Mini - 295

Zondagochtend. Lot kwam, na een bescheiden klopje op de deur, thee op bed brengen. “Dank je wel Lot. Lekker!” Joline giebelde. “Durfde Rogier niet mee naar binnen?” Vanuit de kamer hoorden we: “Nee. Ik weet niet of ik het aankan om op mijn nuchtere maag Kees in z’n pyjama te zien, Joline.” Joline proestte het uit en riep: “Snap ik, Rogier! Ik heb er soms ook moeite mee… Hou je handen thuis Kees!” Kortom: de dag begon goed.

En in de kerk ging hij ook goed door. Greet speelde (gelukkig!) en dominee Richard had een pittige preek over de Tien Geboden en hun achtergrond. Ook kwam daar het vijfde gebod aan de orde. Hij was daar duidelijk in. “Gemeente: de vorm zoals wij de Tien Woorden kennen bestaat uit twee gedeelten. Het eerste deel omschrijft de omgang van God met de mens en de mens met God. Het tweede deel gaat over de relaties tussen mensen onderling. En laat nou net dát deel beginnen met het gebod om uw vader en uw moeder te eren. Dat toont wel aan hoe belangrijk dat gebod is. In de tijd dat het volk Israël door de woestijn dwaalde, waren je vader en je moeder degenen die voor jouw hachje zorgden. Ja, dat is nu ook zo, maar toen was het, letterlijk! een kwestie van leven of dood. En als kind of kleinkind moest je daarvoor wel dankbaar zijn, anders liep je al lang niet meer rond. Nu, in de huidige tijd, is de rol van vader en moeder veel minder van levensbelang. Ja, het zijn je ouders, je opvoeders, je rolmodellen…” Hij zweeg even en zijn blik ging heel kort onze richting op. “… maar als diezelfde ouders hun rol en taak verzaken, de kinderen uitbuiten, misbruiken voor eigen doeleinden of verwaarlozen, dan is het nog maar de vraag of de kinderen in kwestie het vijfde gebod moeten naleven. In de huidige maatschappij neemt Justitie die rol dan vrij snel op zich, samen met Jeugdzorg. Of een moderne versie van de barmhartige Samaritaan…”
Hij keek nu voor zich uit en ging vervolgens verder met het zesde gebod: ‘Gij zult niet doodslaan’. Oeps… Ik keek kort naar Joline. Ze gaf een héél snel knipoogje en keek toen weer voor zich uit. En aan de andere kant zag ik Lot snel haar ogen afvegen. Die had ook niet zitten suffen… De rest van de preek ging aan me voorbij; wéér zat ik me op te fokken over de verwekkers van Lot en Mar. Niet netjes tijdens een kerkdienst, maar…

Voor dat ik het wist was de kerkdienst afgelopen. “Ik loop even naar boven, Jolien.” Ze knikte, begrijpend. Op de orgelgalerij aangekomen plofte ik in de stoel van de organist. Greet keek me, al spelend, aan en gaf me een knipoog. Die wist zo te zien ook wel wat er aan de hand was… Toen het stuk afgelopen was pakte ze een andere partituur en even later klonk een rustig werk van Bach. Al luisterend voelde ik mijn woede wat zakken en toen het laatste akkoord had geklonken stond ik op en gaf haar een kus op haar wang. “Dank je wel Greet. Dit had ik even nodig.”
Ze keek me rustig aan. “Dat zag ik. Je keek woest, Kees. Nog niet zo veel bij jou gezien.” Ik wees richting preekstoel. “Richard raakte exact de goede snaar. Of beter gezegd: een hele gevoelige snaar bij me.” Ze kwam van de orgelbank af. “Snap ik. En hoe is het met de zussen? Die zullen ook wel…” “Vandaag was alleen Charlotte mee. Met haar vriend. En tijdens de preek zaten die twee hand in hand. Rogier heet hij. Goeie vent die ondertussen ook weet wat ze zussen achter de rug hebben.”
Ze pakte haar spullen in. “Kom, naar beneden. Koffie drinken, dat hebben we nodig. En ik wil wel eens kennismaken met die Rogier. Mijn lesbische mensenkennis op hem loslaten en kijken of het inderdaad zo’n ‘goeie vent’ is. Dat zou een van de weinigen zijn.” Ze keek plagend en wees richting trap. “Koffie!”

Beneden stond Richard de laatste kerkgangers een hand te geven. Wij sloten aan en hij keek mij oplettend aan. “Dank je wel, Richard.” Hij gaf mijn hand een kneepje, zei verder niets. In de hal vonden we Joline die met Lot en Rogier in gesprek was met de ouders van Ben Moes. Ik hield even afstand door koffie te halen voor Greet en mezelf. Zo te zien was het gesprek lekker ontspannen. Prima. Jackie Moes zag me en wenkte. “We hebben je gemist, Kees! Althans… Die bugel van je.” Ik wees naar Greet. “Mevrouw mijn bugeljuf dacht dat ze de gemeente vandaag wel in haar eentje in toom kon houden.” Jackie schoot in de lach. “Bugeljuf? En jij laat dat zo maar over je heen komen, Greet?” Die haalde haar schouders op. ‘Liever hij dan iemand met gezond verstand, Jackie.” Ik zuchtte maar weer eens. Joline zette haar kopje neer. “Jackie, Willem, Greet: wij gaan er vandoor. Vandaag komen mijn ouders terug van hun vakantie in Noorwegen; wij gaan hun huis even bewoonbaar maken.” We namen afscheid en reden terug naar huis.
Joline haalde een flesje koffiemelk uit de koelkast, een brood uit de vriezer en een cake uit de kast. “Je weet nooit of ze nog wat eetbaars bij zich hebben…’ Ik keek haar aan. “Ze hebben een hele camper bij zich, schat. En jouw lieve moeder kennende zijn de voorraadkasten daarvan écht niet leeg, maar goed…” Bengel, Balou én de sleutels van Joline’s ouderlijk huis gingen ook mee en met beide beesten in de achterbak, inclusief mand, voer, dierenpaspoort en de borstels en kammen voor Bengel, reden we even later de snelweg op.

Lot en Rogier reden achter ons, nu elk in hun eigen auto. En in Malden aangekomen opende Joline de poort in de heg en reden we de bekende helling op. Bengel begon opgewonden te blaffen toen de poort open ging; die herkende de luchtjes van ‘thuis’ natuurlijk. En toen ik de achterklep opendeed sprong ze in één keer uit de auto, rende als een gek over het grasveld, toen het bos in en weer terug richting achterdeur. En ging daar zitten blaffen, totdat Joline die ook opendeed. Hup, een sprint naar binnen, maar even later een teleurgestelde Bengel. Geen Tony, geen Rob. Ik droeg de mand met daarin Balou naar binnen.
“Hier, meisje. Je liet je vriendje gewoon achter in de auto, de arme kerel. Wat ben jij een slechte vriendin!” ‘Balou’ antwoordde. “Nou, inderdaad. Gewoon er van door gaan en mij niet even meenemen. Je bent een echte teef.” Bengel trok zich weinig van de kritiek aan; toen de mand op haar vaste plekje stond, plofte ze er in, duwde Balou in een houding die prettig aanvoelde en legde haar kop op de beer.

“Zo”, zei Joline, “Nu de twee even rust nemen, kunnen wij aan het werk… Nee, eerst Rogier rondleiden, anders valt hij straks van z’n stokje.” Ik bleef in de keuken, begon alvast met wat spullen opruimen. Toen Joline, Rogier en Lot terugkwamen gingen we even aan de keukentafel zitten. “Wat moet er gebeuren? Sowieso beneden even stoffen en stofzuigen. Keuken nakijken en waar nodig schoonmaken. Toilet: idem. De slaapkamer van Pa en Ma en hun badkamer ook nakijken en schoonmaken waar nodig. Een paar bossen bloemen uit de tuin halen, in vazen doen met lauw water en in de huiskamer en op de slaapkamer neerzetten. Kortom: even wat huiselijk maken. Wie doen wat?”
Lot antwoordde. “Als jij en Kees de bovenverdieping voor jullie rekening nemen? Ik zou er persoonlijk niet zo van gecharmeerd zijn als een vriendin van mijn dochter op mijn slaapkamer aan het opruimen is.” Ze giechelde. “Wie weet opent het onschuldige kind per ongeluk de lade met mijn sexspeeltjes…” We schoten in de lach, maar ik vulde aan: “Goed idee, Lot. Jolien: ik doe boven de badkamer wel, maar de slaapkamer van Rob en Tony… Dat mag je lekker alleen doen. En dat méén ik.”
Joline knikte. “Wel zo goed voor hun gemoedsrust. Mooi, dame en heren: Lot en Rogier: de benedenverdieping is jullie verantwoording. Kees: badkamer boven en toilet beneden. Ik ga me wel over de speeltjes van mijn lieve moeder ontfermen.” Ze keek ondeugend. “Wie weet leer ik nog iets. Maar: ik zal ze eerst even bellen. Onschuldig vragen of ze al thuis zijn. Stil zijn jullie!”

