Als Een Dief In De Nacht - 4

“En wat was je hiermee van plan?” Dirk hield een apparaatje omhoog dat ergens wat leek op een rookmelder.

“Dat is een afluisterapparaat, een camera en microfoon tegelijk. Als ik vanavond niet vind wat ik zoek, dan verstop ik die hier ergens.”

“Wauw,” gniffelde hij, niet bepaald onder de indruk. “En dan ga jij hen om de hoek in je auto nachtenlang zitten afluisteren, in de hoop dat ze verklaringen afleggen waar jij iets aan hebt?”

Zo ver vooruit had ik nog niet nagedacht, maar ik besloot te doen alsof ik dat wel had gedaan. “Als het nodig mocht zijn om Romain te pakken te krijgen, dan doe ik dat, ja.”

“Waar wil je dat ding dan verstoppen?” wilde Dirk weten. “In hun slaapkamer?”

“Nee, bedankt!” Daar had ik Romain al een keer betrapt… Met Cynthia… Wel pas nadat hij, op het huren van een reclamepaneel na, er werkelijk alles aan had gedaan om hun relatie openbaar te maken.” Iedereen had het geweten, behalve ik. Tot mijn afschuw voelde ik me blozen bij die herinnering.

Tot mijn verbazing voelde ik Dirks warme vingers onder mijn kin en tegelijk dwong hij me om hem aan te kijken. Nijdig staarde ik hem aan.

“Het spijt me, Linda,” zei Dirk, maar toen hij zijn hand terugtrok, streelde hij even met zijn wijsvinger over mijn wang.

Mijn huid tintelde onder zijn aanraking en dat stoorde me. Ik wilde helemaal niet dat mijn huid, of wat dan ook, door toedoen van Dirk zou tintelen. Onwillekeurig liet hij zijn vingertop langs mijn kin gaan. Nee, dit wilde ik écht niet!

Zonder ook maar iets te lezen, bladerde hij door mijn ‘bundeltje voor beginners.’ Ergens leek hij voor even zelfs wat afwezig. Zou hij soms mijmeren over vroeger? Zou het kunnen dat het aanraken van mijn huid ook bij hem gedachten opriep aan lang geleden? Hij was toen nog zoveel jonger, maar toch had hij geprobeerd mij te overtuigen dat ik bij hem hoorde en niet bij zijn vroegere schoonbroer. Het was hem nog bijna gelukt ook, realiseerde ik mij. Hoopte hij erop dat ik hem dat hier en nu ging vergeven? Daar kon hij dan naar fluiten, want die dingen waren voor mij nog altijd zwart-wit.

Anderzijds… Op dit moment in mijn leven bevond ik mij in een soort van grijze zone. Terwijl ik zag hoe hij mijn notities samenvouwde en ze terug in de rugzak stopte, vroeg ik me af of mijn gevoelens voor hem verdwenen waren of dat ik ze had verdrongen. Hoe dan ook , dit was niet het moment om daarover te gaan zitten nadenken. Dirks aanwezigheid was sowieso niet goed voor mijn concentratie, dus moest ik van hem af zien te geraken.

“Nu je mijn gereedschap vakkundig hebt afgekraakt, kun jij wel weer naar huis gaan,” zei ik dan ook. “Ik heb hier alles onder controle.”

Met een gelaten trek om de mond ritste hij mijn rugzak dicht, waarna hij zich naar me toedraaide. “Ik ga helemaal nergens heen.”

“Voor de verandering is dat iets nieuws,” merkte ik droog op, tegelijk al een hand uitstrekkend naar mijn rugzak.

“Ik ben evenmin van plan om jouw kleineringen te slikken, Linda,” bromde hij. “Zelfs al heb ik je destijds in verlegenheid gebracht, dit pik ik niet.”

“Ik ben helemaal niet in verlegenheid gebracht,” protesteerde ik snel. Wellicht té snel…

“Jawel,” reageerde hij kalm. “De afgelopen zeven jaar heb jij mij gemeden als de pest.”

“Jouw gemeden?” Het lukte mij aardig om een geloofwaardige glimlach op mijn gezicht te toveren. “Onze wegen kruisten elkaar gewoonweg niet. Dat is alles.”

