De Vriendengroep - 27

'We kunnen zo niet doorgaan. Zeg alsjeblieft iets.' Klonk ze moedeloos. Ik zuchtte diep en durfde haar niet aan te kijken. De hele dag al niet. Haar zachte, zielige stem liet mij niet onberoerd. We hadden al veel meegemaakt. Maar wat we afgelopen weekend meegemaakt hadden, was wel van een andere categorie. Konden we zo wel doorgaan? Het was een terechte vraag.

'Elise...' verzuchtte ik net zo moedeloos. Het duurde een paar tellen, maar toen keek ik haar toch aan. En ik schrok. Ze keek me recht aan met die mooie ogen terwijl de tranen over haar wangen liepen. Ze snikte niet. Nog niet. Ik keek haar bezorgd aan. Had ze dan wel spijt? Echt spijt? Het was gewoon kut. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Niks meer. En dat kon toch niet de bedoeling zijn. Maar zoals ze nu naar me keek, leek niks van dit alles de bedoeling te zijn. 'Ik heb heel de dag nagedacht over dit, en over ons. En ik begrijp het gewoon niet. Ik begrijp er helemaal niks van.' klonk ik nu wanhopig. Ik begreep er dan ook echt niks van. Waarom waren we nog samen na dit alles? 'Leg het me uit.' vroeg ik haar. 'Hoe kunnen we nou verder gaan vanaf hier?' Dat ik tegen haar sprak, leek ze wel fijn te vinden, maar de vraag die ik haar stelde, liet haar slikken en wegkijken. Daar had ze zelf blijkbaar ook nog geen antwoord op. We hadden ons even groot gehouden voor haar ouders, maar nu we alleen op haar kamer waren, waar we ook samen moesten slapen, moest het hoge woord eruit. Het werd tijd ook.

'Ik heb ook nagedacht.' Zei ze me toen eerst. Gelukkig maar. Zou wat zijn als ze dat niet gedaan had. Maar ze poogde in ieder geval een oplossing te vinden. En dat ze dat wilde, was wel hoopvol. Het betekende in ieder geval dat ik niet zomaar iemand was. Want daar twijfelde ik zo nu en dan wel over. 'Het is niet de laatste keer dat we ze gaan zien.' zei ze toen, wat me wel verbaasde.

'Hebben jullie al plannen dan?' vroeg ik eerder cynisch en schofferend. Dit deed wel pijn.

'Nee. Natuurlijk niet.' reageerde ze fel. 'Ik bedoel alleen dat er vroeg of laat weer een punt komt waarop we elkaar gaan zien.' legde ze uit. Daar was ik nog niet zo zeker van. Dus zei ik haar dat maar meteen. De tijd van inhouden, lag opeens achter me.

'Daar ben ik niet zo zeker van. Jij wel? Mag toch hopen van niet als je me serieus neemt.' veronderstelde ik. Ze nam me wel serieus. Zichzelf alleen niet.

'Het zijn wel m'n vrienden.' meende ze. Ik zuchtte verslagen en schudde m'n hoofd. Hoe kon ze dit nou zeggen? Maar zo dacht ze er nu eenmaal over. 'Hyun sowieso.' zei ze nog. Niet de eerste waar ik aan dacht.

'Weet ze het?' wilde ik wel weten. Ze schudde haar hoofd.

'Nog niet. Ik bedoel maar...' Ik had geen idee wat ze bedoelde. 'Zou jij niet iemand nog willen zien, dan?'

'Nee.' zei ik resoluut, wetende waar ze op doelde. Zij iemand, ik iemand. Maar zo werkt het niet. 'Ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen. Of vinden. Sorry.' hadden we het geprobeerd, maar vond ik het alweer de verkeerde kant op gaan. Kort keek ze me verslagen aan. Na een dag stilte, was dit waar ze mee aankwam. Niet te geloven. Dacht ze echt dat ik Jeff of Mussa nog onder ogen wilden zien?

