Lauren Gaat Weer Naar School - 11

Ik besloot dat ze tijd nodig had om te herstellen en verliet de kamer. Ik pakte mijn biertje wat nog op de tafel stond. Het uur daarop zat ik zwijgend op de bank en dacht na over alles wat er was gebeurd.

Ik realiseerde me dat mijn poging om Harry en haar bij elkaar te krijgen dom was geweest en ik wou dat ik tegen mijn wellustige gedachten had gevochten. Afgezien daarvan was het enige element wat ik verontrustend vond, haar bedrog. Al het andere was leuk geweest en hielp ons seksleven in de overdrive.

Ik vermoedde dat ik nu waarschijnlijk de speelsheid zou verliezen die ze had opgebouwd, dat haar schuldgevoel als een anker zou gaan fungeren.

Lauren kwam de kamer uit in een spijkerbroek en een eenvoudige top. "Ik ga naar buiten," zei ze. "Geef me je sleutels."

"Ik wil mee," zei ik. "Kom op, schat...?" voegde ik eraan toe toen ze niet reageerde. Ze rolde met haar ogen en stemde dan met een knikje in. Ik sprong op en volgde haar terwijl ze snel naar de auto liep en verder mijn aanwezigheid negeerde.

"Je bent een klootzak," begon ze op het moment dat we wegreden. Het feit dat ze me de afgelopen paar uur twee keer voor klootzak uitgescholden had, was me niet ontgaan. Ik kon de keren dat ik het woord uit haar mond had horen komen, op de vingers van één hand tellen.

"Het spijt me," antwoordde ik, omdat ik wilde dat haar woede weg was voordat we in een openbare omgeving aankwamen.

"Waarvoor? Waar denk je dat je spijt te hebben?" vroeg ze.

Ik reed een parkeerplaats op en stopte. "Lauren," zei ik na diep ademhalen, "het spijt me van alles wat er is gebeurd sinds je naar school bent gegaan. Het is jouw ding en ik heb me beziggehouden met dingen waar ik me niet mee bezig had moeten houden. Het spijt me van de kimono en mijn vragen over flirten, de telefoonseks en het scheren, maar vooral van alle dingen met de huismeester. Ik heb mijn mooie vrouw, van wie ik heel veel houd, in een slechte situatie gepusht en ik wil haar terug. Veilig en gelukkig."

Ze staarde me met een uitdrukking die ik niet kon ontcijferen aan. "Rij naar de bar naast het winkelcentrum," zei ze net toen ik begon te denken dat ik meer moest zeggen. "Ik heb een drankje nodig."

Een paar minuten later zaten Lauren en ik aan een tafeltje in de overvolle bar en verraste ze me door een whisky en soda te bestellen, want normaal gesproken was ze een echte wijndrinker. Met het geroezemoes van mensen in de buurt was het onmogelijk om echt te praten, dus zaten we voor in stilte en gingen er het uur daarop verschillende rondjes door.

Eindelijk begon de menigte dunner te worden en of dat, of het effect van de alcohol keek Lauren me aan met een blik waarop ik wist dat er iets ging komen. "Lul," zei ze.

"Ik weet het," antwoordde ik onzeker, maar voelde dat haar opmerking betekende dat ze wilde praten.

Toch volgde er weer een stilte. "Wat had je verwacht?" zei ze dan. "Wat dacht je dat er zou gaan gebeuren?"

"Ik weet het niet. Het was stom," antwoordde ik.

"Ja, je weet het wel en je ontwijkende houding is betuttelend," wierp ze tegen.

Eigenlijk wilde ik er op dat moment niet op ingaan, maar ik wist dat ik geen keus had. "Toen hij het me vertelde..." begon ik daarom, "denk ik dat ik het een beetje kwijt raakte."

"Dus de ene fout... de ene domme handeling leidt tot de andere? Is dat wat je wilde? Dat wij het zouden doen?"

"Ik zei toch dat ik het kwijt was," antwoordde ik verdedigend.

"Maar wat was dan wat je verwacht had?"

"Lauren," zei ik opnieuw, "ik was het kwijt."

"Dat is nogal iets om kwijt te raken," antwoordde ze sarcastisch.

Ik had het daarbij moeten laten, maar ik was het beu om de boosdoener te zijn. "We hebben het niet over jouw gelieg gehad," zei ik daarom.

Er leek vuur uit haar ogen te spuiten en even dacht ik dat er misschien een flinke ruzie zou volgen, maar dan haalde ze diep adem. "Ik wilde wat waardigheid," zei ze dan.

Op de één of andere manier voelde ik me door haar antwoord heel klein, en daarmee was het voorbij. We dronken nog twee drankjes voordat we de korte rit terug naar het appartement maakten. Ze liet me haar hand vasthouden terwijl we uit het voertuig liepen, en eenmaal binnen verdween ze direct naar de slaapkamer. Nadat ik me op de bank had laten vallen voelde ik me behoorlijk dronken en ik wist dat mijn vrouw zo ongeveer hetzelfde moest voelen. Ik vroeg me af of ik haar die avond nog zou zien, maar een paar minuten later verscheen ze in haar lange kamerjas.

"Hoe voel je je?" vroeg ik.