Ze pakte haar telefoon en belde. De telefoon ging een aantal keren over en toen hoorden we Tony.
“Hee… mijn lieve dochtertje belt me! Hoi meisje. Is er wat aan de hand dat je belt?”
Joline schudde haar hoofd. “Hallo Ma. Nee, niks aan de hand hoor. Ik wilde even weten of jullie al thuis waren.”
“Nee. We zijn bezig met de laatste… Hoeveel kilometer nog, Rob?”
Op de achtergrond hoorden we Rob. Volgens de routeplanner nog 139 kilometer. We zijn al in Nederland, rijden net onder Enschede.”
“Oké, dan bel ik vanavond nog wel een keertje, als jullie nét amechtig op de bank zitten uit te puffen, Ma.”
“Da’s goed meisje. Maar niet later dan negen uur, want dan liggen we denk ik al in bed.”
“In bed? Niet buiten op het zachte mos? Wat saai, Ma.”
Vinnig zei Tony: “Jaja, wij buiten op het grasveld liggen vrijen en Kees en jij komen ‘belangstellend hoe de vakantie was’ even langs. Echt niet, dochtertje!”
Lot had moeite om niet in lachen uit te barsten en ook Rogier en ik zaten achter onze handen te hinniken.
“Nou ja, we spreken elkaar vanavond dan wel, Ma. En Pa: ook die laatste kilometers veilig rijden!”
“Ja dochterlief…” klonk gehoorzaam en Joline verbrak de verbinding.

Nu konden we veilig lachen. “Wat ben jij een gemeen kreng… Mijn lieve schoonmoeder plagen met het ‘zachte mos’…” Joline lachte. “Ik moest wel, Kees. Als ik heel netjes en neutraal was gebleven, had ze meteen doorgehad dat er iets was…” Rogier keek haar aan. “En dat zijn jullie gebruikelijke omgangsvormen? Sjonge, daar kunnen mijn ouders nog wat van leren… Die moet ik nog steeds met ‘u’ aanspreken. En hun voornamen zijn helemaal taboe. Oh, ik kan goed met hen opschieten hoor, daar gaat het niet om, maar zo’n gesprek met mijn moeder? Absoluut onmogelijk.” Joline klapte in haar handen. “Hé, we hebben nog anderhalf uur, dus: aan het werk! En de eerste die klaar is, vult de koffiemachine alvast. Nog niet aanzetten, dat doen we wel als ze de tuin inrijden. Húp!”
Ze pakte de stofzuiger en liep naar boven, ik er achter aan. “Mooie benen, Jolientje…” zei ik op de trap. Ze had een leuke rok aan en ik kon bijna haar hele bovenbenen zien.” Handjes thuis, Kees. We moeten werken.” Met een lief lachje verdween ze in de slaapkamer van Rob en Tony. Oké… de grote badkamer dan maar doen.
Maar eerst: de beide douchekoppen en de bubbel-installatie van hun bad doorspoelen met bloedheet water tegen de legionella. Ventilator op standje maximaal, kranen open en wegwezen. Laat dat maar tien minuten doorlopen. Ik tikte op de slaapkamerdeur. “Joline: de douchekoppen en bubbelinstallatie lopen even door tegen de legionella. Even niet de badkamer betreden a.u.b.”
“Goed dat je daar aan dacht.” Beneden waren Lot en Rogier druk bezig in de kamer. “Ik zet het koffieapparaat alvast op stand-by.” Toen weer naar boven, kranen uit, badkamer even laten luchten en toen kon er gewerkt worden. Vloer van de douche schrobben, het bubbelbad ook maar even goed in het sop zetten, toilet schrobben en doorspoelen, wastafels te grazen nemen, spiegels poetsen…
Een half uur later zag het er netjes uit. Niet dat Tony en Rob hun badkamer lieten verslonzen, maar na drie weken niet in gebruik te zijn geweest… Joline was ook klaar in de slaapkamer en nu de brede trap aan het zuigen. Ik liep er langs en kon niet laten om even onder haar rokje te spieken. “Kéés!” hoorde ik verwijtend boven me. “Sorry schat… Maar je hebt veel te mooie benen zo.” “Ga daar vanavond maar van genieten, gek. We zijn alleen thuis; Lot blijft bij Rogier slapen. Tenminste: als hij niet opgeroepen wordt.” “Dát zijn leuke vooruitzichten, liefje. Lekker rollebollen in de huiskamer, net als vroeger!” Ze gaf een tik op mijn hoofd. “Naar beneden jij, sexmaniak. Aan het werk!”
Beneden was niet zo veel meer te doen. Ik zette alvast twee vazen klaar, zodat Joline de bloemen meteen in het water kon zetten. En tien minuten daarna ploften we op de stoelen en bank in de voorkamer: het huis was gereed; er kon gegeten worden als er behoefte aan was en de koffie kon binnen 5 minuten klaar zijn. Joline keek op haar horloge en grinnikte. “Het doet me denken aan vroeger… Als Pa en Ma een dagje of een weekend weg waren geweest, moest het huis ook altijd even opgeruimd worden, een uurtje voordat ze thuiskwamen. Want die broers van mij maakten natuurlijk een enorme rotzooi. Met name in de keuken. En raad eens wie die altijd op moest ruimen?” Ze trok een zielig gezicht.

En zo kletsten we nog even verder, totdat… Bengel tilde haar kop op. Oren gespitst… Ze stond op en zette haar poten op de vensterbank van een zijraam. “Volgens mij komen ze er aan, lui. Onze waakhond hoort iets, en dat is niet verdacht, anders zou ze al geblaft hebben…” Joline keek door het zijraam, wat zicht had op de poort. En die ging even later open en een bijzonder bekende camper reed de helling op. Joline zette de koffiemachine aan. “Zo, aan ’t werk jij.” Bengel was bijna niet te houden. Toen de poort dicht was en de camper stilstond deed Joline de keukendeur open. Bengel stormde naar buiten, hevig kwispelend en blaffend.
De deuren van de camper gingen open. Tony en Rob stapten uit en negeerden de hond, die netjes ging zitten, hevig kwispelend. Joline rende naar hun toe en vloog haar vader in de armen. Tony zag mij en ik rende op haar haar af. “Hé, lieve schoonmoeder van me…” Voordat ze uit kon halen omarmde ik haar. “Hoi, rotzakje… Ik ben blij jullie weer te zien.” Tony gaf me een dikke zoen op de wang. “Ik ruil je even in voor Joline, Kees.” Ik liet haar los en gaf Rob een hand. “Goed je weer te zien Rob. Zijn de steuntjes nog heel?” Hij grinnikte. “Nauwelijks gebruikt, Kees. Dat zachte mos had wel wat…”
Ondertussen waren Lot en Rogier ook naar buiten gekomen. “Hoi Tony, dág Rob. Ik heb vandaag mijn zusje in de handen van haar vriend Gerben achtergelaten; in plaats daarvan heb ik mijn vriend meegenomen. Dit is Rogier. Schat, dit zijn de ouders van Joline, Tony en Rob.”
“LOT!!! Wat zit je haar mooi! Prachtig, al die krullen! Kom hier, schat!” Tony omhelsde Charlotte hartelijk, drie zoenen. Toen keek ze Rogier aan en gaf hem een hand. “Als jij de vriend bent van Charlotte, ben je hier welkom.” “Dank u wel, mevrouw Jonkman… Oh nee, sorry… Ik ken Joline alleen maar als Joline Jonkman! Maar dat is natuurlijk niet uw achternaam… En die weet ik niet. Het spijt me!”
Tony lachte. “Geeft niet hoor. Maar ik ben Tony Boogers en dat is mijn man Rob. En voor vrienden gebruiken wij geen achternamen, denk er goed aan.” Hij gaf Tony een hand en toen Rob. Tony keek Joline aan. “Zijn jullie na ons telefoontje meteen hierheen gereden, boefjes?” Joline schudde haar hoofd. “Nee Ma. Toen zaten we al lang en breed hier. Maar we wilden het huis even op orde maken voor jullie thuis kwamen.” Tony knipoogde. “Lief.” Toen bukte ze zich.
“Bengeltje! Kóm!” Bengel had netjes gewacht tot wij klaar waren met elkaar begroeten, maar kwam nu hevig kwispelend en piepjes uitend op Tony af. “Mooie hond… Jaja, ik ben ook blij dat ik jou weer zie, hoor…” Toen Bengel haar begroet had, liep de hond naar Rob. En ook die kreeg piepjes, zachte blafjes, likjes en een hevig zwiepende staart. “Zo. Iedereen is begroet? Mooi. Pa, Ma: naar binnen en eerst koffie drinken. Die camper komt straks wel.” Joline wees.

