De Vriendengroep - 33

Zomaar de winkel dichthouden was natuurlijk niet iets wat ik zomaar deed. De reden was Elise. Zij was me nog altijd meer waard. Maar daarnaast was er ook al een gedeelte van mij wat wist dat deze situatie op dat vlak überhaupt niet houdbaar was. Toch ging ik even aan de slag. Ik douchte snel, kleedde me snel aan, en kuste Elise welgemeend op de mond. Zij lag nog hemels na te genieten in bed. Beneden groette ik de twee andere dames die ik ook echt even vergeten was. Ik schrok zelfs toen ik ze zag. Ze lachten wat verlegen en gegeneerd. Ze hadden ons ongetwijfeld gehoord. En elk hadden ze ongetwijfeld hun eigen gevoelens over dit alles. Iets wat ik misschien ook nog wel wilde horen een keer. Had Kamila nu haar zin gekregen? En zou Hyun dan jaloers zijn? Dat wist ik allemaal nog niet, en wilde ik ook aan Elise vragen. Dat was het vervolg van het gesprek. Want wat toen was gebeurd, is nu wel besproken, maar hoe het nu zit en nog belangrijker; hoe het verder moet, was misschien ook wel iets wat niet meer aan het toeval moesten overlaten. En bang was ik niet meer. Een stuk minder, in ieder geval. Niet meer voor Elise, en zeker niet voor Kamila of Hyun. Met die twee viel denk ik alleen nog maar te winnen. Al had ik de hoofdprijs weer binnen voor m’n gevoel. Elise ging het om. Ten alle tijden. Al dacht ik er soms even anders over. Maar nu niet. Ik voelde me gesterkt en ondanks dat ik lichamelijk alleen maar meer uitgeput was, fietste ik het eiland over met hervonden kracht, en bracht ik toch nog de bestellingen rond die ik nu eenmaal uit had staan. Al was ik dus liever thuis gebleven. Thuis bij Elise. Zo kon ik het weer noemen. Zo voelde het weer. Ik wilde ook weer naar huis, het liefst zo snel mogelijk. Want daar was Elise. Ik was weer verliefd op haar geworden. Net als vroeger. En ik kon niet anders dan geloven dat zij dat ook op mij was. Ondanks alles, en natuurlijk juist door alles wat er gebeurd was. Enige twijfel bleef natuurlijk wel bestaan. Daar was misschien ook wel weer teveel voor gebeurd. Maar toen ze die middag de winkel binnenstapte, terwijl geen klant dat nog had gedaan, en ze daar gewoon was om mij te zien, wist ik dat we op de goeie weg waren. Ze was hier al lang niet meer geweest. En ze was ook alleen. Vond ik ook positief. Het sterkte me nog meer.

Mijn winkel was vrij ruim opgezet, en achteraf misschien wel iets te groot voor het kleine aantal klanten. En te duur daarom. Toeristen kochten nog wel eens wat, en ik had wel wat vaste klantjes, maar dat leverde gewoon niet genoeg op. Niet meer. Een tijdje ging het best goed. Zeker in het begin. Maar ook hier ging het dan een tijdje niet zo lekker allemaal, net als thuis. Je gaat dat toch merken. Minder scherp en wellicht soms ook wat kortaf tegen de klanten geweest. Ook had ik wat concurrentie gekregen van een winkel die bij een grote supermarkt hoorde. Daar kon ik niet tegenop. Dat begon ik me steeds meer te beseffen, en was misschien ook wel bezig met een ontsnappingsplan. Al was ik bang dat we dan ook elders een onderkomen moesten gaan zoeken. Weg van het eiland dus. En dat wilde ik niet.