"Goed," antwoordde ze, maar ik merkte dat ze ergens aan dacht. "Bedankt voor de dingen die je in de auto gezegd hebt," zei ze dan ook al snel.

"Kom hier," zei ik en klopte op de plek naast me en Lauren ging zonder protest naast me zitten. Ik pakte haar hand en hield die stevig in die van mij. Na haar wat tijd gegeven te hebben om te wennen, draaide ik me om en vond met mijn mond haar lippen. Het wond me op dat ze de kus beantwoordde.

Het ene leidde tot het andere en al snel waren we in een hartstochtelijke omhelzing verstrengeld die lang duurde.

"Hoelang blijf ik in het verdomhoekje?" vroeg ik, in de hoop dat dit ons ons op weg zou helpen naar een oplossing.

"Voor altijd en een dag," antwoordde ze, maar toen ze begon te giechelen wist ik dat het goed zou komen.

"Nou, dat is dan iets om naar uit te kijken," reageerde ik en lachte.

Nadat ik haar opnieuw gekust had kreeg ze een serieuze uitdrukking op haar gezicht. "Hoe gaat het met jou? Ga je me de... eh... je weet wel vergeven?" vroeg ze.

"Lauren, als je het me nu gewoon had verteld... Ja, ik zou echt verrast zijn geweest, maar ik zou er overheen gekomen zijn. Maar het me niet vertellen... nou, dat doet pijn," legde ik uit.

"Ik weet het, maar het was maar een klein stukje..." begon ze.

"Lauren?" zei ik met een uitdagende stem.

"Oké... ik schaam me zo," jammerde ze.

Vervolgens herinnerde ik me dat ik Harry gevraagd had over eventuele vervolgacties. Ik wist niet of ik de huismeester kon vertrouwen, was er in dit stadium van overtuigd dat Lauren me eerlijk zou zijn. "Is er iets gebeurd na die ene ontmoeting? De week erop, bedoel ik?" vroeg ik haar daarom.

"Nee," zei ze en dat deed me goed. "Hij probeerde die keren met me te praten, dat heb ik je verteld, en daarna stopte het."

"Laten we maar naar bed gaan," stelde ik voor. Ze knikte instemmend en liep voor me uit.

Eenmaal in de slaapkamer liet ze haar kamerjas vallen en stond ze in haar T-shirt en slipje. Toen ze me zag kijken verscheen er een ondeugende glimlach op haar gezicht. "Wat moet ik aan?" vroeg ze met een lichtdronken stemmetje.

De tandwielen in mijn hoofd draaiden een paar seconden op volle toeren terwijl ik aan de eventuele gevolgen dacht. "Niets," zei ik dan, "dat weet je best."

Ik zag haar lichaam verstijven en ze slaakte een zucht, maar haar handen begonnen te bewegen en al snel was ze helemaal naakt. We klommen in bed en ze liet toe dat ik haar naar me toe trok, maar verder hield ik mijn handen stil.

"Deze plek straalt echt een soort seksuele kracht uit," fluisterde ze.

"Ja... ik weet het."

"Hoe stoppen we dat?"

"We moeten het afstemmen, niet stoppen."

"Afstemmen? Hoe zit het dan met al die dingen die je in de auto zei?" vroeg ze, maar ik kon zien dat ze speels was.

"Sommige dingen zijn oké," antwoordde ik.

"Zoals?" drong ze aan.

"Naakt slapen, scheren, telefoonseks..."

"Ik dacht dat je dat wilde stoppen? In de auto zei je zoiets," antwoordde ze terwijl ik haar kont voelde bewegen.

"Ik weet dat ik dat gezegd heb, maar ik houd echt van die dingen," zei ik en kon niet anders dan een beetje lachen.

"Wat is er dan niet goed?"

Ik kwam overeind en draaide haar lichaam zo dat ik op haar neerkeek. "Als je me niets vertelt," zei ik met een strenge stem.

In het begin maakte de blik in haar ogen me zenuwachtig, maar plotseling voelde ik haar hand op zoek gaan naar mijn lul. Toen ze die vond, trok ze eraan totdat ik mee moest bewegen en tussen haar benen belandde. Ze wreef mijn eikel een paar keer door haar schaamlippen en trok me dan met een diepe zucht naar binnen.

Ik bleef even bewegingloos en begon dan langzaam te bewegen. Ik voelde gewoon dat we meer tegen elkaar moesten zeggen.

"Dus je wil ermee doorgaan?" fluisterde ze.

"Ja," zei ik.

"Waarom zou ik dat doen?" vroeg ze en trok mijn hoofd naar beneden voor een kus.

"Omdat jij het ook leuk vindt," zei ik zodra we de kus afbraken en ik glimlachte naar haar.

"Wat!? Nee, dat is niet zo," verklaarde ze.

"Oké," zei ik terwijl ik sneller begon te bewegen.

"Hoe zit het dan met die kimono?" vroeg ze na een paar seconden niet gereageerd te hebben.

"Dat is aan jou, lieverd," fluisterde ik.