'Je kon me stoppen. Maar dat deed je ook niet. Je bleef zelfs staan kijken, toch? Hoe zit dat dan?' Ze wist dat ik er ook schuldig aan was, en misschien ook wel dat ik dat zelf ook wel wist. Het was een vinger op een nogal zere plek. Ik had nooit gezegd vanaf wanneer ik haar gezien had. Maar ik had het nooit hoeven uit te leggen. Ze wist het.

'En jij denkt dat ik dat weer wil zien?' bleef ik cynisch. Maar ik klonk al minder overtuigend. Dus zuchtte ik ook diep. 'Vraag me niet waarom. Maar ja, ik genoot op dat moment. Daar gaat het me ook niet om nu.' Het was spannend. Natuurlijk. Maar het ging mij niet zozeer om wat er gebeurd was en hoe ik me daarbij voelde, maar om hoe we in hemelsnaam verder moesten gaan met ons leven als normale mensen. Dat waren we dus niet. Zo zag ik het. En dat maakte ik haar ook duidelijk. Al leek zij vooral te willen horen dat ik het dus wel spannend vond.

‘Ik vond het ook spannend.’ zei ze dan ook. ‘Om het te doen. Ook al wist ik dat het fout was. Ik wist dat je keek, en toen ik dat besefte… Ik weet het niet. Het deed iets met me.’ zei ze toen toch ook wel openhartig. Misschien ging het haar niet zozeer om het vreemdgaan op zich. Seks was lekker. Natuurlijk. Maar ik deed het wel alleen met haar. Al besefte ik me nu hoe bekrompen dat wel niet was. Waarom met één persoon als je het overal met iedereen kan doen. Dat ging ze me nog zeggen, ook. ‘Maar als ik eerlijk ben.’ zei ze namelijk daarna. ‘Tijdens… de ‘daad’.’ noemde ze het nu. ‘Ik genoot er niet echt van. Ik vond het te spannend. Ik was zelfs een beetje bang. En ze waren ook best ruig. Niet zoals ik zou willen, per se.’ hoorde ik nu voor het eerst op een eerlijke toon. Dit was geen beschuldigende vinger naar die twee. ‘Niet zoals met jou.’ Dit vond ik opvallend. En ergens ook wel goed om te horen. Ik had haar wel horen kermen. Maar of het altijd van genot was, wist ik niet. Daarnaast was ze ook aardig bezopen. Wij allemaal. Het is geen excuus, maar toch. Al met al wisten we nu van elkaar hoe we erover dachten, al konden we er nog niks mee. Toch wond het me ook nu op. Juist omdat ze zei dat ze het zelf niet zo prettig had ervaren. Al liet ik dat zeker niet merken.

‘Er zijn gewoon wat dingen die nogal wringen.’ was ik echter nog niet klaar met dit hele weekend. Ik keek haar vrij streng aan. Ze kon wel naar mij wijzen en dat ik had kunnen ingrijpen en het dus wel opwindend vond haar zo te zien. Maar dat het zover moest komen, lag aan haar en die vriendengroep van haar. Al leek de rest van de vriendengroep toch een stuk braver te zijn dan zij was geweest. Waarom? Dat wilde ik wel weten. ‘En ik wil dat je me eerlijk antwoord. Anders kan ik net zo goed gelijk weggaan nu.’ dreigde ik ook wel een beetje. Dit maakte gelukkig indruk. Het leek haar wakker te schrikken. Het ging mij niet om wiens schuld het was. Dat leek me ook wel vrij duidelijk. Maar zolang ik niet met een vinger zou gaan wijzen, kon zij dat al helemaal niet gaan doen. ‘Duidelijk? Want als we verder willen, is dit een vereiste voor me. Je moet eerlijk zijn vanaf nu.’ zei ik nog. En ze knikte daarop. Ik kon een fonkeling van opleving in haar ogen zien toen ik haar zei dus wel verder te willen. Mits dat mogelijk was. Dat bleef de vraag.