‘Zullen we weer een keertje het eiland rondfietsen?’ had Elise me ook zojuist gevraagd. We hadden elkaar wel even spannend aangekeken en duidelijk zaten we nog met onze hoofden bij vanochtend. Maar er was meer dan dat. Onze relatie bestond uit meer dan dat. Bijvoorbeeld uit het feit dat Elise een bloedhekel had aan fietsen. Zeker als het waaide. En hier waaide het bijna altijd wel. Toch verraste het me niet. We hadden het voor het eerst gedaan toen we hier een maand woonden. Op de fiets het eiland rond. En slecht weer dat het was. En afzien dat het was. Ook voor mij. En ik vond fietsen wel leuk. Maar we zagen samen af. En we zagen samen het eiland op een dag dat bijna iedereen binnen zat. Die dag was het eiland er voor ons alleen. Zo voelde het. En die dag staat ook nog in mijn geheugen gegrift. IJskoud kwamen we thuis nadat we er veel te lang over hadden gedaan. We warmden elkaar op onder de douche en leerden elkaar toen op een hele nieuwe en zeer intieme manier kennen. Die avond hadden we het huisje pas goed ingewijd. En dus ging het zeker niet om het fietsen. Niet als het aan haar lag. Toen hadden we wat meer tijd. En veel meer zin. Uiteindelijk had ook Elise van Ameland haar thuis gemaakt, al zou ze dat niet zomaar toegeven. Het eiland geeft en het eiland neemt. Zo gaf het ons perspectief, maar wellicht geen toekomst. Niet de toekomst die we voor ogen hadden. De winkel, ons huisje, het eiland en onze relatie. Niks stond vast. Dat had ik nu wel geleerd. Het was keihard werken om alles te behouden. En echt alles behouden, kon misschien wel niet. Herinneringen bleven gelukkig wel bestaan. Zeker als je er samen aan terug kon denken. En zo stonden we in de winkel, en dachten we terug aan die dag dat we in een koude storm het eiland waren rondgefietst. Natuurlijk dacht ik aan het douchen achteraf, maar toch vooral aan alles daarvoor. Het afzien en het lachen. We hadden zoveel gelachen voor twee mensen die zo veel hadden afgezien. Gelukkig zagen we de lol er van in. En dat vond ik een kant van Elise die me nog het meest beviel. Een kant die ik ook nu weer zag. We zagen ten minste de lol er nog van in. Want ook nu hadden we afgezien.

‘Hoe zit het nu?’ vroeg ik haar na een uurtje. We hadden koffie gedronken en verzonnen of er nog wat leuks te doen was voor de meiden nu ze hier nog waren. Ook zei Elise dat de twee misschien wel iets langer zouden blijven dan aanvankelijk de bedoeling was. En ze zei me dan al dat ik dat vast geen probleem vond. Reden om de volgende vraag maar te stellen. Want ik vond dat niet erg, nee. Ik vond het leuk dat die twee er waren. Helemaal nu het goed leek te komen tussen mij en Elise. Misschien wel omdat ik dacht dat ik en Elise misschien wel vergelijkbare gevoelens hadden voor de twee. Maar zeker weten deed ik dat nog niet. En de tijd van in onzekerheid leven was voor nu voorbij. Hier op Ameland wilde ik alles zeker weten, zolang dat nog kon.

‘Wat?’ vroeg ze dan nog, behoorlijk uitdagend. Ze wist wel waar ik het over had.

‘Wist je dat ik toekeek? Je moet het geweten hebben.’ hoefde ik niet uit te leggen dat ik het niet over Brugge had deze keer, maar over twee avonden terug. De avond waarop Kamila mij tevergeefs verleid had tot een orgie met de drie. Of ja, dat had misschien wel gekund. Al klonk het alsnog erg ongeloofwaardig. Wel had ik de drie samen gezien en hoe ze genoten van elkaar. Iets waar ik amper jaloers op kon worden.

‘Tuurlijk wist ik dat.’ zei ze zomaar, en ze keek me aan met een grijns op m’n gezicht. Ze leek vooral nieuwsgierig te zijn naar mijn reactie op dit alles. ‘Vond je het erg om toe te kijken dan?’ bleef ze me een beetje uitdagen. Toch moest er ook serieus over gesproken worden.

‘Zeker niet.’ zei ik keurig. ‘Al schrok ik wel, natuurlijk.’ maakte ik haar dan ook duidelijk hoe ik erover dacht. ‘Beetje vreemd vond ik het. Dat je het niet gezegd had, snapte ik nog wel. Maar om me het dan zo op deze manier duidelijk te maken… Daar werd ik vooral onzeker van. En werkte denk ik averechts, als dit een poging was mij er juist bij te betrekken.’ maakte ik kenbaar. Ik had er zelf al even over nagedacht, wetende dat ik dit aan haar wilde vragen. ‘Of wilde je dat niet?’ stelde ik toen maar de vraag ik het belangrijkst vond.

