Wie Is Ineke?? - 22

In het vorige deel kwam het verhaal van Eline, moeder van Carolien en Mariëtte. Door haar eigen ervaring heeft ze de lesbische relatie van Carolien en Maaike geaccepteerd, maar haar andere geheim met betrekking tot Carolien bleef tot nu toe verborgen. Ondertussen zijn Jack en Dionne op weg naar ‘Robin’ zoals Mark het kind van Ineke noemt. De moeder van Robin wilde niet dat Ineke en Jessica erbij zouden zijn.

Carolien

“Mar, wat is er?” roep ik verschrikt door de telefoon als ik mijn zusje in paniek hoor.

“Mam is helemaal niet in het ziekenhuis, ik heb overal nagevraagd, wat is er toch in vredesnaam met haar aan de hand, is ze bij jou???”

“Nee, ik weet van niks, misschien is er wat gebeurd onderweg??” reageer ik. "Heb je al gebeld?" vraag ik door

“Tuurlijk maar voicemail”

“We moeten naar haar toe, nu!”

In een flits gaat mijn complete leven met mama door mijn hoofd. Ze leek altijd extra bezorgd om mij, maar ik deed weinig geks. Ik heb mama altijd enorm bewonderd, hoe ze het volhield met ons. Ik was te stil, Mariëtte deed teveel dingen waar mama buikpijn van kreeg, papa was altijd aan het werk. Ik hoopte ook zo’n sterke persoonlijkheid als die van haar te krijgen. En zo’n mooi strak figuur als zij had te krijgen. We waren een heel open gezin, letterlijk ook, de badkamer ging nooit op slot. Ik heb mama wel eens gezegd dat ik hoopte net zo’n mooie vrouw te worden als zij. Zo dicht als ze me toen tegen me aan hield…, Ik voelde haar warme, zachte lichaam. Misschien is toen wel het moment geboren dat ik me meer tot meisjes dan tot jongens aangetrokken voelde. De stevigheid van papa kon ik me nauwelijks herinneren. “Jij gaat zeker weten een hele mooie vrouw worden Carolientje” hoor ik haar nog zeggen. “Het zal niet lang duren voor je borsten mooie vormen gaan krijgen” ging ze verder waarop ze me langs mijn, toen nog platte, borstjes streelde. Het gevoel toen ze over mijn tepeltjes ging kan ik me zelfs nog herinneren. Ook in de voorlichting was mama heel open, elk detail werd verteld en ik was goed voorbereid op mijn eerste ongesteldheid, de gevolgen. Maar ook hoe ik mijn eigen lichaam kon ontdekken, het mooie knobbeltje, gevoelige plekjes in mijn lichaam. We zaten in haar slaapkamer, ze ging tegenover mij zitten en vouwde haar schaamlippen open. Met bewondering keek ik hoe ze dat zo ontspannen deed. Ik kreeg geen voorlichting uit een boekje, ik kreeg het live! Even hoopte ik dat ze mij weer aan zou raken en ook mijn lipjes open zou vouwen om het me te laten zien en ervaren maar dat gebeurde niet. Die avond in bed deste meer bij mijzelf! Ik zag mama weer voor me en hoe mooi roze alles bij haar was, haar opengevouwen schaamlippen, haar clit die goed zichtbaar was. Ik vouwde mijn eigen lipjes open en wreef langzaam wat erlangs. Ik liet een vinger voorzichtig in mij glijden, hoe zou dat voelen als straks een jongen….Het was best een beetje apart, maar ook lekker en ik bewoog mijn vinger wat en zocht het knobbeltje op. Ik merkte dat het steeds makkelijker ging, bedacht wat mama ook alweer zei, dat je vochtig wordt als je opgewonden raakt. Ik voelde me wel opgewonden maar eigenlijk meer als spanning voor een vakantie, zo’n gevoel, niet een gevoel dat ik veel zin had in iets met seks of zo. Ik ging door, wreef over het knobbeltje. Ik schrok even van mijn eigen kreungeluidje, maar djeezzz dit voelde lekker! afwisselend ging ik met nu twee vingers mijn eigen kutje in en wreef ik over mijn knobbeltje. Als vanzelf ging het steeds makkelijker en sneller allemaal. Op een gegeven moment begon mijn lichaam te schudden en een geweldig gevoel overviel me. Dit moest mijn eerste orgasme geweest zijn!! Ik moest echt bijkomen hiervan weet ik nog. Daarna ben ik volgens mij in een enorm diepe slaap gevallen. De droom die ik toen had, zal ik nooit vergeten: Ik zag mama weer voor me. Ze stond bij mijn bed, ik was met mezelf aan het spelen, had pas later door dat ze er stond en ik schrok, maar mama zei dat ik juist door moest gaan en streelde over mijn borstjes, toen nog maar net in ontwikkeling. Of ik in die droom weer een orgasme kreeg weet ik niet, zou maar zo kunnen. Ik had wel eens geprobeerd mama te polsen of ze misschien wel echt aan mijn bed stond maar heb nooit iets eruit gekregen en ook haar eerste kennismaking met Maaike liet niet direct zien dat ze er blij mee was. Ze zag me liever, net als Mariëtte, met een jongen thuiskomen. En toch..toch is er in de loop van de tijd iets in haar veranderd. Ik kan het niet goed pakken maar alsof er iets gebeurd is bij haar waardoor ze juist meer naar mij toetrok en ook zelfs naar Maaike, soms zover dat ik er wat van ga denken. Misschien wel wishful thinking want honest..ik vind mama nog steeds een supermooie vrouw en als we elkaar omhelzen zijn er momenten dat ik..nou ja, ja, dat..dat ik meer van mama zou willen. Ik schaam me ervoor dit te zeggen.

