Een X-mas Verhaal - 1

Dit jaar weer een kerstspecial van mijn hand. Dit wordt een verhaal in 5 delen. En dit is het eerste deel. Veel plezier met lezen! En o, zoals in wel meer van mijn verhalen, seks voert niet de boventoon...

Julia is bezig met het afronden van een contract. Het is een bedrijfsovername, die ze helemaal begeleid heeft. Ze is verantwoordelijk voor het juridische deel, de daadwerkelijke overdracht wordt door haar collega’s gedaan. Eens hoopt ze promotie te maken, om zelf die contracten te mogen afsluiten. Maar tot die tijd moet ze zich schikken in deze rol.

Het is al bijna kerst, een week voor kerstavond. Julia werkt hard, hoewel ze moe is en naar huis wil. Maar het contract moet wel af. Gelukkig is ze bijna klaar, ze is nu nog bezig met de controle, of er geen fouten in zitten. En dan komt haar baas binnen.

‘Wil het lukken met het contract, Julia?’

‘Oh, mijnheer Meenderd! Ik had u niet binnen zien komen! Het is zo goed als klaar! Ik ben bezig met de nacontrole!’

‘Ah, excellent! Dan kan het contract nog voor Kerst afgerond worden! Goed werk!’

‘Dank u, mijnheer! Ik denk, dat ik het over goed vijf minuten klaar heb. En blij dat het dan af is, want ik ben moe! Ik ben al vanaf vijf uur vanmorgen bezig om het af te ronden!’

‘O, goede inzet! Stuur het me door als het klaar is! Ehm, maar daar kom ik niet voor. Ik moet je om een gunst vragen, aangezien iedereen al naar huis is. Je hebt gehoord van onze nieuwe klant in Finland?’

‘Klaus Enterprices?’

‘Ja, die. Ze hebben nogal rare eisen. Ze willen een speelgoedfabriek overnemen, maar de papieren willen ze persoonlijk gebracht hebben. De papieren zijn klaar, en moeten dus in Finland getekend worden. En ze bestaan erop, dat ze nog voor kerst gebracht worden. Maar in verband met kerst heb ik niemand vrij, die daar tijd voor heeft. En nu dacht ik, dat het voor jou wellicht een kans zou zijn. Ik weet, dat je al een hele tijd hoopt op promotie. Nou, dit kan je kans zijn! Ze zullen ongetwijfeld nog last minute eisen hebben, en die moeten dan ter plekke aangepast worden. De communicatie met hen was niet bepaald gemakkelijk. Zoals ik al zei, ze hebben nogal een ongebruikelijke manier van werken! En ik weet, dat jij het kan! Dus heb je zin in deze kans?’

Julia kan haar oren niet geloven. Dit is de kans, waar ze al jaren op wacht!

‘Ehm, ja, natuurlijk! Maar nu voor kerst? En helemaal naar Finland? Op zich geen probleem, hoor! Maar mijn auto staat in de garage, er was iets kapot! Dus ik heb nu een leenauto voor die tijd.’

Haar baas lacht. ‘Je kunt gewoon met het vliegtuig, hoor! Je krijgt een creditcard mee, om de nodige onkosten te betalen.’

‘O, dank u, mijnheer Meenderd! Ik zal u niet teleurstellen!’

‘De papieren liggen op mijn kantoor. Ik zal creditcard erbij leggen. Als je me het contract komt brengen, kun je die meteen omruilen. En let wel, het moet voor kerst afgerond zijn!’

‘Ja, dat komt wel goed!’

Als haar baas weg is, haast ze zich om haar werk af te maken. Het is echt nog maar vijf minuten, en dan is ze klaar. En dan belt ze haar ouders op.

‘Waar zit je, Julia? Ik was bij je thuis langs geweest, maar je was er niet! Je bent toch niet op je werk?’

‘Jawel, maar ik ben net klaar! Maar ik bel even voor iets anders, mam! Ik heb zojuist een andere opdracht gekregen. Ik moet een bedrijfsovername afronden voor Kerst! Eindelijk mag ik laten zien, wat ik allemaal kan! Maar dan moet ik morgenvroeg in alle vroegte richting Finland vertrekken! Dus ik zal waarschijnlijk niet thuis zijn op kerstavond!’

‘Dat ga je niet menen, Julia! Werken met kerst?’

‘Ik probeer kerst wel te halen, mam! Het moet voor kerst afgerond zijn! Maar kerstavond zal net te veel verlangd zijn! Maar dit is mijn kans op promotie, mam! Daar heb ik zo lang en hard voor gewerkt! Dat moet je begrijpen, mam!’

Haar moeder zucht. ‘Het is al goed! Ben maar voorzichtig! Er zal daar wel flink sneeuw liggen! Waar moet je precies naar toe?’

Julia lacht. ‘Ik heb nog geen idee, alleen dat het in Finland is. Het is een nieuwe klant, en schijnbaar ook een hele grote! Ze heten Klaus Enterprices. Meer weet ik nog niet!’

‘Doe voorzichtig, Julia! En laat even wat weten, als je aangekomen bent!’

‘Zal ik doen, mam! En het spijt me echt erg, dat ik moet afzeggen!’

‘Het is niet erg. We begrijpen het wel!’

‘Bedankt! Ik bel nog wel, als we onderweg zijn!’

Ze doet dan haar telefoon terug in haar handtas, pakt haar laptop en het contract en brengt dat naar het kantoor van haar baas. Hij is er nog en hij neemt haar op, als ze binnenkomt. Julia is niet bepaald een straf om te zien voor het oog. Ze is vrij jong, achtentwintig jaren oud, beeldschoon, een heerlijk lijf, waar iedere man wel van droomt. Prachtige lange donkerbruine, bijna zwarte haren.

Haar baas glimlacht als ze binnenkomt. Echter Julia krijgt een koude rilling over haar rug. Ze heeft wel eens gehoord, dat enkele van haar vrouwelijke collega’s met hun benen wijd zijn gegaan om hun promotie te krijgen. Zover wil Julia echter niet gaan. Ze wil een promotie vanwege haar kunnen en vaardigheden, niet door met haar baas seks te hebben. Het duurt dan maar wat langer, voordat ze daar is, waar ze wil zijn. En als hij denkt, dat hij nu een kans bij haar maakt, dan heeft hij het mooi mis! Hoe graag ze ook die promotie wil, dat zou ze nooit doen!

‘Het contract, mijnheer Meenderd!’

