Als Een Dief In De Nacht - 1

Woord vooraf:

Beste lezer(es), ik plaats dit verhaal dan wel in de categorie ‘Romantische verhalen,’ maar eigenlijk zou het eerder thuishoren in een categorie ‘Niet erotisch’ of ‘Soft-erotische verhalen’. Helaas bestaat een dergelijke categorie hier op onze geliefde site niet en dus wil ik u als kandidaat lezer vooraf waarschuwen dat het in dit verhaal met een vergrootglas zoeken zal zijn naar ‘expliciete seks’.

Als u ervoor kiest om dan hier gelijk al maar af te haken, dan heb ik daar alle begrip voor.

Voor mezelf is dit verhaal een poging om het plezier in het schrijven terug te vinden en dus waag ik het toch maar op.

Vriendelijke groeten,

Brechtje


1)

“Wat bedoel je met ‘hij heeft niet betaald’?” De hoorn van mijn vaste telefoon nog wat steviger omklemmend, probeerde ik me te concentreren op wat Jolien, mijn stiefdochter zei. Alhoewel… Ik zou beter zeggen ‘ex-stiefdochter’, want haar vader en ik waren inmiddels gescheiden.

“Via de universiteit kreeg ik te horen dat ik niet meer op mijn studentenkamer terecht kan, omdat de huur voor de tweede maand op rij niet werd betaald. Dus heb ik pa gebeld, maar…”

“De schoft heeft niet eens de moeite genomen om zijn dochter terug te bellen,” moeide Joliens moeder zich in het gesprek. Blijkbaar zat zei op een tweede toestel mee te luisteren. “Uiteindelijk hebben we het via zijn advocaat moeten spelen.”

“Mam..!” In Joliens stem klonk veel meer geduld door dan wat ikzelf ooit zou kunnen opbrengen.

“Ok… Ik zeg al niks meer,” beloofde Denise, gevolgd door een diepe zucht.

“Is jouw vader alsnog van plan om het geld over te maken?” wilde ik weten.

“Absoluut niet!” riep Denise, die de belofte aan haar dochter alweer leek vergeten.

“Dat is sowieso al te laat.” Jolien klonk opvallend kalm. Misschien leek dat echter alleen maar zo, juist omdat in Denises stem de moederlijke wanhoop doorklonk. “Weet je wat het is, Linda?” vervolgde Jolien. “Zelfs als ik een nieuwe slaapplek zou vinden, dan nog zou ik een heel voorjaar van mijn schoolgeld moeten leven en je weet dat ik toch al niet stond te trappelen om te gaan studeren.”

Dat was een leugen. Dat wist ik maar al te goed en aan de uitval van Denise viel duidelijk op te maken dat zij dat ook wist.

“Romain moet betalen!” schreeuwde ze, al snikkend. “Dat was de afspraak!”

Omdat ikzelf ook met Romain getrouwd geweest was, kende ik de inhoud van die afspraak best goed en bovendien was ik het helemaal eens met Joliens moeder. Maar… De Romain van wie ik ruim een jaar geleden was gescheiden, was niet meer dezelfde Romain met wie ik ooit in het huwelijksbootje stapte. Dat wist ik dan weer als geen ander.

“Het komt wel goed,” merkte Jolien gelaten op. “Ik zoek wel een job en ga sparen, zodat ik op een dag weer kan gaan studeren. Ach… Misschien is het helemaal niet nodig dat ik nog ga studeren. Oom Dirk heeft nooit een universiteit van binnen gezien en hij is al bij al nog best goed terecht gekomen, nietwaar?”

Het ‘verleidelijke’ beeld van Denises broer drong ongevraagd mijn gedachten binnen en ik kromp ineen. Dirk belichaamde de charme van onverantwoordelijkheid en tegelijk besefte ik dat ik alvast op dit thema geen enkele invloed had op mijn stiefdochter.

“Wil je mayonaise op je frietjes?... Dat is geen vraag waar je carrière mee kunt maken, Jolien,” zei ik. Haar financiële situatie moest echt wel uitzichtloos zijn, als ze zelf nog maar overwoog om in de voetsporen van haar oom Dirk te treden. Voor mij was die man met voorsprong de grootste losbol op aarde.