En nu..ik ben bijna bij mama’s huis. Ik zie Mariëtte nog niet. Wel staat er een auto, een onbekende auto. Ik kijk door het raam. Twee onbekenden. Man en vrouw. Snel ga ik naar binnen. “Mam! Je bent thuis, je had een afspraak in het ziekenhuis en wie zijn deze twee? Hebben zij je thuisgebracht?” Mijn hartslag moet 200+ zijn. De man legt zijn arm even op mijn schouder en geeft aan dat er niks fysieks aan de hand is. “Niks fysieks, hoe bedoelt u? Wat is er dan wél aan de hand, waarom zijn jullie hier?” De man kijkt mijn moeder aan. “Ik denk dat het moment gekomen is dat wij gaan en we jullie alleen laten”. Op dat moment komt ook Mariëtte er aan. De twee komen haar bij de voordeur tegen en we zijn even later met zijn drietjes. “Wie waren dat, wat is er aan de hand mama, ik heb het hele ziekenhuis rondgevraagd, je was er niet! Waar was je?”

Ik zie mama diep ademhalen en moeilijk kijken. “Rustig lieve schatten, ik moet dit zelf ook laten bezinken”

Mariëtte en ik kijken elkaar vragend aan. What on earth is going on here? vraag ik me af, al ben ik blij dat er niks ernstigs met mama is gebeurd, dat ze gezond en wel tegenover ons zit, maar er is iets dat haar dwarszit.

“Laat me heel even alleen, ik moet even een rondje lopen”

Mama staat ook gelijk op, wij blijven achter met één groot vraagteken. “Wie waren dat Caro, wat zijn dat voor gasten, wat hebben ze mama aangedaan??”

“Ik weet het niet zussie, maar dit voelt ontzettend klote, dat weet ik wel, dit is echt niet OK”

We omhelzen elkaar en ik besef dat Mar en ik eigenlijk een tijd lang zo weinig contact hebben gehad, we waren en zijn ook heel verschillend, maar het waren ook vooral de omstandigheden die ervoor zorgden. “Wat denk jij Mar? Wat is er met mama?”

