Niemand Zeggen - 11

Sofie opende haar ogen en keek recht in die van Stephan. Zijn arm lag om haar heen. Met zijn hand speelde hij met haar haren. “Goedemorgen, schoonheid,” begroette hij haar.

Ze glimlachte en strekte lui haar benen.

“Goedemorgen,” antwoordde ze. Haar stramme spieren herinnerden haar direct aan de vorige avond. Ze kwam dichterbij, maar Stephan hield haar tegen.

“Ik heb een afspraak,” hielp hij haar herinneren. “Met een belangrijke klant. Die afspraak kan ik helaas niet verzetten, hoe graag ik ook zou willen. Bovendien moet ik me nog douchen en omkleden.”

Sofie rolde naar hem toe en kuste hem zachtjes. “Kom je daarna nog terug?”

“Dat weet ik nog niet,” antwoordde Stephan en hij speelde met een pluk van haar haren. “Er zijn wat problemen in de familie, daar moet ik heen. Ik zal moeten afwachten hoe dat zich gaat ontwikkelen.”

Sofie keek bezorgd. “Toch niets ernstigs?”

Stephan schudde geruststellend zijn hoofd. “Er zijn wat problemen met mijn broer. Niks om je zorgen over te maken. Ik bel je zodra ik iets weet.” Hij legde zijn hand op haar heup. “Hoe is het met je spierpijn?"

“Niks aan de hand zolang ik blijf liggen,” grinnikte ze. “Zal ik ontbijt voor je maken? Gebakken ei met spek?”

Hij krulde zijn mondhoek omhoog. “Dat klinkt verrukkelijk.”

Ze kwamen uit bed en trokken hun kleren aan. Stephan volgde haar naar de keuken, waar gisteren hun ruwe neukpartij begonnen was. Hij zag weer haar opgewonden blik voor zich en voelde zijn pik reageren.

Ook Sofie herinnerde zich hun neukbeurt. Zijn donkere ogen, zijn krachtige stoten, haar gekreun en gekerm… Snel begon ze met het ontbijt in de hoop haar hoofd leeg te kunnen maken. Stephan dekte de tafel terwijl hij aan zijn afspraak probeerde te denken. Zijn gedachten bleven echter bij Sofie. Hij kon niet geloven hoe snel dit was gegaan. Vanaf het begin had ze zijn interesse al, maar wie had gedacht waar die paar schuine grappen naar zouden leiden?

Tijdens het ontbijt hadden ze het over luchtige dingen. Ze voelden elkaars verlangen, maar wisten dat Stephan geen tijd had voor een vluggertje. Hij zette na het ontbijt zijn bord in de vaatwasser, gaf haar een kus, controleerde of hij alles bij zich had en vertrok.

Sofie besloot na een douche naar haar beste vriendin Wendy te gaan. Ze had haar de hele week nauwelijks gesproken en wist dat Wendy vol vragen zou zitten over haar nieuwe werk.

Ze besloten af te spreken bij een kleine bistro en samen thee te drinken. Wendy ging tegenover Sofie zitten en keek haar nieuwsgierig aan. “Vertel me alles over je eerste week,” zei Wendy zodra ze hun drankje hadden besteld.

Sofie lachte om haar enthousiasme. “Het is een heel leuk team. Op mijn eerste dag nam een man me mee naar de werkruimte. Je weet wel, een grote ruimte met meerdere bureaus en een koffiehoekje. Onderweg moest hij even in een kleiner kantoor zijn, waar een super rommelig bureau stond. Ik zei dat dat bureau wel eens opgeruimd mocht worden, en wat denk je? Dat bleek dus van de eigenaar van het bedrijf te zijn. En tot overmaat van ramp was de eigenaar degene die me naar mijn werkplek bracht.”

Wendy gierde het uit. “Echt iets voor jou! Heb je erg moeten slijmen om dat weer goed te maken?”

Sofie dacht terug aan het geflirt en geplaag, dat al snel leidde tot zijn pik diep in haar kutje en een striptease in de opslagruimte. “Hij heeft een goed gevoel voor humor,” stelde Sofie haar gerust. Ze pakte haar mobiel en zocht de website van het bedrijf op. Zoals ze al hoopte, stonden er foto's van de medewerkers op. Bij Sofie stond nog geen foto, maar ze was wel aangenaam verrast om te zien dat ze er na een week al bij stond. Ze liet Stephans foto zien. “Dat is de eigenaar.”

