De ochtendzon sijpelt door de gordijnen van Luca’s bungalow, warme strepen licht die over mijn naakte huid dansen. Mijn lichaam voelt zwaar, heerlijk beurs van de nacht met Luca, en mijn hoofd is een wirwar van genot en stille verlangens. Ik rek me uit op het bed, de donkere lakens verkreukeld onder me, en adem de zilte zeelucht in die nog steeds in de kamer hangt. Luca is weg, zoals hij zei, en de stilte voelt zowel vredig als een beetje leeg. Ik trek een van zijn overhemden aan, dat losjes over mijn schouders hangt en naar hem ruikt – sandelhout en zweet – en loop naar buiten, mijn blote voeten koel tegen de houten vloer.

Terug in het resort vind ik onze suite leeg, maar Lotte’s gouden bikini ligt achteloos over een stoel gesmeten, en haar koffer is een chaos van uitgepakte kleren. Ik glimlach. Typisch Lotte. Ze is waarschijnlijk al ergens aan het breakfastbuffet, flirtend met een ober of loungend bij het zwembad. Ik douche snel, het warme water spoelt de sporen van de nacht weg, hoewel mijn lichaam nog tintelt bij de herinnering aan Luca’s aanraking. Ik trek een lichte, witte jurk aan die mijn rondingen accentueert en mijn zongebruinde huid laat stralen, en ga op zoek naar mijn vriendin.

Ik vind haar bij het strandrestaurant, zittend aan een tafel met uitzicht op de turquoise zee. Ze ziet eruit als een zonnegodin: haar blonde krullen los en wild, haar ogen verborgen achter een grote zonnebril, en een strakke, turquoise bikini die haar volle borsten en ronde heupen benadrukt. Ze nipt aan een mimosa, haar lippen rood van de lippenstift, en als ze me ziet, verschijnt er een trage, ondeugende glimlach op haar gezicht.

“Sanne!” roept ze, terwijl ze haar zonnebril iets omlaag duwt en me van top tot teen bekijkt. “Jij ziet eruit als iemand die een *nacht* heeft gehad. Vertel. Alles.” Haar stem is plagend, maar er is een glinstering in haar ogen die me vertelt dat zij ook iets te delen heeft.

Ik plof tegenover haar neer, bestel een cappuccino en leun voorover, mijn kin op mijn hand. “Oh, Lotte, je hebt geen idee,” zeg ik, mijn stem laag en vol herinnering. “Luca… die man is een beest. Hij nam me mee naar zijn bungalow, en laten we zeggen dat ik elk hoekje van die kamer heb gezien.” Ik voel mijn wangen warm worden, niet van schaamte maar van de opwinding die nog steeds in mijn aderen zoemt. “Het was… intens. Ruw. Maar god, zo goed.”

Lotte lacht, een heldere, ondeugende lach die hoofden doet draaien. “Kijk jou, helemaal in de ban van meneer Barman. Details, Sanne. Ik wil details.” Ze leunt dichterbij, haar ogen sprankelend van nieuwsgierigheid.

Ik bijt op mijn lip, mijn gedachten dwalen terug naar Luca’s handen, zijn mond, de manier waarop hij me tegen de muur nam, me liet drinken uit dat glas… Ik schud mijn hoofd, een beetje overweldigd. “Laten we zeggen dat hij weet wat hij doet. En hij houdt niet op. Maar…” Ik aarzel, mijn stem wordt zachter. “Ik weet niet. Een deel van me hoopt dat het meer kan zijn dan alleen een wilde nacht.”

Lotte trekt een wenkbrauw op, haar glimlach verzacht. “Oh, lieverd, pas op. Mannen zoals hij zijn gemaakt voor plezier, niet voor beloftes.” Ze reikt over de tafel en knijpt in mijn hand. “Maar geniet ervan. Dit is ons paradijs, weet je nog?”

Ik knik, dwing mezelf te glimlachen, en draai de rollen om. “Oké, genoeg over mij. Wat heb *jij* uitgespookt? Je bent niet het type om vroeg naar bed te gaan.” Ik leun achterover, mijn ogen op haar gericht, en ik zie een blos op haar wangen verschijnen, iets wat zeldzaam is voor Lotte.