“Ik heb geen flauw idee, echt niet”

“Was mama de laatste tijd anders dan anders?” vraag ik

“Hoe bedoel je?”

“Nou, dat je iets aan haar hebt gemerkt? Ik had de laatste tijd het idee dat ze meer close was of zo, als ik bij haar was, ze omhelsde, knuffelde me veel meer dan ik gewend was, terwijl ze mijn relatie met Maaike eerst helemaal niet goedkeurde”

“Hm, bij mij niet echt verschil dat ik zo weet maar ik heb wel het idee dat het tussen haar en papa weer lekkerder loopt, ik dacht echt dat ze zouden gaan scheiden, ze leefden compleet langs elkaar heen”

We kletsen nog wat door en horen dan de deur weer open gaan. “Ze is er weer” Ik hoor mijn stem uitschieten. Tot mijn grote verbazing zijn Maaike, Ineke, Peter en Jessica er ook bij, wat doen die hier??

“Verrassing” lacht mama maar ik zie ook de onzekerheid in haar ogen. Ze ademt diep, lijkt naar woorden te moeten zoeken

“Papa en ik moeten iets vertellen….”

Ze valt stil, moet slikken

Papa komt er zo ook aan. We hebben het nooit willen vertellen, maar na vanmorgen werd ik zo klem gezet dat het niet meer verborgen kan blijven. Op dat moment begint ze te huilen en we vallen allemaal stil. Ineke komt naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. Mama pakt Ineke stevig vast. Weer zo’n opvallend iets. Ik denk soms serieus wel eens dat mam net als ik zich ook tot vrouwen aangetrokken voelt maar dat nooit zal toegeven.

Dan komt papa er ook aan.

Na het begroeten wordt het allemaal wat geforceerd, ongemakkelijk. Allemaal weten we dat er wat gezegd gaat worden. Dan neemt papa het woord.

“Sorry dat ik er nu pas ben” begint hij. Mar en ik kijken elkaar verbaasd aan.

“Ik had vanmorgen lijfelijk bij het gesprek moeten zijn dat mama had, maar het kon niet anders. Gelukkig hebben we videoconferencing tegenwoordig en kon ik op die manier erbij zijn. “Sorry schat. We hadden ook niet kunnen weten dat het zo zou lopen” Papa kijkt mama aan die een knikje geeft. Kennelijk een gebaar dat papa het woord moet doen. Allemaal zijn we doodstil. “Die man en vrouw die er vanmorgen waren…” Hij valt weer stil.

Mama komt dichter bij mij en Mariëtte zitten.

Papa ademt diep. “Carolien, jij bent onze dochter niet”

Ik hoor niks meer, zie alleen een mistbank voor me.

Doodse stilte.

Druk Geklets.

“Carolien, jij bent onze dochter niet” Als een echo klinkt het door en door en door.

Dan, eindelijk kan ik het woord nemen. “Hoe….zo…. niet jullie dochter?” trilt mijn stem, wie is dan, hoe, wanneer…?” ik hoor mezelf raaskallen.

“De man en vrouw die hier kwamen hebben me, ons, weten te overtuigen wie jouw moeder is” zegt papa rustig maar mama barst in enorm snikken uit. Ik weet niet of ik kwaad moet worden of haar juist moet omhelzen. Waarom is mij nooit verteld wie ik ben, dat ik hier van weet ik wie ben.

Ineke is de eerste die reageert. “Het waren Jack en Dionne he?” Ik heb geen idee waar ze het over heeft, of ….. O.. M .. G …dat stel waar ze het pas over had en waarmee ze??? Op zoek naar??? Mijn hoofd ontploft. Ik kijk naar mama, ik kijk naar Ineke, naar Maaike. Djeezzzz als dit zo is, dan…

“Ik heb het serieus nooit geweten Ineke” hoor ik mama huilend zeggen.