Wendy greep de telefoon uit haar handen en zoomde in. “Wat een stuk! Is hij getrouwd?”

Sofie grinnikte. Ja, Stephan was knap. Dat was haar de eerste dag ook opgevallen. “Nee, hij is vrijgezel, al zal hij zelf zeggen dat hij met zijn werk getrouwd is. Zelfs vandaag - in het weekend! - heeft hij een afspraak met een cliënt.”

Wendy keek naar de andere foto's. “Roy mag er ook wel zijn. Is hij getrouwd?”

Sofie schudde haar hoofd. “Vrijgezel en een grote flirt. Ik geloof dat hij met elke vrouw in het team flirt.”

“Ook met jou?” vroeg Wendy vrolijk. Op dat moment piepte haar mobieltje. “Oh, je hebt een berichtje van Stephan,” zei ze. “Wacht eens.” Ze scrolde omhoog en liet de foto zien van Stephan. “Deze Stephan?”

Sofie wilde haar mobiel pakken, maar Wendy hield hem buiten haar bereik en keek weer naar het scherm. “Hij zegt dat er nog iets van jou in zijn broekzak zat.”

Sofie voelde haar wangen warm worden. Haar slipje! “Niks belangrijks,” zei ze ontwijkend en griste haar telefoon uit Wendy's hand. ‘Moet jij je aandacht niet bij je cliënt houden?’ stuurde ze terug. Wendy las het berichtje en lachte. “Ik kan nu al zien hoe je eerste week was,” zegt ze vrolijk. “Geweldig, zo'n werkgever!”

Ze moest eens weten, dacht Sofie bij zichzelf.

* * * * *

Stephan grinnikte toen hij Sofies reactie las. Hij sloot de chat zonder iets terug te sturen en dronk zijn koffie op. Zijn cliënt kwam het kantoor weer in en legde een map op tafel.

Hubert was de eigenaar van een hotel met vijftig kamers en een goedlopend restaurant. Stephan vond zijn eigen eiken bureau al patserig, maar dit kantoor schreeuwde dat Hubert veel geld had. Een groot bureau van mahoniehout, een bijpassende boekenkast en een dure chesterfield bank met een mahoniehouten tafeltje erbij. In de boekenkast stonden enkele koperen snuisterijen, die ongetwijfeld meer waard waren dan Stephans maandelijkse inkomen.

Hubert legde een map op het bureau en ging tegenover Stephan zitten. “De offerte van de verbouwing valt tegen,” bromde hij. “Ik had op zeker een derde minder gerekend.”

“Daarover valt te onderhandelen,” stelde Stephan hem gerust. “Laat zoveel mogelijk vastleggen en houd rekening met extra kosten.” Hij bladerde door de map. “Hier zitten veel belastingvoordelen in. Aangezien je de kamers gaat verduurzamen, valt er ook veel te besparen. Ze worden energiezuiniger, daarmee komt de overheid je tegemoet. Lees wel goed de kleine lettertjes, anders word je genaaid waar je bij staat.” Gewoonlijk zou hij het woord ‘genaaid’ niet zeggen bij een cliënt, maar Hubert waardeerde dit juist. “Is het reëel om er vijftig per kamer af te halen?”

Stephan haalde zijn schouders op. “Ik ben geen aannemer, ik weet alleen dat verbouwingen duur zijn en vaak complicaties hebben. Probeer zeventig, dan zullen zij met een tegenbod komen dat dichter bij je voorgenomen budget zit.” Hij schoof de map naar Hubert. “Vergelijk een aantal aannemers en laat ze weten dat je de offertes wilt vergelijken. Laat ze maar concurreren met elkaar. Je zult versteld staan wat je dan voor elkaar kunt krijgen. En vermeld wie de verbouwing doet. Zet het op je website, bij de receptie, waar dan ook. Gratis reclame kan ook voor een betere offerte zorgen.”

Hubert was enthousiast en maakte aantekeningen. “Je wordt niet groot door niets weloverwogen te doen,” merkte hij op. Al die aftrekposten… Ik word er niet goed van.”

Stephan knikte beleefd. “Daar ben ik voor.” Hij dacht aan zijn eigen aftrekpost, Sofie. Hij wilde graag bij haar zijn.

* * * * *

Wendy nam voorzichtig een slokje thee. “Kan je baas een beetje flirten?” vroeg ze vrolijk.

