vond het irritant dat hij al zo’n soort gesprek heeft gehad met Cindy. En met mij leek dit nu niet te lukken. Niet dat ik erop zat te wachten, maar toch. Ik keek hem aan, en lachte voorzichtig. Goed, als dit iets is waar hij echt mee zit, kan ik me best wat meer inleven. Het is vast niet makkelijk voor hem.

'Zeg gewoon wat er is.’ begon ik nu op een lieve toon. ‘Ik weet dat we niet zo’n goeie band hebben, maar aangezien je negen van de tien keer alleen bent, kan je misschien beter tegen mij praten. Want dit is niet gezond, zoals je nu doet. Je maakt jezelf gek zo.' klonk ik nu wel wat oprechter en bezorgd. Het voelde zelfs goed dit tegen hem te zeggen, al was de reden waarom ik met hem wilde praten over dit nog wel wat dubbel. Ik ging naast hem op bed zitten en keek hem eens goed aan. 'Je bent m'n broertje.' noemde ik hem, en wilde ik hem op zo'n manier noemen dat hij echt dacht mijn broertje te kunnen zijn. Echter slikte ik meteen na mijn woorden en was het duidelijk dat het niet zo simpel lag. Zij blik viel ook op mijn goed gevulde bikinitopje en dat hielp ook niet, al was het nog zo kort. 'Dus zeg gewoon wat er is.' drong ik alsnog lief aan. Al was ik wel een klein beetje bang voor de uitkomst. Ging hij eerlijk zijn? Ik wist toch al wat het probleem was... Want dat was ik.

‘Luister. Ik snap dat je misschien wat in de war bent, of vragen hebt over dit alles. Dat hoort er ook wel een beetje bij. Als ik het goed begrijp gaat het toch om masturberen?’ wilde ik het kort houden. Hij keek me niet aan en knikte. ‘Ik kan je zeggen dat dit normaal is, hoor. Ik ken geen jongen die dat niet doet. Dus.’ probeerde ik hem te overtuigen.

‘Dat weet ik wel.’ zei hij zachtjes. Was dit dan niet het probleem? Hij verraste me.

‘Wat is er dan?’ vroeg ik, en werd weer bezorgd.

‘Het is meer…’ wilde hij beginnen, maar vond het nog altijd moeilijk. Ik had in tegenstelling tot zojuist wel het geduld om te wachten. Ik probeerde hem aan te kijken, maar hij ontweek nog steeds mijn blik. Hoe erg kon het zijn? Ik vond het zielig voor hem en legde mijn hand op zijn knie.

‘Zeg het gewoon.’ zei ik hem. Hij keek nog verder weg. Terwijl hij de dekens naast hem pakte en die onopvallend over zijn schoot probeerde te leggen, viel mij op waarom hij dit deed. Hij had gewoon een derde been, en mijn aanraking had dat ding laten bewegen, al was het nog zo subtiel en minimaal. Ik deed ook alsof ik niks zag. Ik deed alsof ik het niet gek vond dat hij opeens langzaam de dekens over zich heen trok. Ik deed gewoon alsof er niks aan de hand was en trok mijn hand weer langzaam weg.

‘Ik heb er last van.’ zei hij toen. ‘In het dagelijks leven.’ ging hij verder nadat hij me nu wel aankeek en mij zag afwachten op meer.

‘Oh?’ reageerde ik rustig.

‘Ja, het is… Het is beschamend. Maar ik heb gewoon heel vaak een…’ Hij hoefde die zin niet af te maken.

‘Geef toch niet.’ zei ik weer, en besefte me niet hoe hij hier ook echt last van kon hebben. Het hoorde erbij, vond ik nog altijd.

‘Jawel. Er hoeft maar iets te gebeuren en dat ding wil niet meer weg.’ zei hij nu wel vlotjes, want hij was duidelijk getergd. ‘En ik kan niet veel doen. Alleen…’ Masturberen dus. ‘En dat wil ik niet meer. Dat doe ik niet meer, sinds…’ Hij keek me aan, bijna kwaad. Maar dat was hij niet. Sinds ik hem gezien had? Sinds ik hem belachelijk gemaakt had?

