Geen Weet

Het is warm. Heel warm. En ik krijg het steeds warmer. En steeds vaker krijg ik het warm. Ik kan er niks aandoen. Weinig. Het is niet mijn schuld. Het is niet eerlijk. Ik ben maar een knul. Dit is normaal. Maar ik doe het zo vaak dat het niet meer normaal is. Vervelen doet het nooit. Alleen die meiden... Het zijn de verkeerde meiden. Het mag niet. En juist daarom voelt het extra goed. Dagelijks doe ik het. Vaak meerdere keren per dag. Dat maakt het niet normaal. Maat het is gewoon te veel. Ik kom liever niet meer van m'n kamer af sinds het samenwonen. Een blik op ze doet de mijne al laten groeien. Soms het horen van een stem al. Hun geur bedwelmt mij. Onze ouders waren weg dit weekend. Dat wil zeggen mijn vader en haar moeder. En de drie meiden zaten nu beneden. Ik had ze net nog gezien. Het was warm. Dus zaten ze in de tuin, en in een bikini. Drie mooie lijven in niets meer dan een eenvoudige bikini. Grote zonnebrillen voor hun gezicht en glimmend van de zonnebrand lagen ze daar en zagen ze mij niet naar hun kijken. Tellen later stond ik onder de douche te trekken als een malle. Ik kon er gewoon niks aandoen. Ik maakte het maar af op mijn kamer. Net als vanochtend. En nu deed ik het weer. De avond was gekomen. De dames gingen stappen en ik zat achter m'n computer. Gamen kon me nog een beetje afleiden, maar stiekem volgde ik de oudste op Instagram en zodra ze iets had gepost, zocht ik het op en had ik niet veel later m'n stijve alweer in m'n hand. Het was m'n stiefzus geworden. Maar eentje die veel te lekker was daarvoor. Ik droomde de hele dag over haar, en trok me het liefst de hele dag op haar af. Samen met haar beste vriendin en ons jongere 'zusje' had ze in de tuin gelegen. Het was geen familie, maar toch voelde het gek om over haar te fantaseren en vooral erg fout. Dat wat het dus zo lekker maakte allemaal. Zij plaatste ook wel veel pikante foto's in kleding die niet veel voor de verbeelding overliet. Zij en die vriendinnen van haar. Nu ook weer in de korte rokjes die ze hadden aangedaan voor het uitgaan. De derde miste op die foto's. Die was te jong om te gaan stappen. Daar mochten onze ouders geen weet van hebben. Zij was ons pleegzusje die hier tegenwoordig bijna volledig bij ons inwoonde. Ook een zeer knap meisje. Was het de een niet, dan de ander wel die door m'n hoofd spookte. En als eenzame sukkel kon ik dan niet anders dan me maar zo snel mogelijk van dat soort ideeën af te helpen door de hand maar zo vaak mogelijk op mijzelf te leggen. Het gezin was al ingewikkeld genoeg zonder mijn vreemde behoeftes die konden dwarsbomen.