Daarmee richtte onze aandacht zich op onze vrijpartij en was het enige geluid dat klonk ons gezucht en gesteun van genot. Ik voelde dat Lauren van de seks genoot, maar toch leek ze niet zo opgewonden te zijn dat ze richting een orgasme ging. Er bleef iets in haar gedachten spoken. Iets wat begrijpelijk was, en hoewel ik nieuwsgierig was, besloot ik haar dat te laten zeggen als ze er klaar voor was, en dat moment kwam veel eerder dan ik had verwacht.

"Stop even?" vroeg ze en. "Je zou hem vanavond echt zijn gang hebben laten gaan, is het niet?" vroeg ze toen ik stil was gevallen.

"Ik weet het niet..." begon ik, maar ze onderbrak me.

"En in bed? Thuis? Toen je... heel opgewonden werd...?" zei ze, en ze dacht aan die avond na haar ontmoeting met de huismeester.

"Wat is ermee?" vroeg ik, hoewel ik wel begreep waar ze heen ging.

"Ik wil dat je me in de ogen kijkt en het toegeeft. Je wilt dat ik bij hem ben... dat ik het met hem doe?" zei ze.

De manier waarop ze naar me staarde, vertelde me dat ze het al dacht te weten, toch voelde ik me verplicht wat te zeggen. "Lieve schat, ik weet het niet. Ik heb erover nagedacht, dat heb ik je verteld, en als ik er opgewonden van word is dat net een grote golf die me raakt en dan weer verdwijnt," legde ik uit.

"Je was vanavond opgewonden. Toen je hoorde dat hij in mij geweest was, werd je opgewonden. Ik dacht dat je boos was, maar je was echt opgewonden," antwoordde ze, de stippen met elkaar verbindend.

"Misschien..." zei ik, en ik voelde me nu erg ongemakkelijk.

"Wilde je dat ik dat deed?" drong ze aan.

Ik wist dat er geen echte uitweg was, dus knikte ik en zei: "Ja...!"

Hoewel ze de waarheid al kende, zorgde mijn bekentenis ervoor dat ze diep inademde. Maar even later voelde ik haar heupen een beetje gaan rollen. Het spoorde me aan om weer te gaan bewegen en terwijl ik zachtjes wiegde, staarde ze me aan met een uitdrukking die ik niet kon ontcijferen.

"Dat kan ik niet," zei ze zonder waarschuwing. "Het is te... angstaanjagend. Het was moeilijk te stoppen."

Toen Laurens herstelde van haar ontmoeting met Harry, zei ze verschillende keren dat ze zich schaamde over hoe haar lichaam had gereageerd, en ik wist nu zeker dat ze dit bedoelde. Opnieuw stopte ik met mijn inspanningen en keek neer op haar bezorgde gezicht. "Lauren, alleen omdat ik die gedachten en drang heb, wil niet zeggen dat er iets moet gebeuren. Ontspan je maar," zei ik.

Ze knikte en glimlachte naar me. Omdat er niet van onze vrijage terecht leek te komen, streelde ik zwijgend haar haar en vermoedde dat we zo in slaap zouden vallen, dus toen ze weer begon te spreken verraste dat me.

"Weet je..." fluisterde ze, "ik geloof dat ik het je eerder heb verteld: ik heb pas leren zwemmen toen ik dertien was... bijna veertien..."

"Ja?" antwoordde ik, niet zeker wetend waar ze heen wilde.

"Mijn vader... hij nam me mee naar het diepe en zei dat ik me aan de rand moest vasthouden. Dan zei hij dat ik los moest laten en moest proberen te zwemmen," legde ze langzaam uit. Ik zweeg en wachtte af waar dit toe zou leiden. "Ik was zo bang," zei ze na een paar seconden, "maar ik liet uiteindelijk los, probeerde een paar seconden te zwemmen en greep dan snel weer de rand..."

"Je vader was nogal gemeen," zei ik.

"Ja... ik heb het een paar keer gedaan en toen liet hij me uitrusten. Ik herinner me dat ik nog steeds bang was, maar ik was ook enthousiast, het was... ook opwindend. Ik probeerde het nog een paar keer en mijn vader hoefde niet zo hard meer aan te dringen," zei ze.

De analogie kwam nu scherp in beeld, maar ik had altijd gedacht dat haar vader een beetje een eikel was, en ik vond de vergelijking dus niet zo leuk. "Lauren, ik ben je vader niet," zei ik daarom.

Ze reageerde niet en zweeg opnieuw een paar seconden. "Die avond..." ging ze dan verder, "toen ik in bed lag, werd ik opgewonden toen ik erover nadacht... Seksueel opgewonden, bedoel ik dan."

"Op je dertiende?" vroeg ik.

"Ik ben vroeg volwassen geworden," zei ze na wat gegiecheld te hebben.

"Dus waar wil je nu heen?" vroeg ik.

"Ik zeg dat jij me mee hebt genomen naar het diepe en me los hebt gelaten... en... het was angstaanjagend maar ook opwindend," legde ze uit. "En je hebt het vanavond opnieuw gedaan," zei ze na diep ademgehaald te hebben.

"Ben je er opgewonden van geworden? Vanavond, bedoel ik?" vroeg ik. "Was je bang?" ging ik verder toen ze instemmend knikte.

"Heel erg," fluisterde ze.