‘Prima, Hier liggen de papieren en creditcard. Veel succes! Ik heb vertrouwen in je!’

Ze wisselt snel de papieren om, zonder haar baas de kans te geven om haar aan te raken. Dan haast ze zich naar huis toe.

Thuis boekt ze snel een vlucht naar Finland. Tot haar verbazing is er een rechtstreekse vlucht vanaf Schiphol naar Rovaniemi. Enkele ze vliegen maar 3x per week naar die plaats en de aantal plaatsen zijn er beperkt. Als ze nog mee wil, dan moet ze direct weer vertrekken, anders haalt ze het niet. Ze boekt snel de vlucht en pakt een koffer met wat warme kleren en rijdt dan meteen naar Schiphol. Ze krijgt onderweg nog een berichtje van de luchtvaartmaatschappij, dat haar vlucht een kwartier vertraagd is, vanwege slecht weer. Dat vindt Julia helemaal niet zo erg, want het geeft haar wat meer tijd om in te checken en het zal waarschijnlijk wel druk zijn op Schiphol, met alle kerstvakanties.

En dat blijkt ook zo te zijn. Ze redt het allemaal maar net, en als ze eenmaal in het vliegtuig zit, is ze opgelucht. Ze is blij met deze kans. En dan bedenkt ze zich pas, dat ze zo dadelijk wel in Finland is, maar daar helemaal geen vervoer heeft. Ze pakt haar laptop, en kijkt of ze daar een huurauto kan krijgen. Maar wat ze ook probeert, er is niets te vinden. Er zijn wel verhuurbedrijven, maar die hebben niets meer ter beschikking. Ze heeft met veel moeite een kamer in een pension kunnen boeken, want dat had ze ook nog niet geregeld. Ze voelt zich zo dom, dat had ze meteen moeten doen!

Als ze in Finland aankomt, kijkt ze haar ogen uit. De sneeuw ligt er dik en alles is in kerstsfeer gehuld. Ze is opgelucht, als er een taxi blijkt te staan, dus voor nu is haar vervoersprobleem opgelost. In haar beste Engels spreekt ze de chauffeur aan. Ze vraagt hem haar naar het pension te brengen.

‘Eerste keer in Santa Town, miss?’

‘Santa Town? Ik dacht, dat ik hier in Rovaniemi was?’

De man lacht. ‘Dat is het ook, maar nu met kerst is het Santa Town! Wist u dat niet?’

‘Nee, ik had nog nooit van Rovaniemi gehoord! Waarom heet het Sante Town?’

De man moet hard lachen. ‘Werkelijk? U heeft nooit gehoord van de woonplaats van Santa Claus? We zijn er wereldberoemd om! Alles ademt hier Kerst uit, het hele jaar door komen toeristen om ons hier te bezoeken! En tijdens Kerst is het natuurlijk extra druk, in verband met het pretpark, dat we hier hebben. Iedereen wil Santa Claus zien!’

‘Ow? Interessant! Het is alleen jammer, dat ik daar waarschijnlijk niet veel tijd voor zal hebben! Ik ben hier voor zaken!’

‘Zaken met Kerst?’

‘Ik hoop voor Kerst weer thuis te zijn. Kerst vieren met mijn ouders. Als alles lukt, wil dat zeggen!’

‘Dat hoop ik ook voor u, miss! Met Kerst moet je genieten van alle feestelijkheden! Het is de mooiste tijd van het jaar!’

‘Het ziet er in ieder geval hier erg gezellig uit!’

De taxichauffeur brengt Julia zonder problemen naar haar pension. Ze betaalt de man en gaat dan het pension binnen. Het huis is leuk versierd met honderden lichtjes en veel groen. Ze krijgt er een warm gevoel van. Binnen wordt ze welkom geheten door haar gastvrouw Karen.

‘Welkom in pension Aurora! U had geluk, dat er een afzegging was! Het is druk rond deze tijd van het jaar!’

‘Ja, ik had het al gehoord van de taxichauffeur!’

‘Dus u wilt nog even de echte kerstsfeer proeven?’

‘Ik ben helaas hier voor zaken. Maar nu ik hier ben, hoop ik toch, dat ik nog wat tijd kan vinden om Santa Town beter te bekijken! Het ziet er zo leuk en gezellig uit!’

‘Ja, dat moet u zeker doen! Mag ik vragen voor welke zaken u hier bent?’

‘Ik moet een contract afronden. Dat moest persoonlijk worden afgehandeld, het bedrijf heet Klaus Enterprices.’

Karen lacht. ‘Dat is hier het grootste bedrijf in Rovaniemi! Ze bezitten veel vastgoed hier in Rovaniemi, en ook bedrijven wereldwijd!’

‘Ah, dus u weet waar het hoofdkantoor zit?’

Karen lacht weer. ‘Ja, maar daarvoor moet u naar SantaPark toe. Dat is aan de andere kant van de stad!’

‘O, dan zal ik wel weer een taxi moeten bellen om daar te kunnen geraken!’

‘Ach, dat is niet nodig! Ik zal Christopher wel vragen, of hij u even brengt. Dat is mijn buurman!’

‘Is dat niet te veel gevraagd?’

‘Welnee, hij werkt op het park! Daarbij kan hij via de achteringang binnen, want de enige andere manier om binnen te komen, is via de hoofdingang. En daar zal het druk zijn!’

‘Als het hem niet te veel moeite kost, dan graag!’

‘Ik zal het hem meteen vragen! Hij loopt net buiten langs!’

Ze loopt naar buiten en roept haar buurman. Die komt meteen even binnen.

‘Ah, Christopher! Zou je morgen deze jongedame naar het park willen brengen, als je erheen gaat? Ze moet er voor zaken zijn.’

‘Met kerst?’

Julia kijkt wat geïrriteerd. ‘Sorry, ik had het liever ook op een andere datum gedaan, maar het moest voor kerst afgehandeld zijn!’

‘Oké, ik val je niet aan of zo, hoor! Dan neem ik aan, dat je mijn vader wilt spreken. Oataren Klaus.’

Julia kijkt geschokt. ‘Jij bent de zoon van de baas van Klaus Enterprices?’

‘Ja, is dat zo vreemd dan?’

‘Ehm, nee! Ik had het alleen niet verwacht!’