Ik kon er hele sessies van maken. Ik vond het ook gewoon lekker. Zeker als ik alleen thuis was, met een beetje olie erbij, kon ik er uitgebreid de tijd voor nemen. Soms porno, maar meestal de foto's van m'n 'zusjes' en mijn fantasie die dan onbegrensd leek. Iets wat natuurlijk nooit zou kunnen en mogen gebeuren. Fieneke heette de oudste, Bo de jongste. De jongste had geen vriendinnen, de oudste best veel, allemaal lekker. Ik was zelf achttien en er stond de laatste tijd geen rem meer op mijn fantasieën die met name die twee veroorzaakten. Fieneke was een jaartje ouder. Een mooie brunette die steeds meer leek te ontdekken hoe knap ze wel niet was en daar ook mee te koop begon te lopen, tot ergernis van haar moeder. Oh, ik had het niet eens over mijn nieuwe stiefmoeder gehad, die misschien nog wel het meest tot de verbeelding sprak met haar schoonheid wat duidelijk aan haar dochter was doorgegeven, maar waar ik echt niet over durfde te fantaseren... Bo was een jaartje jonger dan ik. Een pleegkind dus. Heel stil en verlegen, maar ontzettend knap. Ze was van Koreaanse afkomst, en daardoor vrij klein en iel. Maar erg knap. Samen met mij lag ze op zolder. Een wandje tussen onze kamers. Soms rook ik haar parfum door de muur heen. Mijn kamer was de oude kamer van Fieneke. Daar rook soms ook nog iets zoets wat mij meteen aan haar deed denken. Eigenlijk had ik geen leven meer. Maar erover klagen, vond ik ook wat ver gaan. Want eerlijk gezegd deed ik niets liever dan dit. Gewoon een beetje trekken, en dat de hele avond door. Tussendoor nog wat gamen, of zo. Een beetje rust pakken totdat mijn gedachten zich weer vulden met de meiden uit mijn omgeving. Ik was te verlegen om meisjes uit te vragen en had er ook vrede mee dat er niet meer dan dit in zou zitten. Seks kwam nog wel een keertje.

Ik keek naar de verschillende socials van Fieneke en daarna ook naar die van Bo, en zocht de foto's erbij die mij het meest aanspraken. Zij toonde zich niet zo snel in schaarse kleding, al waren ze er wel. Haar gezicht was al een juweeltje en ik stelde me vaak voor dat ik haar mocht kussen of zoenen, waarna het ook makkelijk was haar knappe gezichtje bij mijn lul voor te stellen. Ik was misschien ook wel een beetje verliefd op haar, ondanks dat ik weinig van haar wist, zo stil als ze altijd was. Ze had mooi, lang en donker haar en droeg altijd nette kleding, waardoor ze erg modieus en soms ook een stuk volwassener oogde. Maar haar hele doen en laten waren dat van een onzeker pubermeisje, waarin ik me makkelijk kon herkennen als onzeker puberjongetje. Toch hadden we weinig contact. Ik wist dat ze mee ging stappen, omdat ze dat zo graag wilde. Niet dat het mocht. Het leek me ook niks voor haar. Als we al contact hadden, was het via WhatsApp. Vooral zakelijke boodschappen. Dat ik nu een berichtje van haar ontving, wat in beeld popte op mijn monitor terwijl ik naar haar foto's keek met mijn opgepompte lul in m'n hand, was zacht uitgedrukt wat ongemakkelijk. Maar toen doordrong wat ze stuurde, werd het al snel een kleine ramp in de wording...

'Ik kan je horen.' zei ik staan. Ik voel me wit wegtrekken en krijg het nog warmer dan ik het al had. Ik stop, maar dat ding wil niet zachter worden. Ik ontdek iets in me. Het idee dat ze me kan horen schrikt me minder af dan ik zou vermoeden. Maar toch schrik ik. Wat gênant. Ze was toch weg? Het was maar een dun muurtje wat onze kamers scheidde. Ooit door de vader van Fieneke erin gebouwd om extra kamers te maken. Ik bedacht me meteen dat dit misschien niet de eerste keer was dat ze me kon horen... Maar het was de eerste keer dat ze het zei.

'Bo? Ben je thuis dan?' vroeg ik angstig, en mijn stem trilde. Het bleef stil. Ik stond op. Dat ding zwiepte met m'n bewegingen mee. 'Bo?' vroeg ik nog een keer, iets zachter. Misschien was ze niet thuis, maar had ze gedronken en kwam ze er nu opeens zomaar mee aan.

'Ja.' hoor ik zachtjes aan de andere kant. Ik slik opnieuw en voel me een enorme sukkel.

'Het... Spijt me.' zei ik maar, niet wetende wat ik moest of kon zeggen.

'Ik vind het niet erg.' zei ze toen opeens nadat het weer even stil was geweest. Ook haar stem trilde.

Ik borg hem op. Zachter werd hij nog steeds niet. Ik liep de gang op en wilde haar kamer binnenlopen. Waarom wist ik niet. Ik deed het niet.