Sofie hield niet van de term ‘baas’. “Hij is de eigenaar,” corrigeerde ze. “Simone is de manager, die houdt zich met het personeel bezig. Stephan is voornamelijk bezig met de grote cliënten. Hij komt wel regelmatig kijken of alles goed verloopt, maar bemoeit zich nergens mee. Er zijn wat problemen waar hij zich met zijn advocaat op moet richten.”

Wendy keek ernstig. “Een advocaat? Dat klinkt serieus. Seksueel overschrijdend gedrag? Dat kan ik me voorstellen met zo'n knappe werkgever. Ik zou best voor hem willen werken.”

Sofie grinnikte. “Je werkt in de catering,” merkte ze op.

Wendy maakte een wegwuivend gebaar. “Jullie hebben toch ook een koffiehoek, zei je? Ik kan iedereen van thee of koffie voorzien en verse broodjes. Ik wil gerust een leuk serveerstersjurkje en een schortje aantrekken en mutsje opzetten om die vent een bakkie brengen.”

Ze lachten bij het idee. “Je zou niet verder komen dan Roy,” zei Sofie.

Sofie haalde haar schouders op. “Die zag er ook niet verkeerd uit. Wat is er aan de hand dat je baas een advocaat nodig heeft?”

Sofie twijfelde. Mocht ze hier iets over vertellen? Waarschijnlijk niet. “Daar kan ik weinig over zeggen,” zei Sofie. “Er zijn wat beschuldigingen dat er fraude zou zijn gepleegd. Er wordt een medewerker verdacht die al jaren voor Stephan werkt.”

Wendy fronste. “Verdenken ze jou?”

“Ik geloof het niet,” antwoordde Sofie. “Ik werk er net een week. Dit moet al veel langer bezig zijn. Gisteren zat ik bij Stephan in de auto toen zijn advocaat belde om te zeggen dat hij iets had gevonden bij iemand.”

Wendy was gelijk alert. “Je zat bij je baas in de auto? Vertel!”

Sofie voelde haar wangen warm worden. “Hij zag me bij de bushalte staan en bood aan om me thuis te brengen.”

Wendy keek ondeugend. “En verder? Ik weet dat er meer is, ik zie het aan je.”

Sofie ontweek haar blik door met haar lepeltje in haar thee te roeren. “Verder niks.”

“M'n reet!” zei Wendy. “Vertel op. Heb je een oogje op hem? Heeft hij met je geflirt?”

Sofie keek haar vriendin kort aan. Wendy zou niet stoppen voor ze haar antwoord had. “Hij maakt wel eens schuine grappen,” antwoordde ze.

Wendy grinnikte. “Hij is in je geïnteresseerd,” zei ze. “Anders zou hij een stuk voorzichtiger zijn.”

Sofie durfde niks te zeggen. Ze kon moeilijk zeggen dat ze al met hem naar bed was geweest.

“Oh, dat meen je niet! Ik ken die blik van je. Hoe ver is hij gegaan?”

Zwijgend roerde Sofie in haar thee. Ze vertrouwde haar vriendin volledig, die zou nooit iemand iets vertellen. “Vanaf het eerste moment was er een aantrekkingskracht,” gaf ze toe. “Hij zag een foto van mijn kat, dat bracht wat schuine grappen met zich mee. Hij heeft me mee uit eten genomen om mijn eerste werkdag te bespreken. Hij maakte heel duidelijk dat hij me wilde. Ik vroeg hem wat hij wilde, nadat ik besteld had. Hij antwoordde dat hij mij wilde. Er werd weinig over het werk gezegd, maar veel over wat hij wilde.”

Wendy leunde naar voren. “Ging je erop in?” vroeg ze gretig.

Sofie legde de lepel neer en nam een slok thee voor ze antwoord gaf. “Hij is niet bepaald een opgever. Als je hem kent, zou je begrijpen wat ik bedoel. Hij heeft een heerlijk gevoel voor humor en kan best dominant zijn. Aan het eind van de tweede werkdag was het al zover.”

Wendy keek haar vrolijk aan. “Bedoel je all the way?”

Sofie knikte zwijgend.

Wendy klapte enthousiast in haar handen. “Geweldig! Ik had dit nooit verwacht, Soof, maar wat geweldig! Hoe serieus is het?”

Sofie twijfelde. Ze hadden het nooit over een relatie gehad. “Ik weet het niet,” gaf ze toe. “Ik denk dat het puur fysiek is.”