‘Jawel. Juist wel.’ zei ze een stuk rustiger en bekwamer. Ze keek me nog steeds aan, maar slikte nu en haar ogen drongen door met ernst. Ze pakte zelfs m’n handen. ‘Sorry. Ik wilde je niet laten schrikken. Ik wist ook niet hoe of wat. En achteraf was het ook stom. Ik had alles weer kunnen verpesten.’ leek ze wel te begrijpen.

‘Ik had nog nooit zoiets moois gezien.’ zei ik haar meteen, en ze hoefde dan ook niet bang te zijn dat ze er alles mee had kunnen verpesten. ‘Al snap ik er natuurlijk niks van.’ lachte ik wel wat ongemakkelijk en gegeneerd. Zo eenvoudig was het ook weer niet.

‘Maar vertel. Jij en Hyun? Moet ik daar voor vrezen?’ vroeg ik door. Ze schoot meteen in de lach.

‘Zeker niet.’ zei ze net zo keurig als ik. ‘Dat is… Een lang verhaal.’ wilde ze het kort houden.

‘Kamila zei dat met jullie eigenlijk alles was begonnen.’ wilde ik het niet kort houden.

‘Nou, dat lijkt me wat overdreven. Maar wij waren wel de eersten binnen de groep die wat met elkaar… deden.’ noemde ze het maar.

‘Okay. Vertel op dan.’ wilde ik het gewoon weten. Wat speelde er dan precies tussen die twee wat de rest van de groep had geïnspireerd tot het aangaan van een tienerorgie? Sommigen dan.

‘Eigenlijk is het niet heel spannend.’ zei ze nog. Daar dacht ik toch anders over. ‘Toen niet, bedoel ik.’ maakte ze zichzelf duidelijk. ‘We experimenteerden gewoon wat. Onder het mum van oefenen. Het klinkt stom, maar meer was het echt niet.’ zei ze. Dat wilde ik ook best wel geloven.

‘Al deden jullie wel meer dan zoenen?’ viste ik door naar meer.

‘Pas toen ik wat met jou kreeg.’ zei ze daarop, wat me verraste. Dat klonk minder logisch. ‘Ik vertelde Hyun over wat wij deden. Hoe jij me vingerde en…’ hield ze zich plots stil. Want plots realiseerde ze zich dat we in de winkel stonden. Al was er niemand. ‘Nou ja, beffen.’ zei ze dan nog wel vlug. ‘En van het een kwam het ander.’ lachte ze er maar ongemakkelijk om.

‘Van het een kwam het ander? Als jij het zegt.’ klonk ik toch wat gepikeerd. Door haar te korte uitleg. ‘Zoiets doe je toch niet zomaar?’ wilde ik juist meer waarde hechten aan hun vriendschap. ‘Dat doe je niet met iedereen, toch?’ vroeg ik haar dan ook. Ze schudde meteen met haar hoofd.

‘Natuurlijk is Hyun bijzonder voor me. Meer dan normaal is, misschien. Maar het is nooit een relatie geweest, als je dat bedoelt. We zijn altijd gewoon vriendinnen gebleven, en daar waren we ook nooit onduidelijk over. Zo zit het echt niet.’ wilde ze me garanderen. Toch goed om te weten, maar niet waar het me om ging. ‘Zij heeft nooit een vriendje gehad. Ze had nog nooit… En ik gunde het haar wel. Het gebeurde zeker niet van de ene op de andere dag. Maar uiteindelijk kwam dus wel van het een, het ander.’ Nu had ik daar wel vrede mee.

‘En waarom hier? Terwijl je dus wel wist dat ik thuis was. Waarom nu?’ vroeg ik haar nog.

‘Waarom niet? Ik wilde het niet meer geheim houden. De vorige keer dat ze hier was hadden we ook onze momenten. Sorry nog daarvoor.’ zei ze even snel tussen neus en lippen door dat ze me dus al eerder had bedrogen met Hyun. Maar gek genoeg voelde dit niet als bedriegen. Wel zuchtte ik even verslagen. ‘Ik miste iets. En zij wist het.’ kwamen we weer terug op dat ze tekortkwam bij mij. Alsnog vervelend om te horen. Maar ze gebruikte het niet als excuus. Ze wist dat het niet goed was. En ik wist dat ze misschien wel groot gelijk had. Terugdenkende aan twee avonden terug, kan ik me goed voorstellen dat beiden meiden daar behoefte naar hadden. Wat de situatie ook was.