Ik reageerde niet meteen en probeerde de betekenis van haar bericht te achterhalen. "Ben je nu meer opgewonden of bang?" vroeg ik dan.

"Ik weet het niet... Ik weet het echt niet," antwoordde ze. "Ik... ik denk dat dit appartement dit met ons doet..." vervolgde ze na een aantal seconden.

"Nee, lieverd. Het appartement biedt gewoon de mogelijkheid," antwoordde ik terwijl ik haar dichterbij trok.

Ik dacht aan onze eerdere woordenwisselingen en realiseerde me dat ze het niet over de schaamte had gehad. Opwinding scheen de overhand te hebben, en terwijl ik langzaam afdreef, realiseerde ik me dat we als een flipperkast tekeergingen, als een gek heen en weer stuiterend tussen de bumpers en af en toe een bel raakten.

Na die avond werd Lauren een stuk openhartiger over de mannelijke aandacht die ze kreeg, wat mij erop wees dat onze gesprekken haar relaxter hadden gemaakt. Eerder noemde ze misschien dat iemand haar benaderd had, vooral als ik erop aandrong, maar meestal probeerde ze die dan met minimale details te beschrijven.

Nu leek ze me bijna alles te willen vertellen over iemands poging en gaf ze vaak een lopend verslag van de woordenwisseling.

"Josh heeft het nog een keer geprobeerd," kondigde ze op een avond aan. "Hij heeft me uitgenodigd in zijn appartement."

"Wat heb je hem verteld?" vroeg ik plagend.

"Hmm... Raad eens?"

"Heeft Kott nog iets geprobeerd?" vroeg ik, haar poging negerend.

"Hij is minder verbaal. Meer een oogcontactman," legde ze uit.

"En dat betekent?"

"Hij kijkt altijd naar me en het is gemakkelijk zijn interesse te zien," verduidelijkte ze. "Wat denk je dat ik tegen Josh heb gezegd?" probeerde ze opnieuw.

Ze toonde duidelijk meer interesse in de student dan eerder, wat me intrigeerde. "Je hebt hem verteld dat jij je richt op de huismeester," zei ik licht sarcastisch.

"Haha... heel grappig," antwoordde ze en ik grinnikte. "Ik heb gezegd dat ik liever oudere mannen heb," zei ze dan trots.

"Zoals Harry?" antwoordde ik en lachte weer.

"Ik wist dat je dat zou zeggen," wierp ze terug. "Vind je dat niet slim van me?"

"Ja, lieverd. Heel slim. En wat zei hij?" Vroeg ik om haar de kans te geven het verhaal af te maken.

"Grapjas," antwoordde ze. "Hij zei dat ik niet wist wat ik miste," zei ze dan.

"Hij durft wel, dat is zeker."

"Ja, hij durft zeker," antwoordde ze.

Ons gesprek deed me denken aan wat professor Kott me had voorgesteld, en aangezien Lauren in een goed humeur was, besloot ik haar erover te vertellen. "Weet je, toen wij met professor Kott en zijn vrouw uit eten waren, vertelde hij me iets toen jullie samen naar de wc gingen," zei ik.

"Wat dan?" vroeg ze gretig.

"Hij zei dat ze aan partnerruil deden," legde ik uit.

"Ja, daar heb ik over gehoord, dat gerucht gaat op school rond. Ik denk dat iedereen het wel heeft gehoord," antwoordde ze, wat haar deed grinniken.

"Nou, er is meer..."

"Wat?" vroeg ze met dezelfde gretige stem.

"Hij wilde weten of wij dat ook wilden. Je weet wel, met hen van partner ruilen..."

"Echt? Waarom heb je me dat niet eerder verteld?" vroeg ze. "Wat heb je gezegd?" vroeg ze even later.

"Zeker wel," zei ik lachend. "Altijd!"

"Nee, dat heb je niet gezegd," antwoordde ze.

"Nou, wat denk je dan dat ik gezegd heb?” antwoordde ik, zo de rollen omdraaiend.

"Je hebt nee tegen hem gezegd," zei ze echter onmiddellijk, "dat het niet ons ding was."

"Hoe wist je dat?" vroeg ik, onder de indruk dat ze mijn korte antwoord had geraden.

"Een goeie gok," lachte ze.

Even overwoog ik of de professor Lauren over ons gesprek verteld had, maar die mogelijkheid verwierp ik snel. Ik was er zeker van dat ze eventuele ouvertures van de man zou delen, vooral nu ze daar meer voor open stond. "Ja, een heel goede gok," antwoordde ik grinnikend.

"Hij wil weer met ons uiteten," zei ze. "Ik heb hem verteld dat we dat wel kunnen plannen als we hier weer een weekend zijn," zei ze. Haar verklaring, die erg dicht in de buurt kwam van de informatie die ik haar zojuist had verstrekt, voelde een beetje vreemd, maar ik knikte. "Oké, misschien volgend weekend."

Lauren knikte blij en we werden stil.

"Harry is bij me langs geweest," zei ze dan wat nerveus.

"Wat bedoel je? Wanneer?" vroeg ik.

"Gisteravond. Hij wilde zeker weten dat alles in orde was met mij... met ons," legde ze uit.