Ze moet hevig blozen. Ze voelt zich dom, maar dat is niet de enige reden, waarom ze moet blozen. Want Christopher is een echt stuk, iemand waar ze wel een doodzonde voor zou willen doen. Karen heeft wel gezien, dat Julia wat van haar stuk is gebracht door de verschijning van Christopher. Ze zag het al, toen hij binnenkwam. Ze moet wel glimlachen.

Julia herstelt zich snel en zegt: ‘O, dat maakt het misschien wat gemakkelijker! Ik ben hier voor de overname van Weigong Toys.’

‘Ah, daar heeft mijn vader me van verteld. Ja, dat moet snel gebeuren. Het is tegenwoordig wat, bijna al het speelgoed wordt in China gemaakt! Wat is er mis met gewoon deugdelijk houten speelgoed?’

‘Dat het wat duur is? En wat ouderwets?’

‘Nou, op het park kunnen kinderen naar hartenlust spelen met het speelgoed daar. En daar is het houten speelgoed best wel favoriet! Het gaat zich om de fantasie van de kinderen te prikkelen, niet om het speelgoed zelf! Al dat plastic speelgoed, wegwerpspul in principe, prikkelt de fantasie van de kinderen niet genoeg!’

‘Oké, dat zal wel. Misschien heb je wel een punt. Houten speelgoed is in ieder geval duurzamer! En mijn broer speelde vroeger ook liever met zijn houten blokken, maar dat is al jaren geleden! En nu speelt zijn zoon nog met die blokken. Mijn ouders hebben die bewaard…’

‘Zie je wel? Daarom neemt mijn vader ook die speelgoedfabrieken over, zodat hij wat invloed kan uitoefenen. Maar je hebt wel een klein probleem, dame!’

‘Een probleem? En de naam is Julia!’

‘Ja, mijn vader is rond deze tijd een druk bezet man! Ik zal kijken of hij tijd voor je kan maken, maar ik kan niets garanderen!’

‘Maar je zei net zelf, dat het snel moest gebeuren!’

‘Ja, dat is ook zo! Het is nu moeilijk uit te leggen, maar je zal het morgen wel zien. Kleed je wel goed warm aan. En trek goede schoenen aan. Met die sneeuw is goed schoeisel belangrijk!’

‘Ehm, dit zijn de enige schoenen, die ik bij heb. Ik werd last minute naar hier gezonden, en heb helemaal geen tijd gehad om me voor te bereiden!’

‘En dit zijn je dikste kleren?’

‘Ik heb nog wel een warme trui, maar die is niet veel dikker dan dit. Is dat dan niet genoeg?’

Hij lacht hard. ‘Miss, het is hier nu min veertien. En met die dunne jas, ik wens u veel succes…’

Karen onderbreekt hem. ‘Christopher, kleineer haar nu niet zo! Misschien kun je haar nog even naar de stad nemen, waar ze dan wat passende kleding kan kopen!’

Julia moet weer even blozen. ‘Dat zou wel fijn zijn! Ik hoop alleen, dat het niet meteen mijn bankrekening leeg trekt… Maar een goede warme trui en goede schoenen zijn nooit weg!’

Christopher zucht. ‘Oké, ik doe het wel. Kost je wel wat van je lekkere kerstkoekje!’

Karen lacht. ‘Vooruit dan maar!’

Julia zegt dan: ‘Ik moet nog mijn koffer naar mijn kamer brengen!’

‘O ja, maar dat is zo geregeld. Dan kan Christopher alvast zijn wagen opwarmen!’

Ongeveer tien minuten later komt Julia naar buiten, waar Christopher al met zijn wagen staat te wachten. Het is een grote terreinwagen, waar ze op de bestuurderstoel plaats neemt. Ze gespt zich vast in en Christopher rijdt meteen weg. Hij heeft er duidelijk niet zo heel veel zin in. Dat blijkt ook even later, als ze aankomen in het centrum. Christopher is hier duidelijk wel bekend, want hij weet feilloos de weg. Voor Julia is het wel even wennen, omdat werkelijk iedereen Christopher groet.

‘Kent iedereen jou?’

‘Ja, dat is hier wel gewoon. Komt ook door mijn vader, natuurlijk en het familiebedrijf. En hier moeten we zijn! Hier winkelt mijn zus ook altijd!’

Ze lopen naar binnen, en de verkoopster begroet Christopher.

‘Chris! Al een lange tijd niet meer gezien!’

‘Hoi Raani! En je weet ook best wel waarom!’

De vrouw lacht. ‘Jij en winkelen, dat zijn twee dingen, die niet samengaan! Waarom ben je hier?’

‘Deze vrouw heeft dringend kleding nodig. Warme kleding en fatsoenlijke winterschoenen! En aangezien jij alles van dat hebt, moet ze hier wel op het juiste adres zijn!’

‘Ga maar zitten, ik neem het vanaf hier wel over! Ik heb hier de krant nog liggen, als je wilt?’

‘Ah, dank je, Raani!’

De verkoopster neemt Julia wat dieper haar winkel in, waar ze haar wat leuke wollen truien laat zien. Julia is verbaasd. Het zijn echte mooie truien, maar ze zijn ook best prijzig. Haar keuze valt op een mooie trui met een leuk motief. Ze past hem en de trui zit haar echt geweldig. En het staat haar ook nog erg goed. Maar ze twijfelt nog iets. Ze loopt naar Christopher heen. ‘Hoe vind je dit bij me staan? Ik twijfel nog een beetje!’

Christopher kijkt op van zijn krant. ‘Waarom hebben vrouwen ook altijd twijfel over hun kleding…’ En dan ziet hij Julia voor hem staan, nu zonder jas. Want hij had haar alleen nog maar gezien met haar jas aan. En dan pas ziet hij, hoe mooi ze eigenlijk is. De trui past soepel om haar lichaam, tekent haar vormen van haar lichaam goed af. ‘Ehm, staat je goed, hoor!’

De verkoopster lacht. ‘Dat zou hij ook zeggen, als je een jute zak aan zou trekken, hoor!’

Nu is het Christopher, die moet blozen. ‘Nee, dit staat haar echt goed! Maar denk je niet, dat ze met die broek het alsnog koud zou hebben?’

‘Ja, daar heb je wel een punt! O, maar wacht eens! Ik heb nog iets. Dat heeft ongeveer hetzelfde motief en in een andere kleur, maar dat is een soort wollen jurkje, en als je daaronder van die lekker extra warme legging, die ik ook verkoop, dan heb je het hier echt niet koud in! Bovendien is het ook niet te warm, als je dan erg binnen komt. En ik denk, dat het jou wel eens perfect kon passen!’