‘Je hebt gelijk. En ik ben je ook wel wat verschuldigd.’ gaf ze dan ook makkelijk toe. Toch fijn. Ik slikte en knikte toen terug naar haar.

‘Ik snap niet…’ begon ik, maar vond ik het toch moeilijk. ‘Ik begrijp gewoon niet dat je het op deze manier hebt laten gebeuren. En dan bedoel ik…’ moest ik er ook wel heel even over nadenken. Ik wist precies wat ik bedoelde, maar nu nog de juiste woorden. ‘Had het eerder gezegd. Van te voren. Dat wat er gebeurd was en dat er nog steeds iets was van dat waar je naar verlangt. Ik snap je. Dan was ik ook kwaad geworden. Ongetwijfeld. Maar nu zette je me gewoon voor het blok terwijl ik geen kant op kon. En het was bijna duivels hoe je het dan lekker maakte en mij dingen voorhield. Dat vond ik nog wel het ergste. Alsof jullie allemaal zo waren. En er ook wel wat voor mij in zou zitten. Zo verkocht je het bijna.’ Dit was hetgeen wat mij het meest stak. Hieruit bleek voor mij dat ze me totaal niet serieus had genomen. En onze relatie ook niet. Dat ze het eng vond het te vertellen, leek me logisch. Maar ik herinner me nog zo goed hoe stil en gespannen ze was op de heenreis. Het had ons bespaart kunnen blijven. Dit hele weekend misschien wel als ze het gewoon verteld had. En ja, ik was vast boos geworden. Maar ook dan zou ik die dubbele gevoelens hebben die ik nu ook heb. Dan zouden we er wellicht samen mee aan de slag gaan, als dat wenselijk was geweest. Nu had ze me geen keuze gelaten. En dat was niet okay. Ik leek haar te verbazen met deze woorden. Ze bleef stil staan. En ik stond voor haar. Gespannen en met een duidelijk zichtbare ademhaling. Ik zat me best wel boos te maken. En dat terwijl we stil moesten zijn. Haar ouders hadden geen idee. Gelukkig was haar kamer op zolder. En haar irritante zusje was zelf een weekend weg. Zo konden we het er enigszins rustig over hebben, al was het misschien beter geweest er eens flink en luid ruzie over te maken. Wie weet een andere keer.

‘Je hebt gelijk.’ zei ze toen toch. ‘Dat was fout. Ik had meteen al eerlijk moeten zijn. Toen al.’ had ze het nu over drie jaar terug. Dat bedoelde ik ook weer niet.

‘Dan hadden we hier sowieso niet gestaan.’ zei ik haar daarop. ‘Maar nu na drie jaar. Drie jaren waarin veel gebeurd is. Dat je dan niet eerlijk tegen me kan zijn…’ legde ik haar nog een keer uit. Ze slikte, keek weg, en knikte. Ze erkende schuld. Ik zuchtte even diep. Ze kon ook niet veel anders. En echt boos was ik nu al niet meer. ‘Vanaf nu af aan moet je dat wel doen. Wat je ook gedaan hebt, wilt doen, of denkt te willen doen. Liever dat het barst voordat we weer in zo’n situatie zitten.’ liet ik het nog vrij open, en klonk het zelfs bijna alsof ik verwachtte dat ze het weer zou doen, en het dan niet eens zo erg zou zijn. Dat was natuurlijk niet het geval.

‘Het spijt me.’ zei ze dan ook alleen. ‘Maar het is ook weer niet zo dat ik je iets voorhield. Toch?’ wilde ze toch een beetje haar gelijk halen. En ze mocht zichzelf ook best verdedigen. Al moest ze het niet te bont maken. ‘Ik heb je niks beloofd. En dat het zo gegaan is… Dat was ook niet de bedoeling. En daarnaast heb je wel met Hyun gezoend… En met Kamila was je ook al aardig op weg…’ kwam ze toen mee aan. Niet dat ze het me verweet. Maar ze hield me dus niks voor. En toch had ik wat gekregen. Haar woorden. Zo kon je het ook zien.

