Talent - 7

15.

Amelia hoorde het ping-geluid dat haar vertelde dat er een nieuwe berichtje was. ‘Sorry,’ zei ze tegen Dylan die haar net aan het beffen was, ‘even kijken wie dat is. Misschien is het mijn vriendje wel? Haha.’

Eve lachte. ‘Ga je hem dan ook uitnodigen?’

Terwijl ze van het bed kwam, antwoordde de roodharige dat dat moeilijk zou gaan vermits hij nog in België was. Ze nam haar telefoon uit haar handtasje en zag dat het van Lars kwam. ‘Hoi,’ stuurde ze terug.

Ping ‘Verandering v plan. Doe sffs open’

‘Wat is plan?’ Zoef

Ping ‘Chantage met pornhub. Zie je dat zitten?’

Hmm. Op zich wel iets waar de meeste mensen schrik van hadden. Hun leven lang zou een sextape hen blijven achtervolgen eens het op een pornosite stond. Maar in dit geval zou niet alleen dit koppel, maar ook zijzelf hiervan het slachtoffer worden, wist ze. Maar het was belangrijk voor het bedrijf.

Dus niet kinderachtig doen, Lia. Er zijn genoeg mensen die inmiddels weten dat je een megaslet bent. Waarom zou de wereld het dan niet mogen weten?

En als de weerslag zo groot zou zijn dat ze haar job binnen Zachersten International niet meer naar behoren kon doen, was er voor een slet wel altijd een uitweg. Call girls verdienden goed hun brood; een carrière in porno leek haar nu ook niet bepaald het ergst mogelijke scenario…

Op het bed kwam die andere slet, Eve, klaar, God luidkeels dankend.

‘Zeker. Deur over 15 min?’ Zoef

Ping ‘Ok’

‘Zo. Die is weer gelukkig,’ zei Amelia terwijl ze haar telefoon weg stak; ze sprong terug op het bed. Eve lag rillend op haar rug, met haar rechterhand strak tegen haar spleet gedrukt. ‘Mijn beurt!’ riep de roodharige; ze legde zich naast de zwartharige en opende haar benen.

Dylan dook tussen haar blanke dijen en zette zijn vingers en tong aan het werk.

Neuken deed hij maar middelmatig, vond Amelia, maar man, wat kon hij beffen! Het duurde dan ook niet lang voordat ook zij over het randje ging. Hierbij drukte ze haar hoofd in de hals van Eve. Gesmoord liet ze de wereld weten hoe lekker het wel was wat haar nu overkwam.

Na een half minuutje zette ze zich hijgend en puffend overeind. ‘Shit, dat was echt lekker, maar ik moet hiervan altijd zo plassen. Zo terug.’ Ze sprong uit bed en trippelde naar de badkamer - op weg naar daar griste ze haar handtas mee. Net voor ze de deur van de badkamer dicht trok, hoorde ze kussende, slobberende geluiden achter zich. Eve en Dylan kregen er niet genoeg van.

Snel nam ze haar telefoon en stuurde “Doe ddlijk open” naar Lars. Een seconde later kwam er een duimpje terug. Ze plaste daadwerkelijk - hierover had ze niet gelogen - en spoelde dan door. Het geluid van lopend water zou het geluid van een deur die geopend werd camoufleren. Ze verliet de badkamer en keek naar het bed - ze had zicht op de perfecte kont en kut van Eve, die Dylan pijpte. De man kon niet zien wat er gebeurde omdat zijn vrouw zijn zicht belemmerde.

Snel ontsloot Amelia de deur op een kier; ze zag Lars staan. Ze deed een stap opzij zodat de lijfwacht binnen kon en dacht: En nu gaan de poppen aan het dansen…

‘Even jullie aandacht,’ trok Lars met luide stem de aandacht van het vrijende koppel terwijl hij naar het bed toestapte.

Dylan en Eve schrokken zich een hartverzakking. Ondanks het feit dat het swingers waren en zich zonder schroom bloot gaven wanneer er een kans was om een knappe lul of sappig kutje te versieren, sloegen ze nu toch instinctief hun handen voor hun intieme delen.

‘Wat? Wat?’ Tot iets zinnigers was Doyle niet in staat. Ze keek alsof de duivel in eigen persoon de kamer binnengedrongen was.