Rogier en ik schonken de koffie in; Rob en Tony legden beslag op Lot en Joline door hen te knuffelen voor dit welkom. “En ook nog bloemen geplukt! Wat een thuiskomst jongens… Dank jullie wel!” Met een blad voor kopjes liep Rogier de kamer in. “Goed hé? En een bakje koffie volgens Rob z’n recept. Dan zijn jullie wakker genoeg om die mooie camper straks leeg te halen.” Tony keek hem aan. “Koffie volgens junior z’n recept? Nee dank je wel, dan kun je nog beter gootsteenontstopper drinken. Puur, welteverstaan.” “Had je mij horen zeggen dat ik het recept van jouw oudste zoontje gebruikt had, Tony? Volgens mij zit hier nóg een Rob en die drinkt normale koffie, als ik goed ben ingelicht.”
Rogier keek haar plagend aan en Tony keek nadenkend terug. “Jij bent al best aardig geacclimatiseerd hier, meneer. Niet te snel, anders gaan je oren pijn doen. Wellicht had je daar óók iets over gehoord?” Ze lachte minzaam en Rogier knikte. “Ik heb vaag iets vernomen van de diverse slachtoffers. Maar goed, ik hoef je niet aan te spreken met ‘lieve schoonmoeder’, dat scheelt waarschijnlijk wat klappen. Toch, Kees?” Ik zette een schaal met cake op tafel. “Ik weet dat nog niet zo zeker, Rogier. Deze dame beschouwt Lot en Margot bijna als haar dochters, dus ik zou toch maar oppassen en héél voorzichtig zijn binnen haar armlengte.” Tony keek nadenkend. “Misschien heb je daar gelijk in, Kees.” Ze trok Charlotte even naar haar toe en gaf een zoen op haar haren. “Is hij een beetje lief voor je?”
Lot schudde haar hoofd; haar krullen dansten mee. “Nee Tony. Niet ‘een beetje’. Hij is héél lief voor me. En Gerben, de vriend van Margot, is ook lief voor haar. We zijn alle vier hartstikke blij.” Tony knikte. “Goed zo. Hebben jullie verdiend.”
Ze keek Rogier aan. “Ben jij op de hoogte van de geschiedenis van…” Verder kwam ze niet. Rogier’s gezicht werd strak en hij knikte. “Ja. En als het echtpaar Bongers en hun vriendjes doorgaan met ellende zaaien, komen ze twaalf mensen heel hard tegen, Tony.” “Met ingang van volgende week veertien, Rogier”, corrigeerde Joline hem zachtjes. Rob keek vragend. “We gaan aanstaande week Angelique en haar vriend Henry ook vragen om deel uit te maken van ons clubje, Pa. An is de juriste van DT, Henry is de plaatsvervanger van Rob in zijn nautische team.”
Tony keek nadenkend. “Klein en rood haar? De getuige van Fred?” Joline knikte. En beide ook hele goede vrienden.” Ze giechelde. “Kees heeft Henry wat lessen gegeven in de edele kunst van ‘Hoe versier ik een mooie vrouw?’ toen wij een maand een relatie hadden." “Korte lesjes zeker, Kees?”
Rob keek gemeen en de rest lachte me uit. “Ik prefereer korte lessen Rob. Dat oeverloze gepalaver van hoogleraren die een uur college nodig hebben om een simpel vraagstuk uit te leggen… de helft van de studenten ligt dan al te gumminekken in de collegebanken en is de kluts kwijt.” Nu was het mijn beurt om gemeen te kijken. Joline gaf me een stomp. “Hé, niet zo minachtend over de college’s van mijn pa, jij!”
Tony pakte een plak cake en leunde wat achterover op de bank. “Nou, de toon is weer gezet, geloof ik… Heerlijk jongens, om op deze manier thuis te komen van een meer dan heerlijke vakantie! En wat is Noorwegen een prachtig land… Volgend jaar gaan we er weer heen, hebben we besloten.” Joline stak haar duim op. “Prima keuze, ma.”

Rob moest lachen. “En jullie moeten de hartelijke groeten hebben van jullie vriend Aksel. Hij heeft bij ons een bak koffie gedronken toen hij ons ontdekte. Zijn eerste woorden, nog voor hij ons een hand gaf, waren tegen Tony. “You must be the mother of Joline!” Wij stonden natuurlijk wat appelig te kijken, maar toen legde hij uit dat hij niet zoveel Hollandse campers zag. En hij had ons nummerbord gezien en op zijn telefoon vergeleken met het nummerbord waar hij een foto van gemaakt had. Dat matchte. En toen hij Tony zag, wist hij het zeker. Een hele aardige vent.”
Joline knikte. “Ja. We hadden een briefje voor hem achtergelaten toen we weggingen. In een enveloppe gestopt, met rode stift groot er op geschreven ‘Aksel’ en aan een boom langs het pad vastgemaakt. Heeft hij daar nog aan gerefereerd?” Tony knikte. “Ja. Vond hij bijzonder aardig van jullie.” “Het was ook een prachtig plekje, Pa. En we waren blij dat mensen zoals hij zo goed voor de natuur zorgden. En dat mag je laten weten.” Plotseling keek ze ondeugend. “Ma… Hebben jullie op dat plekje nog DNA-onderzoek gedaan?”
Tony lachte zachtjes. “Sorry meisje. Ik had mijn laboratorium-uitrusting niet bij me. Maar we hebben er ook wat DNA van ons gedeponeerd… Nietwaar, Rob?” Die werd een beetje rood. “Moet dat nou, Tony?”
Joline ging op zijn schoot zitten. “Lieve papa van me. Je bent in goed gezelschap. Dan kun je toch best vertellen of het prettig was op dat zachte mos? Kees en ik hebben in ieder geval bijzonder genoten op dat plekje…” Tony giebelde. “Wij ook, lieve dochter. Dusdanig lekker dat we allebei na een heerlijk vrijpartijtje op het zachte mos poedeltjenaakt in slaap vielen en wakker werden toen het donker en wat kil begon te worden. En toen zijn we ons maar even gaan wassen in de beek. We waren nogal klef, zeg maar.”
“Zo dochter, zo moeder… Wij zijn ook even gaan poedelen in die beek, ma.”
“Nou lekker dan”, zei ik. “Die vissen daar zullen wel gedacht hebben: ‘Nee hé… weer zo’n stel kaaskoppen dat denkt dat geheel Noorwegen een naturistencamping is’. Arme beesten…”
“Ik stel voor dat we onze erotische uitspattingen op het zachte Noorse mos even laten voor wat ze zijn, Tony. Anders moeten we dat op onze gouden bruiloft ook horen en ik weet niet of ik dat op prijs stel.” Rob probeerde streng te kijken. “Ja, of wij op onze zilveren bruiloft, Pa. Ook niet zo’n zin in.” Joline keek Charlotte en Rogier streng aan. “Als jullie dat flikken, maken jullie kennis met de Blonde Feeks van Gorinchem, denk er aan!” “En met de, tegen die tijd waarschijnlijk zilvergrijze, Feeks van Malden! Ook niet misselijk.” Ook Tony keek dreigend.
“Ach Tony… als jij achter je rollator staat, kan ik je makkelijk ontwijken hoor.” Lot stak haar tong uit en Tony zuchtte maar eens diep. “Krengetje. Op sommige momenten verlang ik wel eens terug naar de tijd dat je héél bedeesd ‘Jawel, mevrouw Boogers’ tegen me zei…” Rogier trok Lot tegen zich aan. “Da’s waarschijnlijk erg lang geleden, Tony. Ik ken deze dame in ieder geval alleen maar als een nogal bijdehand typetje. En haar zusje is al net zo, maar dat is het probleem voor Gerben.”

Rob keek hem aan. “Nou, vertel dan maar eens, Rogier: hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Niet alleen Lot en jij, maar ook Margot en Gerben… Want jullie komen nogal als een verrassing voor ons op de proppen.” Rogier en lot keken elkaar aan en Lot knikte. “Vertel jij maar, jochie. Leg je zieleroerselen maar eens bloot.”
“Nou ja zeg… Rob, Tony: het verhaal van Gerben en Margot mogen ze zelf vertellen. En mijn verhaal is simpel. Ik was op de motor op vakantie in de Harz. Stond op een camping bij een stuwmeer, toen er ’s middags een camper met Nederlands kenteken langs mijn tentje kwam rijden. Een jong stel er vooruit lopend: een knappe vrouw met lang blond haar en een lange vent met grote passen. En die camper stopte iets verderop. Tussen de struiken door keek ik even wie daar nog meer uit zouden komen. De zijdeur ging open en twee dames met bruine staart stormden de camper uit en renden, in hun kleren zó het stuwmeer in! Enfin het jonge stel ging hen even later achterna en daarachter een mooie herdershond. Ze stoeiden wat in het water. Ik vond het wel een komisch gezicht… Maar goed, even daarna kwamen ze weer op de kant van verdwenen in de camper.
De rest van de dag was ik weg, een stuk wandelen in de omgeving. Maar de volgende ochtend hoorde ik hen kletsen en even later lagen ze weer in het water. Nou ja, toen heb ik als de bliksem m’n zwembroek aangetrokken en ben ‘toevallig’ ook maar wat gaan zwemmen. De dames waren al een behoorlijk eind weg, maar Kees ploeterde er een beetje achter aan. Dus toen hij me in best wel accentloos Duits ‘Guten Morgen!’ wenste, zei ik ‘m dat hij gewoon in z’n moerstaal kon praten. En nodigde hij me meteen uit voor een kop koffie. Die ben ik toen maar komen halen. En tijdens de koffie raakten we aan de praat. We vertelden over elkaars werk en tijdens dat gesprek nodigde Kees me uit om ’s middags mee te gaan wandelen. Dat vond ik wel een goed plan, want deze…” hij trok Lot even tegen zich aan “…dame hier vond ik wel bijzonder interessant. Enfin, tijdens die wandeling liepen Lot en ik grotendeels samen en viel ik als een blok voor haar.”
“En ik voor hem!” zei Lot met een grote glimlach. Rogier vervolgde: “Kortom: na de wandeling zijn we gaan douchen en daarna hebben we samen gegeten in het restaurant van de camping. En op de terugweg bracht Lot me naar mijn tentje. Was blijkbaar bang dat ik zou verdwalen. En dáár hebben we onze eerste zoentjes uitgewisseld en wist ik het zeker: met deze dame wil ik verder. Maar ja; zij moesten de dag erna terug, de camper terugbrengen. Toen ben ik ook maar naar Nederland teruggereden en de zondag erna stond ik in Veldhoven voor de deur…”

Hij keek Rob en Tony aan. “En na wat hints van Kees heb ik gesolliciteerd bij DT; daar kan ik over een paar weken aan de slag. In een team van een stel compleet gestoorde Piraten…” Rob veerde op. “In Kees z’n team?” Rogier knikte. “Ik ben tijdens het sollicitatiegesprek aardig door de molen gehaald, overigens. Niet door Kees, maar door Henk, zijn plaatsvervanger.” “Ik mocht me van Theo niet met zijn sollicitatie bemoeien omdat ik ‘er te dicht op zat’ volgens de baas.” Tony knikte. “Slimme vent, die Theo. Maar dat wisten we al. Maar wat doe jij voor werk, Rogier?”
Beknopt vertelde hij over zijn werk en eindigde met: “En vanaf… twee uur geleden, vanmiddag 14:00 heb ik bereikbare dienst. Moet ik binnen 30 minuten in het ziekenhuis zijn als er wat loos is. Dus als er tijdens een stil moment lawaai klinkt, kan dat uit mijn telefoon komen en moet ik meteen weg.” Tony keek vragend. “En laat je Lot dan aan zichzelf over?”
Lot schudde haar hoofd. “Nee hoor. Dan blijf ik lekker hier en als Kees en Joline vertrekken spring ik in onze auto en rij naar Rogier z’n huis.” Rob z’n wenkbrauwen gingen omhoog. “Je zegt ‘onze auto’? Verklaar!”

