Als Een Dief In De Nacht - 8

“Weet je zeker dat dit zijn dagboek is?” vroeg Dirk, met een blik vol ongeloof.

Bevestigend knikkend hield ik een onbenullig uitziend notitieboek omhoog.

“Waarom doet hij al die moeite?” vroeg Dirk. “In twee seconden heb ik zo’n kistje open.”

“Dit kistje is waterdicht én vuurbestendig,” zei ik kribbig. “Geef toe, het zou toch zonde zijn als de memoires van Romain voor het nageslacht verloren gingen.”

“Had hij dan niet beter voor een chique, lederen dagboek kunnen kiezen?”

“Oh nee! Dat zou te geforceerd overkomen. Hij wilde iets wat er onopvallend uitzag.” Vanzelf trok ik een grimas. “Hij noemde dat ongecensureerde genialiteit.”

“En hoelang ben jij met dat genie getrouwd geweest?” vroeg Dirk.

“Romain begon pas met zijn dagboek nadat hij de biografie van een of andere hoge pief gelezen had,” zei ik, met opzet zijn vraag onbeantwoord latend. “Hij vond het zo saai dat hij ervan overtuigd was dat hijzelf dat veel beter kon.”

Dat gezegd zijnde, ging ik op de vloer zitten en begon door het dagboek te bladeren.

“Kom hier zitten, in het licht,” stelde Dirk voor.

“In geen geval!” snoof ik. “Ik weiger op dat bed te gaan zitten!”

Ik zag hoe hij naar mijn afhangende schouders keek en verwachtte me al aan een of andere flauwe grap. Die kwam er echter niet, want toen hij begon te spreken, was hij de ernst zelf.

“Jouw reactie geeft nog maar eens aan hoe zwaar de morele klap is die Romain jou toediende,” zei hij zacht. “De prioriteiten veranderen wat mij betreft, Linda. Uiteraard blijft het belangrijk dat Jolien haar studiegeld krijgt en dat we Romains financiële escapades blootleggen, maar het is minstens even belangrijk dat we jou ervan overtuigen dat jij nog altijd een heel aantrekkelijke en begerenswaardige vrouw bent.”

Niet direct wetend hoe daarop te reageren, keek ik hem aan. Zijn glimlach straalde een soort van begripvolle warmte in mijn richting, waar ik me enigszins ongemakkelijk bij voelde.

“Weet je wat het is, Linda,” zei hij, bijna op fluistertoon. “Alle herinneringen aan dat bed zou je uit je hoofd moeten bannen.” Vervolgens ging hij naast mij op de vloer zitten en liet zijn stemvolume nog wat dalen. “Daarbij zou ik je kunnen helpen.”

Opnieuw reageerde ik niet, maar blijkbaar vond hij het al bij al een goed teken dat ik naar hem opkeek en geen aanstalten maakte om te gillen of heel hard weg te rennen. Weldra sprak hij dan ook verder.

“Ik stel voor dat je eens een keer een extra lange lunchpauze neemt, bij voorkeur op een dag dat Romain een zakenlunch heeft met een of andere klant. We breken dan hier opnieuw in, enkel en alleen met de bedoeling om voor jou een fantastische, nieuwe herinnering te creëren. En uiteraard maken we achteraf het bed niet op.”

Ik had nooit naar hem mogen luisteren! Hij praatte maar wat, spelend met mijn gevoelens, zoals hij dat al de hele tijd deed. Hij meende daar toch niets van, alhoewel… Misschien kon hij mij misschien juist wel bieden wat ik nodig had. Wat plezier, wat spelletjes, en dat alles zonder beloften.

“Misschien weet ik nog iets veel beter,” haalde hij me uit mijn overpeinzing. Hij schoof dichter naar me toe, totdat onze dijen elkaar raakten. “We zouden gewoon bovenop de sprei ons ding kunnen doen. Achteraf slaan we dat ding dan om ons heen, zodat de geur van ons liefdesspel in elke vezel van de stof doordringt.”

“Hou op!” fluisterde ik terug.

“Weet je het zeker?” vroeg Dirk.

