Het BBQ-feest was aangekondigd als het hoogtepunt van de week. Vrijdagavond, met live muziek van een lokale band, vuurkorven en gratis sangria. Iedereen was er. Zelfs mensen die je de hele week niet had gezien.

Jan had er zin in. Hij had een nieuw poloshirt aangetrokken en praatte honderduit over het vlees dat hij had gehaald.

Maar ik voelde alleen spanning. Geen honger. Geen zin in dansen. Geen rust in mijn lijf.

En dat kwam door wat ik die middag op Karels telefoon had gezien.

Hij had het me niet direct laten zien. Maar tijdens onze gebruikelijke ontmoeting — in het washok, tussen het geluid van de centrifuges door — had hij me stilletjes gefluisterd:

“Wil je weten hoe je eruitziet als je mij pijpt?”

Ik had gelachen. “Alsof jij dat kunt zien.”

Toen had hij zijn telefoon erbij gepakt. Open gallery. En daar stond ik.

Op mijn knieën. Ogen dicht. Lippen wijd. Speeksel glinsterend.

“Wat doe je hiermee?” vroeg ik, plotseling nuchter.

“Voor mezelf. Voor nu.”

Ik wilde protesteren, iets zeggen. Maar zijn hand gleed al tussen mijn benen. En toen zei hij iets wat me stil maakte:

“Ik heb ook een foto van het moment dat je me smeekte om je vol te spuiten. Je kijkt... goddelijk.”

Ik wist dat het fout was. Ik had nooit ingestemd. Maar ik wist ook: hij had macht. En erger nog — het opwond me.

’s Avonds stonden we met z’n allen bij de vuurkorven. De band speelde covers. De sfeer was licht, maar ik voelde me zwaar.

Karel stond op afstand, maar zijn ogen vonden me telkens. Jan zat naast me, zijn hand op mijn knie. Ik kon het nauwelijks verdragen.

“Ga je dansen?” vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd.

“Kom op,” zei Karel plots, zijn hand uitgestoken. “Eén dans. Voor de vorm.”

Jan grijnsde. “Doe maar. Even de benen los.”

Ik liet me meevoeren naar het tijdelijke dansvloertje van houten pallets. Een paar stellen wiegden zacht mee op de muziek.

Karel trok me dicht tegen zich aan. Té dicht.

Zijn hand gleed laag op mijn rug. En toen — nog lager. Op mijn billen.

Ik fluisterde: “Niet hier.”

“Te laat.”

Hij kneep. Openlijk.

Ik voelde blikken. Achter ons, naast ons. Mensen zagen het. Ik hoorde kort gefluister.

Maar niemand zei iets.

Zijn hand gleed naar mijn zij, streelde langs de rand van mijn borst. Zijn dij tegen mijn kruis.

“Ze kijken,” fluisterde ik.

“Ik weet het. Jij hoort bij mij nu.”

Ik trilde. Niet van angst, maar van opwinding.

Zijn hand gleed onder mijn blouse. Zijn vingertoppen tegen mijn huid. Mijn tepels waren al stijf.

“Straks,” zei hij. “Als Jan slaapt. Dan wil ik je op je knieën. Voor de camera.”

Ik haalde scherp adem.

Hij boog zich naar mijn oor. “En jij gaat het doen. Omdat jij degene was die me zo diep in je kont trok dat ik vergat waar we waren.”

Mijn hart bonsde. Mijn slipje was doorweekt.

De muziek versnelde. Hij trok me nog dichter tegen zich aan.

Toen liet hij me los. Keek me aan met die blik — die alles wist.

Ik liep terug naar Jan, verhit, verwilderd. Hij lachte en gaf me een glas wijn.

“Ik zag je lachen op de dansvloer.”

Ik knikte. Maar in mijn hoofd hoorde ik maar één ding:

“Voor de camera.”

Die nacht kon ik nauwelijks slapen. Niet omdat Jan me vasthield — zijn arm lag juist loom over mijn middel, ontspannen als altijd. Nee, het zat dieper. Ik voelde me onrustig, opgewonden, en op een vreemde manier… bezeten.

Alsof ik ergens tussen verlangen en verlies was komen te zweven. En ik wist dat er maar één iemand was die me nu kon laten landen.

Toen Jan begon te snurken, schoof ik zachtjes onder zijn arm vandaan, trok mijn slipje aan en verliet op blote voeten de caravan.

Karels lamp brandde nog. Alsof hij me verwachtte.

Hij deed de deur op een kier. Geen woorden. Hij keek me aan, kneep in mijn bovenarm en sloot de deur weer achter me.

“Je bent precies op tijd,” zei hij.

“Voor wat?”

Hij glimlachte. “Voor wat ik met je ga doen. Maar eerst — mag ik je nummer? Voor als je me ooit echt nodig hebt.”

Hij hield zijn hand op, open. Ik gaf hem mijn telefoon.

Hij voerde iets in. “Even checken of het werkt…”

Ik hoorde zijn eigen toestel trillen op de tafel. Wat ik niet zag: hij tikte snel op ‘Delen’ — en selecteerde een bulk van mijn contacten. Mijn moeder, mijn collega’s, mijn beste vriendin. Alles.

Zijn telefoon pingde zachtjes. Hij legde de mijne terug in mijn hand.