'Mag ik binnenkomen?' vroeg ik haar eerst, ook niet goed wetende waarom.

'Nee.' zei ze zachtjes, maar duidelijk. Nee, natuurlijk niet.

'Het spijt me. Ik zal het niet meer doen.' zei ik nog verslagen. Ik wilde niet dat ze dit wist, dat ze me zo zou zien of over me zou denken.

'Ik weet al lang dat je dit doet.' zei ze wel toen ik weg wilde lopen. 'De rest ook.' gaf ze aan. Ik voelde me nog stommer dan ik al was. 'Fien heeft het er vaak over met haar vriendinnen. Dan lacht ze je uit.' gaf ze ook prijs. Met haar had ik ook helemaal geen goeie relatie, en dit verbaasde me niet. Ik zou hetzelfde doen. 'Maar ik doe dat niet.' zei ze snel daarna. Bo was ook aardiger.

'Ik snap het wel.' zei ik nog.

'Ik niet.' klonk ze dichterbij. Ze was opgestaan en stond dichter bij haar deur. Dezelfde deur als waar ik nog voor stond. 'Weet je...' aarzelde ze toen. Mijn hart begon harder te bonken. Haar toon was veranderd. 'Ik kan het ook zien. Als je het doet.' zei ze me nu. Weer schrok ik.

'Wat?!' vroeg ik alleen, en mijn schrik was hoorbaar.

'Dat weet de rest niet, hoor.' zei ze als eerste, maar vond ik niet geruststellend.

'Maar hoe bedoel je?' wilde ik vooral weten.

'Ik kan je zien.' hoorde ik haar slikken. Er zit een gat in de muur bij mijn bed.' verklapte ze toen. 'Toen Fien hier nog sliep, hielden we zo contact.' had ze het over de tijd voor mijn komst. Mijn bed stond niet tegen diezelfde muur, maar aan de andere kant. Verdwaast liep ik al terug naar mijn kamer en ging op zoek. Er stond een wasrek voor, ingeklapt, die er al stond sinds ik hier introk. Het huis was op zich ruim, maar her en der was er wat ruimtegebrek. Op mijn kamer stonden ook reservestoelen voor beneden. En een strijkplank. Niks van dat was ooit relevant en stond me ook niet in de weg. Maar daardoor had ik wel gemist dat er achter dat wasrek een gat in de muur zat, ongeveer zo groot als dat van een stopcontact. Dat was misschien ooit wel het idee geweest. Muisstil haalde ik het rek weg en bukte ik om er doorheen te kijken. Ik hoorde Bo mij nog zachtjes roepen, maar ik zweeg. Ik stond niet meer aan de andere kant van de deur. Ik viel bijna om toen ze opeens op bed plofte en ik zag haar liggen, nog geen halve meter van me vandaan. Ze was wat rood in haar gezicht en zag haar ogen dwalen en zoeken naar wat hier gebeurde. Ook viel me iets anders op. Haar broek was los... Had ik haar kunnen horen op een dezelfde delict? Zij had wel stil kunnen blijven.

Ik kreeg een idee wat ik nog nooit eerder had gehad. Ik kreeg het idee dat ze het helemaal niet erg vond dat ze me kon horen en zelfs kon zien. Ik kreeg het idee dat ze mij op een bepaalde manier wel zag zitten. Dus kreeg ik het idee daar zonder verder idee naar te handelen. Het was een opwelling. Het domste wat ik misschien wel zou doen als ik er helemaal naast zou zitten. Ik werd er namelijk ook niet minder hard op. En wat wilde ik toch graag... Dus haalde ik hem weer uit m'n broek. Ik moest ietsjes door m'n knieën, en met mijn volledige lijf leunend tegen dat dunne wandje wat mij maar net kon houden, richtte ik de harde jongeheer op dat gat in de muur, wat er wel voor gemaakt leek. En toen stond ik daar... Het was nog stiller dan zojuist. Zag ze het niet? Of was ze zo geschrokken? Had ik de fout gemaakt te denken wat ik dacht?