Julia knikt verbaasd. Een jurkje is wel het laatste wat ze verwacht had. De verkoopster komt dan terug met een fel rood gebreid jurkje. Normaal is Julia niet zo van gebreide jurken, maar deze ziet er wel leuk uit.

‘Hmm, misschien is het toch wel wat!’

‘Wacht, dan pak ik meteen de legging erbij. Is fantastisch materiaal, eigenlijk is het een maillot, met materialen uit de ruimtevaart. Regelt als het ware de temperatuur van je benen. Kun je zelfs in de zomer dragen. Niet goedkoop, maar absoluut de moeite waard! Ik verkoop ze hier veel aan de vrouwen hier, want zo kunnen ze ook in de winter een jurkje dragen!’

‘Hmm, ik wil het wel eens proberen! Heb je die ook in het zwart? Lijkt me mooi te passen bij deze jurk!’

De verkoopster knikt en komt dan terug met de spullen, die Julia nodig heeft. Ze trekt het dan aan. Ze voelt het al meteen, dit zit haar als gegoten. Het zit strak om haar lichaam, maar het is soepel genoeg. En die maillots voelen ook fijn aan. De verkoopster heeft niets te veel gezegd, ze voelen lekker warm aan, maar ook weer niet te warm, terwijl het niet bepaald koud is in de winkel. Ze is best tevreden over haar outfit. Dan moet ze even grijnzen. Ze had Christopher wel naar haar zien kijken. Soms vindt ze het wel leuk om een man uit te dagen. Waarom zou ze het nu niet doen? Christopher is best knap, en ze zou het zeker niet erg vinden, als hij wat meer aandacht aan haar zou besteden. Ze vergeet al bijna, dat ze hier is met een opdracht. En in deze gebreide wollen jurk ziet ze er ook sexy uit.

Wellicht niet eens zo’n slecht idee om in deze outfit de bedrijfsoverdracht af te ronden. Waarom haar charmes als vrouw niet gebruiken om een en ander wat soepeler te laten lopen. Dat deed ze normaal ook wel, als de onderhandelingen wat moeizaam gingen. Goed gekleed, net niet te sexy, dan ging het dan altijd wat gemakkelijker.

Ze kijkt even uit het pashokje, waar ze Christopher net kan zien zitten. Hij zit weer in de krant verdiept. Ze loopt naar hem toe en zegt: ‘Hoe vind je me dit staan?’

Christopher kijkt op en de uitdrukking op zijn gezicht zegt al genoeg. Hij staat echter met zijn mond vol tanden. Julia moet lachen. Ze draait zich om naar de verkoopster. ‘Hoe duur is deze eigenlijk?’

‘Het is helaas niet erg goedkoop. De jurk kost achthonderd euro en de maillot kosten tweehonderd.’

‘Oef! Maar ze zijn het wel waard! En dan nog bijpassende schoenen… Zullen ook wel niet goedkoop zijn?’

De verkoopster schudt haar hoofd. ‘Maar ik denk, dat ik er wel prachtig en bijpassende schoenen voor heb! Waterdicht, sierlijk en warm. Goede grip en toch vrouwelijk!’

Ze pakt snel de schoenen. Het zijn niet de schoenen, die Julia normaal voor zichzelf zou kopen, maar voor hier zijn ze functioneel en ze moet toegeven, dat ze er ook weer niet heel lelijk uitzien. Ze past ze aan. Het staat inderdaad niet zo slecht en de schoenen zitten echt heerlijk! Hier zou ze met gemak een hele dag op kunnen lopen!

Ze kijkt de verkoopster aan en zegt: ‘En hoeveel zijn deze?’

‘Driehonderdenvijftig.’

Julia slikt een keer. Daar gaat bijna een half maandsalaris! Dat zal straks, na haar promotie, wel flink stijgen. Maar ze heeft genoeg spaargeld en ze kan dit nog de hele winter dragen en ze heeft dan meteen iets voor de kerst met haar ouders.

‘Het is veel geld, maar het is het absoluut waard!’

‘Oké, hou je het meteen aan?’

‘Ja, is misschien wel het beste! Het is wel echt kwaliteit!’

‘Dat is het ook zeker! Dit is hand gebreid met de allerbeste wol! Daarom is het ook zo duur! Dit blijft echt jaren goed, als je het goed behandelt!’

De verkoopster en Julia worden echter onderbroken door Christopher.

‘Zet maar op de rekening, Raani! Als mijn vader vindt, dat deze vrouw net voor kerst nog een overname moet afhandelen, dan mag hij dit ook wel betalen!’

Julia moet blozen. ‘Maar dat is te veel! Ik wil het heus wel zelf betalen!’

‘Onzin! Hij had een en ander wel beter mogen regelen! Normaal regelen we het onderdak, vervoer en wat er verder nog nodig is tijdens hun verblijf, op onze kosten. Dus ik zie niet in, waarom dat nu anders zou moeten zijn! Verder niets nodig? Nu kun je nog op onze kosten winkelen.'

‘Nou, ik vond die ene trui, die ik gepast heb, ook wel mooi!’

‘Goed, dan neem je die toch ook? En Raani? Doe er nog maar een bijpassende set van die maillots bij. Die staan haar goed!’

Raani knikt. Ze is best wel verbaasd, want als Christopher ergens een broertje dood aan heeft, dan is het winkelen. Soms moet hij zijn zus hierheen brengen, omdat zijn zus in een rolstoel zit. En dan let hij niet eens op, wat ze allemaal koopt.

En bij deze vrouw was hij een en al oog en oor. Ze kan hem ook geen ongelijk geven, want deze vrouw is wel erg mooi. Ze grinnikt, als ze de spullen pakt. Misschien kan deze vrouw deze Finse ijsberg ontdooien… Dat zou nog eens wat zijn!

Even later zijn de spullen ingepakt en mag Julia haar nieuwe kleding meenemen. De verkoopster heeft haar oude kleding en schoenen in een aparte tas gedaan en daarmee loopt Julia naar buiten. Julia kan al meteen het verschil merken. Ze heeft het nauwelijks nog koud in haar nieuwe kleding. Hiermee zou ze zelfs uren buiten kunnen rondlopen!

Op de terugweg naar het pension is het stil in de auto. Dan zegt Christopher: ‘Ehm, morgenvroeg moet ik al om half acht weg. Kun je dan klaar staan?’

‘Dat moet wel lukken!’