De twee omhelzen elkaar. “Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik begreep dat JIJ het bent", reageert Ineke. “Wederzijds”

Ik kijk naar twee moeders waarvan ik dacht dat de ene mijn moeder was en de ander…en nu blijkt.. Maar er blijven zoveel Waarom vragen.

Papa is zoals zo vaak de meest nuchtere naast Jessica en Peter die erbij zijn. Als morele steun lijkt het haast.

Papa neemt het woord. “Voor ons allemaal is dit een schok geweest. Maar toch ook een positieve. Caro, voor jou misschien nog wel de meest heftige en mama en ik hebben wellicht heel wat uit te leggen aan jou maar we hebben jou van het begin af aan als volwaardige dochter gezien en wilden niet dat jij het idee had dat je er maar wat bij hing als adoptiekindje. We hebben er toen bewust voor gekozen het voor ons te houden”

Ik wil reageren, bijt op mijn tong en als ik de arm van mama op mijn been voel, voelt het ook weer wat rustiger” “Laat hem maar even uitpraten lieverd”

Papa gaat verder. “Mama en ik konden eerst zelf geen kinderen krijgen en we hoorden van een meisje, of hele jonge vrouw dat ze anoniem haar kindje af wilde staan, wilde geen abortus maar wist dat ze er niet voor kon zorgen”

Ineke…mama….Ineke….ik weet niet hoe ik haar moet noemen. Ze barst in huilen uit. Ik kan niet bij mijn eigen gedachten komen lijkt het. Zij…mijn moeder….mij afgestaan…Maaike…mijn halfzusje of misschien wel volledige zus en met haar…

Ik weet niet of ik nu naar mama Ineke moet lopen of bij mijn mama die niet mijn mama is moet blijven. Het doet me opeens denken aan de film die ik even geleden met Maaike gezien heb, allebei toen ook in tranen. “Switched at birth”, twee meisjes verwisseld, de een bleek een ziekte te hebben. Dankzij DNA zijn ze er achter gekomen hoe het zat. Is het nu ook, maar hoe?...

Weer gaat papa verder. “De moeder wilde geen contact, omdat ze bang was dat er strijd zou ontstaan en ze spijt zou krijgen. We wisten toen natuurlijk niet dat Ineke de moeder was. Vanuit de andere hoek is dit ontdekt. Ineke, we zijn eigenlijk zo blij dat jij ook op onderzoek bent gegaan. Maar dat het zo zou lopen, had niemand kunnen bedenken, niemand”

Ik leg mijn hoofd in mijn schoot, begin te snikken.

“Sorry schat, sorry dat ik jou gedumpt heb”

“Sorry, sorry dat ik nooit de waarheid heb verteld”

Mijn gevoel is verdoofd.

Dan, heel, heel voorzichtig durf ik te vragen: “En wie..wie is mijn vader?”

Mama Ineke neemt het woord. “Toen mama ons belde, gingen bij mij de radertjes draaien schat en was ik terug in de tijd dat jij gemaakt moest zijn. Ik had een sterk vermoeden en we hebben gelijk het lab gebeld. Wat waren we blij dat jij toen met Maaike ook die DNA test gedaan had, weet je nog? Die konden we nu gebruiken. Zij konden snel een onderzoek tussendoor doen, nog voor we hierheen kwamen en jij .. bent de zus van Mark….”

Ik kijk naar Peter, kijk naar papa of is het andersom? Heb ik opeens vier ouders??