Lot viste autosleutels uit haar zak. “Mijn zusje en ik hebben deze week een eigen auto gekocht, met wat hulp van Kees en Jolien. Een Volvo V60. Heerlijk ding! Staat voor de garage.” Tony keek peinzend. “Toch geen oud barrel, hoop ik?” Lot schudde haar hoofd. “De heer en mevrouw Bongers hebben een aantal weken geleden voor de eerste keer 30.000 Euro naar ons overgemaakt. Achterstallig salaris van onze tijd als sloofjes in Groot-Ammers. En er volgt nog drie keer dat bedrag. En als ze niet betalen, komt Nadia in actie.” Haar ogen flikkerden even en toen vervolgde ze rustig: “Dus… nee, geen ‘oud barrel’, Tony. Jullie mogen je er zelf van op de hoogte stellen, als je wilt.” Rob kwam overeind. “Nou, dat wil ik wel eens zien dan…”
We liepen de achterdeur uit, om de hoek naar de deur van de garage. Trots wees Lot: “Kijk, dat is ‘m!” Rob knikte waarderend. “Nou, dat is in ieder geval geen koekblik, Lot! Lot deed de deuren open. “Kijk maar eens binnen… Mooi hé?” Tony keek naar de auto. “Plugin hybrid?” Lot trok een klepje linksvoor het portier los. “Ja. Hier gaat de stekker in. Maar die accu heeft een actieradius van 40 kilometer, hoor. Stelt dus niet zoveel voor en is bedoeld voor rijden in de stad. Op de snelweg wordt dit ding voortbewogen door een 2,4 liter diesel.” Ze giechelde even. “En als de elektromotor en de diesel samenwerken verandert deze nette gezinsauto in een racebeest. Alle macho’s met hun petje achterstevoren in hun Golfje GTI krijgen spontaan een minderwaardigheidscomplex…”
Rob keek haar aan. “Heb jij zoveel verstand van auto’s?” Lot gniffelde. “Mar en ik hebben beiden ons BE en CE-rijbewijs, Rob. Moet wel hé, als ‘dochters van’? Zaterdagavond moesten we alle trucks van Bongers netjes op het parkeerterrein zetten. Een van de leukere momentjes elke week. Meneer de directeur eiste dat alle trucks in een bepaalde volgorde op het terrein stonden. Merk bij merk, bouwjaar bij bouwjaar… Daar deden we best lang over, want dat was leuk! Maar op zondag moest alles er perfect uitgelijnd bij staan. Dus ja, we hebben wel verstand van auto’s, hoor. Maar Kees, Joline en Gerben hebben ons ook geholpen om deze auto uit te zoeken.” Joline grinnikte. “Ja, dat wel, maar de dames hebben de verkoper een behoorlijk stuk winstmarge door de neus geboord, de krengetjes…”
Ze vertelde het verhaal over de dodehoek-verklikkers en Tony en Rob moesten hard lachen. “Krengetjes… Ja, dat zijn jullie wel!” Lot zei: “Enfin de verkoper kon er uiteindelijk ook om lachen; het was gelukkig zijn eigen fout. Hij had de gegevens van de auto zelf op de website gezet. En Joline had aangegeven dat dit een mooi aanknopingspunt voor onderhandelingen was. Zodoende…” Rob keek Joline aan. “Goed zo, meisje Jonkman – Boogers.” Joline keek hem even boos aan. “Heet jij meneer Keyser? Zo niet, dan mag je me gewoon bij m’n naam aanspreken.” Tony lachte. “Komt je ouwe frustratie weer naar boven, lieve dochter?”
Joline knikte. “Ja Ma. En dat weet Pa maar al te goed.” Ze kroelde in zijn haren. “Ouwe rotzak. En toch ben ik blij dat jullie er weer zijn. Maar vertel eens… Nog meer dingen bekeken behalve Aksel en het zachte mos?”

Het volgende halfuur waren Tony en Rob aan het vertellen. Ze hadden deels onze route gevolgd, maar halverwege hadden ze besloten om weer met de boot vanuit Christiansand over te steken naar Denemarken. “Dat was overigens wel een belevenis…” Tony gniffelde. “Het woei behoorlijk en sommige passagiers konden daar wat moeilijk mee omgaan.” Nu keek ze ronduit plagend naar Rob Senior en die bromde. “Ik had op die boot even geen zin meer in eten. En Tony zat lekker te smullen van die vette ‘Fish and Chips’, verdorie. Nou ja, ik heb het een dag later goed ingehaald, zeg maar.” Tony bromde. “Nogal, vreetbaal…” Ze draaide zich naar ons. “Eergisteren in een restarant in Kolding. Meneer heeft daar gewoon twee complete moten zalm naar binnen gewerkt. Met aardappelen en groenten. En een nogal uitgebreide sorbet.” Rob wreef over zijn buik. “Het was een beetje leeg hier. Sorry. Trouwens… Nu begint er ook wat te rommelen hier. Hebben jullie nog wat te eten meegenomen? Want mijn lieve echtgenote wilde gisteren geen boodschappen meer doen. Het enige eetbare wat nog in de camper staat zijn een paar blikjes bruine bonen, wat kruiden en een halve tube mayonaise. En ik was niet van plan om daar m’n avondeten mee te doen.”

Joline kwam overeind. “We kijken wel even wat hier in de vriezer zit. En dan koken Kees en ik wel. Desnoods appelmoes met een kers er op.” “Rotkind!” snauwde Tony. “Ga je dat nou elke keer ten tonele voeren?” Joline stak haar tong uit. “Dat wordt onze eerste aanvulling op het receptenboek, Ma. Kees, kóm, aan ’t werk!” Samen inventariseerden we de voorraadkast en de vriezer. De koelkast was compleet leeg. In de voorraadkast: spaghetti met een paar pakken saus. Die legde ik alvast apart. In de vriezer: hamblokjes en gepelde tomaten. Ook prima. Een paar pakken ijs voor het dessert… chocoladesaus, aardbeien… “Hier kunnen we wel wat leuks van maken, schat.” “Nou, aan de slag dan, Chef.” Even later lag de spaghetti in het kokende water en was ik bezig de tomaten te slachten. De hamblokjes gingen in de bakpan, even daarna de saus en de tomaten erbij, lekker laten sudderen… En ondertussen maakte Joline de ijsbolletjes en de sausjes. Ze zette de fles Tia Maria erbij en de pepermolen. “Zo. Dat is ook gereed… Ik heb de ijsbolletjes op aparte schaaltjes in de vriezer gedaan, Kees. Vijf stuks per persoon.” “Prima, schat. Fred is er niet bij, dus…” “Nee, dan had ik vanavond om half twaalf nog steeds ijs staan scheppen…”
Even daarna kon de spaghetti afgegoten worden en vijf minuten daarna stond er een grote pan dampende pasta op de keukentafel. Een stapel borden erbij, bestek, geraspte kaas, Maggi… “Komen jullie eten?” vroeg Joline om de keukendeur heen. “Nou, ik ben benieuwd hoe groot die schaaltjes met appelmoes zijn…” hoorde ik Tony nogal sceptisch zeggen.

Toen het gezelschap binnenkwam snoof Rob goedkeurend. “Dit ruikt prima, dochtertje!” Joline wees. “Zijn verdienste. Ik heb me alleen over het dessert ontfermd. Maar dat ruik je niet.” We schoven om de grote tafel heen en na gelegenheid voor gebed schepten we op. “Waar blijf je nou met je grote mond en je appelmoes, Kees?” Tony keek beschuldigend. “Sorry lieve schoonmoeder…” Ik dook weg “…maar ik kon zo gauw geen kersen vinden. En appelmoes zonder kers staat zo kaal, vind ik.” Rogier keek van de één naar de ander. “Mag ik weten waarom appelmoes met kersen zo’n issue is hier? Dan weet ik ten minste waarom ik dat niét op tafel moet zetten als jullie eens bij mij eten.”
Rob legde het uit. “Rogier, bij v.d. Valk serveert men de schaaltjes appelmoes met een kers er op. Mijn lieve echtgenote is nogal allergisch voor dit concern én voor de combinatie appelmoes-met-kers. En dat weten die twee daar maar al te goed. En maken daar regelmatig misbruik van. Evenals van de term ‘lieve schoonmoeder’. Ook iets om niet te vaak te gebruiken. Ik waarschuw je maar even.” Rogier gromde. “Als ik de term ‘lieve schoonmoeder’ ga gebruiken is er iets goed mis, Rob. Dat zou betekenen dat deze lieve meid mijn vriendinnetje niet meer is. En een paar weken terug ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dat niet wil.” Lot keek hem aan. “Lief…” Toen wijdde ze zich weer aan de spaghetti.
Die sneed Lot overigens in kleine stukjes. Ik keek haar streng aan. “Hé dametje… Zit jij mijn met liefde bereidde spaghetti nu te vermoorden?” “Ja maar anders krijg ik het niet fatsoenlijk naar binnen, Kees. Zit ik alleen maar die slierten naar binnen te zuigen... Niet netjes.”
“Als je dit in een restaurant doet, Lotje: je wordt bij kop en charmante kont gepakt en naar buiten gegooid. Daar waar het geween is en het gekners van tanden, zeg maar. Let goed op hoe een beschaafd type als ik spaghetti eet.”
Ik draaide wat slierten op mijn vork, met de lepel er tegenaan, wipte toen de slierten op de lepel en stak die in mijn mond. “Gezien? Mooi, nu jij. Je mag zelf weten of je je vork links of rechts houdt, daar zit ik niet zo mee.” Na een paar pogingen had ze het enigszins door. “Oké, zo moeilijk is het niet. Bijna hetzelfde als een vent om je vinger winden, in feite…”
Rogier greep haar in haar nek. “Kijk jij een beetje uit, lief meisje van me? Voor mij had je geen vork nodig, denk er aan!” Lot giechelde. “Dat niet, nee. Alleen maar een leuke bikini en meneer ging al voor de bijl…” Rogier keek me triest aan en ik haalde m’n schouders op. “Tja kerel… je hebt haar zelf uitgezocht. Ik ga je niet helpen!” Hij mopperde: “Fijne vent ben jij, meneer Jonkman. Potdomme…”