* * * * *

Stephan zat op de bank bij zijn moeder en had zijn armen over elkaar geslagen. Zijn moeder zat naast hem op de bank. Zijn blik was gericht op zijn broer, die aan de andere kant van de tafel in een rolstoel zat. De spanning was om te snijden.

“Stephan, alsjeblieft,” zei Marlies, zijn moeder, uiteindelijk. “Probeer een beetje begrip te tonen.”

Stephan was bang dat hij zou ontploffen van woede. “Begrip?” bracht hij razend uit. “Begrip omdat hij zichzelf de vernieling in helpt? Omdat hij jou en pap elke keer weer op jullie ziel trapt? Omdat hij zichzelf en anderen in gevaar brengt? Nee, mam, ik heb hier geen enkel begrip voor. Iedereen geeft hem kans na kans en elke keer weer verziekt hij die.”

Jeffrey probeerde iets te zeggen, maar Stephan onderbrak hem. “Ik wil het niet horen, Jeffrey! Je hebt elke keer wel een of ander excuus over hoe moeilijk je leven is. Ik zit ook op een moeilijk punt, maar ik grijp niet naar drank of drugs.”

“Jouw leven is een stuk eenvoudiger,” bromde Jeffrey boos. “Iedereen reikte je alles aan op een zilveren dienblad.”

“Gelul!” zei Stephan. “Ik heb overal voor moeten knokken. Ik heb niks gekregen!”

Marlies legde haar hand op Stephans arm. “Geef hem een kans, Stephan,” zei ze sussend.

“Dat heb ik gedaan,” antwoordde hij en schudde haar hand van zich af. “Meerdere keren, en elke keer bewijst hij dat hij die kansen niet gebruikt. Ik geef geen kansen meer totdat hij bewijst dat hij niet meer gebruikt. Tot die tijd is hij mijn familie niet meer.”

Marlies slikte en vocht tegen haar emoties. “Hij doet zijn best, Stephan. Hij wordt keer op keer afgewezen bij sollicitaties. Zonder die rolstoel had hij inmiddels wel werk gehad.”

Stephan keek haar kil aan. “Dat heeft hij aan zichzelf te danken. Hij is dronken en stijf van de drugs achter het stuur gekropen. Ik heb geen medelijden met hem. Ik heb wel medelijden met de mensen die hij aanreed. Of ben je dat al vergeten?”

Stephan was erbij toen de rechter uitspraak deed. Een jaar voorwaardelijke celstraf en drie jaar rijontzegging, om nog maar te zwijgen over de schadevergoeding. Een royaal bedrag dat Stephan had betaald om die mensen te helpen. Jeffrey zou hem nog jarenlang moeten afbetalen.

“Natuurlijk niet,” mengde Jeffrey zich in het gesprek. “Dat achtervolgt me nog steeds. Ik word gek van die beelden, daarom heb ik gisteren…”

Stephan viel hem boos in de rede. “Lul niet, Jeffrey! Verschuil je niet achter die smoesjes en pak jezelf eens beet. Die beelden moeten juist de reden zijn dat je er met je poten vanaf blijft.”

Jeffrey werd nog bleker, maar zei niks.

“Heb jij geen baantje voor hem?” vroeg Marlies.

Stephan was verbijsterd. “Geen haar op mijn hoofd die daarover peinst!” zei hij. “Ik heb veel te veel vertrouwelijke informatie waar we mee werken, dat vertrouw ik hem niet toe. Bovendien heb ik mijn eigen shit op dit moment.”

* * * * *

Wendy klapte enthousiast in haar handen. “Oh Soof, dit had ik nooit verwacht!” zei ze vrolijk. “Seks met je baas op kantoor, geweldig! Ik wou dat ik een knappe baas had die dat deed. Helaas is die van mij oud en totaal niet aantrekkelijk.”

Sofie lachte zachtjes. “Stephan is echt geweldig. Ik hoop dat ik hem snel weer zie. Maar hoe zit het eigenlijk met jou?”

“Ik heb vanavond een date,” zei Wendy stralend. “We hebben elkaar online ontmoet en het klikt goed. Vanavond gaan we uit eten.”

“Leuk! Waar ga je heen?”

Wendy noemde de naam van het restaurant. “Vanavond om zeven uur.”