‘Ik heb het je nog zien doen nadat Cindy je gesproken had.’ zei ik hem echter tot zijn verrassing.

‘Echt? Maar…’

‘Je trok je af op mij.’ slikte ik ernstig. Maar ik wilde gewoon de lucht klaren nu. Alles op tafel. ‘Ik hoorde wat je tegen haar zei. En wat ze tegen jou zei. Ik vond het nogal wat.’ noemde ik het. Robin werd weer klein. Ik legde mijn hand weer op zijn knie en hij keek me strak aan. ‘Het geeft niet. Het is normaal.’ zei ik rustig en knikte alsof het de waarheid was. Ik vond het niet heel gek dat hij een oogje op mij, zoals ik die ook op hem had, natuurlijk. Al was dat wel anders. ‘Je moet doen wat je moet doen. Hoop alleen niet dat jij en Cindy iets krijgen.’ zei ik hem wel serieus.

‘Wat? Nee. Dat was maar een grapje van haar, denk ik.’ Hij leek dat echt te denken, maar ik wist wel beter. Hij schrok ook, bang dat hij was dat ik zou denken dat hij haar leuk zou vinden. Zo reageerde hij nu. Wie vond Cindy nu niet leuk? Wij allebei, was ik bang…

‘Heb je sinds die avond niet meer jezelf afgetrokken?’ vroeg ik hem, even terugkomend om waar het hem eigenlijk om ging. Hij schudde zijn hoofd.

‘Dat was de laatste keer. Echt waar.’ vond hij het nog steeds vooral beschamend. Maar ik lachte er voorzichtig om.

‘Vind je het gek dat hij je dan in de weg gaat zitten?’ doelde ik namelijk op het probleem. ‘Doe het gewoon. Lekker boeien. Iedereen doet het.’ draaide ik met m’n ogen om aan te geven dat het echt niet bijzonder of vreemd was. Al vond ik het wel spannend. Het klonk net alsof ik hem weer wilde bespieden.

‘Doe jij het ook dan?’ durfde hij met te vragen en ik keek hem met grote ogen aan.

‘Nee, natuurlijk niet!’ zei ik gelijk fel. ‘Ik bedoel jongens doen dat. Allemaal.’ was ik nu duidelijker. Ik deed dat ook echt niet. Dat was een jongensding, toch? Hij schrok en bood z’n excuses aan.

‘Ik word er soms gewoon moe van. Heb het ook op school ,bijvoorbeeld.’ zei hij toen. Ik luisterde weer. ‘En dan moet ik het daar doen… Dat is niet handig.’ gniffelde hij er wel een beetje om, en ik ook toen ik het me voorstelde. Nee, dat is zeker niet handig dan.

‘Hoe vaak doe je het eigenlijk?’ wilde ik wel weten.

‘Per dag?’ vroeg hij.

‘Nee, per week.’ lachte ik nog. Daarna kreeg ik door dat het geen grap van hem was. ‘Per dag?’ vroeg ik hem. Hij liep rood aan. ‘Nee, zeg maar.’ drong ik wel aan. De sfeer was al wat gemoedelijker. Het was een gek onderwerp, maar het kon. Dat dit misschien wel ons allereerste gesprek samen was, was natuurlijk wel gek. Het was dan gelijk al zo intiem. Dat zal wel een reden hebben…

‘Vier of vijf keer.’ zei hij na er even over nagedacht te hebben.

‘Vier of vijf keer?!’ zei ik hem hardop na. En dan weer die schaamte. ‘Serieus? Zo vaak? Dan snap ik dat je er moe van wordt.’ lachte ik er maar voorzichtig om. Hij leek het wel te kunnen hebben.

‘Vind je het nog steeds normaal?’ vroeg hij me, doelende op waarom hij de dokter wilde bellen. Eigenlijk vond ik dat niet normaal. Dat is echt veel. Mijn ex wilde ook wel elke dag, soms twee keer per dag met mij, wat ik al veel vond. Maar ik was echt. Robin moest het doen met zijn fantasie… En ging zijn stijve dan niet weg als hij het niet deed?

‘Loop je dan nu al een paar dagen met een stijve rond?’ vroeg ik hem dan ook. Ik had net gezien dat dat niet zo was. Loog hij?