Meteen wezen er drie handen omlaag. “Niks ervan! Ik ben niet in dienst van DT, dus jullie kunnen de boom in!” Tony boog zich voorover. “Maar je bent wél in ons huis, meneer van der Vlist. En die regel geldt hier ook! Dus… Pak er maar vijf. Nú!” Haar ogen flikkerden en Rogier kan niet anders dan van zijn stoel glijden en zich opdrukken. “Goed zo. Nu mag je weer zitten en netjes je bordje leeg eten.”
Tijdens de opdruk-actie van Rogier was Bengel nieuwsgierig aan komen lopen en ging netjes zitten en verwachtingsvol naar Charlotte kijken. “Nee Bengeltje… Van mij krijg je niks meer. Die fout heb ik één keer gemaakt en toen kreeg ik op m’n falie. Waar is Balou?” Teleurgesteld sjokte de hond naar de kamer, om even later met Balou terug te komen.
Joline giebelde. “Oh ja, Ma… Bengel en Balou hebben sinds de vakantie in Duitsland verkering. Waar Bengel is, is Balou niet ver weg.” Tony keek een beetje bezorgd. “Scheurt Bengel Balou dan niet helemaal in stukken? Ze kan best wild zijn met speeltjes, dat weet je toch?”
Joline schudde haar hoofd. “Nee Ma. Om een of andere honden-reden is Bengeltje uiterst voorzichtig met Balou. En ’s avonds legt ze Balou netjes in de mand, en gaat met haar kop op de beer liggen. Heel aandoenlijk om te zien.” Ik bromde met mijn Balou-stem: “Ja. En da’s allemaal wel leuk en aardig, maar die hondenkop is best wel zwaar. Dan liever bij Joline in bed, met mijn zachte berenpoten op…” Verder kwam ik niet.
Naast me kwam een hand omhoog en een zachte stem zei: “Kéés… Niet verder, denk er aan!” Ik keek in twee blauwe lasers. “Maar schat… Lot en Mar hebben die foto al lang gezien. En Tony en Rob ook, dus…”
Ze snauwde: “Maar Rogier niet!” Die keek plotseling bijzonder geïnteresseerd. “Ehh… Wélke foto, Joline?” Rob, Tony Lot en ik schoten in de lach en ze mopperde: “Ach verdorie… Als jij die foto zo graag laat zien… Ga je gang maar.” Ze keek verontwaardigd. “Nee, schat. Niet op die manier.”
Joline keek Rogier aan. “Een paar maanden terug viel ik in slaap met Balou z’n kop tussen mijn borsten. Kees werd midden in de nacht wakker, zag dat en moest er zo nodig een foto van maken. En die laat hij die elke gelegenheid zien.” Nu was het mijn beurt om háár strak aan te kijken. “Niet 'bij elke gelegenheid', mevrouw. Volgens mij was jij er elke keer bij en gaf je elke keer expliciet je toestemming. Of niet soms? Wel even eerlijk blijven, Jolien.” Ze werd rood. “Je hebt gelijk. Sorry dat ik je onterecht beschuldigde. En laat die foto dan nu ook maar aan Rogier zien. Hij is ten slotte nu ook lid van ons clubje.”
Rogier schudde zijn hoofd. “Nee. Nu niet. Later misschien, maar nu zit het je niet lekker, Joline.” Ze keek hem aan. “Dank je wel. Lief van je.” Ze keek naar Rob en Tony. “Hoe dan ook: jullie krijgen twee huisdieren terug. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om deze twee liefjes uit elkaar te halen. En Balou is maar op twee plekken te vinden: óf binnen een straal van een meter bij Bengel vandaan, óf in Bengel haar mand. Ze is best zuinig op haar vrijer.”
Lot giebelde. “Zij wel. Nu jij nog, Joline.” Die snoof. “Daar ben ik best wel zuinig op, hoor. Alleen moet hij af en toe gecorrigeerd worden…” Ze knipoogde lief naar me. “Hoe dan ook: hij maakt best wel goeie spaghetti”, zei Rob. “Jij mag blijven, Kees.” Ik boog mijn hoofd. “Dank je wel. Vind je het dan goed als ik Joline d’r ouwe kamertje een beetje ombouw? Want om elke ochtend wakker te worden met een rij knuffels boven m’n hoofd… Daar wordt mijn technische hart niet zo vrolijk van.” Joline snauwde: “Niks ervan. Je blijft met je techneutentengels van mijn knuffels af, Kees Jonkman! Vanavond mag je, samen met mij, één knuffel uitzoeken die mee naar Veldhoven gaat. Als een soort Balou 2.0 zeg maar. De rest blijft mooi zitten waar ze zitten.”

Rob keek haar aan. “We gaan jouw kamertje over een tijdje wel verbouwen, dochterlief. Je moeder gaat meer thuiswerken en heeft een eigen optrekje nodig waar ze rustig kan werken en haar onderzoeken kan voorbereiden. En daar is jouw kamertje prima geschikt voor: lekker licht, ruimte voor een bureau en een grote onderzoekstafel, stromend water en een douche.” Joline keek een beetje sip en Tony zei: “Je kunt toch niet van ons verwachten dat we jullie kamers ingericht houden alsof jullie elk moment weer thuis kunnen komen, schat? En ik beloof: als we de hele meute weer eens te logeren hebben, kun je daar prima slapen.” Nu schudde Joline haar hoofd. “Nee Ma. Niet doen. Het is jullie huis. En ik ben soms een egoïstische tut die overal een gespreid bedje verwacht. Sorry. Als de hele meute hier weer eens komt logeren, slapen we wel in de dansschool.”
Ze giechelde. “De heren links, de dames rechts en Pa en jij als bewakers van de maagdelijkheid er tussen in.” Rob bromde: “Prima hoor. Kan ik ten minste eens goed slapen. Want er valt volgens mij weinig meer te bewaken…” Hij keek Lot aan en die werd een beetje rood. Rob grinnikte. “Je hoeft niks te zeggen, Lot. Ik zie het zó wel.” Tony gaf hem een pets op z’n knie. “Hé! Niet zo direct jij, tegen een lief en schuchter meisje. Een paar maanden geleden zou Lot gillend de deur uit zijn gerend. Ben jij gek…”
Lot knipoogde naar Rob. “Ik ben ondertussen aardig gewend, Tony. En dat geldt voor Margot idem. En ja, als bewakers der maagdelijkheid kunnen jullie gerust gaan slapen, hoor. Tenminste… Ik weet natuurlijk niet hoe het met Fred, Wilma, Angelique en Henry is, maarre…”
Joline snoof. “Volgens mij was jij erbij toen Fred en Wilma uit de doeken deden hoe ze hun bruidsnacht hadden doorgebracht, tutje. Wilma had de klok van Driel nog half vijf horen slaan, zei ze tijdens het ontbijt in de tuin van Kasteel Doorwerth. En met betrekking tot Henry en Angelique: Kun je je nog een verhaaltje over een badhokje herinneren? Ja? Nou, dan weet je genoeg. Tot zover de maagdelijkheid.” Ze keek rond.