'Bo?' vroeg ik zachtjes. Ik zag niet wat er gebeurde in de andere kamer. Maar ik kreeg het vermoeden dat ze nog dacht dat ik of op de gang stond, of gewoon was weggelopen. Ze had me in ieder geval niet gezien. Want plots hoorde ik haar schrikken.

'Wat doe je nou?!' hoorde ik haar hese stem en ik voelde me opnieuw wit wegtrekken. Hoe dom kon iemand zijn? Dit kon alles verpesten. En het was al zo gezellig in huis...

Zeker een minuut blijft het stil, en ik blijf staan, omdat ik niet weet wat te doen, maar ook moeilijk overeind kom. Ze zegt niks. Ik hoor niks. Ik zeg niks. Ik stel het moment uit. Ik moet weg hier en daarna kan ik haar nooit meer aankijken. Dat stond vast. Ik haal diep adem en besef me maar al te goed wat ik gedaan heb en dat ik daar niet mee wegkom. Dus trek ik me langzaam terug.

'Wacht!' hoor ik haar nu, en ik blij stokstijf staan. En dat ding ook. Weer wordt het stil. Weer te lang.

'Sorry, ik dacht...' kwam ik niet heel veel verder. Weer die stilte. De spanning stijgt. Wat gaat er door haar heen? Waar is ze, hoe kijkt ze, wat wil ze? En dan voel ik haar opeens. Ik stond hier als de domme sukkel met m'n harde piemel en had die door een gat in de muur gestoken de kamer in van mijn te lekkere pleegzusje. En nu raakte ze hem aan. Ik voelde haar vingers zachtjes glijden over de eikel en ook over de schacht die ze daarna probeerde beet te pakken. Zij was kleiner dan gemiddeld, ik een stuk groter dan gemiddeld. Ik begon opeens te hijgen. Ik werd aangeraakt door een ander en dat voor het eerst. En het voelde zo goed. Alle spanning die ik de laatste periode had opgebouwd, komt eruit met dat ze me aanraakt.

'Ik heb hier veel aan gedacht.' zei ze me toen, en verraste ze me compleet. Dat had ik nooit mogen verwachten. Ik voelde haar hand iets steviger om mijn schacht en verkennend ging ze te werk. De vingertoppen van haar andere hand voelde ik nu ook en gleden zachtjes over mijn eikel heen. Ik kon een kreun niet meer binnenhouden. En daar leek ze van te schrikken, want ze liet los.

'Beloof me dat je tegen niemand wat zegt.' hoor ik haar dan.

'Natuurlijk niet. Maar jij ook niet dan?' wil ik eenzelfde garantie, aangezien ze het al over me hadden.

'Beloofd.' zei ze. 'Ik hoop al een tijdje dat dit zou kunnen. Ik ben best wel nieuwsgierig, maar vertrouw niemand dit toe.' kwam ze toen mee aan.

'En mij wel dan?' Ik hoorde niks, maar zag haar in gedachten haar schouders ophalen.

'Niet dan?' vroeg ze toen heel simpel.

'Ik zeg niks. Ik schaam me dood.' trilde mijn stem nog, en stond daar nog als een soort spiderman tegen die muur geplakt, mijn harde lul nog steeds zo stijf als hij maar kon zijn, en vlak voor haar, stelde ik me voor.

'Dat hoeft denk ik niet. Niet voor dit ding, in ieder geval.' hoorde ik haar nu zelfs wat lachen op een positieve manier bedoeld. 'Mag ik wat proberen?' vroeg ze daarna. Nu knikte ik. Niet dat ze dat kon zien.

'Moet ik naar je toe komen?' vroeg ik nog.

'Nee, liever niet. Vind het toch wel eng al.' gaf ze duidelijk haar grens aan, en bleven we in deze gekke situatie die wel steeds leuker en veelbelovender werd. Dus bleef ik staan en werd het weer stil.