Ze bedankt hem nog voor de gulle gift en loopt dan het pension in. Ze is net op tijd voor het eten, daar heeft Julia ook nog niet aan gedacht. Maar haar gastvrouw had er wel al op gerekend. Daarna ging Julia naar haar kamer, waar ze zich wat beter ging voorbereiden op morgen, als ze naar Klaus Enterprices zou gaan. Maar de vermoeidheid haalt haar al snel in, en als ze begint te knikkebollen besluit ze maar te gaan slapen. Ze slaapt snel en diep in, maar droomt die nacht nogal vreemd. Als ze nog voor haar wekker wakker wordt, voelt ze zich enorm geil. Ze weet, dat ze gedroomd heeft, maar kan zich amper herinneren, waarover het ging. Wellicht was ze daarom zo geil. Wellicht had ze wel gedroomd over die blonde Finse jongen van hiernaast. Christopher…

Ze krijgt het al warm als ze eraan denkt, dat hij haar met zijn sterke armen oppakt en haar op bed smijt en haar dan heerlijk gaat uitwonen. Ze wrijft over haar kutje en komt dan met een gilletje klaar. Oh, dat had ze echt even nodig! Hmm, ze zou nog wel tijd hebben om even uitgebreid te douchen en zich daarna goed op te maken. Ze zet de wekker uit, want die heeft ze vandaag niet meer nodig. Onder de douche kan ze het niet laten om zichzelf te betasten. Ze is nog steeds geil. Ze denkt bij zichzelf: ‘Wat heb ik toch vandaag? Ik ben zo enorm geil!'

Normaal is ze er wel vanaf met een keer masturberen, maar ze heeft nog steeds niet genoeg. Het is toch wel weer een hele tijd geleden, dat ze nog eens lekker door een man genomen is. Tot haar afgrijzen moet ze zelfs even aan mijnheer Meenderd denken. Zo erg kan haar behoefte aan seks toch niet zijn, dat ze zich zelfs door hem genomen zou willen worden…

Maar dan komt Christopher weer in haar gedachten. Daar zou ze het wel mee willen doen. En wel meer dan eens. Groot, sterk, goed gevormd, knap… Het tikt bij haar vakjes aan, hoe een man eruit zou moeten zien. Wel geen grote prater, maar dat zou ze niet erg vinden. Terwijl ze erover fantaseert, wat er dan tussen zijn benen zou hangen, masturbeert ze zichzelf naar een nieuw hoogtepunt. Maar ze voelt, dat het eigenlijk nog niet genoeg is. Maar het moet voor vandaag maar genoeg zijn, ze heeft belangrijke dingen te doen en heeft echt geen behoefte om aan de roep van haar hormonen te voldoen.

Ze droogt zich af, kleedt zich aan en maakt zich netjes op. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, dat wollen jurkje staat haar echt goed! En het zit lekker en is ook lekker warm. Dit kon wel eens haar nieuwe favoriete winterjurkje worden! Rood stond haar altijd al goed, en ze is dan ook tevreden met wat ze ziet. Met wat haarspelden zet ze nog wat lokken vast en dan is ze klaar om te gaan. Ze eet nog een ontbijt beneden, en dan staat Christopher al voor de deur. Ze vergeet nog bijna de papieren en haar laptop, en haast zich dan naar zijn auto.

‘Goedemorgen!’

‘Goedemorgen! Goed geslapen?’

‘O ja, als een prinses! Ik mag Karen wel bedanken voor de goede bedden!’

Het is nog steeds donker, als ze naar het SantaPark rijden. Overal branden kerstlichtjes. Het ziet er heel gezellig uit. Op de radio van de auto klinkt kerstmuziek, waarop ze zacht mee neuriet.

Ze zegt dan tegen Christopher: ‘Je zei, dat jullie bedrijf een familiebedrijf is? Ik ken jullie bedrijf eigenlijk niet zo. Karen zei me, dat jullie een best groot bedrijf zijn, maar ik kan er nauwelijks wat over vinden op internet!’

‘We willen ook niet op de voorgrond staan! Ons bedrijf bestaat uit vele bedrijven, die weer andere bedrijven onder zich hebben. Klaus Enterprices is zo te zeggen het moederbedrijf.’

‘Oké, klinkt logisch. Hoeveel bedrijven hebben jullie dan eigenlijk?’

‘O, geen idee! Pak hem beet een stuk of duizend? Ik heb het nooit geteld. Ik zit normaal ook niet zo op kantoor. Mijn vader doet de administratieve tak.’

‘En jij dan?’

‘Ik doe wat klusjes op het park. Het is ooit de bedoeling, dat ik het van hem ga overnemen, maar hij wil, dat ik het hele bedrijf van begin tot eind leer kennen. Te beginnen dus met het park… Dat doe ik nu al enkele jaren.’

‘Lijkt me ook niet verkeerd om alles te kennen. Hoelang bestaat jullie bedrijf al?’

‘Ongeveer vierhonderd jaar? Dat was toen een van onze voorvaderen zich hier vestigde. Hij was een timmerman, en begon hier speelgoed te verkopen. Dat maakte hij in de wintermaanden en verkocht het dan. Al snel bleek, dat hij meer aan het speelgoed kon verdienen, dan aan het gewone vak. Zo is ons bedrijf begonnen. En inmiddels zijn we, met alle bedrijven bij elkaar, de grootste producent van speelgoed ter wereld. We hebben ook nog wel andere bedrijven, of delen daarvan. We hebben aandelen in vele grote bedrijven. Soms uit PR-overwegingen, soms gewoon uit financiële overwegingen.’

‘En aan wat voor bedrijven mag ik dan denken?’

‘Een van de bekendste bedrijven is Coca Cola. Dat was met afstand onze beste zet ooit!’

‘Hoe bedoel je?’

Christopher lacht. ‘Lijkt het je niet logisch? Kijk eens hier om je heen! Wat ademt het hier uit?’

‘Kerst!’

‘Ja, en dat het hele jaar lang! Ik weet niet, of het je bekend is, maar Coca Cola heeft min of meer de kerstman bedacht.’

Julia knikt. ‘Ja, dat wist ik!’

‘Maar wat de meeste mensen niet weten, is dat het geïnspireerd is op ons bedrijf. De directie was zo rond kerst hier in Rovaniemi en vonden het verhaal zo prachtig van ons bedrijf, dat ze er een hele PR-campagne van gemaakt hebben. Zo ging dat in die tijd. Nou ja, tegenwoordig is er niemand, die nooit van de kerstman heeft gehoord! En het is ook goed voor de lokale bevolking, die verdienen nu goed hun brood aan dat bedenksel!’