"Ons? Jij en ik bedoel je?"

"Ja... hij wilde weten of je boos was."

"Waar heb je met hem gepraat? Heb je hem binnengelaten?"

"Ja, maar een paar meter," antwoordde ze en ik hoorde opnieuw nervositeit.

"Ga je het me vertellen?"

"Dat heb ik net gedaan! En nee... er gebeurde niets. Ik droeg mijn schoolkleding, geen kimono en hij was heel respectvol," verduidelijkte ze.

"Mooi. Het lijkt erop dat je de rand van het zwembad goed vasthoudt," zei ik uitdagend en ik probeerde te voorkomen dat ik zou gaan glimlachen.

"Grapjas," antwoordde ze terwijl ze me ondeugend aankeek.

Daarmee gingen we verder met het bespreken van andere dingen. Maar later op de avond keerden mijn gedachten terug naar haar interactie met Harry. Ik vermoedde dat zijn bezoekje en vraag of ik boos was, een poging was geweest om een opening in onze relatie te vinden die hij zou kunnen gebruiken. Ik was een beetje teleurgesteld dat het haar bijna vierentwintig uur had gekost om me over het gesprek te vertellen, vooral gezien ze de afgelopen tijd zo openhartig was geweest over zijn andere pogingen.

Ik vroeg me af of ze toch enige nog schaamte voelde betreffende hun seksuele handelingen of misschien zelfs een element van opwinding in de nieuwe interactie. Misschien wilde ze wel ergens een klein plekje in haar psyche hebben die ze als haar privéruimte kon behouden.

We spraken inderdaad af die vrijdag erop met de professor en zijn vrouw te gaan eten. Maar in plaats van te genieten van een weekendje weg, wilde onze dochter die zaterdag met haar moeder mee de stad in om te winkelen. Ik zou dus teruggaan en wat tijd doorbrengen met onze zoon.

"Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat deze avond anders zal zijn," zei ik tegen Lauren terwijl we ons voorbereidden.

"Ik denk dat je dat wel zou willen," giechelde ze vanuit de badkamer.

We ontmoetten de oudere man en zijn vrouw op de afgesproken tijd en hoewel hij relaxt deed, leek zijn vrouw nerveus. Ik dacht dat het misschien door haar outfit kwam, want ze droeg een heel sexy, bijna gewaagde jurk, die veel van haar benen en de welving van haar borsten liet zien. Lauren merkte het ook op en keek me een paar keer discreet en vragend aan.

De vrouw zei nauwelijks iets tijdens het eten, en alleen als ze rechtstreeks werd aangesproken, verder leek ze er tevreden mee haar echtgenoot de sociale taken te laten vervullen. Het eten was goed, maar we waren binnen een uur klaar, dus ik verwachtte dat professor Kott weer een bezoekje aan de bar zou voorstellen. Hij had echter andere ideeën, zo zou al snel blijken.

"Ik stel voor dat we naar ons huis gaan voor een drankje," zei hij. "Het is niet ver en ik heb nog een uitstekende Poolse wodka in de kast."

Ik probeerde discreet oogcontact met Lauren te maken, maar de professor was attent, zodat dit onmogelijk was. "Wat denk jij, Lauren?" vroeg ik en besloot het aan haar over te laten omdat het nu eenmaal haar relatie was.

Het bleef enkele seconden stil. "Dat klinkt geweldig," antwoordde ze dan met heldere stem.

Ik kon niet opmaken of ze oprecht geïnteresseerd was om te gaan of dat ik haar van streek had gemaakt met mijn eerder opmerking, en pas toen we in de auto zaten kreeg ik de gelegenheid het haar te vragen. "Wil je echt gaan?" vroeg ik.

"Nee, maar je hebt het op mijn bordje gegooid," legde ze uit. "Ik zie hem elke dag. Jij had in dit geval moeten weigeren."

"Oké, nou... we blijven niet lang," antwoordde ik.

De rit was inderdaad kort en we stopten bij de stoeprand toen hun auto de oprit opreed. Ze wachtten op ons bij de voordeur en eenmaal binnen nam Henry me mee naar de woonkamer, terwijl de dames richting het toilet vertrokken.

We babbelden even en dan liep hij weg om de drankjes in te schenken. Hij kwam terug op het moment dat Anna en Lauren weer ten tonele verschenen. Op het dienblad in zijn handen stonden drie gekoelde shotglaasjes en een fles sterke drank die net uit de vriezer leek te komen. "Dit is Bison Grass-wodka," zei hij terwijl hij het dienblad neerzette.

"Anna?" zei ik terwijl ik één van de glaasjes pakte en die de tengere vrouw aanbood.

"Anna drinkt geen wodka," antwoordde haar man voor haar, dus gaf ik het glaasje door aan Lauren. "Na zdrowie," zei hij zodra we alle drie een glaasje hadden.

De professor en ik gooiden onze wodka achterover, maar het duurde drie slokjes voordat mijn vrouw het leeg had. Snel vulde de man de glaasjes weer bij en herhaalden we het proces.

"Dit is best lekker spul," zei Lauren, wat een glimlach op het gezicht van de Poolse man toverde.