‘Iedereen voelde zich zo vrij, toch? Dat zei je. Je deed net alsof alles koek en ei was tussen alles en iedereen en iedereen gewoon wilde met iedereen. Maar wist je dat er beelden van zijn? Ik heb het gezien? Ik heb gezien hoe jij Mussa zat te pijpen, en hem amper leek te kunnen delen met Hila. Ik zag dat iedereen dronken was. Dat iedereen veel te ver ging. En dat is toch geen vrijheid. Dat is wat je me voorhield.’ reageerde ik toch vrij fel terug. Die beelden stonden nog op m’n netvlies gebrand. En ze had daar ook niks op te zeggen. Dat er beelden zouden zijn, leek haar wel te verbazen, maar ze reageerde er verder niet op. Het ging om de manier waarop ze het mij verteld had, toen ze het uiteindelijk vertelde. Dat was niet de waarheid. Hila nam volgens haar het voortouw, maar ik had gezien dat zij zich vol overgave Mussa met haar mond bevredigde. En ook hier is de daad dan niet eens zo erg, maar het liegen eromheen wel. Zou ze dat kunnen begrijpen?

‘Want wat was je plan? Wat was er wel gepland en wat niet? Ik heb het idee dat jij en Jeff… Jullie wilden dit, of niet? Net als toen. En nu weer. Het wordt me allemaal duidelijker.’ leek ik dat ook nu pas echt te beseffen. ‘Waarom?!’ wilde ik gewoon weten. Elise durfde me amper aan te kijken. Alles moest nu maar op tafel gegooid worden. ‘En ik maar denken dat Mussa het gevaar vormde. Was je toen zo dronken dat je de verkeerde aan het pijpen was?!’ stelde ik hard. Ze suste me daarop meteen. En terecht. Wat zouden haar ouders vinden van haar en haar vrienden als ze dit allemaal wisten…

‘Nee, zo zit het niet…’ wilde ze uitleg geven. Maar heel ver kwam ze niet. ‘Ja, ik en Jeff hadden dit gepland. Maar wel omdat we dachten dat de rest het ook zou willen. En dat was ook wel zo, ergens.’ klonk ze lekker concreet. Maar eerlijk was ze wel. ‘Mussa is verliefd op me. Al heel lang ook. Al op de basisschool. Zo lang ken ik hem. En die avond na de examens… Ik wilde gewoon wat terugdoen voor hem. Ik weet het niet… We waren ook dronken… En…’ Ik schudde al met m’n hoofd. ‘Ik dacht dat het zou helpen ook. Dat hij dan niet meer zo op mij zou hopen, maar…’ Dit verhaal werd alleen maar gekken.

‘Elise. Jij en ik hadden toen een relatie…’ klonk ik bijna moedeloos. ‘In wat voor wereld ga je een jongen pijpen om hem van zijn verliefdheid af te helpen of om hem om de een of andere bizarre reden tegemoet te komen terwijl je zelf een vriendje hebt? Hoor je jezelf wel?!’ vond ik haar nu echt niet meer sporen. En dan waren we nog niet eens bij het weekend aangekomen. ‘Hij zei dat je een jaar terug ook met hem wilde afspreken? Is dat waar?’ liet ik haar opnieuw schrikken. Zij had dan niet alles verteld, maar die vrienden van haar wel…

‘Nee, het is niet wat je denkt… Ik…’

‘Ik wil het niet horen.’ werd ik nu toch weer heel boos, en liet dat merken door juist extreem rustig en koel te blijven. ‘Het lijkt wel alsof je die jongen aan het lijntje houdt. Voor het geval dat. Terwijl je al een vriend hebt. Terwijl je eigenlijk Jeff wilt?’ stelde ik haar. Ik vreesde haar antwoord.