“Onze wegen kruisten elkaar niet, omdat jij ervoor zorgde dat ze elkaar niet zouden kruisen,” sneerde hij.

“Zo moeilijk was dat niet!” gaf ik ergens onbewust zijn gelijk toe. “In al die landen waar jij verbleef, kom ik zelden of nooit!”

“Elk jaar woonde ik een aantal keren bij mijn zus in,” reageerde hij kalm. Alleszins kalmer dan ik dat zou willen. “Ik weet dat jij ondanks alles altijd een goede band hebt behouden met mijn zus. Ik kan me niet voorstellen dat Denise jouw dat geen enkele keer verteld zou hebben.”

Daar had ik niet direct een antwoord op. In de beladen stilte die viel, hield ik de rugzak als een soort schild tussen ons in.

“Omdat ik niet bij Denise kwam als jij daar verbleef, denk jij dat ik jou vermeed?” vroeg ik uiteindelijk.

Zijn mondhoeken krulden omhoog. “Je ontloopt me, óf je bent bang,” stelde hij.

“Ik bang? Voor jou!?” Enige vorm van pretentie was hem nog steeds niet vreemd. “Waarom zou ik bang zijn voor jou?”

“Niet voor mij, Linda. Wel voor jezelf.”

“Ach… Dat is zo… Zo arrogant,” reageerde ik schamper. “Jij denkt dat elke vrouw die bij jou in de buurt komt niets anders wil dan de kleren van je lijf rukken en je smeekt om… “ Mijn keel weigerde dienst, dus maakte ik mijn zin maar af met een onmogelijk verkeerd te interpreteren handgebaar.

“Ik zou willen dat vrouwen wat vaker toegaven aan dat soort impulsen,” merkte hij grijzend op.

“Ik twijfel er niet aan dat zoiets jou maar al te vaak is overkomen,” sneerde ik.

Gelijk drong het besef door dat ik nu écht wel nukkig klonk. Wat ging het mij aan wat andere vrouwen met Dirk deden en wat hij met hen deed?

“Misschien heb ik mij vergist,” zei hij, met een stemgeluid wat aanvoelde alsof er iets zwaars op mij viel. Alhoewel ik me voorgenomen had om geen ‘terrein’ prijs te geven, zette ik werktuiglijk een stap achteruit.

“Je bent bang,” herhaalde hij zichzelf. “Of je bent jaloers.”

“Jaloers..? antwoordde ik verbaasd. “Jaloers omdat ik niet bij jouw uitgebreide collectie one-night-stands hoor? Laat me niet lachen, Dirk Stevens!”

Goeie genade… Waarom verspilde ik zoveel kostbare tijd door met hem te praten? Er lagen massa’s dossiers om in te kijken op me te wachten, dus deed ik een poging om rond hem heen te lopen. Dat liet hij echter niet toe en ging pal voor me staan.

“De eerste keer had ik al gelijk,” zei hij. “Je bent bang.” Hij zette een stap voorwaarts, waardoor ik mij gedwongen voelde om weer een stap achteruit te gaan. “Ben je bang om toe te geven dat je destijds een vergissing beging? Bang om toe te geven dat je daar spijt van hebt?”

Inmiddels stond ik zowat letterlijk én figuurlijk met mijn rug tegen de muur.

“Spijt omdat ik er niet met jou vandoor ben gegaan..? Dirk, ik was verloofd met Romain. Twee dagen later zou ik trouwen.”

“Was dat de enige reden waarom je niet met me meeging?” vroeg hij.

“Mij leek dat anders een héél goede reden!” Dat mijn huwelijk een fiasco was geworden, had niets met de man tegenover mij te maken. Anderzijds had Dirk altijd al de gangbare regeltjes aan zijn laars gelapt. “Ik… Ik kende je niet eens écht.”

“Je wist alles wat je moest weten,” bracht hij tegenin.

Wat ik destijds vooral wist, dat was dat hij opwindend, impulsief en grappig was. Zelf was ik saai en serieus, én ik wist wat gevoel voor verantwoordelijkheid was. Wellicht was dat laatste wel dé reden dat ik niet met hem was meegegaan.