‘Nee, dat niet. Maar eer dat hij dan…’ Ik snapte het denk ik al.

‘Okay, laat maar. Ik snap het.’ deed ik nog wel alsof ik er niet te geïnteresseerd in was.

‘Deed Jordy het ook?’ vroeg hij toen uit nieuwsgierigheid. Hij noemde nu mijn ex, hij die ik geen naam wilde geven. Jordy dus, ja.

‘Ja, voor mij wel. Misschien ook wel toen ik met hem was. Weet ik eigenlijk niet.’ dacht ik er even over na.

‘Hij had jou.’ zei hij nog, wat mij rood deed doen aanlopen, en ik schraapte ook even m’n keel.

‘Denk jij dat ik elke keer voor hem klaar lag?’ stelde ik hem lichtelijk beledigd. Daar schrok hij dan weer van. ‘In ieder geval niet vaak genoeg…’ zuchtte ik zelf maar. ‘Anders was hij niet vreemdgegaan.’ kon ik er nu toch wel om lachen.

‘Wat?! Ben je gek?’ reageerde hij echter fel. ‘Dat hij vreemd is gegaan, kan echt nooit jou fout zijn!’ leefde hij plots helemaal op. ‘Ciara. Er is echt niks mis met jou, hoor.’ Nu dacht ik dat niet zozeer, maar lief dat hij het zei. Heb dat natuurlijk wel gedacht, en soms nog steeds. Maar ik wist ook dat Jordy gewoon een eikel was, dus ja.

‘Ja, het is al goed.’ probeerde ik hem te temperen.

‘Nee, ik meen het. Als ik…’ Maar toen viel hij toch snel stil.

‘Ja?’ vroeg ik echter door. Eens zien hoe eerlijk hij zou zijn.

‘Nou. Als ik jouw vriendje zou zijn… Ik bedoel: als ik hem was geweest, was ik echt heel goed voor je geweest. Echt heel goed.’ Hij keek me strak aan en ik voelde me kort week worden. Dit was echt heel lief, zoals hij het zei en meende. Nu moest ik even wegkijken. Raar joch.

Zo vertelden we misschien wel meer aan elkaar dan nodig was. Echter zat ik hier prima, mijn hand nog op zijn knie, met verwarrende gevoelens in zowel mijn hoofd als buik. Ik moest misschien gewoon opstaan nu. Dit kon niet goed aflopen.

‘Maar het is dus gewoon normaal.’ zei ik toen ook maar, weer terugkomende op het willen aftrekken als zeventienjarige puber. Dat was gewoon normaal.

‘Uh, ja. Okay.’ leek ook hij te beseffen dat we wat waren afgedwaald.

‘Maar mag ik je nog iets vragen?’ was het toch nog niet klaar. Ik keek hem gespannen aan en knikte. ‘Want je hebt hem gezien, toch? Dat begreep ik van Cindy. Je zag me…’

‘Ja, dat klopt.’ zei ik met rode wangen. Hij hoefde het niet nog een keer te zeggen.

‘Ze zei dat hij heel groot was. Ik denk te groot, eerlijk gezegd.’ zei hij toen niet trots, maar oprecht bezorgd. ‘Ik denk dat er iets niet klopt.’ ging hij verder. ‘Samen met die drang om steeds maar… Dat is niet normaal, wat je ook zegt. Dat weet ik heus wel.’ leek hij me kort te verwijten tegen hem te liegen. Maar zo bedoelde hij het niet.

‘Nou, misschien heeft het met elkaar te maken. Door je testosteron, of zo?’ ging ik er nog serieus op in. Maar daar lachte hij om.

‘Moet ik dan ook niet gespierder zijn? Of gewoon mannelijker? Ik hem niet eens borsthaar.’ wees hij me op z’n gladde borst. Dat was zo.

‘Ja, weet ik veel. Hij was wel groot, ja.’ zei ik er maar over. ‘Maar… Dat is toch niet erg. Zijn zat meisjes die dat alleen maar leuk vinden. En dan hoeven ze niet eens bang te zijn dat het te kort duurt, denk ik.’ Het bleek maar weer dat ik er dus al over nagedacht had. Stiekem wel. Hij humde alleen.