"Ja... heel zacht," stemde ik in.

"Willen jullie het huis zien?" vroeg de professor dan. Natuurlijk knikten we instemmend en het echtpaar begon ons onmiddellijk door de kamers te leiden.

Hun smaak was heel anders dan die van Lauren en mij en het leek mij dat de inrichting eerder functionaliteit was dan een bepaalde stijl had. Ik schreef het toe aan het simpele feit dat ze nu professoren waren, maar gaf hen, net als mijn vrouw, talloze complimenten.

Eindelijk waren we terug waar we begonnen, hoewel de tour nog niet helemaal voorbij bleek. "Wil je de garage zien?" vroeg de man.

"Uh... ik denk van wel," antwoordde ik, niet wetend waarom hij mij die zou willen laten zien. Plichtsgetrouw volgden we hem een gang door, met Anna achter ons aan. Op het moment dat we de deur binnenstapten, realiseerde ik me dat het geen ruimte was die bedoeld was voor auto's. Ook al had ik geen andere referenties dan aan wat ik op internet was tegengekomen, ik herkende dat ze de garage hadden omgebouwd tot een BDSM-kerker.

Meerdere apparaten vulden de kamer, maar de manchetten en banden die aan de wand hingen, verklaarden alles. Ik geloof dat Lauren het niet gelijk herkende, maar toen ik haar een paar seconden later openlijk naar adem hoorde snakken, wist ik dat het muntje gevallen was.

"Ik weet ondertussen dat je mijn aanbod in het restaurant hebt besproken, en aangezien je ermee had ingestemd om een tweede keer af te spreken, kwam ik tot de conclusie dat je ruimdenkend genoeg moest zijn," begon professor Kott terwijl Lauren en ik sprakeloos waren. "Anna is een onderdanige..." vervolgde hij nadat hij zijn woorden even had laten doordringen, "ze is mijn lieve, kleine huisdier. Dit is haar plek om te spelen. Ook om gestraft te worden als ze zich misdragen heeft."

"Uh... oké," zei mijn vrouw, duidelijk niet op haar gemak.

Ik dacht erover te vertrekken, maar omdat het haar relatie met de man was die ons op dit punt had gebracht, besloot ik een beetje mee te doen. "Wat is dat apparaat... dat frame?" vroeg ik.

"Een Saint Andrews kruis," kondigde hij aan en vervolgde daarna snel. "Ik ben er best trots op, want ik heb het zelf gemaakt. Over het algemeen ben ik niet goed met gereedschappen, maar het lukte geweldig."

Ik zweer dat ik de ogen van mijn vrouw afkeurend in mijn rug kon voelen prikken. "Hoe werkt het?" vroeg ik toch besluitend door te gaan.

"Nou, je ziet natuurlijk dat het kruis een kruis is. De armen en benen strekken zich uit langs de planken en manchetten houden ze op hun plaats. Als Anna goed is geweest, staat ze met haar rug tegen het kruis en wordt ze geplaagd, als ze slecht is geweest, staat ze andersom vastgebonden en wordt ze geslagen.

Er zijn meer dingen mogelijk, maar dat is de basis," legde Kott uit en zijn accent voegde een surrealistisch effect aan de scene toe.

"Oké, bedankt professor Kott," zei mijn vrouw in een poging het gesprek te beëindigen.

De man, blijkbaar blij met mijn vragen, negeerde mijn vrouw volkomen. "Misschien kan Anna het je laten zien," zei hij.

Het bericht deed me schrikken en ik worstelde hoe te reageren, ondertussen me de mooie vrouw gespreid op het kruis visualiserend. Hij zou haar vast niet naakt tentoonstellen en haar zo vernederen voor relatieve vreemden, bedacht ik. Maar toen zijn woorden goed doordrongen, vroeg ik me toch af, of het in hun wereld, de ervaring zou kunnen verbeteren.

Ik verwachtte dat Lauren iets zou gaan zeggen, maar ze zweeg. Langzaam keek ik haar kant op en verwachtte een woedende blik. Maar toen onze ogen elkaar ontmoetten zag ik slechts verwarring, en toen ze haar ene wenkbrauw optrok, wist ik dat ze mijn bedoeling in twijfel trok.

"Ik weet niet zeker of..." begon ik.

"Anna, bereid je voor," zei professor Kott plotseling tegen zijn vrouw, mij daarmee afsnijdend.

Onmiddellijk gingen de handen van mevrouw Kott naar de rits van haar jurkje, en ik realiseerde me, dat als ik nu niets deed, de Poolse vrouw spoedig naakt voor ons zou staan.

"Ik ga naar binnen," fluisterde mijn vrouw en ze vertrok. Haar vertrek had echter geen zichtbare uitwerking op onze gastheer of gastvrouw, en toen Anna's jurkje op haar voeten viel, kon ik zien dat ze alleen een push-up beha droeg. Ze had een strak lichaam en dat ze geen kinderen had, was te zien aan haar platte buikje.

Verrassend genoeg had ze een strook blonde haren op haar schaamheuvel. Toen ze haar kleine borsten uit de beha haalde, kon ik zien dat ze versierd waren met kleine, lichtroze tepels.