Dirk merkte dat ik over vroeger stond te peinzen en knipperde met zijn ogen. Ik dacht daaraan te mogen afleiden dat mijn woorden toch enig effect op hem hadden.

“Je bent niet meegegaan omdat je bang was,” stelde hij. “Het was gemakkelijker voor je om jezelf te koesteren in zogenaamde geborgenheid en comfort, in plaats van met mij een risicovol avontuur aan te gaan.”

“Jij had me niets te bieden,” flapte ik eruit. Eigenlijk had ik dat helemaal niet willen zeggen en al zeker niet op die manier.

Opnieuw deed ik een poging om bij hem weg te lopen, maar alweer hield hij me tegen. Dit keer door zijn handen naast mijn schouders tegen de muur te zetten. Hij was nu zo dichtbij dat ik zijn lichaamswarmte zowat op me voelde afstralen.

“Ik bood je alles, Linda.”

‘Oh ja? Wat dan zoal, Dirk?”

Die bewuste dag, nu zeven jaar geleden, stond in mijn geheugen gegrift. Romain en ik hadden Jolien en Carl bij hun oma opgehaald en brachten ze thuis. Dirk verbleef toevallig tijdelijk bij Denise en de kinderen. Hoewel ik via zijn zuster al heel wat over hem had gehoord, was het de eerste keer dat ik de oom van mijn toekomstige stiefkinderen ontmoette.

Zelfs nu, zeven jaar later, herinnerde ik mij nog precies hoe zijn donkere ogen mij met oprechte bewondering hadden aangekeken. Zo oprecht dat ik stiekem naar Romain had gekeken of hij het ook had gezien. Dat was echter niet het geval. Mijn aanstaande man was met zijn aandacht helemaal bij zijn bezorgde ex-vrouw Denise.

Het plan was destijds dat ik de kinderen mee naar Walibi zou nemen, zodat Denise en Romain alle ruimte hadden om met hun advocaten de laatste details van hun scheiding af te ronden. Zo heel erg goed kende ik mijn aanstaande stiefkinderen in die periode nog niet, maar wie was ik om het enthousiasme van Carl en Jolien te temperen, toen hun favoriete oom Dirk voorstelde om met ons mee naar het pretpark te gaan.

Achteraf gezien was het nauwelijks te geloven dat we welgeteld maar één dag met elkaar waren opgetrokken. Een magische dag, waarop ik volkomen in de ban geraakte van Dirk. Hij had me het gevoel gegeven dat ik écht leefde. Iets wat Romain nog nooit was gelukt. Die dag had ik volop genoten van Dirks beschrijving van exotische landen waarmee hij de kinderen en mij voortdurend wist te vermaken.

Ieder keer weer opnieuw had Dirk mijn blik opgezocht, waarbij hij steeds weer nieuwe signalen uitzond. Signalen die een op het punt van trouwen staande vrouw eigenlijk zou moeten negeren. Dat had ik niet gedaan. Integendeel zelfs, ik had genoten van het flirten over en weer.

Later die dag had hij me met zijn sensuele lippen gekust en had ik zijn kus gretig beantwoord. Daar was ik niet trots op en het was ook niet bij die ene keer gebleven. Het bedwelmende effect van zijn mond op de mijne had me verdoofd. Als in een vage droom had ik aanhoord hoe hij me vroeg om met hem mee te gaan naar verre landen, om het avontuurlijk leven te ontdekken wat hij me zo graag wilde leren kennen.

Nog minder trots was ik erop dat ik naar hem had geluisterd. Per slot van rekening zou ik zesendertig uur later trouwen. Het feit dat ik verloofd was met een andere man had Dirk niets uitgemaakt. Eerlijkheidshalve moest ik voor mezelf toegeven dat ik daar in die ‘gestolen’ momenten zelf ook allerminst een probleem van maakte. De waarheid was dat ik me had laten meeslepen door zijn duizelingwekkende kussen en zijn vrijpostige strelingen.

Nu zeven jaar later stond diezelfde man vlakbij. De trek rond zijn mond werd milder en hij boog zijn hoofd.

“Weet je nog hoe het tussen ons toen was, Linda?”

“Alsof ik dat ooit zal vergeten.”

“Heb je er ooit spijt van gehad?” vroeg hij.