Sofie glimlachte. “Leuk! Ik denk dat ik Stephan ga uitnodigen en pasta ga klaarmaken. Ik doe het trouwens direct.” Ze pakte haar mobieltje en stuurde ‘Kom je vanavond pasta eten?’ naar hem toe. De vinkjes werden na een paar tellen blauw. ‘Alleen als jij het toetje bent,' verscheen er op haar scherm.

Wendy las het en lachte. “Geweldig!”

Sofie grinnikte en typte ‘Ik dacht dat jij mijn toetje was.’ De vinkjes werden blauw, maar er kwam geen reactie. “Hij is bij zijn ouders,” zei Sofie. “Hij zal wel gezellig zitten te praten.”

* * * * *

Stephan stapte in zijn auto en trok de deur dicht. Jeffrey op zijn kantoor laten werken… Het idee alleen al! Hij gaf gas en besloot Sofie te bellen.

“Met Sofie,” nam ze vrolijk op.

“Ben je thuis?” vroeg hij zonder begroeting.

Het was even stil. “Ik ben bij een vriendin. Wat is er? Je klinkt zo ernstig.”

Stephan sloeg een andere straat in. “Familiedrama,” antwoordde hij. “En ik heb zin om je op je bed te smijten en je te neuken. Langzaam en zachtjes, urenlang.”

Sofie bloosde. “Ik ben blij dat ik je aan mijn oor heb en niet op de luidspreker.”

“Jammer, volgende keer beter,” antwoordde Stephan lachend. Hij voelde zich vrolijker worden na het bezoek aan zijn moeder en broer. “Hoe laat wil je dat ik naar je toe kom?”

“Half zeven?” stelde Sofie voor. Stephan ging akkoord en hing op. Hij trommelde op het stuur en keek zwijgend voor zich uit.

Die avond stond hij precies om half zeven voor de deur. Sofie had een strakke rok aangetrokken die tot haar knieën kwam en een los bloesje erboven. Daaronder had ze het lingeriesetje aan dat ze van Stephan had gekregen.

Stephan bekeek haar goedkeurend toen ze de deur opende. “Je ziet er fantastisch uit,” zei hij en stapte naar binnen. De deur was amper in het slot gevallen toen hij haar al in zijn armen nam en haar kuste. Zijn hand vond haar nek en ze drukte zich tegen hem aan met haar armen om hem heen.

“Hoe was je dag?” vroeg ze.

Stephan overwoog om ‘goed’ te zeggen, maar wilde haar niet te veel in het ongewisse laten. “Het bezoek aan mijn cliënt ging prima. Hij wil een aantal kamers van zijn hotel verbouwen, dat neemt veel kosten met zich mee. Het bezoek aan mijn moeder ging minder goed.” Hij liep met haar mee de woonkamer in. “Mijn broer gebruikt al jaren drugs en drinkt veel te veel. Een tijd terug is hij onder invloed achter het stuur gaan zitten en veroorzaakte een ongeval. Hij zit sindsdien in een rolstoel. De mensen die hij raakte, hadden gelukkig enkel wat botbreuken. Hij heeft gisteren weer een terugval gehad. Nu zoekt hij onderdak en werk. Voorlopig blijft hij bij mijn moeder.”

Ze gingen op de bank zitten en hij legde zijn hand op haar been. “Dat moet moeilijk voor jullie zijn,” merkte Sofie op.

Nonchalant haalde Stephan zijn schouders op. “Voor mijn ouders wel. Ik heb afstand van hem genomen.” Hij liet zijn hand over haar been glijden. “Als je dit op je werk aantrekt, breng je de hele dag in mijn kantoor door,” zei hij.

Sofie lachte. “Dat klinkt als een uitdaging,” antwoordde ze. Ze trok haar rokje een stukje omhoog, draaide zich om en kwam op zijn schoot zitten. Haar borsten hingen uitnodigend voor zijn gezicht en haar benen lagen aan weerskanten van hem op de bank. Ze legde haar handen op zijn schouders en boog zich naar hem toe.

Zijn handen kwamen op haar heupen te liggen en hun monden vonden elkaar. Ze drukte zich naar voren en voelde zijn erectie onder zich. “Volgens mij wil er iemand naar buiten,” merkte ze ondeugend op.