“Nee.” Ik sloot de ogen wel, maar helder nadenken lukte me niet meer. Een steeds groter wordend deel van mij wilde geloven dat hij mij nog steeds aantrekkelijk vond. Datzelfde deel van mij wat wilde geloven dat mijn instinct zich jaren geleden niet had vergist. Uiteraard had ik daar toen niet naar geluisterd. Romain kende ik al jaren. Dirk had ik toen nog maar pas ontmoet, maar dan nog had het geleken alsof ik hem al jaren kende. Per slot van rekening was gebleken dat ik Romain eigenlijk nooit echt had gekend.

“Linda?”

Ik keek naar hem op.

“Ik ga je kussen, Linda…”

“Je wilde iets anders zeggen.” Dat merkte ik aan zijn gelaatsuitdrukking.

“Ja,” gaf Dirk toe. “Maar ik ga het toch doen,” merkte hij vastberaden op.

Aan de ene kant was ik opgelucht dat er eindelijk een einde kwam aan de spanning. Aan de andere kant was ik best wel bang. Het was immers al zo lang geleden.

Terwijl hij zijn ogen over mijn gezicht liet gaan, vroeg ik me af wat hij zag. Glimlachend, alsof hij een binnenpretje had, streelde hij het plekje tussen mijn wenkbrauwen.

“Je moet niet zoveel fronsen, Linda.”

“Daar kan ik niks aan doen.”

“Oh nee..? Wanneer heb jij voor het laatst een man gekust?”

Het bloed steeg naar mijn wangen, maar gelukkig gaf Dirk het antwoord in mijn plaats.

“Niet meer sinds Romain, is het niet?”

Een ‘ja’ kreeg ik niet over mijn lippen, dus hield ik het bij een zuinig knikje.

Rood aanlopend tot achter mijn oren boog ik het hoofd, waardoor mijn haren vanaf mijn schouders naar voor vielen. Dirk streek een lok terug achter mijn oor, waarna hij zachtjes mijn oorschelp beroerde.

“Dat is niet iets waarvoor jij je hoeft te schamen,” zei hij.

“Dat doe ik ook niet.” Mijn oor tintelde inmiddels… “Ik dacht dat je me ging kussen.”

“Zeker weten!” knipoogde hij, waarna ik, zeer tot mijn eigen verbazing, hunkerend naar hem toe boog. Dirk schudde echter zijn hoofd. “Nu nog niet, Linda,” zei hij.

“Heu..? Wanneer dan wel?”

“Pas als je gevoelens opnieuw wakker zijn.” Zijn vingers gleden strelend over mijn kaak. “Want dat is wat er met jou gebeurde, Linda. Door alle gedoe rond Romain en de daaropvolgende scheiding, zijn jouw gevoelens in een diepe slaap gesukkeld.”

“Volgens mij liggen die al ruim een jaar in een diepe coma,” opperde ik.

“Reden te meer om hun ontwaken te vieren met een kus.”

Glimlachend bracht hij zijn ene hand naar mijn nek en de andere onder mijn kin. Langzaam begon hij de stijve spieren in mijn nek te masseren en een duim streelde mijn oor.

“Wist jij dat oren hun eigen taal hebben?” vroeg hij op fluistertoon.

“Is dat zo?” vroeg ik.

Dirk knikte. “Ik durf wedden dat jij nu hoofdpijn hebt.”

Echte hoofdpijn had ik niet, maar het viel niet te ontkennen dat mijn hoofd zwaar aanvoelde.

“Als ik hier druk, dan zou het beter moeten gaan, Linda.”

Hij drukte op een welbepaald plekje van mijn oorlel en tot mijn verbazing ebde het zware gevoel weg. Alhoewel het nog niet echt perfect was, voelde ik me al een heel stuk beter.

“Dit plekje heeft effect op je hongergevoel,” zei hij, terwijl hij op een hoger gelegen plekje van mijn oorlel kneep. Daarna raakte hij steeds andere plekjes aan en vertelde mij telkens op welk lichaamsdeel of gevoel ze invloed hadden.