‘En waarvan dus jullie bedrijf voor een groot deel werkgever is?’

‘Ja, maar dat vinden ze hier heus niet erg, hoor! De meesten vinden het een eer om bij ons te werken! En we hebben inmiddels al diverse generaties families in ons bedrijf werken. Zoals ik al zei, het is echt een familiebedrijf!’

‘En wat moet jij nu precies allemaal doen?’

‘Beloof je niet te lachen?’

‘Ehm, beloofd?’

‘Ik moet de rendieren verzorgen…’

Julia moet echt haar best doen om haar lach in te houden. Het lukt haar, maar ze trekt er wel gezichten bij. Maar het lukt haar en zegt dan: ‘Over cliché gesproken! Een Klaus met rendieren…’

Christopher kan er wel om lachen. ‘Ja, het is wel een cliché, dat ben ik met je eens. Maar gelukkig kunnen ze niet vliegen, als dat je volgende vraag zou zijn!’

Nu kan Julia haar lach niet meer houden. ‘Nee, stel je voor! Oh, dat zou wat zijn!’

Ze komen dan bij het park aan, waar Christopher zijn wagen op de personeelsparkeerplaats parkeert. Ze stappen uit en lopen dan door een kleine deur in een betonnen wand, die tegen een rots is gemaakt.

‘Welkom in het heilige der heilige!’, zegt Christopher dan met veel gevoel voor drama. Achter de deur is het verrassend warm.

‘Je kunt je jas bij de garderobe laten. Daar is al iemand aanwezig.’

De verbazing van Julia is groot, als er een vrouw staat, verkleedt als elf. Voor Christopher is het de normaalste zaak van de wereld en in het Fins begroet hij de vrouw. Ze zegt ook iets terug en wijst naar Julia. De woordenbrij die dan volgt, kan ze helemaal net volgen. Dan zegt de vrouw in het Engels: ‘U kunt mij uw jas wel geven, miss Janszen.’

‘Ehm, hoe weet u mijn naam?’

‘Het was bekend, dat u zou komen, alleen niet, dat u met Christopher zou komen.’

Nog steeds wat verbaasd geeft Julia haar jas af. Ze krijgt een button mee, waar haar naam op staat. Julia vindt het maar vreemd, maar neemt de button wel aan. Christopher zegt dan: ‘Met die button heb je toegang tot het hele park. En daarmee krijg je ook je jas weer terug. Er zit een chip in, zodat ze weten, van wie de jas is.’

‘Ah, dat is logisch! Wel leuk, zo’n button in de vorm van een kerstman!’

Christopher glimlacht. ‘Ik heb gisteravond nog even doorgegeven, dat je zou komen.’

‘Ah, ik dacht al! Hoe weten ze nu al mijn naam?’

‘Mijn vader zal er nog niet zijn, maar als je zin hebt, geef ik je wel een korte rondleiding!’

‘O, dat zou fijn zijn!’

Hij laat haar dan het SantaPark zien, dat helemaal in een grot gebouwd is. Het is natuurlijk behoorlijk toeristisch en commercieel gebouwd, maar dat wil niet zeggen, dat het niet erg mooi en indrukwekkend kan zijn. Julia ziet dan meerdere vrouwen en mannen, verkleedt als elf. Als je ze met elkaar hoort praten, dan lijken het net kinderstemmen. Daar moet ze wel om lachen.

‘Grappig, hoe ze zo praten! Je zou bijna denken, dat ze echt elfen zijn!’

‘Sst, laat ze het niet horen!’

Julia lacht en houdt dan wijselijk haar mond. Na een goed uur hebben ze alles gezien, en neemt Christopher haar mee naar de rendieren. Die staan buiten in een kleine weide, en komen direct op Christopher toe. Hij heeft een emmer met voer bij, wat de rendieren graag lusten. Julia heeft het niet direct op deze grote dieren. Het zijn er gelukkig niet zo heel veel. Ze telt er negen.

Lachend zegt ze: ‘Negen rendieren? Laat me hun namen raden, Christopher! Dat zijn Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner, Blitzen en Rudolph!’

Als ze de namen roept, komen de rendieren op haar af. Christopher lacht. ‘Dat had je beter niet kunnen zeggen! Want dat zijn inderdaad hun namen!’

De rendieren besnuffelen Julia, die niet durft te bewegen. Christopher moet hard lachen.

‘Niet zo bang zijn! Ze bijten niet, hoor! Bovendien heb ik ze net voer gegeven!’

‘Maar ze zijn zo groot!’

‘O ja, en ze kunnen best gemeen worden, als ze het niet vertrouwen. Maar ze lijken je te mogen! Steek je hand maar eens uit!’

Christopher loopt gewoon tussen de rendieren door en duwt ze aan de kant, als ze niet willen bewegen. Dan pakt hij een paar brokjes, die hij in de hand legt van Julia. Een van de rendieren pakt het voorzichtig van haar hand en eet het op.

‘Zie je nou wel? Ze doen je niets!’

Ze deelt dan nog wat meer brokjes uit en begint het dan wel leuk te vinden. Een van de rendieren lijkt echter geen genoeg van Julia te kunnen krijgen. Hij probeert Julia te bewegen hem te strelen. Met zijn neus duwt hij onder haar arm, maar dat is net wat te veel verlangd van Julia, die nog maar net haar angst voor deze grote dieren overwonnen heeft.

‘Kom, Rudolf! Maak de mevrouw niet zo bang!’

Christopher duwt het rendier weg, maar die laat zich er niet zo gemakkelijk vanaf schepen. Wat Christopher ook doet, het rendier lijkt niet weg te slaan zijn bij Julia. Lachend zegt Christopher: ‘Rudolf lijkt je echt wel te mogen! Een rendier met smaak! Geef hem maar wat hij wil, krabbel hem maar achter zijn oren, dat heeft hij het liefste!’

Julia twijfelt even, maar doet dan toch, wat Christopher haar zegt. Het voelt vreemd om dit grote dier aan te raken. Het voelt warm aan, en dan moet ze lachen om de uitdrukkingen van het dier, als ze het achter zijn oor krabbelt. Natuurlijk wil het rendier niet, dat ze ophoudt, en dringt weer aan, maar dan vindt Christopher het wel genoeg.