Zelf was ik ooit bijna gevallen voor de charmes van Dirk. Zonder daarvoor ook maar enige moeite te moeten doen, kon ik zijn stem nog steeds horen. Ik kon mezelf nog steeds verliezen in zijn zwoele blik, terwijl elke herinnering aan een van zijn aanrakingen nog steeds een hunkering doorheen mijn lijf stuurde. Niet dat ik daar trots op was, maar telkens als ik aan de broer van Denise dacht, was het alsof in een soort trance geraakte. Daar lag dan ook de hoofdreden dat ik mezelf dwong om vooral niet aan Dirk te denken.

Gulzig zoog ik een teug lucht naar binnen en dwong mijn gedachten terug richting Jolien. Het allerbelangrijkste op dat moment was haar ervan te overtuigen dat ze haar studies niet zou opgeven. Vooral niet als ze het nomadische bestaan van haar oom ook nog eens ging idealiseren.

Een probleem was wel dat ik niet veel meer over carrières of scholing kon zeggen, zonder Denise te beledigen. Zei had immers nooit een opleiding gevolgd en werkte als verkoopster bij Carrefour, de warenhuisketen. Het laatste wat ik wilde was dat Jolien het voorbeeld van haar moeder zou volgen. Al betwijfelde ik wel of Jolien dat zelf wel zou willen.

Ondertussen was het gesnik van Denise niet meer te horen, al vermoedde ik dat dit alleen maar kwam omdat ze haar hand op de hoorn had gelegd.

“Jolien, herinner jij je die Mojito-Mint nog die ik jou heb leren maken?” vroeg ik.

“Die cocktail waarvan oom Dirk beweerde dat het een vrouwendrankje was?”

Ondanks alles bracht haar wedervraag mij aan het glimlachen. “Ja… En wij zijn vrouwen, nietwaar? Maak maar eens een flink glas Mojito-Mint klaar voor jouw moeder.”

“Oké” zei ze, waarna ik wachtte tot ik Jolien de telefoon hoorde inleggen.

“Wat zei de advocaat, Denise?” vroeg ik.

Haar gesnotter beëindigde ze met een diepe zucht. “Ik probeer kalm te blijven, Linda. Maar ik ben zo… Verdomme, ik ben zo kwaad!”

“Je vloekt erbij,” grinnikte ik. “Denise, ik ben trots op je.”

“Weet je wat het is, Linda… Amper een maand geleden waren we nog met zijn allen samen in Leuven om Joliens negentiende verjaardag te vieren. De hele tijd wist Romain dat hij dat geld nog niet had overgemaakt! Die schoft wist dat ze niet verder zou kunnen studeren!”

“Wat zei de advocaat?” herhaalde ik mijn vraag, op kalme toon.

“Hetzelfde wat hij iedere maand zegt als het geld van de kinderalimentatie er weer eens niet is!” fulmineerde ze. “Hij herhaalt telkens dat de financiële situatie van ‘Meneer’ De Kerpel onstabiel is en dat er bij de rechtbank een verzoek is ingediend om zijn situatie te herbekijken.”

“Maar hij betaalde de kinderalimentatie toch!?” Dat kon ik weten, want juist om die reden had ik Romain De Kerpel geld geleend.

“Niet meer sinds hij met Cynthia getrouwd is, Linda!”

Oeps! Dat antwoord kwam binnen als een klap in mijn gezicht. Die moest even bezinken.

“Dat was in oktober!” stamelde ik, compleet overdonderd. Als ik niet op een stoel had gezeten, dan was ik ongetwijfeld door mijn knieën gezakt. Twee weken voor Kerstmis was Romain bij mij langsgekomen met zijn ongewoon verzoek. De slappeling in mij was gezwicht voor zijn smeekbede dat hij als vader dringend geld nodig had om de studies van zijn kinderen te betalen. Ik kende het tijdelijk cash-flow probleem binnen de firma en mede daardoor wist Romain me te overhalen. Daarover voelde ik nu zoveel schaamte, dat ik er niet toe kwam om dat tegenover Denise zomaar toe te geven. Op de achtergrond hoorde ik het gedempte geluid van een blender die ijsblokjes fijn maalde en gedurende enkele seconden benijdde ik Romains eerste vrouw omwille van die Mojito.