‘Nee, dat laatste echt niet!’ zei ze snel. ‘Het is niet wat je denkt.’ zei ze me nog een keer, zonder uitleg te geven, en ik werd alleen maar kwader.

‘Hoe eerlijk durf je te zijn?’ vroeg ik haar. ‘Denk daar goed over na. Hoe graag wil je verder met mij?’ Want dat was hetzelfde antwoord.

‘En wie wisten dit allemaal? Sophia leek alles te weten van iedereen. Ook van dit weekend? En Hyun en Kamila deden ook al zo vaag. En stoorde het niemand de halve groep al na een avond weg was?’ Alles bij elkaar waren het teveel vragen om te beantwoorden. Zeker voor Elise die steeds moedelozer begon te kijken. Ze betreurde het allemaal. Daar twijfelde ik niet aan. Maar ik verdiende wat antwoorden. Zeker als we verder wilden. Want na alles wilde ik dat nog steeds. Als ze maar eerlijk zou zijn. Want het voelde wel alsof ze nooit eerlijk is geweest en alsof we het nooit goed hebben gehad in onze relatie. Maar dat is gewoon niet waar. Zeker in het begin was elk weekend een feestje, zolang we maar samen waren. Dat er iets veranderd was, was me nu wel duidelijk. Ons leven. De oplossing die zij verzonnen had, was wellicht wat kansloos. Maar ze had wel wat geprobeerd. Een gok. Een hele grote ook. En de verkeerde. Qua uitwerking. Wat wie zijn rol was van de rest van de groep dit weekend, bleef onduidelijk. Ze leek het ook niet te weten. Het was geen collectief handelen geweest. Maar dat er meer waren die meer wisten en niet helemaal eerlijk waren geweest, was me zeer duidelijk. Zeker Jeff. Die hoefde ik nooit meer te zien. En zij moest nooit meer over hem beginnen.

‘Ik snap ook iets niet.’ zei ze terwijl ik nog bijna nergens antwoord op had gekregen. Ik keek haar aan en luisterde. Dat hoorde er ook bij. ‘Waarom ben je hier nog?’ stelde ze toen zomaar. Het verbaasde me.

‘Wil je dat niet?’ vroeg ik haar daarop.

‘Ja, jawel. Maar, ik bedoel…’

‘Daarom ben ik hier nog.’ kon ik het kort houden. ‘Omdat ik niet kan geloven dat je verder wil zonder mij. Ondanks alles.’ Ze werd er stil van. En ik ook. ‘We hebben al teveel meegemaakt. En daar hoort dit bij.’ vond ik. Dat klonk simpel, maar dat was het niet. ‘Ik weet niet precies wat ik wil en hoe we de toekomst tegemoet moeten gaan. Maar ook ik moet eerlijk zijn. En je weet hoe ik erover dacht toen je het me vertelde vrijdag.’ moesten we het ook over hebben. Dat was nog maar twee avonden terug… Het leek al een eeuwigheid geleden. ‘We lossen dit vanavond niet op. Dat weet ik zeker.’ zei ik haar eerst maar. ‘En je hoeft niet op alles antwoord te geven nu. Dat zou niet eerlijk van me zijn.’ vond ik ook. ‘Maar je weet ook dat als ik eerlijk ben, ik wel open stond voor het idee. Wel het idee wat je me toen voorschotelde.’

‘Dat was toch een leugen van me?’ hield ze me scherp.