Het begon met haar hand die de onderkant van mijn schacht streelde. Dit ook om hem iets meer op te richten, kwam ik even later achter toen ik een nieuwe sensatie ervaarde in de vorm van haar zachte en warme lippen die de eikel kusten.

'Oh, fuck...' liet ik uit toen ik ontdekte wat zij wilde proberen.

'Heb dit nog nooit gedaan, dus als ik je pijn doe...' kwam ze nog mee aan, maar ik stond nog te hijgen van die enkele kus die ze erop gedrukt had. Haar hand pakte me daarna steviger vast en weer voelde ik haar lippen en al snel ook haar tong. Zachtjes drukte ze haar tong tegen m'n eikel en likte ze eraan. Kon ik haar maar zien. Dat knappe gezicht van haar had ik zo vaak voor me gezien terwijl ze zoiets zou doen in mijn fantasie. En nu deed ze het in de werkelijkheid, en kon ik het niet eens zien. Toch had ik een vrij duidelijk beeld van hoe ze daar op haar bed moest zitten voor de muur waar mijn harde lul uitstak en waar ze dus gewoon geil van werd, even grof gezegd. En ik ook. Ze kuste en likte m'n eikel met gevoel en precisie en zo ging ze ook de schacht af waarbij haar hand dan de eikel vasthield en omhoog gericht hield zover dat kon. Haar kusjes op de onderkant waren het prettigst. Haar likjes op de eikel werden het meest gewaardeerd.

'Dit voelt zo goed...' liet ik hijgend uit.

'Hij is zo groot...' hoorde ik haar op dezelfde manier zich uiten. En daar werd ik alleen maar groter van. Ze hield het nu bij likken en bij de eikel die ze steeds meer op haar tong wist te leggen waarbij haar lippen dan wel contact maakten. Ik hijgde harder en vond dit ongelofelijk geil en lekker. Ik hield me met alle macht in en wilde nog niet klaarkomen. Iets wat ook niet zomaar ging na vandaag; dat al een aantal keer zelf veroorzaakt te hebben. Toch was het moment zo geil dat het voor m'n gevoel ieder moment kon gebeuren. Dat veranderde toen ze me in haar mond nam, wat weer heel anders als sensationeel werd ervaren, maar haar een stuk minder makkelijk afging. En begrijp me niet verkeerd. Alleen het idee al dat ze daar op m'n eikel zat te sabbelen, was al zo goed, dat haar onkunde dat niet hinderde. Het was ook lekker, zo voorzichtig als ze het deed. Maar een orgasme ermee opwekken, deed ze nu niet. Dan had ze me beter kunnen blijven likken. Al vroeg ik me af of ze het wel fijn zou vinden om plots een lading zaad in haar smoeltje te mogen ontvangen...

Zo nu en dan onderbreekt ze zichzelf. Zeker nadat de tijd vordert en ze minstens al twintig minuten bezig is op deze manier, waarin ze wel wat wisselt en geduldig haar tijd neemt te ontdekken wat ze wil ontdekken en mij op die manier blijft plezieren. Maar ze bleef dat onzekere meisje wat dus ook wel een bepaald beeld had van tevoren. En daar hoorde bij dat ze mij op deze manier toch tot een voldaan einde zou kunnen brengen. Vandaar de onderbrekingen die al na een paar minuutjes kwamen waarin ze me dan vroeg of ze het wel goed deed, of iets anders moest doen. Ik was net zo onervaren, en durfde ook niet iets anders te vragen. Daarnaast genoot ik enorm van haar aanrakingen en moedigde ik haar ook gewoon aan door te gaan, mits ze dat nog wilde. Dat wilde ze dan wel.

'Graag zelfs.' zei ze de eerste keer, maar de onzekerheid bleef. En zo nu dan vroeg ze het dan weer, en kon ik haar weer prijzen. Misschien deed ze het daarom wel. Ze leek zich ook niet te vervelen en ik merkte dat ze elke weer gedreven verder ging. Maar hoe goed ze haar best ook deed, realiseerde ik me al na een paar minuten dat het haar ook niet ging lukken. Kon ook aan mij liggen. Het was ook zo spannend allemaal. Al twijfelde ik niet aan de oplossing voor dit probleem op dit moment.