“Als ik kon zou ik je geld geven voor de studies van Jolien en Carl, Denise, maar ik…”

“Dat is niet de reden waarom ik je belde, Linda,” onderbrak ze mij. “Volgens die advocaat gaat het niet goed met DKP-Eventing en heeft Romain geen liquide middelen meer. Klopt dat? Jij kan dat weten want jij werkt voor hem.”

“We hebben het de laatste maanden wat moeilijk gehad omdat een nieuwe speler in ons marktsegment klanten van ons afsnoept. PartyRent-All biedt hun feestmaterialen aan tegen dumpingprijzen, maar we hebben al voor hetere vuren gestaan.”

Nog terwijl ik de woorden zo overtuigend mogelijk over mijn lippen liet rollen, moest ik voor mezelf toegeven dat het nu plots -en voor het eerst- helemaal anders aanvoelde.

Recht van de middelbare school was ik bij DKP-Eventing in dienst gekomen en vanaf dag één had ik Romain De Kerpel, de oprichter van het bedrijf, als mijn mentor beschouwd. Pas na zijn scheiding was onze relatie tot ‘meer’ uitgegroeid. Tijdens ons huwelijk hadden we allebei hard gewerkt om van DKP-Eventing een bijzonder succesvol bedrijf te maken. Omwille van mijn tomeloze inzet voor ‘zijn’ bedrijf bombardeerde Romain mij op een bepaald moment tot vicedirecteur en tot op de dag van vandaag was ik dat nog steeds.

“Zo slecht kan het écht niet gaan,” zei ik, ergens overtuigd van mijn gelijk.

“Wat heeft hij dan met zijn geld gedaan?” wilde Denise weten.

“Dat is een goeie vraag,” antwoordde ik. “Al is dat niet per direct een oplossing voor de studieproblemen van Jolien, ik ga sowieso proberen om het uit te zoeken.”

“Dankjewel, Linda,” zei Denise. “Ik wil vooral weten of het de moeite loont om mijn advocaat erop af te sturen. Als Romain echt aan de grond zit, ga ik het beetje geld wat ik heb niet over de balk gooien.”

Hoe meer ik over de situatie nadacht, hoe kwader ik werd. Eerlijk gezegd vond ik ondertussen zelfs dat Denise zich opvallend sterk hield en plots schoot mij een ideetje te binnen.

“Wacht eens eventjes… Hoe zit dat met jouw broer?” vroeg ik. “Zou je van hem niet wat geld kunnen lenen?” Om een of andere reden kon ik mezelf er niet toe brengen om zijn naam uit te spreken. Op die manier was het makkelijker om de aantrekkingskracht die ik voelde te negeren. Een soort van ‘aanzuigkracht’ die na al die jaren nog steeds sterk aanwezig was.

“Van Dirk..?” In haar stem klonk aarzeling door. “Ik zou het hem kunnen vragen. Hij is hier nog.”

Echt hoopvol klonk Denise niet en dat verbaasde mij allesbehalve. Dirk Stevens was voortdurend op reis en zijn vaste verblijfplaats bleek een postbusadres te zijn. Hij had in Denises woning een zolderkamertje ter beschikking gekregen, waar hij enkele koffers had achtergelaten. Voor zover ik wist bevatten die koffers zowat al zijn aardse bezittingen.

Jolien en haar broer Carl aanbaden hun oom Dirk. Natuurlijk, waarom ook niet? Hij was nu eenmaal grappig, vertelde de ene spannende historie na de andere en bleef nooit lang genoeg hangen om hen te vervelen. Hoogstens bleef hij lang genoeg hangen om wat vuurtjes aan te steken, waarna hij weer vertrok zonder zich zorgen te maken over diegenen die hij achterliet.