‘Hup, Rudolf! Naar de lift! Je hebt voor nu wel genoeg aandacht van de mevrouw gehad!’

Met een kleine tik op zijn achterste loopt het rendier dan naar de rest van de rendieren, die al staan te wachten voor een enorme deur. Het blijkt een lift te zijn, die de dieren naar binnen brengt.

‘Zo! Luxe hoor!’

‘Hoe moeten we anders die rendieren de grot in krijgen?’

‘Maar heten ze echt zo?’

Christopher knikt. ‘Ze komen van verschillende Sami-families. Ieder rendier staat voor een familie. Iedere familie voedt een rendier op voor de show hier. Het zijn dus negen families. En het leek dus leuk om ze de namen uit de verhalen te geven. Dus de dieren worden opgevoed met die namen, zodat ze erop reageren. Ze worden overigens best wel verwend. Normale rendieren zijn echt niet zo aanhankelijk. Maar deze hier vinden de aandacht wel leuk. Ze zijn het gewend. Al moet ik toegeven, dat ze normaal niet zo heel erg tolerant zijn als een vreemde in hun weiland komt. Niet dat ik me zorgen maakte, maar ze laten anders luidkeels weten, dat je weg zou moeten. En dat signaal gaven ze niet af.’

‘Leuke gast ben jij! Doe je dat met alle gasten zo?’

‘Nee, zo vaak hoef ik hier geen gasten naar toe te nemen! Dus je behoort tot de weinige mensen, die de Santa’s Reindeers in hun weide gezien heeft!’

‘Samen met hun rare verzorger!’

Christopher kan wel tegen een grapje. ‘Je vindt me dus een rare verzorger?’

‘Een beetje wel. Ik kan je echt niet peilen. Het ene moment lijk je een econoom, zoals in de auto. Je wist heel goed, waarover je praatte. En dan leidt je me rond en vertelt met zo’n enthousiasme over alles wat er te zien is. En hier met de rendieren ben je als een goede vader, die voor zijn kinderen zorgt. Dus ja, een beetje raar is dat wel!’

‘Oké, zo bekeken is het wel raar. Maar ik heb wel gestudeerd, hoor! Ik heb master in de economie behaald op de universiteit van Helsinki. En wat is er mis mee om enthousiast te zijn met het werk, dat je doet?’

‘Niets, het is alleen grappig om te zien! Ik ken niemand, die zo enthousiast is!’

‘O, daar lopen er hier een hoop van rond, hoor! Maar we zullen de rendieren naar beneden brengen en dan zullen we eens kijken of mijn vader tijd voor je heeft. Hij zou er nu toch wel moeten zijn!’

Christopher brengt de rendieren dan naar hun plek en brengt dan Julia naar het kantoor, dat een verdieping lager ligt, verborgen voor het publiek.

Hij ziet, dat Dana, de secretaresse van zijn vader er is.

‘Hoi Dana! Is mijn vader er al?’

‘Ja, hij was hier, maar alweer weg. Hoezo, Chris?’

‘Julia Janszen is hier in verband met de overname.’

‘Ah. Hij heeft wel een notitie voor jou achtergelaten.’

‘Ow, geef dan maar! Wist hij dan niet, dat ze kwam?’

‘Ja, het stond goed genoteerd in zijn agenda. Maar je weet ook wel, dat je vader rond deze tijd enorm druk is! Ik denk, dat de notitie je wel een en ander duidelijk maakt.’

Hij leest dan de notitie. Dan kijkt hij Julia aan. ‘Ehm, ik weet nu niet of ik hiermee blij of boos om moet worden. Weer typisch mijn vader!’

‘Wat is er aan de hand, Christopher?’

‘Ehm, ik moet de afronding van de overname doen. Als hij me nu eens wat verteld had, dan had ik me erop kunnen voorbereiden! Maar dat is mijn vader. Altijd pas iets op het laatste moment vertellen, dat de plannen veranderen. Ik had hem al een jaar geleden gevraagd of ik wat meer mocht doen in het bedrijf. En het hele jaar hoor ik niets en dan moet ik dit opeens doen! Nou ja, het is, wat ik wilde, dus ik kan ook weer niet te zeer klagen! Maar de manier waarop…’

Julia glimlacht. ‘Tja, mijn ouders zijn ook niet zo heel veel anders. Niet dat zij een bedrijf hebben, waar ik in kan stappen, maar ik ben meestal de laatste, die dingen te horen krijgt.’

‘Dus bij jou is het niet veel anders, dan bij mij? Dank je, dat laat me iets beter voelen.’

Christopher draait zich dan om naar Dana. ‘Ik mag toch wel hopen, dat hij wel gezorgd heeft voor passende kleding?’

‘Die komt pas morgen binnen. Oorspronkelijk was ook de bedoeling, dat je vader het eerste gesprek zou doen, en dat je later zou instappen. Maar er kwam iets tussen.’

Christopher bijt zachtjes op zijn lip en schudt zijn hoofd.

‘Leuk is dat! Sta ik hier in mijn werkkleding en dan moet ik in die kleren al die papieren doorsnuffelen of alles goed is!’

Julia moet lachen. ‘Nou ja, voor een eerste indruk is het toch al te laat, Christopher! Maar je zou die vuile sweater wel uit kunnen trekken, die ruikt naar rendier!’

Opeens krijgt Christopher een idee. ‘Ik ga je even naar de vergaderruimte brengen, en ga me dan even wat andere kleren pakken. Ik weet nog wel iets te liggen!’

Hij neemt haar mee naar een luxe uitvoerde vergaderruimte en laat Julia plaats nemen. Dana komt al snel langs. ‘Wil je iets te drinken? En als ik je iets kan aanbevelen, de warme chocolademelk hier is echt heerlijk!’

‘Ah, dat zou fijn zijn!’

‘Welke smaak wil je? Naturel, mint, kaneel, honing of de special?’

‘Special? Wat is dat?’

‘Die is wat kruidiger, maar wel erg lekker! Als je daarvan houdt, wil dat zeggen. Die kan ik wel voor je halen. En als hij je te sterk is, kun je nog altijd kiezen voor een ander!’

‘Ja, die wil ik wel proberen! Dank je!’

Terwijl Julia wacht, komt Christopher binnen. Julia moet lachen, als ze hem ziet.

‘Oh, dat is echt heel erg fout, Christopher! Maar wel passend voor hier! Een echte kersttrui!’

Christopher lacht. ‘Die verkopen we hier. Wil je geloven, dat ik zoiets nog nooit heb aangehad?’