‘Daarnaast…’ ging zij nu verder. ‘Wilde ik Hyun nog meer laten ervaren wat zij miste. Om terug te komen op je vraag…’ maakte ze het nu alweer iets spannender. Ik kon niet geloven wat ik verwachtte dat nu zou komen. Maar het leek toch zo te zijn. ‘Je kent Hyun. Ze kan echt een doos zijn. En zo preuts.’ zei ze nog.

‘Niet zo preuts als ik dacht…’ merkte ik maar snel scherp op.

‘Is waar. Maar… Je weet dat ze nog nooit een vriendje heeft gehad. En dat ze dus ook nog nooit…’ hield ze het dan opeens weer stil. ‘En daarom wilden we dat je het zou zien. Ze wil met je naar bed. En ik wil ook dat dat gebeurt.’ zei ze plots met een stem gevuld door opwinding. Ze keek me onderzoekend aan naar wat nu m’n reactie zou zijn, en haar mond stond een beetje open. Ik hoorde haar zachtjes hijgen. Ik slikte. Dat was m’n eerste reactie.

‘En je dacht dat dat dan wel een goed moment was? Zomaar. Terwijl wij niet eens…’ Want toen durfde ik Elise nog niet eens aan te raken.

‘Misschien dat je het met haar wel kon.’ liet ze toen echter vallen, en gaf ze er toch een andere draai aan. Het schuldbewuste kwam plots weer naar boven. ‘Win-win.’ noemde ze het. ‘En ik maak iets goed ten opzichte van jou, en ik laat mijn beste vriendin iets ervaren wat ze anders nooit zou krijgen, maar wel zou willen.’ slikte ze terughoudend en ingetogen.

‘Jezus, Elise…’ vond ik er eerst iets van. Dit ging wel ver, namelijk. Maar ze haalde haar schouders op.

‘Ik heb er nooit goed over nagedacht, als ik eerlijk ben. Dit was niet gepland. Niet zo.’ was ze eerlijk. ‘Maar Hyun wilde, en ik wilde haar. En of je nou wel of niet zou kijken…’ liet ze het nu toch weer wat meer in het midden liggen of ze wel of niet wist dat ik keek. Ik krabbelde even aan m’n hoofd. Ze maakte het nogal ingewikkeld zo. En het werd nog ingewikkelder.

‘En Kamila dan?’ durfde ik toch nog te vragen. ‘Die deed gewoon mee. Zomaar?’ wilde ik dan ook wel weten.

‘Die is nog niet zo ver. Maar ik had haar al eerder gezoend. Ik had niet gedacht dat het zover zou komen. Maar het klikt de laatste tijd goed tussen ons. En ze wist er al van, natuurlijk. En ook zij en Hyun hadden toen al na de examens met elkaar gezoend, natuurlijk.’ Natuurlijk lag dit dan allemaal voor de hand. Ik had zo nu en dan erg moeite met haar doen en denken. Het klonk zo kinderachtig en zo simpel, terwijl het juist complex was en alleen maar complexer leek te worden. Dom was ze niet. Maar zo kon ze dan wel doen. Ook omdat ze zelf niet alle antwoorden had. Dan deed ze vaak zo. Antwoorden die ze me dus wel wilde geven, als ze die wel zou hebben.

‘Toen ik jullie zag…’ haalde zij Brugge nu weer op. Specifiek het moment waarop ze mij met Kamila zag. ‘Toen twijfelde ik heel even of ik jullie wel moest storen, of ik moest blijven kijken en het had moeten laten gebeuren. Maar ik kon het niet. Ik had het niet zien aankomen. Niet met haar.’ bracht ze nieuw licht op de zaak. Ze keek ook even weg nu. Dit vond ze nog moeilijk. Ook ik slikte weer.

‘Praten we weer een keertje… Pff, wel heftig allemaal, he?’ lachte ik er ook maar ongemakkelijk om. Misschien wilde ik toch niet alles weten.

