Als Een Dief In De Nacht - 11

“De hygiëne moet zijn rechten hebben, schat,” zei Dirk, duidelijk een lach onderdrukkend. “Gebruik jij deze maar. Ik neem de andere overtrek wel voor mijn rekening.”

Lachend om deze knotsgekke wraakactie, deden we allebei ‘ons ding’, waarna we ons in zeven haasten aankleedden. Nadat we de ‘geurige hoofdkussens’ en ook de sprei terug gefatsoeneerd hadden, controleerde ik het kistje nog even, vooraleer ik het terug onder het bed schoof.

“Weet je,” opperde ik weifelend. “Het idee dat Romain straffeloos zijn gang zou kunnen gaan vind ik niet te verdragen.”

“Dat gaat niet gebeuren,” zei Dirk. “We hebben voldoende bewijzen verzameld om een gerechtelijk onderzoek te rechtvaardigen.”

“Dan nog zal Romain alles op alles zetten om er onderuit te komen, Dirk. Desnoods zal hij zijn hele kapitaal uitgeven aan dure advocaten en dan blijft er helemaal geen geld meer over... Voor niemand.”

“Daar zeg je wat.” Zachtjes raakte hij mijn schouder aan. “Misschien kunnen we het ook anders aanpakken, Linda. Voel jij er iets voor om een risico te nemen?”

“Hoezo?” reageerde ik verwonderd. “Ik heb toch al gezegd dat ik met jou meega.”

“Dat is geen risico,” grijnsde Dirk. “Dat is een zekerheid… Geef me die sleutel eens.”

Zonder aarzelen legde ik de sleutel in zijn hand, waarna hij het kistje terug van onder het bed haalde en het openmaakte. Terwijl Dirk de papieren doorzocht en er een aantal tussenuit haalde, vroeg ik hem wat hij precies van plan was.

“Ik weet dat het een risico inhoudt, maar we zouden hen zo dadelijk kunnen confronteren met wat we weten,” zei hij.

“Bedoel je dat wij Romain en Cynthia hier gaan opwachten?” vroeg ik met een stem die bulkte van ongeloof. “Dat kun je niet menen!”

“Waarom niet?” reageerde hij opvallend rustig. “We kunnen Romain een deal voorstellen. Lang niet alles wat hij deed en doet is legaal of wettelijk waterdicht te krijgen. Als we het goed aanpakken, dan zal hij misschien akkoord gaan.”

“Over wat voor een deal heb jij het?” vroeg ik.

“Ik stel voor dat we ons eerst comfortabel instaleren in hun zithoek en daar de details bespreken terwijl we hen opwachten. Wie weet ligt er in de koelkast nog een fles wijn op ons te wachten…

Na het plunderen van de dossierkast en het koffertje onder het bed, plunderden we nu de koelkast. Alhoewel, veel lekkers troffen we daarin niet aan. Een aangezette fles wijn van een goed merk en wat groene olijven, daar moesten we het mee doen.

“Als we ooit in Italië zijn, dan laat ik jou échte, verse olijven proeven,” beloofde Dirk.

We zaten inmiddels in de woonkamer. Onze ‘strategie’ was in grote lijnen besproken. Daarna was ik passages uit Romains dagboek beginnen voorlezen aan een hoogst geamuseerde Dirk. Te midden van één van zijn lachbuien, hoorden we de elektrische garagepoort opengaan. Romain en Cynthia waren thuis.

“Poepsie, jouw ‘mama’ is terug,” zei ik, de poedel van mijn schoot duwend. Op het moment dat de achterdeur openging, kefte de hond zijn enthousiasme uit.

“Cynthia, dit was zo al geen geweldige avond, dus dram er nu niet over door!” snauwde Romain, vlak voor hij in ons gezichtsveld verscheen.

Zodra hij ons zag zitten, verstarde hij.

“Hallo, Romsie-womsie,” begroette ik mijn ex, tegelijk nonchalant wuivend met mijn rechterhand.