Stephan liet zijn handen omhoog glijden. “Nee hoor, die wil juist naar binnen.” Hij legde zijn handen op haar borsten. Ze kwam wat omhoog, waardoor haar borsten weer voor zijn gezicht hingen. Hij trok haar bloesje omhoog om haar bloesje uit te trekken. Zijn lippen vonden haar borst al voor het kledingstuk de grond raakte. Hij kuste haar huid terwijl zijn vingers naar de haakjes van haar beha zochten. Ook die belandde op de grond. Stephan liet zijn tong over haar tepel glijden.

Ze uitte een zucht van verlangen. Zijn handen gleden over haar rug. Hij zoog aan haar tepel, wat haar een kreuntje ontlokte. Ze sloot genietend haar ogen en liet haar vingers door zijn haren gaan. “Ik wil je in me,” zei ze zachtjes.

Stephan legde haar met een snelle beweging op haar rug. “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen,” gromde hij.

Net op dat moment ging Sofies telefoon. Gewoonlijk zou ze hem negeren, maar ze maakte zich een beetje zorgen om Wendy. Wat als hij een engerd was en ze hulp nodig had? Ze griste hem van tafel en keek op het scherm. “Wendy,” zei ze en ging rechtop zitten, Stephan van zich af duwend. “Misschien is er iets.” Ze nam snel op en zette hem op luidspreker. “Hey meis.”

Stephan ging rechtop zitten en keek naar haar borsten.

“Ergste date ooit!” zei Wendy. “Wat een stijve hork! Kun je me over een paar minuten bellen dat je bent gevallen of zo?”

Stephan grinnikte. “Dat is de meest bekende smoes die er is,” zei hij. “Dat gelooft hij nooit.”

Wendy klonk gelijk wat vrolijker. “Is dat je baas?” vroeg ze opgewekt.

Stephan keek Sofie geamuseerd aan. “Een hond heeft een baas,” merkte hij op. “Ik ben enkel degene die haar salaris uitbetaalt.”

Wendy zuchtte. “Dus terwijl jullie gezellig samen zijn, zit ik hier met een droogkloot zonder humor. Hij denkt dat ik op de wc zit.”

Stephan liet zijn vinger tussen Sofies borsten over haar huid glijden. “Kun je improviseren?” vroeg hij.

Wendy was duidelijk in de war. “Improviseren? Hoezo?”

“Stuur het adres naar Sofie, dan komen we eraan,” zei hij. “Dan help ik je wel een handje, maar verzin geen vals telefoontje.”

Ze verbraken de verbinding en Stephan zuchtte. “We gaan straks verder.” Hij kwam overeind en raapte haar beha en bloesje van de grond.

Tien minuten later liepen ze het restaurant in. Stephan legde zijn arm om haar middel en vroeg: “Waar zijn ze?”

Sofie knikte naar het tafeltje waar Wendy zat. Tegenover haar zat haar date, die over iets aan het vertellen was. Wendy zag er duidelijk verveeld uit. “Wat er ook gebeurt, gewoon meedoen,” zei Stephan en ze volgden een medewerker naar binnen. Eenmaal bij de tafel, zei Stephan opeens: “Kijk schat, daar is Wendy al!” Hij leidde haar mee naar de tafel.

Wendy en haar date keken verrast op. “Je ziet er vandaag weer stralend uit, Wendy,” zei Stephan vrolijk en kuste haar op beide wangen. “En wie is deze keer je date?” Zonder iets te vragen ging hij op de lege stoel naast haar date zitten, zodat Sofie naast haar vriendin kon zitten.

De man keek verward. “Deze keer? Ik dacht dat je zei dat je niet veel dates had.”

Stephan knikte. “Dat is ook zo, de laatste keer liep het wat uit de hand. Hebben jullie al besteld, of willen jullie gelijk gaan?”

Sofie genoot van de verwarring van de man. Ze had geen idee wat Stephan in zijn hoofd had.

De man keek van Wendy naar Stephan. “Wat heeft dit te betekenen?”

Stephan keek verrast. “Had je dat nog niet verteld? Het spijt me! Ik dacht dat je inmiddels wel wist dat we op zoek waren voor een extra man erbij. Die twee putten me ontzettend uit, en het leek ze wel een opwindend idee met een vierde persoon erbij.”

De man keek met grote ogen om zich heen. “Sorry, ik bedenk me opeens dat… dat ik nog… Ik bel je nog.” Snel stond hij op en haastte zich weg. Sofie en Wendy schaterden het uit.

Stephan haalde zijn schouders op en keek naar de twee dames tegenover zich. “Dus toch maar weer een trio?” vroeg hij kalmpjes.