Op Rogier z’n gezicht stonden grote vraagtekens. “Volgens mij mis ik nogal wat zaken. Dansschool? De klok van Driel? Badhokjes? Vertel!” Lot schudde haar hoofd. “Niks ervan. Dat vraag je maar rechtstreeks aan betrokkenen. Nadat ze een paar neuten hebben gedronken, anders gaan ze ballistisch. En die dansschool laten we je zo wel even zien. Na het dessert.” Joline sprong op. “Verhip ja, dat hebben we ook nog. Borden opstapelen en doorgeven, dames en heren. Alle bestek ook, we gebruiken dessertlepels en gebaksvorkjes.” Even later kwamen zes schaaltjes met ijsbolletjes op tafel en ik maakte snel de chocolade- en caramelsaus warm. Aardbeien erbij, kaneel, peper, stroop… “Zelf de combinaties maken, mensen. Smakelijke voorzetting!” Tien minuten later waren de schaaltjes schoon leeg.
Lot tikte Rogier aan. “Wij wassen wel even af en geven Bengel haar brokken.” Ze wees op Rob en Tony: “Die twee hebben vandaag een behoorlijk eind gereden, Jo en Kees hebben gekookt, dus…” Rogier keek somber. “dus wij moeten, als zij lekker zitten uit te buiken, hard ploeteren in de keuken? Ik denk dat ik mijn telefoon maar eens een alarm laat produceren.” Lot keek hem minachtend aan. “Luiwammes…” En toen tegen ons: “Er uit jullie! Over een kwartiertje hebben we koffie.” Tony zei: “Geef ons maar een slap bakje, Lot. We gaan er niet al te laat in vanavond. Die camper rijden we zo wel in de garage, die halen we morgen wel leeg.” Ze gaapte demonstratief. De keukendeur werd gesloten, nadat Lot ondeugend had gezegd: “We trekken ons even terug met de smoes dat we gaan afwassen…”
Rob keek me aan. “Moeten jullie nou niet opstaan, ruw de keukendeur opentrekken en roepen: ‘Maagdelijkheidspolitie!!’, net als met Sinterklaas in Amersfoort?” Joline gaapte. “Heb jij liggen slapen, Pa? Toen we het hadden over slapen in de dansschool en zo?” Ze leunde tegen me aan. “Bovendien zit ik veel te lekker tegen mijn knul aan.” Ik sloeg een arm om haar heen. “En dat wordt best wel op prijs gesteld, mevrouw Jonkman Junior.”

Tony zei zachtjes: “Volgens mij is Rogier een prima vent, jongens…” Joline knikte. “Ja. Net als Gerben. Die vier passen heel goed bij elkaar. Gerben is iets introverter, maar dat is bij Margot wel goed. Die is normaal iets minder bijdehand dan Lot.” Ik knikte. “Ik zie wat overeenkomsten met mijn lieve zusjes. Lot is de Clara van de twee, Margot de Melissa. Voor de rest houdt de vergelijking een beetje op, want geen van de twee speelt rugby of is zo scherp gebekt als Claar…” “Het zou me niks verwonderen als dat verandert, Kees. Die meiden zijn écht losgekomen sinds begin Mei…” Even later kwamen de liefjes mét Bengel en met koffie binnen. “Zo. Aangelengd water voor Tony en Rob en een normale bak koffie voor ons.” Rob keek wantrouwend. “Aangelengd water? Volgens mij is dat een tekst van mijn oudste zoontje, Charlotte.” Die giebelde. “Ik was op school al een snelle leerlinge, Rob.”

Zwijgend dronken we de koffie. Bengel had Balou meegesleept en het duo plofte in de mand. Tony bekeek hen. “Op deze manier moeten we Balou wel regelmatig wassen, Jolien. Hij zit nu al onder de hondenharen en het stof.” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Regelmatig even buiten uitkloppen. Een flink pak voor z’n billen, zeg maar. En zorgen dat Bengel ‘m niet mee naar buiten sleept.” ‘Balou’ bromde: “Jaja, een flink pak voor m’n mooie berenbillen? Waarom? Geef Bengel maar een pak voor z’n hondebillen! Zij sleept me overal mee naar toe; ik vind het prima om lekker in die mand te blijven liggen. Een stuk beter dan 24/7 rechtop te moeten zitten op een stoel naast het bed van Kees en Jolientje. Of op het bankje voor in de camper terwijl er achterin allerlei niet-meer-zo-maagdelijke-dingen gebeuren…”
Joline boog zich over de mand. “Baloutje… Kun jij je nog zo’n aardappelschilmesje herinneren?” “Dat durf je niet, Jolientje. Dan grijpt Bengel je en heb je het de rest van de dag veel te druk om een dik verband op de wond te houden. Om te voorkomen dat je leegbloedt, trutje.” Péts! Balou had een tik voor z’n kop gekregen.
“Rotbeer. Jij slaapt nooit meer in m’n bedje!” “Nee, daar was het laatste jaar toch al geen plaats meer. Daar sliep Kees. Al zagend…”

Joline stond op. “Kom Kees, we gaan een andere knuffel uitzoeken. Balou wordt veel te vrijpostig.” We liepen naar boven, Joline weer voorop en wéér genoot ik van haar mooie benen onder haar wijde rokje. Ze zag me kijken en trok haar rokje iets naar achter, zodat ik beter uitzicht had. Op haar kamer aangekomen keek ze naar de rij knuffels boven het bed. Uiteindelijk koos ze een blonde Labrador. Minder groot dan Balou, maar met een leuke labradorkop. “Gekregen een paar jaar voordat Bengel in huis kwam. Ik zat al een hele tijd te zeuren om een hond…”
Ik grinnikte. “En toen kwam er een hond in huis, en ging Jolientje er uit… Rare griet.” “Ik was al twee jaar op kamers, toen Bengel kwam, hoor. Maar toen gingen Rob en Ton ook de deur uit en werd het door de week best stil in huis. En Pa wilde een hond die, al het nodig was, alarm kon slaan. En dat kan Bengel prima. En ondanks dat ze meestal een sul is; kom niet aan haar roedel, want dan is ze plotseling een redelijk imponerende Hollandse herdershond met een stel goed gepoetste snijtanden! Enfin dat verhaal over die monteur heb ik al eens verteld, geloof ik.” Ik knikte. “Ja. Ik hoop dat de man een goeie traumatoloog heeft gehad. Maar… Dit wordt je nieuwe vriendje? Hoe heet hij? Of is het een zij?”
“Zij heet Lexie. Netjes opgevoed. Een hele brave Lab.” “Nou, dat gaat binnenkort dan veranderen, schat. Als ze in Veldhoven op de slaapkamer zit…” Joline giechelde. “Of als jij achter me de trap op loopt, Kees Jonkman! Ik zag je wel kijken, ouwe snoeperd! Kom, naar beneden. Ik wil over niet al te lange tijd richting huis. Pa en Ma zijn moe, ik zag het. En we willen Lot en Rogier niet de hele tijd laten opzitten en pootjes geven hier. Zo meteen netjes aangeven dat we naar huis willen, Oké?”
Ik knikte. “Goed zo. En dan nu een knuffel. Van m’n eigen prins. Als voorschotje op vana…” Ze werd onderbroken door de stem van Charlotte. “Jolien! Kees! Rogier moet komen opdraven! Kunnen jullie even afscheid nemen?” We liepen naar beneden, waar Rogier met een gezicht als een donderwolk in de gang stond.
“Hé, ziekenhuismeneer… What’s up?” “Vanmiddag op een van de afdelingen een kleine storing in de elektrische voeding. Geen punt: in zo'n geval slaat automatisch de noodvoeding aan. Vanavond nog een keer hetzelfde verhaal. Alleen wilde het aggregaat niet automatisch starten, wat hij wél zou moeten doen. En daar zit een schakeling uit Amsterdam tussen… Ome Rogier moet het oplossen; de monteur was door zijn opties heen. Dus: beste mensen ik ga het ziekenhuis redden. Bedankt voor dit geweldige weekend; we spreken elkaar!” Hij gaf Lot nog een zoen en wilde de deur uitlopen.
“Hohoho meneer van der Vlist, dat gaat zo maar niet. Hier jij!” Joline trok hem naar zich toe en gaf hem een net zoentje op zijn wang. En ik gaf hem een hand. “Sterkte en tot binnenkort, makker.” Even later reed hij de poort door. Lot snufte dramatisch. “Snik! Mijn vriendje weg en nu moet ik alleen naar zijn huis… Als een onbestorven weduwe mezelf in slaap huilen op een veel te breed bed…”
Joline gaf haar een duw. “Stel je niet aan, jij! Ergens vanavond komt je vriendje wel weer thuis, hoor. Zorg maar dat het dan gezellig wordt!” Lot giechelde. “In mijn auto ligt nóg een weekendtas. Met ahum… wat andere kleding dan ik hier draag.” Joline knikte. “Mooi zo. En nu gaan we naar binnen, netjes afscheid nemen van Pa en Ma en dan rij jij naar Nijmegen en wij richting Veldhoven. En morgen op tijd zijn, denk er aan!” Ze keek streng en Lot lachte.

Het afscheid van Tony en Rob was zoals altijd: knuffels en grappen. Met wat moeite namen we ook afscheid van Bengel en Balou; Bengel had een paar weken deel uitgemaakt van ons huishouden en het was een hele brave hond. Toen we instapten en zij niet begon ze een beetje te piepen. “Als jullie een weekend weg willen of weer op vakantie willen, dan weet je waar je Bengel kan onderbrengen!” riep ik uit het raam. “Maar wel samen met Balou!” gilde Joline nog. Maar daarna reden wij ook door de poort naar buiten en een paar minuten daarna nam Lot afscheid met knipperende alarmlichten. Zij reed rechtdoor, wij gingen linksaf.
“Een mooie dag Joline. Een goeie preek van Richard en jouw ouders een warme thuiskomst gegeven. Rogier is nu redelijk ingeburgerd, geloof ik.” Joline lachte zachtjes. “Vlak Chantal en Karel ook niet uit… Die kunnen er ook wat van!”
Ik humde instemmend. “En wanneer vragen we An en Henry om toe te treden tot onze vriendengroep?” Joline dacht na. “Wat dacht je van morgen? Vrijdag beginnen de danslessen weer. Lot en Margot nemen Rogier en Gerben mee naar ons, we gaan naar dansles en ik haal An en Gerben wel over om ook mee te gaan. Want dat is wel een voorwaarde om lid te worden: dansen hoort erbij!” Ze keek waarschuwend. “Arme An, Henry, Gerben en Rogier…” mompelde ik.
“Angelique kan redelijk dansen, heb ik gezien op de bruiloft. En ja, Henry was een stoethaspel, maar dat was jij ook, meneertje!” Ze keek waarschuwend en begon toen te lachen. Ik keek haar snel aan. “Wát?” Joline proestte. “Weet je nog dat we het over de combi Henry en Wilma hadden? Die gaan we dan in de praktijk zien… Arme Henry. Gesmoord in de buste van Wilma…”
Ik gniffelde mee. “Nou ja, er zijn beroerdere manieren om dood te gaan, kan ik me zo indenken.” Joline giebelde nog wat na en zei toen:
“Ik neem An en Henry wel voor m’n rekening. We moeten alleen Mar en Lot nog even vertellen dat hun vriendjes vrijdag naar Veldhoven moeten komen. In passende danskleding.” “Dat lijkt me niet zo’n punt. Als de dames dat vriendelijk vragen liggen beide heren om drie uur ’s middags al in Veldhoven op de galerij.” Joline knikte. “Mooi. En als An en Henry vrijdag niet kunnen… We gaan ze toch inwijden. Dan maar op een ander tijdstip, maar die twee horen er gewoon bij!” “Morgen ze even apart nemen. Meteen na de koffie, op mijn bureau, met Fred en Rob erbij? Ze knikte. “Dan is dat in ieder geval geregeld.”