“Romain!” Enthousiast sprong Dirk recht, liep op hem af en schudde mijn verbouwereerde ex de hand. “Wat leuk om jou weer eens te zien… En dit moet Cynthia zijn, jouw charmante echtgenote,” waarna hij de al even verbouwereerde derde vrouw van zijn ex-schoonbroer de hand schudde. “Wat leuk om jou eindelijk eens te ontmoeten. Ik ben Dirk Stevens, de broer van Denise. Die ken je vast wel… Ga zitten, jongens. Mag ik voor jullie ook een glas wijn inschenken?”

Als een vis op het droge hapte Romain naar adem. Hoe ons plannetje ook zou aflopen, het voelde ergens nu al aan als een kleine triomf om mijn altijd zo zelfingenomen ex-man compleet overdonderd te zien.

“Romain..!?” Met grote ogen keek Cynthia haar echtgenoot aan. “Romain, wat doen zij hier?”

“Jij ziet hen dus ook!” stamelde Romain, kijkend naar zijn vrouw. “Ik dacht dat ik hallucineerde.”

“Doe niet zo onnozel,” reageerde Cynthia. Zelfverzekerd liep ze tot bij mij. “Hoe ben je hier binnengekomen?” vroeg ze.

“Gewoon door de voordeur,” zei ik nonchalant. “Jij ook een olijfje, Cynthia?”

In plaats van te antwoorden, liet ze haar blik over de papieren documenten gaan die Dirk en ik netjes op de tafel hadden uitgestald.

“Geef mij dat glas wijn toch maar,” zei ze, iets wat Dirk meteen ook deed. Nadat ze een blik met haar man gewisseld had, ging ze op de dichtstbijzijnde stoel zitten.

“Verdomme, wat is hier aan de hand?” wilde Romain weten.

“Fraude en verduistering, vermoed ik,” reageerde Dirk monter, waarna hij rustig in een fauteuil ging zitten en zijn armen op de leuningen liet rusten.

“Hoe kom je daarbij?” vroeg Romain.

Zwijgend wees Dirk naar de uitgestalde documenten op de eetkamertafel. “Jouw papierwinkel is hoogst interessant, Romain,” bleef Dirk de rust zelve.

Romain zette zijn voor mij zo vertrouwde pokergezicht op. “Dat zijn privédossiers, kopieën van correspondentie, contracten, enzovoorts. Daar is niks illegaals aan.”

“Weet je dat wel zeker?” vroeg Dirk poeslief.

Zichtbaar niet op zijn gemak, wierp Romain een blik op zijn vrouw, waarna die haar glas wijn aan de mond zette en het in één teug leegdronk.

Dirk maakte een afkeurend geluidje. “Eigenlijk is het een misdrijf om een goed glas wijn op die manier achterover te kappen, Cynthia,” zei Dirk, “maar als dat het enige is waar jij je schuldig aan maakte, dan denk ik dat we jou dat wel kunnen vergeven.”

Dirk amuseerde zich kostelijk, want een brede glimlach sierde zijn gezicht. Hoe dan ook was het nu aan mij om over te nemen. Dat hadden we vooraf zo doorgesproken.

“Wat zeg jij nu, lieverd?” zei ik, verontwaardiging veinzend. “Je vergeet PartyRent-All! Cynthia is mede-eigenaar én adviseur van het bedrijf. Hier is duidelijk sprake van belangenvermenging, iets wat op zijn minst in strijd is met het contract dat ze bij DKP-Eventing tekende,” verklaarde ik, waarna ik Dirk een innemende glimlach toestuurde.

Hij beloonde mij met een nog zoetere glimlach terug, waarna hij het woord weer overnam.

“Daar heb je helemaal gelijk in, schatje.” Dirk wendde zich opnieuw tot Cynthia. “Sorry meid, het is misschien niet de duurste wijn, maar ik sta erop dat je hem met respect behandelt.”

Met een nors gezicht griste Cynthia naar de wijnfles en schonk zichzelf een nieuw glas in.

“Cynthia!?” Verbouwereerd keek Romain naar zijn echtgenote, terwijl die ook haar tweede glas wijn in één keer achterover kieperde. Zijn pokerface was inmiddels verdwenen en hij staarde langs mij heen naar de uitgestalde papieren.

“Nu jullie zoveel moeite hebben gedaan om dat onder onze aandacht te brengen, ga ik ervan uit dat Cynthia bereid is om ontslag te nemen bij DKP-Eventing,” zei hij.