‘Het is iets wat ik zelf ook nog moet ontdekken. Maar ze vind je leuk. En dat is prima. Ik vind dat niet erg. En ik snap dat jij haar leuk vind. Ik snap dat jij ook tekort gedaan bent. En…’ wilde ze doorgaan.

‘Ik heb het nooit bedoeld. Ook niet uit wraak, of…’ wilde ik me verdedigen.

‘Weet ik.’ zei ze snel, en hoefde ik me dus ook niet te verdedigen. ‘Ik ben blij dat ze er is. En dat ze er toen was. Ze had je niet achter me aan hoeven te sturen.’ leek ze op de hoogte te zijn van die zondagochtend in Brugge. Ik nam diep adem en zuchtte lang. ‘We zien wel.’ zei ze daar nu over. ‘We zien wel wat ze wil, en wie wat met haar wil. Het maakt me niet uit. Kamila is een goed mens. Daar twijfel ik niet aan. En sinds ze hier is, is ze ook alleen maar bezig met ons.’ sprak Elise nu ook uit. Kamila kon dat wel zeggen, maar nu Elise het zei, begreep ik dat dit dus ook echt zo was.

‘Waarom dan, vraag ik me dan toch af? Snap je? Wat is haar belang dan?’ wilde ik daar iets dieper op ingaan. Maar Elise haalde simpel haar schouders op.

‘Ik denk niet dat er meer achter zit. Ik geloof echt dat ze het beste met ons voor heeft. En dat ze geschrokken is door alles wat er gebeurd is in Brugge en daar omheen. De groep is zo goed als onbestaanbaar, als ik het goed begrijp. En ze heeft al niemand.’ gaf Elise toch wat redenatie voor Kamila’s handelen. Als Kamila echt een goed mens zou zijn, wil ik dat zeker wel geloven. Echter had mijn vertrouwen in de mensheid wel een deukje opgelopen sinds Brugge, en kon ik niet begrijpen waarom Kamila hier is en doet wat ze doet. Daar moest toch een reden achter zitten.

‘Goed. Maakt ook niet uit. Ik wil jou. En dat alles goed komt. Laten we daar maar mee beginnen.’ wilde ik ook nog niet denken aan wat ze me nu zojuist allemaal verteld had. Ze wilde dat ik seks zou hebben met Hyun, en als ik het met Kamila zou doen, zou dat ook niet erg zijn. Het waren maar woorden. Meer niet. Dus deed ik er ook niks meer mee. Maar dat Elise me deze woorden gaf, en al die anderen, was betekenisvoller. We deden weer praten. En ze was eerlijk. Ik vroeg iets, en zij gag antwoord. Zover ze kon, dan wel. Maar toch. Zo ontstonden er na elk antwoord ook weer nieuwe vragen. Maar niet alles hoefde in één keer uitgesproken te worden.

‘Lijkt me een goed begin.’ zei ze gelukkig ook. ‘We zien wel. Als je maar weet dat ik van je houd. En dat ik spijt heb van de domme dingen die ik gedaan heb. En ook die ik nog ga doen. Sorry alvast daarvoor.’ We lachten naar elkaar en ik nam haar snel in m’n armen en drukte haar stevig tegen me aan.

‘Dat zit wel goed dan.’ zei ik nog. Maar mijn blik dwaalde ook even af naar de verte. Ik zou nooit meer normaal naar haar kunnen kijken, of naar die vriendinnen van haar. Iets waarvan ik wist dat zou gebeuren. Het was nog steeds wennen. Het zou nooit meer het oude worden. Buiten begon het te regenen en ik dacht terug aan de dag dat we het eiland rondfietste. Dat kon niet meer. Nooit meer. Ook dat zou nooit meer hetzelfde zijn. Dat betekende niet dat het nu slechter zou zijn. Misschien wel beter, juist. Maar daarom had het ook geen zin om te lang stil te blijven staan bij het verleden. Want dan zal het altijd teleurstellen. Gelukkig hadden we elkaar nog. Dat was toch wel een klein wonder te noemen. En dat hadden we echt niet alleen aan Kamila te danken. Zo simpel was het ook weer niet.