Ik ontspande zienderogen, totdat hij op een welbepaald plekje onderin mijn oorlel kneep. Gelijk voelde ik een fikse huivering doorheen mijn hele ruggengraat gaan.

“Het plekje van verlangen,” fluisterde Dirk.

Dat kon ergens wel kloppen, want in mijn hele lichaam leken er zenuwen tot leven te komen. Toch kuste hij me nog steeds niet. In plaats daarvan begon hij mijn nek opnieuw te masseren, terwijl hij zijn andere hand over mijn bovenrug liet gaan.

Het was bijna een genot om naar zijn gezicht te kijken, terwijl zijn ogen zich diep in de mijne boorden. Het voelde goed om de passie in zijn ogen te kunnen aflezen, niet in het minst omdat hij tegelijkertijd, zonder woorden nog wel, mijn diep begraven emoties naar de oppervlakte leek te halen.

Dit was een heel andere Dirk dan de man die mij zeven jaar eerder probeerde te verleiden. Toen had hij mij snel, hard en ongeduldig gekust, waarbij we allebei beseften dat we op eender welk moment betrapt konden worden. Achteraf gezien had die koortsachtige passie het mij gemakkelijk gemaakt om niet na te denken bij wat ik deed.

Met zijn geduldige, erotisch geladen aanpak dwong de huidige Dirk mij om heel bewust in het moment te staan. Bewust van mezelf én van hem.

Dirk legde zijn handen rond mijn schouders en begon die vakkundig te kneedden. Genietend sloot ik de ogen en liet mijn hoofd achterover hellen.

“Voelt dit goed aan?” vroeg hij.

“Hmm.”

“Om verlangen te kunnen voelen moet je jezelf ervoor durven openstellen, Linda… Ik wil dat jouw verlangen vrij kan komen, niet gehinderd door stijve spieren of andere pijntjes.”

Ik liet hem wat graag begaan, juist omdat het aanvoelde alsof hij overal in mijn lichaam kleine deurtjes wist te openen, waarvan ik het bestaan niet eens wist.

“Waar heb jij dit geleerd?... Nee, laat maar zitten,” corrigeerde ik mezelf haastig, toen in een flits het fantasiebeeld voorbijkwam van een Zuid-Franse, hoogblonde masseuse, die haar geoefende handen over het naakte lichaam van Dirk Stevens liet gaan. Een onverwachte jaloezie-steek maakte dat ik zowat verkrampte. Iets wat Dirk niet ontging.

“Relax,” murmelde hij, dicht bij mijn oor. Zijn adem streelde mijn nog gevoelige oorlel. “Ja, goed zo.” Knedend liet hij zijn handen over mijn armen eventjes naar omlaag gaan, waarna hij ze opnieuw in de richting van mijn schouders bewoog.

Diep inademend opende ik mijn ogen en zag hoe zijn blik over mijn gezicht gleed, om meteen daarna het plekje tussen mijn wenkrauwen opnieuw te strelen.

“Beloof me dat jij je geen zorgen meer maakt waar dat niet nodig is,” zei hij.

Ik knikte. “Maar ik ben stilaan wel heel ongeduldig.”

“Ik ook, Linda. Ik ook.” Tergend langzaam bracht hij zijn mond naar de mijne.

Zodra onze lippen elkaar raakten was het alsof er diep in mij een dijk het begaf. Vloeibaar verlangen stroomde ongehinderd doorheen heel mijn lichaam en hoewel ik me realiseerde dat ik begon te beven, kon ik daar niets tegen beginnen.

“Linda!?” zuchtte hij.

Boordevol ongeduld perste ik mijn lippen opnieuw op de zijne, om meteen daarna te ontdekken dat zijn kus tegelijkertijd zowel vertrouwd als ‘anders’ aanvoelde… Beter, dieper én rijker.

Huiverend drukte ik mezelf tegen Dirk aan, zijn lichaam schaamteloos gebruikend om elk spoor van Romain weg te vegen. Tot mijn opluchting verdween dat gevoel al snel. De kus van Dirk droeg immers ruim voldoende kwaliteit in zich om alles om mij heen te doen vergeten. Dat was zeven jaar geleden al zo en nu gebeurde dat vanzelf opnieuw.