“Uiteraard zijn mijn kinderen zijn verantwoordelijkheid niet,” nam Denise het naar gewoonte voor haar broer op.

“Nee,” mompelde ik, ondanks mezelf. “Die arme Dirk kan nauwelijks zijn eigen verantwoordelijkheid aan.”

“Jij bent evenmin verantwoordelijk voor mijn kinderen,” reageerde Denise mild na een kort moment van stilte.

Die was raak! “Dit verdien ik, Denise,” bekende ik met een zucht. “Het spijt me. Ik vind alleen dat Jolien de mogelijkheid moet krijgen om verder te studeren.”

“Dat vind ik ook,” beaamde Denise, “maar als het niet kan, dan kan het niet. Kijk maar naar Dirk. Al bij al doet die het lang niet zo slecht.”

Nou, het lag er maar aan hoe je daar tegenaan keek. Als je het niet slecht vond dat een man een vrouw twee dagen voor haar huwelijk probeerde te versieren, dan… Haastig schudde ik de gedachten aan Dirks donkere ogen vol geveinsde verliefdheid van mij af en besloot dat ik het gesprek beter kon afbreken, vooraleer Denise nog meer dingen over haar broer zou gaan zeggen.

“Zeg tegen Jolien dat ze zich geen zorgen moet maken, Denise. We vinden wel een oplossing.”

Eigenlijk had ik geen idee wat die oplossing zou kunnen zijn. Ik had mij al genoeg zorgen gemaakt over het laatste, sombere kwartaalverslag, maar de boel goed onderzocht, dat had ik nog niet gedaan. Daar was het nu misschien wel de hoogste tijd voor.

Op zijn computer zou ik daarvoor niet moeten zijn, want Romain vertrouwde geen computers. Jammer genoeg betekende ‘diepgaand onderzoek’ dus meer dan waarschijnlijk dat ik het zakelijk dagboek van mijn ex zou moeten lezen. Een dagboek wat hij was beginnen schrijven om het zijn toekomstige biografen makkelijker te maken om zijn fantastische zakelijke inzichten uit te leggen aan de volgende generaties. Al sloot Romain vooralsnog niet uit dat hij op een bepaalde dag zelf het verhaal van zijn succes zou neerschrijven.

Terugkijkend op ons huwelijk kwam ik tot de conclusie dat het bergafwaarts was beginnen gaan vanaf het moment dat Romain aan dat dagboek was beginnen schijven, wat hij altijd naast zijn bed bewaarde. Het uitvoerig relaas neerschrijven van zijn zakelijke successen blies zijn ego zodanig op dat er geen plaats meer overbleef voor mij.

Cynthia, zijn huidige vrouw, bleek een onuitputtelijke voedingsbron voor Romains ego te zijn. Ik kon alleen maar hopen dat ze met zijn drietjes gelukkig waren, bedacht ik bitter.

In ieder geval was ik heel gelukkig. Nu ja, niet honderd procent gelukkig weliswaar, maar ik was in ieder geval beter af dan mét Romain.

Zittend aan mijn ‘eetbar’ liet ik mijn blik door het bescheiden appartement dwalen wat ik na mijn scheiding had gehuurd, en dat vol stond met mijn deel van het meubilair. Mijn helft van het huis had ik ingewisseld voor aandelen in DKP-Eventing.

Oké, misschien was ik niet écht beter af, maar ik had wel geld op de bank. Althans tot ik mij door Romain had laten overhalen om het aan hem te lenen, zodat hij de kinderalimentatie kon betalen. Iets wat hij volgens Denise niet had gedaan.

Ach ja, ik mocht dan misschien weinig beschikbare middelen hebben, mijn aandelen had ik uiteraard nog altijd wel. Aandelen in een bedrijf dat het de laatste tijd op onverklaarbare wijze erg slecht deed, waardoor die aandelen na mijn scheiding dramatisch in waarde waren gedaald. De naakte waarheid was dat ik allesbehalve beter af was dan als ik er destijds met Dirk Peters vandoor was gegaan. Nee..! Zo mag je niet denken! Hield ik mezelf voor.