"Anna is vandaag niet goed geweest, dus we zullen haar met het gezicht naar het kruis zetten," zei professor Kott, en deze keer klonk zijn accent als een kwaaie fascist. Plichtsgetrouw ging Anna in de juiste positie staan en het duurde slechts een paar seconden om haar polsen en enkels vast te maken. Het gemak waarmee het gebeurde, samen met de al aanwezige striemen op Anna's kont, leverde voldoende bewijs dat deze handeling een veelvoorkomende gebeurtenis was.

Toen zag ik iets tussen haar billen wat ik niet goed kon onderscheiden. Het zag eruit als een blauw rondje en ik voelde me erg naïef toen het dan pas tot me doordrong dat ze een buttplug in haar kont had zitten.

'Anna houdt van de zweep, maar we beginnen met een rijzweepje," zei hij en liep naar een standaard waar verschillende attributen aan hingen. Het item dat hij koos had een klein handvat, een schacht van ongeveer een meter en aan het uiteinde een dik leren vierkant. Hij bewoog het meerdere keren door de lucht en creëerde zo een zwiepend geluid, en terwijl hij dit deed zag ik Anna's kont langzaam bewegen. "Zo'n klein sletje," zei de professor die blijkbaar ook haar actie zag.

De toon van de stem van de Poolse man was veranderd. Voordat we zijn kerker binnengingen, sprak hij met een formele, gereserveerde stem, die meestal geen emotie had. Nu kwam zijn interesse duidelijk naar voren en soms proefde ik bijna vreugde. Het bleek dat hij nu in zijn element was, de plek waar hij de meeste vreugde ervoer.

Nog een paar keer zwaaide hij met de zweep door de lucht, dan stapte hij op zijn vrouw af en liet het zweepje hard op haar ene bil landen. Volgens mij had een normaal persoon door de pijn van de klap gaan gillen, maar ze ontving hem met slechts een zacht gejammer.

Gebiologeerd door de aanblik van de naakte vrouw die gestraft werd, merkte ik in eerste instantie niet dat mijn vrouw was teruggekomen en zwijgend een paar passen achter me stond. Ik draaide me naar haar toe, maar ze bleef stoïcijns en keek langs me heen naar het Poolse paar, dus ik draaide ik me ook om.

Ik zag glimlachje op het gezicht van de professor toen hij zijn vrouw, die nu een onophoudelijke zachtjes kreunde, opnieuw een zweepslag gaf.

Anna's mooie lichaam huiverde bij elke slag en ik wenste dat ik op de één of andere manier de uitdrukking op haar gezicht kon zien en het schudden van haar kleine borsten als de zweep op haar billen landde. Was ze vooral stil geweest tijdens het eten omdat ze wist wat er zou gaan komen en had dat haar opgewonden?

Dat waren de gedachten die door mijn brein renden en ervoor zorgden dat mijn lul stijf begon te worden terwijl ik in afwachting op de volgende zweepslag toekeek.

Kotts inspanningen hadden een doel, maar hij toonde geen woede, en intuïtief wist ik dat ik naar een zeer geoefende hand keek. Hij toonde geduld en gaf zijn vrouw de tijd om te herstellen tussen de slagen door. Ik vermoedde dat hij haar een dozijn slagen had gegeven toen hij stopte en zich naar ons omdraaide.

Even vroeg ik me af of hij een applaus verwachtte of een andere vorm van erkenning voor zijn werk, maar hij had duidelijk andere ideeën. "Ik kan met Anna doorgaan en haar de ware straf geven die ze verdient," zei hij. "Of heb je misschien mijn vorige aanbod overwogen?"

"Bedankt, maar we moeten gaan," reageerde ik en draaide me om, bijna tegen Lauren aanlopend die stomverbaasd leek.

Maar ze herstelde zich snel. "Bedankt... uh..." zei ze tegen de professor, "het was een leuk etentje."

"Natuurlijk," antwoordde hij.

Lauren liep snel weg en ik stond op het punt haar te volgen toen de professor met een stil gebaar me wenkte om even te wachten. Ik stopte en keek hoe hij een klein pakketje van een nabijgelegen tafel pakte, naar me toeliep en het in mijn hand legde. "Een cadeautje," zei hij zachtjes. Ik keek niet wat erin zat, knikte naar de man en liep weg.

Ik vond mijn vrouw bij de voordeur. We waren al snel bij de auto en het vergde concentratie om niet te hard op het pedaal te trappen. "Breng me naar een bar. Nu," zei ze, en seconden later barstte ze los in een rauwe lach die enkele seconden duurde. "Oh mijn god," zei ze dan.

"Wat voor kennissen houd jij erop na?" vroeg ik, wat nog meer gelach veroorzaakte.

We stopten bij een jazzcafé, niet ver bij de flat vandaan. We waren er al diverse keren langsgereden, maar we waren er nog nooit binnen geweest. Het rook er naar sigaren en op een klein podium speelde een trio. Het was niet druk, waardoor we erin slaagden een tafeltje te vinden dat wat gescheiden was van de andere. Toch fluisterden we vanwege de decadentie van het onderwerp.

"Ik heb alles gezien," zei ze en begon te giechelen. "Hoe moet ik ze op school onder ogen komen?"