Met zijn grote handen ‘omlijste’ hij mijn gezicht. Spontaan volgde ik zijn voorbeeld, waarbij ik een klein litteken ontdekte, net onder zijn haarlijn. Dat litteken was er vroeger zeker niet, maar toch vroeg ik er maar niet naar. Het was immers zo fijn om met mijn vingers door zijn dikke haardos te kroelen, om mijn vingers te voelen tintelen toen ik de baardstoppels op zijn kaak streelde, mijn eigen hart te voelen bonzen, én mijn verlangen te voelen groeien.

Ik kon weer voelen. Echt voelen, en dat in de armen van een sterke, sexy man. Iets wat het allemaal nog zoveel mooier maakte.

‘Je hebt het nog steeds in jou, Linda,’ dacht ik net niet luidop, waarna ik in de lach schoot.

“Wat is er?” vroeg Dirk ademloos. Hij trok zijn gezicht een beetje terug, zodat hij in mijn ogen kon kijken.

“Dankjewel,” zei ik simpelweg. “Ik heb geen idee hoe jij kon weten wat ik nodig had, maar ik ben je ongelofelijk dankbaar.”

“Waarschijnlijk wist ik dat, omdat ik precies hetzelfde nodig had,” antwoordde hij.

Op het moment dat hij zijn hoofd boog om mij opnieuw te zoenen, hield ik hem tegen. “Dat was daarnet een onwaarschijnlijk lekkere kus, Dirk. Ik heb even tijd nodig om die te koesteren.”

Tientallen seconden, waarin hij bleef proberen om mij tot een nieuwe kus te verleiden, gingen voorbij.

“Oké dan, Linda,” gaf hij uiteindelijk toe. Met zijn handen langzaam over mijn armen strelend, keek hij me aan. “Als je maar weet dat ik geen zin heb om nog eens zeven jaar op een kus van jou te wachten. Zoveel tijd geef ik je nooit meer, begrepen?”

Met kloppend hart knikte ik, tegelijk mezelf afvragend hoeveel tijd we dan wel hadden. Inmiddels verbleef Dirk al een hele maand bij zijn zus Denise. Een maand in het land was als het ware een eeuwigheid voor hem. Omdat ik het hem niet wilde vragen, liet ik mijn blik op het dagboek vallen, wat nog steeds in mijn schoot lag.

Dirk zag het en schoof gelijk een beetje bij me vandaan. “Je hebt gelijk,” zei hij. “We moeten opschieten. We zijn intussen al bijna twee uur hier en voordat de zon opkomt, moeten we zeker weg zijn.”

Diep inademend dwong ik mezelf om me terug te concentreren op de reden waarom we in het huis van Romain en Cynthia waren.

“Er zitten nog meer papieren in het kistje. Bekijk jij die maar,” zei ik. “Dan kijk ik ondertussen of ik in zijn dagboek iets kan vinden.”

Alhoewel de verleiding groot was om zijn aantekeningen te lezen rond de periode dat ik mijn ex met Cynthia had betrapt, deed ik dat toch maar niet.

Zoals te verwachten viel, gingen de meest recente notities over de slechte resultaten van DKP-Eventing én het effect daarvan op zijn kansen om tot zakenman van het jaar te worden verkozen. Ik had net de raadselachtige opmerking gelezen dat de smaak van de overwinning volgend jaar nog zoeter zou zijn, toen Dirk mijn aandacht vroeg.

“Moet je hier eens kijken, Linda.” Hij hield een officieel uitziend document voor me omhoog.

“Maar…” Met grote ogen las ik de dure woorden. “Dat zijn verdomme de statuten van de naamloze vennootschap PartyRent-All!” aarzelend liet ik mijn vingers over de zegel gaan. “Dit is het origineel! Hoe kan dat?”

Gehaast trok ik het document uit Dirks handen, sloeg de bladzijde om liet mijn ogen over de aandeelhouders van PartyRent-All gaan. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn handen begonnen te beven.