‘Maar luister…’ begon ik toen aan iets waarvan ik wist dat ik het niet moest doen. De spanning werd me gewoon te veel. We draaiden er voor m’n gevoel een beetje om heen. En als ik dan toch die goede stiefzus voor hem wilde zijn, kon ik er misschien wel een klein beetje gebruik van maken ook. ‘Als je wilt, kan ik er best naar kijken. Ik zie wel of er iets geks is, of niet.’ haalde ik m’n schouders op alsof ik iets voorstelde wat niks voorstelde. Hij keek me aan en zweeg. Zijn mond stond een beetje open. Ik krabbelde me even achter m’n hoofd. Ging ik nu te ver? ‘Of niet.’ zei ik nog.

‘Nee! Uhm, als je wilt…’ wilde hij toch wel heel graag.

‘Ja, tuurlijk.’ zei ik luchtig. ‘Dan weet je het maar. Ik heb er ook al een paar gezien, dus.’ schepte ik op. Zoveel had ik er niet gezien. Eentje maar… Maar dat wist hij niet. En misschien schrok het hem nog een beetje af zo. Maar dat ik een kijkje zou nemen, was iets wat hij wel wilde.

‘Relax.’ zei ik hem. Ik trok de dekens weg en zag hem z’n adem inhouden van de spanning. De spanning werd mij ook teveel, maar wist het wel te verbergen. Met m’n andere hand drukte ik op zijn buik zodat hij achterover zou leunen. God, wat deed ik toch? Want mijn ogen vielen meteen op die komkommer die naast zijn rechterbeen lag, en bijna net zo lang was. Zijn broekje was ook echt niet heel veel langer, en ik geloof dat als hij nu weer overeind zou komen hij zo tevoorschijn zou komen.

‘En?’ vroeg hij al snel. Ik keek er nog naar. Dit was gewoon echt niet normaal groot. En dat ik een beetje van seks hield, wist ik wel, maar dat ik dit zo interessant vond, daar schaamde zelfs ik me voor. En waarom eigenlijk? Dan kan toch nooit comfortabel zijn? Ik stelde me voor hoe het zou voelen. Seks met Jordy was soms al niet heel prettig, laat staan met dit ding. Dan mag ik hopen dat Robin inderdaad heel erg goed voor me wil zijn…

‘Ja, Robin.’ begon ik nog droog, en schraapte m’n keel weer. ‘Je weet wel dat dit echt heel groot is? Ik bedoel: zo onnozel ben je toch ook niet?’ keek ik hem aan, en hij mij gespannen terug.

‘Nee, dat weet ik.’ knikte hij. ‘Maar te groot?’ was natuurlijk zijn vraag.

‘Oh ja.’ zei ik dan ook. ‘Nou… Dat weet ik niet. Ik… Ik kan het niet goed zien zo.’ zei ik hem en zag mijn handen al naar zijn broekrand gaan. Dat broekje was gewoon veel te strak… Hij hield z’n buik in. Hij stopte me niet. En ik stopte mezelf ook niet. ‘Even kijken, hoor.’ deed ik nog alsof het iets klinisch was. Ik tilde het elastiek op en zag de dikke schacht beginnen. Ook hier geen haar. Maar hij had zich duidelijk geschoren hier. Had wel wat… ‘Mag ik?’ vroeg ik hem nog, nog altijd alsof er niks aan de hand was. En hij knikte. Dus pakte ik hem… Ik pakte hem gewoon. Met één hand pakte ik de basis van zijn dikke schacht en begon ik hem voorzichtig naar me toe te trekken en uit zijn broekje te halen. Hij zuchtte en kreunde van ongeloof, wat mij de heerlijkste rillingen gaf. Robin had geen idee hoe lekker ik seks vond. Ik was iemand die graag uitdeelde, en zijn gekreun liet mij even de oude tijden herleven. Toch hield ik me in. We hebben het wel over m’n stiefbroertje. Ik keek ernaar. Mijn mond viel open. hij was gewoon zwaar en paste amper in m’n hand. Ik richtte het ding de lucht in en het was gewoon een absurd ding om te zien. Lang en dik. En zijn eikel zag er ook machtig uit. Dit was echt een komkommer… Ik hield hem stevig vast. Ik kon zijn hartslag voelen. En keek ik naar zijn gezicht, zag ik zijn borst in mijn ooghoeken kloppen. Ik verweet Cindy te ver te gaan, maar moet je mij nu zien… ‘Hij is gewoon heel groot. Maar dat is niet erg. Ik zie niks geks.’ zei ik maar snel terwijl ik er nog een laatste keer naar keek. Daarna wilde ik hem snel opbergen, maar dat ging niet zo makkelijk. Al lukte het me wel. Ik slikte nog een keer. Mijn hart ging ook flink tekeer. Dit was zo fout.