Kreunend liet ik mijn schouders hangen, in het besef wat voor een onnozele gans ik wel was. Trouwe Linda, loyale Linda… Woeste Linda! Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, moest ik als vicedirecteur de volgende avond ook nog eens verplicht mee naar de Nationale Verkiezing van ‘De Zakenman Van Het Jaar’! Romain was een van de genomineerden. Sinds de steile opgang van DKP-Eventing was Romain al voor het vijfde jaar op rij genomineerd, maar tot dusver was hij geen enkele keer als winnaar uit de bus gekomen.

Dat het hem maar niet lukte om die kristallen schaal in de wacht te slepen, was voor hem op professioneel gebied een doorn in het oog. Op persoonlijk vlak ervaarde Romain dat als hét triomfantelijk hoogtepunt van zijn memoires.

Gezien het tanende succes van DKP-Eventing, was het hoogst verwonderlijk dat mijn ex dit jaar alweer genomineerd werd, maar wat mij niet verbaasde was dat Romain nog nooit gewonnen had. Zijn zakelijk principe van ‘pakken-wat-je-krijgen-kunt’ werd hem door zijn collega’s heel dikwijls niet in dank afgenomen.

Ik gleed van de barkruk en ging naar de slaapkamer, waar mijn dure galajurk op een kapstok aan de kastdeur hing. De strakke, glanzende jurk moest het gebrek aan een begeleider compenseren. De achterliggende bedoeling was er zó sexy uit te zien, dat elke op het banket aanwezige man zich moest afvragen hoe Romain zo stom kon zijn geweest om mij in te ruilen voor een ander.

Peinzend bevoelde ik de gladde stof. Romain gaf inmiddels al jaren een klein feestje na het banket. Voor de daaropvolgende nacht huurde hij dan steeds een suite in een hotel. Dat zou dit jaar vast niet anders zijn, dus zouden hij en Cynthia de nacht in een hotelsuite doorbrengen. Dat betekende dat hun huis de hele nacht leeg zou zijn. Ik zou dus alle tijd van de wereld hebben om het huis te doorzoeken.

Schrikkend van mezelf, liet ik de jurk los. ‘Foei Linda!’ berispte ik mezelf. Dat was immers inbraak en huisvredebreuk, ook al had ik zelf jaren in dat huis gewoond. Inbreken was een criminele daad en beslist illegaal. Trouwens, hoe zou ik ooit in en uit dat huis moeten geraken, zonder dat Romain dat merkte?

Wacht een eventjes…! Daar waren uieraard oplossingen voor. Er waren immers nogal wat mensen die hun boterham verdienden met inbreken en het bespioneren van anderen. Wellicht een goed belegde boterham zelfs… Ach misschien was het verstandig om zo iemand in te huren. Maar nee… Ik kende niemand met ervaring in die ‘branche’ en om nu nog iemand te gaan zoeken, daar had ik geen tijd meer voor. Bovendien zou ik niet weten hoe ik moest uitleggen waar zo iemand naar zou moeten zoeken. Er bleef mij geen andere keuze dan zelf uit te zoeken wat Romain met zijn geld had gedaan.

Het was verbazingwekkend hoe opgelucht ik me voelde toen ik eenmaal besloten had het heft in handen te nemen om ervoor te zorgen dat Denise haar kinderalimentatie kreeg en Jolien haar studiegeld.

Over geld gesproken… Vastbesloten pakte ik mijn splinternieuwe galajurk weer in. Eigenlijk oogde mijn klassieke cocktailjurk zoveel professioneler en daarnaast kon ik het geld wat ik er voor terugkreeg goed gebruiken om het gereedschap te kopen wat ik voor mijn plannetje nodig had.

Een glimlach speelde om mijn lippen. Deze keer zou Romain er niet ongestraft mee wegkomen. Vanaf nu was ik niet langer Linda Aertsen, de zielige, gescheiden vrouw. Nee, vanaf vandaag wat ik Linda Aertsen, de detective…