Haar stem veranderde in haar ‘jongemeisjes-stemmetje'. “En nu meneer: waarom stond u vandaag twee keer onder mijn rokje te gluren?” “Omdat ik een prachtig uitzicht had op twee mooie benen, meisje. En daar wilde ik wel meer van zien; dat is gelukt. Zo weet ik dat je vandaag een leuk rood-kanten slipje draagt onder je mooie panty. Behoorlijk sexy, meisje.” “En wilt u daar meer van zien, meneer?” “Nu even niet, mooi meisje. We rijden ruim honderd op de snelweg; ik zou zo maar afgeleid kunnen worden en dan stuiteren we tegen de vangrail. Maar ik geloof dat ik dat al een keertje heb uitgelegd.” Ze keek ondeugend. “Weet ik niets meer van, meneer…” Ze trok haar rok wat op en een paar sexy bovenbenen werd zichtbaar. “Wilt u een keertje voelen, meneer? Dat lijkt me wel lekker. Uw warme handen op mijn benen…”
Ze pakte mijn rechterhand, legde die op haar linkerbeen en sloeg het rechterbeen er overheen. “Zo. Opgesloten. Kan maar één kant uit: naar boven. Maar dat doen we wel als we in uw huis zijn, meneer. Anders vliegen we alsnog de middenberm in.” Haar benen waren warm en vreselijk sexy en ik voelde dat ik hard werd. Joline zag het en giechelde. “Komt dat door mij, meneer?”
Ik knikte. “Mijn hand ligt op een heel lekker plekje, meisje. Heerlijk tussen jouw sexy bovenbenen. En straks wil ik je tussen je mooie benen zoenen. En likken. Totdat ik je geil uit je panty kan likken en proeven…”
Joline bromde. “U bent een grote verleider, meneer. Nog even zo doorgaan en u kunt mijn sapjes nu al ruiken. Mijn poesje begint te gloeien en mijn tepels worden stijf… Mag ik die even strelen? Is zo lekker, samen met uw hand tussen mijn benen…” Ze wachtte niet op antwoord maar begon haar borsten te verwennen. Behalve als we een vrachtwagen inhaalden; dan gingen haar handen netjes in haar schoot. “Dit is zó lekker, meneer… Lekker in mijn harde tepeltjes knijpen… Dat gevoel gaat helemaal omlaag naar tussen mijn benen.” Ze hijgde nu. “Straks knijp ik in je harde tepeltjes, Jolientje. Terwijl ik je natte panty betast, tussen je benen. Lekker samen genieten…”
Even verderop bracht een vrachtwagen ons snel terug in de werkelijkheid: ik reed op de linkerbaan, zo’n vijftig meter achter een voorganger. De chauffeur van een trekker-opleggercombinatie vond blijkbaar dat de truck voor hem te langzaam reed en zonder enige vorm van richting aangeven rukte hij zijn combinatie naar links. “Wel potdomme… Klootzak!” Ik moest stevig in de remmen en terugschakelen. Toen meneer uiteindelijk weer naar rechts ging kon ik hem voorbij. Joline voorkwam dat ik een nijdige dreun op de claxon gaf. “Wind je niet op Kees. Dan moet je weer aflopen ook”, zei ze droog.
Even was ik stil, toen moest ik lachen. Ze keek me vragend aan. “Wind je niet op Kees… Dat zeg jij over een uurtje écht niet, Jolien!” Ze schoot ook in de lach. “Nee, ik denk het ook niet. Maar goed, dat zien we over een uurtje wel. Nu beide handjes weer netjes aan het stuur, Kees. Dit moet ons geen tweede keer overkomen.” “Nee mevrouw. Hoewel het plezier wat ik aan deze rit beleefde nu wel met 80 procent is afgenomen.” Ze snoof. “Beleef je plezier straks maar aan een ander ritje. Van mij, op jouw bezemsteel.”
De rest van de rit verliep in redelijk rust, tot vlak voor Veldhoven. De app op Joline’s mobiel gaf een geluidje. Ze las het bericht en keek ondeugend. “Van Lot. ‘Rogier heeft het probleem verholpen. Is binnen een kwartier thuis. Vanaf dat moment zijn wij niet meer in staat om te antwoorden. Welterusten!’ Die gaan lekker rollebollen, schat.” “Nou, maak ze jaloers. Schrijf maar: ‘Wij zijn ongeveer op hetzelfde tijdstip thuis en zijn ook niet meer aanspreekbaar!’ Dat zal ze leren…”
Giechelend begon Joline te typen. Even later weer een appje. “Ze schrijft: ‘Have fun!’ met een paar smileys van damesslipjes er achter. De ondeugd!” We grinnikten als samenzweerders. “En hoe is het Margot? Heeft die nog enig teken van leven gegeven sinds gistermiddag?” Hoofdschudden. “Nee. Die heeft natuurlijk de hele dag de ‘meer dan ideale aanstaande schoondochter’ uitgehangen en is dat nu aan het compenseren op Gerben z’n slaapkamer…” Een waarschuwende blik volgde. “En nee, we gaan niet ‘belangstellend informeren’ hoe Gerben z’n bed bevalt, Kees!”
“Sjongejonge… Jij kent mij wel érg goed, schat.” Brommend zei Joline: “Ja, en dat is maar goed ook. Iemand moet jou af en toe in het gareel houden, Kees Jonkman.” “Hé, ik ben geen paard, hoor…” Snijdend zei Joline: “Nee. Jammer voor je hé? Niet elke woensdagmiddag en zaterdag jonge meidenbenen om je heen. Viespeuk.” We reden de afslag naar Veldhoven op en ik legde even een hand op Joline’s linkerbeen. “Nee. Dan zijn deze benen véél lekkerder. De benen van een volwassen, uiterst sensuele vrouw. Lekker verpakt in een mooi rokje en een sexy panty, in plaats van zo’n hobbezak van een rijbroek en brrr…. Laarzen met sporen.”

Ze veegde mijn hand van haar been. “Wieberen jij! Handjes aan het stuur, meneer Jonkman! Zeker in de bebouwde kom!” Ze trok haar rokje zoveel als mogelijk omlaag; het bedekte net haar knieën en ze sloeg haar handen er omheen. Ik spotte: “Kijk kijk… De vleesgeworden Freule Maagdenvlies tot Kuisheidskampioen slaat weet toe.” Zachtjes hoorde ik naast me: “Wacht jij maar af, mannetje. Wacht jij maar eens af…”
Eenmaal in de garagebox trok ik haar naar me toe. “Zo. We staan stil geen vrachtwagenchauffeurs die naar binnen kunnen kijken en jouw mooie benen kunnen zien als ik ze passeer… Ik wil die mooie benen nú betasten!” Ik voegde de daad bij het woord, trok haar rokje omhoog en wurmde een hand tussen haar dijen. En tegelijkertijd kuste ik haar, mijn tong tegen haar lippen en even later er tussen, op zoek naar haar tong. Ze kwam me tegemoet en we speelden een erotisch spel: tong op tong, om elkaar heen draaiend, zuigend, elkaars speeksel proevend… En ik streelde Joline tussen haar benen, langzaam maar zeker steeds verder naar haar meest geheime plekje. Tot Joline’s mond zich van me losmaakte.
“Kees… Stoppen. Nú! Anders gaan er dingen vreselijk uit de hand lopen en staan ik weer eens druipend in de lift. En nu niet van zweet, maar van geil wat uit m’n poesje lekt. Je bent heerlijk, maar we gaan pas boven verder.” Ik keek haar aan. “Dan nemen we toch de trap? Dan loop ik wel achter je aan…”
Ze snoof. “En het spoor van druppels leidt rechtstreeks naar de negende verdieping en ons appartement. Ik ken een paar mensen in dit appartement die daar meteen iets van vinden! Ze wonen op de vijfde verdieping.” Ik keek smerig. “Je bedoelt dat mollige kakwijf? Hmmm…” Ik deed de deur van de auto open en stapte uit. “Prima manier van anticonceptie schatje, om die trut in herinnering te roepen. De eerstkomende uren ben ik niet meer in staat om te presteren.” Joline giechelde. “Dat controleer ik boven wel. En wanneer je gelijk hebt, pak ik mijn vriendje op batterijen wel.”