‘Vinden dat meisjes dat echt leuk dan?’ had hij gelukkig wel opgepikt uit mijn verhaal tot nu toe. Hij kwam overeind en trok de dekens weer over zijn kruis heen. We keken elkaar even niet aan. Het was te spannend.

‘Ja.’ knikte ik. ‘Het idee dan vooral.’ zei ik hem. Dat was gewoon zo. Natuurlijk doet het er niet echt toe, maar het idee laat veel meisjes al fantaseren, zoals ook ik dat deed. Ik geloof dat elke vrouw zo nu en dan stiekem fantaseert over seks met een groot geschapen man en dat het dan eindeloos duurt en lekker is zoals nog nooit meegemaakt is. En dat is het maar een fantasie. Maar ik geloof het niet zou een vrouw dit ontkennen. En als het op liefde aankomt, maakt het vast niet uit. Dat geloof ik ook. Dat had ik alleen nog niet meegemaakt. Ik was niet verliefd op Jordy of op Robin. Mij zou het om seks gaan. En dan spreekt zoiets me natuurlijk gewoon aan. Dat durfde ik best toe te geven.

‘Jij ook?’ vroeg hij me namelijk. En ik knikte.

‘Ja, misschien gek dat ik het zeg. En je vind me vast een slet, of zo. Maar ik vind seks sowieso gewoon lekker. Ik ben daar niet heel moeilijk in.’ wilde ik stellig zeggen zonder over te komen als een sletje, maar dat laatste lukte niet echt, volgens mij. Ik schrok ook een beetje van m’n openheid. Hij werd er stil van.

‘Ciara?’ vroeg hij stil na een paar seconden echte stilte. ‘Ik vind je geen slet. Zo zou ik je nooit zien.’ zei hij zo gemeend, dat ik er stil van werd. ‘Weer je? Je betekent heel voor me, al kennen we elkaar amper. Maar we wonen al zo lang samen. En ik zie je elke dag. En ik denk ook elke dag aan je.’ ramde hij er nu plots uit. Hij dacht vast dat dit het moment daarvoor was, en ik wist wat hij wilde gaan zeggen.

‘Robin, stop.’ onderbrak ik hem. ‘Ik weet wat je gaat zeggen. Ook dat heb ik gehoord.’ slikte ik gespannen en keek hem aan. Ik ging hem afwijzen. Dat moest wel. Dit was al gestoord genoeg. ‘Maar ik kan je daar niet mee helpen. Wat jij voor me voelt, voel ik niet voor jou. Dat kan ook niet.’ stelde ik hem gelijk maar teleur. Het leek met het juiste te doen. Hij was verliefd op me en dat was vervelend voor hem. Hard, maar waar. ‘Ik kan niet al je gevoelend beantwoorden zoals je zou willen.’ wilde ik het erbij laten, en vond dat ik het nog netjes hield. Hij humde even. Hij was zichtbaar teleurgesteld, maar wat had hij dan gedacht? Ik zuchtte en wilde opstaan.

‘En zou het enkel om ‘plezier’ gaan? Is er dan ook niks mogelijk?’ wist hij me te verassen. Hij durfde wel. Zou hij daar dan opeens genoegen mee nemen. Misschien dacht hij me op die manier alsnog voor hem te winnen. Ik werd er stil van. Wat stelde hij voor? Of had ik iets voorgesteld zonder dat ik het doorhad?