Dirk schoot in de lach. “Noemen ze dat geen mosterd na de maaltijd, Romain?”

“Dat is het absoluut,” trad ik Dirk bij. “Zeker nu wij weten dat jij PartyRent-All financiert met geld van DKP.”

“Dat zal niet zo makkelijk te bewijzen zijn,” merkte Romain op, met een grijns van oor tot oor.

“Ik denk dat dat wel zal meevallen,” zei ik, waarna ik zijn dagboek van achter mijn rug vandaan haalde. “Gefeliciteerd, Romain. Eindelijk heb jij eens iets geschreven waar mensen zich voor zouden kunnen interesseren.”

Het moet gezegd, in al die jaren dat ik met hem getrouwd was, had ik het gezicht van Romain nooit zo grijs zien kleuren. Eigenlijk stond dat ‘angstgezicht’ hem best goed. Het haalde de kringen onder zijn ogen weg.

“Romain!?” vroeg Cynthia fel.

Zwijgend staarde hij haar aan.

“Verdomme Romain! Sta daar niet te staan, maar doe iets!” riep zijn vrouw, nog feller.

“Weet je zeker dat je geen olijfje wil?” vroeg ik haar, terwijl ik er met smaak eentje in de mond nam. Ze keek me niet eens aan.

“Vraag dan op zijn minst waar ze op uit zijn!” commandeerde Cynthia haar man.

“Ik zou er wel een stukje cake bij lusten,” merkte ik droog op.

“Wat wil jij?” vroeg Romain aan Dirk.

“Ik wil ook wel een stukje cake,” antwoordde die met een uitgestreken gezicht.

“We hebben geen cake in huis,” sneerde Cynthia kribbig.

“Jammer.” Met een peinzende gelaatsuitdrukking boog Dirk wat voorover en haakte zijn handen in elkaar. “In dat geval zullen jullie ons geld moeten geven,” zei hij rustig.

“Geld hebben we ook niet,” reageerde Romain onmiddellijk.

“Nee… Maar jullie hebben dit,” zei Dirk, terwijl hij de statuten van PartyRent-All omhoog hield.

“Wat...?” met een veelbetekenende, schichtige blik keken mijn ex en zijn ‘nieuwe’ vrouw elkaar aan. “Wat zijn jullie van plan?” vroeg Romain.

“We zijn niet van plan om de financiële inspectie op jullie af te sturen, alhoewel jullie dat wel zouden verdienen,” zei Dirk, met een stem waaruit nu echt wel het allerlaatste greintje sympathie was verdwenen. “Ik denk dat vooral jij maar eens heel goed moet luisteren naar wat Linda te zeggen heeft, Romain.” Het volgende moment richtte hij zich tot mij. “Aan jou de eer, lieve schat.”

“Romain, ik vind dat onze zakelijk belangen niet langer met elkaar overeenstemmen,” begon ik mijn betoog. “Daarom wil ik met onmiddellijke ingang een scheiding...”

“We zijn al gescheiden!” sneerde Romain.

“Ik bedoel een zakelijke scheiding, dat begrijp jij heus wel,” bleef ik rustig. “Voor alle duidelijkheid, deze keer wordt het een scheiding op ‘mijn’ voorwaarden. Jij maakt de zaak rond PartyRent-All publiek en koopt DKP-Eventing op. Vervolgens neem jij de werknemers van DKP in dienst bij PartyRent, én je geeft mij een eerlijke prijs voor mijn aandelen. Jij betaalt je schulden terug die je bij mij hebt openstaan én je zorgt ervoor dat Elise, Jolien en Carl het geld krijgen waar ze recht op hebben. Is dat duidelijk?”

“Wacht eens eventjes…”

“Romain!” onderbrak zijn vrouw hem, waarna ze zich tot mij richtte. “Allemaal goed en wel, maar wat krijgen wij daarvoor in ruil?” wilde Cynthia weten.

“De belofte dat ik vertrek.” Ik stond op en ging naast Dirk in de bank zitten. “Ik neem ontslag en zie af van al mijn verdere rechten in het bedrijf van Romain.”

“En dan begin jij een eigen bedrijf met behulp van alle vertrouwelijke informatie waarover jij beschikt!” schreeuwde Romain uit.