Ze lacht, een beetje nerveus, en neemt een grote slok van haar mimosa. “Nou… laten we zeggen dat ik mijn eigen avontuur had.” Ze zet haar glas neer en leunt voorover, haar stem zakt tot een samenzweerderig gefluister. “Na jouw vertrek met Luca bleef ik dansen, en er was deze gast… Raoul. Een danser van het resort, met een lichaam waar je van gaat kwijlen. Lang, gespierd, met dreadlocks en ogen die je laten smelten.”

Ik grijns, al voel ik een kleine steek van jaloezie – niet om Raoul, maar om hoe zorgeloos Lotte altijd lijkt te zijn. “Ga door,” zeg ik, mijn cappuccino vergeten.

“Hij vroeg me om mee te doen aan een dans, en voor ik het wist, waren we in een of andere achterkamer van het paviljoen, en…” Ze bijt op haar lip, haar ogen glinsteren. “Sanne, die man weet hoe hij moet bewegen. Niet alleen op de dansvloer, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij tilde me op alsof ik niets woog, en we hebben… nou ja, laten we zeggen dat de tafel in die kamer niet meer dezelfde is.”

Terwijl de zon hoger klimt en het strandrestaurant bruisend tot leven komt met het gekinkel van glazen en het gelach van gasten, leunt Lotte achterover in haar stoel, haar mimosa bijna leeg. Haar ogen sprankelen nog steeds van de herinnering aan haar nacht, en ik kan niet anders dan aandringen. “Oké, Lotte,” zeg ik, mijn stem plagend maar nieuwsgierig, terwijl ik mijn cappuccino neerzet. “Je hebt me genoeg opgehitst met je vage praat over Raoul en die tafel. Ik wil alles weten. Wat gebeurde er precies in die achterkamer?”

Lotte grinnikt, haar blonde krullen dansen terwijl ze haar zonnebril helemaal afzet en op tafel legt. Haar ogen, helderblauw en bruisend van ondeugd, vinden de mijne. “Oh, Sanne, je bent niet klaar voor dit verhaal,” zegt ze, haar stem laag en zwoel, alsof ze een geheim deelt dat de wereld niet mag horen. Ze leunt voorover, haar turquoise bikini glinstert in het zonlicht, haar volle borsten deinen licht terwijl ze haar armen op tafel legt. Haar huid is zongebruind, glanzend van een dun laagje lotion, en haar ronde heupen verschuiven in de stoel, een onbewuste beweging die pure verleiding uitstraalt.

“Oké,” begint ze, haar lippen krullend in een glimlach die zowel speels als roofzuchtig is. “Na jouw verdwijning met Luca bleef ik op het strand, dansend onder die fakkels. De muziek was zo… hypnotiserend, weet je? Diepe basslines, die je voelt in je borst. Ik droeg die gouden bikini – je weet wel, die waar je zei dat het pure problemen schreeuwt – en ik voelde me onoverwinnelijk. Iedereen keek, maar ik had alleen oog voor Raoul.”

Ze pauzeert, neemt een slok mimosa, en ik zie haar ogen afdwalen, alsof ze terug is in die nacht. “Raoul is… god, Sanne, hij is een kunstwerk. Lang, misschien wel 1,90 meter, met brede schouders en een borstkas die eruitziet alsof hij elke dag gewichten tilt. Zijn huid is diepbruin, glanzend, en zijn dreadlocks vallen tot net over zijn schouders, vastgebonden in een losse knot. En zijn ogen – donker, met lange wimpers, en een glimlach die je doet vergeten hoe je heet. Hij droeg een strakke zwarte tanktop en een linnen broek die laag op zijn heupen hing, en elke beweging die hij maakte was zo soepel, zo… sensueel.”

Ik leun voorover, mijn kin op mijn hand, volledig meegezogen in haar verhaal. “Ga door,” zeg ik, mijn stem bijna een fluistering. “Wat gebeurde er?”

Lotte lacht, een lage, hese lach. “Hij kwam naar me toe terwijl ik danste, en zonder een woord te zeggen pakte hij mijn hand en trok me mee in een soort salsa-achtige dans. Zijn handen waren groot, warm, en hij leidde me alsof ik gewichtloos was. Zijn heupen bewogen tegen de mijne, en ik zweer het, Sanne, ik voelde elke spier van zijn lichaam. Het was alsof de muziek door ons heen stroomde. Ik keek op naar hem, en hij had deze blik – hongerig, maar speels, alsof hij wist dat ik net zo graag wilde als hij.”