Julia zegt lachend: ‘Hij staat je wel, verrassend genoeg!’

Ze beginnen dan met de papieren doornemen. Even later komt Dana binnen met twee grote mokken chocolademelk. Dana zegt glimlachend: ‘Ik heb maar voor jou ook wat meegenomen. Wat je normaal ook altijd hebt, chocolademelk met honing!’

‘Ah, dank je, Dana! En wat vind je van mijn nieuwe bedrijfskleding?’

Dana lacht. ‘Had je niet wat beters kunnen vinden, Chris? Nou ja, het staat je wel schattig!’

Julia moet lachen. ‘Dat durfde ik niet hardop te zeggen!’

‘Ach, soms is hij net een kind! Altijd wel in voor een geintje. Hij kan er trouwens ook wel tegen, als er een geintje met hem wordt uitgehaald. En een echte zoetekauw! Hij kan boven echt niet langs een kraampje lopen, zonder er wat lekkers mee te nemen… Het zou me niets verbazen, als hij zojuist al wat snoep achter zijn kiezen heeft!’

Christopher haalt onschuldig zijn schouders op. ‘Wat? Het is toch lekker? En het is op kosten van de zaak!’

Dana lacht. ‘Zoals ik al zei, hij is soms net een kind!’

Christopher haalt zijn schouders op. ‘Zo blijf je jong!’

Julia kan er wel om lachen. Dana laat ze dan alleen en dan zitten Christopher en Julia gebogen over de papieren. Ze discussiëren over enkele paragrafen, waarin ze elkaar proberen te overtuigen. Soms moet Julia toegeven, maar veelal moet Christopher toegeven, dat Julia betere argumenten heeft. Haar sensuele uitstraling geeft haar zeker een voordeel op Christopher, die wel wat onder de indruk is van haar verschijning. Maar ze zijn zeker ijverig aan het werk, tot opeens Dana in de vergaderzaal komt. ‘Zeg, ik weet niet, hoe het met jullie ziet, maar ik ga even lekker lunchen!’

Christopher kijkt op zijn horloge. ‘Oei, is het al zo laat? Zullen we dan ook maar gaan lunchen?’

Julia knikt.

‘Je mag kiezen, de cafetaria hier in het gebouw of een restaurant hier in de buurt.’

‘Ach, het maakt me niet zo heel veel uit. Ik heb deze heerlijke jurk al gekregen, waar ik echt blij mee ben!’

‘Nu kun je gewoon zeggen, dat je die van de kerstman hebt gekregen, en dan heb je niet eens gelogen! Nou ja, niet echt de kerstman, maar je weet wel, wat ik bedoel! Ik heb je verteld, hoe dat alles is gegaan!’

Julia knikt. ‘Is het eten in de cafetaria wel te eten?’

‘Ja, daar is niets mis mee.’

‘Dan doen we dat.’

‘Goed, op één voorwaarde!’

‘En dat is?’

‘Dat je vanavond met mij uit gaat eten. Niet bij een restaurant, maar in mijn blokhut.’

Julia moet bijna lachen, omdat Christopher hevig moet blozen, als hij dat vraagt.

‘Als in een date?’

Christopher weet, dat hij even voorzichtig moet zijn. ‘Gewoon, om elkaar wat beter te leren kennen. En in de stad kent iedereen me, ze gaan al snel bepaalde dingen denken. Je zag al, hoe Dana reageerde… Ik vind het gewoon fijn om de persoon, waar ik mee moet gaan onderhandelen over de finale voorwaarden, beter te leren kennen.’

‘En wat moet ik me bij die blokhut voorstellen?’

‘Gewoon een blokhut, hier niet al te ver in de buurt. Daar ga ik heen om mezelf te ontspannen. Af en toe is het ook wel even fijn om even weg te zijn van al dat kerstgedoe. Niet dat ik kerst niet leuk vind, maar soms is het gewoon even te veel. En dan is het fijn om even te kunnen afschakelen.’

‘En is dat ver rijden?’

‘We gaan niet met de auto, maar met mijn sneeuwscooter. Nu er sneeuw ligt, kun je er nauwelijks met de auto komen. En het meer is toch bevroren en het ijs is bijna een halve meter dik, daar zakken we echt niet doorheen!’

‘O, moet ik verder nog iets meenemen?’

‘Nee, het is een ritje van ongeveer een half uur. Gewoon warme kleren en een dikke jas. Dit zou al goed genoeg zijn!’

‘Ik dacht het niet! Mijn mooie nieuwe jurk verpesten op een sneeuwscooter? Geen denken aan! Maar ik heb nog die andere trui en een broek, die wel smerig mag worden. Als ik daaronder die maillots aantrek, zal ik het wel niet koud hebben. Die zijn echt heel erg fijn! Zelfs hierbinnen niet te warm, maar buiten wel!’

‘Prima! Dus dat is afgesproken dan?’

‘En wat eten we dan?’

‘Een verrassing. Maar iets traditioneels, wat je ongetwijfeld wel zult lusten. En anders heb ik daar nog altijd wat blikken bruine bonen liggen…’

Julia trekt een vies gezicht. ‘Dan moet het al erg smerig zijn, wil ik die bonen eten!’

‘Dan zal ik voor de zekerheid ook nog wat eieren meenemen, goed?’

‘Dat klinkt al beter. Maar ik lijk wel gek, dat ik met een vreemde man, die ik nauwelijks ken, meega naar een hut, ergens achteraf. God weet, wat je me daar wil aandoen!’

Lachend zegt Christopher: ‘Je vastbinden en dan zo lang met een veer kietelen, tot je met al onze voorwaarden akkoord gaat!’

‘Kinky!’

Julia moet hard lachen, als Christopher weer hard moet blozen. Hij stottert bijna, maar herstelt zich snel. Ze mag hem wel. Een stoere bink, maar met een klein hartje. Soms aandoenlijk verlegen, maar ze vond het al heel wat, dat hij haar durfde uit te vragen. En ze is er niet zo van overtuigd, dat het alleen maar is, om elkaar beter te leren kennen. Daarvoor had hij deze morgen al wat te veel naar haar gekeken. Ze vond het niet erg, zelfs prettig. Christopher is echt knap. Ze vindt zijn gelaatstrekken erg aantrekkelijk. Wellicht kan deze avond nog uitdraaien op iets leuks… De lokroep van haar hormonen beginnen wellicht resultaat te krijgen.