“Zo. Nu zijn we verbonden.”

Ik voelde niets vreemds. Nog niet.

“Uitkleden,” zei hij.

Ik gehoorzaamde. Traag, met trillende vingers. Hij zat achterovergeleund op zijn stoel, zijn telefoon in de hand. Camera aan.

Ik stond naakt voor hem.

“Ga op je knieën.”

Ik deed het.

Hij schoof zijn broek omlaag, zijn lul was al half hard.

Ik begon hem te pijpen. Zacht, ritmisch. Zijn hand in mijn haar.

“Zeg het,” fluisterde hij.

“Wat?”

“Zeg dat je mijn pijpsletje bent.”

Ik slikte. Mijn mond nog gevuld.

“Zeg het.”

Ik trok mijn mond terug, keek omhoog. “Ik ben je… pijpsletje.”

Hij glimlachte. De camera draaide.

“Goed zo. Nu laten zien waarom.”

Ik nam hem opnieuw in mijn mond. Diep, nat, gretig. Hij bewoog zijn heupen. Zijn lul gleed tegen mijn tong, zijn eikel raakte mijn keel. Ik kokhalsde kort.

“Doorgaan.”

Ik deed het. Zijn ademhaling werd zwaarder.

Toen hij klaar was, trok hij zich terug en spoot over mijn gezicht. Hij richtte de camera op mijn ogen.

“Hou het daar. Niet vegen.”

Ik knikte.

Ik zat nog op mijn knieën, zijn zaad plakkerig op mijn gezicht. Karel had zijn camera op me gericht, zonder gêne. Mijn ademhaling ging snel, mijn hart klopte luid in mijn oren.

“Blijf zo,” zei hij zacht. “Ik wil dat je het voelt… dat je gezien wordt.”

Hij liep naar me toe en tilde mijn kin op. Zijn telefoon klikte een foto.

“Als ik nu iets verstuur,” zei hij, “naar jouw moeder… of je collega’s… denk je dat ze je nog serieus nemen?”

Ik slikte. “Je zou dat niet doen.”

Hij grijnsde. “Nee? Kijk maar.”

Hij draaide het scherm. Ik zag mijn eigen gezicht. Mijn lippen glanzend, ogen halfdicht. Eronder een whatsapp-scherm. Ontvanger: mama. Bericht klaar om te verzenden.

Ik greep zijn hand. “Niet… alsjeblieft.”

Hij liet me even spartelen. “Dan doe je precies wat ik zeg.”

Ik knikte. Trillend. Verhit. Nat tussen mijn benen.

Karel duwde me achterover op het bed. “Spreid je benen.”

Ik deed het. Hij richtte zijn telefoon op me. Mijn kut glom in het zachte licht van zijn leeslampje.

Hij gleed met zijn vingers door me heen. Eén, twee. Toen zijn tong. Hij likte me traag, in lange halen.

Ik kreunde luid.

“Zeg tegen de camera dat je van mijn tong houdt.”

Ik wilde protesteren, maar hij zoog hard op mijn clit. Mijn lijf boog automatisch.

“Ik… ik hou van je tong… je maakt me gek.”

Hij filmde alles.

Daarna kroop hij bovenop me. Zijn lul gleed met gemak in me.

“Nu zeg je: ‘neuk me alsof ik je bezit ben’.”

Ik deed het. Fluisterend. Bevend.

“Harder.”

Ik zei het opnieuw, luider. Hij begon te stoten. Steeds dieper.

Mijn borsten schokten, zijn buik raakte telkens mijn bekken. Hij greep mijn polsen, duwde ze boven mijn hoofd.

Toen trok hij zich terug.

“Draai je om.”

Ik draaide me, op handen en knieën. Hij spuwde tussen mijn billen, gleed zijn vinger naar mijn kont.

“Wil je dat ik je in je kont neuk?”

Ik sloot mijn ogen. “Ja.”

“Zeg het in de camera.”

Ik keek recht in de lens. “Ik wil je in mijn kont. Neem me. Alles.”

Zijn lul gleed traag naar binnen. Ik kermde van de druk.

Hij stootte langzaam, duwde dieper bij elke beweging.

Toen spoot hij, diep in me, met een langgerekt gegrom.

We lagen nog na hijgend toen hij zijn telefoon weer oppakte.

“Wat ga je morgen doen?” vroeg hij.

“Ik weet het niet.”

“Zeg tegen Jan dat we samen naar de stad gaan.”

“Waarom?”

“Zeg het maar.”

Terug in de caravan

Jan lag half te slapen. Ik kroop naast hem.

“Morgen ga ik met Karel naar de stad,” fluisterde ik. “Hij wil nieuwe houtskool halen en wat eten. Ik help even.”

Jan mompelde iets. Keurde het goed.

De volgende ochtend

We zaten in Karels auto. Ik vroeg waar we heen gingen.

“Een studio. Klein zaakje. Tatoeages.”

Mijn hart sloeg over. “Wat?”

“Een kleintje. Binnenkant van je dij. Wat moet ik daar laten neerzetten”

Hij keek me aan. “Eigendom van K.J.”. Ik vraag aan Karel, waar staat K.J. voor. Hij zegt dat is mijn naam, Karel Janssen.