‘Kijk hier eens naar.’ De lijfwacht hield zijn Redmi Note in hun richting. Op het scherm van meer dan 6 inch was duidelijk te zien hoe Dylan Amelia in haar kont neukte terwijl Eve op haar gezicht ging zitten. ‘En dit gaat iedereen te zien krijgen. Jullie familie, jullie vrienden. En, minstens zo belangrijk: Rupert Parishon.’ Dat was de CEO van Bayran Brand Inc. ‘Wat denk je dat die ervan zou zeggen als hij ziet hoe zijn nummer twee met iemand van de concurrentie in bed duikt?’

Eve keek haar man aan. ‘Dylan,’ kreunde ze.

Voor Amelia was het duidelijk dat het dreigement dat haar naaste omgeving deze beelden te zien zou krijgen Eve toch niet beviel. Geen in-de-kast-lesbo ten opzichte van haar man, maar wel ten opzichte van haar omgeving, zo te zien. En waarschijnlijk ook in-de-kast-swingers…

‘Wat wil je?’ vroeg Dylan na een paar keer diep geademd te hebben.

‘Weten wat Bayran Brand aan het home office voorgesteld heeft.’ Hierbij keek Lars niet naar de man, maar naar de vrouw.

‘Dat-dat weet ik niet. Ik ken de details niet.’

‘Goed geprobeerd,’ meesmuilde Lars Libanski, ‘maar ik ben er zeker van dat je daarmee toegang hebt tot die dossiers.’ Op de schrijftafel tegenover het bed lag een laptop.

‘Ja. Ja, natuurlijk…’ zei Eve verslagen.

Dylan keek haar met een vernietigende blik aan. Het ging dan wel om haar job, in hem smeulde eerder woede dan angst of verslagenheid.

‘Wat? Wil jij soms dat ik ontslagen word?’ De blik die hij haar toewierp was Doyle niet ontgaan. ‘En misschien ook nog eens onterfd?’

Ah, vandaar de paniek, er staat veel geld op het spel, en blijkbaar meer dan wat ze verdient als vice-president, redeneerde Amelia.

Eve kwam van het bed af; ze zette zich aan de schrijftafel, opende de MacBook en logde in. Een paar klikken, een tweestapsverificatiecode via haar telefoon en ze had toegang tot al de documenten van Bayran Brand Inc. Het voorstel verscheen een paar klikken later op het scherm. ‘Wil je dat ik het download?’

‘Nee,’ zei Lars. ‘Dat laat een spoor.’ Hij keek naar Amelia. ‘Neem je iPhone en zet je Airdrop aan.’ Dan weer tot Doyle. ‘Airdrop het naar haar telefoon.’

Terwijl de vrouw gehoorzaamde, waarschuwde Libanski haar. ‘Als blijkt dat Bayran Brand zijn voorstel gewijzigd heeft, of verbeterd heeft, ga je jezelf toch nog tegenkomen op Pornhub, begrepen? Of heb je een ander favoriet pornokanaal?’

‘N-nee,’ stotterde Eve Doyle - de man had haar laatste hoop de grond ingeboord.

Dylan had wel nog iets in petto. De man en zijn vrouw hadden alleen maar oog voor het scherm van de MacBook; de rosse slet, die links van haar medeplichtige stond, keek gespannen naar haar telefoon. De documenten kwamen een voor een binnen met een ping-geluid.

Geen van de drie lette op hem.

Op het nachtkastje naast hem stond een vrij saaie DAB wekkerradio. Het toestel werkte op een batterij, zodat het in de lade van het nachtkastje geplaatst kon worden door de gast die het niet nodig had of het licht van het display ‘s nachts storend vond. Nu kwam deze visie van Ibis Styles hem van pas.

Hij zou het gebruiken om de smeerlap die hun kamer binnengedrongen was een dreun tegen zijn kop te verkopen. Dan zou hij zijn telefoon bemachtigen en ermee dreigen om naar de flikken te gaan. Wat er in iemand zijn kamer gebeurde, was privé, zelfs al was dat een hotelkamer. Met afpersing zouden ze zeker niet kunnen lachen.

En als het publiek te weten kwam tot wat voor praktijken Zachersten International in staat was om een contract te bemachtigen, zou dat hun beurskoers geen goed doen.

Hij sloot, zonder er te opvallend naar te kijken, zijn hand rond het toestel. Voorzichtig schuifelde hij een paar passen naar voor. Toen hij van mening was dat hij dicht genoeg genaderd was, haalde hij met een brede zwaai uit naar de indringer.