'Als je wil, kan ik het zelf afmaken?' stelde ik dan ook voor, al deed ik dat liever niet. 'Niet dat ik wil dat je stopt. Maar...'

'Het duurt lang.' hoorde ik haar gelukkig met dat haar lippen een laatste keer over de eikel hadden gegleden. Haar hand had me nog wel vast. We begrepen elkaar dan ook. Dat dacht ik ten minste. Hoe we hierna verder gingen, wist ik niet, maar ik wilde me terugtrekken en deed het dan zelf wel, in de wetenschap dat ze me dus kon zien... Dat was nog wel een dingetje. Maar zo ver kwam het niet. Weer stopte ze m'n terugtrekking. Ik moest het zelf doen. Daar waren we over uit. Maar dan wel hier ter plekke. Dat begreep ik eruit.

'Weet je het zeker?' vroeg ik haar nog. Even bleef het stil, waarna ze me zei het zeker te weten. Ik moest m'n houding wel even aanpassen en me iets terugtrekken zodat ik een hand op mezelf kon leggen. Zo werd de situatie steeds gekker. Nu stond ik mezelf af te trekken door een muur heen terwijl aan de andere kant m'n te lekker pleegzusje zat toe te kijken in de hoop dat het nu wel zou lukken. Ik zag haar zo voor me zitten. Letterlijk, zonder dat ik haar kon zien. Ik moest even een ritme vinden en bonkte met m'n knuist ook een paar keer tegen de muur aan. Ik was meer van de lange halen en trok me ook steeds verder terug totdat alleen m'n eikel nog door het gaatje heen stak. Zo ging het lekker en opeens vrij snel. Ik brieste en hijgde en kon m'n geluk niet op. Nog nooit was het zo lekker geweest, al duurde het ook nu wel weer wat lang. Spanning, denk ik. Dat veranderde echter toen ik haar gehijg voelde. Ik kon het niet horen. Daar brieste ik zelf te hard voor. Maar ik voelde haar adem tegen m'n eikel aanbotsen. Dat deed de druppel al bijna doen overlopen, maar toen ik ook haar tong voelde die ze als een warme, natte deken onder m'n eikel legde, kwam het meteen. Wild schokte ik, waarbij de lul me ontglipte, en ik door het schokken ook de muur opnieuw begon te knuffelen en zonder pardon het hele eind weer door dat gat stak en zo haar mond in, terwijl ik spoot als nooit tevoren...

Meteen hoorde ik haar hoesten en proesten en kokhalzen. Haar warme mond was al snel niet meer voelbaar terwijl ik door bleef spuiten en zij daar dus nog ergens moest zitten; in de vuurlinie, nam ik aan. Ik trilde en hijgde en piepte bijna van de ontlading. Haar hoorde ik niet meer. Dit had ze vast niet verwacht. Hoe kon je dit ook verwachten zonder enige kennis? Het is overigens wel duidelijk dat met deze lozing, ook alle spanning eruit is bij zowel haar als mij. Ik durf haar niet eens te vragen of het wel gaat. Ik trek me dan ook stil terug als het kwaad geschied is en berg hem snel op. Ze stopt me nu ook niet. Even later hoor ik haar haar kamer verlaten en de trap aflopen. Ik hoor de kraan in de badkamer van de gootsteen en even later hoe ze weer naar boven loopt. Ik hoop nog dat ze nu naar mij komt, maar ik hoor haar deur dichtvallen. Ik had een overhemd op een haak voor het gat in de muur gehangen. Ik kruip achter m'n computer en zie haar chat nog openstaan. Ik durf niks te zeggen. Zij zegt ook niks. Had ze een fout gemaakt? Was ze daar nu achter gekomen? Viel het dan zo tegen? Of dacht ze gewoon wat ook ik me bedacht; namelijk hoe nu verder?