“Daarvoor zal ik het veel te druk hebben met reizen.” In een teder gebaar legde ik mijn arm om Dirks schouders, waarna we elkaar grijnslachend aankeken.

“Daar geloof ik niets van!” snauwde mijn ex. “Je werk is voor jou je lust en je leven, Linda! Na een week of drie ga jij jezelf al vervelen.”

Behaaglijk nestelde ik mezelf tegen Dirk aan. “Dat denk ik niet,” zei ik zelfzeker.

Ongelovig staarde Romain mij aan. “Denk jij echt dat ik geloof dat jij DKP verlaat om met die zwerver te gaan rondtrekken?”

“Je zult wel moeten,” antwoordde ik, kijkend naar Dirk.

“Linda is naïef, maar ze is niet stom,” kreeg ik hulp uit onverwachte hoek.

“Dankjewel Cynthia.”

Laatdunkend wuifde ze mijn reactie weg.

“Als ik jou was, zou ik goed over dit aanbod nadenken, Romain,” nam Dirk het van mij over. “Iedereen zal het begrijpen dat een gescheiden koppel na verloop van tijd ook de zakelijke banden verbreekt. Als PartyRent-All na verloop van tijd marktleider wordt, zal iedereen inzien dat jij een geniale zakenman bent. Ze zullen dan niet langer om jou heen kunnen bij de verkiezing van Zakenman Van Het Jaar.”

Vreemd genoeg fleurde Romains gezicht helemaal op. “Dat is inderdaad een interessant gegeven,” zei hij. In gedachten zag ik het al helemaal voor me hoe mijn ex zich in zijn dagboek een weg schreef naar hét toppunt van zijn zakelijke bestaan.

“Hebben we eigenlijk al verteld dat dit aanbod van korte duur is,” vroeg Dirk, Romain een knipoog toesturend.

“Nu ja, we zouden…”

“En niets van dit alles lekt uit naar de pers?” onderbrak Cynthia haar man. Alweer!

Verdroegen haar activiteiten misschien nog minder daglicht dan die van Romain? Onwillekeurig vroeg ik me af of hij wel wist wat zijn vrouw allemaal bekokstoofde, en zo ja, maakte hij zich daar zorgen over?

“Wat zou er moeten uitlekken, Cynthia?” vroeg ik op onschuldige toon.

Zichtbaar verbaasd staarde Romain mij aan. “Linda, jij bent veranderd.” In zijn ogen meende ik zelfs iets van belangstelling te zien. Het leek mij een mooi moment om mijn hart tegenover hem maar eens te luchten.

“Nee, ik ben niet veranderd.” Tegelijk met Dirk stond ik op. “Ik heb alleen nooit de kans gekregen om mijn eigen sensualiteit te ontdekken.” Ik legde mijn arm rond Dirks middel, waarna we samen in de richting van de deur gingen. “Jouw vrouw begrijpt dat vast wel. Nietwaar, Cynthia?”

Haar gezicht zag eruit alsof het uit een blok ijs was gebeiteld.

“We hebben het nog niet over bedragen gehad,” riep Romain ons na. “Waar gaan jullie heen?”

Terwijl Dirk mijn rugzak over zijn schouder hing, draaide hij zich nog even in de richting van mijn ex. “Ik ga Met Linda op ontdekkingsreis.”

“Ont… Ontdekkingsreis?” stamelde Romain. “Wat gaan jullie ontdekken?”

“Ach Romain, hou toch je mond!” sneerde Cynthia, pisnijdig.

“We nemen nog wel contact op,” liet Dirk over zijn schouder nog weten, waarna hij de voordeur opende en mij alvast zachtjes naar buiten duwde. “Oh ja, da’s waar ook, Romain,” zei hij nog. “Het heeft geen zin om wat documenten te laten verdwijnen, want we hebben van alles kopieën gemaakt. Slaap lekker voor zo dadelijk.”

Eenmaal buiten omhelsde ik Dirk. “Denk je dat hij erin trapt?” vroeg ik.

“Daar lijkt het wel op, schat.”