‘Robin. Alsjeblieft? Laat het even rusten nu.’ wees ik hem nu dus niet af. Hij wilde teveel. Niet nu. Nooit niet. Dat zou het beste zijn. Maar ja…

‘Wees eerlijk.’ vroeg hij me. Nu had hij wel zelfvertrouwen? Ongelofelijk.

‘Okay.’ zei ik echter, en keek hem aan. ‘Maar eerst wil ik weten of er iets is tussen jou en Cindy?’ wilde ik de waarheid afdwingen.

‘Wat? Nee, natuurlijk niet!’ was hij echter heel duidelijk. ‘Waarom zou dat…? Denk je dat ik een kans maak bij haar?’ was hij ook echt eerlijk. Bij haar niet. Bij mij wel? Hij bedoelde het vast niet zo.

‘Okay, okay.’ temperde ik hem snel. ‘Luister.’ wilde ik dan toch eerlijk tegen hem zijn, zonder hem ook echt hoop te geven. ‘Sinds een tijdje denk ik wel eens aan dingen die ik niet moet denken.’ noemde ik het maar. Ik zie hem opveren. Dubbel… Ik noem verder geen voorbeelden. ‘Ik ben niet het type meisje wat al iets serieus wilt. Ik wil lol hebben. En als ik jou dan zo zie…’ gaf ik het voorzichtig aan, en de spanning steeg nog verder. ‘Misschien ben ik wel een slet. Nou en?’ voelde ik me aangevallen door mijn eigen woorden. Ook ik spoorde niet helemaal meer op dit moment, maar goed. Hij hing nog altijd aan m’n lippen. Maar ik zei eigenlijk amper wat. ‘En als ik dan denk aan de komende weken dat we misschien wel heel vaak alleen thuis zijn… Dan vraag ik me af of we daar niet iets mee moeten doen?’ zei ik nu dus wel op een wat omslachtige manier zeer zeker bepaalde interesses te hebben in hem, en vooral in zijn absurd grote pik… Maar zo zei ik het niet. Hij trok bijna wit weg. Ging ik nu te ver? Was dit niet wat hij wilde horen? Of werd het hem te veel. ‘Dus dat.’ voelde ik me toch wat ongemakkelijk en stond nu al wel en wilde eigenlijk ook wel weg nu voordat ik echt te ver zou gaan. Want dat leek zomaar te kunnen gebeuren.

‘Maar dat kan niet.’ leek ik de deur voor zijn neus dicht te slaan. Alleen wilde ik dat helemaal niet. ‘Toch?’ stelde ik hem namelijk net zo zwoel als dat ik het me vaak had voorgesteld… Ik legde het maar bij hem neer zonder er meer over te zeggen. Nu kon hij het zeggen tegen me. Dat het wel zou kunnen deze zomer, misschien vandaag al, misschien wel nu. Hij hoefde het alleen maar te zeggen. Ik speelde een gevaarlijk spelletje. Maar wie zou er verliezen? Mijn hoofd vulde zich al een tijdje met spannende en foute dingen. Nu ook. Hij zat daar maar, met die enorme stijve die zelfs duidelijk aanwezig was met zijn lakens eroverheen. Hij hoefde het maar te zeggen. Ik snap best dat hij het vervelend vind zichzelf zo vaak te moeten aftrekken. Ik zou het ook een keer voor hem kunnen doen. Toch? Al wilde ik hem niet alleen aftrekken… Maar ik zei niks meer. En hij ook niet. We wisten misschien wel dat het niet mocht. Hij durfde sowieso niet. Hij dacht dat ik een grapje maakte, of zo. En het gebeurde dan ook niet. Ik slikte nog een keer en liet mijn blik op zijn kruis vallen. Dit was het moment. Maar hij liet het voorbij gaan. Hij zei niks. Hij vroeg me niks. Dus ook hij vond dat het niet kon. Dat hoopte ik dan maar. Ergens was ik misschien wel bang zijn gevoelens te kwetsen. Het zou mij alleen maar om de opwinding gaan. Zijn lieve woorden van eerder hadden mij wel geraakt en ik besefte maar al te goed hoe hij over me dacht. Daar kon ik gebruik van maken. Maar ik wilde er geen misbruik van maken. Zo’n slet was ik nu ook weer niet. Zo dom was ik niet. Of wel?