‘Klopt.’ glimlachte ik. ‘En toch…’ Ook zij grinnikte nu even. ‘Het is niet goed. En zeker niet makkelijk. En we hebben echt nog wel wat uit te praten. Maar het idee sprak me wel aan. Dat zei je net ook al. Ik vind het alleen geen reden om je gedrag en acties goed te praten. Dat ben je hopelijk met me eens?’ Ze knikte, dus dat was ze. ‘Als je eerlijk was geweest voor dit weekend, was ik ook boos geworden en had ik er niks van begrepen. Maar ook dan zouden we op dit punt belandden. Ik ben misschien niet goed genoeg voor je, of voor je geweest. En dat te beseffen doet best pijn.’ was ik nu echt een keertje eerlijk. En ze liet me eerlijk zijn. Geen excuusjes of ontkenningen. Want het was zo. Ik had haar niet geboden wat ze wilde. ‘Had ik het geweten, dat je meer wilde… Elise, je kent me. Ik doe alles voor je. Daarom ben ik hier nog. En daarom zal ik er ook altijd zijn. Als je maar eerlijk bent. Net zo lang totdat ik echt geen rol van betekenis meer voor je kan spelen. Maar ik geloof gewoon niet dat die kans bestaat.’ Er viel een korte stilte. Ik praatte het zeker niet goed. ‘Wat je gedaan hebt, keur ik af. Maar als je meer wil ontdekken, en ruimer wil denken en doen, dan doen we dat toch samen? Zou je dat niet willen dan? Het samen doen, zoals we alles samen doen.’ klonk ik toch wat wanhopig. Maar ik hield van haar. Nog steeds. Misschien wel meer dan voor dit weekend. Al had het vertrouwen nog zo’n deuk opgelopen. Daarom was ik boos. Daarom wilde ik antwoorden. En daarom begreep ik het maar niet dat het zo gegaan was. Dat ik niet altijd was wat ze wilde, begreep ik wel. Maar was ze dan vergeten dat ik van hield? Was ik zo slecht voor haar geweest? Dat zal toch niet. Het leven was de laatste tijd druk. En de juist eindjes aan elkaar knopen in ons ‘volwassen’ leven was al moeilijk zat zonder deze relatiecrisis. Maar had ik maar wat meer naar haar omgekeken. Zo als we elkaar vrijdag te lijf gingen… Dan kwam ze toch niks tekort?

En toen volgde die zaterdag, en met name de zaterdag nacht, met het flesje draaien in het café waarna Elise en Kamila elkaar zoenden, en ik met Hyun stond te bekken, het uiteindelijke vreemdgaan en de kansloze Elise in de sandwich met Jeff en Mussa, en de doorgebrachte nacht in het bed van Kamila met Elise waar niks gebeurde, nadat ik en Kamila bijna een hele hoop hadden laten gebeuren. Teveel om op één avond mee te maken en te begrijpen. Vandaar dat het een eeuwigheid leek, dit weekend. Hoe je het ook wendt of keert, dit bleef een onvergetelijke ervaring. En het was aan ons om te bepalen hoe we het zouden herinneren. Bepaalde aspecten mochten best vergeten worden. Maar feit bleef dat we iets gemeenschappelijks hadden in die bizarre verlangen van haar. Zij had wel iets weg van delen, en ik leek graag toe te kijken. Dat bleef. Die geest was nu eenmaal uit de fles.

‘Ik wil nog één ding weten.’ zei ik haar. We waren moe. En het was laat. Morgen weer rijden. En lang ook. Dus knikte ze, en leken we al wat rust gevonden te hebben in de huidige situatie. ‘Toen je daar zat? Op Jeff? Met Mussa achter je…’ nam ik haar mee terug naar het moment, wat mijzelf toch ook nu weer opwond, en haar duidelijk ook. Ik had m’n antwoord al.

‘Ja..?’ hijgde ze namelijk.

‘Zeg me niet dat je dat niet wilde.’ klonk mijn vraag. ‘Jij wilde dat. Ook al had je het niet gepland. En genoot ervan. Geef die jongens niet de schuld. Kan je me dit eerlijk vertellen?’ was echt het laatste wat ik nu wilde weten en zuchtte diep. Ik keek haar aan en zij mij. Ik wist het al. Maar ze moest het me zeggen. En zij leek al te weten dat ik het wist. Ze had dan ook moeite een grijns te onderdrukken. De situatie werd er zeker niet makkelijker op. Maar ik wilde weten wie ze was en wat ze wilde. En als ze dit zou toegeven, was ik weer een stapje dichterbij.