“Ik kan nog niet geloven dat het gelukt is,” zei ik. “Hadden we hen eigenlijk geen schriftelijke verklaring moeten laten ondertekenen? Het zou mij niet verbazen als Romain alsnog een weg zou vinden om er onderuit te komen.”

“Dat zal niet nodig zijn, want heb je Cynthia’s reactie gezien?” vroeg Dirk. “Volgens mij is zij nog veel meer fout bezig geweest dan wij weten. We moeten ze nu eerst een tijdje laten zweten en ze laten denken dat wij alles weten. Tegen de tijd dat we met bedragen op de proppen komen, zullen ze met vrijwel alles akkoord gaan.”

Ik zuchtte, in het besef dat ik bijna jaloers was op het zo vanzelfsprekend lijkend zelfvertrouwen waarmee Dirk in het leven stond.

“En nu?” vroeg ik, diep inademend. “Ik heb zojuist mijn hele leven op zijn kop gezet en weet niet zo goed wat er van mij verwacht wordt.”

Grinnikend trok hij me tegen zijn borst aan. “Je wordt verondersteld met mij mee te gaan,” zei hij.

“Waar gaan we heen dan?” Eerlijk gezegd vond ik het ergens best een beetje eng om een wereld binnen te treden waar nauwelijks regeltjes bestonden.

“We gaan een lange ontdekkingsreis maken, Linda.”

“Maar ik heb nog geen reispas.”

“Dat komt later wel.” Hij boog voorover en kuste me. “Voor het deel van onze reis wat ik voor vannacht nog in gedachten heb is er helemaal geen paspoort nodig, mijn liefste. Daarvoor hebben we alleen elkaar nodig… en een bed. Wat wordt het, Linda? Kies jij maar… Mijn zolderkamertje bij mijn zus of jouw appartement?”

“Mijn appartement!” zei ik beslist. Niet dat Elise niet mocht weten dat ik met haar broer ging. Nee, de waarheid was dat ik er niet van durfde uitgaan dat ik het ’beschaafd en ingetogen’ zou kunnen houden bij wat Dirk, meer dan waarschijnlijk, in gedachten had. Als hij me nog eens meenam naar zo’n geweldig moment van extase, dan wilde ik daar ergens toch liever geen toehoorders bij…

* * * * * * *

(Zweden, twee jaar later… een dikke twee uur rijden voorbij Stockholm)

Na een ochtend boodschappen doen op de wekelijkse markt, keerde ik terug naar het charmante, gerestaureerde boerderijtje waar ik de afgelopen twee maanden samen met Dirk had gewoond. Het was er zo goed wonen dat ik bijna spijt had dat we er binnenkort alweer zouden vertrekken. Nu ja, bijna…

Dat gevoel had ik nu eenmaal altijd als Dirks opdracht voor een of andere reisgids er weer op zat, terwijl ik tegelijk toch ook popelde van ongeduld om weer een nieuw plekje op de aardbol te mogen ontdekken.

Nadat ik de deur had opengeduwd - in deze kleine gemeenschap deed nooit iemand zijn huisdeur op slot - zette ik de boodschappenmand op de massief houten tafel in de keuken. Als eerste haalde ik het boeket bloemen wat ik had gekocht uit de mand en met zorg sneed ik de uiteinden van de stengels. Net klaar met het schikken in de vaas, hoorde ik het intussen vertrouwde gereutel van Dirks scooter, die het erf kwam opgereden. De rest van de boodschappen liet ik voorlopig maar even zo en ik liep naar het raam.

Nooit zou ik genoeg krijgen van Dirk en van zijn liefde voor het leven. Wat had ik mij ooit ongelooflijk in hem vergist!

En toch, telkens ik me tegenover hem beklaagde dat we zoveel meer mooie jaren samen hadden kunnen hebben, zei hij me steevast dat ik hem nooit zo gewaardeerd zou hebben als ik zeven jaar eerder al met hem was meegegaan. In één adem voegde hij er daarna telkens aan toe dat hij in dat geval ook nooit zoveel van mij zou hebben genoten als nu. Ik nam dus maar aan dat de dingen waren gelopen zoals ze moesten lopen.

Dirk stalde zijn gehuurde scootertje in de schaduw tegen de muur van het bijgebouw. Hij deed zijn helm af en hing die aan het stuur. Toen pas zag hij dat ik bij het raam stond en gelijk stuurde hij me een kushandje toe.