Kon ik daar wel met een duidelijk ja of nee op antwoorden? Mijn gedachten dwaalden vanzelf terug naar die lang vervlogen dag. De volgende ochtend zou Dirk al heel vroeg vertrekken. “Ik wacht op je in de koffieshop van het station,” had hij gezegd… Na een zo goed als slapeloze nacht, was ik toch maar niet gegaan.

Na deze heldere herinnering had ik ergens moeite om terug te keren naar het heden.

“Ja,” beantwoordde ik zijn laatste vraag.

“Waarom, Linda?”

“Ik was verloofd, Dirk.”

“Maar nu ben je niet verloofd en ook niet getrouwd, is het niet?”

Nauwelijks waarneembaar schudde ik mijn hoofd.

“Goed zo,” zei hij, waarna hij me enkele ogenblikken in de ogen bleef kijken, maar dan gleed zijn blik over mijn gezicht, in de richting van mijn lippen. Hij stond op het punt mij te kussen, dat voelde ik aan alles. Hij hield zijn hoofd al een beetje schuin en onwillekeurig boog ik enigszins naar hem toe.

In plaats van me te kussen, bracht hij zijn hand naar mijn gezicht en liet zijn duim zacht en traag over mijn wang strelen. Daarna glimlachte hij zuinigjes, keerde mij de rug toe en met vastberaden tred liep hij in de richting van het kantoor.

Kwaad op mezelf, omdat mijn handen beefden en mijn hart op hol sloeg, staarde ik Dirk na.

Waarom..? Waarom had hij nog steeds zo’n overweldigend effect op mij?

Als ik zeven jaar geleden met hem was meegegaan, dan had hij me waarschijnlijk al na een paar weken aan de kant geschoven, mij achterlatend met niets anders dan wat mooie herinneringen en een gebroken hart.

Maar was ik door mijn keuze om met Romain te trouwen zoveel beter af? Zes jaar later was ik aan de kant geschoven… Was ik afgedankt als een oude fiets, met als gevolg een boel pijnlijke herinneringen en een beschadigd hart.

De rugzak gleed omlaag, tot op mijn Knieën, in het besef dat dit niet iets was waar ik op dat moment aan wilde denken. Ik had destijds de juiste keuze gemaakt. Ik had gekozen voor stabiliteit, veiligheid, verantwoordelijkheid en wellicht nog wel enkele verstandige, volwassen begrippen. Het enige wat Dirk mij had geboden, waren oppervlakkige pleziertjes, verre reizen en ja… Waarschijnlijk behoorlijk veel seks.

Geduldig wachtte ik op de golf van weerzin die me ongetwijfeld zou overspoelen, maar die kwam er niet. Er was niet eens sprake van een lichte rimpeling.

Met mijn rug tegen de muur van het huis van mijn ex, probeerde ik me te herinneren waarom ‘pleziertjes’ ook alweer te mijden waren. Dat ik daar niet meteen op kon komen, betekende waarschijnlijk dat ik in een vroegtijdige midlifecrisis was aanbeland. Dat uitgerekend mij dat weer moest overkomen en dan nog wel terwijl ik in een situatie zat waarin eender welke crisis absoluut uit den boze was!

In een midlifecrisis lieten vrouwen hun haren kort knippen, een piercing of een tatoeage zetten, of allebei. In een midlifecrisis gingen vrouwen ervandoor met hun tennisleraar, of met hun persoonlijke fitnesstrainer, of… of met de broer van de ex-vrouw van hun ex-man, vooral als die er zo goed uitzag als Dirk.

Ik hapte naar adem. Als ik niet oppaste, zou Dirk misschien wel wraak willen nemen voor het feit dat ik hem jaren geleden in zijn trots had gekrenkt. Dirk dacht waarschijnlijk dat ik rijp was om te plukken. Ja zeg… Destijds had ik me niet door hem laten plukken en dat was ik nu zeker ook niet van plan!

Ik rechtte mijn schouders en even overwoog ik om mijn haren kort te laten knippen. Dat idee bande ik echter meteen weer uit mijn hoofd. Ik had op dat moment wel andere katten te geselen en dus liep ik door de gang, Dirk achterna.