Toen we die avond thuis waren, was er wel enig ongemak. Elise en deze twee vriendinnen van haar waren niet perse de uitbundige types die je vaak zag of hoorde van die leeftijd. Dit was de stille minderheid onder de twintigers. Ook met hun komst, ondanks alles spanningen en intriges, was de rust gebleven hier op Ameland. Maar dit soort rust, de stille variant, kon dus ook tot ongemak leiden. Ongemakkelijke stiltes konden vaker voorkomen. Zeker met deze personen. En in dat soort stiltes ontwikkelen zich dan ook ongemakkelijke gedachtes. Vragen vooral. Alweer. Wie wist nu precies wat van elkaar? Dat vroeg ik me dan af. Wat wilde wie, en met wie? Of wilde iedereen dan gewoon maar met iedereen en verlangde iedereen ook van elkaar dat ze het maar met iedereen zouden doen? En wat dan precies? Daar had ik nog geen antwoorden op. Want dat lag vast niet zo voor de hand als dat ik misschien wel zou willen. Ik denk persoonlijk dat het niet anders is als onze ‘fantasieën’ over Elise met de twee jongens. Een fantasie die veel teweeg kon brengen, maar misschien beter een fantasie had kunnen blijven. En ergens was ik bang dat hetzelfde gold voor de spannende ideeën die mijn hoofd vulden als het aankwam op Hyun en Kamila. De voorpret was misschien wel het leukst. Daarmee konden ik en Elise elkaar ten minste weer vinden. Het gevaar lag op de loer dat als er toch meer zou gebeuren, dit misschien niet gewenste resultaat zal hebben. Iets waar ik erg mee bezig was terwijl de stilte na het eten meer aanwezig was dan ooit tevoren deze week. Wat dacht de rest? Wat verwachtte de rest? Het geflirt van Kamila leek opeens voorbij te zijn. Ze had haar taak volbracht. Maar was het dan zo simpel? En ik keek met andere ogen naar Hyun. We zaten die avond nog even met z’n allen voor de tv. Twee van de drie wisten dat ik had gezien hoe de drie elkaar gevonden hadden met passie en liefde. Die derde moest dat ook weten. Maar dat wist ik dan weer niet zeker. En we zeiden er geen woord over. Het kwam niet tot een nieuw treffen waarbij ik nu wel betrokken was. Zo simpel was het gewoon niet. Wellicht had ik maar één kans, en is die kans dus al voorbij. En maakte het nog wel uit, nu ik en Elise weer de goeie kant op leken te gaan. Eigenlijk begon ik me af te vragen of het wel goed was dat de twee langer bij ons bleven. Zouden ze ons juist nu niet in de weg gaan staan? Hoe vrij waren we nu nog? Hun aanwezigheid had ons overduidelijk geholpen. Maar nu waren we in een nieuwe fase belandt. Het weekend stond weer voor de deur. En ik had eerder vanmiddag in de winkel toegegeven aan het verzoek van Elise om niet meer op zaterdag te gaan werken, met ingang van dit weekend. Dan waren we dus het hele weekend met z’n vieren, niet met z’n tweeën. Dat leek ik me nu pas te beseffen. Nieuwe problemen begon ik voor me te zien, geboren uit luxe. Omringd door drie meiden die te mooi waren om waar te zijn. Fysiek, maar ook op elk ander gebied. Met wat ik wist, wist ik niet meer hoe ik de drie normaal kon benaderen. De vraag was of dat ook nog wel wenselijk was…

Toch heerste er een algemene positieve sfeer in huis, en zolang we deden alsof niemand verder iets van de rest wist, was het ook goed te doen. Het leek ook wel een illusie. Het was immers allemaal te mooi om waar te zijn, dus bleek het niet eens zo moeilijk te zijn om te doen alsof het allemaal niet waar was. Al wonden de levendige herinneringen mij nog steeds enorm op in luttele seconden. Toch konden Elise en ik ook verder denken dan aan alleen dit aspect van onze relatie. Deze zorg was nu iets minder groot, en dus moesten we het ook maar eens hebben over die andere zorg. Geld was nog steeds een dingetje. Het was niet zo dat we in totale armoede leefden. Helemaal niet zelfs. Maar het leven wat we hadden, konden we niet meer leven als er niks zou veranderen.