“Papa of Peter, wat jij wilt, wij gaan samen wonen in Nijmegen in het plekje wat Anton en ik altijd als ons droomplekje hebben gezien. Ik heb papa toen een briefje gegeven met soort niet-bestaande postcode. Weet je nog? Toen natuurlijk nog geen idee, dat hij ook jouw vader zou zijn, alleen maar een vermoeden dat hij de vader van Mark was. Maar…we blijven niet met z’n tweetjes wonen. We hebben allebei een vriendin die ons hierbij super ondersteund heeft. Zij kent mij eigenlijk als geen ander, ook uit mijn wilde jaren zal ik maar zeggen. Ze was ook een ontzettend goede vriendin van Janneke en ook van papa Peter. Ik kijk naar Jessica die zelfs een beetje lijkt te blozen. “Au” hoor ik ineens naast me “Je knijpt mijn hand kapot schat” lacht Maaike. “O sorry, oeps", reageer ik. “Maar jij, hoe kan jij zo rustig zijn dan??” “Ik heb alles natuurlijk net even eerder meegekregen dan jij he? Dacht je dat ik niet even flipte? Op alle manieren hoor, boos, blij, weet ik veel, alles, mijn kop is tig keer doorgedraaid voor ik het allemaal op de rij had, en ik snap nu ook wel waarom wij zo bij elkaar passen natuurlijk, als halfzussen, waarom het allemaal zo loopt met Peter en Mark, maar dat jij gewoon zus van Mark bent, die moest egwel landen”

Ik kijk naar Mariëtte. “Zij is echt 100% van ons” reageert Eline. “Ook een wonder dat ik opeens zwanger bleek en het de hele zwangerschap door goed is gegaan”

Het heen en weer geklets is niet van de lucht. Allemaal lijken we het te moeten verwerken.

Ik ga naar Jessica toe. “Jij bent misschien wel de belangrijkste geweest hierin he?” Ze legt de armen op mijn schouders. “Ik weet het niet, voor mijn gevoel heb ik niet meer gedaan en gezegd wat ik wist en dacht. Kennelijk heeft dat ook weer geholpen de nodige puzzelstukjes bij elkaar te krijgen. Maar hoe vind je het? Peter en Ineke blijken jouw ouders en ik kom ook nog eens bij ze in.” “Hoe ik dat vind?? Wat denk jij?? Geweldig!!” Spontaan geef ik haar een kus op de mond, schrik even terug, maar Jessica houdt me tegen. “Hé hé als je dat doet, wel even afmaken he, zo kus ik mijn bonusdochter niet” Wow bonusdochter, ik weet al niet meer hoeveel moeders en vaders ik heb geloof ik. Bonusdochter galmt nog na in mijn mond als ik de zachte lippen van Jessica weer op mij voel. Automatisch open ik mijn mond iets en een lieflijke tong glijdt langs mijn lippen, langs mijn tong terwijl ze mijn gezicht in haar handen houdt.

Dan klapt mama Eline ineens in haar handen. “Lieve lieverds, voordat we hier losbarsten in een heerlijk orgie-liefdes-familiespel, wil ik zeggen dat ik enorm opgelucht ben, blij dat alles duidelijk is maar ik weet dat we dat ook aan een heel mooi tweetal te danken hebben naast onze eigen inspanning en ik heb gevraagd of zij ook nog willen komen. Ik heb ze verteld dat het nu bij allemaal bekend is, hoe we gereageerd hebben en Caro schatje ik ben zoooo blij dat jij het zo hebt opgepakt, ik…” Verder komt ze niet want ik vlieg naar mama toe, omhels haar en kan het niet laten haar intens te zoenen, het maakt me allemaal niet uit. Even een angstmomentje of mama dit wel wil maar ze reageert verbazend gretig zelf. “Wow mammie” fluister ik als ik voel hoe intens en heftig ze mij ook begint te tongzoenen. Dat anderen kijken of misschien ook wel begonnen zijn, het maakt me niet uit. “Sorry schat” reageert mama Eline, maar ik trek haar terug. “Ik heb jou altijd zo mooi gevonden mam, ik hoopte te worden als jij, je blijft voor mij ook altijd mama, jij hebt me gemaakt tot wie ik nu ben. Dankje wel dat je me ook helemaal accepteert, ook van jou is die bevestiging zo fijn” Ik zie een geheimzinnig glimlachje bij mama. “Ik accepteer je meer dan je denkt lieve schat, maar dat… vertel ik je nog wel een keer”

E I N D E