"Hoe weten ze dat jij het niet tegen iedereen gaat vertellen?"

"Ik denk niet dat het hen wat kan schelen," antwoordde ze. "Ik heb je toch over die geruchten verteld?"

"Die garage... wauw. Ze zijn serieus," zei ik en schudde mijn hoofd.

"Arme Anna..." zei ze zachtjes.

"Arme Anna? Maak je een grapje? Ze genoot van elke seconde," wierp ik tegen.

"Ze werd vernederd... ze moest naakt zijn voor anderen," antwoordde Lauren en ik geloof niet dat ze me geloofde.

"Ik denk dat ze er dol op is. Bovendien hoef jij je nergens voor te schamen," plaagde ik.

"Je hebt toegekeken?" vroeg mijn vrouw sarcastisch.

"Alleen naar de techniek die je mentor gebruikte," lachte ik.

"Ja, juist..."

"Hij wil je. Hij lijkt me een beetje gefixeerd," zei ik en herinnerde me het tweede verzoek van de man.

Ze wilde wat zeggen, maar stak dan haar armen door die van mij. "Niet mijn type, lieverd," zei ze dan.

"Nou, hij is ouder..." zei ik, verwijzend naar het bericht dat ze Josh had gegeven.

"Je bent niet grappig... zelfs niet een beetje," antwoordde ze met gespeelde walging.

"O, ik was het vergeten. Ik heb een nog iets," lachte ik en haalde het doosje uit mijn sportjas.

"Waar heb je die vandaan?" vroeg Lauren.

"De professor gaf het me toen we weggingen. Je was al doorgelopen," legde ik uit.

"Wat is het?" vroeg ze terwijl ik het met karton bedekte voorwerp in mijn hand omdraaide.

"Ik durf niet te kijken," antwoordde ik.

"Geef hier," zei ze en griste het uit mijn hand.

In een geraas van scheurend papier opende ze de doos en plotseling keken we neer op een glimmend zilveren voorwerp van ongeveer tien centimeter lang. Ik herkende het onmiddellijk, maar Lauren blijkbaar niet en ik onderdrukte mijn lach toen ze het ding inspecteerde.

"Wat is het?" vroeg ze terwijl ze het voor haar gezicht hield.

"Doe weg, Lauren, de mensen om ons heen zullen het zien," zei ik en pakte haar arm vast.

"Wat is het?" herhaalde ze, nu zowel nieuwsgierig als nerveus.

"Het is een buttplug. Het gaat in je kont. Mensen in de wereld waar Kott en zijn vrouw actief zijn gebruikt ze. Als een stuk speelgoed, denk ik," zei ik in een poging uit te leggen wat het was, hoewel ik niet zeker was van de ware dynamiek.

"Waarom heeft hij het aan jou gegeven?"

"Lauren... lieverd, het is voor jou..." legde ik uit en meteen verscheen er een geschokte blik op haar gezicht.

"Nee, natuurlijk. Ik stop dat niet in mijn kont, die is me heilig," zei ze net iets te hard en stond op.

Ik keek om me heen en zag een paar aan een tafel in de buurt onze kant opkijken, dus ik gaf Lauren met mijn ogen aan zachter te praten. Ze keek me vies aan, stak dan haar tong uit en ging weer op haar stoel zitten.

Maar inderdaad, ze had haar kont altijd als verboden gebied verklaard en al mijn pogingen tot een anaal avontuur waren mislukt. Van al de seksspeeltjes die hij haar had kunnen geven, had dit wel de minste kans gebruikt te worden, zo bedacht ik. Al wist ik, dat ik het toch zou proberen als we terug waren in de flat. Dan kon ik in ieder geval genieten van wat amusement terwijl ik zag hoe ze haar kont zou verdedigen.

Ik nam de buttplug uit de palm van haar hand, liet hem in mijn zak vallen en een paar minuten later vertrokken we.

We waren snel naakt, sprongen in bed en begonnen elkaar te knuffelen. Toen ik dacht dat ze een aardig niveau van opwinding had bereikt, stond ik op, pakte het speeltje uit mijn jas en het glijmiddel dat we voor noodgevallen bewaarden. Lauren zag wat ik van plan was, rolde naar de andere kant van het bed en drukte haar kont richting de muur. "Eh... nee," zei ze.

"Kom op, laten we het proberen," zei ik terwijl ik dichterbij kwam.

"Nee," zei ze resoluut.

Ik gaf haar een moment om te kalmeren terwijl ik met mijn hand over haar zij streek, het metalen voorwerp pakte en het over haar lichaam begon te laten lopen. Ik merkte dat de bovenkant een kwartsachtige, rode bekleding had. Me Anna's blauwe herinnerend, vroeg ik me af of professor Kott met opzet de rode voor mijn vrouw had gekozen.

Minuten tikken voorbij terwijl ik het bleef proberen, maar toen ik mijn hand naar haar kont wilde bewegen, draaide ze zich op haar rug. "Nee," zei ze opnieuw.

"Zelfs niet proberen?" zeurde ik.

"Vanavond niet... Misschien een andere keer," antwoordde ze, hoewel ik wist dat die kans vrij klein was.