“Voorzichtig, Linda,” zei Dirk, waarna hij het document behoedzaam van tussen mijn vingers haalde.

“Hij… Hij... Hij…” Verder dan wat gestamel kwam ik niet en dus schoot Dirk ter hulp.

“Hij is de eigenaar van PartyRent-All,” vulde hij aan. “Dat vermoeden had ik al.”

“En zij is mede-eigenaar!” riep ik woest. “Waar is de camera? Hier moeten we foto’s van maken! Of nee… We nemen dat document gewoon mee!”

“Waarom?” reageerde Dirk kalm. “Het is in dit land geen misdaad om een vennootschap op te richten.” Voorzichtig legde hij de papieren terug in het kistje. “Daar zit zijn geld dus in. Het ziet ernaar uit dat Jolien, Carl en Denise geen geluk zullen hebben.”

“Nee!” Ik ook niet, vulde ik voor mezelf in gedachten aan. “Voor we scheidden had hij het er wel eens over dat hij een dergelijk constructie wilde opzetten. Ik ging ervan uit dat hij die plannen had laten varen, nadat ik hem verteld had dat ik daar niets mee te maken wilde hebben!”

Ik liet Romains notitieboekje in het kistje vallen. “Dit hoef ik niet eens verder te lezen, Dirk. Ik weet precies waar hij mee bezig is. Als dat niet illegaal is, dan zou het dat zeker wél moeten zijn.”

“Ik ga eerst de camera halen en daarna mag je mij dat uitleggen,” zij hij.

Daar kon ik echter niet op wachten. “Romain laat DKP-Eventing bewust failliet gaan!“ riep ik hem na. “Zo komt hij onder het contract uit en PartyRent-All koopt daarna de activa over.”

“Stil,” zei Dirk, die terugkwam met de camera.

Daar had ik echter geen oren naar. “Binnenkort zijn mijn aandelen geen stuiver meer waard!” brieste ik. “Geen wonder dat hij geen bezwaren had toen hij me aandelen moest geven bij de scheiding, terwijl hij het meer dan waarschijnlijk niet kon uitstaan dat ik zo’n groot deel van het bedrijf in mijn bezit kreeg.”

“Linda,” zei Dirk. “Ik begrijp dat je razend kwaad bent, maar toch moet je zachter praten.” Op zijn dooie gemak spreidde hij de documenten van PartyRent-All voor zich uit en begon foto’s te maken.

Op dat eigenste moment had hij niet veel aan mij. Dat besefte ik maar al te goed en dus dwong ik mezelf tot kalmte. “Hier moet minstens een illegaal kantje aan zitten,” zei ik. “Cynthia is heel goed in het interpreteren van de kleine lettertjes van de wet, maar zó goed kan ze nooit zijn.”

“Help me nu eerst maar even met de papieren, zodat ik ze kan fotograferen,” bleef Dirk zijn kalme zelf. “Daarna zullen we alles aan de advocaat van Denise voorleggen. Die zal ons wel vertellen wat we hiermee aankunnen.”

“Ik zal hem pakken!” zei ik grimmig. “Hoogstpersoonlijk!” voegde ik eraan toe, waarna ik rechtop ging staan.

“Waar ga je heen, Linda?”

“Naar de keuken… Ik ga peper zoeken!” zei ik. “Het kan me niet schelen wat jij denkt of zegt, maar ik ga peper in hun ondergoed strooien! Ik ga peper in het bed strooien. Ik ga peper…”

In al mijn woede zag ik het niet aankomen dat Dirk zijn arm strekte en mijn enkel vastgreep, waarna ik pardoes boven op hem viel. Zonder de minste aarzeling drukte hij zijn mond direct op de mijne.

In een verre achtergrond hoorde ik een brommend geluid en het schurend gepiep van metaal op metaal. Poepsie blafte luid. “De garagedeur gaat open,” zei ik, meteen nadat ik een einde had gemaakt aan datgene wat een opzwepende kus ‘in wording’ was.

“Ja,” zei Dirk, die me onmiddellijk losliet om het licht uit te schakelen. “We krijgen gezelschap.”