Ze leunt dichterbij, haar stem zakt nog lager. “Na een paar nummers fluisterde hij in mijn oor, zijn stem diep en met een licht accent: ‘Kom mee, ik wil je iets laten zien.’ Ik wist dat het een smoes was, maar ik was te ver heen om te weigeren. Hij nam me mee naar een achterkamer van het paviljoen, een kleine opslagruimte met stapels stoelen en een oude houten tafel. Het rook naar hout en zout, en het enige licht kwam van een kleine lamp in de hoek. De deur klikte achter ons dicht, en voor ik iets kon zeggen, tilde hij me op en zette me op de tafel, zijn handen stevig op mijn heupen.”

Mijn ogen worden groot, en ik voel een warme gloed over mijn wangen. “Lotte, je bent gestoord,” zeg ik, maar mijn stem is vol bewondering. “En toen?”

Ze grijnst, haar tanden glinsteren. “Hij kuste me, en Sanne, die kus was… alles. Zijn lippen waren vol, zacht maar eisend, en zijn tong bewoog op een manier die me meteen nat maakte. Zijn handen gleden over mijn rug, trokken de touwtjes van mijn bikini los, en voor ik het wist, lag de bovenkant op de grond. Mijn borsten waren bloot, en hij keek naar me alsof ik een godin was. ‘Perfect,’ mompelde hij, en toen boog hij voorover, zijn mond sloot om mijn tepel, en ik zweer het, mijn hele lichaam stond in brand.”

Ik hap naar adem, mijn eigen lichaam reageert op haar woorden, en ik verschuif in mijn stoel. “Jezus, Lotte. En toen?”
Ze lacht weer, haar ogen twinkelen. “Hij was niet te stoppen. Zijn handen waren overal – mijn heupen, mijn kont, tussen mijn benen. Hij trok mijn bikini slipje uit, en ik zat daar, naakt op die tafel, terwijl hij op zijn knieën ging. Sanne, zijn tong… ik kan het niet eens beschrijven. Hij likte me alsof ik zijn laatste maaltijd was, zijn vingers gleden in me, en ik greep zijn dreadlocks vast, mijn benen trilden. Ik kwam zo hard dat ik dacht dat ik zou flauwvallen, maar hij was nog niet klaar.”

Ze pauzeert, haar glimlach wordt nog breder. “Hij stond op, trok zijn broek uit, en… laten we zeggen dat hij niet alleen een goede danser is. Hij was groot, Sanne, en hij wist precies hoe hij het moest gebruiken. Hij tilde me van de tafel, draaide me om, en nam me van achteren, mijn handen grepen de rand van de tafel vast. Het was hard, snel, en zo fucking goed. Zijn handen knepen in mijn borsten, zijn lippen waren in mijn nek, en hij fluisterde dingen – vuile dingen, in het Spaans, dingen die me nog geiler maakten. ‘Qué puta eres,’ zei hij steeds, en ik had geen idee wat het betekende, maar het klonk zo sexy.”

Ik barst in lachen uit, mijn hand voor mijn mond. “Lotte, je bent onverbeterlijk. Hoe eindigde het?”

Ze zucht, een tevreden, dromerige zucht. “We gingen door tot ik niet meer kon staan. Hij legde zich op de tafel, ik ging bovenop hem zitten, en we deden het nog een keer, langzamer dit keer, zijn ogen in de mijne, zijn handen in mijn haar. Toen we klaar waren, lagen we daar, zwetend en lachend, en hij kuste me zacht, alsof hij me wilde bedanken. We kleedden ons aan, en hij zei dat hij me vanavond weer wil zien voor een ‘privéles’ op het strand. Ik weet niet wat hij van plan is, maar ik zeg geen nee.”

Ik schud mijn hoofd, nog steeds lachend. Ze haalt haar schouders op, haar glimlach ondeugend. “Dit is ons paradijs, Sanne. En ik ga elke seconde ervan melken.” Ze heft haar glas. “Op meer nachten zoals deze.”

Ik klink mijn cappuccino tegen haar mimosa, mijn eigen herinneringen aan Luca flitsen door mijn hoofd. “Op meer nachten,” zeg ik, mijn stem vol anticipatie. Terwijl we drinken, voel ik de hitte van het eiland, de belofte van meer avonturen, en ik weet dat Lotte en ik nog lang niet klaar zijn met dit paradijs.