“Heb je Leon kunnen bellen of heb je het pakketje opgestuurd?” vroeg ik, zodra hij binnenkwam.

“Allebei.” Hij legde zijn arm rond mijn middel en kuste me vol op de mond. Een vluchtige kus op de wang was nu eenmaal niet zijn stijl. “En ik heb ook onze post opgehaald,” zei hij. “Er zit iets interessants bij.”

“Positief of negatief interessant?” wilde ik weten.

“Het is maar hoe je het bekijkt, Linda. PartyRent-All heeft het faillissement aangevraagd,” verklaarde Dirk.

“Eindelijk!” Ik haalde diep adem, terwijl ik voelde hoe een golf van voldoening over me heen spoelde. “Romain heeft het toch nog veel langer volgehouden dan ik had verwacht.”

Dirk ritste zijn rugzakje open en legde een grote enveloppe in mijn hand.

“Mijn zus heeft wat krantenknipsels opgestuurd. De lachende smileys die ze er hier en daar heeft bijgetekend, geven aan dat Denise het alvast wel positief nieuws vindt.”

Nadat ik de knipsels uit de enveloppe had gehaald, schoot ik in de lach. Daar heeft jouw zus het volste recht toe,” zei ik. “Het afgelopen anderhalf jaar heeft ze keihard gewerkt om van JOCA-Rent een succes te maken.”

“Jullie hebben allebei hard gewerkt,” repliceerde Dirk. “Doe jezelf vooral niet te kort, schat.”

“Ach,” zei ik, snel door de krantenknipsels bladerend, “Ik heb haar alleen maar gezegd wat ze moest doen. Denise en Jolien hebben al het echte werk gedaan, terwijl Carl, als piepjonge advocaat, een kei blijkt te zijn in het ontleden van de lettertjes van de wet.” Mijn oog viel op een door Denise met fluor aangeduid stukje tekst. “Romain is een slechte verliezer, Dirk”

“Had jij anders verwacht?” grinnikte hij.

“Dat nu ook weer niet, maar dit wil jij vast wel horen,” zei ik, waarna ik begon voor te lezen.

“Romain De Kerpel legt de schuld van de problemen binnen zijn bedrijf bij de sluwe, achterbakse zakenpraktijken van zijn twee verbitterde ex-vrouwen, die oprichter en eigenaar zijn van het concurrerende JOCA-Rent. De heer De Kerpel, ooit zelf meermaals genomineerd voor de titel van Zakenman Van Het Jaar, legde deze verklaring af tijden het banket dat werd gehouden ter gelegenheid van de benoeming van zijn voormalige echtgenote, Denise Vissers,

tot Zakenvrouw Van Het Jaar.”

Grinnikend keek ik Dirk aan. “Ik durf wedden dat het niet in Romains kouwe kleren is gaan zitten dat Denise al bij de eerste keer dat ze genomineerd werd, meteen heeft gewonnen.”

“Dat denk ik ook, zei Dirk. “Al helemaal omdat het succes van JOCA-Rent en Denise er nooit was gekomen zonder zijn onvrijwillige financiële bijdrage. Wordt er nog iets over Cynthia gezegd?” vroeg Dirk.

Haastig las ik de rest van het artikel. “Helemaal op het einde staat dat de huidige mevrouw De Kerpel zegt dat ze opnieuw gaan beginnen… De gebruikelijke blablabla.”

“Nou nou,” zei Dirk lacherig. “ Ze laat haar man niet vallen, dat moet je haar dan toch nageven.”

”Ze verdienen elkaar,” lachte ik met hem mee.

“Over verdienen gesproken,” veranderde Dirk van onderwerp. “Ik heb een cadeautje voor jou.”

“Wat is het?” vroeg ik. Zijn cadeautjes waren altijd opwindend en origineel.

“Wat zou jij ervan denken om onze eerste huwelijksverjaardag in Monaco te vieren?”

“Monaco?” vroeg ik verbaasd. Dirk wist al lang dat ik daar zeker een keertje naartoe wilde.

“Naar Monaco op kosten van de zaak,” verduidelijkte hij.