Ze deed een achterportier open en pakte haar tasje. En de Labrador-knuffel. “Kóm, ridder. Ontvoer me naar uw slot, zodat u zich aan mij kunt vergrijpen!” Eenmaal boven deed ik de deur achter ons dicht. Joline legde haar tasje in de kamer, de knuffel ernaast en draaide zich naar me om. “Kees…” Ze klonk hees. “Neem me. En nu niet lief, maar… Néém me. Laat me voelen dat je helemaal gek op me bent. Wat je net in de garage deed… Het scheelde weinig of ik was klaargekomen. Voel me, betast me… Neuk me! Ik wil van jou zijn…”
Ze draaide zich om, bukte zich voorover en legde haar handen op de armleuning van de bank. “Ik ben helemaal voor u, meneer…” Ik tilde haar rokje wat op: haar beenspieren stonden gespannen en iets uit elkaar. Prachtige, sierlijke benen. “Je bent een prachtig meisje, Jolientje. Elke keer als ik je zie, wil ik je.” Ze kreunde. “Doé het dan! Laat me voelen dat je me wilt. Ik ben vreselijk geil…” Ik streelde over haar billen. En toen er tussen; terwijl ik over haar slipje streelde voelde ik haar vocht al een beetje. “Je bent inderdaad een geil meisje. En hoe wil dit geile meisje verwend worden?”
Ze hijgde nu snel. “Overal… Ik wil jouw zaad in me voelen spuiten… In m’n mond, in m’n natte kut, in m’n kont… Maakt me niet uit, als ik het maar in me voel…” Ik gromde. “Mee jij!” Ik trok haar overeind en mee de slaapkamer in. “Pak een kussen van het bed en ga op je knieën zitten. Op het kussen!”
Ze gehoorzaamde. “Maak mijn broek los en pijp me. Pijp me tot ik in je mond spuit! En je moet het allemaal doorslikken. En mij aan blijven kijken, zodat ik weet dat je van mij bent. Mijn sletje, die alles doet wat ik wil.” Joline kreunde, trok haar rokje wat omhoog en zette haar benen iets uit elkaar. “Kunt u mijn benen nu goed zien?” Ik knikte. “Ja. Lekkere, geile benen. En maak je bloesje open; ik wil ook je borsten zien!” Ze gehoorzaamde.
Toen maakte ze mijn broek los en trok die omlaag, samen met mijn boxer. Ik trapte mijn schoenen uit en Joline trok mijn broek helemaal omlaag. Mijn pik stond ondertussen rechtop, vlak voor haar gezicht. “In je mond nemen en laat me maar eens voelen hoe je me klaar kunt laten komen. En denk er aan: alles inslikken!” “Ja meneer…” klonk het zachtjes. Ze boog zicht iets naar voren, stak haar tong uit en likte mijn eikel. En tegelijk keek ze me vreselijk geil aan. Haar warme tong draaide rondjes, likte onder de eikel en nam hem toen langzaam in haar mond. “Lekker…” kreunde ze. Ik legde een hand op haar hoofd en pakte haar haren.
“Dieper, meisje. Ik wil je geile mondje helemaal voelen!” Een kreun volgde. Eén hand verdween tussen haar benen en ze begon zichzelf te vingeren. “Voel je jezelf? Lekker je eigen kutje verwennen?” Ze knikte. “Wacht maar… Ga op bed liggen, je hoofd net over de rand. Dan kan ik lekker diep in je mondje neuken… En tegelijk naar je lekkere benen kijken en zien hoe jij jezelf vingert…”
Ze stond op en ging op bed liggen. Haar hoofd achterover, haar mond open en haar tong sensueel over haar lippen likkend. “Neuk me, meneer… Neuk uw sletje in haar mond! Zó geil…” Ik duwde mijn paal in haar mond. “Nu zul je het krijgen ook, lekker ding! Benen uit elkaar en je vingers in je natte, geile kut! Ik wil je zien klaarkomen: die geile panty en dat slipje kletsnat zien worden!” Ze sloot haar lippen om mijn pik en weer voelde ik haar tong.
En ik voelde dat ik met een rotgang op een orgasme af ging. Dát wilde ik niet; eerst wilde ik Joline klaar laten komen. Dus trok ik me terug. “Zachte likjes geven meisje. Niet meteen alles willen hebben. En lekker klaarkomen voor me. Ik wil het zien!” Ze kreunde even. Teleurgesteld.
Maar dat veranderde in geile kreuntjes toen ik haar tepels pakte. Eerst tussen mijn vingertoppen, trekkend aan de harde knopjes, toen tussen duimnagel en wijsvinger, steeds meer druk zettend. “Ahhh…” hoorde ik. “Is dat lekker?” Ze knikte, voor zover dat ging. “Heerlijk… Ik voel dat diep in mijn hoerige kutje, meneer…” “Mooi zo. En nu: je handen weg bij dat kutje van je; leg ze maar op je borsten. Benen optrekken en dan zo ver mogelijk uit elkaar! En je ogen dicht!”
Ze gehoorzaamde en ik sloeg hard tussen haar benen. De strak gespannen panty ving een deel van de klap op, maar ze voelde het goed. “Ahh…” Verwen je tepels! Knijp er in, trek er aan…” Ze gehoorzaamde en al snel lag ze te schudden op het bed. Péts, nog een tik tussen haar benen en haar panty verkleurde door haar vocht. “Meneer… Mag ik uw pik in m’n mond? Neuk me, ik wil sperma proeven…”
Ik ging iets door de knieën en drukte mijn pik tussen haar lippen. “Wil je sperma? Dat ga je krijgen, meisje…” Péts, weer een tik en Joline’s benen klapten samen. “Oh nee, niks ervan! Benen uit elkaar jij! Ik wil je zien klaarkomen! Lekker nat in je panty zien spuiten…”
Ik duwde haar benen uit elkaar, maar ze stribbelde tegen. Ik drong met één hand tussen haar benen en betastte haar ruw. “Open die benen! Ik wil je natte kut voelen!” Op dat moment voelde ik haar aanspannen en ze kwám klaar! Haar panty werd kletsnat, ze schokte, kreunde en trok hard aan haar eigen tepels. “Ik ga je in je mond neuken, meisje! Lekker sperma in je mondje spuiten!” Ik drong nu diep in haar mond en voelde haar lippen zich om mijn pik sluiten.
Haar tong fladderde er omheen en ze zoog krachtig. Dit duurde niet lang… En terwijl ik naar haar heerlijke sexy, natte benen keek, kwam ik ook klaar. In haar mond. En ik voelde haar slikken. En telkens kwam er een nieuwe golf, tot het bijna pijn deed. Langzaam trok ik me terug en Joline’s tong streelde bijna als afscheid zachtjes over mijn eikel toen deze haar mond verliet.

Ik plofte op bed, naast haar en keek in twee stralende blauwe ogen. En toen sloeg ze haar armen om me heen en kuste ze me. Hevig. En na een minuutje hoorde ik: “Uw sletje heeft heerlijk genoten, meester. Dank u wel…” Ik keek haar aan. “En mijn meisje heeft mij ook heerlijk laten genieten, lieve schat. Je maakte me helemaal gek met je mond en je tong…” Ze giechelde. “Dat proefde ik, schatje. Er kwam geen eind aan. De magazijnen zijn nu waarschijnlijk helemaal leeg?”
Ik knikte. “Ja. Alle voorraad is de deur uit. Er kan eindelijk een keertje geveegd en gezogen worden.” Een ondeugende blik volgde. “Er is net al gezogen, Kees…” Ik tikte op haar neus. “Gekke meid van me…” Ze kroelde tegen me aan en ik voelde haar natte benen.
“Heerlijk, schatje. Zo lekker om jouw sletje te zijn… En zelfs nu weer laat je mij eerst klaarkomen, Kees. Waarom?” Ik dacht even na. “Omdat ik graag wil dat jij ook geniet, schat. Als ik lompweg voor m’n eigen genot ga en klaarkom… Dan lig jij onbevredigd naast me en dat wil ik niet. Het moet sámen leuk zijn, weet je nog?” Ze kuste me. “En daarom hou ik van je, gek. Je bent géén egoïstische macho; je bent, ook al speel je de rol van ‘meester’, nog steeds een lieve, heerlijke minnaar voor dit meisje. Dank je wel.”
Ze kwam overeind. “En nu wil dit meisje graag even douchen, om daarna lekker met haar lieve man onder het dekbed te kruipen. Lekker slapen, om morgen weer productie te leveren.” Ze giechelde. “Bij DT, welteverstaan.” “Goed plan, schat. Even opfrissen.” Ze stond op en pakte het kussen van de grond. “Die zullen we maar eens goed wassen…” Er zaten natte vlekken op. “Geef maar aan mij. Lijkt me wel lekker om in slaap te vallen met de geur van…”
Verder ging ik niet: twee blauwe ogen keken me waarschuwend aan. “Jaja… Dan krijg jij morgen indringende vragen van Henk en Gerben, vriendje! Of je een nieuwe aftershave hebt. Ga je niet willen! Kom, douchen. Zónder kouwe plens graag.”
Een kwartiertje later lagen we weer op bed. Nu met het licht uit, onder het dekbed en dicht tegen elkaar aan. Nog even knuffelen.

“Kees… Dank je wel. Dit was heerlijk…”
“Jij ook dank je wel, schat. Dat je me blijkbaar zo vertrouwd dat je je helemaal aan me geeft… Een heerlijk gevoel.”
Ze kroop nog dichter tegen me aan. “Ja, ik vertrouw je. En het is heerlijk om me helemaal aan je te geven. Alleen al aan de gedachte kom ik al bijna klaar.”
Ik kuste haar. “Lekker. Maar nu lekker slapen, schatje. Morgen weer aan de bak.”
Twee warme lippen gleden over de mijne.
“Welterusten, lieve Kees.” “Slaap lekker, lieve Joline.”
Even daarna was het bijzonder rustig op onze slaapkamer…