Vanuit haar rechter ooghoek zag Amelia wat er gebeurde. Instinctief reageerde ze. Balancerend op haar linkervoet, schoot haar rechterbeen naar achteren en omhoog, zodat Dylan tegen haar voet opliep.

De man stuiterde naar achteren,
(de wekkerradio vloog door de kamer)
zijn kuiten raakten het bed, en
(het toestel raakte een muur)
hij viel achterover op de matras.
(de wekkerradio viel met een bons op de tapijt)

Onmiddellijk wilde Dylan zich terug oprichten, maar Amelia had geleerd dat in een geval als dit, ze de verdediging moest omzetten in de aanval, tot ze zeker was dat haar tegenstander zijn bekomst gehad had. Dus sprong ze bovenop de man; haar linkerknie plantte ze in zijn buik, en verkocht hem met haar rechtervuist een flinke tik op zijn neus. Bloed spatte eruit.

‘Au! Shit!’ Dylan drukte kreunend van de pijn één hand tegen zijn pijnlijke neus en de andere in zijn buik. De pijn deed hem ineen rollen tot foetushouding.

Lia zat nu op haar knieën naast hem en hield hem in het oog - met gebalde vuisten klaar voor ronde nummer twee als het nodig was.

‘Dylan!’ Instinctief probeerde Eve overeind te komen om haar man bij te staan. De grove hand van de indringer op haar schouder weerhield haar hiervan. ‘Laat me los, bruut!’ gilde ze. Wat haar op een hand voor haar mond te staan kwam.

‘Sssst!’ siste Libanski. ‘Er is niks mis met hem.’ Hij gokte erop dat Amelia de neus van Dylan niet gebroken had. ‘Blijf nog even rustig, en dan zijn wij weg.’

Amelia was er inmiddels van overtuigd dat Dylan uitgeteld was. Ze kwam van het bed en raapte haar iPhone op. Ze checkte of het toestel nog werkte. Alles oké. Snel keek ze of het voornaamste in orde was: de documenten stonden erop. Ze knikte naar Lars.

Die nam zijn hand van Eve’s mond en liet haar naar Dylan gaan. De vrouw zette zich naast hem op het bed en legde haar ene hand op zijn schouders en streelde met haar andere zijn hoofd. ‘Gaat het, schat?’ Dan, zonder een antwoord af te wachten: ‘Maak dat jullie wegkomen!’

Amelia had inmiddels haar jurk terug over haar naakte lichaam getrokken en haar schoenen aangedaan. Slip, bh en telefoon stopte ze in haar handtas.

‘Goed, wij gaan,’ zei Libanski terwijl ze naar de deur gingen. In het passeren griste hij het hi-tech hangertje van het nachtlampje. ‘En denk erom: dit is ons geheimpje. Of anders zal wat hier gebeurd is niet meer lang “ons geheim” zijn. Begrepen?’ Met zijn staalharde ogen keek hij naar het verfomfaaide koppel op het bed.

Eve knikte, verslagen, totaal van de kaart van de gebeurtenissen van de laatste vijf minuten.

Dylan had voorlopig alleen nog maar aandacht voor zijn eigen problemen. Voor het bloed dat uit zijn neus vloeide en voor zijn buik die aanvoelde alsof er een bom in ontploft was.

Amelia voelde alsof ze zich moest verontschuldigen. Niet zozeer om wat ze in opdracht van ZI gedaan had, maar om de pijn die ze de man gedaan had. En hij had haar nog wel zo lekker gebeft… ‘Sorry,’ mompelde ze dan ook in zijn richting.

Lars keek haar boos aan; als je ten strijde trekt, verontschuldig je je niet ten opzichte van de verslagen tegenstander. Hij duwde haar dan ook min of meer de gang op.

Zonder een woord te spreken, gingen ze naar hun kamer. Voordat de actie vanavond begonnen was, had hij hun bagage al gepakt. Een taxi, een uur geleden besteld, wachtte hen op aan de ingang van het hotel. Die bracht hen in recordtijd naar de luchthaven. Tijdens de rit, uploadde Lars de documenten naar de servers van Zachersten International en stuurde een sms’je naar Erik, nietszeggend voor het grote publiek, bomvol betekenis voor de CEO.