Mijn mond viel net niet open. “Heeft Leon jou die opdracht gegeven?”

Grinnikend knikte hij.

“Maar Peter krijgt toch altijd de mooiste opdrachten?” Ik herinnerde me Dirks collega Peter nog van op de bedrijfsborrel, kort na Nieuwjaar. Peter had er goed uitgezien in zijn mooie smoking, maar uiteraard niet zo goed als Dirk, dacht ik, terwijl een blik werpend op de platte buik en de brede schouders van mijn echtgenoot.

“Deze keer heb ik bij Leon een beetje aangedrongen en ik heb voorrang gekregen omdat ik al het langst in dienst ben.”

“Oh Dirk!” Iets voor zichzelf bepleiten bij de grote baas lag niet in Dirks aard. Ik besefte dat hij dit voor mij had gedaan. Dankbaar dook ik in zijn armen.

De afgelopen twee jaar had Dirk vrijwel alleen maar opdrachten gekregen op populaire vakantiebestemmingen. Vooral dat was hun specialiteit en binnen dat populaire marktsegment bereikten ze uiteraard ook het grootste aantal potentiële klanten. Het leven dat Dirk en ik leidden beviel me veel beter dan ik ooit verwachtte, maar dan nog had ik soms zin om een mooie jurk aan te trekken en te genieten van de glitter en glamour van een grootstad. Dat had ik echter nooit met zoveel woorden tegen Dirk gezegd. Hoe had hij dat geraden?

“Dankjewel schat. Voor onze eerste huwelijksverjaardag is dat hét perfecte geschenk.”

“Het perfecte cadeau voor dé perfecte vrouw,” declameerde Dirk, waarna ik spontaan op zijn schoot ging zitten om hem te kussen.

“Je hebt boodschappen gedaan,” constateerde hij, na een lange, smachtende kus. “Heb je Knäckebröd gekocht?”

“Ja.”

“Mooi zo, want dat typisch Zweedse, hardgebakken roggebrood zal ik in Monaco zeker gaan missen,” zei hij, terwijl hij in de boodschappenmand snuffelde. “Wat zit er onder in de mand?”

“Een sprei.”

“Alweer één?” vroeg hij verwonderd. “Onlangs in de Provence kocht je er toch ook al een?”

“Die hebben we intussen al bijna versleten,” merkte ik lacherig op.

“Voor wat mij betreft hebben we die nog maar pas goed en wel ingewijd,” lachte hij met me mee.

Ik stond op en haalde de sprei uit de mand. Inmiddels had ik er een gewoonte van gemaakt om op iedere nieuwe bestemming een bedsprei te kopen en iedere sprei droeg zijn eigen herinneringen met zich mee. Nu ja, behalve deze nieuwe dan...

Glunderend vouwde ik de geelblauwe sprei open en hield ze voor hem omhoog. “Wat vindt jij ervan?”

Ook Dirk stond op en keek me doordringend aan. “Ik denk dat ik hem eerst op het bed moet zien,” grinnikte hij, waarna we lachend naar de slaapkamer liepen om samen de nieuwe sprei over het bed te draperen.

“Ik denk dat we ook dit exemplaar maar eens op een deftige manier moeten inwijden,” zei Dirk, die inmiddels achter mij was komen staan en me stevig omarmde.

“Schat, ik ben wel ongesteld,” bracht ik hem zuchtend in herinnering.

“Nou en?” fluisterde hij in mijn oor. “Dan schakelen we toch gewoon naar sukkelseks, zoals we dat wel vaker doen.”

Mocht ik er al aan twijfelen, dan zorgden twee grote, grijpgrage handen, die onder mijn losse bloesje naar mijn borsten op zoek gingen, er wel voor dat ik mij per direct herinnerde dat hetgeen Dirk ‘sukkelseks’ noemde, nog altijd vele malen spectaculairder was dan alles wat ik ooit bij Romain op dat vlak meemaakte.

Sukkelseks met Dirk… Zelf zou ik het eerder knuffelseks noemen, maar hoe dan ook was ik er van gaan houden… Dus, met de hand op het hart kan ik zeggen dat ook deze nieuwe, Zweedse sprei op een even geduldige als liefdevolle wijze werd ingewijd.

Einde.