‘Het was absurd. Beter dan ik gehoopt had…’ fluistert ze zachtjes in m’n oor. ‘Maar dat was het hele weekend. Ook de momenten met jou, hoe ongemakkelijk en stom ze misschien wel leken.’ voegde ze er wel aan toe. ‘Jij hebt gewoon staan kijken hoe ik daar zat, op Jeff… Met Mussa achter me…’ fluisterde ze zwoel door. En ook ik grijnsde nu. Ik vond het niet erg dat wij niet spoorden.

‘Je ziet er goed uit als sletje.’ zei ik haar zomaar. ‘Dan moet ik wel kijken. Het staat je gewoon zo goed…’ hijgde ik fluisterend terug. Misschien wel het laatste wat ze verwacht had na mijn eerdere boosheid over deze hele situatie. Maar ook ik moest eerlijk zijn. Zeker als zij dit wilde. Zeker als ik verder wilde met haar.

Het leek even uit te lopen op intimiteit, maar zo ver kwam het niet. Dat leek me ook niet mogelijk. Niet nu al. Er zaten nog altijd twee kanten aan dat schouwspel. Dat was weer duidelijk zat.

‘Toch zou ik het niet overdoen. Niet zo.’ zei ze me snel daarna. ‘Ik had het moeten vertellen. Ik had eerlijk moeten zijn.’ gaf ze snel toe. ‘Het hoogtepunt dit weekend was met jou, die vrijdag…’ slikte ze in eerlijkheid. ‘Nadat ik eerlijk was geweest…’ leek ze zich te beseffen. ‘Jij bent de persoon waarmee ik dit had willen doen. Of wat dan ook… Zo had ik het me ook altijd voorgesteld. Al was het wel een andere versie van jou. Een versie waarvan ik dacht dat jij die niet kon zijn.’ vertelde ze open.

‘Een versie die op Jeff leek?’ vroeg ik haar zachtjes terug. Daar knikte ze op. Dat verraste me ook niet. ‘ik hoop niet zoals Jeff te worden. Ik kan denk ik wel beter dan dat.’ kon ik zonder aarzelen aankondigen. Iets wat ze wel leek te kunnen waarderen.

‘Het zal niet zomaar veranderen. Maar als je verder met me wilt, hoop ik dat we hier ook iets mee kunnen. Hoe dan ook.’ hoopte ze.

‘Dat hoop ik ook.’ zei ik haar, maar vertwijfeling viel te horen in mijn stem. ‘Als ik verder wil.’ sprak ik mezelf wel behoorlijk tegen nu, maar wilde ik haar vooral duidelijk maken dat het nog lang niet goed is. We hadden nog een lange weg te gaan.

We waren eerlijk geweest. Over zo’n beetje alles. Ik wist nu hoe ze zich voelde, zich had gevoeld, en hoe ze verder wilde. Hoe ze ons het liefst zag. En ook wist ik dat ze over dit alles twijfels had. Moesten we dit wel willen? Konden we dit wel en dan ook volhouden? En hoe ziet onze toekomst er dan uit? Ergens droomde ik altijd om oud te worden met haar, samen volwassen te worden met haar, samen ouders te worden en misschien wel grootouders. Maar kon dat nog wel? Dit was geen goeie basis voor een relatie die zo lang stand zou moeten houden. Ik geloofde daar niet in. En toch wilde ik haar niet zomaar laten gaan. We konden het ook gewoon bij de lol houden. Maar dat leek ze ook niet te willen. Dat kon met iedereen. Ik was niet zomaar iemand voor haar. En zij ook niet voor mij. En ook al wisten we nu hoe we erover dachten, leek dit nog niks op te lossen voor onze problemen. Maar wellicht een voorzichtig begin.